სულ მალე გამოვაცოცხლებ ჩემს კარ-მიდამოს ოზურგეთში.
რასაც ჩემი დიდი ბაბუის შემდეგ, ოცდაათი წლის განმავლობაში აღარავინ მიხედა და მიატოვეს, იმას დავუბრუნდები.
რამდენჯერაც არ უნდა ჩავიდე, გული იქ მრჩება სულ.
ას წელზე მეტია, რაც იქ ერთმანეთს რამდენიმე თაობა ენაცვლებოდა ჩვენი ოჯახ-სანათესაოდან.
ახლა კი ეზოში სიცარიელე და სიჩუმეა, სახლი კი ჩამოქცეული...
ორი-სამი წლის წინ მე რომ მოვიკითხე და ჩავედი, აღარავინ ელოდა იქ ვინმეს გამოჩენას.
მე მივხედავ ჩემს კუთხეს და ფუძეს.
რაც დრო გადის, მით უფრო ვხვდები, როგორ მიყვარს ჩემი კუთხე და ჩემი ხალხი.
მალე ისევ ჩავალ და გავიგონებ: "როის ჩამოი?"
"ვფიცავ მზესა და მის ნათებას.
და ვფიცავ მთვარეს, როს ის მას მოჰყვება.
და ვფიცავ დღეს, როცა მას გააბრწყინებს.
და ვფიცავ ღამეს, როცა მას დაფარავს..."