რატომ მოექცა ზვიად გამსახურდია ჩიხში?, დროებითი თემა წარსულის ანალიზი

როგორც უკვე არაერთხელ მოგახსენეთ საქარველოს-ეროვნულ განმათავისუფლებელმა მოძრაობამ ბოიკოტი გამოუცხადა როგორც 1990 წლის მარტის უმარესი საბჭოს ასევე 1990 წლის 28 ოქტომბრის უზენაესი საბჭოს არჩევნებს. ამის მიზეზი ის გახლდათ რომ საქართველო იმ დროს რუსეთის მიერ იყო დაპყრობილი და უმაღლესი ან იგივე უზენაესი საბჭოს არჩევა ამ ოკუპაციიდან საქართველოს განთავისუფლებაზე უარის თქმას ნიშნავდა. ზვიად გამსახურდიას საბედისწერო შეცდომა სწორედ იმაში მდგომარეობდა, რომ მან უზენაესი საბჭოს არჩევნებში მიიღო მონაწილეობა და ამის მიუხედავად თავის თავს მაინც ისევ ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობაში მოიაზრებდა.

ზემოთხსენებული მომენტი იყო გადამწყვეტი წერტილი. მოსკოვი და დასავლეთიც სწორედ უზენაესი საბჭოს არჩევისკენ მოუწოდებდა მაშინ საქართველოს და ამისი ცდუნება სხვაც მრავალი იყო. მაგალითად სახალხო ფრონტის თავმჯდომარემ ნოდარ ნათაძემ მაშინ განაცხადა თუ უზენაეს საბჭოს არ ავირჩევთ, მაშინ მთელი ცივილიზირებული სამყარო ჩვენ ველურებად ჩაგვთლისო. ეს აზრი გამომდინარეობდა იქიდან რომ ერმა თავისი პოლიტიკური ნება ქუჩაში გამოსვლით კი არა პარლამენტით უნდა გამოხატოს. ორონდ ჩვენ პარლამენტის არჩევის წინააღმდეგნი კი არ ვიყავით. ჩვენ უბრალოდ ნათლად გვქონდა გაზრებული როგორი პარლამენტი იქნებოდა ნამდვილად ეროვნული და როგორი ანტიეროვნული ანუ საოკუპაციო. ნამდვილი ქართული პარლამენტი უნდა არჩეულიყო საქართველოს 1921 წლის ეროვნული კონსტიტუციის მიხედვით და ამ პარლამენტის ყველა წევრს ამავე კონსტიტუციის მიხედვით უნდა ემოქმედათ. როგორც მოგეხსენებათ 1990 წლის უზენაესი საბჭო აირჩა საბჭოთა კონსტიტუციით და მან ამ კონსტიტუციის რეფორმირება დაიწყო. საბჭოთა კანონებით არჩეული პარლამენტი რუსეთს ვერ ეტყოდა თქვენ ჩვენ 1921 წელს დაგვიპყრეთ, თქვენ ოკუპანტები ხართ და ჩვენთვის ძალით წართმეული დამოუკიდებლობა დაგვიბრუნეთო. თავის თავად ამ საბჭოთა პარლამენტის არჩევა ნიშნავდა მოსკოვისადმი მორჩილებას. უზენაეს საბჭოს კონსტიტუციაში შავით თეთრზე ეწერა რომ მას უნდა უსიტყვოდ აღესრულებინა მოსკოვის ბრძანებულებები და დადგენილებები. აი ამ პირობით იქნა არჩეული უზენაესი საბჭო. ანუ სხვა სიტყვებით გამსახურდიამ მოსკოვს თავიდანვე დაუდო პირობა და მერე დაიწყო ურჩად ამ პირობის დარღვევა.

ზემოთქმული გამოიხატა იმაში რომ კონსტიტუციიდან ამოიღო მოსკოვისადმი მორჩილების მუხლი, აკრძალა კომუნისტური პარტია და ა. შ. ყოველივე ამის კულმინაცია იყო 1991 წლის დამოუკიდებლობის აქტი და 1991 წლის 9 აპრილს თვითონ ზვიად გამსახურდიას პრეზიდენტად არჩევა. ეს უკვე მოსკოვისადმი დაუმორჩილებლობა იყო. მოსკოვში ამას მოთმინებით უყურებდნენ, მაგრამ ზვიადს გორბაჩოვმა უთხრა, აი ხომ გამოაცხადე დამოუკიდებლობა და პრეზიდენტად ხომ ხარ არჩეული, ხოდა მოდი ახლა ჩვენთან ახალი სამოკავშირეო ხელშეკრულება დადეო. გამსახურდია აქ უკვე ჩიხში მოექცა რამდენიმე მიზეზის გამო:
ვინაიდან არჩეული იქნა უძენაესი საბჭო და არა საქართველოს ნამდვილი პარლამენტი,
ვინაიდან გამსახურდია დაეყრდნო არა საქართველოს 1918 წლის 26 მაისის დამოუკიდებლობის აქტს, არამედ მის მიერ 1991 წლის 9 აპრილს მიღებულ აქტს
ვინაიდან მსოფლიოს წინაშე არ იქნა დაყენებული საკითხი იმის თაობაზე, რომ რუსეთმა 1921 წელს სამხედრო აგრესიისგზით დაიპყრო საქართველო და,
ვინაიდან რუსეთი მსოფლიოს მიერ არ იყო ცნობილი აგრესორად,

საქართველო საერთაშორისო სამართლის ენით წარმოჩინდა 1991 წლის 9 აპრილს გამოცხადებულ ახალ სახელმწიფოდ რომელსაც მსოფლიოს არცერთი ქვეყანა არ ცნობდა. სხვა სიტყვებით ეს იყო თვითგამოცხადებული არასამართლებრივი სუბიექტი. ასე რომ მოსკოვს ხელები უკვე ყველანაირად გახსნილი ჰქონდა.

ამავე დროს პრეზიდენტი გამსახურდია ცალსახად აღმოცნდა საქართველოს კომ. პარტიის ცეკას ადრინდელი პირველი მდივნების პოზიციას. ანუ პრეზიდენტ ზვიად გამსახურდიას ხელისუფლება ისევე როგორც ადრინდელი ცეკას პირველი მდივნების ხელისუფლება შეიძლებოდა დაყრდნობოდა მხოლოდ და მხოლოდ მოსკოვის მხარდაჭერას. პრეზიდენტს არ გააჩნდა არაფერი გარდა თავისი მცირე გვარდიისა და ეს გვარდიაც როგორც იცით მას აუჯანყდა.

Асатиани самолюстрировался?
13.06.2012 18:20

Глава оппозиционной партии "Союз традиционалистов", бывший председатель Верховного Совета Грузии /1991 год/ Акакий Асатиани предлагает "отложить вопрос вступления страны в НАТО и приступить к урегулированию отношений с Россией".

По его словам, "без налаживания отношений с РФ невозможно экономическое развитие Грузии и мирное объединение страны". Он отметил, что, по данным социологических опросов, 70 проц населения Грузии выступает за урегулирование отношений с Россией.

"НАТО заявляет, что ее двери открыты для Грузии, но где эти ворота и когда нас пригласят туда, никто не знает, поэтому нам сейчас необходимо отложить вопрос вступления в альянс и приступить к урегулированию отношений с РФ", - заявил Асатиани в опубликованном сегодня интервью тбилисской газете "Сакартвело да мсоплио". Он подчеркнул, что "с Россией необходим искренний и конкретный диалог, уверен, что возможна нормализация отношений с РФ".

Асатиани - председатель ВС Грузии в 1991 году, депутат парламента в 1992-95 и 1995-99 гг. Был в радикальной оппозиции к Эдуарду Шеварднадзе, к политике Михеила Саакашвили относится умеренно критически.
http://www.apsny.ge/2012/pol/1339636837.php

აფხაზეთს და სამხრეთ ოსეთს მსოფლიო ჯერ ისევ საქართველოს ტერიტორიებად მიიჩნევს, მაგრამ ეს ტერიტორიები რუსეთმა პარაქტიკულად უკვე დიდი ხანია წაგვართვა. ჰილარი კლინტონმა თბილისში ყოფნისას თქვა ჩვენ მხარს ვუჭერთ საქართველოს დამოუკიდებლობას და აი არ ვაღიარებთ აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობასო. ოღონდ ამერიკის მხრიდან მარტო აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობის არ აღიარება არის საკმარისი მტკიცება იმისა, რომ ამერიკა

მართლა გულწრფელად მხარს უჭერს საქართველოს დამოუკიდებლობას?

იმისთვის რომ ამერიკამ მართლა შესძლოს საქართველოს დამოუკიდებლობის მხარდაჭერა, აუცილებელია ის რომ საქართველოს დამოუკიდებლობას უპირველესყოვლისა მხარს უჭერდეს თვით საქართველოს ხელისუფლება. ეს კი თუ ამას კარგად ჩაუკვირდებით დღემდე არ გაუკეთებია არც ზვიად გამსახურდია, არც შევარდნაძის და არც სააკაშვილის ხელისუფლებებს. სამივე ეს ხელისუფლება უპირველესყოვლისა საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის გააფთრებული მოწინააღმდეგენი იყვნენ.
აბა ჩავეძიოთ თუ რას ნიშნავს საქართველოს დამოუკიდებლობა?

1918-21 წლებში საქართველო დამოუკიდებელი სახელმწიფო იყო, მაგრამ იგი 1921 წლის 25 თებერვალს იგი რუსეთმა დაიპყრო. საქართველოს დამოუკიდებლობა ნიშნავს იმას, რომ რუსეთი უნდა ცნობილი იქნას საქართველოს აგრესორად, რუსეთმა უნდა დატოვოს საქართველო და ქართველ ხალხს უნდა მიეცეს ოკუპაციამდელი დამოუკიდებელი ქართული სახელმწიფოს აღდგენის საშუალება. ეს კი სრულიად გარკვეულ მიზეზთა გამო არ სურს არც ამერიკას, არც რუსეთს და რაც მთავარია არც თავად საქართველოს მთავრობას.

1918-21 წლების საქართველო საპარლამენტო რესპუბლიკა იყო და მის უზენაეს კანონს წარმოადგენდა 1921 წლის მუდმივი ეროვნული კონსტიტუცია. ზვიად გამსახურდია, ეგუარდ შევარდნაძე და მიხეილ სააკაშვილიც პრეზინდეტებია. აქედან გამომდინარე ისინი უკვე საპარლამენტო რესპუბლიკა და 1921 წლის კონსტიტუციის მოწინააღმდეგენი იყვნენ. რუსეთის ან ამერიკის პრეზიდენტებს ეს საკითხი ნაკლებად აინტერესებთ. საქართველოს 1921 წლის კონსტიტუციის მოწინააღმდეგე ამერიკის ან თუნდაც რუსეთის პრეზიდენტები კი არა, არამედ ამისი გააფთრებული მოწინააღმდეგენი საქართველოს სამივე პრეზიდენტები იყვნენ. აქ უკვე ის საკითხი მოდის წინა პლანზე რომ კონსტიტუციის საკითხს პრეზიდენტი კი არა პარლამენტი წყვეტს. აქედან უკვე ის უნდა დავასკვნათ რომ 1921 წლის კონსტიტუციის უარყოფაზე მთავარი პასუხისმგებლობა პრეზიდენტებს კი არა პარლამენტებს ჰქონდათ. ამ პასუხისმგებლობას ვერც ის ფაქტი შეცვლის, რომ სამივე პრეზიდენტს ჯიბის პარლამენტები ჰყავდათ და ისინი იმას აკეთებდნენ რასაც მათ პრეზიდენტები უბრძანებდნენ.

როგორც რუსეთი ასევე დღეს უკვე განსაკუთრებით თავგამოდებით ამერიკა აცხადებს რომ თითქოს საქართველოს პრეზიდენტები და პარლამენტებიც ქართველმა ხალხმა დემოკრატიულად აირჩია. სწორედ ამერიკამ გაჰყვიროდა მთელი მსოფლიოს გასაგონად, რომ ედუარდ შევარდნაძე და მიხეილ სააკაშვილი თითქოს დემოკრატიის შუქურები იყვნენ. ამ დროს საქართველოს სამივე პრეზიდენტი არჩეული იქნა საქართველოს 1921 წლის მუდმივი ეროვნული კონსტიტუციის საწინააღმდეგოდ. სამივე პრეზიდენტის გადადგომის მოთხოვნით მასობრივი დემონსტრაციები მოეწყო. ქართველ ხალხსი არსებობს საკმაოდ მტკიცე რწმენა იმისა რომ ყოველ შემთხვევაში შევარდნაძე და სააკაშვილი საქართველოს პრეზიდენტებად სწორედ ამერიკამ და რუსეთმა ძალით წამოასვეს თავზე. ოღონდ მთავარი ის გახლავთ რომ სინამდვილეში ჩრდილოეთ კორეის ჩათვლით მსოფლიოს არცეთ ქვეყანაში ისე არ არის ჩახშობილი დემოკრატია, ადამინის უფლებები და სიტყვის თავისუფლება ისე ძლიერად როგორც ეს საქრთველოშია მთელი ამ უკანასკნელი 22 წლის განმავლობაში.

როცა ვლაპაროკობ საქართველოში სიტყვის თავისუფლების 100%-იან ჩახშობაზე ეს არ არის ჰაერზე წამოსროლილი უპასუხისმგებლო ფრაზა. ეს რეალობაა და ყველაზე მეტი ყურადღება ამას უნდა მიექცეს. მხოლოდ სიტყვის თავისუფლების დაცვის შემდეგ იქნება შესაძლებელი საქართველოს ყველა სამკვდრო-სასიცოცხლო პრობლემების ჯერ სწორედ შეფასება და მერე მოგვარება.