ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები... XVI

ვიცი რომ უკვე დაგავიწყდი,
აღარ მნახულობ.
შენ რომ ვერ გხედავ
გული მწყდება,
თითქოს ვმარხულობ.
რაღაც მაკლია, რაღაც მინდა,
რაღაც მაწუხებს.
თუმცა არ ვიცი, სად გავექცე
ახლა მარწუხებს.
...მეტი რა მექნა,
განაცვალე გული ჩემს წილად,
მიყვარხარ-მეთქი რომ გითხარი,
რატომ გეწყინა?
არა, არაფერს აღარ გეტყვი,
გული უტყვია...
ნეტავი როდის შევრიგდებით
ჩემო ბუტია?
ნეტავი როდის შევრიგდებით,
ნეკი-ნეკი და...
წუხელის რომ არ დამესიზმრე
გული მეტკინა...

samaia

კარგია მერე მასეთი რომ არ ვარ?

ბოროტი ანგელოზი მართავს კარნავალს
ეს ცხოვრება ხომ კარნავალია?
ცუდსაც და კარგსაც შეხვდებით ათასს
მაგრამ ყოველი წარმავალია

მიღაბს ეფარება ბოროტი კაცი
და ნიღაბს უკან არაფერს მალავს
ცრემლებით გეტყვის პატარა ბავშვი
რომ ეს ცხოვრება წააგავს თამაშს

მაგრამ ამ თამაშს წესები არ აქვს
იმარჯვებს მხოლოდ ყველაზე ცუდი
ჩვენ დავუძახებთ ცხოვრებას ნაგავს
მაგრამ დარჩენას მოითხოვს გული

ადამიანი მონაა მიწის
მას აქ სიცოცხლე მაინც იზიდავს
მიუხედავად მშვენივრად იცის
ცხოვრების გზაზე ათასს ტვირთს ზიდავს

ამ სიყვარულს კი წარმოქმნის შიში
შიში სიკვდილის შიში მორჩენის
რომ დამთავრდება ცხოვრება იცი
გინდა იპოვო გზა გადარჩენის

მოკვდები წახვალ იქცევი მიწად
აღარ იქნება სხვა რამე ნეტავ?
ის მიმაჩნია ერთადერთ გმირად
ვინც აქ იცხოვრებს მიწაზე , ღმერთთან

რწმენის არ ქონა მაშინებს ძლიერ
რადგან არა მწამს მე სხვა ცხოვრების
დალოცვილია ალბათ ღვთის მეირ
ვისაც ისევ სწმას სულის ცხონების

რწმენა იმის რომ იქნება სხვა რამ
უფრო ამცირებს შიშსა და ეჭვებს
ეჭვი კი არის იქნება მანამ
სანამ სიცოცხლე დაიბანს ხელებს

უფლის წინაშე მუხლმოდრეკილი
ნიღაბმოხსნილი მივიღებს სასჯელს
და მის წინაშე მონამორჩილი
ვეღარ დავმალავ ამ ცოდვილ სახეს

სირცხვილის გრძნობით და სინანულით
ჯოჯოხეთის ზღურბლს შეხვედავ ეჭვით
ჩვეულ ცინიზმით და მხიარული
ჯოჯოხეთის ცას გავიგებ ფერხთით

ეშმაკის ლუკმად ვიქცევი ვიცი
და გავიხსენებ იმ წყეულ ღამეს
როცა მე ჩემს თავს მივეცი ფიცი
რომ დავკეტავდი ამ გულის კარებს

მე იმ წამებში დავკარგე რწმენა
და ის წამები ვინანე მხოლოდ
რაც მთავარია ხომ იცის ღმერთმა?
დაუბრუნდება მას შვილი ბოლოს

მიიღებს ღმერთი თავის ცოდვილ შვილს?
თუ არ მიიღებს და ეტყვის უარს?
არ შეაგებებს ალბათ მას ღიმილს
არ მიენდობა ის მხოლოდ გუმანს

წითელ განთიადს აჩუქებს ისევ
ისევ გამოცდის და მიენდობა
კაცი კი ამინც ცოდვილ გზას ირჩევს
ისევ იქნება მასში ღვთის გმობა

ისევ მოხვდება ის სამსჯავროზე
და ჯოჯოხეთის მოხვდება კარზე
გაბოროტებულს ამ სამყაროზე
ცხოვრება დასჯის ალბათ ასე :

კაცი სიცხისგან იწვის და ფიქრობს
აღარ აწუხებს ტკივილი არა
ეს ცეცხლის ალი აგონებს სითბოს
სითბოს რომელიც გულისთვის კმარა

კაცის ღიმილი აცოფებს ეშმაკს
"თვით ირონია"ჰქვია ამ მოკვდავს
ბრდღვინავს იგი და ყველაფერს ლეწავს
სად შეუძლია ამდენი მონას

კაცის ფიქრები კი სხვაგან არის
არც ღმერთთანაა და არც მიწაზე
მისი ცრემლები მსგავსია ნამის
ცრემლი რომელშიც მოჩანს სინაზე

უფლის მზერაც კი მიიპყრო კაცმა
ის ვეღარ სცნობდა თავის ქმნილებას
ვერ მოუძებნა ვერავინ ახსნა
ამ უეცარ და ლამაზ ცვლილებას

ბევრი იმსჯელეს ბევრი არკვიეს
რა მოხვდა კაცში ასეთ ნეტავ?
და რომ ვერაფრით ვერ გაარკვიეს
ამურს ღიმილით შეხედა ღმერთმა

ამურმა დინჯად აუხსნა უფალს
ყველაფერს გეტყვი უფალო ახლა
ვერ აგრძნობინებთ აწამოთ თუნდაც
დედამიწაზე მას გული დარჩა

გაოგნებული უფლის თვალები
სივრცეში ხედავს იმ დროის ლანდებს
და ახსენდება მას ის წამები
როდესაც ქმნიდა ის ცოდვილ კაცებს

ნუთუ რაღაცა გამომრჩა მაშინ?
შემოეპარა ეჭვები ხმაში
ნეტავ რა მხოვდა ამ ცოდვილ კაცში
მეც კი ვერ ვხვდები სად შევცდი მაშინ

კაცი ჯოჯხეთს ჩვეულ ცინიზმით
უყურებს წყნარად და არა შიშით
და უჩვეულოდ მშვიდი პესიმიზმით
წყურვილს ის იკლავს საკუთარ სისხლით

თავისუფლება ერქვა ამ გრძნობას
თავისუფლება სიკვდილის შემდეგ
ის აღარ ჰგავდა მუხლმოყრილ მონას
და ის ამაყად წამოდგა ფეხზე

უგულოდ , დინჯად შეხედა ეშმაკს
ეშმაკმა პირველად შეიგრძნო შიში
კაცის თვალებში ხედავდა სევდას
სევდას რომელიც ჩაახშო სისხლში

მან საბოლოოდ დახედა მიწას
მიწას რომელიც ფეხქვეშ ეწვოდა
უბედურება იყო კაცის თავს
იგრძნო რომ ახლა მართლა კვდებოდა

ბოლო ძალებით მიბობღდა ღმერთთან
სულს უხუთავდა მას ცხელი ქარი
და მოიკრიბა ძალები ერთად
"შემინდე ღმერთო"პასუხად : "ამინ "....

მუზა შემომაწვა ცოტა

This post has been edited by Musolini111 on 6 Mar 2011, 22:25

Oliver

შეიძლება ცუდია ,
სამგიეროდ შენ გული გაქვს,
სხვას კი ჩვეულებრივი სასიცოცხლო ორგანო

მაინც მიყვარხარ! ამომგლიჯე გული მკერდიდან,
მოდი,თამამად!
მომსკდარი სისხლით ჭიქა შეივსე,
დღეს ხარ თამადა!
სულ ამომიშრე თვალებში ცრემლი მშრალად ვიტირებ და როცა სუნთქვა შემიჩერდება,
ბევრი იცინე.
ნუ დაინახავ ჩემს ნამდვილ სახეს რათ გინდა ნეტავ?
მე შენთვის ისეთ ნიღაბს მოვირგებ,როგორსაც მხედავ.
ცხელი და მჭრელი სიტყვების მჭიდი ჩემში ჩაცალე და თუ არ მეყო მეხსერებაც სულ წამიშალე.
სულში მაფურთხე ნუ გერიდება,არ არის ძნელი , შენი სამოთხე მე მეხატება კუპრივით ბნელი,
ოღონდ იცოდე,როდესაც მოხვალ ჩემს მოსაკლავად,მე არ მოვუხმობ მფარველ ანგლოზს ჩემს დასაცავად.
სულ ერთი მზერით,უცებ შეგიცნობ ვიგრძნობ ვინცა ხარ და მერე გეტყვი ამ ორ სიტყვას : მაინც მიყვარხარ!

* * *
სუსტი არისო როცა ამბობენ ქალზე!
უცნაურია რად არ იცინის ღმერთი.
ათასი კაცის ღონეს დასჯაბნის ზოგჯერ
იმ ერთი ქალის სუსტი ღიმილი ერთი.
რა მოხდა თუკი დაღლილი ფიქრით
წვიმის ცხელ ორ წვეთს ჩამოვაყოლებთ ტკივილს
ვითომ და ძლიერი მამაკაცებიც ხშირად ნატრობენ
მაგრამ ვერ ახერხებენ ტირილს!
ქალი, ქალი მზისაგან და სათნოებისაგან გაუჩენია უფალს,
ქალს სხვანაირად ენატრება და უყვარს.
ვერ შეედრება ქვეყნად ვერცერთი ძალა
ქალსში გაჩენილ ახალ უმანკო სუნთქვას
არ არის უფრო დიდი გმირობა ქვეყნად,
დედობა ! დედობა ჯილდოდ უბოზებია უფალს
ბედნიერი ვარ რომ გავჩნდი ქალად
მე თანახმა ვარ მიწოდეთ სუსტი
მადლობელი ვარ რო გავჩნდი ქალად
და დედად ქცევის სასწაულს ვუცდი....

როცა პირველად შენი თვალები,
ჩემს თვალებს შეხვდა, მახსოვს ვილოცე.
როცა პირველად გვედით დაჯექი,
- სიზმარი ახდა და გავიოცე.
როცა პირველად მზერა მესროლე,
თან გამიღიმე, მაგრად დავიბენ.
ვიფიქრე შენგან არა მინდა რა!
მე თვითონ ჩემს თავს ფეხქვეშ დაგიფენ.
როცა მომმართე ენა დამება,
შენ დემონი ხარ, თუ თვით განგება?
რომ გამიცინე, წამსვე დავთვერი
და არ მახსოვდა სხვა არაფერი.
როცა შემაქე, გულში ვიყვირე
როცა წახვედი ლამის ვიტირე.
ხვალ არ შემხედავ? არ გავიოცებ
მაინც მიყვარხარ, შენზე ვილოცებ
* * *
იესოს ხატთან სამი სანთელი,
პირველ თოვლივით ჩუმად დნებოდა,
ტაძარში იდგა მკრთალი ნათელი,
სანთლები უხმოდ იფერფლებოდა.
ჩამოდიოდა სანთლის ნაღვენთი,
წვეთ–წვეთად იქვე იღვენთებოდა,
და მძიმე შუქის უფერო ფონზე
ორი ლამაზი გრძნობა ჩნდებოდა.
ერთი სანთელი მეგობრობისა,
მეგობრულ გრძნობით იცრემლებოდა,
მეორე იყო სიყვარულისა,
ის სიყვარულით იტანჯებოდა,
ხოლო– მესამე მონატრებისა,
ორივე გრძნობას ეფერებოდა.
იდგა სიჩუმე და ყველა ბგერა
სადღაც უკვალოდ იკარგებოდა,
შემოდიოდა ტაძარში ხალხი,
ხალხი ერთმანეთს ენაცვლებოდა;
მე კი ვიდექი გაქვავებული,
ვგრძნობდი, რომ მალე დაღამდებოდა
და მერე ვერც კი გავიგონებდი
ლოცვაში ისე გათენდებოდა.

- შენი დაკარგვაც (ხუმარა ტონი მე შენს ხმაში დღემდე
მიყვარს) მოვახერხე, არ მოგატყუებ. ცხადი ერთია:
დაკარგვა სულაც არ ყოფილა ძნელი ხელობა,
თუმც შეიძლება (აღიარე, რომ შეიძლება!) დაემსგავსოს უბედურებას.

დღეს მზე ამოვიდა და ჩავა მალე
ღამე მთვარე გამოანათებს
მენატრები ძალიან, დღE ვერ ვისვენებ და ღამე ვერ ვიძინებ
გახსოვს პირველი იები რომ მომიტანე>?
ამ წელს მომენატრა შენი იები, აღარავის მოუტანია
მიყვარხარრრრრ

აქ ჩვენგან აღარაფერი დარჩა..
მხოლოდ ერთი ზამთრისფერი მოგონება ვითომ–ვითომ სიყვარულზე..
მ ე ტ კ ი ვ ი ლ ე ბ ი . .
აქ, ჩემთან ყველა გზას ერთი მიმართულება აქვს და მე მღლის დრო, რომელიც დათვლილია, ცხოვრება, რომელიც დაგეგმილია და მერამდენედ უკან ჩაბრუნებული ყვირილი – ყელში გახერგილი დედამიწისხელა დარდები. მღლის საათის ისრები, რომლებიც ყოველ უშენო წამს მკაცრი სიზუსტით მახსენებენ და მზად ვარ ყველა საათი დავამტვრიო ამ სულარაფრისფერ დედამიწაზე.
სადღაც შიგნით ვგრძნობ სიცარიელეს – რომელიც ასატანია.
გადავწყვიტე – დღეიდან აღარ გამახსენდები.
აღარ დავუწყებ ძებნას გასაქცევ გზებს, უბრალოდ შევეგუები და მარტოობასთან ერთად ვიცხოვრებ – მარტოობაც ხომ ცოდოა მარტო.
მაინც ვერ ვიპოვე ალუბლისფერი ქვეყანა.
ამასობაში შემომაზამთრდა.. ჩემი ოცნებების სასაფლაოთი, ფიქრების არქივით და სიზმრების დამტვერილი თაროებით გავსებულ სახლში.
სახლში, სადაც სამუდამოდ ვარ ჩარჩენილი ჩემს სევდებთან ერთად.
სადაც სამყოფად ადგილი აღარ მყოფნის და სასუნთქად ჟანგბადი.. საოცნებოდ კი სივრცე.
სადაც მოგონებები მახრჩობენ.
სადაც ყველა დაპირებას ვივიწყებ და ისევ თავიდან მედარდიანება.. უთავბოლოდ.

რა ვუყო, რომ ვერაფერი მოვუხერხე სიტყვებს, რომლებმაც მნიშვნელობა დაკარგეს (თითქოს ჰქონოდათ როდესმე).
რა ვუყო, რომ ვერაფრით ვერ ვისწავლე სიჩუმის ენა.
რომ თვალებით მინდა მოგიყვე რა ამბებია ჩემს სულარაფრისფერ ქვეყანაში.
მოგიყვე, რომ ამ ქვეყნად არსადაა სახლი, რომელსაც ერქმევა "ჩვენ" და რომ აქ "მე შენ მიყვარხარ"–ს სულ სხვებს ეუბნებიან, სიტყვებით კი არა – თვალებით.
რომ საოცარი სურვილი მაქვს არაფრის თქმის და არაფრის კეთების, მაგრამ მაინც ვამბობ და ვაკეთებ აზრ და გრძნობა მოკლებულ სიტყვებს და საქმეებს და რომ მე მღლის ეს სულარაფრისფერი ცხოვრება.
რომ ერთხელაც მოვიკრებ ძალას და საპროტესტო აქციებს და მანიფესტაციებს მოვაწყობ არაფრისმთქმელი სიტყვების წინააღმდეგ.
რომ შევკრებ ვარსკვლავებს და ღამეს ავუჯანყდები. რომ დავამხობ მის მიწისფერ პოლიტიკას და სულ მზე იქნება სულმზისფერ ქვეყანაში.
და ეს იქნება მზის რევოლუცია.
რომ მერე ჩვენ აღარაფერი გვექნება დასამალი და მაინც დავმალავთ არაფერს. ვილაპარაკებთ არაფერზე და ვიქნებით ბედნიერები არაფრით.
სულარაფრისფრად ბედნიერები.
რომ უკვე მერამდენე ცხოვრებაა მკარგავ და თავიდან ეგუები უჩემობას.
რომ უკვე აღარც მახსოვს მერამდენედ ვიშლი თმას და ჩემს დაკარგულ თავს ვგლოვობ.
რომ შემდეგ ცხოვრებაში ვეღარც მიპოვი და აღარაფერი გექნება დასაკარგი და სულ გასევდისფერდები ჩემს მოლოდინში.
რომ მე დავივიწყებ შენი სახელის ყველა ასოს, ყველა შენფერ დღეს, ყველა შენით სავსე მოგონებას, სათითაოდ ამოგიგლეჯ ყველა შენით ატკივებული უჯრედიდან და დავტკბები ჩემი უშენობით.
რომ მერე მოვა სხვა "შენ" და მე –შენგან დაცლილი და დაშრეტილი ახლიდან ვიბედნიერებ – სხვისფერი ბედნიერებით.

რომ საკმარისია! ამჯერად უკანასკნელად დამკარგე და მეც უკანასკნელად გამოვიგლოვე ჩემი უშენო თავი.

ხვალ 8 მარტია
ლამაზ სიტყვებს
ლექსებს
მოფერებას
ველოდებით

დღეს, როგორც არასდროს, ცარიელი ვარ. გული აღარ მაქვს, მე ის შენ დაგიტოვე.. დღეს, როგორც არასდროს ცივი ვარ. ვეღარ ვგრძნობ იმ სითბოს, რომლითაც შენ მავსებდი... დღეს როგორც არასდროს, მარტო ვარ. აღარ მყავს ის, ვის გამოც მთელს სამყაროს დავთმობდი... დღეს როგორც არასდროს ვხვდები რომ ყველაფერი მორჩა.. და ავღმოჩნდი თეთრი კედლის პირისპირ, რომელსაც ვერც გვერდს ავუვლი ვერც გადავლახავ.. ყველა გზა მოვიარე და მაინც შენთან მოვედი.. ვიცოდი რომ ეს ბოლო შეხვედრა იქნებოდა. რომ გაკოცებდი მძინარეს, და უხმოდ, ჩუმად გავიდოდი, კარებს მოვიხურებდი და დავუბრუნდებოდი ჩემს ცხოვრებას. შენ კი იქ დარჩებოდი.. მაკლიხარ ისე თითქოს ხელი ან ფეხი კი არა, მთელი ჩემი სხეული მაკლია.. თითქოს აღარ დავრჩი, გავთავდი.. ყვირილი მინდა, ყველამ რომ გაიგოს ჩემი უბედურება. მაგრამ ჩუმად ვარ.. ისევ თავაწეული, თვითდაჯერებული დავდივარ, და სახეზე გაყინული ნიღაბივით მაქვს მშვიდი გამომეტყველება.. შენ არაფერი არ გაგიკეთებია იმისთვის რომ შენთან დავრჩენილიყავი, მაგრამ მაინც არ მინდოდა წასვლა.. ცარიელი ვარ, ცივი, მარტო.. ყველაფერი მორჩა...

8 მარტს გილოცავ 8 ვარდით ხელში,
8 ასჯერ გეტყვი მიყვარხარ კარგო,
უზომოდ მინდა ეს წრფელი გრძნობა.
შენს ფაქიზ გულში სათუთად
ჩავრგო...
8 ჯერ ჩავხედავ შენს ლამაზ თვალებს,
დავიკარგები უძირო ზღვაში,
მე შენ მიყვარხარ მინდა იცოდე
და არასოდეს არ გაგცვლი
სხვაში,,
* * *
მოდი გიამბობ მას რაც დამრჩა შენთვის სათქმელი
რომ ჩემს ცხოვრებას მე დავარქვი შენი სახელი
რომ ვერაფერა დამვიწყა წლები გასული
რომ მომავალი აღარ მაქვს და ვცხოვრობ წარსულით....
რატომ გამტანჯეს და გამაწამეს შენზე ფიქრებმა,
და ეს კედლებიც ჩემი გრძნობის მოწმე იქნება..
მოდი ...ჩემს გულში რომ ჩამოდნეს ყინვა ლოდებად..
ხომ იცი უსასრულოდ რომ გელოდები,
რომ უშენობ გაუსაძლისი ხდება თანდათან...
ჩურჩულებს გული....
'სად გეძებო ნეტავ სადა ხარ'...

რაღაც დავწერე, ცხოვრებაში პირველად... რატომრაც მომინდა რო გაგანდოთ

"ანგელოზს დაგარქმევ"

პირველად რომ დაგინახე ვიფიქრე ანგელოზია–მეთქი, არ ვაჭარბებ, მართლა ასე ვიფიქრე. ყოველი შენი დანახვისას, რაღაც უცნაური გრძნობა მეუფლება.
არ ვარ განებივრებული შენი ცქერით, მაგრამ როცა გხედავ მომდევნო დანახვამდე მყოფნის ის ემოცია რაც გროვდება რამოდენიმე წამში, უკეთეს შემთხვევაში წუთში...ჩვენი შეხვედრა ხომ მეტხანს არ გრძელდება...
არასროს დავბნეულვარ. შენ გადამაჩვიე, შენი დანახვისთანავე ვიბნევი, გამოლაპარაკების დროს კი მთელ ჩემს ძალებს ვიკრებ რომ არ შევიმჩნიო, ხანმოკლე საუბრის შემდეგ, როცა მემშვიდობები შენ ვერც კი ხვდები, როგორ დამცალე ენერგიით, როგორ წამართვი ძალა და დამტოვე ემოციის ამარა, რომლის გამოხატვის თავიც აღარ მაქვს.

ქვეყანაზე ყველაფერს აქვს საზღვრები, ეს ბუნების კანონია, რაც იწყება ის ყოველთვის მთავრდება. შენი სილამაზეც ასე დაიწყო...მხოლოდ დაიწყო და არ აპირებს დამთავრებას!
არ ვიცი რა იქნება მომავალში, მაგრამ ძალიან მეშინია...მეშინია, რომ ვერ შევძლო...მე ხომ სიყვარული არ ვიცი, მე მხოლოდ გაღმერთება შემიძლია!

თუ სიყვარულის სადღეგრძელოს ყანწით ვერ დალევ
და სანუგეშოთ ვერ ჩააქსოვ ოხვრას ნაღვლიანს
თუ სიყვარულში, სიყვარულით არ დაიწვები,
მაშინ ნეტავი უკეთესი რა შეგიძლია?!
თუ ლამაზ თვალებს კოცნით ცრემლებს ვერ ამოუშრობ!
ვერ აგრძნობინებ სიყვარული თუ რა ძნელია!
თუ უნაზეს და ლამაზ თვალებს ვერ აათრთოლებ
ნეტავ იცოდე უკეთესი რა შეგიძლია?!
სხვისი ტკივილი შენებურად თუ არ გიგრძვნია,
და სხვისი დარდი სიხარულად არ შეგიცვლია
გაწვდილ ხელისთვის თუ კი ხელი არ გაგიწვდია
მაშინ ნეტავი უკეთესი რა შეგიძლია?!