ხანდახან, საკუთარი აზრები მაშინებს
საიდან მომდის გონებაში? დაახლოებით ვხვდები
იცი, რა გავიაზრე?
ზოგჯერ რაღაც აუცილებლად უნდა გეტკინოს, რომ უარესს თავი დააღწიო
მაგრამ, როცა ტკივილისთვისაც მზად ხარ და გამოსავალი არ ჩანს, მაგ დროს რა ხდება?
დავიღალე
საკუთარი ემოციურობით, ემპათიურობით, მგრძნობელობით დავიღალე
რააატომ არ შემიძლია რომ რაღაცები არ ავიკვიატო, რატომ მგონია რომ სამყაროს თუ არა, ჩემს პატარა სამყაროს მაინც შევცვლი
გაუსწორე რეალობას თვალი რა

)))
შენ რა უნდა შეცვალო, საკუთარ თავს ვერ აიძულებ რაღაცებზე დარდი და ფიქრი შეწყვიტო
10, შეიძლება 5 თითი გეყოს იმ საქმეების ჩამოსათვლელად, რომლის მუღამშიც იყავი და ბოლომდე მიიყვანე
და მერე შენ რა უფლებით უკითხავ სხვას მორალს
ხანდახან საკუთარ თავზე და უმოქმედობაზე მეტად არაფერი მეზიზღება
მაგალითად ახლა
და მაინც ვერაფერს ვცვლი