Choncxis mzera
რაღაც გრანდიოზულს აკეთებ შენ აშკარად, ერთი ფაქტია, რასაც არუნდა აკეთებდე თუ ამას მთელი გულით და ყურადღებით მოეკიდები ის აუცილებლად გადავა რწმენაში, რწმენა კიდევ ის იარაღია რომელიც მუდმივად იმარჯვებს უაზრო ფიქრებზე, კარგი შემართებაა მომეწონა, ისიც მომწონს საკუთარ თავს რომ ეძიები, ბევრ აღმოჩენას გააკეთებ, ოღონდ აქ მთავარია გულწრფელობა, დაინახო შენი შინაგანი სამყარო როგორიცაა, თავის სიმახინჯეებით და სილამაზეებით, სწორედ აქეთ მიგყავს შენ ეს ყველაფერი და თუ მოახერხე აუცილებლად მიხვალ იმ შედეგამდე რასა შიშზე გამარჯვება ქვია.
ვერ დაიმალები, ვერც გაიცევი, აქ საჭიროა სტრატეგია, არა ამ სიმპტომების წინააღმდეგ საბრძოლველად, არამედ ცხოვრიბისეული აზრის განმტკიცებისათვის, რაა ღირებული, რისთვის ღირს სიცოცხლე.
პანიკის პირველი მკვებავი გარემოება იქმნება მაშინ როდესაც საკუტარ სიმპტომებს გამართლებას უძებნი, არ გინდა გამოტყდე და აღიარო რომ ეს რარაც გამარცხებს და ცხოვრების წუთებს გიმახინჯებს ადამიანს, როდესაც ამას მიიღებ როგორც საკუტარ სისუსტეს და არ დაიწყებ გამართლებას ეს იმიტომ დამემართა რომ ალბათ რაიმე ვირუსი მაქვსო, ან საკვებმა მომწამლაო, ან ისეთი რაღაც შემეყარა რომელიც ექიმებისათვის უცნობიაო, ესეთ დროს შიში ძლიერდება, ესაა შეუცნობელის შიში, გაუაზრებელი ქმედების უკან შეუცნობელის შიში დგას ყოველთვის, პანიკა კიდევ გაუაზრებელი ქმედებების კოქტეილია.
ის გამოთქმაც პანიკა დიდი ხანია აღარ მაქვს ეხლა სხვა სიმპტომები მაწუხებსო არამართებულია, პანიკა თავად შიშია და როდესაც ამ შიშის პირველ ეტაპს გაივლის ის სახეცვლილი ბრუნდება, მერე გაქვს ხან გარემოს აუტანელობა, ხან თავბრუსხვევა, ხან ადამიანების მიმართ უნდობლობა, გინდა გაერიდო, ანუ შექმნილი გაქვს გარემო სადაც კარგად გრძნობ თავას და აქედან არ გადიხარ, იკეტები საკუთარ თავში და ელემენტარულით კმაყოფილდები, აღარ ხარ მომთხოვნი და ამბიციური ცხოვრების მიმართ, მთავარია არ განმეორდეს რაიმე ცუდი შეგრძნება და ამისათვის მზად ხარ დათმო ყველაფერი.
ეს კიდევ ბევრად ცუდია ვიდრე თავად პანიკა, როდესაც მუდმივად აკონტროლებ როგორ ცემს გული, სუნთქვა ხომ არ დაგავიწყდა, ხედავ თუ ვერა, იქნებ დაბუჟებული ხარ და წაიქცევი, ეს არაა პანიკაზე უფრო საშინელება? არის და თან ბევრად მეტი.
აზრებიდან ტავის დაღწევა მანამაა შეუძლებელი სანამ არ მიხვდები რასთან გაქვს საქმე, თუ არიცი საიდან გიახლოვდება საფრტხე შესაბამისად შენს გაქცევას აზრი ეკარგება, რადგან შეიძლება პირდაპირ შეეჩეხო იმას რისგანაც ცდილობ გაქცევას.
ეს აზრები წლების განმავლობაში გროვდება, იცვლება ძლიერდება, შენს ხასიათსი ფორმირდება და ბოლოს როდესაც სამყაროს მიმართ შენს შეხედულებაზე დიდი გახდება სწორედ მაშინ ქმნის შიშს ანუ პანიკას.
ყველა სიმპტომი რაც ასოცირდება არაკარგად ყოფასთან იწვევს შიშს, ხოლო როდესაც გეშინია რომ ეს შიში არ დაგეუფლოს მაშინ ხარ გაურკვევლობაში რადგან შიშის შიში გემართება და თუ ერთი გაატარე მეორე მაინც რჩება და მოსვენებას გიკარგავს.
ყველაზე დიდი გამოსავალი და ჭეშმარიტება საკუთარ აზრებშია გამომწყვდეული, როგორც ვიცით ყველა შიში საბოლოოდ ამქვეყნად არყოფნის შიშზე დადის, ანუ პრიმიტიული შეგრძნებაა, ვაიმე აქ რომ არ ვიქნები იქ ნეტა რახდებაო.
არავინ იცის იქ რახდება, ხდება თუ არა და საერთოდ ეს თემა შორს მიდის ამიტო აქ შევჩერდეთ.
ეხლა იმაზე დავფიქრდეთ ამ ქვეყნად და ამ ცხოვრებასთან რა გვაკავშირებს, შეგრძნებები, სიყვარული, სიხარული, განცდები, ემოცია, სინანული და ა.შ
პანიკის დროს შეგრძნებების უმრავლესობა მეორე პლანზე გადადის და რჩება ერთი "ვაიმე".
ანუ თუ ყველაფერი სიცოცხლეშივე დავკარგე რაც ამ სამყაროსთან მაკავშირებს და ვიქეცი ხორცის გროვად რომელიც იმალება იმიტომ რომ "ვაიმე" არ დაემართოს, ესეთ ცხოვრებას აზრი რამდნად აქვს? (აქ ნურავინ გაიგებს უკუღმა ამ ყველაფერს და ნუ იტყვის რომ მე ვინმეს სუიციდისკენ მოვუწოდებ პირიქით)
ვამბობ იმას რომ თუ ისე დაისახიჩრებ ცხოვრებას ამ შიშებით რომ სამყაროსთან დამაკავშირებელ ყველა ძაფს გაწყვეტ მაშინ ფაქტიურად ამთავრებ კიდეც ცხოვრებას და იმის შიში რომ ამ ქვეყნად არარ ვიქნეობიო აქტუალურიც აღარაა, რადგან უკვე არხარ, გაქრა შენი ცხოვრებიდან ის რაც გახარებდა, გიყვარდა გსიამოვნებდა და დარჩა მხოლოდ დამალვა, გლოვა და ცრემლი, თან ეს ყველაფერი შენ თავად მოახდინე და ეხლა ცდილობ ეს გაამართლო 1000 სისულელით რომ ამას მიზეზი აქვს. შეიძლება აქვს მაგრამ გლოვა საკუთარი თავის მიზეზებს არ ცვლის უკეთესობისაკენ, პირიქით ამძიმებს გარემოებას უფრო.
როცა ამას გაიაზრებ მიხვდები რომ შენ უნდა დაიბრუნო შენი ცხოვრება, უფრო დააფასო და შეიყვარო ის და იწყებ ბრძოლას, ეს ყველაფერი მეორედ დაბადებას გავქს, ხვდები თურმე როგორ არ აფასებდი ამდენ ხანს შეგრძნებებს, როგორ მოგნატრებია მეგობარი, ნათსავი ადამიანები, როგორ გყვარებია წვიმა თუ მზე, სეირნობა პოზიტივი და იმის განცდა რომ სამყაროში ყველაფერი თანხვედრაშია. მიხვდები რომ ცოცხალი ხარ როცა წვიმისაგან დასველდები, როცა დიდი ხნის უნახავ ადამიანთან საუბრის დროს მის თვალებში სასიამოვნო შუქს შენიშნავ, თურმე როგორ მოიკელი ამდენი ხნის განმავლობაში ბედნიერი წამები.
ამისათვის ღირს გარისკვა და შიშის წინააღმდეგ გააზრებულად ბრძოლის დაწყება, არა იარაღით არამედ ფიქრით,.
ის რასაც chonchxis mzera გეუბნებათ ამისკენაა მიმართული და ნაწილობრივ, მაგრამ თუ ეგ მეთოდი გეზარებათ უბრალოდ იფიქრეთ, გასაღები თქვენს ხელშია და არ გაუშვათ შანსი მეორედ და უფრო ძლიერად იგრძნოთ სამყარო.
ბევრი ვწერე და იმედია გაუგებრად არ გამომივიდა რისი თქმაც მინდოდა
* * *
bakerროგორ ხარ? Pm საქაღალდე დავცალე და ეხლა ვნახე რომ თურმე მიმოწერა გვქონია, მაგრამ ჩემი მოწერილიდან მხოლოდ 2 წინადადებაა მოსული, არ გეგონოს რომ არ გიპასუხე ან დავიკიდე, არ შემიხედავს გადავსებული რომ იყო საქაღალდე
· 
პანიკური აშლილობა, პანიკის შეტევა,, ნაწილი 4
