მე ანუ ჩვენ XXVI, ჩვენ და ჩვენი ალტერ ეგო(WARNING:პოსტებზე გამოხმაურება=20%)

მე რომ მკითხონ თუ რომელი გმირები მხვდებიან დოსტოევკის წიგნებიდან - სტავროგინები, კარამაზოვები თუ რასკოლნიკოვები, თამამდ ვუპასუხებდი რომ იდიოტები

wtf
wth
კიდევ რამე სიტყვა არსებობს?

ED ASTRA PER. ASPERA. * * * * * * *

Haveaniceday




........................

ჯობს ეხლა გავისეირნო სადმე

**********************************************

» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «

სწავლა საიდან უნდა დავიწყო არც ვიცი

ჩავტკბი
არაფერი მოქმედებს ადამიანზე იმაზე უკეთ,
ვიდრე იმის მოსმენა რომ განსაკუთრებული და გამორჩეულია.

არადა ასეთ მუსიკას ვიღაცას უძღვნიდნენ თავის დროზე.


მიმაგრებული სურათი

ალბათ დადგება დრო

მიმაგრებული სურათი

კორპუსის გვერდით სათამაშოების დიიიიიიიიდი მაღაზიაა
სადაც მე და ის ვხვდებოდით ხოლმე
გვერდით სკოლაა
იქვე სკოლის ეზოში ეკლესია, და დიდი საფეხბურთო მოედანი...
უკეთეს ადგილს ვერ ინატრებდა კაცი განმარტოვებისთვის. გებღავლა ბავშივით სანამ ცრემლის ტომრებს არ დაცლიდი, ისე რომ არავის არ დაენახე.
შემოდგომის ტიპიური დღე იყო, მზე თან გათბობს და თან ცივი ქარი არ გაძლევს მოდუნების საშუალებას.
დავდიოდი მოედანზე აქეთ იქეთ, მონატრებისგან დასველებული თვალებით , ეპიზოდებად ვიხსენებდი მისი თითებს. როგორ მიყვარდა მათი შეხება და კოცნა. მის ბავშურ სიცილს.
მის ხმას, და საუბრის მანერას, ხანდახან ბავშვის ხმით რომ მკითხვადა "ეს გინდა"? (ამ დროს ვხვდებოდი როგორ ძლიერად მიყავრდა ხოლმე)
ვფიქრობდი და ვნანობდი ყველა იმ საქციელს რითაც საბაბი მივეცი წასულიყო. ვფიქრობდი თუ რა მძიმეა გზა, რომელზეც დგახარ და რომელზეც არავინ გყავს, ვისთანაც ამხელა ტკივილზე ილაპარაკებდი. ვისაც დღეს მომხდარს გაუზიარებდი, რადგან მარტო ხარ. ამდენად ახლო მეგობრები - არა, იმიტომ რომ ჩამოსაშორებელი ჩამოვიშორე ხოლო ის კი ვინც საუკეთესო მყავდა, უღალატო, ერთგული და უტყუარი, ცხოვრებამ ჩამომაშორა და ახლა მფარველ ანგელოზად მიზის მხარზე. ხოლო ვინც დარჩა, იმათთან არ ღირს...
ვფიქრობდი, რომ არა მე არ ვარ სუსტი, ამს რომ უძლებ, რაღა სისუსტე? მომენტებში ყველა მოვიკოჭლებთ ხოლმე.

ფიქრობ რომ მარტო ხარ და ამ დროს ცუგა მოვიდა. ლამაზი იყო, პატარა ტანის, ეტყობოდა დიდი ჯიშისა და "ტაქსას" ნაჯვარი იყო.
კრემისფერი ბეწვით, გეგონება იცინოდა . აშკარად ქუჩის, ან ახალი მიტოვებული. თითქოს ყველა ამ აზრმა გამიარა უცებ გონებაში და აკანკალებული ხმით დავუძახე მოდი აქ "ჩემნაირო" მეთქი, მოვიდა. მოფერებას და სითბოს მონატრებულს მოვეფერე და თითქოს მთელი ჩემი "მისდამი" მონატრება ამ მოფერებში ჩავდე. ნეტავ როგორ უძლებენ მიტოვებას და ამასთანავე შეუძლიათ იძლეოდნენ ამდენ დადებით ენერგიას?

ბევრი ველაპარაკეთ და ვეფერეთ ერთმანეთს მე და ცუგამ, დამშვიდობების ჯერიც დადგა მაგრამ ვერანაირად ვერ მოვახერხე ის რომ თავისით წასულიყო. ნაგვის ურნასთანაც კი მივედი, იქნებ ყურადღება გადაიტანოს და გავეპარო მეთქი.
ცოტა ხნით გაჭრა ამ ცდამ, გავიარე 300 მეტრამდე, თვალს მოვეფარე, ტან სინდისიც მქინჯნიდა სიმართლე რომ ვთქვა. მე ვინც ცოტა ხნის წინ განგებას "მის" დაბრუნებას ვთხოვდი, და მიტოვებისგან გამოწყვეული დარდი მატირებდა, ჩემზე შეჩვეულ სულიერის ასე მიტოვებას ვცდილობდი.

ამ ფიქრებში გართულმა მივიხედე უკან და ვხედავ, თავქუდმოგლეჯილი მორბის )

აბა ეხლა მე მისი მიმტოვებელი ვიყავი?
ვიბოდიალეთ ერთად მოედანზე კიდევ ცოტა ხნით და მერე, ცუგასაც მოვბეზრდი და ისიც წავიდა

ბოლოს მაინც უპასუხოდ დარჩა კითხვა რომელიც მაწუხებდა.
რატომ ვაქცევთ ზურგს ასეთ ძლიერ სიყვარულს ადამიანები.

რა გარანტია გავქვს რომ ისევ ვიპოვით, ან როდის?!





This post has been edited by benito- on 18 Oct 2017, 15:23

ხოო? მშვენიერია

არადა დარდი მქონდა გულზე


ეს რუსი ცისფერთვალება გოგო კიდე ნერვებს მიშლის.
არადა თავიდან გამიხარდა ამის მოავლა.

This post has been edited by LTC100 on 18 Oct 2017, 14:40

ალბათ ესეთია მარტოობის მონოლოგი:
მე და შენ,
შენ და მე.

სიცოცხლისურანიანი შავი მერცხალი რომელიც ისე სწრაფად დაფრინავდა მზეზე



რომ ყველას წითელი ეგონა


მე გაზაფხულს მოვიყვან შენთვის

გპირდები

და მერე ყველაფერს ისეთი გემო ექნება

თითქოს ცუდი არც არაფერი ყოფილა

მე შენი სიცოცხლე ვარ

რომელიც ახალ სიცოცხლეს გჩუქნის

მე და შენ შევერთდებით და აღარც მე და შენ აღარ იქნება.

მე გასწავლი როგორ არ უნდა გეტკინოს

განახებ რომ თუ კი შენ ოფლი და მუშტები რამეს ვერ ქმნიდა, უბრალო სულის შებერვით გავაქრობ და გაგიყუჩებ

შენ ჩემთან ერთად იფრენ და აღარ შეგეშინდება სიმაღლის

მე განა უშიშარი ვარ?

უბრალოდ არ არასებობს ის რაც მე შემაშინებს

მე ის ვარ რაზეც ამდენი ადამიანი ოცნებობს და ეტრფის

გაკოცებ მაგრამ ვერასდროს შემამჩნევ საით ვარ

მე შენში ვიქნები გულს და ფილტვებს შორის

როცა შენი ლამაზი თვალები მზეს აირეკლავენ

მისი სხივები ჩემამდე მოწვდება და თმაში ქერად გამლანდავს

შენ ჩემს კისკისს იგრძნობ შენი სხეულის შიგნიდან და შენც გაგეღიმება

მთელ სამყაროს გაეღიმება

აი ასე გახდები - სრულყოფილება !

This post has been edited by Jessica Rabitt on 18 Oct 2017, 16:24

თუ თავისუფლება ყველაფერს გირჩევნია სიკვდილი უნდა გაბედო

ძალიან უცნაური არააგრეგატული მდგომარეობაა