..მოგონებები მშობიარობაზე.., ორსულებო და სამსულებო არ შემოხვიდეთ

მე სასაცილოდ ვიმშობიარე ძალიან.

34 კვირაზე დამაწვინეს სამშობიაროში, ცოტა წნევები მქონდა მომატებული, თან ტონუსი იყო მთელი ორსულობა და მოკლედ მიმიყვანს და ვიწექი 4 დღე ტყუილად, წიგნებს ვკითხულობდი. მადა არ მქონდა და და ცოტას ვჭამდი ძალიან. დავიკელი კიდეც მგონი .

ორშაბათს ექოზე გადაგვაპორწიალეს პალატაში ვინც ვიყავით, ხოდა მე მხიარულად ვეუბნები ექსო ვინც მიკეთებს იმას, ხვალ დილით უნდა გავეწერო ექიმმა მითხრა, ტყუილად ვწევარ- თქო. კაცს თვალები შუბლზე აუვიდა რა სახლში წასვლა ხვალ იმშობიარებო, მეთქი შანსი არაა, ჯერ ადრეა თქო.

ხოდა დილით მეღვიძება 7-ის ნახევარია და მგონია კუჭი ამეშალა... ტკვილი მომივლსი ყოველ 3 წუთში ერთხელ. მოვითმინე ცოტა ხანი, მაგრამ აშკარად ვამჩნევ რომ ზუსტად 3 წუთში ერთხელ მიმეორდება ეს ტკივილი. პალატაში ქალებმა მითხრეს, მშობიარობისააო. გავაღვიძე ექიმი და გამსინჯა, მეუბნება დღეს იმშობიარებო. დავრეკე სახლში მეთქი დღეს ვმშობიარობ თქო. მოვიდნენ ვჭორაობ ფანჯრიდან, და ასე ჭორაობაში გავატარე რამოდენიმე საათი, შუადღისას, სადღაც პირველისთვის გამიხეთქეს ბუშტი (რა ბუშტი არ მკითხოთ, არ ვიცი), ხოდა ტკივილებმა მომიმატა უფრო.
3-ს რომ აკლდა 5 წუთი, ბებიაჩემმა მიტხრა, ბებო მე წავალ ეხლაო, კაი ბებო წადი, ჯერ მაინც არ ვაჩენ თქო. ხოდა ეგრევე შემაგდეს ამთ ბლოკში, აწი ბლოკში იყავიო.
ვწევარ ბლოკში მარტო, წამომიარა ერთმა ისეთმა ძალიან მაგარმა ტკივილმა, რომ ვიფიქრე ეხლ გავრეკავ მგონი თქო და მოყვა ჭინთვა. იქვე შემთხვევით სანიტარი შმეოვიდა და უი ჭინთვები დამეწყო მგონი თქო და გაიქცა ექიმების მოსაყვანად. მეორედ რომ გავიჭინთე ექიმები შემოვარდნენ და მესამე გაჭინთვას გამოყვა ბაო
ხოდა 3:05-ზე გაჩნდა ნანუკა

მე მშობიარობა მშვენიერი მქონდა.
მოკლედ ჩემს დაბადების დღეზე დაიწყო ყველაფერი
დილას ოდნავ წამომტკივდა მუცელი. მერე წავედი გამოცდაზე. მთელი დღე ვიბოდიალე. ბოლოს საღამოს დამეწყო ძაან მსუბუქი ტკივილი. ვითვლიდი ინტერვალებს.
ძაან მხიარულად ჩაიარა ყველაფერმა. მთელი ჩემი სტუმრებიანად ყველა წავედით სამშობიაროში ღამის 12 საათზე. ძაან სასაცილო იყო, არც ვიცოდით დაგვტოვებდნენ თუ არა... ძაან მხიარულება იყო....
ნუ ინტერვალი იკლებდა თორე არც ვიცოდი თუ მეწყებოდა.
მივედი და ექიმმა გამსინჯა. 3 თითზე ვიყავი ასე უმტკივნეულოდ გახსნილი.
ნუ ტკივილით ძაან მტკიოდა ბოლოს ცოტა ხანი.გადაბმულად....
არც გაუტკივარება დამჭირვებია და არაფერი, არც მინდოდა ....
ხოდა 5ის 20 წუთზე გაჩნდა ლიზუკა. ძაან ბედბნიერი ვიყავი იმ წუთებში უბედნიერესი, აბსოლუტურად დამავიწყდა ყველანაირი ტკვილი....
გავაჩენ აუცილებლად კიდევ ალბათ 1-2 წლის მერე...
ნუ ადვილ მშOბიარობად ჩაითვალა
ნუ ძაან რო მტკენოდა გავიკეთებდი გაუტკივარებას მაგრამ არ დამჭIრვებია.
კიდევ ჩემი ქმარი ესწრებოდა მშობიარობას და ძაან კმაყოფილი ვარ რო დაესწრო

ვუი, ვუი, რა სასაცილო თემაა, გენაცვალეთ თქვენა, რა სტრანნი ხალხი ხართ ეს დედიკოები


მე ჯერ არ მიმშობიარია, ვერ მოვყვები,
ჩემი პატარა დის დაბადება მახსოვს კარგად - პრაქტიკანტებმა დაიჭირეს ჰაერში - გადმოხტა

მე მშობიარობისას პალატაში ჩართული ტელევიზორი მქონდა გამოჭიმული რატომღაც და კიდევ უზარმზარი სარკე მედგა წინ და მთელმა მშობიარობის პროცესმა ჩემს თვალწინ ჩაიარა გარდა იმ მომენტის როდესაც ჩასაჭრელი გავხდი, ნუ მაგ დროს მომაშორეს სარკე ალბათ გული რომ არ წამსვლოდა ან არ გამეპროტესტებინა ეს რას მიშვებით თქო.
თან გარემო იყო ძაან იდეალური რომ ადამიანს მშვიდად გემშობიარა, არავითარი ბლოკი და ბლოკში 700 მშობიარე ქალი ერთად, ჩვეულებრივი ოთახი, კედელზე სურათებით, ტელევიზორი, მუსიკალური ცენტრი, სავარძლები, და ჩვეულებრივ რბილ საწოლში ვიწექი, რომლის პოზიციის დარეგულირებაც მე თვითონ შემეძლო რომ უფრო კმომფორტულად ვყოფილიყავი, თან ეპიდურალურის კათეტერი მეკიდა თავთან და გამაყუჩებლის დოზასაც ჩემი სურვილის მიხედვით ვარეგულირებდი. მოკლედ სრული პეზპრედელი სუფევდა... იმდენი გამაყუჩებელი შევისხი რომ ბოლოს ვაფშე არ ვიყავი აზრზე რა ხდებოდა, რატო რისთვის, გავითიშე მაგრად, ზატო მშობიარობა გამეწელა ძაან დიდ ხანს.
ხო მერე როგორც იქნა გამოაძვრინეს ეს ჩემი ტანჯულა და რომ შევხედე აუ ეს რა შავი თმები აქვს თქო, არ დამევასა, მერე გულზე დამიწვინეს და არავიტარი რეაქცია არ მქონდა, ვითომ არაფერი, არც ბედნიერება, არც აგრესია, არაფერი რა საერთოდ. მერე ბავშვი ინტენსიურ თერაპიაში წაიყვანე ( მშობაიროსბისას სციხემ ამიწია და იფიქრეს ვირუსი ხომ არ არის რამეო და გააქანს გამოსაკვლევად) და მე ცოტა ხანში გადამიყვანეს პალატაში. დამარჭეს წვეთოვანი ანტიბიოტიკებით (ისევ ამ სიცხის გამო) და ბავშსაც იგივე ბედი ეწია . ხოდა მითხრეს 24 საათი არ მიგაკარებთ ბავშვსო, რომ თავი დავიზღვიოთ ინფექციის შემთხვევაში.

მეც მეტი კი არ მინდოდა, სად მქონდა ბავშვის თავი, ვერ ვაზროვნებდი, ვერ ვმოძრაობდი, ტუალტში 2 ქალს ერთად გავყავდი, და დილას რომ ვიმშობიარე და პალატაში გადამიყვანეს აი ამოვისუნთქე რა. ბავშვი არ გამხსენებია საერთოდ. ტელევიზორსაც ვუყურე, ჩემებსაც ველაპარკე ტელეფონით, გავიარ -გამოვიარე სამშობიარო დავათვალიერე, ვჭამე და სადღაც ღამის 2 საათზე დამკრა თავში - მეთქი ეეე, ბავშვი სად არის, ან როგორ არის, ვაფშე რა ჭირს, დავპანიკდი უცებ მთელიდღე არხეინად რომ ვიყავი, ხოდა გავარდი დერეფანში, თან წვეთოვანი მიკეთია და იმ რაღაც ბორბელბიანი ვეშოლკასავით მაქვს მიმაგრებული და გავაგორე ეგ ჯანდაბა და გავარდი და მორიგე ექიმეს ვუყვირივარ სადაა ბავშვი თქო, ჩქარა მანახეთ ბავშვი. არ შეიძლება ეხლა ღამეა და წადი დაიძინეო, არა მეთქი შანსი არაა, სასწრაფოდ უნდა ვნახო თქო, და ეტყობა მაგრად შევეცოდე.
და მოკლედ უზარმზარი სამშობიარო, უამრავი მშობიარეები და ახალშობილები და ძლივს მივაგენი ჩემს ბურთიკას. მერე დავწყნარდი და დავიძინე.

მეორე დღეს ექთანმა შემოიხედა და ეხლა ბავშვი უნდა შემოგიყვანოთო მოემზადეო, აუ გამიხარდა. ხოდა შემოდის ექიმი და შემოაგორა ბავშვი, მივახტი, ვაიი რა საყვარელიაა, რა კარგია და ვიწყე რაღაცეები და ის ექიმი მეკითხება შენ გოგო გაგიჩნდაო? არა მეთქი ბიჭი, უი უი ეს გოგოაო, წაიყვანეს. მერე ცოტა ხანში შემოდის სხვა ექიმი და შემოყავს ისევ ბავშვი, ავდექი ისევ, ვაი ჩემი შვილიკო თქო და ეს ექიმი მაგრად მაკვირდება სახეზე, და უცებ მეუბნება არა არაა, ეს შენი შვილ არ არისო, შევხედეთ და ვიღაც იაპონელი ბაღანა შემოუყვანია. ნუ მოკლედ მერე გავარკვიე რომ მაინც არ მომიყვანდნენ ბავშვს სანამ წვეთოვანს არ მოვრჩებოდით ორივე.

მოკლედ მეორე დღეს კი გაგვწერეს და მე ვბღაოდი არ მინდა სახლში, დამტოვეთ კიდევ ცოტა ხანი ხალხი არ ხართთქო .

ხოდა ასე იყო ჩემი ისტორია

L_T

და ეს ყველაფერი ამერიკაში ხდებოდა????

baby-bobo

კი, ამერიკაში .
ნუ მარა პროსტა პალატები აერიათ თორემ დედა და ბავშვი რომ დანომრილები არიან და სანამ ბავშვს მოგაკარებენ იასნია ათასჯერ ამოწმებენ ნომრებს და სახლებეს და მთელამბავს რაზეა ლაპარაკი.
პროსტა იმხელა სამშობიარო იყო და იმდენი პალატები და სართულები რომ მე არ გამკვირვებია რომ პალატა შეშლოდათ. მე რომ გავდიოდი ჩემი პალატიდან ოთახის ნომერს ხელზე ვიწერდი რომ მერე მიმეგნო იმხელა მაშტაბები ქონდა იმ სამშობიაროს.

L_T

მე გამიკვირდა////
ერთხელ რომ შEშლოდათ კაი მარა 2ჯერ???

L_T
აუ რამაგარია ამერიკა მანდმარტლა სხვა საყაროა რაა
დიდი სიამოვნებიტ ვიმშობიარებდი მანდ

ჯერ დავიწყებ იქიდან რომ ორსულობის 1 თვიდან ვიყავი დაძაბული იმის შიშით რომ მომეშლებოდა ან ნაადრევი მშობიარობა მექნებოდა, მძიმე ორსულობა მქონდა ვხეხე ლოგინი მთელი 9თვე, ყელი გამეხსნა 16 კვირაზე და გამკერეს, + რეზუსუარყოფითიანი ვარ და ანტისხეულებიც მქონდა, მოკლედ დიდი სტრესის ქვეშ გავატარე ორსულობა... პირველი ორსულობაც სულ ვიწექი, რაც ნაადრევით დასრულდა 6თვეზე, მოკლედ 2 წელი ზედიზედ ლოგინში გავატარე....
როგორც იქნა მივაღწიე 37 კვირას, ექიმმა დამიბარა, ყელს ვნახავო და თუ რამე პრობლემაა ნაკერს მოგხსნითო თუ არა და სახლში გაგიშვებო და დაველოდებით მშობიარობასო, 14 ნოემბერს წავედი სამშობიაროში ნეკერი კარგად იყო, სახლში მიშვებდნენ რომ არა ანტისხეულები, რომლის ტიტრი მაღალი იყო და ბავშვისთვის უკვე საშიში. მოკლედ ლოგინიდან ერთი საათის ამდგარი სამშობიაროს ლოგინში ჩამაყუდეს, ნაკერიც მომხსნეს, მარა ყელი არ მეხსნება სასწაული თუ გინდა... მთელი ორსულობა იმას მიჩიჩინებდნენ ყელი ღია გაქვს ნაადრევად იმშობიარებო და ეხლა მეუბნებიან ყელი დახურულია და ძალით უნდა გამშობიაროთო.... გავრეკე, მეთქი საკეისრო გამიკეთეთ, არაო... მაშინ გამიყუჩეთ მშობიარობის დროს და ვნახოთო.... 5დღე მიკეთეს ეს დამაჩქარებლები და მთელი ეს 5დღე მუცელი მტკიოდა, გავრეკე.... როგორც იქნა 18-ში ღამე გადამიყვანეს ბლოკში, წყლები უნდა დაგაღვრევინოთო, ჩემი ქმარიც იქ არის მარა ისე მკიდია ვერც ვამჩნევ,ვითომ მამშვიდებს და მე ეს უფრო მაღიზიანებს, ვფიქრობ რო ეს კაცია ჩემ ორსულობაში დამნაშავე, მოკლედ დამირღვიეს ბუშტი და დამეწყო გაუსაძლისი ტკივილი, ვყვირივარ მარა ჭინთვა არ მაქვს, ვიჭინთები ისე რომ მთელი სახე დამილურჯდა ჩაქცევებით, თან ჩემ ქმარს ვურტყავ... გამიკეთეთ გაუტკივარება თქო და ვერაო ჭინთვა არ გაქვსო, მოკლედ 9საათიანი ჩალიჩის, წიოკის და ყვირილის მერე გაჩნდა ნიაკო... ეს კოშმარული ტკივილი და წვალება ცხოვრებაში არ დამავიწყდება, 4 დღე ლოგინიდანაც ვერ ვდგებოდი ისე მტკიოდა ყველაფერი, ამას საკეისრო ჯობდა
მეგონა ყველაფერი დამთავრდა მარა აქ დაიწყო, ბავშვი რეანიმაციაში წაიყვანეს და 5დღის განმავლობაში დღეში მხოლოდ 1 წუთი მქონდა ნახვის საშუალება, გავრეკე ლამის, მერე რეანიმაციიდან პალატაში გადავედით სადაც კიდევ ერთი კვირა ვხეხე საავადმყოფო და როგორც იქნა გაგვწერეს სახლში. დასტრესული, გაღიზიანებული და დღემდე შიშებში რომ კიდევ იქ არ აღმოვჩნდე, ფიქრიც კი აღარ მინდა მეორე ორსულობაზე და მშობიარობაზე... მორჩა... ბავშვები უნდა აჩინონ იმათ ვისაც ლაღი და მშვენიერი ორსულობა და მერე მშობიარობა აქვთ, პათოლოგიურ სურათის მქონე ქალებმა კი უნდა დავაყენოთ რაა... ერთიც მეყოფა ჭირადაც და ლხინადაც....

ეს რეები გადაგხდენია! მართლა, ძალიან დიდი სიძნელეები გადალახე, რომ ნიაკო გაგეჩინა, მაგრამ დრო ალბათ დაგავიწყებს ყველაფერს, და კიდევ მოგინდება ბაია, მანამდე კი მედიცინა უფრო წინ წავა და პრობლემიან დედებსაც გაუადვილდებათ ორსულობა და მშობიარობა.

baby-bobo


მაგარი ხარ .... არ ვიცი და მე მართლა არამგონია მაგდენისთვის გამეძლო ...

სადღაც დავწერე და კიდევ გავიმეორებ ამ თემის ხათრით : D
მოკლედ, მთელი ორსულობის დასაწყისში არაფერი ამტკენია და არც ტოქსიკოზები და ეგეთი რამეები მქონია. ბოლოსკენ როცა ვიყავი, თავს საშინელი ტონუსი დამესხა 34 კვირისას შეიძლებოდა ნაადრევი მშობიარობა დამწყებოდა...
ექიმმა მითხრა პასიური ცხოვრების წესსზე გადადიო... მეც ავდექი და( სწორედ მაშინ გადავედით ახალ ბინაში) რაც ძალი და ღონე მქონდა ვრეცხე და ვალაგე ( ნუ მომბაძავთ : D), აბა რა მექნა, მარტო ვიყავი :გულის აჩუყების სმაილი: და მეგობრები + ჩემი დაიკო მეხმარებოდა მარტო (რა ცოტაა : D)
ჰოდა ასეთ მოლოდინში გაქაჩა ჩემმა ბაიამ "კაკ მინიმუმ 41 კვირა ..

ერთ მშვენიერ ღამეს, მომეჩვენა, მუცელში თითქოს რაღაც გამიწყდა... ვიფიქრე ჩემი ბაია აფართხალდა მეთქი და რახან გაღვიძებულიც ვიყავი, ერთ ფრიად საჭირო ოთახში გასეირნება გადავწყვიტე...
ჰოდა რომ ავდექი, რაღაც ფეხები გამითბა მივიხედ მოვიხედე და რას ხედავ ჩემი ლამაზი თვალები წყლები არ გამდის თქრიალით?! გამოტატუნდი აბაზანაში, კარგად ვიბანავე, მერე მოვიმარჯვე "პოლისჯოხი" და წყლების ნაკვალევს დავადექი საძინებლისკენ, ვწმენდ და თან ჩემს ქმარს სიყვარულით და სინაზით სავსე ვაღვიძებ (ნუ არ მტკიოდა ჯერ : D), "მე მგონი დამეწყო, წყლები დავღვარე მეთქი." იმას რასაკვირველია დაავიწყდა გამოსაფხიზლებელი დამთქნარება რომ იყო ჯერ საჭირო, დააჭყიტა თვალები და დაიჭყანა: დადე გოგო მერე პოლისჯოხიო
ნუ მე რასაკვირველია არ დავდე და ბოლომდე დავიხარჯე, როგორც დიასახლისი : D თავმოყვარეობა ჯერ კიდევ მახსოვდა რა იყო : D
ამ დროისთვის უკვე ვმოქმედებდი გეგმის მიხედვით, რომელზე ფიქრშიც მთელი 9 თვე გავატარე : თუ როგორ მოვიქცეოდი მშობიარობის დღეს
მერე დავრეკეთ ჩემს ექიმთან, წყლებს რა უჭირს დაწექი და დაიძინე (ღამის 4 საათი იყო) დილით 10-ზე მოდიო, ხოო მეთქი შევფიქრიანდი, ასეთი ქვეშაფსია არ მინდოდა საწოლში ჩავწოლილიყავი...
თან 11 სართულზე ვცხოვრობ, ჰოდა იმაზე ვფიქრობდი, რომ ამტკივდება აქედან ნეტა როგორ ჩავალ მეთქი...(ლიფტი არ მუშაობს)
გადავრეკე ჩემებთან (პირველზე ცხოვრობენ) " სანამ ლამაზი ხარ იქამდე მოდი ჩვენთან, აქედან წასვლა არ გაგიჭირდებაო"..
ასე იყო თუ ისე, მაკიაჟი გავისწორე, კოსა დავისკუპე, ბარგი-ბარხანა გადავათვალიერე , მოვკარი და მხიარულად დავუყევით კიბეებს მე და ჩემი ქმარუკა...
გზაში ამტკივდა ცოტათი მუცელი და მაშინვე 5-4 წუთიანი შუალედებით, უი, მეთქი გავიფირე გახარებულმა, მგონი მალე გავაჩენ თქო..

დავურეკე ისევ ჩემს ექიმს და 6-ს ნახევარზე მოდიო...
ასე იყო თუ ისე მივედი სამშობიაროში, მეცვა უშველებელი ყავისფერი ბეწვებიანი პანჩო, (ფერებს განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს ) ნაცრისფერი სვიტრი, 40 ზომა შავი რეიტუზი და 50 ზომა ნაცრისფერი ქვედაბოლო , ყავისფერი წინდები და ცისფერი ჩუსტები
და ისე რიხიანად შევედი სამშობიაროში, ვიღაც-ვიღაცეების მშობლები და "ბალეშიკები" მაშინვე გამხნევდნენ ჩემი შემხედვარე :LOL :
ჩამაცვეს 60 ზომა პერანგი და ხალათი, ამაცოცეს რაღაც საწოლზე და გამსინჯა ექიმმა..
2 თითზე ხარ გახსნილიო... საღამომდე არ გააჩენო...არადა "რაფერ გინდა" დილის 6 საათია,, მთელი დღე მიდი და აჩინე რავარია...
შემიყვანეს ცალკე ოთახ+ბლოკში, მივეგდე საწოლზე და ველაპარაკები ერთს და მეორეს, თან ტკივილები მემატებააა...
ექიმს ვეუბნები: "მტკივა-თქო."
"არა არ გტკივაო : D წავალ ახლა მე და 10ზე მოვალო, შვილი უნდა მივიყვანო სკოლაშიო..."
წავიდა ექიმი, უკვე 8 საათია...
და ტკივილებმა დამიწყეს აქტიური შემოტევები, ინტერვალი მცირდება და მცირდება...
ასე 9 სათისთვის ისე მტკიოდა ავიღე ტირილით ყველაფერი გაუტკივარების თხოვნაში.. მაგრამ ვინ მოგისმინა..
სინაზე, სირცხვილი და კდემამოსილება რა ცნებებია, უკვე აღარ მასხსოვს
ამასობაში ეს ტკივილები ძალიან მაგონებს ჭინთვებს, ვდავრბივარ ტუალეტიდან საწოლზე...
ხოოდა მეთქი მოიყვანეთ ექიმიიიი, გამიკეთეთ გაუტკივარება, თქვენ ხომ არ გადაირიეთ, რასაც მინდა მოვითხოოოვ...
ამასობაში ხან ჩემი ქმარი მიყურებს ამ დღეში რო ვარ და ხან დედაჩემი..
იმათი სახის ფერის მიხედვით ვხვდები რა მჭირს..
გონება ნელ-ნელა საღად აზროვნებას წყვეტს და მარტო ტკივილზე ერთვება, როგორ მოვითმინო არ ვიცი... მტკივა და რა ვქნა, არადა ძალიან არ მინდა ვიყვირო, მარა სულ თავისით მეწივლება ეგ ოხერი : D
ჩემმა ქმარმა მიყურა მიყურა და ცრემლებიც რო გადმოვყარე და თითებიც კინაღამ შემომეჭამა უკვე მეასედ, დაურეკა ექიმს, გაუტკივარებას იხვეწება, ძალიან ცუდადააოო.. სახე აქვს არ ვიცი, თანაგრძნობით და სიბრაულით მოსილი : D
მოვიდა ექიმი 9 ზე, ჭინთვები დაწყებული მქონდა და სრული გახსნაც აღმომაჩნდა. : D
ვითხოვ გაუტკივარებას ისევ, მაგრამ როგორც თქვენ არ გაგიკეთებიათ ეგ სიკეთე ჩემთვის, ისე იმათ..
ბებიაქალი ზის და საბუთებს მშვიდად ავსებს, ჩემი ექიმი გვერდით მიზის და ტკივილის შემოტევაზე წელზე ხელს მისვამს, თან ხმამაღლა ჩამომძახის (ზუსტად ასე მესმოდა) "ისუნთქე - ისუნთქეო".. ხოდა ერთერთ ასეთ დროს გამოვუცხადე "ნუ მირტყამ მეთქი" ... კინაღამ გადმოვარდა იატაკზე იმდენი იცინა, და მერე მთელი მშობიარობა დამცინოდა," ესეიგი ნუ გირტყამო?"
არ მიკეთებენ გაუტკივარებას, ტკივილიც გახშირდა, ხანდახან გადაებმება ხოლმე და თან აღარც დამადგა საშველი..
ექიმი მეუბნება "ბაიას თავი ჩანსო (თმებიო ) ""მერე რატო არ იბადება ახლა რა სტადიაშია თქო", "ახლა მცხეთაშიაო ": LOL: მერე რა მოდისო?" ვის ახსოვს სოფლები და ქალაქები, მტკივა...
ბებიაქალი დაბოდიალობს, ვეკითხები, "ამდენი ხანია ბავშვის თავი ჩანს, ჭინთვებიც მაქვს, რატომ არ იბადება თქო"..
"ეგ შენზეა დამოკიდებული როგორ გაიჭინთებიო"..
მეთქი ამას მიმალავდით ..
მოვუხმე ძალებს და მალე სავარძელზეც გადამაპორწიალეს...
ამასობაში ყველა ჩემიანი გავყარე ოთახიდან...
სიმართლე გითხრათ, მეხსიერებიდან ძალიან ბევრი რამე ამომივარდა, აღარც ის მახსოვს წესიერად "სკამზე" რამდენ ხანს ვიყავი, მახსოვს ჩემი ექიმის შეკითხვები და ჩემი პასუხები, რომელიც პირველი კლასელის პასუხებს უფრო გავდა, დაფასთან რომ დააყენებ დატუქსავ და ისე ათქმევინებ...

მახსოვს, გონებაში ვიმეორებდი, რომ ექიმისთვის უნდა დამეჯერებინა (ესეც წინასწარ მქონდა მოფირებული და გონებაში ჩაპროგრამებული) მეც რაც ძალი და ღონე მქონდა ვუჯერებდი და ვიჭინთებოდი..
შიგადაშიგ დაისვენეო მეხვეწებოდა (ალბათ, რომ არ ჩავხეულიყავი), მერე 2 ჯერ ხანგრლივად მუცელზე დამაწვა და რა კაიFი წამოვიდააა...ბაია გამოხტა და იმიტომ...
იმის მერე არაფერი აღარ მიგრძვნია, გარდა იმისა, თითქოს რომ რაღაც გამოხრიგინდება მუცლიდან.
ოთახში უუამრავი ქეიმი+ ექთანი ირეოდა, დავინახე ბაიას ფეხი და თითების დათვლა დავიწყე, ყველა თუ აქვს მეთქი, ამასობაში ჩასწია
მესმოდა როგორ ტიროდა "ღღღღღღღ"-ო, წყლები ჰქონდა ნაყლაპი...: )
"გილოცავო" დამესივნენ : ) "როგორია" მეთქი, "თეთრიო" : D, "ჯანმრთელი ხომ არის, კაცო, ზანგი ვერ იქნებოდა თქო ":LOL : "კაი ბაიააო.."
საშინელი ტკივილები და ჭინთვები სულ 2 საათქ თუ მქონდა მაქსიმუმ...
ვის აინტერესებდა ვინ იყო..მ ერე მითხრეს, "ბიჭია, არ გაინტერესებდაო?"
უბედნიერესი ვიყავი.
ყოველთვის, ჩემს სიცოცხლეში, მქონდა სიხარულის ასე ვთქვათ ჩრდილიანი განცდები, ვიყავი ხოლმე ბედნიერი, ძალიან ხშირად, მადლობა უფალს, მაგრამ ყოველთვის ახლდა ამ სიხარულს რაღაც, ან სიმშვიდე ან სევდა ან რაღაც... ბედნიერებამდე რომ 1% გაკლია აი მაგდაგვარი დაახლოებით..
ახლა კი მიხაროდა ისე, როგორც არასდროს, ვგრძნობდი მთელი არსებით რა ბედნიერი ვიყავი და ერთი ციცქნა ხინჯი არ მქონდა არც გულში არც გონებაში.
არ ვიცი, სწორად გადმოვცემ თუ არა, მაგრამ მინდა ვთქვა, რომ მარტო მაშინ მივხვდი, რას ნიშნავს სრულყოფილი ბედნიერება, რას ნიშნავს გიხაროდეს მთელი არსებით...
მერე 3 დღეში გამოგვწერეს
იყო და არა იყო რა : )

This post has been edited by kato_Bato on 6 Jan 2008, 21:49

kato_Bato
მაგარი ნოველა გამოვიდა

მაგარი ისტორიებია
ჩემი ისტორია ასეთია: 12 აპრილს ველოდებოდით ქეთუნას და 10-ში საღამოს მოვედი ლექციებიდან და გამახსენდა რომ სამშობიაროში წასაღები ჩანთა არ მქონდა ჩალაგებული, ჩავალაგე, დავწექი და ღამის 3 საათზე დავღვარე წყლები. გამაქანეს 1 სამშობიაროში და დამტოვეს. მეორე დღეს დამეწყო ტკივილები, მაგრამ რა ტკივილებიიიიი.... ჰოდა ტკივილების გასანეიტრალებლად შემომთავაზეს დიდი აერობიკის ბურთი: დაჯექი და ოდნავ იხტუნავეო ამ ხტუნვა ხტუნვაში დამეწყო მშობიარობაც და ზუსტად 12-ში გამთენიისას გამოძვრა ქეთუნაც
მიუხედავად იმ ტკივილებისა, რაც გადავიტანე კიდევ მინიმუმ 2-ს ვაპირებ, ოღონდ ცოტა მერე

რა კარგი ასეთი განცდა. მე სულ არ მქონია რატომღაც არც ბედნიერების გრძნობა, არც უბედურების, არაფერი საერთოდ, მიჩლუნგებული მქონდა ყველანაირი შეგრძნებები. შეიძლება ეპიდურალურის ზედმეტი დოზის ბრალი იყო, შეიძლება ზედმეტი ემოციური გადატვირთვა მივიღე, არ ვიცი მოკლედ. ერთადერთი რასაც ვგრძნობდი საშინელი ტკივილი მქონდა, ისეთი რომ მშობიარობის შემდეგ კიდევ 4 საათი ეპიდურალური მქონდა დარჭობილი, და რომ მომხსნეს 3 დღე გადაბმულად გამაყუჩებლებით ვიჭყიპებოდი ისეთი აუტანელი ტკივილები მქონდა მუცლის არეში .

მე მეორეს ალბათ აღარ გავაჩენ, არა იმიტომ რომ დაშინებული ვარ მშობიარობით, პროსტა ჩემთვის მინდა მეტი დრო (ეგოისტურად) და თუ ისე მოხდა რომ მაინც გადავწყვიტე ბავშვის გაჩენა, აუცილებლად საკეისროს გავიკეთებ, მეყო, ერთხელ ხომ გამოვცადე მშობიარობის ტკივილი რაც არის და მორჩა, მეტი აღარ მინდა იგივე ჭინთვები და კრუნჩხვები და ჩახევა-ჩაჭრები. არა...

This post has been edited by L_T on 7 Jan 2008, 08:21