Real Madrid Fan Club, the most successful club of the 20th century

----------------------------- -----------------------------

მადრიდის რეალის ისტორია

სრული სახელწოდება: Real Madrid Club de Fútbol
მეტსახელები: ვიკინგები, მერენგები, თეთრები, ლოს გალაქტიკოსი, ბლანკოსი
დაარსების წელი: 1902
სათამაშო მოედანი: Santiago Bernabeu
ტევადობა: 74309 მაყურებელი
მისამართი: Concha Espina s/n 28036 Madrid

მდინარე მანსანარესის სანაპირო, პრადოდან მომავალი გზა პუერტო დე იეროს სახელით ცნობილი ადგილი, მონკოლოა… გასული საუკუნის დასაწყისში, ვილია დე ოსოს ნებისმიერი თავისუფალი ტერიტორია შეიძლებოდა იმპროვიზირებულ მოედნად ქცეულიყო, სადაც ფეხბურთის მოყვარულები ბურთს დიდი ემოციით, თავდაუზოგავად დასდევდნენ. სწორედ აქ გამართული შეხვედრები იქცა კასტილიური ფეხბურთის განვითარების საფუძვლად. სადღაც, 1886-1887 წლებში “ფუტბოლ სკაი”(Foot Ball Sky) ჩაისახა, რომელიც საფეხბურთო კლუბ, “მადრიდის” წინამორბედად ითვლება, თუმცა ამ უკნასკნელის დაარსების ოფიციალურ თარიღად, 1902 წელს მიიჩნევენ. ეს გახლდათ ფუნდამენტი, რომლის ავტორებიც პადროსი, პალასიოსი, გოროსტისაგა, მენდია, ბარელა და ნეირა იყვნენ. გავა წლები და უკვე “სამეფო კლუბად” წოდებული “რეალი” ყველაზე მაღალ საფეხბურთო მწვერვალებს დაიპყრობს, მილიონობით ქომაგს გაიჩენს და უკვე მე-20 საუკუნის მიწურულს, ყველაზე ტიტულოვან ევროპულ გრანდად იქცევა.
1902 წლის 6 მარტს, ფეხბურთის ქომაგთა ჯგუფმა მადრიდ Foot Ball Club დაარსა. გუნდის მმართველობის პირველი თავკაცი, ხუან პადროს რუბიო იყო. მისი ხელმძღვანელობით, მმართველობამ გუნდის ფორმად თეთრი მაისური და ტრუსი, ცისფერი წინდები და კეპი აირჩია. აგრეთვე იმ პერიოდში დამტკიცდა, რომ კლუბის ემბლემა იასამნისფერი ზოლით უნდა ყოფილიყო შემკული.
უკვე 9 მარტს, მადრიდ FootBall Club თავისი პირველი თამაში ჩაატარა, თანაც ერთმანეთს მადრიდელთა ორი გუნდი ეთამაშებოდა, რათა მისი საბოლოო შემადგენლობა ჩამოყალიბებულიყო. ეს ისტორიული შეხვედრა ლაზა დე თოროს-ზე შედგა და ცისფერებმა წითლები ანგარიშით 1-0 დაამარცხეს. მატჩიდან სულ რაღაც 13 დღეში, გამოცემა ერალდო დელ სპორტმა გამოაქვეყნა სტატია ფეხბურთის განვითარების შესახებ. მისი ავტორი ინგლისელი არტურ ჯონსონი იყო, რომელიც მადრიდელთა პირველი მწვრთნელი გახდა. იმჟამინდელ ფეხბურთში გამეფებული ანარქიის ფონზე, ჯონსონმა, ახლადშექმნილ გუნდში გარკვეული წესრიგის დამყარება შეძლო.
ალბათ, მადრიდის “რეალის” ზოგიერთმა ქომაგმა არც კი იცის, რომ გუნდმა, თავის მომავალ პრინციპულ მეტოქესთან, კატალონიურ “ბარსელონასთან” პირველი შეხვედრა ჯერ კიდევ 1902 წლის 13 მაისს ჩაატარა. მაშინ, “ბარსას” რიგებში არაერთი უცხოელი ფეხბურთელი თამაშობდა. ამიტომ, კატალონიელებს გამარჯვება არ გასჭირვებიათ(3-1). ამ მარცხის შემდეგ, მადრიდელთათვის დამამშვიდებელ გარემოებად ასევე კატალონიურ “ესპანიოლთან” გამართული მატჩი იქცა, რომელიც “რეალის” მოგებით დასრულდა(3-2). გამარჯვებისთვის კლუბს თასი, Copa De La Grand Pena გადაეცა. ეს, “მადრიდის” პირველი ჯილდო იყო. ორი წლის შემდეგ, “მადრიდი” “მოდერნოსთან”, “ამიკალესთან”(რომელშიც ფრანგი ფეხბურთელები თამაშობდნენ) და “მონკოლოასთან” გაერთიანდა.
დედაქალაქელებმა ესპანეთის ჩემპიონის ტიტული პირველად 1905 წლის 18 აპრილს მოიპოვეს, როდესაც გადამწყვეტ მატჩში პრასტას მიერ გატანილი ერთადერთი გოლის წყალობით, ბილბაოს “ატლეტიკი” დაამარცხეს. მანამდე კი პირველი დერბიც შედგა: “ატლეტიკოსა” და “მადრიდის” დაპირისპირება ფრედ, 1-1 დასრულდა.
1912 წლის 31 ოქტომბერი “მადრიდისთავის” მნიშვნელოვანი მოვლენით აღინიშნა. კლუბმა მოედანი ონელი-ი იქირავა, რომლის მფლობელიც აურეანო არცია ჩომისო იყო. გუნდის ხელმძღვანელობა, მოედნის საფასურად, მას თვეში 1000 პესეტს უხდიდა. იმავე სეზონში “მადრიდში” ახალგაზრდა სანტიაგო ბერნაბეუს დებიუტი შედგა.
კლუბისთვის კიდევ ერთი უმნიშვნელოვანესი თარიღი გახლავთ 1920 წლის 29 ივნისი. ამ დღეს, ესპანეთის მონარქმა “მადრიდს” სამეფო ტიტული უბოძა. იმ პერიოდიდან გუნდი მადრიდის “რეალად” იწოდება. სამი წლის შემდეგ, “რეალი” ონელიდა-ნ “სიუდად ლინეალზე” გადავიდა, რომელიც 8000 მაყურებელს იტევდა. “სამეფო კლუბელთათვის” გახსნის მატჩიც წარმატებული აღმოჩნდა: “რეალმა” “ირუნი” 2-0 დაამარცხა(ორივე გოლი ხოსე მარია უბედამ გაიტანა). იმავე წელს, მეზობელმა “ატლეტიკომ” საკუთარი სტადიონი “მეტროპოლიტანო” აიშენა. ამიტომ, ესპანეთის საფეხბურთო დედაქალაქმა ბილბაოდან მადრიდში გადაინაცვლა. აღსანიშნავია ისიც, რომ “რეალი” “სიუადად ლინეალზე” დიდხანს არ დარჩენილა. 1924 წლის 17 მაისს, არქიტექტორ ხოსე მარია კასტელის მიერ აშენებულ Chamartin-ზე(რომელიც 15000 მაყურებელს იტევდა), გუნდმა თავისი პირველი მატჩი “ნიუკასლთან” გამართა.
გასული საუკუნის 30-იან წლებში, მადრიდის “რეალის” ღირსებას ლეგენდალური მეკარე რიკარდო ზამორა იცავდა. კლუბმა გოლკიპერი 1930 წლის 1 სექტემბერს 150 000 პესეტად “ესპანიოლისაგან” შეიძინა. ზამორამ ბოლო მატჩი, “ბლანკოსის” მაისურით, ესპანეთის თასის გათამაშების ფინალში, “ბარსელონასთან” ჩაატარა. “რეალმა” 2-1 მოიგო და პრესტიჟული ჯილდო მეშვიდედ დაისაკუთრა.
40-იან წლებში, “მადრიდმა”(რესპუბლიკური მმართველობის დამყარების გამო, კლუბმა სამეფო ტიტული და სახელწოდება “რეალი” 1931 წლიდან ხმარებიდან ამოიღო) თავისი სოციალური, მორალური და სპორტული რეკონსტრუქცია დაიწყო. ამ საქმეს ადოლფო მელენდესი, პედრო პარახესი, ანტონიო სანტოს პერალბა, ლუის ურკიხო და ყოფილი მოთამაშე, სანტიაგო ბერნაბეუ ჩაუდგნენ სათავეში. გაგიკვირდებათ, მაგრამ 1943 წლის 13 ივნისს, მაშინ, როდესაც მეორე მსოფლიო ომი გადამწყვეტ ფაზაში იყო შესული და როგორც იტყვიან, ბებერ კონტიტენტზე “მუზები დუმდნენ”, ესპანეთის თასის გათამშების მეორე ნახევარფინალურ მატჩში(პირველი შეხვედრა “მადრიდმა” “ბარსელონასთან” 0-3 დათმო) დედაქალაქელებმა კატალონიელებს 11-1 მოუგეს. იმავე წლის 15 სექტემბერს კი, სანტიაგო ბერნაბეუ ერთხმად აირჩიეს კლუბის კლუბის პრეზიდენტად. გადაჭარბებული ნამდვილად არ იქნება, თუ ვიტყვით, რომ ამ მომენტიდან, “მადრიდის” ისტორიაში ახალი ერა დაიწყო. სწორედ ბერნაბეუს გაპრეზიდენტების შემდეგ, კონკრეტულად კი, 1944 წლის 27 ოქტომბერს, “რეალის” საშინაო არენის მშენებლობა დაიწყო. “სანტიაგო ბერნაბეუ” ოფიციალურად 1947 წლის 14 სექტემებრს გაიხსნა(“რეალი” - “ბელენენსეში” 3-1). მას შემდეგ, იგი მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე შთამბეჭდავ სტადიონად ითვლება. თავად ბერნაბეუს კი, კლუბში გაწეული ტიტანური შრომისთვის, მოგვიანებით “საპატიო და დამსახურებული პრეზიდენტის” წოდება მიენიჭა.
50-იანი წლების დასაწყისში, მადრიდის “რეალმა” თავისი ქომაგებისთვის სპეციალური საინფორმაციო ბიულეტენი გამოსცა, რომელზეც ბერნაბეუს ავტოგრაფი და სიტყვები იყო დაბეჭდილი: “მადრიდისტთა ბიულეტენის რედაქციას დიდ წარმატებებს ვუსურვებ. უფროსის რჩევა: მეგობრებს კარგად მოეპყარით, მაგრამ უფრო უკეთესად მოექეცით მეტოქეებს. გეხვევით ყველას.”


ფეხბურთის ქომაგებს კარგად მოეხსებათ, რომ მადრიდის “რეალმა” ყველაზე დიდ წარმატებებს, სწორედ გასული საუკუნის 50-იან წლებში მიაღწია. იმხანად, გუნდის შემადგენლობაში აღმოჩნდნენ ისეთი დიდოსტატები, როგორებიც დი სტეფანო, რიალი, ხენტო, მელოუნი, მიგელ მუნიოსი, რაიმონ კოპა, მარკინტოსი, სანტამარია, პუშკაში, სარაგა და დელ სოლი იყვნენ. მათი მონაწილეობით “რეალმა” ეროვნულ თუ საერთაშორისო ასპარეზზე არაერთი ტიტული დაისაკუთრა.
მოგეხსებათ, 1955 წელს სტარტი აიღო ევროპის ჩემპიონთა თასის(შემდგომში ჩემპიონთა ლიგა) პირველმა გათამაშებამ, რაშიც დიდი წვლილი მიუძღვის სანტიაგო ბერნაბეუს. ტურნირის ფინალში, მადრიდელებმა ფრანგული “რეიმსი” დაამარცხეს და ყველაზე პრესტიჟული ევროტურნირის პირველი გამარჯვებულები გახდნენ. მას შემდეგ, “სამეფო კლუბმა” ჩემპიონთა თასი კიდევ ზედიზედ ოთხჯერ მოიგო.
ძლევამოსილ სვლას, “რეალი” 60-იან წლებშიც განაგრძობდა. თამაშის ულამაზესი სტილის გამო, რომელსაც, მთელი მსოფლიოს მასშტაბით, მილიონობით ქომაგი აღტაცებაში მოჰყავდა, გუნდს ფეხბურთის სპეციალისტები და მიმომხილველები “მადრიდულ ორკესტად” მოიხსენიებდნენ. იმხანად მის შემადგენლობას მეკარე ვისენტე, დიდი, ფელო, ატენსა, ლესმესი, ბარასალუსი, პანტალეონი და შვედი ფებურთელი სიმონსონი შეემატნენ.
1966 წელს, ევროპის ჩემპიონთა თასი მადრიდელებმა მეექვსედ მოიგეს, რის შემდეგაც, ამ ტურნირზე, წლების განმავლობაში წარმატებას ვეღარ აღწევდნენ. სამაგიეროდ, “რეალი” გამარჯვებას გამარჯვებაზე ზეიმობდა ეროვნულ სარბიელზე. მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა მთავარი მწვრთნელის პოსტზე იუგოსლავიელი სპეციალისტის, მილიან მილიანიჩის დანიშვნა, რომელმაც შემადგენლობაში პაულ ბრაიტნერი, რობერტო მარტინესი, ხავიერ ურია და კანტერას სამი აღზრდილი: კამაჩო, ვიქტორი და ერედია მიიყვანა.
1978 წლის 2 ივნისს, სანტიაგო ბერნბაეუ გარდაიცვალა, რომელიც 35 წლის განმავლობაში მართავდა კლუბს. ლეგენდალური პრეზიდენტის ხსოვნის უკვდავსაყოფად, 1979 წლიდან ყოველწლიურად იმართება “სანტიაგო ბერნაბეუს სახელობის თასის” გათამაშება, რომელშიც “რეალიც” მონაწილეობს.
80-ან წლებში, “სამეფო კლუბის” ღირსებას ისეთი ცნობილი ფეხბურთელები იცავდნენ, როგორებიც კამაჩო, სანტილიანა, ხუანიტო, უგო სანჩესი, რაფაელ გორდილიო, ანტონიო მაკედა, ფრანსისკო ბუიო, მიჩელი, პარდესა, მარტინ ვასკესი, მანუელ სანჩისი, ბერნდ შუსტერი და ემილიო ბუტრაგენიო იყვნენ. 1989-1990 წლების სეზონში, “რეალმა” თავისი ერთერთი ყველაზე დიდი რეკორდი დაამყარა, როდესაც ესპანეთის ჩემპიონატში 107 გოლი გაიტანა. მათგან 38 უგო სანჩესის ანგარიშზე იყო.
ასევე დიდოსტატები ასპარეზობდნენ “რეალის” მაისურით გასული საუკუნის ბოლო ათწლეულში, 90-იანი წლების მეორე ნახევრიდან მადრიდული გრანდი ნამდვილ “ოცნების გუნდად” იქცა. ეს არც იყო გასაკვირი, რადგან “სამეფო კლუბის” მაისური ისეთმა სუპერ-ვარსკვლავებმა მოირგეს, როგორებიც რაული, რობერტო კარლოსი, ლუიშ ფიგუ, ზინედინ ზიდანი, რონალდო და სხვები იყვნენ. მაშინ გამოჩნდა “რეალის” ძირითადი მეკარის ამპლუაში ახალგაზრდა იკერ კასილასი, ხოლო კაპიტნის სამკლავურს ღირსეულად ატარებდა გუნდის ერთერთი ცოცხალი ლეგენდა, ფერნანდო იერო.
მე-20 და 21-ე საუკუნების მიჯნაზე, “რეალმა” ყველაზე დიდ წარმატებებს ვისენტე დელ ბოსკეს(1999-2003) მწვრთნელობით მიაღწია. ამ პერიოდში, გუნდმა ორჯერ ესპანეთის ჩემპიონატში გაიმარჯვა, ორჯერაც ჩემპიონთა ლიგაში, ხოლო თითოჯერ ქვეყნის სუპერთასი, ევროპის სუპერთასი და საკონტინენტთაშორისო თასი მოიგო. ამის შემდეგ, მსოფლიო ვარსკვლავებით დაკომპლექტებულ გუნდს კრიზისის პერიოდი დაუდგა და მწვრთნელთა გაუთავებელი ცვლის მიუხედავად, ვერც ერთი ტურნირის მოგებას ვერ ახერხებდა.
უტიტულო პერიოდი 2006 წელს დასრულდა, როცა რეალის სათავეში ცნობილი იტალიელი სპეციალისტი ფაბიო კაპელო მოვიდა, რომელმაც რეალს პირველივე ჯერზე ესპანეთის ჩემპიონატი მოაგებინა. თუმცა ის ერთი სეზონის შემდეგ გაანთავისუფლეს და მის ნაცვლად გუნდს სათავეში გერმანელი სპეციალისტი ბერნდ შუსტერი ჩაუდგა.თუმცაღა არც მისი მოღვაწეობა აღმოჩდა დიდად წარმატებული... რაც მისი გუნდიდად დათხოვნის მიზეზად იქცა, გერმანელის შემცვლელად კი ხუან დე რამოსი მოიყვანეს.. თუმცა მისი მოღვაწეობა რამდენიმე თვე გაგრძელდა და ამჟამად გუნდს მანუელ პელეგრინი წვრთნის ....



კლუბის საუკუნოვანი ისტორიის უმნიშვნელოვანი თარიღები



6 მარტი 1902: ფეხბურთის მოყვარულთა ჯგუფმა ხუან პადრესის მეთაურობით ,,მადრიდის საფეხბურთო კლუბი” დააარსა, პადრესი კი პრეზიდენტად აირჩია. ფაქტობრივად ეს არც იყო ახალი კლუბი, ვინმე ხუან პალასიოსს ორი წლით ადრე შეექმნა გუნდი, მაგრამ მის რეგისტრაციაზე არ ეზრუნა და მადრიდის საფეხბურთო კლუბიც მის ბაზაზე შეიქმნა. პადრესი იმ დროისთვის ონდონ კორინთიანსის ქომაგი ყოფილა და თავის კლუბის ფერებიც ლონდონელთა წაბაძვით შეარჩია _ თეთრი მაისურები და ტრუსები, ცისფერი გეტრები. მაისურებს მკლავზე მეწამული ზოლი დაყვებოდა.

9 მარტი 1902: მადრიდმა პირველი თამაში გამართა ოღონდ ესაა რომ მეტოქე ვერ შეარჩია და ამიტომ კლუბის ფეხბურთელები ორად გაიყვნენ და ერთმანეთს შეეჯიბრნენ. თამაში პლასა დე ტოროსის მოედანთან მდებარე სტადიონზე ჩატარდა,რის მერეც ყველანი იქვე ,,ლა ტაურინას” დუქანში შევიდნენ , რომელიც შემთხვევით არ აურჩევიათ ხუან პალასიოსის ძმის იყო.
22 მარტი 1902: ,,ელარდო დელ სპორტში”დაიბეჭდა ინგლისელი მცოდნის არტურ ჯონსონის წერილი ფეხბურთის წესების თაობაზე. ეს ამბავი იმიტომ გავიხსენეთ რომ ჯონსონი მადრიდის პირველი მწვრთნელი იყო_და ხშირად უთქვამთ ამის გამო ინგლისური გუნდიაო.
15 აპრილი 1902: ხუან პადრესმა მადრიდის მერს შესთავაზა მეფე ალფონსოXIII კორონაციის აღსანიშნავად ტურნირი მოვაწყოთო.მერმა იდეა მოიწონა და სამეფო თასის გათამაშებასაც აქედან დაედო საფუძველი.
13 მაისი 1902: ამ დღეს პირველად შეხვდნენ ბარსელონა და მადრიდი და კატალონიელებმა 3:1 მოიგეს.
იანვარი 1904: მადრიდში პირველი უცხოელები გამოჩდნენ _ სამი ფრანგი ფეხბურთელი, ხუან პადრესმა კი პრეზიდენტობა თავის ძმას კარლოს გადააბარა , (აი იმას დუქანი რო ქონდა )
23 ოქტომბერი 1905: მადრიდში პირველი საერთაშორისო მატჩი გამართეს. იმ დროს ესპანეთში ვიზიტად მყოფ საფრანგეთის პრეზიდენტ ლუბეს თან პარიზელი ფეხბურთელებიც ჩამოყოლიან. თამაში 1:1 დასრულდა.
30 მარტი 1907: თასის ფინალში ,,მადრიდმა” ,,ვისკაიას” მოუგო, ჯილდო სამუდამო მფლობელობაში დარჩა რადგან მას სამჯერ ზედიზედ დაეუფლა.
13 აპრილი 1908: ვიგოს სპორტინგის ძლევით
მადრიდმა ზედიზედ მეოთხედ მოიგო ესპანეთის თასი.კარლოს პადრესი საპატიო პრეზიდენტის სავარძელში გადაჯდა, მისი ადგილი კი ადოლფო მელინდესმა დაიკავა.
31 ოქტომბერი 1912: მადრიდი ახალ სტადიონზე გადაბარგდა. ვინმე ლორიანო გარსია კომისომ თავისი ,, ოდონელი” კლუბს თვეში ათას პესეტად მიაქირავა. ამავე სეზონში გუნდში ახალი ფეხბურთელი გამოჩნდა , რომლის სახელიც საკმაოდ გვიან გახდა ცნობილი მსოფლიოსათვის. ეს ყმაწვილი ფორვარდი სანტიაგო ბერნაბეუ იყო.
29 ივნისი, 1920: მეფემ კლუბს ,,სამეფო” წოდების უფლება მიანიჭა. ამ დღიდან მადრიდმა სახელი შეიცვალა და დღემდე ,,რეალმადრიდად” იწოდება.
13 დეკემბერი, 1920: რეალმადრიდი პირველ უცხოურ ტურნეში გაემგზავრა. იყო პორტუგალიასა და იტალიაში. შეხვდა ბენფიკას, პორტუს, ტორინოს, ლიორნას, ბოლონიას, და ჟენოას.
19 აპრილი 1923: კლუბმა სტადიონი შეიცვალა და ახალ ,,სიუდად ლინეალისზე” გადავიდა. ამავე პერიოდში მეორე მადრიდულმა კლუბმა ატლეტიკომ თავისი ,,მეტროპოლიტნოს” მშენებლობა დაასრულა და მადრიდი ქვეყნის საფეხბურთო დედაქალაქად იქცა.
17 მაისი 1924: კლუბმა კვლავ გამოიცვალა სტადიონი. ,,ჩამარტინი” რეალმადრიდისა და ნიუკასლის მატჩით გაიხსნა და პირველი დარტყმა მეფე გონსალომ შეასრულა.
27 აგვისტო 1925: კლუბი ინგლისურ ტურნეში გაემგზვრა და იქაურთა წაბაძვით ახალი ფორმითაც შეიმოსა _ შავი ტრუსები ჩაიცვა.
10 თებერვალი 1929: ესპანეთის ჩემპიონატის პირველ მატჩში რეალმა 5:0 მოუგო ბარსელონის ,, ევროპას”. ის სეზონი კი მეორე ადგილზე დაამთავრა, ჩემპიონი ბარსელონა გახდა.
1 სექტემბერი 1930: კლუბში 150 ათას პესეტად რიკარდო ზამორა გადმოვიდა, მეკარე რომელიც შემდეგ ლეგენდად იქცა.
30 აპრილი 1931: რეალი პირველად გახდა ჩემპიონი თან ერთი თამაშიც არ წაუგია.
28 აპრილი 1935: რეალმა ჩემპიონატი მეორე ადგილზე დაასრულა, სამაგიეროდ მისი თავდამსხმელი სანუდო 17 გოლით საუკეთესო ბომბარდირი გახდა. საინტერესოა რომ ფეხბურთელმა 5 მატჩში 17 გოლის გატანა მოახერხა.

19 აპრილი 1939: სამოქალაქო ომის შემდეგ პრეზიდენტი პედრო პარაგესი თავიდან შეუდგა საქმეს. კლუბს სტადიონიც აღარ ქონდა _ ის ომის დროს სამხედრო ციხედ გადაკეთდა.
13 ივნისი 1943: კიდევ ერთი ისტორიული დღე რეალისთვის სათასო მატჩში მადრიდელებმა ბარსელონას 11:1 მოუგეს.
15 სექტემბერი 1943: მადრიდში სანტიაგო ბერნაბეუს ერა დაიწყო ის კლუბის პრეზიდენტად აირჩიეს.
27 ოქტომბერი 1944: სანტიაგო ბერნაბეუ სტადიონის შენებას შეუდგა, ჩაფიქრებული ქონია ევროპაში საუკეთესო უნდა იყოსო.
14 დეკემბერი 1947: ახალი სტადიონი ერთხმად აღიარეს ევროპაში საუკეთესოდ.
1 სექტემბერი 1950: გამოვიდა რეალმადრიდის პირველი საინფორმაციო ბიულეტენი, რომელიც ორმოცი წლის მერე ,,რეალ მადრიდის მეგეზინად” გადაკეთდა. იმ პირველ ბიულეტენს კი თავფურცელზე სანტიაგო ბერნაბეუს სიტყვები ეწერა ,, მე ძველი ყაიდის კაცი ვარ და ამიტომ ერთ ძველ რჩევას მოგცემთ: გაუფრთხილდით მეგობრებს, უფრო მეტად კი მტრებს”
6 მარტი 1952: რეალი 50 წლის გახდა და იუბილე გრანდიოზულადაც აღნიშნა. ამასთან დაკავშირებით მოეწყო ტურნირი, რომელიც არგენტინელმა ,,მილიონერმა” მოიგო , თუმცა არც რეალი დარჩა წაგებული არგენტინელთა საუკეთესო ფეხბურთელი ალფრედო დი სტეფანო თავისთან დაიტოვა.
4 იანვარი 1955: კლუბის დირექტორის გადაწყვეტილებით რეალის სტადიონს ,,სანტიაგო ბერნაბეუს” სახელი ეწოდა.
8 სექტემბერი 1955: უეფამ ჩემპიონთა თასის გათამაშება დაიწყო და რეალის პირველი მნეტოქე შვეიცარიული ,, სერვეტი” იყო და ორი მატჩის ჯამში 7:0 მოუგო.
13 ივნისი 1956: რეალმა ჩემპიონთა თასი მოიგო, ფინალში ჟიუსტ ფონტენისა და რაიმონ კოპას ,,რეიმსი” 4:3 დაამარცხა.
11 აპრილი 1957: სანტიაგო ბერნაბეუზე ამდენი მაყურებელი არასოდეს მოსულა, ჩემპიონთა თასის ნახევარფინალში გუნდს ასი ათასი ქომაგი ამხნევებდა ,,მანჩესტერ იუნაიტეტის “ წინააღმდეგ. რეალმა ეს მატჩი მოიგო მანჩესტერის შემადგენლობა კი ერთი წლის შემდეგ ავიაკატასტროფაში დაიღუპა.
30 მაისი 1957: სანტიაგო ბერნაბეუზე მეორედ გამოფინეს ევროპის თასი, სტადიონი თეთრად იყო შემოსილი, ხოლო ბერნაბეუ ცრემლად დაიღვარა.
28 მაისი 1958: დი სტეფანოს, რიალის და ხენტოს გოლებით რეალმა ჩემპიონთა თასის მესამე ფინალში მილანი დამატებით დროში 3:2 დაამარცხა.
11 აგვისტო 1958: დიდი უნგრელი ფერენც პუშკაში რეალელი გახდა, ეს ის წელია , როდესაც ლეგენდარულმა კაპიტანმა მიგელ მუნიოსმა თამაშს თავი დააანება.
3 ივნისი, 1959: რეალმა მეოთხედ მოიგო ჩემპიონთა თასი.
15 მაისი 1960: ჩემპიონთა თასის გათამაშების ისტორიაში საუკეთესოდ მიჩნეულ ფინალში რეალმა 7:3 მოუგო აინტრახტს და მეხუთედ დაეუფლა თასს.
9 ნოემბერი 1960: ჩემპიონთა თასის მეორე ეტაპზე რეალი ესპანეთის მაშინდელ ჩემპიონს ბარსელონას შეხვდა. მეორე მატჩში ინგლისელმა არბიტრმა ლიკმა მადრიდელებს ოთხი გოლი არ ჩაუთვალა და რეალი ბრძოლას გამოეთიშა.
10 აგვისტო 1963: ვენესუელურმა ტერორისტულმა ორგანიზაცია F.A.L.N_მა ყურადღების მისაპყრობად დი სტეფანოს გატაცება გადაწყვიტა რაც არ გამოუვიდა.
7 ივნისი 1967: ,, სანტიაგო ბერნაბეუმ” პატივი მიაგო და ფეხბურთიდან გააცილა ალფრედო დისტეფანო.
19 მაისი 1971: რეკოპას თასზე რეალი ჩელსისთან დამარცხდა. ეს ფრანცისკო ხენტოს გამოსათხოვარი საღამოც იყო.
28 აპრილი 1978: რეალმა ორი დიდი ფეხბურთელი შეიძინა_ ხუანიტო და ულრიხ შტილიკე.
2 ივნისი 1978: გარდაიცვალა სანტიაგო ბერნაბეუ, რომელიც საუკუნის დასაწყისიდან იყო კლუბში და 35 წელი პრეზიდენტობდა.
31 აგვისტო 1979: ამ დღიდან მოყოლებული ყოველ წელს თამაშდება სანტიაგო ბერნაბეუს თასი.
27 მაისი 1981: რეალმა ჩემპიონთა თასის ფინალში გაახწია, სადაც ლივერპულთან დამარცხდა. მანამდე კი მეოთხედ ფინალში მოსკოვის სპარტაკმა მადრიდელებს თბილისში უმასპინძლა.
14 თებერვალი 1984: მადრიდში კიდევ ერთი მომავალი ლეგენდა გამოჩნდა_ ემილიო ბუტრაგენიოოო.
30 მაისი 1990:რეალმა ზედიზედ მეხუთედ მოიგო პრიმერა დივიზიონი და რეკორდიც დაამყარა_ სეზონში 107 გოლი გაიტანა.მაშინ გუნდს უელსელი ჯონ ტოშაკი წვრთნიდა.
2 აპრილი 1992: რეალმა _ ტორინოს მატჩის შემდეგ შინ მიმავალი ლეგენდარული ფეხბურთელი ხუან გომესი, ხუანიტო ავტოკატასტროფაში დაიღუპა.
7 მაისი 1994: სანტიაგო ბერნაბეუს რეკონსტრუქციის შემდეგ ახალი ადგილები დაუმატეს. ამ დღეს რეალი ბარსელონას მატჩს 110 ათასი მაყურებელი დაესწრო.
1 ივლისი 1994: გუნდი ხორხე ვალდანომ ჩაიბარა და ახალი მოთამაშეებიც მიიყვანა: რედონდო, ლაუდრუპი, ამავისკა, კიკე ფლორესი.
8 იანვარი 1995: მადრიდელთათვის გამორჩეულ მატჩში რეალმა კრუიფის ბარსელონას 5:0 მოუგო.ივან სამორანომ ჰეთ თრიქი შეასრულა.
19 თებერვალი 1995: ფლორენტინო პერესის ცდა კლუბის პრეზიდენტი გამხდარიყო უშედეგოდ დასრულდა, ის იმჟამონდელმა პრეზიდენტმა რამონ მენდოსმა გვარიანად ჩამოიტოვა.
28 მარტი 1995: რამონ მენდოსმა, ბენფიკას პრეზიდენტმა მანუელ დელმასიუმ, იუვენტუსის წარმომადგენელმა რობერტო ბეტეგამ და მილანის ვიცე_პრეზიდენტმა ადრიანო გალიანიმ დღეს G14 სახელით ცნობილი ჯგუფი დააფუძნეს.
20 ნოემბერი 1995: მენდოსის გადადგომის შემდეგ პრეზიდენტად ლორენსო სანსს ირჩევენ.
1 ივნისი 1996: რეალში ფაბიო კაპელო მივიდა და მიიყვანა კლარენს ზეედორფი, დავორ შუკერი, პრედრაგ მიატოვიჩი, და რობერტო კარლოსი.
1 ივნისი 1997: რეალმა მე-2000 პრიმერადივიზიონული და მეთასე საშინაო მატჩი ჩაატარა, მისი მეტოქე ესტრემადურა იყო და 5:0 დაამარცხა.
12 იანვარი 1998: ფიფამ რეალი ყველა დროის საუკეთესო გუნდად დაასახელა, ხოლო ყველა დროის საუკეთესო ფეხბურთელებს შორის რათქმაუნდა ლეგენდარული ფეხბურთელები დი სტეფანო და პუშკაშიც მოხვდნენ.
20 მაისი 1998: ამსტერდამ არენაზე მიატოვიჩის ერთადერთი გოლით რეალმა ჩემპიონთა ლიგის ფინალში უივენტუსი დაამარცხა.
24 მაისი 2000: სენდენის ,,სტად დე ფრანსზე” რეალამ მერვედ მოიგო ჩემპიონთა თასი.
23 დეკემბერი 2000: ფიფამ ერთხელაც მიაგო პატივი რეალს და საუკუნის გალაზე საუკუნის კლუბობა უბოძა.
14 იანვარი 2001: ფიფას პრეზიდენტმა ჯოზეფ ბლატერმა ფიგუს გადასცა ოქროს ბურთი, ეს ჯილდო მანამდე მიღებული ქონდათ , დი სტეფანოს , კოპას,სუარეზს, ბობი ჩარლტონს და ეუსებიოს. ფიგუ მესამე ფეხბურთელი იყო რეალიდან ვინც ეს ჯილდო აიგო, დი სტეფანოს და კოპას შემდეგ.
6 მარტი 2002: რეალმა 100 წლის იუბილე გრანდიოზულად აღნიშნა.
15 მაისი 2002 : რეალი მეცხრედ გახდა ჩემპიონთა თასის მფლობელი ლევერკუზენის ბაიერის 2-1 დამარცხების შემდეგ, რაულისა და ზიდანის ექსტრაორდინალური გოლის შემდეგ.
30 აგვისტო 2002: რეალმა მოიგო ევროპის სუპერთასი მონაკოში ფეინვორდის 3-1 დამარცხებით.
31 აგვისტო 2002: რეალმა იყიდა რონალდო, რომელიც იყო მესამე მეგავარსკვლავი ფიგუსა და ზიდანის შემდეგ რომელიც ფლორენტინო პერესის პრეზიდენტობის პერიოდში შეიძინა.
3 დეკემბერი 2002: რეალმა მოიგო საკონტინენტთაშორისო თასი.
2 ივნისი 2003: რეალმა შეიძინა კიდევ ერთი ვარსკვლავი , ამჯერად ინგლისელი დევიდ ბეკემი.
27 აგვისტო 2003: რელამა მეშვიდეთ მოიგო ესპანეთის სუპერ თასი.
11 ივლისი 2004: ფლორენტინო პერესი კვლავ რეალის პრეზიდენტია, მან გაიმარჯვა ხმების 47,56%, ხოლო მისმა კონკურენტმა ლორენცო სანსმა მიიღო 4,05%, არტურო ბალდასანომ კი1,7%.
14 აგვისტო 2004: რეალმა შეიძინა ინგლისელი მაიკლ ოუენი.
31 აგვისტო 2005: რეალში გადმოვიდა სევილიელი მცველი სერხიო რამოსი…..........
etc....

Santiago Bernabéu Stadium




სანტიაგო ბერნაბეუ – სტადიონი, საფეხბურთო მექა, კორიდას მოედანი და ყველა მადრიდისტის თბილი სახლი, სადაც შეიძლება უდიდესი სიამოვნება მიიღო ჩვენი სამეფო გუნდის, მადრიდის ,,რეალის” მიერ დადგმული არაერთი სპექტაკლით. წელს ჩვენს სტადიონს 60 წელი შეუსრულდა, რომელსაც მრავალრიცხოვანი საფეხბურთო სამყარო (არამარტო მადრიდისტების) აღნიშნავს. ამ დროის მანძილზე იყო ბევრი გამარჯვება, სიხარული და იმედგაცრუებებიც, მაგრამ ,,რეალმა” შეინარჩუნა ის ტრადიცია, რაც მხოლოდ სამეფო გუნდს ეკადრება. მან შეინარჩუნა თავისი დამახასიათებელი მებრძოლი სული, რაშიც უდიდესი წვლილი გუნდის მე-12 მოთამაშემ შეიტანა. ეს მე-12 მადრიდისტი სწორედ რომ სანტიაგო ბერნაბეუა - Estadio Santiago Bernabeu .

მაშ ასე, მოდით ვრცლად გავეცნოთ სანტიაგო ბერნაბეუს:
სანტიაგო ბერნაბეუს მშენებლობა 1944 წლის 27 ოქტომბერს დაიწყო (მანამადე მადრიდის ,,რეალის” სტადიონს Estadio Chamartнn-ი ეწოდებოდა) და დასრულდა 1947 წლის დეკემბერში. 1955 წლის 4 იანვარს სტადიონს სახელი შეეცვალა და ეწოდა Estadio Santiago Bernabйu კლუბის დიდებული პრეზიდენტის სანტიაგო ბერნაბეუს საპატივცემულოდ.
სტადიონის ტევადობა ხშირად იცვლებოდა. 1953 წელს გაფართოების შედეგად მან შეადგინა 120,000. ამ წლიდან მოყოლებული ბერნაბეუს ტევადობა მცირდებოდა მოდერნიზაციის გამო (1988/89 წლიდან უეფამ აკრძალა სტადიონებზე ფეხზე დასადგომი ადგილების არსებობა). სტადიონმა ბოლო ცვლილება (ადგილების რაოდენობის გაზრდა 5,000-ით) 2003 წელს განიცადა და მისმა დასაჯდომმა სკამების რაოდენობამ 80,500-ს მიაღწია. ინფორმაციისთვის: მომავლაში დაგეგმილია სტადიონზე ისეთი სახურავის მონტაჟი, რომელიც ავტომატურად დაიხურება ან გაიხსნება (ნამდვილად კარგი იქნება წვიმიანი ამინდების დროს).
ბერნაბეუ მსოფლიოში ერთერთი ყველაზე ცნობილი საფეხბურთო ადგილია. 1957, 1969 და 1980 წლებში მან უმასპინძლა ევროპის თასის (დღევანდელი ჩემპიონთა ლიგა) ფინალებს; 1964 წელს ევროპის ჩემპიონატის ფინალს (მაშინ ესპანეთის ნაკრებმა დაამარცხა სსრკ-ს ნაკრები ანგარიშით 2-1 პერედას (6’) და მარსელინოს (84’) გოლებით. სსრკ-ს ნაკრებიდან გოლი ხუსაინოვმა (8’) გაიტანა), ხოლო 1982 წელს კი მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალს.
სტადიონს გააჩნია საკუთარი მეტროს გაჩერება, რომელიც მადრიდის მეტროს მე-10 ხაზზე მდებარეობს და სანტიაგო ბერნაბეუ ეწოდება. იგი მდებარეობს მადრიდის ბიზნეს-ცენტრის შუაგულში, რაც არ არის დამახასიათებელი საფეხბურთო მოედნისთვის.

მისი დაარსების (1902 წ.) შემდეგ მადრიდის ,,რეალს’’ გააჩნდა პატარა მოედნები მანამ, სანამ 1912 წელს გადავიდოდა ‘ჩამპო დე’Campo de O’Donnell’-ზე. აღნიშნული სტადიონი 11 წლის განმავლობაში იყო ‘რეალის’ საშინაო მინდორი. 1923 წელს კლუბმა ადგილი შეიცვალა და გადაბარგდა ‘<Campo de Ciudad Lineal’–ზე, რომლის ტევადობა 8,000-ით განისაზღვრებოდა. ამჯერად ‘რეალმა’ ამ მოედანზე მხოლოდ 12 თვე გაატარა. 1923 წლის 17 მაისს (ამ დღეს გაიხსნა ახალი სტადიონი) Estadio Chamartнn -ზე კლუბმა გამართა მატჩი Newcastle United -თან. სწორედ ამ სტადიონზე, რომელიც 22,300 გულშემატკივარს იტევდა, ,,რეალმა’’ მოიპოვა თავისი პირველი ესპანეთის ჩემპიონატის ოქროს მედლები (1931-32 და 1932-33 წლების სეზონებში).

ზემოთ აღნიშნული წარმატებების შემდეგ, 1943 წელს პრეზიდენტად არჩეულმა დონ სანტიაგო ბერნაბეუმ გადაწყვიტა, რომ ,,ჩამარტინის’’ სტადიონი არ იყო საკმარისად დიდი იმისათვის, რომ კლუბის ამბიციები ბოლომდე დაეკმაყოფილებინა. უნდა აშენებულიყო ახალი სტადიონი; და როგორც იქნა განხორციელდა დონ სანტიაგოს გეგმა და 1947 წლის 14 დეკემბერს გაიხსნა მადრიდის ,,რეალის’’ ახალი სტადიონი. დღეს ყველამ იცის ამ მოედნის სახელი. სანტიაგო ბერნაბეუს სტადიონი - საფეხბურთო მექა . . . და ა.შ. მიუხედავად ამისა, ახალ სტადიონს სანტიაგო ბერნაბეუ მხოლოდ 8 წლის შემდეგ, 1955 წელს ეწოდა. პირველი შეხვედრა, რომელსაც ბერნაბეუმ უმასპინძლა გაიმართა ,,რეალს’’ და პორტუგალიურ ,,ბელენენსეს’’ შორის. აღნიშნული მატჩი, რა თქმა უნდა, ჩვენი გუნდის გამარჯვებით (3-1) დასრულდა. პირველი გოლი ამ სტადიონზე საბინო ბარინაგამ გაიტანა. ამ დროისთვის ბერნაბეუს ადგილების რაოდენობა 75,300 იყო.

1953 წელს გადაწყდა სტადიონზე მე-3 იარუსის აგება, რის შედეგადაც ადგილების რაოდენობა 120,000-მდე გაიზარდა!!!

ამ დროისთვის მადრიდში საფუძველი ეყრებოდა დიდი გუნდის მშენებლობას, რომელიც შემდეგ წლებში უამრავ ტიტულს მოიპოვებდა. ერთერთი თასი (რიგით მე-2 ევროპის თასი გუნდისთვის) ‘’რეალმა’’ სწორედ ბერნაბეუზე მოიპოვა (1957 წ.), როდესაც მან იტალიური ,,ფიორენტინა’’ ანგარიშით 2-0 დაამარცხა. გარდა ამისა გაიმართა ევროპის თასის ფინალის სხვა თამაშებიც; (1969: ,,მილანი” - ,,აიაქსი’’ და 1980: ,,ნოტინგემ ფორესტი’’ - ,,ჰამბურგი”). ესპანეთის ეროვნული ნაკრების პირველი თამაში სანტიაგო ბერნაბეუზე შედგა 1964 წელს სსრკ-ს წინააღმდეგ.
რადგანაც ახლოვდებოდა 1982 წლის მსოფლიო ჩემპიონატი, სტადიონს ესაჭიროებოდა მორიგი განახლება. ამის შედეგად რაოდენობა 90,000-მდე შემცირდა.
1982 წლის მსოფლიო ჩემპიონატის მატჩები, რომლებიც ჩატარდა სანტიაგო ბერნაბეუზე:
დას. გერმანია - ინგლისი 0:0 (ჯგ. ეტაპი)
დას. გერმანია - ესპანეთი 2-1 (ჯგ. ეტაპი) გოლები: ლიტბარსკი (50’), ფიშერი (58’), ზამორა (82’)
ესპანეთი - ინგლისი 0:0 (ჯგ. ეტაპი)
იტალია - დას. Gერმანია 3-1 (ფინალი) გოლები: როსი (57’), ტარდელი (69’), ალტობელი (81’), ბრაიტნერი (83’)
სამწუხაროდ ესპანეთის ნაკრები შემდეგ ეტაპზე ვერ გავიდა.

1992 წელს ბერნაბეუზე კიდევ ერთხელ გაიზარდა ადგილების რაოდენობა და გახდა 106,500. ამავე დროს სტადიონის გარე მხარეც შეიცვალა და ისეთი გახდა, როგორიც დღეს არის. (დაემატა ულამაზესი შესასვლელი კოშკები სტადიონის კუთხეებში). ამ ცვლილებით სანტიაგო ბერნაბეუმ დიდი კონკურენცია გაუწია მის უშუალო ,,მოსისხლე მტრის’’ სტადიონს (ყველანი მიხვდებით. ამ გუნდის სახელის დაწერა ჩემთვის წამებაა) ადგილების რაოდენობით, მაგრამ 1998/1999 წელს უეფამ მიიღო გადაწყვეტილება, რის შედეგადაც სტადიონის ყველა ფეხზე დასადგომი ადგილები დასაჯდომი სკამებით უნდა შეცვლილიყო. ცვლილების შედეგად სანტიაგო ბერნაბეუს რაოდენობა 74,300 გახდა.

ამჟამად მიმდინარეობს სტადიონის რენოვაცია (განახლება), რომელიც გულშემატკივართა ადგილების რაოდენობას 80,000-მდე გაზრდის.
2007 წლის 14 ნოემბერს ფიფამ სანტიაგო ბერნაბეუ დაასახელა, როგორც ელიტარული სტადიონი (5 ვარსკვლავი). ასე, რომ სტადიონს უფლება აქვს კიდევ ერთხელ უმასპინძლოს ევროპის ჩემპიონატის, უეფას ჩემპიონთა ლიგის და უეფას თასის ფინალებს.


მადრიდის რეალის ბაზა !








მადრიდის რეალის მუზეუმი !







მიმაგრებული სურათი

პრეზიდენტები

სახელი და გვარი

ხულიან პალასიოსი 1900 - 1902
ხუან პადროსი 1902 - 1904
კარლოს პადროსი 1904 - 1908
ადოლფო მელენდესი 1908 - 1917
პედრო პარაგესი 1917 - 1926
ლუის დე ურკიხო 1926 - 1929
ლუის უსერა ბუგალალი 1929 - 1935
რაფაელ სანჩეს გუერა 1935 - 1939
ადოლფო მელენდესი 1939 - 1940
ანტონიო სანტოს პერალბა 1940 - 1943
სანტიაგო ბერნაბეუ 1943 - 1978
ლუის დე კარლოსი 1978 - 1985
რამონ მენდოსა 1985 - 1995
ლორენსო სანსი 1995 - 2000
ფლორენტინო პერესი 2000 - 2006
რამონ კალდერონი 2006 -2008
ფლოტენტინო პერესი 2009-


მწვრთნელები

არტურ ჯონსონი
1910-1920
5 რეგიონალური ჩემპიონათი და 1 თასი
ხუან დე კარსერი
1920-1926
4 რეგიონალური ჩემპიონატი
პედრო ლორენტე
1926 (3 თვე ედგა გუნდს სათავეში)
ხოსე ანხელ ბერაონდო
-1927-1929
2 რეგიონალური ჩემპიონატი
ხოსე კირანტე
”უნივერსიდად სპორტინგი”
1929-1930
2 რეგიონალური ჩემპიონატი
ლიპო ხერცა
”ატლეტიკ ბილბაო”
1931-1932
1 ლიგა და 1 რეგიონალური ჩემპიონატი
რობერტ ფირსში
”რასინგი”
1932-1934
1 ლიგა და 2 რეგიონალური ჩემპიონატი
ფრანსისკო ბრუ
1934-1941
2 თასი და 3 რეგიონალური ჩემპიონატი
ხუან არმეტი
”მურსია”
1941-1943
რამონ ენსინასი
”ვალენსია”
1943-1945
ხოსინტო კინსოსესი
ესპანეთის ეროვნული ნაკრები
1945-1946
1 თასი
ბალტასარ ალბენისი
”ესპანიოლი”
1946-1948
1 თასი და 1 კოპა ევა დუარტე დე პერონი
ალექსანდერ კიპინგი
”ფულჰემი”
1948-1951
ეკტორ სკარონე
უნგრეთის ეროვნული ნაკრები
1951-1952
ხუან ანტონიო იპინია
”ვალიადოლიდი”
1952-1953
ენრიკე ფერნანდესი
”მონტევიდეო”
1953-1954
1 ლიგა
ხოსე ვილიალონგა
1955-1957
2 ლიგა, 2 ჩემპიონთა ლიგა და 2 კოპა ლათი
ლუის კარნილია
”ნიცა”
1957-1959
1 ლიგა და 2 ჩემპიონთა ლიგა
მანუელ ფლენტასი
”ფლამენგო”

1959
მიგელ მუნიოსი
-1960-1974
9 ლიგა, 2 ჩემპიონთა ლიგა და 1 საერთაშორისო თასი
ლუის მოლოვინი
-1974
1 თასი
მილან მილიანიჩი
იუგოსლავიის ეროვნული ნაკრები
1974-1977
2 ლიგა და 1 თასი
ლუის მოლოვნი
1977-1979
2 ლიგა
ბუადინ ბოშკოვი
”სარაგოსა”
1979-1982
1 ლიგა და 1 თასი
ლუის მოლოვნი
-1982
1 თასი
ალფრედო დი სტეფანო
”რივერ პლეიტი”
1982-1984
ამარო ამანსიო
-1984-1985
ლუის მოლოვნი
1985-1986
1 ლიგა. 2 უეფას თასი და 1 ლიგის თასი
ლეო ბენხაკერი
”სარაგოსა”
1986-1989
3 ლიგა, 1 თასი და 1 სუპერ თასი
ჯონ ტოშაკი
”რეალ სოსიედადი”
1989-1990
1 ლიგა
ალფრედო დი სტეფანო
”რივერ პლეიტი”
1990
1 სუპერ თასი
რადომირ ანტიჩი
“სარაგოსა”
1991-1992
ლეო ბენჰაკერი
”სარაგოსა”
1992
ბენიტო ფლორო
”ალბასეტე”
1992-1994
1 თასი და 1 სუპერთასი
ვისენტე დელ ბოსკე
1994-1995
არსენიო იგლესიასი
1995
ვისენტე დელ ბოსკე
1995
ხორხე ვალდანო
”ტენერიფე”
1994-1996
1 ლიგა
ფაბიო კაპელო
”მილანი”
1996-1997
1 ლიგა
იუპ ჰაინკესი
”ტენერიფე”
1997-1998
1 ჩემპიონთა ლიგა და 1 სუპერ თასი
გუს ჰიდინკი
ჰოლანდიის ეროვნული ნაკრები
1998-1999
1 საერთაშორისო თასი
ჯონ ტოშაკი
”ბეშიქთაში”
1999-1999
ვისენტე დელ ბოსკე
1999-2003
2 ჩემპიონთა ლიგა, 2 ლიგა, 1 ესპანეთის სუპერ თასი, 1 ევროპის სუპერ თასი, 1 საერთაშორისო თასი
კარლუშ კეირუში
”მანჩესტერ იუნაიტედი”
2003-2004
1 ესპანეთის სუპერ თასი
ანტონიო კამაჩო
ესპანეთის ეროვნული ნაკრები
2004-2004
გარსია რემონი
2004-2004
ვანდერლეი ლუშემბურგო
“სანტოსი”
2004-200
ლოპეს კარო
2005-2006
ფაბიო კაპელო
”იუვენტუსი”
2006-2007
1 ლიგა
ბერნდ შუსტერი
”ხეტაფე”
2007-…
1 ლიგა
ხუან დე რამოსი
2009
მანუელ პელეგრინი
2009....
მადრიდის რეალის ლეგენდები
ალFრედო დი სტეFანო
ემილიო ბუტრაგენიო
უგო სანჩესი
Fერენც პუშკაში
Fერნანდო რედონდო
სანტიაგო ბერნაბეუ
Fერნანდო იერო
ფერნანდო მორიენტეს
რობერტო კარლოსი
ლუიშ Fიგუ
ზინედინ ზიდანი
რაულ გონსალეს ბლანკო


მადრიდის რეალის ტიტულები


ლა ლიგა (31)
1931-32, 1932-33, 1953-54, 1954-55, 1956-57, 1957-58, 1960-61, 1961-62, 1962-1963, 1963-64, 1964-65, 1966-67, 1967-68, 1968-69, 1971-72, 1974-75, 1975-76, 1977-78, 1978-79, 1979-80, 1985-86, 1986-87, 1987-88, 1988-89, 1989-90, 1994-95, 1996-97, 2000-01, 2002-03, 2006-07, 2007-08

სამეფო თასი (17)
1904-05, 1905-06, 1906-07, 1907-08, 1916-17, 1933-34, 1935-36, 1945-46, 1946-47, 1961-62, 1969-70, 1973-74, 1974-75, 1979-80, 1981-82, 1988-89, 1992-93

ჩემპიონთა ლიგა (9)
1955-56, 1956-57, 1957-58, 1958-59, 1959-60, 1965-66, 1997-98, 1999-00, 2001-02

ევროპის სუპერ თასი (1)
2002

უეფას თასი (2)
1984-85, 1985-86

კოპა დე ლა ლიგა (ლიგის თასი) (1)
1984-85

ესპანეთის სუპერ თასი (7)
1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003

საერთაშორისო თასი (3)
1960, 1988, 2002

კოპა ლათინა (2)
1955, 1956

რეგიონალური ჩემპიონატი (18)
1903-04, 1904-05, 1905-06, 1906-07, 1907-08, 1912-13, 1915-16, 1916-17, 1917-18, 1919-20, 1921-22, 1922-23, 1923-24, 1925-26, 1926-27, 1928-29, 1929-30, 1930-31

პატარა თასი (2)
1952, 1956

საზოგადოებრივი ტროფეი (5)
1931-32, 1932-33, 1933-34, 1934-35, 1935-36

სანტიაგო ბერნაბეუს სახელობის თასი (18)

1981, 1983, 1984, 1985, 1987, 1989, 1991, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000,

2003, 2005, 2006, 2007

მადრიდის "რეალის" რეკორდები

ესპანეთის ჩემპიონის ყველაზე მეტი ტიტული: 31
ზედიზედ მოპოვებული გამარჯვებები: 27 (1968-69 და 1988-89)
ჩემპიონატში მოპოვებული ყველაზე მეტი გამარჯვება: 28 (1987-88)
ჩემპიონატში სტუმრად მოპოვებული ყველაზე მეტი გამარჯვება: 11 (1986-87)
ჩემპიონატის მატჩებში შინ ზედიზედ მოგებული ყველაზე მეტი შეხვედრა: 24 (1988-89 წლების სეზონიდან 1989-90 წლების სეზონამდე)
ჩემპიონატის მატჩებში სტუმრად ზედიზედ მოგებული ყველაზე მეტი შეხვედრა: 7 (1960-61)
ჩემპიონატში ზედიზედ მოგებული ყველაზე მეტი მატჩი: 15 (1960-61)
ჩემპიონატის ზედიზედ წაუგებელი საშინაო მატჩები: 121 (1956-57 წლების სეზონის XXIII ტურიდან 1964-65 წლების ჩემპიონატის XXV ტურამდე)
ჩემპიონატში შინ ზედიზედ მოგებული შეხვედრები გოლის გაუშვებლად: 7 (1984-85)
ყველაზე მეტი გოლი ესპანეთის ჩემპიონატში: 107 (1989-90)
ყველაზე ცოტა გაშვებული გოლი ჩემპიონატში: 15 (1931-32)
ყველაზე დიდი ანგარიშით საშინაო მოგება: 11:2 ("ელჩესთან" 1959-60)
ყველაზე დიდი ანგარიშით სტუმრად მოგება: 7:1 ("სარაგოსასთან" 1987-88)
ყველაზე დიდი ანგარიშით საშინაო მარცხი: 0:6 ("ბილბაოსთან" 1930-31)
ყველაზე დიდი ანგარიშით სტუმრად მარცხი: 1:8 ("ესპანიოლთან" 1929-30)
ყველაზე მეტი Fრე სეზონზე: 15 თამაშში (1978/79)
სეზონი, როდესაც მადრიდის რეალმა მოიგო ყველა საშინაო მატჩი: 3 სეზონი (1959/60; 1962/63; 1985/86)
ყველაზე დიდი სხვაობა ქულებს შორის პრიმერა დივიზიონში პირველ და მეორე ადგილს შორის: 12 ქულა
საინტერესო FUCKტები
* მადრიდის რეალი არასოდეს გავარდნილა ესპანეთის პრიმერა დივიზიონიდან.
* ყველაზე ცუდი სეზონი იყო 1947/48 წწ როდესაც რეალმა ჩემპიონატი დაასრულა მეთერთმეტე ადგილზე.
* 1977 წლიდან თეთრებს არასდორს დაუმთავრებიათ ჩემპიონატი მეექვსე ადგილის ქვემოთ
* სანტიაგო ბერნაბეუ, რომლის სახელსაც ატარებს მადრიდელების სტადიონი, იყო მადრიდის რეალის მოთამაშე, მწვრთნელი და პრეზიდენტი.
* მადრიდის რეალს ყავდა 22 სხვადასხვა პრეზიდენტი, რომელთაგან ყველაზე დიდხანს, 1943 წლიდან 1978 წლამდე იყო სანტიაგო ბერნაბეუ.
* მადრიდის რეალში თამაშობდა 765 ფეხბურთელი, რომელთაგან 583 იყო ესპანელი, დანარჩენი კი მსოფლიოს 31 სხვადასხვა ქვეყნიდან.



Quinta del Buitre-ს წლები
Quinta del Buitre იყო სახელი რომლიც მისცეს კლუბის თაობას რომელიც დომინირებდა ესპანეთში 1980 იან წლებში. სახელი ("Vulture's Cohort") წარმოიშვა კლუბის ყველაზე ქარიზმატული ფეხბურთელის ემილიო ბუტრაგენიოს თიკუნიდან. დანარჩენი ოთხი ფეხბურთელები კი იყვნენ მანოლო სანჩისი, მარტინ ვასკესი, მიჩელი და მიგელ პარდეზა.
სანჩისი და მარტინ ვასკესი იყვნენ პირველი ფეხბურთელები ვინც პირველებმა ითამაშეს მადრიდის "რეალის" პირველ კლუბში. მათ დებიუტი ჰქონდათ 1983 წლის 4 დეკემბერს. რამოდენიმე თვის შემდეგ 1984 წლის 5 თებერვალს შედგა ემილიო ბუტრაგენიოს დებიუტიც კადისთან გასვლით მატჩში. El Buitre იყო მთავარი სენსაცია დასაწყისიდან დასასრულამდე. პარდეზა დაიმატეს გუნდში იმავე წელს და მიჩელი მივიდა გუნდში მომავალ სეზონში.
_ La Quinta del Buitre-თან ერთად რეალი ჩამოყალიბდა ესპანეთის და ევროპის საუკეთესო კლუბად. მოიგეს 2 უეფას თასი და 5 ესპანეთის ჩემპიონატი ზედიზედ. მათ რეკორდს ფერი დაუკარგა მხოლოდ ჩემპიონთა თასის ვერმოგებამ.
_ მარტინ ვასკესი წავიდა სათამაშოდ ტორინოში 1990. მადრიდის "რეალში"დაბრუნდა 1992 წელს და კვლავ დატოვა კლუბი 1995 ში (გადავიდა დეპორტივოში). ბუტრაგენიომ დატოვა კლუბი 1995 წელს და მიჩელმა 1996-ში. ორივე წავიდა მექსიკაში Atlético Celaya ში.
_ სანჩისი იყო ერთადერთი წევრი La Quinta-სი ვინც არასდროს არ ითამაშა რეალის გარდა არსად. მოიგო ჩემპიონთა ლიგა ორჯერ (1998 და 2000) მან მიაღწია იმას რასაც ვერ მიაღწიეს La Quinta-ს სხვა წევრებმა. ის წავიდა 2001 წელს 37 წლის ასაკში.


საიუბილეო გოლები

1 გოლი
მიგელ მუნიოსი.
1955 წლის 8 სექტემბერი. გასვლაზე სერვეტთან
100 გოლი
ალFრედი დისტეFანო.
1960 წლის 21 აპრილი. სახლში მარსელთან
200 გოლი
Fერენც პუშკაში.
22 სექტემბერი. სახლში Fეინოორდთან.
300 გოლი
ჯენსენი.
1978 წლის 27 სექტემბერი.გასვლაზე პროგრესთან.
400 გოლი
ლოსადა.
1990 წლის 7 ნოემბერი.გასვლაზე ტიროს ინბრუკთან.
500 გოლი
გუტი.
2000 წლის 25 ოქტომბერი.გასვლაზე ლისაბონის სპორტინგთან.
700 გოლი (ჩემპიონტა ლიგაზე)
რაული.
2001 წლის 26 სექტემბერი სახლში ანდერლეხტთან
5 000 გოლი (პრიმერა დივიზიონი)
გუტი
14 სექტემბერი სახლში ნუმანსიასთან

ლა ლიგის საიუბილეო გოლები

1 გოლი- ლასკანო. 1929 10 თებერვალი . ბარსელონასთან
1000 გოლი- პაჰინო. 1950 5 ნოემბერი. ბილბაოს ატლეტიკთან.



2000 გოლი - ხენტო. 1963 3 ნოემბერი. პონტევედრასთან



3000 გოლი -ხუანიტო. 1981 14 აპრილი . სალამანკა



4000 გოლი -ზამორანო . 1994 22 დეკემბერი.ვალიადოლიდთა


5000 გოლი- გუტი. 14 სექტემბერი სახლში ნუმანსიასთან




ჩემპიონთა ლიგის გოლეადორები

64 გოლი - რაული
49 გოლი - დისტეFანო
35 გოლი - პუშკაში
31 გოლი - ხენტო
21 გოლი - ამანსიო
18 გოლი - პირსი
17 გოლი - ბუტრაგენიო & უგო სანჩესი

პრიმერა დივიზიონის ბომბარდირები

1 Zarra 251,
2 Hugo Sanchez 234,
3 Di Stefano 227,
4 Cesar 225,
5 Raul 223,
6 Quini 219,
7 Pahino 210,
8 Mundo 195, [/b]

მადრიდის რეალი 2008/09


ახალი სურათი ჯერ არ მოგვეპოვება , დავტკბეთ კიდე ცოტახნით ამათი მზერით ...

პრეზიდენტი: ფლორენტინო პერესი
მწვერთნელი: მანუელ პელეგრინი
მიმდინარე შემადგენლობა

მეკარეები

1 Iker Casillas »
25 Jerzy Dudek »
29 Felipe Ramos *
30 Antonio Adán *


მცველები

2 Míchel Salgado »
3 Pepe »
4 Sergio Ramos »
12 Marcelo »
16 Gabriel Heinze »
21 Christoph Metzelder »
22 Miguel Torres »
26 David Mateos *
27 Javier Velayos *
32 José María Antón *

ნახევარმცველები

8 Fernando Gago »
10 Wesley Sneijder »
11 Arjen Robben »
14 Guti »
8 Kaka
23 Rafael van der Vaart »
24 Javi García »
31 Pedro Mosquera *
39 Diarra »
42 Daniel Parejo *

თავდამსხმელები

7 Raúl González »
9 Cristiano Ronaldo
Benzema ?
19 Huntelaar
20 Gonzalo Higuaín »
28 Alberto Bueno * »
33 Juan Hernández *

ოფიციალური ფორმა



დროთა განმავლობაში სახეცვლილი გერბი



Nuestro Himno

De las glorias deportivas, que campean por España
va el Madrid con su bandera, limpia y blanca que no empaña.
Club castizo y generoso, todo nervio y corazón,
veteranos y noveles, veteranos y noveles,
miran siempre sus laureles con respeto y emoción.

¡Hala Madrid!, ¡Hala Madrid!
Noble y bélico adalid, caballero del honor.
¡Hala Madrid!, ¡Hala Madrid!
A triunfar en buena lid, defendiendo tu color
¡Hala Madrid!, ¡Hala Madrid!, ¡Hala Madrid!

Enemigo en la contienda, cuando pierde da la mano
sin envidias ni rencores, como bueno y fiel hermano.
Los domingos por la tarde, caminando a Chamartín,
las mocitas madrileñas, las mocitas madrileñas
van alegres y risueñas porque hoy juega su Madrid

¡Hala Madrid!, ¡Hala Madrid!
Noble y bélico adalid, caballero del honor.
¡Hala Madrid!, ¡Hala Madrid!
A triunfar en buena lid, defendiendo tu color
¡Hala Madrid!, ¡Hala Madrid!, ¡Hala Madrid!


მიმაგრებული სურათი

რეალი VS ბარსელონა

ალბათ ბევრმა არ იცის თუ რატომ მტრობენ ერთმანეთს ეს ორი გრანდი: მადრიდის რეალი და ბარსელონა. ბევრი მადრიდის გულშემატკივარი და ასევე ბარსელონას ქომაგი ავტომატურად ვერ იტანს ბარსელონას ან რეალს. ყველა ამ ორი გუნდის ქომაგი ვალდებულია იცოდეს თუ როდის სად და რატომ დაიწყო მტრობა ამ ორ გუნდს შორის. ამიტომაც გადავწყვიტე საკმაოდ ვრცელი სტატია დამეწერა ამასთან დაკავსირებით რომელიც რამოდენიმე ნაწილადაა დაყოფილი:
ის სიძულვილი, რაც შოტლანდიურ “სელტიკსა” და რეინჯერსს”, ანდა “რივერსა” და “ბოკას” შორის არსებობს, სავსებით გასაგებია-ისინი ერთი ქალაქის გუნდებს წარმოადგენენ, ასეთების დაპირისპირებას კი ვიღაცამ (დაზუსტებით არავინ იცის ვინ) , დერბი უწოდა.

“რეალისა” და “ბარსელონას” 100 წლიან მტრობას დერბი რომ ვუწოდოთ არ ვიქნებით მართლები. მიტუმეტეს ორივე გუნდი პრიმერადივიზიონში საკუთარ დერბის მართავს “ესპანიოლთან” და “ატლეტიკოსთან”. ამიტომ, :სამეფო კლუბისა” და “ასულგრანას” ჭიდილი სხვაგვარად მონათლეს-“ელ კლასიკო”, ანუ თამაში თამაშთა შორის.

სამოქალაქო ომი რომელსაც დასასრული არ აქვს

ესპანეთში სამოქალაქო ომი როგორც ჩანს არ დარულებულა და არც დასრულდება მანამ სანამ ეს ორი უდისესი გრანდი “რეალი” და “ბარსელონა” იარსებებენ.
ამ ორი გუნდის დაპირისპირება ყოველთვის სცილდებოდა უბრალო დაპირისპირებას, რადგანაც ეს გუნდები წარმოადგენენ ორ განსხვავებულ ერს და როგორც კატალონილები ამბობენ ორ განსხვავებულ სახელმწიფოს. Oორივე “ქვეყანა” თავიანთ კლუბში ყოველთვის აუარებელ თანხას და ენერგიას დებდა, რის გამოც ისინი უბრალოდ საფეხბურთო გუნდები კი არა, მათი სიმბოლოებიც გახდნენ. ამიტომაცაა, რომ “ელ კლასიკო” წლის ნებისმიერ დროსა და ნებისმიერ ვითარებაში უზომოდ დაძაბული და შესაბამისად, საამოდ საცქერი გამოდის ხოლმე.
“ბარსელონას” სთადიონი “ნოუ კამპი” წელიწადში მხოლოდ 2ჯერ ივსება: როცა “ელ კლასიკოა” და როცა კატალონიის ნაკრები თამასობს.
“ელ კლასიკოს” დაწყება თითქმის ყოველთვის ერთნაირია: “ნოუ კამპი” ან “სანტიაგო ბერნაბეუ” სქელ კვამლში ეხვევა, გოგირდის მძაფრი სუნი დგება, რომელიც მესამე იარუსამდეც კი აღწევს, საიდანაც ფეხბურთელები პატარა ჭიანჭველებს გვანან.
კატალონიელების ერთ-ერთი დიდი შეუგნებლობა იასაა რომ , მათ ვერ გაიაზრეს რომ ფეხბურთი და პოლიტიკა ერთი და იგივე არაა, რატო არ აკეთებენ იგივეს ბასკები? ყველამ კარგად იცის რომ პოლიტუკურად ბასკებსაც ძან ავიწროებდნენ ფრანკოს დროს, თუმცა მათ დაპირისპირება უფრო კულტურულ ფორმებში გადაქვთ. რასაც ვერ ვიტყვით კატალონისტებზე , მათ მთელი თავისი ბოღმა ფეხბურთისკენ და კეძოდ მადრიდის რეალისკენ გადაიტანეს. ეს კი ნებისმიერისთვის არა აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება უბრალოდ ,,მდაბიობააა”.

კატალონია ესპანეთი არ არის

კატალონიაში გავრცელებულია აზრი თითქოს რეგიონალური და ცენტრალური მთავრობა ყოველთვის რეალს ლობირებს, რათა იგი ესპანეთის დედაქალაქის ერთგვარ სიმბოლოს წარმოადგენს. მაგალითად მათ მოჰყავთ არც თუ ისე დიდი ხნის წინათ მომხდრი შემთხვევა.: სამეფო გუნდში მოსვლისას ფლორენტინო პერესს აუარებელი ვალი დაახვედრეს. გონიერმა პრეზიდენტმაც მთელი თავისი ნაცნობობა გამოიყენა (როგორც ამას კატალონიელები ამბობენ! ფაქტი დადასტურებული არაა) და მადრიდის მუნიციპალიტეტს საკლუბო ბაზა საკმაოდ სარფიანად მიჰყიდა. კატალონიაში კი ირწმუნებიან, რომ ის ადგილი იმის ნახევარიც არ ღირდა, რაც მასში გადაიხადეს და ყიდვა-გაყიდვა უბრალო ფარსი იყოო. “რეალმა” მალე ყველა ვალი გაისტუმრა და მსოფლიოს ერთერთი უმდიდრესი კლუბი გახდა.
თავის მხრივ ბარსელონასაც არ აკლია “ზემოდან დახმარება”, მაგრამ მათ დახმარების ხელს მხოლოდ კატალონიის ადგილობრივი მთავრობიდან თუ გამოუწვდიან.
“ბარსელონას” ქომაგები “რეალისადმი” ზიზღს იმ ჩაგვრით ხსნიან, რასაც “დიდი ესპანეთი” კატალონიის პროვინციისადმი იჩენდა. ეს ორი გუნდი ერთმანეთს პირველად 1902 წელს შეხვდა მაგრამ ამ დროს გულშემატკივრები სულაც არ იყვნენ ერთმანეთისადმი ანტაგონისტურად განწყობილნი. დიდი მტრობა დაიწყო XX საუკუნის 30-იანი წლებიდან, რასაც ერთი მხრივ ესპანეთის პროვინციებსი გაღვივებული სეპარატიზმი უწყობდა ხელს, მოგვიანებით კი ამ ყველაფერს სამოქალაქო ომიც დაერთო.
ესპანეთისათვის იმ საშინელ დროს (1936-1939) გენერალ ფრანკოს ჯარმა სასტიკად დაამარცხა მოწინააღმდეგე და ალბატ ძნელი წარმოსადგენი არაა თუ როგორ რეპრესიებს გაატარებდა ფრანკო ურჩ პროვინციებში. 40იანი წლების პერიოდში კატალონია სასტიკად იჩაგრებოდა. დაიხურა ყველა გაზეთი და ყველა სკოლა აიკრძალა საუბარი კატალონიურ ენაზე.
სწორედ ამ დროს იქცა “ბარსელონა” ყველა კატალონიელის იმედად და თავმოყვარეობის სიმბოლოდ. გენერალ ფრანკოს რეჟიმმა შეიწირა კლუბის პრეზიდენტი (დახვრიტეს) და ესპანეთის ჰიმნის უპატივცემულო სმენისთვის , ბარსლონა 6 თვით მოჰკვეთეს ჩემპიონატს, მაგრამ გუნდი აგრძელებდა არსებობას და ნოუ კამპი კატალონიური ნაციონალიზმის ერთერთ უმთავრეს ცენტრად იქცა. ეს იყო თითქმის ერთადერთი ადგილი სადაც კატალონიელებს შეეძლოთ საკუთარ ენაზე ლაპარაკი. აქედან მოყოლებული “ბარსელონა” და კატალონია გახდნენ ერთმანეთისგან განუყოფელი ნაწილი. ამას ადასტურებს სერ ბობი რობსონის (ბარსელონას ყოფილი მწვრთნელის) სიტყვები: “კატალონია ცალკე ქვეყანაა, ბარსელონა კი მისი არმია.” ყოველივე აქედან გამომდინარე სულაც არაა გსაკვირი ნოუ კამპის დასავლეთ ტრიბუნაზე გაკრული ინგლისურენოვანი ტრანსფარატი, რომელიც გვამცნობს – “კატალონია ესპანეთში არ აგერიოთ”



გენერალი ფრანკო და ფეხბურთი

საიმონ კუპერი თავი გენიალურ წიგნში “ფეხბურთი მტრის წინააღმდეეგ” წერს რომ ერთხელ კატალონიელ ახალგაზრდა ქალს ჰკიტხა ატომ გინდა რომ ბარსელონამ რეალს აჯობოსო. ქალი არც დაფიქრებულა ისე უპასუხა : “ფრანკო მშობლებს, ძმებს და შვილებს გვიხოცავდა , მას კი “რეალი” უყავრდაო.
მთელ ესპანეთში ცნობილი ფაქტია რომ გენერალ ფრანკოს ლამის აბოდებდა მადრიდის “რეალზე”. ამბობენ რომ მას სეზონის განმავლობაში “სამეფო კლუბის” პრაქტიკულად ყველა შემადგენლობა ახსოვდა. აქედან გამომდინარე ფრანკოს საშინლად ეზიზღებოდა კატალონიის “ბარსელონა”. კატალონია ყველაზე დიდხანს ეწინაარმდეგებოდა სამხედრო რეჟიმს. “ბარსელონას” მაშინდელი პრეზიდენტი იარაღით ხელში ებრძოდა გენერალ ფრანკოს და თავიც კი შეაკლა მას. (მოგვიანებიტ კატალონიაში ის წმინდანათ შერაცხეს).
1943 წელს ჩატარდა ესპანეთის თასის მატჩი ბარსელონას და მადრიდის რეალს შორის. დიდმა მადრიდის რეალმა სამარცხვინო მარცხი აგემა კატალონიელებს: 11-1!!!!!!! იმ თამაშის სემდეგ კი სამეფო კლუბის ფეხბურთელები გმირებად შერაცხეს. ამ სამარცხვინო წაგების შემდეგ რა დარჩენოდა ბარსელონას თუ არა თავის უაზროდ მართლება ყველაფრის შეთხვზა რათა მათი სამარცხვინო დამარცხება სხვისთვის გადაებრალებინათ: მათ მოიგონეს რომ მათზე მოხდა ზეწოლა გენერალ ფრანკოს მიერ. თითქოს თამაშის დაწყებამდე ვიღაც მისულა მათთან და უთქვამს მინდორზე მარტო იმიტომ გადიხართ რომ გენერალს ასიამოვნოთო. ეს ფაქტი არ არის დამტკიცებული. კატალონიის გარდა მთელი ესპანეთი ამას მიიჩნევს როგორც ბარსელონას მიერ შეთხზულ მორიგ ტყუილს.


ერერას ეპოქა

50იან წლებში რეალი და ბარსელონა კვლავ ინარჩუნებდნენ ქვეყნის უძლიერესი გუნდის სტატუსს. იმ პერიოდის რეალი ასოცირდება ერთი კაცის სახელთან. სანტიაგო ბერნაბეუ იმ დროენდელი რეალის პრეზიდენტი. რეალის “ჯოკერი” იმდროისათვის იყო ბრწყინვალე თავდამსხმელი : ალფრედო დისტეფანო ხოლო კატალონიურ კლუბის გამოკვეთილი ლიდერი გახლდათ უნგრელი ფორვარდი ლადისლაო კუბალა. 1959 წელი დრამატული გამოდგა: ბარსელონამ იძალავა და ჩემპიონობა მოიპოვა. რეალი და ბარსელონა ერთმანეთს ჩემპიონთა თასის ნახევარფინალშიც გადაეყარნენ. თამაშის დაწყებამდე ერერა საჯაროდ იქადნებოდა მე კაცი არ ვიყო თუ რეალის სკალპი არ ჩამოგიტანოტო მაგრამ ნურას უკაცრავად: ბარსელონაში მოხდა არეულობა (რაც დამეთანხმებით დღესაც იჩენს თავს რაც კიდევ ერთხელ მეტყველებს ამ გუნდის სისუსტეზე) . მწვრთნელმა ერერამ წამყვანი ფეხბურთელები არ დააყენა ძირითადში და კატალონიურმა კლუბმა მორიგი მარცხი იწვნია: 1-3.
1960 წლის 27 აპრილს ტარდებოდა განმეორებიოთი მატჩი. 130 ათასი მაყურებლის წინაში ბარსელონამ კიდევ ერთი მარცხი იწვნია მის დაუძინებელ მტერთან და კიდევ ერთხელ დამარცხდა პოპულარული ანგარიშით 1-3. მადრიდის რეალმა კი თავისი მორიგი ჩემპიონთა თასიც მოიგო.
ამ მატჩში საბოლოოდ დასრულდა ერერას ეპოქა. იმ საღამოს მწვრთნელს მუშის ტანსაცმელი ჩააცვეს და ისე გააპარეს ნოუ კამპიდან. მართალია ერერამ ბარსელონას უეფას თასი მოაგებინა მაგრამ გულშემატკივართა ნდობა მაინც ვეღარ დაიბრუნა. ერერას მოუხდა ბარსელონადან წასვლა და იგი მილანის ინტერს ჩაუდგა სათავეში.



დისტეფანო და კრუიფი

“სამეფო კლუბში” დისტეფანოს გადასვლა დღემდე კამათის საგანია ესპანეთში. 1953 წელს კატალონიელები მოელაპარაკნენ კოლუმბიურ “მილიანეროს” არგენტინელის ტრანსფერის თაობაზე. მაგრამ როგორც გამოჩნდა დისტეფანოზე თვალი მადრიდის რეალსაც ეჭირა რადგან ბარსელონას შეთავაზების შემდეგ მისი ყიდვის სურვილი რეალმაც გამოთქვა. კატალონიელების მტკიცებით “რეალის” თხოვნის შემდეგ საქმეში ჩაერთო ესპანეთის ფეხბურთის ფედერაცია რის შედეგადაც ფრანკოს ერთერთი გენერლის დაჟინებული მოთხოვნით ფედერაციამ ესპანეთში ფეხბურთელების იმპორტს ვეტო დაადო. ბარსელონას არ ქონდა სხვა გზა და ბრძანებას დაემორჩილა. ცოტა ხანი გამოხდა და ეს კანონი შეიცვალა. საბოლოო ჯამსი დისტეფანო მადრიდში აღმოჩნდა. იმ წელს მადრიდის რეალი ჩემპიონი გახდა.
დედაქალაქური გუნდისთვის თუ დისტეფანოს ტრანსფერი იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი, ბარსელონასთვის ასეთად შეგვილია მივიჩნიოთ იოჰან კრუიფის ტრანსფერი. კრუიფის ხელში ჩაგდება მადრიდის რეალსაც სურდა მაგრამ საბოლოოდ ის მაინც ბარსელონაში აღმოჩნდა. საინტერესოა თუ რეალს მართლაც ასეთი პრივილეგია ქონდა რატომ აღმოჩნდა კრუიფი ბარსელონაში და არა მადრიდში . მაგრამ საქმე იმაშია რომ ეს რეალის ეგრედ წოდებული პრივილეგია კატალონიელების ფანტაზიის ნაყოფია და მეტი არაფერი. ბარსელონელებმა იმდროისთვის არნახული თანხა გადაიხადეს კრუიფში: 2,25 მილიონი დოლარი. ელ კლასიკო როცა უნდა გამართულიყო, კრუიფი ყოყმანობდა წასულიყო თუ არა მადრიდში რადგან მისი ცოლი დღე დღეზე ბავშვს ელოდებოდა. კრუიფი ყოყმანობდა წასულიყო თუ არა მადრიდში რადგან მისი ცოლი დღ დღეზე ბავშვს ელოდებოდა. მაგრამ კრუიფის დონის არაკაცები მხოლოდ ისეთ საზიზღარ გუნდში არიან როგორიც კატალონიის ბარსელონაა: მან თავის ფეხმზიმე ცოლი სახლში დატოვა და თითონ რეალთან სათამაშოდ წავიდა. მაგრამ იმ თამაშში შესანიშნავი შტაბეჭდილება დატოვა.


“ფიგუ შე ღორისშვილო!”

ბარსელონასა და რეალის ასეთი დამოკიდებულება თავისთავად იმასაც განაპირობებს რომ ეს ორი გუნდი ერთმანეთსი ტრანსფერებს თითქმის არ ანხორციელებს. პირველი ხმაურიანი გადასვლა ისევ და ისევ ბარსელონას შიგნით მომხდარმა კომფლიქტმა გამოიწვია. ბარსელონასი ყოველთვის დაძაბული სიტუაცია იყო უფროსებსა და ფეხბურთელებს შორის და ალბათ ასე გაგრძელდება დაუსრულებლად. იმ დროისათვი საუკეთესო მეკარე რიკარდო ზამორამ, 18 წლის ასაკსი მოირგო ბარსელონას მაისური და მალე ქვეყნის საუკეთესო მეკარის ტიტულიც მოიგო. ესპანეთსი საუკეთესო მეკარის ტიტული დღემდე რიკარდო ზამორას სახელს ატარებს. ერთხელ ზამორას ბარსელონას შეფებთან “ჩხუბი” მოუვიდა რის შედეგადაც მან დატოვა “ბარსელონა” და ჯერ ესპანიოლში შემდეგ კი დიდ მადრიდის რეალში გადავიდა.
თუმცა მოღალატის სტატუსი პირველად ბერნდ შუსტერს ერგო. ბარსელონასი შუსტერს საქმეები მას შემდეგ აერია რაც კატალონიელმა ჟურნალისტებმა საიდანღაც მისი მეუღლის შიშველი ფოტოები გამოაქვეყნეს. 1986 წელს მას ურთიერთობა გაუფუჭდა მთავარ მწვრთნელ ტერი ვენეიბლზთან და კლუბის პრეზიდენტთანაც. 1986 წლის ფინალში, სტიაუასთან დამარცხება მტლიანად ბერნდს გადააბრალეს და მას ვარჯიშებზე დასწრებაც კი აუკრძალეს. ბერნდ სუსტერმაც არ დააყოვნა და სამეფო კლუბს შეეკედლა სადაც ის დიდი პატივიტ მიიღეს. შუსტერმა საკუთარი თამასი და სულის სიმშვიდე დაიბრუნა.
ასევე ხმაურიანი იყო ლუის ენრიკესა და მიქაელ ლაუდრუპის ტრანსფერებიც. მაგრამ ეს ყველაფერი არაფერია 200 წელს ატეხილ ურზაურთან შედარებით. ევროპის საუკეთესო ფეხბურთელი ლუიშ ფიგუ ბარსელონადან მადრიდსი გადაბარგდა. ყველაფერს წარმოიდგენდნენ კატალონიელები მაგრამ თუ მათი კაპიტანი რეალსი წავიდოდა ამას ნამდვილად ვერა. ფლორენტინო პერესმა წინასაარჩევნოდ მიცემული პირობა შეასრულა და ბვარსელონას მარტლაც წაარტვა მათი საუკეთესო ფეხბურთელი. ლუიშ ფიგუ დღემდე რჩება კატალონიელებისათვის ყველაზე საძულველ ფეხბურთელად.
2002 წლის 23..


და ბოლოს ჩემი უსაყვარლესი დაჯგუფებაა


სახელი: ულტრას სურ

დაარსების წელი: 1980

პოლიტიკური შეხედულება: ულტრამემარჯვენეები

მეგობრები: Irriducibili (ლაციო) Brigadas Blancoazules (ესპანიოლი)

მტრები: Boixos Nois (ბარსელონა), Frente Atletico (ატლéტიცო მადრიდი), Abertzale Sur (ატლეტიკი ბილბაო), Pena Mujika (რეალ სოსიედადი), Indar Gorri (ოსასუნა), Riazor Blues (დეპორტივო), Ligallo Fondo Norte (სარაგოსა)

“მადრიდის რეალი” ყველაზე პოპულარული საფეხბურთო კლუბია მსოფლიოში. ამ კლუბის თეთრ ფერებსა და სიმბოლიკას მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში შევხვდებით მაგრამ რეალის მილიონობით გულშემატკივრებს შორის მხოლოდ რამდენიმე ასეული არის ნამდვილად ღირსი, რომ მათ შესახებ დაიწეროს. ეს იმიტომ რომ, მათი დევიზია -«siempre fieles» (მუდამ ერთგულები), ეს იმიტომ რომ მათი სახელია - Ultras Sur.


როგორ იწყებოდა ლეგენდა


ყველაფერი დაიწყო შორეულ 1980 წელს. “სანტიაგო ბერნაბეუს” სამხრეთ ტრიბუნაზე გაჩნდა ახალგაზდული დაჯგუფება, რომლებიც აშკარად გამოირჩეოდნენ სტადიონზე მისული რეალის სხვა გულშემატკივრებისგან. ესენი იყვნენ პირველი მადრიდელი ულტრასები და საფეხბურთო ხულიგნები, რომლებიც იქცნენ იმ ხანად მთელს ევროპაში გავრცელებულ საფეხბურთო ძალადობის მიმდევრებად. ამ ახალაგზრდებს აერთიანებდათ მშობლიური კლუბის წარმოუდგენელი ერთგულება და სიყვარული და სურვილი რომ მადრიდის რეალის სახელი დაეცვათ როგორც სტადიონზე ასევე მის გარეთ. ამ დაჯგუფებამ სახელად დაირქვა Ultras Sur (სიტყვასიტყვით – სამხრეთელი ულტრასები) და მაშინათვე დაიწყეს აქტიური მოქმედებები. 80-იანი წლების დასაწყისში “სანტიაგო ბერნაბეუზე” მოსულმა არამადრიდელმა გულშემატკივრებმა ეს იქნებოდნენ ესპანელები თუ უცხოელები, იცოდნენ რომ მატჩის შემდგომ აუცილებლად მოუწევდათ მადრიდელ ულტრასებთან შეჯახება. თუმცა, მიუხედავად ამისა, არ უნდა აღვიქვათ Uლტრას შურ-ი მხოლოდ საფეხბურთო ხულიგნებად. ეს დაჯგუფება არ ივიწყებდა თავის მთავარ მოვალეობას – გულშემატკივრობას და “სანტიაგო ბერნაბეუს” ის სექტორი, სადაც Ultras Sur -ელები ისხდნენ ყოველთვის გადაჭედილი იყო მადრიდის რეალის სიმბოლიკიანი უამრავი ბანერებითა და დროშებით.



82/83 წლების სეზონში ფანატებმა ერთგვარი პერფომანსი განიცადეს და მრავალ ბანერსა და დროშას დაემატა უამრავი სხვადასხვანაირი პიროტექნიკული საშუალებები და ამით მათ სანახაობა უფრო შთამბეჭდავი გახადეს.




იმავე სეზონში Ultras Sur -მა თავი გამოიჩინა მადრიდის გარეთაც თავისი “საფეხბურთო” აქციებით. ეს შესაძლებელი გახდა იმის გამო რომ მათი რიგები ძალიან სწრაფად იზრდებოდა ახალახალი წევრებით. ინციდენტები მოხდა ესპანეთის თასის ფინალში, რომელიც სარაგოსაში გაიმართა. რეალი დაუძინებელ მტერს ბარსელონას ხვდებოდა, ასევე ვალენსიაში ჩემპიონატის ბოლო ტურის მატჩში და დერბიზე მადრიდის ატლეტიკოსთან.

80-იანი წლების მეორე ნახევარში დაჯგუფების სტრუქტუტამ განიცადა ცვლილებები, დაჯგუფებაში მოქმედება დაიწყო გარკვეულმა წესებმა, რის გამოც Ultras Sur -ი უფრო შეკრული, ორგანიზებული გახდა. მათი ქმედებებიც და აქციებიც უფრო გააზრებული და სანახაობრივი იქცა. სტადიონის სამხრეთი ტრიბუნა “სანტიაგო ბერნაბეუს” ნამდვილი გული იყო. მადრიდის რელაისადმი მიძღვნილი ყველა სიმღერა იწყებოდა და მთავრდებოდა სამხრეთ ტრიბუნაზე, მოედანზე ფეხბურთელების გამოსვლი წინ სამხრეთ ტრიბუნაზე ეწყობოდა ულამაზესი პიროტექნიკული შოუ. Aამავე წლებში Ultras Sur -ი ცნობილი გახდა როგორც საერთაშორისო დონის “საბრძოლო ფირმა”, ეს გამოიწვია 84/85 და 85/86 წლების სეზონში მილანის ინტერის ფანების წინააღმდეგ Uლტრას შურ-ის მიერ მოწყობილმა აქციებმა. სწორედ ამ პერიოდში გაჩნდა Uლტრას შურ-ის დევიზი “სიემპრე ფიელეს” (მუდამ ერთგულები) Ultras Sur -მა საერთაშორისო აღიარება მიიღო.




დიდების წლები


1990-1998 წლებში Ultras Sur-ს ოქროს ხანა დაუდგა. 90-იანების დასაწყისში დაჯგუფების წევრთა უმრავლესობამ მხარი დაუჭირა ულტრამემარჯვენე პოლიტიკურ შეხედულებებს. Dდაჯგუფება ოფიციალურად არასდროს წარადგენდა თავს როგორც ნაცისტური, მაგრამ Ultras Sur-ელები ყოველთვის ხაზს უსვამდნენ ნაციონალობას, საუბრობდნენ ”ნაციონალურ სიამაყეზე”. მემარჯვენე გზით სიარულის გამო Ultras Sur-ის რიგები სულ უფრო და უფრო იზრდებოდა მათ შორის სკინჰედებით. თანდათანობით Ultras Sur-ი სახელს იხვეჭდა როგორც ყველაზე ნაცისტური მოძრაობა ესპანეთში. ამიტომ დაჯგუფება უფრო და უფრო იზრდებოდა და ძლიერი და სახიფათო ხდებოდა მათი მოწინააღმდეგეებისათვის. ნაციონალური შეხედულებების გამო დაჯგუფებამ მეგობრული ურთიერთობა დაამყარა “ესპანიოლის” ასევე მემარჯვენე დაჯგუფებასთან - Brigadas Blancoazules. პირველი კონტაქტები მათთან ჯერ კიდევ 1988 წელს დამყარდა, ორივე კლუბის, “რეალისა” და “ესპანიოლის” გულშემატკივრების “ბარსელონასადმი” ზიზღის გამო.

Ultras Sur-ის დაუძინებელ მტრად ესპანეთშიKკიდევ ერთი საკმაოდ ძლიერი ნაციონალისტური დაჯგუფება სარაგოსას - Ligallo Fondo Norte იქცა, რადგანაც 1995 წელს მუხანათმა არაგონელებმა სტუმრად მიიწვიეს კასტილიელური Uლტრას შურ-ის რამოდენიმე ლიდერი ვითომ და მეგობრობის დასამყარებლად და ურთიერთობის განსამტკიცებლად და ამის მაგიერ არაგონელები სასტიკად გაუსწორდნენ კასტილიელებს.

პარალელურად Ultras Sur-ი სულ უფრო და უფრო შესანიშნავ სანახაობას სთავაზობდა “სანტიაგო ბერნაბეუზე” მისულ გულშემატკივარს. მართალია სამხრეთ ტრიბუნაზე გაჩნდა ბანერები სადაც კელტური ჯვრები იყო გამოსახული, გოთიკური შრიფტი და შშ – ის დახრილი ნიშნები რაც ნაციზმის გამოხატულებაა მაგრამ ამავდროულად პიროტქნიკული საშუალებებით ფანები სამხრეთ ტრიბუნაზე ფანტასტიურ ატმოსფეროს და სანახაობას აწყობდნენ. Aამ დროისათვის Uლტრას შურ-ს სარეკორდოდ 6000 მდე წევრი ჰყავდა.




მწვერვალიდან დაცემა


Ultras Sur – ის არსებობის კულმინაციური მომენტი იყო ჩემპიონთა ლიგის ნახევარფინალური მატჩი სანტიაგო ბერნაბეუზე 1988 წელს “დორტმუნდის ბორუსიას” წინააღმდეგ. ამ მატჩის შემდეგ Ultras Sur - ის შესახებ მთელი მსოფლიოს მასშტაბით გაიგეს იმ გულშემატკივრებაც კი, ვისაც ფანური მოძრაობების შესახებ არაფერი არ სმენოდათ. თამაშის წინ Uლტრას შურ – ის აქტივისტებმა მოაწყვეს დიდი არეულობა და იმდენი ჰქნეს რომ სანტიაგო ბერნაბეუზე მოტეხეს სამხრეთ ტრიბუნეს წინ მდებარე საფეხბურთო კარი, რის გამოც თამაში დაიწყო ერთი საათის დაგვიანებით. და არ დაგავიწყდეთ, რომ ეს მოხდა მსოფლიოში ყველაზე პრესტიჟული საფეხბურთო საკლუბო ტურნირის ნახევარფინალში. მომხდარის შესახებ დაიწერა ყველა ჟურნალსა და გაზეთში გაშუქდა მსოფლიო ტელევიზიბით. თუმცა სწორედ ეს ფაქტი იქცა Ultras Sur– ის ოქროს ეპოქის დასასრულად.

მადრიდის “რეალის” ხელმძღვანელობა მოექცა საფეხბურთო ორგანიზაციების ზეწოლის ქვეშ და ამიტომ კლუბის ხელმძღვანელობა შეეცადა Ultras Sur – ის წევრები თავის დაქვემდებარებაში გადაეყვანათ, თუმცა არაფერი გამოუვიდათ. ამიტომ “რეალის” ხელმძღვანელობამ სხვა მეთოდს მიმართა და ირიბი ხერხებით მაინც მოახერხა ზეწოლა ულტრასებზე. Ultras Sur – ის წევრებს სულ უფრო და უფრო უჭირდათ სტადიონზე შესასვლელი ბილეთების შეძენა. სანტიაგო ბერნაბეუს რეკონსტრუქციის შემდეგ კი, ულტრასები იძულებული გახდნენ გადასულიყვნენ ტრიბუნების მესამე იარუსზე. ასეთი შევიწროების გამო ბევრმა ფანმა დატოვა Ultras Sur – ის რიგები. Ultras Sur – ი კრიზისმა მოიცვა.




ხელახლა დაბადება

მიუხედავად კრიზისისა დაჯგუფებაში მაინც დარჩნენ ყველაზე ერთგული ფანები. სწორედ მათ 2000 წელს სათავე დაუდეს ლეგენდარული დაჯგუფების ხელახალ დაბადებას. მართალია ჯერჯერობით Uლტრას შურ – ი არ არის ასული მწვერვალის პიკზე, როგორც რამოდენიმე წლის წინ იყო. მათ აღარ აქვთ შესაძლებლობა სვასტიკები, რასისტული და ნაცისტური ბანერები რომ გამოფინონ ტრიბუნებზე მატჩის დროს. თუმცა 2000/2001 წლების სეზონში Ultras Sur – ი დაუმეგობრდა ევროპაში ყველაზე რადიკალურ ნაცისტურ დაჯგუფებას – Irriducibili- რომის ლაციოს ფანებს. ულტრასებს ასევე დიდი პრობლემები ექმნებათ რომ პიროტექნიკის საშულებები გამოიყენონ და კვლავ ძველებურად, დაუვიწყარი და ულამაზესი სანახობა უჩვენონ სტადიონზე მისულ გულშემატკივარს. ისინი მხოლოდ ქაღალლდზე და ნაჭერზე დაწერილი პლაკატებითა და სურათებით შემოიფარგლებიან.. ამჟამად Ultras Sur – ში 1000 ფანია გაწევრიანებული. რომლებიც ისე როგორც არავინ, კვლავ ერთგულები არიან და მუდამ იქნებიან თავისი საყვარელი კლუბის. ისინი კვლავ აწყობენ ბრწყინვალე სანახობას სანტიაგო ბერნაბეუზე და აღსავსე არიან მადრიდიზმის სულით, რადგანაც მათი დევიზი მარად უცვლელია - siempre fieles!


სტატიისთვის დიდი მადლობა ბუმბერაზ ულტრასს g/o/g/a/-ს



წინა თემების ლინკები:
Title: REAL MADRID Fan Club

REAL MADRID Fan Club
REAL MADRID fan club
REAL MADRID fan club
REAL MADRID Fan Club
REAL MADRID Fan Club
REAL MADRID Fan Club
REAL MADRID Fan Club
REAL MADRID Fan Club
REAL MADRID FAN CLUB
REAL MADRID Fan Club
REAL MADRID Fan Club
REAL MADRID Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club
Real Madrid Fan Club

ეს სამი და სხვა მრავალი!




siempre fieles!



This post has been edited by batigoal on 27 Jul 2009, 11:02

მიმაგრებული სურათი

პირველი ვარ...

წარმატებები სამეფო კლუბს

გუშინ მაგრად სირულად კი ითამაშეს,მაგრამ ამისგან ტრაგედიის შექმნა არ ღირს ნაღდად,პროსტა გამიტყდა,რომ კოლექტიური თამაშის ნასახი არ ჩანდა თორე მოთამაშეები,რომ ფორმაში არ იქნებოდნენ კი ვიცოდი,ნუ ლდუ მაგარი თესლი გუნდია გაგვიჭირდება.
p.s გარაი ტრამვის გამო შეცვალეს და კაკ რაზ მანდ დაიწყო დაცვის პრობლემები

ლოვე ყოუ ალლ




batigoal
კაია ადრიანად რო გახსენი პოსტების ჩაკვეხება ვერ მოასწერეს

გახნს ადახურვაშI უნდა დასპეცდე ეხა

http://merengues.ru/news/2009-07-27-3959
პელეგრინი კმაყოფილი დარჩა თამაშით(იჰააააააააა),გუშინ 90 წუთი ვინც ითამაშა ლდუსთან სასტარტოში არ ითამაშებენ

ეეე შემდეგი თამაშიც ღამის პირველის ნახევარზეა :| პერესმა რომ თქვა თამაშები 3 საათზე ჩავატაროთო მაგაზე რა გადაწყდა ?

Merengues

დავხოცავ

უბრალოდ სანამ მეორე პოსტს დავწერდი თემას ვხურავდი

წელს დიდი გეგმები გვქონია ზნაჩიტ

ეს რა გვიქნეს ბიჭებოოოოოოოოო, ალტაჰიდ ჯალ ალ ედ დინმა რა გვიქნაააააააა. ვუი ვუი ვუიიიიიიი, ამას რა მევესწარიიიიიიიიიიიიიიიი (((((




დაიკიდეთ რა როგორც გრანერო იტყოდა ეს მხოლოდ pre-season-ა, კარგი იქნებოდა რომ მოგვეგო, მაგრამ ეგ არაფერი, ბოლოსდაბოლოს ვარჯიშია და მეტი არაფერი,
ამდენი ახალი უმაღლესი დონის ფეხბურთელია და ხომ უნდა შეუწყოს ერთმანეთს პელეგრინიმ, ეხლა ფრეს ვითამაშებთ, ოფიციალურებში კი ასეთ შეცდომებს აღარ გავიმეორებთ. ჭკუის სასწავლებელია სხვა არაფერი. კაკა რომ დაგვიბრუნდება მერე ნახეთ თქვენ თამაში და პასები მარჯვენა ფლანგიც ჩავარდნილია რამოსის არ ყოფნის გამო, პეპეს დანაკლისზე აღარაფერს ვამბობ. დუდეკიც ვერაა კასოს დონის, ასე რომ ჯერ ოპტიმალური შემადგენლობა არ დაგვიყენებია, ამისათვის კი საჭიროა შეთამაშება თუნდაც ალ ჯანდაბასთან ფრის ხარჯზე.

ვაიმე ეს ახლა წავიკითხე, რა საცოდავი ხარ ბატიგუ

მოგესალმებით მადრიდისტებო მთელი ფორუმის მასშტაბით

Did Al Ittihad surprise you?
Pellegrini : No. We knew they played well and that they would be very motivated to earn a good result. თუ ამდენი იცოდე შე კაცოო .....:|||


shota1811

ისე არ უღორიათ ბურთზე რისი შემჩნევაც მოვახერხე ეს იყო


batigoal

Donnie
ბატიგუსთან რა გინდა ჩემი დაწერილია ეგ






This post has been edited by Merengues on 27 Jul 2009, 12:59

ხო აშკარად აკლია გუნდს რაღაც
იმედია რო კაკა მაგ ამბავს მოაგვარებს
--
ეს მიმოხილვა


და კიდე რაულს ნუ ჩამოწერთ

მაშინ როცა ცენტრი გვექნება მოსაგები ანუ ძლიერ გუნდებთან ლიგაზე რაული იქნება შეუცვლელი
იგუაინი, რონალდო, ბენზემა და კაკა არიან ფეხბურთელები რომლებსაც სრული თავისუფლება უნდა ქონდეთ მოედანზე
ხო და მაგიტო საჭიროა რაული რომელიც დაცვით ფუნქციებსაც იტვირთავს როგორც რუნი აკეთებს მანჩესტერში და ის არის ერთ-ერთი შეუცვლელი
ძალიან მიკვირს რო აქ ბევრი მაგას არაფრად აგდებს

ამ სეზონში ეგ თუ მართლა ბოლომდე მოინდომებს და მართლა თავს მოიკლავს მსოფლიოზეც წავა ალბათ და მერე შეუძლია ჩამოკიდოს ბუცები
რაულის ხარიზმატულობა ზალიან დიდი პლიუსია გუნდისთვის და მაგის ნაკლებობას რო განიცდის ნაკრები ეგ ამერიკასთან გამოჩნდა

This post has been edited by Qotani on 27 Jul 2009, 13:12