მოკლედ, აი ამ დღეებში ისე ვიმოქმედე რომ მაქსიმალურად ეგოისტური გადაწყვეტილება მივიღე. გავაკეთე ის რაც მისწორდებოდა თავად.
სხვისი უფლებები არ შემილახავს.
არა იმათ კი ეგონათ რომ მათი უფლებები სევლახე მაგრამ
სინამდვილე ისეთი იყო, რომ უბრალოდ სხვის სურვილებს არ მივეცი ჩემს ცხოვრებაშ პარპაშის ნება!
რამაც გულისწყრომა გამოიწვია სხვათაშორის მეგობრების.
ხოდა ნუ ალბათ მაშინ გასკდა ეს ბუშტი:
ბუშტი მოთმინებისა, ბუშტი "სხვას არ ეწყინოს", ბუშტი მოკრძალებისა და კდემისა, ბუშტი არისტოკრატიზმისა.
სულ ფეხზე მკიდია ვინ რას ფიქრობს.
დღეს პეკინზე გავედი ჩუსტებით. ფეხზე მკიდია ყველა.
რამე თუ არ მომწონს პირდაპირ ვამბობ.
არავის ანგარიშს აღარ ვუწევ.
აი გოგოენაბთან ურთიერთობაშიც კი, მანამდე თუ ვცდილობდი "კარგი ბიჭი" ვყოფილიყავი, ახლა უკვე მკიდია რას იფიქრებს გოგო. არ მოვწონვარ?-დაახვიოს პრინციპი.
რაშია საქმე? გავიზარდე? თუ პირიქით გავბოროტდი?
უცნაურად ვგრძნობ თავს.
ნეტავ ჩემი დეპრესიული ფონის რამე კუმინაციური ფაზა ხომ არაა, ან პირიქით განკურნების გზა