ნამდვილად მასეა.
ღმერთი ვერ უბოძებდა ადამს მასთან არ ყოფნის ცოდნას, გამოცდილებას.
იმას რაც ჩვენ გაგვაჩნდა, სანამ ღმერთთან დავვახლოვდებოდით
და გაგვაჩნია, როდესაც მას ვშორდებით.
მაგრამ...
მოდი შევეცადოთ ყველაფერ ამას შევხედოთ სულიერი ხედვით და არა მშვინვიერით.
და შევეცადოთ წარმოვიდგინოთ ის მომენტი, როდესაც ღმერთი ქმნიდა
''ქვას, რომელსაც თავად ვერ ასწევდა'' - ადამიანს.
***
ღვთის სახე ადამიანში, მისი ხატება - ესაა ადამიანის ყოფის ის სულიერი თვისებები,
რომლებიც მას ღმერთს ამსგავსებენ და რითაც განსხვავდება ყველაფერი შექმნილისაგან.
ადამიანის შექმნამდე სამყაროში არ არსებობდა არაფერი, რაც ღმერთის ნებისაგან
დამოუკიდებელი იქნებოდა. ის სახე რომელიც შემქმნელს სურდა გადაეცა,
აერთიანებს ისეთ მცნებას როგორიცაა - თავისუფლება [თავისუფალი არჩევანი];
ეს კი ნიშნავს, რომ სამყაროში ჩნდება ყოფა, რომელიც ღმერთისაგან დამოუკიდებელია.
დიდი მაკარი ამბობს:
''როგორც უფალია თავისუფალი, ასევე თავისუფალი ხარ შენ,
და თუ კაცმა ინება, ან ღვთისშვილად იქცევა ან - ცოდვისშვილად.'' იოანე ოქროპირი აღნიშნავს:
''მე შევქმენი, ამბობს უფალი, საუცხოო სხეული;
განიჭებ უფლებას, რომ უკეთესი რამ შექმნა:
შექმენი საუცხოო სული''ადამიანის ცხოვრების მიზანია, რომ ღმერთის მსგავსი გახდეს, როგორც ეს ითქვა.
ეს კი შესაბამისი ცხოვრებისეული გზით სიარულში
და შესაბამისი არჩევანის კეთებით მიიღწევა.
- იცოდა ადამმა რა არის სიკეთე და რა არის ბოროტება?
- დიახ იცოდა. მან უფალისაგან იცოდა რა არის კარგი:
''და იხილა ღმერთმა ყოველივე, რაც შექმნა, და აჰა, კარგია ძლიერ''[/b
მან ასევე უფალისაგან იცოდა რა არის ცუდი:
[b]''და თქვა ღმერთმა: არ არის კარგი კაცის მარტო ყოფნა''''კაცის მარტო ყოფნა'' - ეს ფართო აზრის მატარებელი განსაზღვრებაა:
ქედმაღლობა, ეგოიზმი, პირველობა....გამიჯვნა, გამოყოფა, გაუცხოება...
''მიხვდნენ რომ შიშველნი იყვნენ''[/color]- მიხვდნენ რომ უცხოები იყვნენ]
მაგრამ:
- ქონდა ადამს გამოცდილება ანუ პრაქტიკული ქმედების შედეგად მიღებული ცოდნა?
- არა.
მას არც სიკეთე უკეთებია და არც ბოროტება;
ის არ უწყოდა იმას, თუ რას ნიშნავდა ღმერთის გარეშე ცხოვრება.
ამავე დროს, ის ღმერთის ხატებაა ანუ აქვს თავისუფალი
არჩევანის კეთების შესაძლებლობა.
რადგანაც უფალი სამყაროს გარეთაა ანუ დროით განსაზღვრულ სივრცეს
მარადისობიდან უყურებს, რა თქმა უნდა მან იცოდა, თუ როგორ
გამოიყენემდა ადამიანი მინიჭებულ თავისუფლებას.
ადამს არ გააჩნდა ღმერთთან არ ყოფნის ცოდნა და ეს ბევრ რამეზე მეტყველებდა;
ასეთი ცოდნის მიღებისათვის მხოლოდ ერთი გზა იყო და ადამმა გააკეთა საკუთარი არჩევანი;
ამიტომ ღმერთმა კი არ დასაჯა იგი, თავად დაისაჯა თავი, რომ ხსენებული ცოდნა მიეღო.
ადამმა სამართლიანად მიიღო ის, რაც აირჩია.
მაგრამ ღმერთი სანამ სამართლიანი იქნებოდა, ყოველთვის სიყვარულია.
ჭეშმარიტი სიყვარული კი არ სჯის და არც წყრება, ის მსხვერპლს იღებს...
ღმერთმა იცოდა, რომ ადამიანის შექმნის გადაწყვეტილება, ნიშნავდა ასევე,
მის გულისათვის ჯვარცმისა და სიკვდილის გადაწყვეტლებას,
- ადამიანის შექმნის გადაწყვეტილება, ღვთის სატარებელი ჯვრის გადაწყვეტილებაა.
გადაწყვეტილების მიღებას ჩვენ ვხედავთ
'დაბადებაში''.
ღვთისმეტყველობაში იგი მოიხსენიება, როგორც ''შემოქმედებითი პაუზა''
როდესაც წყობა:
და თქვა ღმერთმა: იქმნას - და იქმნა - და იხილა, რომ კარგია.
და თქვა ღმერთმა: იქმნას - და იქმნა - და იხილა, რომ კარგია.
და თქვა ღმერთმა: იქმნას - და იქმნა - და იხილა, რომ კარგია.
და ა.შ...
ირღვევა და პირველად ვხედავთ
''და თქვა ღმერთმა: შევქმნათ კაცი ჩვენი ხატისაებრ და მსგავსებისაებრ...''მოდით აქ დავიხმაროთ მართლმადიდებლობის ფასდაუდებელი განძი,
რუბლიოვის დაწერილი წმინდა სამების ხატი.
ყველაფერთან ერთად, ესაა ღვთისმეტყველობის შედევრი
და ძალიან დაგვეხმარება ბევრი მნიშვნელოვანის დანახვაში.
[მემგონი ჩვენმა პატრიარქმა პირადად დაწერა მისი ქართული ასლი]
განსაკუთრებულ დამოკიდებულობაში ვარ ამ ხატთან
და ამას ყოველი შეხედვის დროს ვგრძნობ.
(დათიკომ გამომიგზავნა ამ დღეებში ჩემი თხოვნით, მადლობა უფალს)
თემა აღებულია ბიბლიური ეპიზოდიდან, სადაც აბრაამს სამი ანგელოზი
გამოეცხადა, მან ღმერთად მოიხსენია და შესაბამისად დახვდა.
თავად ხატში ჩადებულია მარადისობის ელემენტები;
ამიტომ ვერ ვხედავთ ვერც: აბრაამს, ვერც სარას, მოახლეებს, გაწყობილ სუფრას...
გოლიათი ხე ქცეულა პატარა ტოტად და კლდესთან ერთად თავდახრილია
- მათ ქვევით მდებარე ანგელოზთა მსგავსად.
სამივე ერთად ქმნის ერთ წრეს და წარმოადგენენ ერთ მთლიანს, რითაც ხატმა საუცხოოდ
გამოხატა არსებული იდეა ღმერთის ერთიანობისა და მისი სამპირიანობის შესახებ;
რაც აღითქმებოდა როგორც: სულიერი ერთიანობის, მშვიდობისა და თანხმოების,
ურთიერთსიყვარულისა და ურთიერთშეგუების სიმბოლოდ - საერთო
კეთილდღეობისათვის თავგანწირვაზე მზადყოფნას.
ანგელოზთა ყურებისას, რთულია სიტყვით გადმოიცეს ის გრძნობა რაც გეუფლება;
მათი იდუმალი და მრავლისმთქმელი მდგომარეობა, მათი სახეები, მზერა, ხელები..
სიწმინდისა და სიკეთის განსახიერება; სრული სულიერი ჰარმონია,
ის რასაც ბიზანტიურ მანერათა კლასიკურ ჰარმონიად მოიხსენიებენ.
უმაღლესი ასკეტიზმი, ურთიერთთანხმობა, სინაზე, სევდა, თანასწორობა;
სამივე, ხელში მეფის ნიშნით. ტრადიციული, სალოცავი ხატისაგან განსხვავებით,
არც ერთი პერსონაჟი არ უყურებს მლოცველს...
დაკავებულნი არიან ყველაზე მნიშვნელოვანით და ყველაზე საიდუმლოთი.
დაბრძანებულნი არიან ლიტურგიული ტახტის ირგვლივ, რომლის ცენტრშიც
მოთავსებულია ევქარისტიული ჭურჭელი - წმიდა ბარძიმი,
და სამსხვერპლოდ გამზადებული ვერძი (თავი ჩანს)
მარცხენა ანგელოზი, რომელიც გამოხატავს მამა-ღმერთს, მარჯვენა ხელით ლოცავს მას;
შუათანა ანგელოზს - ძეს - ტახტზე დაშვებული აქვს მარჯვენა ხელი; სიმბოლური
თითების წყობა, რითაც გამოხატავს მორჩილებას და ადამიანთა სიყვარულისათვის,
საკუთარი თავის სამსხვერპლოზე მიტანის მზადყოფნას.
მარჯვენა ანგელოზი, სულიწმინდა, აბოლოებს მამისა და შვილის სიმბოლურ დიალოგს;
რითიც აკურთხებს სასიყვარულო მსხვერპლის უზენაეს იდეას.
თუ ყურადღებით დავაკვირდებით ხატს, ვიხილავთ კიდევ ერთ ბარძიმს.
მას განაპირა ანგელოზთა სილუეტები ქმნიან.
ამ ბარძიმში შუათანა ანგელოზია მოთავსებული;
მას მხოლოდ მსხვერპლის დალოცვა არ მოელის,
მას მხოლოდ სამსხვერპლო ჭურჭლის კურთხევა არ ელოდება,
მან თავად უნდა მიიტანოს თავი სამსხვერპლოზე.
გადაწყვეტილება მითებულია. ძე ღვთისა თავად წავა ხალხთან.
ტანჯვისა და მსხვერპლის სასმისი სწორედ ეხლა დაილოცება, ადამიანის შექმნამდე...
მოვა დრო და სისხლიან ოფლში გახვეული ახალი ადამი, გეთსიმანიის ბაღში ილოცებს
ამ სასმისზე და მიიღებს მას - რადგანაც მან იგი მარადისობაში მიიღო .
''გავაჩინოთ კაცი ჩვენს ხატად...''[/color]ასეთია ამ გადაწყვეტილების ფასი.
ყველანი ღვთის შვილები ვართ?, "მტკიცებულებები"
