ყველა თავისთვის უბერავს
აივანზე იჯდა, ფეხები მოაჯირზე შეელაგებინა, თავი უკან, სკამზე გადაეგდო და დაახლოებით ჩამომხვრჩალი კატის შთაბეჭდილებას ტოვებდა ოღონდ ეს ცოცხალი იყო, ცოცხალი ამ დრომდე სანამ სახლში მივიდოდა, ყველაფერზე დაგრუზული და ფინჯანი ყავით არ დაასრულებდა დღეს, ისევე როგორც დაიწყო დილა …
ყავა, სიგარეტი …
სამსახური …
ხალხი …
ცალკეული იდივიდები თავიანთი პრობლემებით, უადვილესიამ მათთან ურთიერთობა, მხოლოდ მოსმენით, თავის ქნევით თანხმობის ნიშნად და სიტყვა განაგრძეთი კმაყოფილდებიან, ოღონდ არ უნდა გაიგონ რომ შენ მათ არც კი უსმენ, თორემ თუ ერთი დაკარგე მას აუცილებლად მიჰყვება სხვა დანარჩენი.
ყელში ამოსული მოყავისფრო კაბინეტი, უამრავი ფურცლებით მაგიდაზე და ტყავის სავარძელი რომლის ფორმასაც იგებს მთელი დგე, წინ მდგარი დიდი კომფორტული დივანი რომელზეც დღეში მინიმუმ სამჯერ გინდება წამოწოლა, მაგრამ არ შეიძლება იმიტომ რომ ჭუჭყიანია იმ ხალხის ისტორიებიდან ჩარჩენილი სხვადასხვა მუქი პერსონაჟებით რომლებიც ყოველდღიურად ჯდებიან მასზე, ყველა ერთმანეთის მიყოლებით, ერთის გარდა …
იმ ერთის რომელიც კაბინეტში შემოსვლისთანავე ფანჯარასთად მიდის, რაფაზე მდგარ ყვავილებს დასცქერის და თავისი პატარა თითქოსდა გამჭვირვალე ხელებით ეფერება თითოეულ ფოთოლს, მერე მათ შორის კალათდება და ასე იწყებს საუბარს თავის თავზე …
მისი მონაყოლი კაბინეტის პატრონს ბავშვობაში გადახდენილ და გონების სადღაც ბნელ კუთხეში დახშულ და დამალულ ამბებს ახსენებდა, თურმე ძალიან გავდნენ პაარაობაში, იმასაც კი პიქრობდა ნეტავი ადრე გამეცანი და ამ კაბინეტის გარეთო, რადგან პაციენტთან სხვაგვარი ურთიერთობა კანონით ისჯებოდა, თან გოგონა დაახლოებით 17 – 18 წლის თუ იქნებოდა.
ერთადერთი ადამიანი, ამ შემთხვევაში კლიენტი, რომელიც ძალიან სიამოვნებდა კაცს, ყოველდღიურად მოდიოდა და უფროდაუფრო ახლოვდებოდა კაცთან, ზოგჯერ ისიც კი ეგონა რომ თავის თავის თავს ელაპარაკებოდა სარკეში.
დაწოლის დრო იყო, თორემ დილით ფიქრით გადაღლილი ტვინი გაღვიძებას ვეღარ შეძლებდა და ეს არცთუისე კარგი იყო.
უკან გადაწეული სკამი გაასწორა, ფეხები მოაჯირს მოაშორა და დაბლა დაუშვა, ადგა, ერთი გრამ ჩასუნთქვა და უკვე საძინებელ ოთახში იწვა, ძილის მოლოდინში.
დილა. სიგარეტი …
სამსახური …
ხალხი…
უცვლელი მიმდინარეობა დღის, და ზუსტად 4 საათი, დრო საყვარელი პაციენტისა, კაბინეტში შემოსულ გოგონას მისი ჩვეული მოქმედებები არ გაუკეთებია, სემოსვლისთანავე მოყოლო დაიწყო, ძალიან შეწუხებული ჩანდა ემოციებისგან დაცლას ვერც აქ ახერხებდა, კაბინეტს ფეხაჩქარებული, ხელების ქნევით და ცრემლიანი თვალებით ურტყავდა კრუგს, მერე საყვარელ ფანჯარასთან შეჩერდა ყვავილები ძირს გადმოყარა, ფანჯარა გააგო, გრმად ამოისუნთქა ხელები გაშალა და …
- რას შვები?!
კაცი მივარდა, ხელები წელზე შემოხვია გოგონას თვალებში ჩახედა, გაუგიმა და
- თქვენ გგონიათ გადახტომას ვაპირებ?!
საშინლად ბოროტად გადაიხარხარა გოგონამ,
- არა თქვენთვის გავაღე … უთხრა ბოლოს და …
ასრულდა მისი ოცნება …
ფრენა ისწავლა …
გამომძიებელი დაკითხვაზე ფსიქოლოგის მდივანს იწვევს,
პირველი კითხვა,
-ვინ იყო კაბინეტში როცა ეს მოხდა?
-არავინ, მარტო იყო, ბოლო ხანებში უცნაურად იქცეოდა, ყოველდღე 4 საათზე კაბინეტში იკეტებოდა და გაურკვევლად ლაპარაკობდა თავის თავთან .
Nine Inch Nails - The Way Out is Through
მიმაგრებული სურათი
საკუთარი მოთხრობები II, I ნაწილი აქაა: http://forum.ge/?showtopic=33561654&st=0
