თქვენ დიაგნოზს გავარტყი მე
ესე იგი,სტრესი მაქვს,პრიკოლინ,არა?
სტრესი კი არა,გული მერევა უკვე.დავიღალე ამის დედას დავეცი,დავიღაალეეეე.
მომბეზრდა უკვე ის,რომ ყოველდღე კოლექტიური იაზვობის,დაცინვის და კბენის მსხვერპლი(ხატოვნად რომ ვთქვა) ვარ.მე რომ "ხოდში" ვიყავი,ეგრე არავინ იყო იქ.გაიცინებ ერთხელ,ორჯერ,სამჯერ,ათჯერ,მაგრამ 1000-ჯერ?! ყველა ჩემს პოსტზე(თემაზე აღარაფერს ვამბობ) არის სრული ისტერია.რაც არ უნდა დავწერო და გავაკეთო,მაინც მოდის ეს იაზვური პოსტები და იმაზე მინიშნებები,თუ რა ჩამორჩენილი და სასაცილო ვარ.მორალს კიდევ ის ხალხი მიკითხავს,ვინც...და რაც მთავარია,მაბრალებენ რაღაც საძაგლობებს;მოდი და ნუ გამოხვალ წყობიდან.დგება რაღაც მომენტი,როცა ასტუკებ და ერთიანად გასხამს დაგროვილი...ჩემს მიმართ ნეგატიურ დამოკიდებულებას შორი დისტანციიდან ვგრძნობ ზოგიერთის თითოეულ პოსტში.როდემდე?
მესმის,რომ ერთს ვწერდე სულ და იმაზე ღიზიანდებოდნენ.საპირისპირო რომც დავწერო,მაინც ისეთივე ბოღმანარევი პოსტები მოჰყვება.მიზეზი მარტივია-ჩემი დაწერილია.
ეს არ გრძელდება დღეები,ეს თვეები და წლებიც კი გრძელდება.უკვე ძალიან შევწუხდი ამ ყველფრით.
ჯერ ხომ ყელში ამომადინეს ჰონორარობა,ვერ ისვენებენ,ვერ დაწყნარდნენ...ტიმს პმ მივწერე უკვე და მემბერად გადაყვანა ვთხოვე.
და რაც შეეხება იმას,რომ ყველა ერთმანეთს ვიცნობთ და სხვანაირი რეაგირება იყო საჭირო-სწორედ ამიტომ მწყდება გული,რომ ერთმანეთს ვიცნობთ და მაინც ასეთი კბენები მიდის.ხუმრობა არავისგან მესწავლება,უბრალოდ,ეგ ხუმრობა აღარაა,ეგ კაიფიც აღარაა,ეგ არის დაბოღმილი ხალხის ვითომ ცინიკური პოსტები.ნუ,ასეთი შთაბეჭდილება მრჩება და უკვე დიდი ხანია,რაც მრჩება.ეს გუშინდელი და დღევანდელი არაა.
მე დირკაბში დაპოსტვას აღარ ვაპირებ,სლეზეც მკიდია ყველაფერი.
და ჩემი იქ არყოფნითაც არაფერი დაგაკლდებათ,პირიქით...