ეს ვერლენია
თარგმანი მართლაც ულამაზესია.
პარიზული ორგია, ანუ
პარიზი ხალხით ივსებაო, სულმიხდილო სადგურის მდგმურნო,
მზე ქუჩებს ტყორცნის ელვარე ლაქებს,
მწუხრისას ჯარი ველური ტომის
შემოესევა წმინდა ქალაქებს.
წინ ვინ აღუდგეს ბობოქარ ხანძარს,
ან ვინ დააცხრობს, ან ხელს ვინ ახლებს,
მალე კოცონი ააგიზგიზებს
ცის სილურჯეში არეკლილ სახლებს.
მკვდარი სასახლე ფიცრებით მორგეთ,
თვალებში გიდგათ წარსული შიში,
წითური ქალი მოარხევს თეძოსს,
- იგიჟეთ! ყოფას მოუღეთ ნიში!
ამძუებულო ძუკნა ძაღლებო,
ხედავთ, მამრები გიწყვდიან ტუჩებს,
ჭამეთ, გაძეხით! სულ მალე ღამე
ვნებებს დაანთხევს მდუმარე ქუჩებს.
რომ დაიოკოთ სულის წყურვილი,
დალიეთ თვინო, დანისლეთ გონი,
სანამ სინათლე კვლავაც იელვებს
და თვალს მოგტაცებთ სითეთრე შორი.
სლოკინით შესვით ეს სადღეგრძელოც
და ქალის გავას შეავლეთ ხელი,
ხედავთ, რარიგად კუნტრუშებს ლოთი,
ტაკიმასხარა და ჭკუათხელი.
ო, ჭუჭყით სავსე გული და პირი,
იღვრება ირგვლივ შავი სიმყრალე,
სირცხვილი გიწვავს მაძღარ ნაწლავებს,
გამარჯვებულებს დაუთმეთ არე!
გესლით გაპოხეთ სახმო სიმები,
ღრმად ჩაისუნთქეთ ნარწყევის სუნი,
კეფაზე იგრძნობთ პოეტის თითებს:
- ო, სულმოკლენო, აზიდეთ სული!
ნუ გეშინიათ კონვულსიების,
ხელით მოსინჯეთ ქალის მუცელი,
ტუჩებსაც ამცნეთ მკერდის სირბილე...
ჰა, ნეტარება, ასე რომ ელით.
ცრუ მეფეებო, მუცლით მოგვებო,
ამ წყეულ ქალაქს ვერ დაამარცხებთ,
არად დაგიდევთ არც გესლს, არც ბალღამს,
მხრებს შეიბერტყავს, ძირს დაგანარცხებთ.
და როს ნაწლავებს, მიწაზე მიყრილს,
წარსულის ჩრდილებს, აგივსებთ მტვერი,
წითური ქალი შემართავს მუშტებს
და ბრძოლის ველზე შედრკება მტერი.
ვხედავ, პარიზო, ვერ იკავებ ბრაზსა და რისხვას,
რამდენ ჭრილობას დაუსერავს შენი სხეული,
უკიდეგანო სივრცეებზე გადაჭიმული,
ეძიებ ახალ სილამაზეს და ხარ ეული.
ტკივილიანო, გატანჯულო და სულმიხდილო,
ახალი დღიესკენ მიგიმართავს გული, თვალები,
დიდო ქალაქო, გარდასული გლოცვენ წუთები,
ნუ შეყოვნდები და მომავლის შეხსენ კარები.
და ისევ უნდა შესვა ბალღამი,
ყინულის ხელმა შებოჭა მკერდი,
სხეულს გიხრავენ ჭიაღუები,
ახალ ტკივილებს გიმზადებს ბედი.
ო, ნუ შედრკები, ფერმკრთალი მწერი
ვერ შეგაჩერებს, ვერ შეგაშინებს,
ციდა იღვრება ოქროს ცრემლები,
სტრიქსი ვერ დაძლევს კარიატიდებს.
სულს ტანჯავს შენი წყლულების ხილვა,
მტანჯველმა ხელყო ბუნების ნება,
მაგრამ ირწმუნე, პოეტი გეტყვის:
"დიდებულია შენი მშვენება!"
შენ ქარიშხალმა გაკურთხა მაღლივ
და გაზიარა პოეტურ გზნებას,
დაფით, ნაღარით შეჰკარ ლაშქარი,
დაუმორჩილე რკინისებრ ნებას.
პოეტი შეკრეს ბოროტთა კვნესას
მოთქმა-გოდებას კაცის მკვლელების,
სიყვარლს აქცევს ქალის მათრახად,
ლექციც იკივლებს: "ნაძირალებო!"
- აღსდგა ყოველი! დამყარდა წესი!
საროსკიპოში ორგია კვდება
და ნათურების მკრთალი ციაგი
მიმქრალ ლაჟვარდებს ნისლად ედება.
(ჟორჟ ეკიზაშვილის თარგმანი)
ეს ორიგინალი
L'Orgie Parisienne
ou Paris se repeupleO lâches, la voilà ! Dégorgez dans les gares !
Le soleil expia de ses poumons ardents
Les boulevards qu'un soir comblèrent les Barbares.
Voilà la Cité belle, assise à l'occident !
Allez ! on préviendra les reflux d'incendie,
Voilà les quais, voilà les boulevards, voilà
Les maisons sur l'azur léger qui s'irradie
Et qu'un soir la rougeur des bombes étoila !
Cachez les palais morts dans des niches de planches !
L'ancien jour effaré rafraîchit vos regards.
Voici le troupeau roux des tordeuses de hanches :
Soyez fous, vous serez drôles, étant hagards !
Tas de chiennes en rut mangeant des cataplasmes,
Le cri des maisons d'or vous réclame. Volez !
Mangez ! Voici la nuit de joie aux profonds spasmes
Qui descend dans la rue. O buveurs désolés,
Buvez ! Quand la lumière arrive intense et folle,
Fouillant à vos côtés les luxes ruisselants,
Vous n'allez pas baver, sans geste, sans parole,
Dans vos verres, les yeux perdus aux lointains blancs,
Avalez, pour la Reine aux fesses cascadantes !
Ecoutez l'action des stupides hoquets
Déchirants ! Ecoutez sauter aux nuits ardentes
Les idiots râleux, vieillards, pantins, laquais !
O coeurs de saleté, bouches épouvantables,
Fonctionnez plus fort, bouches de puanteurs !
Un vin pour ces torpeurs ignobles, sur ces tables...
Vos ventres sont fondus de hontes, ô Vainqueurs !
Ouvrez votre narine aux superbes nausées !
Trempez de poisons forts les cordes de vos cous !
Sur vos nuques d'enfants baissant ses mains croisées
Le Poète vous dit : " O lâches, soyez fous !
Parce que vous fouillez le ventre de la Femme,
Vous craignez d'elle encore une convulsion
Qui crie, asphyxiant votre nichée infâme
Sur sa poitrine, en une horrible pression.
Syphilitiques, fous, rois, pantins, ventriloques,
Qu'est-ce que ça peut faire à la putain Paris,
Vos âmes et vos corps, vos poisons et vos loques ?
Elle se secouera de vous, hargneux pourris !
Et quand vous serez bas, geignant sur vos entrailles,
Les flancs morts, réclamant votre argent, éperdus,
La rouge courtisane aux seins gros de batailles
Loin de votre stupeur tordra ses poings ardus !
Quand tes pieds ont dansé si fort dans les colères,
Paris ! quand tu reçus tant de coups de couteau,
Quand tu gis, retenant dans tes prunelles claires
Un peu de la bonté du fauve renouveau,
O cité douloureuse, ô cité quasi morte,
La tête et les deux seins jetés vers l'Avenir
Ouvrant sur ta pâleur ses milliards de portes,
Cité que le Passé sombre pourrait bénir :
Corps remagnétisé pour les énormes peines,
Tu rebois donc la vie effroyable ! tu sens
Sourdre le flux des vers livides en tes veines,
Et sur ton clair amour rôder les doigts glaçants !
Et ce n'est pas mauvais. Tes vers, tes vers livides
Ne gêneront pas plus ton souffle de Progrès
Que les Stryx n'éteignaient l'oeil des Cariatides
Où des pleurs d'or astral tombaient des bleus degrés."
Quoique ce soit affreux de te revoir couverte
Ainsi ; quoiqu'on n'ait fait jamais d'une cité
Ulcère plus puant à la Nature verte,
Le Poète te dit : " Splendide est ta Beauté !"
L'orage t'a sacrée suprême poésie;
L'immense remuement des forces te secourt ;
Ton oeuvre bout, la mort gronde, Cité choisie !
Amasse les strideurs au coeur du clairon sourd.
Le Poète prendra le sanglot des Infâmes,
La haine des Forçats, la clameur des Maudits ;
Et ses rayons d'amour flagelleront les Femmes.
Ses strophes bondiront : Voilà ! voilà ! bandits !
- Société, tout est rétabli : - les orgies
Pleurent leur ancien râle aux anciens lupanars :
Et les gaz en délire, aux murailles rougies,
Flambent sinistrement vers les azurs blafards !
Mai 1871.
"აიღეთ ჩვენი სერიოზული მორალისტები, რომელთაც უყვართ მოყვასი, განა მათ რამე განასხვავებს ქრისტიანებისგან იმის მეტი, რომ მათსავით ეკლესიებში არ ქადაგებენ?"
არტურ რემბო, სიმვოლიზმის მამა და უბრალოდ გენიოსი
