,,ჯიუ-ჯიცუ,, ორი სიტყვისგან შედგება: ,,ჯიუ,, ნიშნავს ,,რბილს,, ანუ მოქნილს, დამყოლს. ხოლო ,,ჯიცუ,, - კი ტექნიკას, ხერხს.
,,რბილი,, ცნება შეიძლება გავიგოთ ისე, რომ ოსტატი მოწინააღმდეგეს მანამდე ,,აცლის,, შეტევას, სანამ ჩიხში არ მოაქცევს მას და შემდეგ მტრის მოქმედებას მისვე წინააღმდეგ იყენებს.
ჯიუ-ჯიცუ - [იაპ. - უიარაღოდ თავდაცვის (აგრეთვე შეტევის) თავისებური ილეთების სისტემა-ხელებისა და ფეხების სახსრებში გადაგრეხა. სასუნთქი გზების შეხუთვა და სხვ.
- აქ ერთმანეთს ერწყმის კარატეს და ჭიდაობის ელემენტები, ასევე იარაღის წინააღმდეგ შიშველი ხელით ბრძოლის ილეთები.
,,ჯიუ-ჯიცუს,, ოსტატების აზრით ამ სახეობის მთავარ პრინციპია - ,,დანებდი, რომ გაიმარჯვო,, ანუ ეს შეიძლება ასე აიხსნას: ,,ტოტი თოვლქვეშ მანამ იღუნება, სანამ მას ძირს არ ჩამოყრის,, ანდა ,,მოქნილი ტირიფი ქარიშხლის შემდეგ კვლავ სწორდება, ძლიერი მუხა კი წაქცეულია,, ასე რომ დასკვნა თვითონ გამოიტანეთ..
თვით ძიუდოს და აიკიდოს შემქმნელებიც ჯიუ-ჯიცუს დიდი უსტატები იყვნენ.
საბრძოლო ხელოვნების უპირატესობა მიღებული ქამრის ფერით არ იზომება. ესაა სულიერი ჰარმონიის მიღწევა, გონებრივი და ემოციური სიმშვიდის გამომუშავება, ასევე ძალისა და ფიზიკური ჯანმრთელობის განვითარება
ბავშვებმა 6-7 წლიდან შეიძლება. პრინციპში საერთოდ მნიშვნელობა არ აქვს ასაკს - მთავარია ადამიანს შინაგანად გინდოდეს და სურვილი გკლავდეს.. მოვიშველიებ ჯიუ-ჯიცუს ერთ-ერთი დიდ ოსტატის სიტყვებს: ,,დროს ტყუილად ნუ დახარჯავ - ახალგაზრდა ხარ თუ მოხუცი, ისწავლე დარტყმაზე დარტყმით პასუხი, დაე შენი ხელი ფოლადზე მაგარი იყოს, რომ მტერს ამაოდ ჰქონდეს თავის ფოლადის მახვილის იმედი,,
პირველი წელი ეს ორთაბრძოლის ანა-ბანას სწავლაა.. მეორე და შემდეგი წლები კი დაოსტატების პერიოდია.
თუ კარგად დაეუფლები ერთ ილეთს მაშინ შენ შეძლებ სხვა ილეთებთან ურთიერთკავშირის დანახვას და მათ ერთმანეთთან შერწყმას.
აღმოსავლური ორთაბრძოლების დიდი ოსტატი ფუნაკოში ამბობდა: ,,ვარჯიზე იყავი უკიდურესად სერიოზული, რასაც არ უნდა აკეთებდე - იჯდე, იდგე თუ ვარჯის ასრულებდე - ყოველთვის გახსოვდეს მოწინააღმდეგე! ბრძოლაში დარტყმის მიყენებისას არ უნდა დაუშვა ეჭვის ნატამალიც კი, ვინაიდან ერთი დარტყმა ყველაფერს წყვეტს. თუ შეცდომას დაუშვებ - დამარცხდები,დაიღუპები..!
ჩინურ სიბრძნე: ,,კულტურულმა ადამიანმა უნდა შეისწავლოს საბრძოლო ხელოვნება, ხოლო მებრძოლმა - შეისწავლოს კულტურა,,
,,აჰყევი, რათა გაიმარჯვო,,
ჯიუ-ჯიცუს ერთ-ერთი პრინციპი
იაპონური ჭიდაობები ჯიუ-ჯიცუ და ძიუ-დო თავისი ბევრი პრინციპებისთვის ჩინეთს უნდა უმადლოდეს; აი-კი-დოს შემქმნელმა მორიხეი უესიბამ კარგა ხანს ჩინეთში იმოგზაურა და იქაური საბრძოლო ხელოვნებების გადახარშვის შემდეგ შექმნა თავისი (თუმცა იაპონური ფარიკაობიდან და ჭიდაობებიდანაც აიღო ბევრი რამ); კუნძულ ოკინავაზე კარატეს შემქმნელები თავიდან ჩინელებთან სწავლობდნენ და ა. შ.
ჯერ კიდევ 710-784 წლებსში ცნობილია, რომ იმპერატორ ნარას მმართველობის პერიოდში იმართებოდა გრანდიოზული შეჯიბრებები ჭიდაობა სუმოში, ოღონდ დღევანდელი ტრადიციული სუმოსგან განსხვავებით მოწინაღნდეგეები ერთმანეთს ჩვეულებრივ ყოველდღიურ ტანსაცმელში ერკინებოდნენ.
ორთაბრძოლის ილეთების დახვეწასთან ერთად ჩნდებოდა ვარჯიშის ფორმები, რომლებიც შემდგომ, მომზადების სისტემებად ყალიბდებოდა. ასე მაგალითად XIV საუკუნეში უკვე იხსენიება ჯიუჯიცუ, რომელიც XVI საუკუნეში უკვე ყალიბდება როგორც კიდევ ერთი საბრძოლო მომზადების სისტემა და იმპერატორის კარზე იმართებოდა მებრძოლთა შეჯიბრებები. ამ პერიოდიდან ჯიუჯიცუ იქცა როგორც ფიზიკური და სულიერი წრთობის ერთ ერთ საშუალებად.
თითქმის ამავე პერიოდს ეკუთვნის კიტორიუს, კიოსინრიუს და ტენსინსინრიუს სკოლების გახსნა. XIX საუკუნიდან იაპონიაში უკვე ასამდე ჯიუჯიცუს სკოლა იყო გახსნილი. სკოლებში იქმნებოდა წმინდა ადგილები (კუთხეები) რითიც სავარჯიშო დარბაზი (დოჯე) წარმოადგენდა წმინდა სახლს, სადაც მიდინარეობდა ქადაგება კონფუციანიზმის, ბუდიზმის და სინტუიზმის. ყველა სკოლას გამოჰქონდა თავისი დოგმები და იმუშავებდა შეჯიბრებებსისა და ვარჯიშების ჩატარების სხვადასხვა ცერემონიალს და რიტუალს.
ძიუდოს (იაპ.: 柔道, ძიუ „რბილი“, დო „გზა“) — ფილოსოფია, სპორტი და საბრძოლო ხელოვნება, დაბადებული იაპონიაში, ამჟამად გავრცელებულია მთელ მსოფლიოში. ძიუდოს საფუძვლად უდევს ჯიუ-ჯიცუ.
|
მართალია ჰარი მაგარი ვირია,მარა სწორედაც რო ვერ ჯობნიდა იმიტომ გამწარდა და მასეთი Yლეობა გააკეთა.
