**კაც თეუდუს ზღაპარი**

იყო თუ არა, თბილისის ძველ, ხმაურიან ქუჩებში ცხოვრობდა კაცი, სახელად თეუდუ. მაღალი, გამხდარი, ცეცხლოვანი თვალებით, თეუდუ ცნობილი იყო თავისი უცნაური ჩვევით — ღამღამობით ხეტიალობდა მტკვრის ნაპირებზე, თითქოს რაღაცას ეძებდა. ხალხი ჩურჩულებდა, რომ მას წყევლა სდევდა, მაგრამ თეუდუს ეს არ ადარდებდა. მისი ოცნება იყო ათენში, ბერძნეთის უძველეს ქალაქში მოგზაურობა, სადაც, ჭორების თანახმად, ძველი ღმერთების საიდუმლოებები იყო დამარხული.

ერთ ნისლიან ღამეს თეუდუმ ჩაალაგა თავისი ნაბადი, აიღო ძველი რუკა, რომელიც მისმა ბაბუამ უბოძა, და გაემგზავრა ათენისკენ. რუკაზე უცნაური ნიშნები იყო ამოტვიფრული, რომლებიც თეუდუსთვის გაუგებარი იყო, მაგრამ მან გადაწყვიტა, მიეყვო მათ. გემით გაემგზავრა შავი ზღვის გავლით, სადაც ქარიშხალი მძვინვარებდა, თითქოს ზღვის ღმერთი პოსეიდონი თავად ეწინააღმდეგებოდა მის მოგზაურობას.

როცა ათენში ჩავიდა, ქალაქი მშვიდი ჩანდა, მაგრამ თეუდუს გული უსვენოდ ცემდა. რუკა მას პართენონის ნანგრევებთან მიიყვანა, სადაც ძველი ტაძრის ჩრდილში, მიწისქვეშა გვირაბის შესასვლელი იპოვა. გვირაბში ჩასვლისას ჰაერი გაცივდა, ხოლო კედლებზე ამოკვეთილი ფიგურები თითქოს თვალებით ადევნებდნენ თეუდუს.

გვირაბის ბოლოს მან იპოვა ძველი სარკე, რომელიც ოქროს ჩარჩოში იყო ჩასმული. სარკის ზედაპირზე ნისლი მოგროვდა, და როცა თეუდუმ თითები შეახო, ხმა გაისმა: „შენ მოხვედი, მაგრამ ფასი უნდა გადაიხადო“. სარკეში მისი ანარეკლი შეიცვალა — თეუდუს ნაცვლად, მას უყურებდა არსება ცეცხლის თვალებითა და ბნელი ღიმილით. ეს იყო მისი წყევლა, რომელიც თბილისიდან თან გამოჰყვა.

თეუდუ შეეცადა გაქცეოდა, მაგრამ გვირაბის გასასვლელი გაქრა. სარკის არსებამ გაიცინა და თქვა: „შენი სული ათენის ღმერთებს ეკუთვნის“. ამის შემდეგ თეუდუ აღარავის უნახავს. ზოგი ამბობს, რომ ის სარკის შიგნითაა გამოკეტილი, ზოგი — რომ მისი სული პართენონის ჩრდილებს შეერია.

და თუ ოდესმე ათენში მოხვდებით და ღამით პართენონთან გაივლით, შეიძლება გაიგონოთ თეუდუს ხმა, რომელიც ჩურჩულებს: „არ შეეხოთ სარკეს“.
აი მაგალითად ეს რო მოვუყვე ღამე მარტო დაიძინებს?