ჩემი სახლი

კარგი თემაა ძალიან
ვიაქტიურებ კიდეც, თუ არ დამებღვირებით



This post has been edited by Qutaiso on 5 Oct 2014, 15:04

merciamercia
დახვეწილი და ესთეტიური გემოვნება გაქვთ, სიტყვა კრეატიულს სპეციალურად არ ვხმარომ, მითუმეტეს მისა, რომ ამ სიტყვის წამომსროლელთა 99%-მა არ იცის თავად ამ სიტყვის ეტიმოლოგია, თუმცა ყველაფერი შედარებით შეფარდებითია, თქვენი წარმოდგენა სილამაზესა და ესთეტიურობაზე, სრულიად ჯდება ჩემეულ წარმოდგენებში იგივე ფენომენის შესახებ, სადა, ნათელი და ორიგინალური, ეს ის "ციხესიმაგრეა" სადაც დაისვენებ. "მიწიერი ედემი" საიდანაც ვერ გაგაძვებენ. ჩემის აზრით ძალიან ლამაზია, დახვეწილი და სიმშვიდის "ნათელი სხივების" შემომტანი ცხოვრებაში მსგავსი გარემო და დიზაინი ბინისა, ერთი სიტყვით "საოცნებო ბინაა" იმედი მაქვს მექნება მსგავსი მეც და თქვენც.

Nanbudo

მადლობა : )

იმედია მექნება ჩემი საოცნებო სახლი <3




This post has been edited by merciamercia on 8 Oct 2014, 15:22

ჩემი სახლი
ვოცნებობ საკუთარ სახლზე თავისი ლამაზი გამწვანებული ბაღით,
ყვავილებით

საშუალო ზომის სახლი,
კომფორტულად მოწყობილი,
სადად და გემოვნებით გაწყობილი,

უზარმაზარი სასახლეები არ მომწონს,
სახლს აუცილებლად დიდი ვერანდა ექნებოდა,
კაჩალკა სკამი,
წიგნის კითხვა,
ფისო მეყოლებოდა ))))

მიწა და ცა
წყალი ჩემში

კუს ჯავშანი
ლოკოკინას სახლი

თუ მაინცდამაინც...
ჩემთვის მთავარი - ხედია. ჰორიზონტი.
ხილიანზე უკვე ვიხრჩობი, გალავანი ამოგვაშენეს - 16 სართულიანი სახლი.



"დავხოცავ" მაგათ ყველას ))







მივხვდი, უზღვაობა მჭირს.
უნდა გავიპარო 2 დღით.
დიახაც.
ტელიკს გამოვრთავ.
მეძებონ.
ან არ.
მეტის ღირსები არიან. ეგოისტები...

"კაჩალკები" ჩემი სისუსტეა...



სამზარეულო უნდა იყოს 2 (ოდესმე ))
ერთი - ფუნქციური, დატვირთული, სადაც ამზადებ და მეორე - ასეთი.


..................



ეს ქალაქი მალე ჩემი სახლი გახდება.
დიახაც!
მე ასე გადავწყვიტე.
NY




This post has been edited by სუფთა*დაფა on 10 Oct 2014, 14:55

აი ჩემი მომავალი სახლი


გარეგნულმა იერ-სახემ არ მოგატყოთ

აი შიგნით როგორიაა

სუფთა*დაფა

ხილიანზე 16 სართულიანი კორპუსი გახრჩობს და მაგ ცათამბჯენებს შორის ისუნთქებ კარგად?
სხვა სახლები კარგია

ქართველებმა ვიცით ისე მაგრად. ჩვენთან საქართველოში, უბანში, ვინმე ახალი ოჯახი რომ გადმოვა, ძველი მაცხოვრებლები ერთი ხუთი წელი მაინც ამბობენ ეს გადმოსულიაო. თითქოს არ თვლიან თავის უბნელად.
თბილისელი რომ ჩავა კიდე სოფელში, თავის სოფელში, ადგილობრივი მაცხოვრებლებმა ხო უნდა თქვან, ეს თბილისიდან არის, დაჩნიკია და ###ობები ათასი...
სოფლელი რომ თბილისში ჩავა ხო ეგ ვაბშე ჩამოთრეულს ეძახიან.
ძალიან ოდნავ განვვსხვავდებით ერთმანეთისგან, მენტალიტეტით, ლაპარაკის მანერით და ა.შ. მაგრამ მაინც ვერ ვეგუებით ჩვენს სივრცეში ჩვენნაირს, ძალიან ოდნავ განსხვავებულს და იმას ვერ ვხვდებით რომ ნიუ იურკში, ბერლინში, მონტევიდეოში და ა.შ. რომ ჩავდივართ, ყველას ვკიდივართ, უსიამოვნოა მაგისთვის ჩვენი ლაპარაკი, ჩვევები, ყველაფერი აბსოლუტურად. არავის არ სჭირდება რომ სხვა ჩაუსახლდეს. ისევ ერთმანეთი უნდა შევიყვაროთ მგონი.
ზანგები და ჩინელები გამომრჩა კიდე როგორ გვეზიზღება.
სიმღერაც ხომ არის ინგლისელ კაცზე, ქართველებს რომ თავი დავანებოთ


merciamercia

წესით როგორღაც ყოფილა, რომ ვისაც კარგი რამეების გაკეთება შეუძლია, იმას არ აქვს საშუალება რომ თავისთვისაც მოიხმაროს ის თავის სასიკეთო რაღაცები და სულ ყეყეჩი მაგრამ იღბლიანების სასარგებლოდ ხარჯავენ თავის ნიჭს.ანუ იმ ყეყეჩს სხვა რამეში უმართლებს და ფულიც ბლომად აქვს.
მოიცადე, ამ ცუდ რამეებს რატომ ვამბობ? მე არ მომიგონია, ისეა ეგრეო.
მერციას ყველაფერი ექნება

ჩემი ოცნების სახლი ის არის, სადაც ტვინის ბურღვა არ იყოს უბრალოდ და სულერთია.

This post has been edited by Moby-Dick on 12 Oct 2014, 19:12

სხვაგვარადაა საქმის ვითარება
კერძოდ, მე ვცხოვრობ მე-2 სართულზე. 4 სართულიან, ერთ დროს უსაყვარლეს სახლში. ეზოც გვაქვს.
17 წლია ამ სახლში ვცხოვრობ.
როცა თბილისში გადმოვედი საცხოვრებლად, იმ დღიდან.
მშვიდი, წყნარი, თბილისური ქუჩა იყო. დაბალი სახლებით.
იმ წლებშიც კი ზაფხულში ფანჯრები არ დამიხურავს. ჩვენი ეზოდან ლურსმანი არ დაკარგულა, არასოდეს.
აჩიკო, ჩემი კარის მეზობელი, აზანზარებდა ხილიანს. ვინ გაგვიბედავდა
მეორე სადარბაზოში ჩემი რძლის ოჯახი ცხოვრობდა.
ნუცუბიძის პლატო ეშორებოდა დედაჩემს, ბავშვებისთვის, იქ გვქონდა სახლი და გამოცვლაზე რომ დაიწყო საუბარი, მედიკომ, აუუუ, ჩვენთან იყიდება და იყიდეთო.
სულ დაანგრია მამაჩემმა.
25 000 $ იმ დროს 250 000 $ უდრიდა+ რემონტი 17 000$ , მაშინ 2 ოთახიანი სახლები ღირდა 7 000 $.
ჩემი ოჯახი ფულს არასოდეს ითვლიდა
გვეტყობა კიდეც დღეს....
მე კი მახსოვს, ყველაფერი.

მინიმუმ 500 ადამიანს დაწყდება გული, ეს სახლი რომ გაიყიდოს.
უბედნიერესი წლები გვაქვს აქ გატარებული, ყველას.
სამეგობროს დიდი ჩაიხანა და ყავახანა იყო, ყოველთვის

ხოდა, დაგვაშენეს "ცათამბჯენები".
ჩემი რძლის ოჯახიც გადავიდა...

ავიჩემე მერე ეს სახლი. შევიზიზღე. ბოლო წლების გამო...
ავტყდი, გავყიდოთ-თქო.
კარგია, რომ ვერ მოხერხდა.

მე მიყვარს ჩემი ბავშვობა, სტუდენტობა და სხვა წლებიც მაგრამ მენანება 21 წლიდან...სულ...

მიუხედავად ამისა, NY-ია ჩემი ქალაქი. ამ ეტაპზე. მეძახის, ვგრძნობ და აუცილებლად ვიცხოვრებ

ცათამბჯენის ზედა სართულზე, ოღონდ, მე-2 სართულზე არა

პ.ს. მე არცერთი რასა არ მეზიზღება, კოსმოპოლიტი ვარ
.....................

რამდენი ხანია სტინგი არ მომისმენია. არა, გუშინ მოვუსმინე კრის ბოტის აკომპანიმენტით. ამ გახსენებაზე :




This post has been edited by სუფთა*დაფა on 12 Oct 2014, 21:01