patriciia გავაგრძელებ აბა სანიას ამბებს. ჩანართის წინა ნაწილი:
ამათი პრობლემები მოგვცა - VOL VIIIAlex Stefanovic
*** Као никотин, ти још течеш мојим венама... *** vor 14 Stunden
( წინა ჩანართის X VIII ნაწილი)
დილით მარიონის მიერ ყავის მზადებისას ატეხილმა ხმაურმა გამოგვაღვიძა. მარიონმა ორივეს მშვიდობიანი გათენება მოგვილოცა და რახან უკვე გვეღვიძა ნიკოლაც იქვე მოიხმო და კი არ სთხოვა არამედ დაავალა მანქანიდან ეკლერები ამოეტანა, რაზედაც ნიკისგან მოსალოდნელი შენიშვნა მიიღო:
- მაგ მბრძანებლურ ტონს შენ გადაეჩვეოდე, დამიჯერე - გპირდები, ცხოვრებაში აღარ დავლევ! უფრო სწორად ამდენს აღარ დავლევ!
- ხოდა, საკუთარი დაპირება რომ არ გაგემაზოს, სჯობს არ გადავეჩვიო... წადი, წადი! მანამდე ესენიც ადგებიან...
რახან ნიკი გარეთ დავიგულე, სასწრაფოდ ავდექი და ჩავიცვი, მარის ყავის სერვირებაში დავეხმარე და ჩვენთვის ჩვეულად რიტუალურად შევუდექით ყავის კონსუმს. ჩემი სიხარული ნელ-ნელა ადგილს დარდს უნაცვლებდა, რაც უფრო მეტად შედიოდა დღე ძალაში. ცოტა ხანს თოვლიან ეზოში ბილიკების თოვლისგან დასუფთავებით დავკავდით, ვსაუბრობდით , ვიცინოდით, ერთმანეთს ვახსენებდით გასულ დროთა სიკეთეს თუ მუხანათობას, მაგრამ ამ მუხანათობის მიუხედავად, მაინც ხალისი არ წაგვხდენია - გვიხაროდა ერთად ყოფნა და დიდი სიამოვნებით დავივიწყებდით აწმყოსაც და მომავალსაც, დროს თავისი რომ არ შეეხსენებინა.
სადილი ალექსის მიერ მომარაგებული პროდუქტით დამზადება მე ავიღე თავზე. შემოუსხდნენ მაგიდას, უამრავი კომპლიმენტის და მადლობის შემდეგ კი მადიანად შეექცეოდნენ ჩემს ნამოღვაწარს, მე კი არაფრის გასინჯვაც კი არ შემეძლო. ჩამოასხა რა მარიონმა რომელიღაც ფრანგული ღვინო კარაფიდან ჭიქებში, საუბარი სწორედ იმ მიმართულებით წარმართა, რომელიც ნამდვილად აუცილებელი იყო:
- და რა გადაწყვიტეთ? მთელი ღამე დრო გქონდათ, იქნებ რაიმე ამონახსნიც კი იპოვეთ...
ალექსმა მე გადმომხედა, თავად სიჩუმეს აპირებდა და მე გავეცი მარიონს პასუხი:
- არ გვისაუბრია მაგ თემაზე, მარი... არაფერია მანდ სასაუბრო, რაც იყო, გუშინ გითხარით...
- და რას აპირებ აბა?
აშკარად ნაწყენი ხმით მკითხა ისევ.
- არაფერს... მე ვინ მეკითხება, რას დავაპირებ... თქვენსავით მე არ მეყუდვნის საკუთარი თავი, რომ საკუთარივე სურვილებით გადავწყვიტო... აღარ გვინდა, გთხოვ... მხოლოდ იმით თუ დამეხმარები, რომ აქედან სადმე უახლოეს ‚ცივილიზაციამდე‘ ჩამიყვან და იქიდან თავად მოვნახავ გზას...
ახლა ალექსს გადახედა მარიონმა და სახეზეც ფერი აშკარად ეკრიფებოდა. ალექსმა ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია, ცოტა ხანს მიმზერდა და შემდეგ მარიონის მზერასაც აღირსა პასუხი:
- რა ვქნა, მარი? ამაზე მეტი რა ვქნა და რაღა მექნა? ახლაც ბეწვზე გადავრჩი - შენისაც არ იყოს... რა ვქნა? ძალა გამოვიყენო? ვქენი ეგ და ვიზამ კიდეც, მაგრამ ვის გამოც ამას აკეთებს ისინი არაფერ შუაში არ არიან... აღარ ვიცი არაფერი... ჩემი ბრალია ყველაფერი... არ ვიცი...
ნიკოლასაც გაუჩნდა სახეზე იისფერი ზოლები, დაბნეული გვიყურებდა ყველას სათითაოდ და ბოლოს ხმაც ამოიღო:
- ეს მხოლოდ თეთრმა უნდა გადაწყვიტოს... მჯერავს, ბავშვები გაუგონებენ, მაგრამ რამდენად იქნება მათი სურვილი ეს არ ვიცი...
ალექსს შეხედა და ისევ გააგრძელა:
- შენ რას იზამდი, შტეფ? შენ რომ იყო მის მდგომარეობაში, დატოვებდი შვილებს, რომელთაც ცხოვრება ანაცვალე ან მათ ძალას დაატანდი ყველაფერი ნულიდან დაეწყოთ და მათ შორის საკუთარი იდენტიტეტიც?
ალექსმა შეცბუნება ვერ დამალა, თუმცა თავდახრილმა ხმადაბლა მიუგო:
- მე ვიზამდი... იმიტომ რომ ჯერ კიდევ იქნებოდა შანსი მათ ეს ისე მტკივნეულად არ მიეღოთ... მხოლოდ მშობელი არ არის ვალდებული გაიღოს მსხვერპლი - შვილებსაც უნდა შეგვეძლოს ეს იგივე მშობლისთვის...
ბეილისის მოსატანად არ ავდგარვარ, ყველას გასაოცრად ღვინით სავსე ჭიქა დავცალე, ხელმეორედ შევავსე და ორივეს გავაწყვეტინე დაწყებული საუბარი:
- მე ვერ ვიზამ... ვიცი, რომ ჩემთვისაც აუტანელი იქნება ჩემივე გადაწყვეტილება, მაგრამ მე არაფერს არ ვწყეტ და მხოლოდ ცხოვრების განკარგულებას ვასრულებ... მომიტევეთ... წადით და მეც დამასვენეთ... ასე სჯობს... წადით!
უფრო ხმამაღლა ვთქვი ეს ბოლო სიტყვა. ალექსმა მკერდზე მიმიკრა და რაღაც რუსლად მითხრა, რომელიც მე არ გამიგონია, მხოლოდ ჩემი ვაჟის სიტყვები მესმოდა უწყვეტად: „ ერთი სული მაქვს როდის დამთავრდება საათები, რომ შევხვდეთ ერთმანეთს... მუდამ მენატრება...“... ეს უკვე საკმარისი იყო იმისთვის, რომ საკუთარი თავი არ მხსომებოდა და საკმარისი იყო იმისთვის, რომ იგივესთვის არ გამემეტებინა შვილი, რა მდგომარეობაშიც მე ვიყავი...
საკმაო დისკუსიის შემდეგ მარიონმა და ნიკოლამ ცოტა ხნით დასვენება მოიმიზეზეს და ისევ მარტოდ დაგვტოვეს. ვიჯექი ბუხრის წინ ცხვრის ტყავზე და სიტყვის თქმაც არ მძალუძდა, რაც მსურდა არყოფნა იყო - იქნებ ამით ყველაფერი მოწესრიგებულიყო და მითუფრო ჩემთვის... იქნება ამ არყოფნით არატკივებაც ვიგულისხმე და ეს უფრო მხიბლავდა...
ალექსმა აალაგა რა მაგიდა, ისიც ჩემს გვერდით დაჯდა, მხარზე ხელი მომხვია და ისევ რაღაცას მესაუბრებოდა, რომელიც ისევ არ მესმოდა. ოდნავ შემანჯღრია და დამიყვირა:
- და როდემდე, ანა, როდემდე?!
გონზე მოსულმა ვუპასუხე:
- წადით... უჩემოდ! არ იქნება ეგ როდემდე, აღარ ღირს დისკუსია... ახლა კი ჩამიყვანეთ სადმე დასახლებულ პუნქტთან და იქიდან თავად გავიკვლევ გზას...
თმა გადამიწია, საშინლად ამღვრეული თვალებით ჩამხედა თვალებში. მრისხანება რომ მათში ადგილს ვეღარ პოულობდა, ორივე ხელით ისევ მკლავებზე ჩამავლო და შემაქანა:
- როდემდე?!
ის იყო იგივეს გამეორება დავაპირე, რომ აღარ მაცალა, გიჟივით მკოცნიდა და უამრავ ენაზე ერთი და იგივეს იმეორებდა... მისი თვალებიდან მომდინარე სისველე სახეს მეც მისველებდა, თუმცა არც შევწინააღმდეგებივარ...
ალბათ ერთ საათზე მეტი გვეძინა, ისევ მეგობრების ფეხის ხმამ გამოგვაღვიძა. მარი ჩექმა ჩაცმული იდგა , მხარზე პალტო გადაკიდებული და სიყვარულით გვიცქეროდა მძინაარეებს ალბათ, რადგანაც თვალი რომ გავახილე სითბოთი გატენილი მისი ღიმილი შეეგება თვალებს.
ალექსიც გონს მოეგო, წამოჯდა, სახე შეისრისა, შიშველ ზედატანზე მაისურის გარეშე პულოვერი ჩამოიცვა და ანიშნა მარის დამჯდარიყო:
- საით გაგიწევია, ფრანგო?
მარიონიც ჩამოჯდა ჩვენს გვერდით:
- მე დილით ადრე იმ საქმეზე ვარ დაბარებული, შენ რომ დამავალე, ამიტომ დროა ფეხები გამოვიბა, სანამ ადგილამდე მივაღწევ , ცოტა დასვენებაც მჭირდება მერე ხომ იცი...
- მოიცა... სად მიდიხარ ჯერ... მაცალე გამოღვიძება!
ნიკოლაც ასევე გამოწყობილი შემოგვიერთდა, შეამოწმა სიტუაცია და ჩაირთო:
- ხო,ხო,ხო! შეკრებილა აგორა უკვე! თან უჩემოდ!
მომიახლოვდა წამოწოლილს, ლოყაზე მაკოცა და განაგრძო:
- ესე იგი რჩები!
ამის გაგონებას ველოდი, გადავწვდი ჩემს პულოვერს, ჩავიცვი. ალექსი უხმოდ აკვირდებოდა ჩემი გამოწყობის პროცესს და ბოლოს მეხივით გაისმა მისი ხმა:
- წადით! წადით ყველა საკუთარი გზით! წადით... ერთადერთი უსაქმური და არავის მყოლე მე ვყოფილვარ... რა დაგრჩენიათ ჩემთან... წადით...
სახე ხელებში ჩარგო , თავი გააქანა, ხმას დაუწია:
- წადით...
ხელი შევახე მხარზე, მომიცილა. არც მარიონს მისცა უფლება რაიმე ეთქვა - იჯდა გახევებული და მხოლოდ ერთ სიტყვას იმეორებდა: „წადით!“...
რას გავაწყობდით... ამოვიცვი ჩექმა, მეორე სართულზე ჩემი ქურთუკიც მოვიძიე, დავბრუნდი უკან - ისევ იგივე სურათი დამხვდა: ალექსი თავჩაღუნილი, სახედაფარული, მარიონი მის გვერდით მიცუცქული ხელის შეხებას რომ ვერ ბედავდა, ნიკოლა ნაფაზს ნაფაზზე არტყამდა და სს-ის ოფიცერივით გაჯგიმულიყო შუა ოთახში.
მე მივუახლოვდი, ჩავიმუხლე ალექსის წინ, ხელი ფრთხილად შევახე მის ხელებს და სახის გამოჩენას შევეცადე... დამყვა, შემომხედა აწითლებული თვალებით, რომლებშიც მთელი მსოფლიოს ტკივილი და გაბრაზება ერთდროულად არეკლვოდა... რამდენიმე წამი მიყურა, მერე ხელი მაგიდის ქვედა თაროსკენ წაიღო და გლოკი გამოიღო. ნიკოლა უსწრაფესად გაჩნდა ჩვენთან, მაგრამ დააგვიანა: ალექსს სრული სიმშვიდით ეჭირა იარაღი ხელში და მიყურებდა, მე მარიონს გადავხედე, ტუჩები გალურჯებოდა უკვე, ნიკსაც ხელი მის პისტოლეტზე ედო, თუმცა ფუტლიარიდან ამოღებას ვერ ბედავდა... ამ გაურკვევლობაში ალექსის ხმამ ოდნავ მაინც გაგვარკვია:
- არაფრის მომტანია შენი მანევრები, ბელგიელო!
ნიკოლაზე შეუხედავად მიმართა მას. შემდეგ მარიონი იყო საუბრის ადრესატი:
- ფრანგო, შენ კიდევ სჯობს გული წაგივიდეს, ვიდრე ჩანთას გახსნიდე!
ბოლოს მე მომიბრუნდა:
- ანა, მე ამას ვერ ავიტან! ეს ზედმეტია უკვე! დღეს ორივენი დავემშვიდობებით ამ იდიოტურ ყოფას, გესმის, სიხარულო? მოისვენებ შენ... მე კი ამითაც ვერ მოვისვენებ, რასაც შენ გიპირებ, ეგ შენ გიხსნის და რასაც შემდეგ თავს ვუპირებ, ეგ მე სამუდამოდ დამღუპავს... მაგრამ ასეა...
ხელები ოდნავ წამოვწიე. შიშის მისხალი არ გამვლია გულში, პირიქით, მეგონა რომ მართლა ხსნა იქნებოდა ეს... გავიღიმე, უფრო მაღლა წამოვწიე ხელი და ვუთხარი:
- კი, სანია, მასე სჯობს... მაგრამ შენ თავს ნუ გაუკეთებ მაგას... აცადე, ნიკი აღასრულებს მერე, როცა შენ აღასრულებ იმას, რაც ჩემს მიმართ გადაწყვიტე... კარგი მეგობარია ნიკი... ხომ იცი, უღალატო... და ვერ გაგიმეტებს მაგისთვის... მიეცი უფლება მერე ნიკმა ქნას ეგ... დამპირდი, სანია...
ცივი ლულა ნიკაპის ქვეშ ამომდო და თავი წამომაწევია, ცალი თავლიდან ცრემლი ლამობდა ბოდიალს, მაგრამ უფლება არ მივეცი... შემხედა კიდევ ერთხელ, ლულა საფერთქელთან გადმომიტანა, თმა გადამიწია და ჩემს ტუჩებს მისი შეახო... თვალები დავხუჭე და ძალიან მსურდა ასე დამთავრებულიყო ეს კომედია, რასაც ჩემი სახელი ერქვა, მაგრამ ნიკოლას რეაქცია უფრო სწრაფი აღმოჩნდა, ვიდრე ალექსის გადაწყვეტილება: მოულოდნელად ამოსდო ალექსს გვერდიდან მუშტი და ელვის სისწრაფით იარაღიანი ხელი დაუბლოკა, თან ფრანგულ გინებას არ იშურებდა ცხოვრების მიმართ. მარი კი იჯდა ისევ გაუნძრევლად იგივე ადგილზე და ხმით ტიროდა... მე საშუალება მქონდა უკვე ავმდგარიყავი და მაშინვე გამოვიყენე ეს საშუალება, მარის ჩანთას ხელი ვსტაცე, ამოვიღე მარიონის იარაღი და ალექსის მკერდზე მუხლებდაჭერილ ნიკოლას უკან კეფაში მივადე:
- ნიკ! ახლავე მოსცილდი! ახლავე!
ამაზე მარიონმა უარესად ამოთქვა, რაც ძალიან მაკვირვებდა. ცხოვრებაში პირველად ვხედავდი მტირალა მარიონს და ამით თავს ვარწმუნებდი, რომ ეს სიცხადე არ უნდა ყოფილიყო...
ნიკოლამ მოაცილა მუხლები ალექსს, იარაღიანი ხელიც მაღლა წამოსწია ნიშნად დამორჩილებისა. ვანიშნე მარიონს გამოერთვა ნიკისთვის პისტოლეტი, რაც დაუყონებლივ შეასრულა, მე კვლავ გავეცი განკარგულება:
- მეორეც, მარი! სანიასიც!
ამაზეც უსიტყვოდ დამემორჩილა და ალექსის გლოკიც, რომელიც ნიკმა დააგდებინა, ისიც ჩემსკენ მოაჩოჩა მაგიდაზე.
- ახლა ორივენი გადით გარეთ და დამელოდეთ!
ჩაავლო ნიკოლას ხელი მკლავზე და მოქაჩა, წაიყვანა კარისკენ...
ალექსი ტახტზე ისევ ისე იწვა, როგორც ის ნიკოლამ დატოვა. უყურებდა ჭერს და პირზე რაღაც ჩემთვის მანამდე უნახავი ღიმილი დატყობოდა. გვერდით დავუჯექი, ვცდილობდი მეც მისნაირი ღიმილი დამეხატა სახეზე, თუმცა რამდენად გამომივიდა, ეს მე არ ვიცი... სახეზე მოვეფერე, პისტოლეტით მის კისრის მფეთქავ არტერიას ავაყოლე და სიმშვიდით ვუთხარი:
- ხომ ხედავ, შენი ყველა გადაწყვეტილება დღეს მარცხით დასრულდა, სანია...
გადმომხედა, გამიღიმა, მაგრამ არა მანამდე ღიმილით, არამედ ლამაზი ღიმილით, რომელიც ჩემთვის მუდამ ნაცნობი იყო:
- ამ ცხოვრების დედას შ...ცი, ანა... შენ არა?
- მეც, სანია...
- მე კიდევ მოვალ, ანა!
- არა, სან, შენ აღარ მოხვალ... აწი მე მოვალ, როდესაც როდესაც...
მეც გავუღიმე და მის მკერდზე დავესვენე... არ ვიცი რამდენი დრო გავიდა, მაგრამ ტკბილი შხამის ზეგავლენიდან მარიონის მიერ ფანჯარაზე გუნდების ქნევამ და ძახილმა გამოგვიყვანა...
ალექსს არ გამოვუცილებივარ ეზოში, არც დანარჩენებს დამშვიდობებია, არც კი ამდგარა საწოლიდან. პირჩაღმა ჩატრიალდა და ხელით მანიშნა გავსულიყავი... ჩემი სახლამდე დაბრუნების მოვალეობა კი მარიონმა აიღო თავზე და უკაცრიელ თოვლიან გზაზე მანქანით ფრთხილი სვლით დაბლა დაუყვა...
(გავაგრძელებ პარასკევს :| მადლობთ :***)