რა კარგი იყო ამირანში, უკარგესი ფილმი და იქვე სკამის ზურგს ამოფარებული ერთადერთობა, სახელად ,,აქ ვარ, ოღონდ please არ შეიმჩნიოოო"...
არადა, როგორ ვარჯიშობდა სიყვარულის ახსნებშიიი...
და ისე ათენა ღამეები და ისე გადაიღალა, ბოლოს აღარც სიყვარულის ახსნის თავი ჰქონდა
და აღარც არაფრის, მიბომჟავდა სკამზე თუ მიაბომჟავდა სკამის ზურგს და ვიღას
ახსოვეს შენი სიყვარულის ახსნაააა.
არ ინერვიულო, ოდესმე მოგბეზრდება ეს ,,დრამატული ტენორის" როლის თამაში, მეც მომბეზრდება ტრავმირებულ-ტრაგიკული პერსონაჟის იმიტირება და აი მაშინ უკვე
ყველაფერი კარგად იქნებაააა.
მთავარია, რომ გნახე და ერთ დარბაზში ვისხედით.
ღამით შენს თავს ჩემს მაგივრად შუბლზე აკოცე რა

ცეეეეეეეეეეეეეემი სტეეეელიიიი, ლოგოლ მიეყუდა სკამის ზულგს და ეგონა ლო ველ დავინაქავდიიიიი.
მიიიიიტათალ.
არ ინერვიულო, ოდესმე ყველა ვარიანტში მოხვალ.