JesMaaცხოვრებაში შემეშინდა სამჯერ
1. როცა მამჩემმა ავარია გააკეთა
2. როცა სწავლას ვერ ვაგრძელებდი
3.
მესამეზე ვაპირებდი თავის მოკვლას
საქმე ისე იყო პიკის საათი მქონდა. მთელი რესურსები გამოვიყენე და გამოვძვერი, მაგრამ მანამდე იმდენი გეგმა დავაწყე გავგიჟდი.. 2 გამოსავალი იყო: ან ქვეყნიდან გაქცევა ან სიკვდილი..
წავედი თბილისის ვაგზალზე ტაქსით. გზაში ვცდილობდი ყველა წამისგან სიამოვნება მიმეღო.. მძღოლს ეს ჰქონდა ჩართული
http://www.youtube.com/watch?v=1md7DGdfUJU&feature=relatedმანამდე მხოლოდ ერთხელ მქონდა მოსმენილი და ყველა სიტყვა და მელოდია მახსოვდა.. ცრემლები წამომივიდა იმიტომ რომ მანამდე არ მქონდა სამშობლოს სიყვარული გაგებული.
ხიდზე რომ გავჩნდით (სადრურთან ახლოს რომაა) გავაჩერებინე.. გადავეყუდე მტკვრის მოაჯირზე, გგადავხედე დსა მეთქი რა ცუდია სიკვდილი და გადავარწყიე.
უკან რომ დავჯექი მანქანაში ვთქვი რომ აუცილებლად გამოვძვრები, უკან მივაბრუნებინე და რაც შევძელი გავაკეთე.
საღამოს გაშტერებული ვწევარ, ზარს ველოდები.. რეკავს.. ვპასუხობ.. და.. ყველაფერი კარგადაა
ფანჯარას გავხედე, ქარი უბერავდა და ხის ფოთლებს არხევდა. წამოვხტი, გავაღე ფანჯარა და მთელი ძალით შევისუნთქე. თურმე რა გემრიელი ყოფილა პლატოს ჰაერი
მერე დავიწყე ოთახებში სირბილი და ღრიალი, სიმღერა, ხელების ქნევა და ა.შ.
დასასრულს ვიტყვი რომ მივხვდი: ამხელა სამყაროში ჩემს სიკვდილს ვერავინ შეამჩნევდა, მაქსიმუმ 2 საუკუნეს გასტანდა ჩემი ხსოვნა.. მთავარია მე მივიღო კაიფი, ვნახო ბევრი რამ და შევიგრძნო.
მხოლოდ იმას არ ეშველება არაეფრი ვინც მოკვდება ან სხვას მოკლავს
ახლა ბედნიერი ვარ
ჰა, ვიბაზრე გულში ჩამწვდომი?
· 
სუიციდი ( თვითმკვლელობა )
