დავწერ, რომ მერე წავიკითხო და შემომრჩეს. ტკივილია აღწერილი და თუ ძალიან სუსტი გული გაქვთ, გადით.
თავიდანვე აღვნიშნავ, არ ვარ საქართველოში და აქ ცოტა განსხვავებული პრაქტიკაა.
1 თვის წინ ვიმშობიარე მეორე ბავშვზე.
დილით ავდექი არხეინად, წამოვიპლაკე დივანზე და უცებ მუცლიდან მომესმა შამპანურის გახსნის ხმა, ზუსტად ისე, როგორც პირველზე. მივხვდი, რომ ბუშტი გასკდა და წყლები წამოვიდოდა. ცოტა მოულოდნელი იყო, რადგან წყლის დაღვრით მშობიარობის დაწყება შედარებით იშვიათია (თუმცა კინოებში პირიქითაა დახატული) და ორივე ჯერზე თუ მომიწევდა, არ მეგონა.
პირველ მშობიარობასთან შედარებით, ამჯერად წყნარად ავიბარგე, დავემშვიდობე მშობლებს და შვილს, გადავიღე მასთან ერთად უკანასკნელი ფოტოები დედისერთას ამპლუაში და წავედი საავადმყოფოში.
იქ რა თქმა უნდა, შემაერთეს ctg-ზე და დავიწყეთ ლოდინი. შეტევები თავიდანვე მქონდა მცირე ინტერვალებით. უმრავლესობას 10-15 წუთიანი შუალედებით რომ აქვს, მე მაშინვე 3-4 წუთში ერთხელ დამეწყო. თავიდან ნაკლები ინტენსივობით, ცხადია, მაგრამ მალე მოუმატა. ყველაზე ცუდი იყო ორი რამ:
1. შიგადაშიგ მქონდა ორმაგი შეტევები. ანუ ერთი რომ გაივლიდა, პაუზის გარეშე იწყებოდა მეორე და ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა. ასეთი რამ თუ არსებობდა, არც ვიცოდი, მერე მოვიძიე. აქლემის კუზს ეძახიან თურმე, ორი პიკის გამო.
2. ყოველ გამოძრავებაზე მეწყებოდა რიგგარეშე შეტევა. ანუ ისედაც 3-4 წუთში ერთხელ ხომ მქონდა და ამას პლიუს ეს დამატებითი შეტევები, თუ ვთქვათ საწოლში გადაბრუნება მომინდებოდა. ამის გამო, მშობიარობის უდიდესი ნაწილი ერთ პოზაში გაშეშებულმა გავატარე.
შესვლიდან დაახლოებით 3 საათში გამსინჯეს ხელით პირველად და ნახევარ თითზე ვიყავი მხოლოდ გახსნილი, რამაც სასოწარკვეთილებაში ჩამაგდო - ჩავთვალე, რომ წინანდელივით მთელი დღე-ღამე გაგრძელდებოდა.
ამ ორმაგმა შეტევებმა ჭკუიდან გადამიყვანა და ვითხოვდი ეპიდურალურს, მაგრამ ბებიაქალმა გამომიცხადა, რომ ჯერ ადრე იყო. 4-5 სანტიმეტრამდე არ აკეთებენ.
წამიყვანეს, ჩამსვეს თბილ აბაზანაში, რომელიც ძალიან მესიამოვნა, მაგრამ იქამდე მისვლაც, ჩასვლაც და ამოსვლაც საშინელება იყო, რადგან, როგორც ზევით აღვნიშნე, ყოველ გამოძრავებაზე რიგგარეშე შეტევა მეწყებოდა. ერთი ფეხი ჩავყავი აბაზანაში - შეტევა. მეორე ჩავყავი - ახალი შეტევა. ჩავჯექი - შეტევა. და ა.შ. ნახევარი საათი ვიჯექი გაშეშებული. წამიერად მიმეძინა და ტერფი გამისრიალდა მაქსიმუმ 3 სანტიმეტრით - ამანაც ახალი შეტევა დაათრიგერა.
აქედან წამიყვანეს ბლოკში და მომაწოდეს მალხენი აირი, რომელიც ტკივილებს არ აამებს ჩემი აზრით, მხოლოდ ყურადღების გადატანაში გეხმარება ოდნავ. ვისუნთქავ ამ აირს, ვიტანჯები და გავიხედოთ, ჩემი ქმარი და ბებიაქალი სხედან, არაფერი სტკივათ, არაფერი აწუხებთ, სანამ მე აქ ვკვდები
დავუწყე ლანძღვა და ყვირილი. მოვიქნიე აირის ნიღაბი და გაძვრა თავი. მომიჯდა ბებიაქალი, აბაო, დავამაგრო თუ ასეთი და ისეთი ვარო, გჭირდება ახლა ჩემი დახმარებაო? დამტუქსა, როგორც მასწავლებელმა მეორეკლასელი
აქ მინდოდა მეთქვა, ტრაკში გაიკეთე ეს ნიღაბი, მაინც არ მშველის-მეთქი, მაგრამ შეტევამ არ დამაცადა. ჰო, ეს აირი აშკარად არაადეკვატურს გხდის, იმიტომ, რომ ცოტა ხანში გადავწყვიტე, ამათ ახლა ჭკუას ვასწავლი-მეთქი და საწოლთან მდგარ გორგოლაჭებიან სკამს დავუპირე გადაყირავება, დავეჭიდე, მაგრამ ძვრა ვერ ვუყავი, ძალიან მძიმე იყო. ალბათ გათვალისწინებულია ასეთი შემთხვებისთვის. კიდევ კარგი, ეს ვერ შეამჩნია ვერავინ.
წინა გასინჯვიდან 2 საათში ისევ შემამოწმეს და ვიყავი ერთნახევარ თითზე. ორამდე არ ვაკეთებთ ეპიდურალურსო, მაგრამ ხედავდნენ, რომ ძალიან ხშირი და ინტენსიური ტკივილები მქონდა და ჯანდაბას შენი თავიო, ოღონდ ანესთეზიოლოგს უნდა დაველოდოთო. კვირა დღე იყო და ერთი ანესთეზიოლოგი მუშაობდა მთელ საავადმყოფოში. ესეც დაკავებული იყო, ავარია მომხდარა და დაშავებულებს უტარდებოდათ სასწრაფო ოპერაცია. ეს ქვეყანა ვტოსაგზაო შემთხვევების სიმცირით ერთ-ერთი მოწინავეა მსოფლიოში და ბედად, მაინცდამაინც ჩემი მშობიარობისას მოუნდათ ვიღაცებს დალეწვა.
ზუსტად 1 საათის მერე დააყენა საშველი ანესთეზიოლოგმა და მოვიდა. გამიკეთეს და ბებიაქალი მაყვედრის ისევ, ჯერ ადრეა, მაგრამ მაინც გიკეთებთო. როგორც წინაზე, ახლაც მარცხენა მხარე არ გამიყუჩდა კარგად. ამას ექიმს ვერ დავაბრალებ, მაშინ სხვამ გამიკეთა და ეტყობა, ჩემი ანატომიაა ასეთი.
ახლა ცოტას ამოვისუნთქავ და წავუძინებ-მეთქი, მაგრამ ძალიან მალე ვიგრძენი სწორ ნაწლავზე ძლიერი დაწოლა, ზუსტად ისეთი, როგორც პირველ შვილზე ჭინთვების დაწყების წინ და ვიცოდი, რომ ბავშვი მალე დაიბადებოდა და ტყუილად გავიკეთე გაუტკივარება. აქედან ელვის სისწრაფით განვითარდა მოვლენები და ბავშვი მალე გაჩნდა. თავის გამოსვლის მომენტი იყო უსაშინლესი ტკივილი
ორი ბებიაქალი და ერთი სტუდენტი მესწრებოდნენ და bitches ვეძახე სულ, ვაგინე მკვდარი და ცოცხალი და წიხლები ვუქნიე. არადა საკმაოდ მოკრძალებული ლექსიკა მაქვს ზოგადად და მარტო ახლო მეგობრებთან ვამბოჯ ცუდ სიტყვებს
ჩემს ვაგინალურ არხში მაცქერლები აღფრთოვანდნენ, უი, რამდენი თმა აქვს ბავშვსო. აქ 90% ქერა ან მელოტი იბადება და ძალიან მოსწონთ მუქი და ხშირი თმა. მეთქი რა დროს თმაა, ხომ არ გაგიჟდით, დროზე გამოიყვანეთ ბავშვი და დაჭრილი ნეანდერტალელის ღრიალი მივაყოლე. თავის ზედა ნაწილი რომაა გამოსული და შემდეგ ჭინთვას ელოდები, ბავშვი არც წინ მოდის და ვერც უკან შეაბრუნებ, ეგაა ყველაზე სასტიკი ტკივილი, რაც კი გამომიცდია. მეგონა, შუაზე გადავიხსნებოდი. ის ორმაგი შეტევები ამასთან შედარებით პეპლები და ყვავილები იყო.
თავი რომ გამოძვრა, მანდ მომეშვა და დანარჩენი აღარ იყო პრობლემა. ტანი ადვილად გამოსრიალდა და პლაცენტაც მაშინვე გამოჰყვა. მეც აზრზე მოვედი და ბოდიშები ვუხადე პერსონალს შეურაცხყოფებისთვის, რაზეც დამამშვიდეს. მიჩვეულები არიან, როგორც ჩანს. იმ მთავარ ბებიაქალს ვუთხარი, აბა, ადრე ყოფილა ეპიდურალური, რას ფიქრობ-მეთქი და გაეცინა, არაო.
ჭიპლარი 80 სმ იყო, რაზეც გული დამწყდა, რადგან ამ სამშობიაროში ტრადიციაა, თუ 1 მეტრი ან უფრო გრძელია ჭიპლარი, ბებიაქალმა ნამცხვარი უნდა გამოაცხოს და ვერ გავუჩალიჩე.
მამშობიარა მხოლოდ ორმა ბებიაქალმა და ერთმა სტუდენტმა. ექიმი თვალით არ მინახავს. გაურთულებელი მშობიარობის დროს ასეა სტანდარტულად, ექიმი არ მონაწილეობს. წინაზე სამი მეანი და ერთი პედიატრიც მონაწილეოდნენ, რადგან რაღაც გართულებები მქონდა ანომალიური პლაცენტის გამო.
კვირა საღამოს გავაჩინე და სამშაბათ დილით უკვე სახლში ვიყავით, რაც ცოტა მეწყინა, რადგან ერთი კერძი აქვთ სასადილოში, რომელიც ჯერ კიდევ პირველ შვილზე შემიყვარდა და იმედი მქონდა, კიდევ ერთი-ორჯერ მომიწევდა ჭამა. რადგან მეტ შვილს აღარ ვაპირებ, სამწუხაროდ, აქ დასრულდა ჩემი და კუსკუსიანი ფალაფელის ლავსთორი
.
მიუხედავად დიდი და ძლიერი ტკივილებისა, არ მიმაჩნია ნეგატიურ გამოცდილებად და არ ვარ ტრავმირებული. ეს ტკივილები ბუნებრივია, პროდუქტიული, რომელიც გაახლოებს ჰეფი ენდთან და საბოლოო ჯამში, ჩემი გამოცდილებისთვის ამას არაფერი დაუკლია, მიუხედავად იმისა, რომ იმ მომენტში საკმაოდ უსიამოვნო იყო. ტკივილი აღარ ახსოვს ჩემს სხეულს, მხოლოდ ფაქტად შემომრჩა. კიდევ გავივლიდი თუ არა იგივეს? უპრობლემოდ, თუმცა აღარ ვაპირებ მეტი შვილის გაჩენას. ჩემთვის ერთგვარი rite of passage იყო გაურთულებელი ბუნებრივი მშობიარობა. ზოგადად, ვემხრობი ყველანაირ სამედიცინო ჩარევას და თანამედროვე მეთოდებს. ეპიდურალურიც ამიტომ გავიკეთე, თუმცა იმედგაცრუებული არ ვარ, რომ რეალურად, ვერ ვისარგებლე ამ.სიკეთით. ამ მშობიარობის მერე ხელი დავუქნიე ჩემს წინაპარ ქალებს და ქედი მოვიხარე მათ წინაშე, რომ ყველანაირი პირობების გარეშე აჩენდნენ შვილებს და მოგვიყვანეს აქამდე.
ძუძუთი კვება, ბავშვის მოვლა უმარტივესად წარიმართა, რადგან პირველი არ იყო. პირველზე მაინც ყველაფერზე ნერვიულობ, ვაიმე, ეს რა არის, ასე რატომ შვრება, რატომ ტირის და ა.შ. ახლა ვარ უმშვიდესი. დღემდე ყველაზე დიდი ჩელენჯი უფროსი შვილის ეჭვიანობის მართვა და მისთვის საკმარისი ყურადღების დათმობაა.
ჭირი იქა, ლხინი აქა.
This post has been edited by Panda-008 on 3 Aug 2025, 02:39 
მშობიარობის მოგონებები, რჩევები და არამარტო
