დაბეგვილი ხორცი იყო "ატბივნოის" სახელით ცნობილი, საფანელში იწვებოდა და სასადილოებში ძალიან იშვიათობა იყო (შეიძლენბა რომელომე სამინისტროს სასადილოში ამზადებდნენ).
ტიპიური მუშათა სასადილოს "პოვარი" მუშაობდა შემდეგი "კულინარიული კატეხიზმოს" შესაბამისად:
1. საუკეთესო ხორცი მიდიოდა მწვადზე და ''ჟარკოეზე", ანუ ხორციან კერძებზე რომლებიც დიდად არაფრით საზვდებოდა და კერძის მთავარ გემოს და ღირებულებას ქმნიდა უშალოდ ეს ხორცი;
2. შედარებით ნაკლები ხორცის ნედლეული მიდიოდა წვნიანებზე - სოუზი, გულიაში, ოსტრი და ა.შ. აქ ხორცის ხარისიხის ნაკლებობა, "პოვარის" ოსტატობით, კარგად იმალებოდა სართავ-საკაზმებით, კერძის სხვა ინგრედიენტებით.
3. ყველაზე მდარე ხარისხის ხორცი მიდიოდა ფარშირებული ხორცით მომზადებულ კერძებზე - ქაბაბი, კოტლეტი და სხვა. მუშათა სასადილოების უმრავლესობაში ის ბიუშტექსიც და თვით შნიცელიც კი სწორედ ასეთი კოტლეტების სახით იყო წარმოდეგენილი. პროლეტარულ-კულინარიულ ვერსიაში, გასხვავება ამ 2 ხსენებულ კერძს შორის მხალოდ 1 იყო - ბიუშტექს გარნირად ჰქონდა კარტოფილის პიურე, შნიცელს კი "გრეჩიხა". ამ ორი და სხვა არაერთი კერძის მნიშვნელოვანი შემადგენელი იყო ე. წ. პ ა დ ლ ი ვ კ ა , რომელიც სამუშაო დღის დასაწყისში მზადდდებოდა მზარეულის მიერ, ერთ დიდ ქვაბში, და იყო რაღაც სოუზისმაგვარი, სქელი მასა, როგორც ჩანს ხორცის ნახარშზე დამზადებული, ტომატით, ხახვით და სხვა სართავებით. ეს პადლივკა იყო უნივერსალური ინგრედიენტი -
ბიუშტექსი? - 2 კოტლეტი + 2 ჩამჩა პადლივკა+2 კოვზი კარტოფილის პიურე;
შნიცელი? - 2 კოტლეტი + ჩამჩა პადლივკა + 2 კოვზი "გრეჩიხა";
თუ 2-ვე გარნირს მოითხივდი, არც ეს იყო პრობლემა და ამ კერძს რატომღაც ერქვა რ ა მ შ ტ ე ქ ს ი, ანუ 2 კოტლეტი + 2 ჩამჩა პადლივკა + 1 კოვზი პიურე + 1 კოვზი გრეჩიხა
ამ უნივერსალურ პადლივკას იყენებდნენ ჩაშუშულის, გულიშის , სოუზის და სხვა ხორციანი კერძების "შესაქმბელად" (ფაქტიურად იქვე, თეფშე), მაგრამ არა ოსტრის.
ოსტრი ოო, ოსტრი წმნიდა თემა იყო, ეგ ცალკე მზადდებოდა.
) ოსტრი. 
