შროდინგერისფისომე აბა ამას წპილეფსია რო დაემართა რა არ გაბაკეთე,
დღეში ჭირდებოდა 11 ლარის წამალი, ცოტა უშველა
ისე ხშირად აღარ ქონდა ხოლმე.
საშინელი სანაავია, ამხელა რო არის თან და უცებ წყდება
შეტევამდე ხვდებოდა და ოთაიდან გადიოდა ხოლმე და
უცებ ფხაკუნზე გაიხედავდი ეგდო დუჟებში
მერე სულ დავყვებოდი
სადაც არ უნდა წასული, მეშინოდა არ მოწყდესთქო.
ბოლოს აღარ ქონდა 1 თვე, კასტრაციაც გაბუკეთეთ და მეთქი
ვუშველეთქო. 31 მაისს დაემართა ზედიზედ 5 ჯერ, ანუ რო გადაულიდა
სანამ ადგებოდა იაევ მეორე და ესე მიეწყო, და ვსო გაეთიშა ტვინი,
ანუ ჩაოვა რა და 3 საათი ვუყურებდი ამ პროცეასს, თან თვალებით მიყურებდა
ალბათ ისევ ჩემში ხედავდა იმედს, უკე რო შევატვე რო ა გასდიოდა გული
არ გაუსკდესთქო და 12 ამპულა ბაალგინი გავუკეთე
რეაქცია ა ქონია.
გავიყვანე და ვესროლე
ასე არასდროა გამჭირვებია არც გადაწყვეტილების
მიღება და მითუმეტეს მერე შესრულება
ყველაზე ძააან ეს მაწუხება...
თქვენ ვერ მიხვდებით ალბათ, მაგრამ მე უკვე მოკლლსაც ვეფერებოდი
ესეთი მოვიყვანე
მერე ესეთი გახდა
ბოლოს ესეთი
- ყველაზე დიდი სათხოვარი იცით რა არის? როცა თავს ჩაქინდრავ და ეტყვი: "უფალოო, იყავნ ნება შენი...."
- თუ იმათ, მოსულთ, ჩვენი მიწის გულისთვის სიკვდილისა არ ეშინიათ, ჩვენ, ამ მიწის პატრონთ რად უნდა გვილაჩრდებოდეს გული?
ღამის საუბრები, Vol 111
