კი, მელოდია, რიტმი. მაგრამ ხასიათი?
მაგას გეუბნები სწორედ, რომ იმეორებთ რეჩიტატივასავით მეთქი, არადა განწყობა ორი გაქვთ. პირველსა და მერე ნაწილს (მოწყენილი - მხიარული) შორის რაღაც უნდა შეიცვალოს. შესრულების მთავარი კომპონენტები (მელოდია, რიტმი, სცენაზე ქორეოგრაფია, განათება) და ნავარაუდევი განწყობა არაა თანხვედრაში (imho, ამხელა ფილარმონია ქალბატონს და აშ
).
უყურებ და უცებ გიკვირს რომ ხალხი იღიმის. ვა, რატომ იღიმის უცებ, ხომ არაფერი შეცვლილა? დაიწყებ ტექსტზე დაკვირვებას და დაახლოებით იგებ რომ თურმე იყო თავიდან მოსაწყენი ამაოება VS დასასრულის მხიარული წიგნები და ხელოვნება. უცვლელი რეჩიტატიური შესრულება კი ამ სტრუქტურას არ ეხმარება, პირიქით - ჩქმალავს. მე არ ვამბობ 20 პროჟექტორი აანთეთ და ერთბაშად სცენაზე მკვდრები გაცოცხლდნენ მეთქი, მაგრამ ხასიათის ცვლილება შესრულებაში უნდა აისახოს, უფრო მეტიც, მისით უნდა იყოს ნაკარნახევი.
კიდევ ერთხელ გკოცნით გეხვევით, ამოვწურე
Nobody will expel us from paradise which Cantor created for us.
მე და ჯასტიმ ერთად ყოფნა გადავწყვიტეთ.
[IMG]http://images.amazon.com/images/P/B00006L92F.01.LZZZZZZZ.jpg[/IMG]
- მითი -
''ბგერის თეატრი'', ''რეცეპტები მოწყენილი ავადმყოფებისათვის''
