თბილისი - უშგული 2010, სოლო მოგზაურობა ფეხით

Tobuldar
მოუთმენლად ველი სვანეთის ნაწილს თუმცა, რაც სვანეთამდე გადაგხდა (თუ გადაიტანე), ეგეც ძალიან საინტერესოა.

მაგარი ხარ !!! )))


ძალიან თან

SHALDAGმარტალი ხარ,აცისტვის მაინც გაიტვალისცინებს.ლევი ტუ დააპირებ კიდევ ცინასცარ გამაპრტხილე და სპეციალურ პეხსაცმელებს მე გამოგიგზავნი)))

Tobuldar
სალამი მოგზაურო, როგორ ხარ?
ძალიან საინტერესოა, ველი გაგრძელებას

აუუუუ, სიტყვები არ მყოფნის იმ ემოციების გამოსახატავად შენს ჩანაწერებს რომ ვკიტხულობ და ამ ვიდეოებს რომ ვუკურებ....... დზალიან მაგარია და დზალიან მაგარი ხარრრრრ!!!! შენნაირი ჯიშის ქართველებმა მოიტანეს ალბათ თავიანთი მხრებით ჩვენი პატარა საქართველო დღემდე, ყოჩაღ და ისევ ყ
ოჩაღ!!!!
* * *
მართლა მაგარი მასალა გაქვს ეს მთელი სიმდიდრეა საქაერთველოსა და განსაკუთრებით იმ რეგიონის პოპულარიზაციისათვის, რისთვისაც გააკეთე შენ ამხელა ისტორიული რამ, ამიტომ ამას რაგაც მეტი გაშუქება და ასპარეზი სჭირდება, იქნებ მოვიფიქროთ ფორუმელებმა თუ რა ფორმით, აშკარად პრეზენტაცია და მეტი გაშუქება სჭირდება ამ მასალას!!!

Marco Polo
ძალიან დიდი მადლობა მაგრამ თქვენი პათოსი (ათასჯერ მაპატიეთ მაგრამ არ მომწონს)

კიდევ გიმეორებთ ათასი ბოდიში მაგრამ გთხოვთ.... ასე ნუღარ დაწერთ ჩემზე!!!
იმედია მიხვდით!
ადრეც მაქვს თქვენი პოსტები წაკითხული წინა თემაში, დიდი მადლობა სიბოსთვის და ყურადღებისთვის
მაგრამ გადამეტებულ მნიშვნელობას აძლევთ ყველაფერს ამას და მე ეს კი ენერგიას მაცლის!

გთხოვთ ნუღარ!!!!!

ახლა გადავიკითხე ლევან თავიდან ბოლომდე. გნახე თუ არა მაშინვე მივხვდი, რომ ძალიან გაწვალდებოდი. კი გითხარი მაშინვე, მაგრამ მაინ პირდაპირ ვერ გაგიბედე. ამხელა გზაზე დამდგარ კაცს გულს ვერ გაგიტეხდი. ნამდვილად გამაოცე. საოცარი ნებისყოფა გქონია. სრული პასუხისმგებლობით ვამბობ, შენ რომ მთაში გევლო ძალიან დიდ წარმატებას მიაღწევდი სასიმაღლო ალპინიზმში, სადაც ყველაფერი სწორად ნებისყოფაზეა დაფუძნებული. ძალიან ბევრი მინახავს ფიზიკურად მშვენივრად მომზადებული ბიჭები, რომლებსაც უბრალოდ ბეზრდებათ "ჭირთა თმენა" (მაპატიე მაღალფარდოვანება, მაგრამ ასეა) და სრული აპათია ეწყებათ. ამსათან , უკვე მაშინ დარწმუნებული ვიყავი, რომ ტუ პირველ 3-4 დღეს გაუძლებდი, მერე ყველაფერი გიოლდებოდა.

რაც შეეხება კონკრეტიკას:
ფეხსაცმელზე თავად წერ. რათქმა უნდა გახურებულ ასფალტზე სასიარულოდ მსუბუქი სანდალი ჯობია. თან ,სწორ გზაზე ფეხიც სხვგვარად იტვირთება. შენ რაც გეცვა ეგ უფრო სამთო ტრეკინგისა იყო.
საჭმელზეც, რასაც ამბობ ზუსტად ეგრეა. გზაში გინდა ბევრი წყალი (3ლ.მაინც დღეში). სასურველია თაფლიანი, რომ ენერჯაიზერის ფუნქციაც შეასრულოს. საკვებად ქიშმიშის და ნიგვზის არევა შეიძლება. მსუბუქია და ენერგიასაც ბევრს გაძლევს. კარგია ჩურჩხელა (თუ სიმჟავე არ გაქვს მომატებული და კუჭი არ გაწუხებს). რაც შეეხება პურს და ხორცს, ძალიან კარგია, ოღონდ ცოტა. სულ 2 ბუტერბროდიც რომ გქონდეს დღის განმავლობაში (200 გრამიც საკმარისია), უკვე კარგია. თუ არა და საღამოს მაინც. ხაჭო და ხორცი აუცილებელია ეგეთი დატვირთვისას. თუ მაგის ფუფუნება არ გაქვს, მაშინ აუცილებელია პრიმუსი (თანამედროვე პრიმუსები 0.5 კგზე მეტს არ იწონის თავის მინი გაზის ბალონიანად). სუპის პაკეტები და იმის ჯანი. ცხელი წვნიანი მისწრებაა ეგეთ დროს. გივსებს როგორც ცხიმების, ასევე ნახშირწყლების ნაკლებობასაც. ტან მაგის ყიდვა ნებისმიერ დაბაში შეიძლება გზაში.
ბარგი არა უმეტეს 5-6 კგ. ზურგჩანთის წონასთან ერთად. შენი ზურგჩანთა თავისტავად ძალიან მძიმე იყო. ალბათ 2-2.5 კგ მარტო ჩანთა ქაჩავდა. არ გჭირდება არა მხოლოდ კარავი, არამედ საძილეც. გინდა კარიმატი და ე.წ. "ზდარკა". მაგას კედლის კარავს ვეძახიტ ხოლმე. ერთგვარი ნეილონის ტომარაა. გაეხვევი და ხარ მშვენივრად. სულ 300 გრამს იწონის. ვინც არ იცის, მისთვის ძნელი წარმოსადგენია, მაგრამ ალბათ შენ დამეთანხმები, რამდენად აუტაენილი ხდება ყველაზე მსუბუქი ბარგიც კი , როცა მთელი დღე მიათრევ, აღარაფერს ვამბობ მთელ თვეზე.
ყოველდღიური მანძილებიც ძალიან გაგიქაჩია. 40-45 კმ მართლა ძალიან ბევრია. მე საკმაოდ კარგად ვიცნობ ჯუმბერ ლეჟავას და მისგან მაქვს მოსმენილი, რომ ველოსიპედით დრეში 40-50 კმ-ზე მეტს არ გადიოდა. იმასაც შუაზე ყოფდა დილის და საღამოს დოზებად. ამასტან, დილით მეტი საღამოს ნაკლები, რომ ძალიან არ გადაღალო და აღაგზნო ორგანიზმი ძილის წინ. თორემ შეიძლება ვერ დაიძინო და ეგ უარესია მეორე დღისთვის.
წყლულებს რაც შეეხება, ეგ გარდაუვალი იყო. მხოლოდ ფეხსაცმელს და სიცხეს ნუ დააბრალებ. შენ ალბათ ბევრჯერ გინახავს როგორთამაშობენ სოფელში ფეხშიშველი ბავშვები ფეხბურთს. ქალაქელები კი არა თუ სირბილს, სიარულსაც ძლივს ვახერხებთ. უბრალოდ განაზებული გვაქვს კანი. მეტი არაფერია. მიჩვევაა ყველაფერი.

არ ვიცი. ახლა ალბათ ძალიან ადვილია ჭკუის სწავლება. წასვლამდე უნდა მენახე და მაშინვე მეტქვა ყველაფერი. დარწმუნებული ვარ ახლა შენ ყველაზე დიდი გამოცდილება დააგროვე.
კიდევ ერთხელ გილოცავ გამარჯვებას და ველი მოგზაურობის ჩანაწერების გაგრძელებას.

This post has been edited by mamababu on 30 Oct 2010, 12:34

mamababu - რა ფასდაუდებელი რჩევები დაწერე. არა მხოლოდ ასეთ მოგზაურობაზე თავგადადებულ, არამედ რიგით მოლაშქრეთათვისაც კი.

This post has been edited by tavadze on 31 Oct 2010, 01:21

Tobuldar
ამოვწევ ამ თემას და პირობას გაძლევ სამსახურში ხვალ თავიდან ბოლომდე წავიკითხავ

Tobuldar
მე წავიკითხე და გაგრძელებას ველოდები
ძალიან დატანჯულხარ
ჩემთვის წარმოუდგენელია მაგ წყლულებით როგორ იარე
მაგრამ მამაბაბუს ვეთანხმები

This post has been edited by annak on 31 Oct 2010, 21:47

საღოლ

ხვალ ჩავუჯდები ეხლა მეძინება

saqmiANY
akkai
annak
LoCusT
ხორხე
SHALDAG

გაიხარეთ


........................................

გათენებისთანავსე მივხვდი რომ რამდენიმე დღე მომიწევდა ხაშურში დარჩენა.
რადგან ფაქტიურად ვერ დავდიოდი, ძლივს და ისიც რამეზე ან ვინმეზე დაყრდნობით.
მარჯვენა მუხლს ვერ ვშლიდი, მყესები გამიდიდა და ქვასავით გახდა.
სხვა გზა არ იყო დიკლობერნის ნემსების გარდა, ხოდა მეც მიკეთებდნენ 3 დღის განმავლობაში
ფეხებს კი მარილიან წყალში ვდგამდი და კიდევ ათასნაირი ხსნარებით ვიმუშავებდი.
აბაიაძეების ოჯახში სრულად შემექმნა პირობები რომ "მალე" გამოვჯანმრთელებულიყავი
თან ხაშურის ისტორიებსაც ვისმენდი გულდასმით



ამ ქალაქშვე ვიყიდე შედარებით მაგარ ძირიანი სანდლები და სპორტული ნასკები (ჩემი აზრით გამოსადეგი)
სინთეტიკას ხომ 100%-იანი კოტონით ვანაცვლებდი, მართლაც ძალიან კომფორტული და ჰაეროვანი იყო.
სხვა რაღა უნდა ყოფილიყო ამაზე შესაბამისი?! როგორ ვცდებოდი თურმე....
კოტონის ნასკები ფეხის სისველეს და ოფლს შეისრუტავს და იქვე ტოვებს, ანუ არ აორთქლებს.
ეს კი მაზოლებისა და წყლულებისათვის შესანიშნავი წინაპირობაა.

და აი 4 დღიანი იძულებითი შესვენების შემდეგ გავუდექი რიკოთისაკენ გზას.


ფოტოაპარატის ბატარიები დამეკარგა, მეორე წყვილი დაუტენელი ყოფილა
და მოკლედ ხან ტელეფონით ვიღებდი ხანაც შემდგომში ციფრულით.




სურამში ძალიან შემაწუხა მუხლის სახსარმა და დავიწყე აფთიაქის ძიება რათა დიკლაკის გელი მეყიდა,
დილის 7-ის ნახევარი იყო და ბუნებრივია დაკეტილი დამხვდა, თან მალე არც გაიხსნებოდა ამიტომ გზა უწამლოდ გავაგრძელე.
სურამს გავცდი თუ არა ტკივილი მომეხსნა და უკვე იტრია ჩუმათელეთის საზღვარზე სასწაული ტემპი მქონდა აკრეფილი.
ისეთ სიხარულს განვიცდიდი - აღარ ვდარდობდი სარეაბილიტაციოდ დაკეტილ რიკოთის გვირაბში გამატარებდნენ თუ არა?



გადავიარე სათადარიგო 4.5 კმ–იანი უმშვენიერესი გზა
და აი ასეთი ლამაზი ჩინური იეროგლიფები ვიხილე დასასრულს



მალე იმერულ ხაჭაპურზე შევიარე აი აქ



სადაც ფულს არ მართმევდნენ, ამხელა გზაზე ხარ და როგორ გამოგართვათო,
მუშაკი იმსახურებს თავის საზღაურსო ეს ჯერ კიდევ
როდის იწერებოდა. ასე რომ უფულოდ არსად ვჭამდი.

სოფელ ხევში ამ ბიჭმაც დამპატიჟა სიმინდზე.



მალე ვერტყვიჭალის მოქეიფე ჯგუფმაც მიმიპატიჟა



და შემდეგ კი საქასრიას ბირჟამაც არ მომაკლო სითბო



ტკბილია იმერეთი! დღესაც იგივეა რაც კლდიაშვილის მოთხრობებში ამოგვიკითხავს. სტუმართმოყვარე და ცოტათი სევდისმომგვრელი...




* * *
გავაგრძელე გზა, იმ საღამოს ვაპირებდი უბისის მონასტერში მისვლას და ბერებისთვის გასათევი ადგილის თხოვნას,
მაგრამ იმავდროულად annak – სგან მქონდა შემოთავაზება დეიდამისთან დავრჩენილიყავი
სოფელ შროშაში.
რახან დაღამებას ბევრი არ აკლდა ვიფიქრე უბისის მონასტრისკენ ჩავუხვევთქო. მაგრამ იქვე გზაზე
4 ადგილობრივი კარგად გამომთვრალი ბიჭი ბოთლებს ისროდნენ და ხმამაღლა ყვიროდნენ. (მაგარი მთვრალები)
ვიფიქრე ამ ჩემი ტურისტული ჩაცმულობით მათი ალკოჰოლური ინტოქსიკაციის დამძიმება და შეურაცყოფის სურვილი არ გამომეწვია,
მეც ხომ სვანი ვარ და ამიტომ მივიღე გადაწყვეტილება სავარაუდო განსაცდელს გავცლოდი და გავაგრძელე გზა შროშისკენ.

This post has been edited by Tobuldar on 1 Nov 2010, 17:08

Tobuldar
რა კარგი სურათებია, სახასიათო

გეთანხმები


This post has been edited by annak on 1 Nov 2010, 17:21

გზაზე დამიღამდა,
როგორც იქნა პირველივე "თიხის სავაჭრო ცენტრამდე" მივაღწიე და იქაურებს შევეკითხე
ჯონდო გველესიანი(ანაკის ბიძა) სად ცხოვრობსთქო, არვინ იცოდა. ისე გველესიანების უბანი "ზვარე"
აქედან 2 კილომეტრშიაო რა მექნა ავანთე ფანარი და გავაგრძელე სვლა დაუსახლებელ ტრასაზე.
ანაკის დეიდა და ბიძა მხოლოდ ზაფხულობით ჩადიან იქ და ამიტომ არ იცნობდნენ მათ მოშორებით მცხოვრებნი.
ძალიან კოლორიტული და თბილი იმერელი ცოლქმარი დამხვდა! მართლა მშვენიერი იყო მათთან გატარებული საღამო.
იმერული სულისკვეთება სუფევდა ირგვლივ, სახლიდან დაწყებული, ბატონი ჯონდოს მიერ შორაპნის მაზრის ისტორიებით დამთავრებული

აი ისინიც !




ეს კი მათი მწვანე გარემო



This post has been edited by Tobuldar on 1 Nov 2010, 17:30

Tobuldar
ძაან მაგარია


აუ ესეთ მოგზაურობაზე მეც წავიდოდი