თვეზე მეტია ოჯახის წევრების და თანამშრომლების გარდა არ მინახავს არავი, სამსახური - > სახლი, მეტი პრინციპში არ ხდება არაფერი ჩემს გარშემო. შაბათ-კვირას მეც მასე ვაგორებ თამაშები + სერიალები/ფილმები.
როგორც დავწერე არავის არ ვნახულობ, მაგრამ თითქმის ყოველდღე გარეთ გავდივარ და დავდივარ ძალიან ბევრს, ალბათ ეგ მეხმარება ბოლომდე რომ არ გავრეკო ;დ
მე პრინციპში ჩემს ამ ამბავს ნევროზს უფრო ვაბრალებ, სახლში თითქოს უფრო კომფორტულად ვგრძნობ თავს, ვიდრე ვთქვატ რამე "პონტში" მეგობრებთან ერთად. მოკლედ სეირნობა 1-1 უეფექტურესი ანტი-დეპრესანტია მართლა, წლების მანძილზე უამრავი დამაწყნარებელი მიმიღია და რაღაც პერიოდი გამომდგომია, მაგრამ მიეჩვევი თუ არა ეგ წამლებიც კარგავენ თავის ფუნქციას.
ასე, რომ ისევ "ჯანმრთელი მკურნალობა" ჯობია ყველაფერს