ამ თემაში შევკრიბოთ ვის რა გახსოვთ რომ მოუყოლია და მერე იქნებ კრებულად გამოვცეთ
https://forum.ge/?showuser=72294
GEORGE FROM GEORGIA
https://forum.ge/?showtopic=35186568&view=findpost&p=57390797
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
რაც შეეხება ცურვას, წაგაკითხებთ ერთ წერილს, რომელიც სინამდვილეა.
ცურვა ყველამ უნდა იცოდეთ!!!
მარტო საკუთარ სიცოცხლეს არა, სხვასაც გადაარჩენთ.
ტექსტს უცვლელად გთავაზობთ, FB-ზე დავწერე და იმ ჯგუფში ყველა მიცნობს.
ერთი ჩვეულებრივი სურათია.
მამაშვილი მთის მდინარეზე თევზაობს, შვილი კალმახს იჭერს, მამა ორაგულზე ნადირობს.
მეუღლე ჩრდილში ზის და იქიდან გვიყურებს.
-ამოიყვანე ბავშვი გიო, შეჭამეთ რამე და მერე გააგრძელეთ თევზაობაო.
მანდ ამომსვლელი რომ არა ვარ ხომ კარგად იცი, ესეც არ ამოვა, მოიფიქრე რამე მეთქი.
გაამზადა სენდვიჩები და ასე, ხელით გვაჭმევდა ორ გათიშულ მეთევზეს.
სალომესგან მარცხნივ, დაახლოებით 50-ათ მეტრში მოხუცი კაცი იყო შესული მუხლამდე წყალში, თან ხელჯოხი ეკავა და ისე თევზაობდა, FLY FISHING ჰქვია მასეთ სტილს.
თავიდანვე არ მომეწონა მისი საქციელი, მკერდამდე წყალგაუმტარი კომბინიზონი აცვია, მისი ასაკი, თან ხელჯოხი და ჩქარ დინებაში დადგა, ნელნელა წინ მიიწევდა ღრმა წყლისკენ.
ვგრძნობდი, არ დამთავრდებოდა ეს ყველაფერი მშვიდობიანად.
ჩვენს ზემოთ იყო.
მიწევდა მის მხარეს გახედვა, რადგან "გაისროლე-გამოიტანე"-ს მეთოდით ვთევზაობდი./ესეც ახალი სიტყვა დავამკვიდრე მეთევზეთა ლექსიკონში/.
გავიხედოთ და პაპა აღარა ჩანს, მესმის მისი ცოლის კივილი, ეს ქალბატონიც ჩრდილიდან უყურებდა მეუღლეს.
ასეთ დროს ფიქრი არ შეიძლება, ინსტიქტურად ხდება მაგ დროს ყველაფერი, რაც შეიძლება სწრაფად უნდა იმოქმედო.
დავაგდე ჩემი სპინინგი და რაღაც წამებში მასთან გავჩნდი.
წაუქცევია წყალს, გაევსო ეს კომბინიზონი და დინებას ღრმა წყლისკენ მიჰქოდა.
ცოტა ზემოდან შევედი წყალში და ძებნა მომიწია, წავწვდი მხარში და პირველი რაც გავაკეთე, თავი ამოვაწევინე ზემოთ.
გამიჭირდა ნაპირზე გამოყვანა, იმიტომ რომ დაამძიმა წყალმა, ტანითაც მოზრდილი მამაკაცი იყო.
შევხედე ცოცხალია, ასე სწრაფად არ დაიხრჩობოდა, წამოვსვი და ჩემი სათევზაო მოწყობილობა წყალმა წაიღოვო.
ახლა ყველას ის ანეგდოტი გაგახსენდებათ, ქართველმა სომეხის ბავშვი რომ გადაარჩინა დახრჩობას და მამამისი რომ მიადგა:-ა ტაპოჩკი გძეო?
მაგრამ ვინც მეთევზეა, ისინი სხვანაირად შეხედავენ ამ ყველაფერს.
გამოგიტან იმასაც მეთქი.
შევედი ამ გაყინულ წყალში, ვიპოვე და გამოვუტანე.
აგვისტო იყო მაგრამ მთის მდინარეები ძალიან ცივია.
მოკლედ გადარჩა.
კალიფორნიიდან იყვნენ ეს მოხუცები, დასასვენებლად ორეგონში ჩამოსულან.
ახლა მეკითხებიან თუ ვინ ვარ, სად ვცხოვრობ, იქნებ ტელეფონი ჩაგვაწერინოთ და ა.შ.
არ არის მეთქი საჭირო, რაც მე გავაკეთე, ასეთი საქციელი ყველასთვის სავალდებულოა, მაგის გულისათვის მადლობას რომ მეუბნებით, ეგეც მერიდებათქო.
სახელი მაინც გვითხარი და რომელი ქვეყნიდან ხართო.
მეთქი ადვილი დასამახსოვრებელია: GEORGE FROM GEORGIA.
აქვე ესეც უნდა ითქვას, ჩემსა და იმ წყალწაღებულ კაცს შორის კიდევ იყო ორი ადამიანი, ორ მეტრიანი ამერიკელი ვიღაც აზიელ ქალბატონთან ერთად.
ის უფრო მალე მიასწრებდა, მაგრამ ადგილიდან არ განძრეულა, იდგა და მიყურებდა.
მერე მაგათაც მკითხეს საიდან ვიყავით.
-ოოო, მე ნამყოფი ვარ საქართველოში, სამხედრო ინსტრუქტორი ვარ და თქვენი ჯარის გაწვრთნაში ვღებულობდი მონაწილეობასო.
არაფერი აღარ ვუთხარი, ჩემი ემოციებიც მყოფნიდა.
ნამდვილი ამბავია, აგერ არის ჩემი მეუღლე, რომელმაც საკუთარი თვალით ნახა ყველაფერი.
პ.ს.
კიდევ მყავს ორი სიცოცხლე გადარჩენილი. იმ ამბავს შემდეგში მოგითხრობთ.
ცურვა ყველამ უნდა იცოდეთ!!!
მარტო საკუთარ სიცოცხლეს არა, სხვასაც გადაარჩენთ.
ტექსტს უცვლელად გთავაზობთ, FB-ზე დავწერე და იმ ჯგუფში ყველა მიცნობს.
ერთი ჩვეულებრივი სურათია.
მამაშვილი მთის მდინარეზე თევზაობს, შვილი კალმახს იჭერს, მამა ორაგულზე ნადირობს.
მეუღლე ჩრდილში ზის და იქიდან გვიყურებს.
-ამოიყვანე ბავშვი გიო, შეჭამეთ რამე და მერე გააგრძელეთ თევზაობაო.
მანდ ამომსვლელი რომ არა ვარ ხომ კარგად იცი, ესეც არ ამოვა, მოიფიქრე რამე მეთქი.
გაამზადა სენდვიჩები და ასე, ხელით გვაჭმევდა ორ გათიშულ მეთევზეს.
სალომესგან მარცხნივ, დაახლოებით 50-ათ მეტრში მოხუცი კაცი იყო შესული მუხლამდე წყალში, თან ხელჯოხი ეკავა და ისე თევზაობდა, FLY FISHING ჰქვია მასეთ სტილს.
თავიდანვე არ მომეწონა მისი საქციელი, მკერდამდე წყალგაუმტარი კომბინიზონი აცვია, მისი ასაკი, თან ხელჯოხი და ჩქარ დინებაში დადგა, ნელნელა წინ მიიწევდა ღრმა წყლისკენ.
ვგრძნობდი, არ დამთავრდებოდა ეს ყველაფერი მშვიდობიანად.
ჩვენს ზემოთ იყო.
მიწევდა მის მხარეს გახედვა, რადგან "გაისროლე-გამოიტანე"-ს მეთოდით ვთევზაობდი./ესეც ახალი სიტყვა დავამკვიდრე მეთევზეთა ლექსიკონში/.
გავიხედოთ და პაპა აღარა ჩანს, მესმის მისი ცოლის კივილი, ეს ქალბატონიც ჩრდილიდან უყურებდა მეუღლეს.
ასეთ დროს ფიქრი არ შეიძლება, ინსტიქტურად ხდება მაგ დროს ყველაფერი, რაც შეიძლება სწრაფად უნდა იმოქმედო.
დავაგდე ჩემი სპინინგი და რაღაც წამებში მასთან გავჩნდი.
წაუქცევია წყალს, გაევსო ეს კომბინიზონი და დინებას ღრმა წყლისკენ მიჰქოდა.
ცოტა ზემოდან შევედი წყალში და ძებნა მომიწია, წავწვდი მხარში და პირველი რაც გავაკეთე, თავი ამოვაწევინე ზემოთ.
გამიჭირდა ნაპირზე გამოყვანა, იმიტომ რომ დაამძიმა წყალმა, ტანითაც მოზრდილი მამაკაცი იყო.
შევხედე ცოცხალია, ასე სწრაფად არ დაიხრჩობოდა, წამოვსვი და ჩემი სათევზაო მოწყობილობა წყალმა წაიღოვო.
ახლა ყველას ის ანეგდოტი გაგახსენდებათ, ქართველმა სომეხის ბავშვი რომ გადაარჩინა დახრჩობას და მამამისი რომ მიადგა:-ა ტაპოჩკი გძეო?
მაგრამ ვინც მეთევზეა, ისინი სხვანაირად შეხედავენ ამ ყველაფერს.
გამოგიტან იმასაც მეთქი.
შევედი ამ გაყინულ წყალში, ვიპოვე და გამოვუტანე.
აგვისტო იყო მაგრამ მთის მდინარეები ძალიან ცივია.
მოკლედ გადარჩა.
კალიფორნიიდან იყვნენ ეს მოხუცები, დასასვენებლად ორეგონში ჩამოსულან.
ახლა მეკითხებიან თუ ვინ ვარ, სად ვცხოვრობ, იქნებ ტელეფონი ჩაგვაწერინოთ და ა.შ.
არ არის მეთქი საჭირო, რაც მე გავაკეთე, ასეთი საქციელი ყველასთვის სავალდებულოა, მაგის გულისათვის მადლობას რომ მეუბნებით, ეგეც მერიდებათქო.
სახელი მაინც გვითხარი და რომელი ქვეყნიდან ხართო.
მეთქი ადვილი დასამახსოვრებელია: GEORGE FROM GEORGIA.
აქვე ესეც უნდა ითქვას, ჩემსა და იმ წყალწაღებულ კაცს შორის კიდევ იყო ორი ადამიანი, ორ მეტრიანი ამერიკელი ვიღაც აზიელ ქალბატონთან ერთად.
ის უფრო მალე მიასწრებდა, მაგრამ ადგილიდან არ განძრეულა, იდგა და მიყურებდა.
მერე მაგათაც მკითხეს საიდან ვიყავით.
-ოოო, მე ნამყოფი ვარ საქართველოში, სამხედრო ინსტრუქტორი ვარ და თქვენი ჯარის გაწვრთნაში ვღებულობდი მონაწილეობასო.
არაფერი აღარ ვუთხარი, ჩემი ემოციებიც მყოფნიდა.
ნამდვილი ამბავია, აგერ არის ჩემი მეუღლე, რომელმაც საკუთარი თვალით ნახა ყველაფერი.
პ.ს.
კიდევ მყავს ორი სიცოცხლე გადარჩენილი. იმ ამბავს შემდეგში მოგითხრობთ.
ქალიშვილი გიორგი
https://forum.ge/?showtopic=35195495&view=findpost&p=57676481
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
ერთ ისტორიას სანფრანცისკოდანაც მოგაწვდით.
დაახლოებით 21 წლის წინ, პირველად დავდგი ფეხი ჩრდილოეთ ამერიკის, ერთერთ ულამაზესი ქალაქის აეროპორტში.
ჩამოვედი კალიფორნიაში და სახელად იმ ქალაქს, რომელშიც "მე" შევდგი ფეხი, ჩემდა "გასაკვირად", ახლაც სანფრანცისკო ჰქვია.
დაახლოებით ორ თვეში, კარგი სამსახური ვიშოვე.
რუსეთიდან ემიგრირებული ებრაელების რესტორანში, მენეჯერად "გამამწესეს".
ალბათ იყო იღბალიც, მაგრამ ვთვლი, რომ სიპატიოსნემ და დაუზარლობამ, თავისი შედეგი გამოიღო.
მოკლედ, რესტორნის პატრონებმა, რამოდენიმე "გამოცდის შემდეგ", ჩამაბარეს "ყველაფრის გასაღებები" და ააყოლეს სანტა-ბარბარაში, იქაც ჰქონდათ საკუთარი სახლი./სად აღარა ჰქონდათ ის იკითხეთ?/
რესტორანში მუშაობა, ადვილი არ არის.
უნდა იყვე აბსოლუტურად კომუნიკაბელური და ძლიერ მომთმენი.
ჩემი ტემპერამენტის პატრონს მიჭირდა თავიდან, მაგრამ წესრიგის მოყვარული ვარ და მალე მოვაჭკვიანე "პერსონალიც" და მომხმარებელიც.
"ჩემი" წესები შემოვიღე.
ვერავინ შემოვიდოდა, ჯინსებით, ბოტასებით და მთლად უარესი-"სპორტიულებით". ავწიე მომსახურების დონე, გავზარდე ოფიციანტების რაოდენობა, დავახარჯინე პატრონებს რამოდენიმე ათასი დოლარი, რესტორნის გასალამაზებლად, დავაყენე დაცვა,ანუ პოლიციელები, /მანამდე "შავები" ნარკოტიკს ჰყიდიდნენ რესტორანში და სხვა გზა არ მქონდა/, შევცვალე მზარეულები და დაახლოებით ერთ თვეში, "მკვდარი" გავაცოცხლე.
ხალხმა, მოსვლა დაიწყო.
დაახლოებით ექვს თვეში, ერთი საღამოს შემოსავლით, მთელი თვის გადასახადს ვაგროვებდი.
რომ იტყვიან, წავიდა საქმე მომგებიანად.
მცნობდა ყველა, პოსტ-საბჭოთა რესპუბლიკებიდან ჩამოსული თითქმის ყველა ემიგრანტი.
/თუ გყავთ ვინმე ნაცნობი სანფრანცისკოში, ჰკითხეთ:RUSSIAN BEAR-ში, 2000-დან 2003-მდე ვინ იყო მენეჯერითქო./
მეც, ჩემს წილად, წარმოვადგენდი ჩემს ქვეყანას და ამით ძლიერ ვამაყობდი.
მქონდა იმის საშუალება, რომ ყოველ საღამოს "თბილისო" ემღერათ ქართულად ჩემს მუსიკოსებს და ერთი კაი ბაღდადურითაც დამეგვირგვინებინა ჩემი იქ "ყოფნა".
ეს ყველაფერი, ხომ აგიხსენით.
ეხლა, მივყვეთ ცხოვრებააააააააას.
მქონდა ურთიერთობა რამოდენიმე ქართველთან, რომლებიც იმსახურებდნენ პატივისცემას, მშრომელი და გამრჯე ხალხი იყვნენ.
იყო იქაც, "ყვითელი" მასა, მაგრამ ვერ "ვქაჩავდი" მათთან ურთიერთობას.
ყველასთვის ნათქვამი მქონდა, თუ გამოჩნდებოდა ვინმე, წესიერი და შრომისმოყვარე, გამოეგზავნათ ჩემთან.
"პატარა" ბიჭმა მომაკითხა.
გიორგი მქვიაო.
მართალი გითხრათ, მესიამოვნა.
პირველ რიგში, რომ ქართველი იყო, მეორე ის რომ ღმერთს გარეგნობა არ დაუშურებია მისთვის და მესამეც, გიორგი რომ ერქვა, ჩემი სეხნია გამოდგა.
შევთავაზე ოფიციანტად ემუშავა და პირობა მივეცი, ყველანაირად დავეხმარებოდი, ოღონდ არ უნდა ეზარმაცა და ყველაზე მთავარი ჩემთვის, ადამიანებთან ურთიერთობაში:-ტყუილი არ ეკადრებინა, არც თავისი თავისთვის და არც ჩემთვის.
ძალიან დავიახლოვე.
პატარა ძმას ვეძახდი და ყველა, პატარა გიორგის ეძახდნენ.
21-ისა არ იყო.
არ შეიძლებოდა გიორგა, ბარში გამეშვა ან სასმელი მიმებარებინა.
/კანონ-მორჩილი ვარ, აქ კი, კანონი კრძალავს 21-წლამდე ასაკის ახალგაზრდისთვის, ალკოჰოლურ სამელებთან ურთიერთობას./
მაინც "გამიძვრებოდა" ხოლმე და იკმაყოფილებდა "წყურვილს".
ბოლოს, იმდენი "მოვახერხე", კოსტუმი ჩავაცვი და ჩემს თანაშემწედ დავნიშნე.
მქონდა დიდი წინააღმდეგობა პატრონებისგან/ტი ჩიო, გრუზინსკუიუ მაფიუ ძელაეშ ზდეს?/, მერე "კლიენტებმაც" გაახურეს, ძირითადად სომხები იყვნენ.
მოკლედ, ჩემი გავიტანე.
გიორგა გავაბლატავე. :drinks:
ე, ყველაფერი კარგი, მაგრამ ამ ბიჭსა დიდი გასაჭირი სჭირდა.
"ქალიშვილი" იყო.
არ იყო ნამყოფი ქალთან./დავათვრე და ვათქმევინე./
-ბიჯო, ვერა ჰხედამ, ქალები ზედ "გახტებიან", მოკიდე ხელი რომელიმეს და წაიყვა სახლში, მე აქ დავრჩები, მაინც სულ აქ არა ვარ რესტორანში?/ მაშინ ერთად გვქონდა ნაქირავები ოთახი/
-გიო, ვერა რა, ვერ ვბედავ.
ახლა რაშია საქმე?!
პირველია და ეშინია კაცსა, ვინიცობაა რამე "უშნო" მოუვიდეს და მეორე დღეს მთელი ქალაქი გაიგებს.
იქაც ვერ აყენებდნენ ენას, ყველაფერს ლაპარაკობდნენ.
-რა გიყო ბიჯო, საიდან მოგიყვანო ეხლა მეე, მუნჯი, ყრუ და ბრმა და თანაც ლამაზი გოგო?
-წადი სადმე, ამერიკულ ბარებში, გაიცნობ ვინმეს და რაც გინდა ის გიქნია. მაშინ ეგ მომივიდა აზრად.
სამი დღის მერე, შუა ღამეა, მაგარი ნაცემი აღებს კარებს.
კინაღამ გავრეკე, მართლა როგორც ძმას ისე ვექცეოდი.
-რა გჭირს მითხარი ახლავე.
-სტრიპ-ბარში ვიყავი და დაცვამ გამლახაო.
-ტყავის "კურტკა" სადა გაქვს".
-არ ვიცი, "პრაივეთ" ოთახში, რომ შევიყვანე "მოცეკვავე" ქალი, ალბათ იქ დარჩაო.
საბუთებიც იმ აყროლებულ ქურთუკში ჰქონია.
-გახსოვს რა ერქვა იმ ბარს?
-არა, აბა საიდან.
-ხთფუუუ, ადე გამომყევი.
-იქ ვერ შემოვალ.
-რათა ბიჯო, იძალავე?
-არა, ხელი მოვკიდე.
-ხელი თუ ხელები?
-აღარ მახსოვს, ისეთი ლამაზი იყო, არაფერი აღარ მახსოვს, მხოლოდ ის მახსოვს, დაცვის ბიჭებმა, ორი დიდი ზანგი იყო, სულ ჰაერში მცემეს, სანამ გარეთ გადმომაგდებდნენო.
წავედით, შევედი, გამოვიტანე "გაჭირვებულის ტყავსაფარი" და გამოვწიეთ სახლისკენ.
გზაში ტვინს ვუბურღავ:-ნუ მარცხვენ მსოფლიო მასშტაბითთქო.LOOOL
გავიდა ორი კვირა და ახალი შარი აიკიდა.
გამეპარა რესტორნიდან.
სანამ გაიძურწებოდა, "საღამოსთვის" გადანახული, ფრანგული კონიაკი, გამომიწრუპა, რამოდენიმე ბოთლი ლუდიც დააყოლა და ჯიბეში 2800$-ით, სხვა "რუსულ" რესტორნისკენ გასწია.
ეს ფული, ადვოკატისთვის უნდა მიეცა ორშაბათს.
ტელეფონზე არ მპასუხობს, არავითარი ინფორმაცია.
გადავაქოთე მთელი რუსული რესტორნები.
RUSSIA HOUSE-იდან მიპასუხეს, აქა არის და დროზე წაიყვანე, თორემ მოკლავენ სომხებიო.
ვიცნობდი იმ რესტორანში ხალხს.
გადავურეკე და ვეკითხები.
-რას აკეთებს ამისთანას?
-გოგოს შემოარტყა, შუა დარბაზშიო./სომეხი იყო ეს გოგო./
ეჰ, სანამ მე მივედი.
ჩემი გიორგა, უკვე მაგარი მიჟეჟილი დამხვდა.
წამოვიყვანე.
30$-ღა ჰქონდა ჯიბეში.
ძალიან ბევრი ვიფიქრე, თუ რითი შევძლებდი, ამ "ატეხილის" შველას.
ორშაბათობით, ბიზნესი დაკეტილი გვქონდა.
-ადე, მე გამოგყვები, წავიდეთ ქალაქის ცენტრში, იქნებ შენს "საბედოს" იქ გადააწყდე.
-მართლა გამომყვები, არ მატყუებ?
-წამო ჰო, ამაღამ უნდა დაგავაჟკაცო, ჯანდაბას ჩემი თავი, შენი ცოდვით აღარა ვარ.
გამოიპრანჭა, წავედით და მივედით.
სადაც მივედით, ყველგან გვითხრეს:-აბა, აბა, დაახვიეთ აქედანაო.
არ იყო ეს ვაჟბატონი 21 წლის და არ გვიშვებდნენ ბარებში.
4-5 ბარიდან, რომ გვიპინტრიშეს, მე უკვე "მკაცრად" გადავწყვიტე სახლში წამოსვლა.
-გიო, ერთიც ვცადოთ რა.
დავიწვი მისი გაჭირვებით.
იმ პერიოდში, სხვა სამსახურიც მქონდა.
სარეკლამო სააგენტოში ვმუშაობდი.
ვამზადებდით ნეონის სარეკლამო დაფებს და ყველანაირ ბიზნესის შენობებს, გარედან თუ შიგნიდან, ვალამაზებდით.
/ისე, ბევრი "შედევრი" მაქვს დატოვილი სანფრანცისკოში, ბერკლიში, ოკლენდში და ლოს-ანჯელესშიც არის ჩემი გაკეთებული ნეონის SIGN-ები./
ერთ გეების ბარში, რამოდენიმე კვირის წინ გაკეთებული მქონდა აბრა.
პატრონს ვიცნობდი.
კორეელი ქალ-კაცა იყო./ახლაც არ ვიცი, რომელია./
შევედით ამ ბარში.
გიორგა, გაგებაში არ არის, სად მოხვდა.
პატრონი იქ იყო, რომ დამინახა მიცნო.
ავუხსენი, რომ ძმა მესტუმრა და წამოვიყვანე ბარში.
რათქმაუნდა დამიჯერა, რომ ის 23 წლისაა.
ბარმენს უთხრა:-ამ ხალხს, 6 ჰაინეკენი უფასოდ ჩვენგანო.
მე, ლუდსა ვწრუპავ და თან დამსწრე "საზოგადოებას" ვათვალიერებ.
გიორგას, თვალები აცა-ბაცა გაურბის.
როგორც იქნა მეშველა.
თვალი დაადგა ერთ ულამაზეს არსებას.
-აი, ეგ მინდა, რასაც მოითხოვს ვიხდი.
-მოიცა ბიჯო, იქნებ იმას არ უნდა შენთან?
-მიდი რა გიო, ეგ დამათრევინე.
-შენ დაითრევ და იცი როგორ?
-მიდი, გაეცანი და დაპატიჟე სასმელზე, დასვი და შეეკითხე.
-"ენგრევე" უარი აჯახე პირველ შემოთავაზებულ თანხაზე, ნახევარი შესთავაზე და მერე გააგრძელე ლაპარაკი.
-ჰო, ბევრი არ დაროშო.
წავიდა, მოიყვანა და ჰაი სასწაული.
უკიდეგანოდ ლამაზია ის არსება.
არაფერი არ აკლია, პირიქით.
ჩემზე მაღალია/182+++++++++++++/
ამოვიოხრე ცოლიანმა და უკვე გეგმის შესრულებას მოვკიდე ხელი.
გავედით გარეთ და გიორგი ტაქსის გასაჩერებლად გაუშვი.
ეჭვი მღრღნის და არ მასვენებს.
ქალი, მართლა ვიცი "რაც" არის.
მაგრამ ესეთი "სრულყოფილება", რომელიც გვერდით მიდგას, საფუძვლიან ეჭვს აღმიძრავს.
ვეღარ მოვისვენე და ვეკითხები:- ისა და, კაცისა გააქვს?
-კი მააქვსო.
-გიორგი, ხელების ქნევას თავი დაანებე, შუა გზაზე დადექი და ნებისმიერი ტრანსპორტი გააჩერე, დროულად გავეცალოთ აქაურობასმეთქი.
-რა მოხდა, ფასი გაზარდა?
-ჰო, გაზარდა ძალიან.
--რამდენით?, მაინც გადავიხდი.
-რას გადაიხდი შე შობელძაღლო, ამაღამა, ერთდროულათ დაკარგავ ორ "ქალიშვილობას".
-კაცია, კაცი, "კუკლა" იცი რა არის?
-ვერ გავიგე გიო.
-ეჰ, კიდე კაი გამოგყევი, თორე არ მოხვიდოდი სახლში "დვაინოი" დავაჟკაცებული.
-წამო, წამაეთრიე სახლში და შენი ხმა აღარ გავიგონო.
საწყალი, დაბეჩავებული დადიოდა დაახლოებით ერთი თვე.
ქალისა და კაცის ერთდროულად ხსენებაზე, ისტერიკა ემართებოდა ხოლმე.
დაახლოებით 21 წლის წინ, პირველად დავდგი ფეხი ჩრდილოეთ ამერიკის, ერთერთ ულამაზესი ქალაქის აეროპორტში.
ჩამოვედი კალიფორნიაში და სახელად იმ ქალაქს, რომელშიც "მე" შევდგი ფეხი, ჩემდა "გასაკვირად", ახლაც სანფრანცისკო ჰქვია.
დაახლოებით ორ თვეში, კარგი სამსახური ვიშოვე.
რუსეთიდან ემიგრირებული ებრაელების რესტორანში, მენეჯერად "გამამწესეს".
ალბათ იყო იღბალიც, მაგრამ ვთვლი, რომ სიპატიოსნემ და დაუზარლობამ, თავისი შედეგი გამოიღო.
მოკლედ, რესტორნის პატრონებმა, რამოდენიმე "გამოცდის შემდეგ", ჩამაბარეს "ყველაფრის გასაღებები" და ააყოლეს სანტა-ბარბარაში, იქაც ჰქონდათ საკუთარი სახლი./სად აღარა ჰქონდათ ის იკითხეთ?/
რესტორანში მუშაობა, ადვილი არ არის.
უნდა იყვე აბსოლუტურად კომუნიკაბელური და ძლიერ მომთმენი.
ჩემი ტემპერამენტის პატრონს მიჭირდა თავიდან, მაგრამ წესრიგის მოყვარული ვარ და მალე მოვაჭკვიანე "პერსონალიც" და მომხმარებელიც.
"ჩემი" წესები შემოვიღე.
ვერავინ შემოვიდოდა, ჯინსებით, ბოტასებით და მთლად უარესი-"სპორტიულებით". ავწიე მომსახურების დონე, გავზარდე ოფიციანტების რაოდენობა, დავახარჯინე პატრონებს რამოდენიმე ათასი დოლარი, რესტორნის გასალამაზებლად, დავაყენე დაცვა,ანუ პოლიციელები, /მანამდე "შავები" ნარკოტიკს ჰყიდიდნენ რესტორანში და სხვა გზა არ მქონდა/, შევცვალე მზარეულები და დაახლოებით ერთ თვეში, "მკვდარი" გავაცოცხლე.
ხალხმა, მოსვლა დაიწყო.
დაახლოებით ექვს თვეში, ერთი საღამოს შემოსავლით, მთელი თვის გადასახადს ვაგროვებდი.
რომ იტყვიან, წავიდა საქმე მომგებიანად.
მცნობდა ყველა, პოსტ-საბჭოთა რესპუბლიკებიდან ჩამოსული თითქმის ყველა ემიგრანტი.
/თუ გყავთ ვინმე ნაცნობი სანფრანცისკოში, ჰკითხეთ:RUSSIAN BEAR-ში, 2000-დან 2003-მდე ვინ იყო მენეჯერითქო./
მეც, ჩემს წილად, წარმოვადგენდი ჩემს ქვეყანას და ამით ძლიერ ვამაყობდი.
მქონდა იმის საშუალება, რომ ყოველ საღამოს "თბილისო" ემღერათ ქართულად ჩემს მუსიკოსებს და ერთი კაი ბაღდადურითაც დამეგვირგვინებინა ჩემი იქ "ყოფნა".
ეს ყველაფერი, ხომ აგიხსენით.
ეხლა, მივყვეთ ცხოვრებააააააააას.
მქონდა ურთიერთობა რამოდენიმე ქართველთან, რომლებიც იმსახურებდნენ პატივისცემას, მშრომელი და გამრჯე ხალხი იყვნენ.
იყო იქაც, "ყვითელი" მასა, მაგრამ ვერ "ვქაჩავდი" მათთან ურთიერთობას.
ყველასთვის ნათქვამი მქონდა, თუ გამოჩნდებოდა ვინმე, წესიერი და შრომისმოყვარე, გამოეგზავნათ ჩემთან.
"პატარა" ბიჭმა მომაკითხა.
გიორგი მქვიაო.
მართალი გითხრათ, მესიამოვნა.
პირველ რიგში, რომ ქართველი იყო, მეორე ის რომ ღმერთს გარეგნობა არ დაუშურებია მისთვის და მესამეც, გიორგი რომ ერქვა, ჩემი სეხნია გამოდგა.
შევთავაზე ოფიციანტად ემუშავა და პირობა მივეცი, ყველანაირად დავეხმარებოდი, ოღონდ არ უნდა ეზარმაცა და ყველაზე მთავარი ჩემთვის, ადამიანებთან ურთიერთობაში:-ტყუილი არ ეკადრებინა, არც თავისი თავისთვის და არც ჩემთვის.
ძალიან დავიახლოვე.
პატარა ძმას ვეძახდი და ყველა, პატარა გიორგის ეძახდნენ.
21-ისა არ იყო.
არ შეიძლებოდა გიორგა, ბარში გამეშვა ან სასმელი მიმებარებინა.
/კანონ-მორჩილი ვარ, აქ კი, კანონი კრძალავს 21-წლამდე ასაკის ახალგაზრდისთვის, ალკოჰოლურ სამელებთან ურთიერთობას./
მაინც "გამიძვრებოდა" ხოლმე და იკმაყოფილებდა "წყურვილს".
ბოლოს, იმდენი "მოვახერხე", კოსტუმი ჩავაცვი და ჩემს თანაშემწედ დავნიშნე.
მქონდა დიდი წინააღმდეგობა პატრონებისგან/ტი ჩიო, გრუზინსკუიუ მაფიუ ძელაეშ ზდეს?/, მერე "კლიენტებმაც" გაახურეს, ძირითადად სომხები იყვნენ.
მოკლედ, ჩემი გავიტანე.
გიორგა გავაბლატავე. :drinks:
ე, ყველაფერი კარგი, მაგრამ ამ ბიჭსა დიდი გასაჭირი სჭირდა.
"ქალიშვილი" იყო.
არ იყო ნამყოფი ქალთან./დავათვრე და ვათქმევინე./
-ბიჯო, ვერა ჰხედამ, ქალები ზედ "გახტებიან", მოკიდე ხელი რომელიმეს და წაიყვა სახლში, მე აქ დავრჩები, მაინც სულ აქ არა ვარ რესტორანში?/ მაშინ ერთად გვქონდა ნაქირავები ოთახი/
-გიო, ვერა რა, ვერ ვბედავ.
ახლა რაშია საქმე?!
პირველია და ეშინია კაცსა, ვინიცობაა რამე "უშნო" მოუვიდეს და მეორე დღეს მთელი ქალაქი გაიგებს.
იქაც ვერ აყენებდნენ ენას, ყველაფერს ლაპარაკობდნენ.
-რა გიყო ბიჯო, საიდან მოგიყვანო ეხლა მეე, მუნჯი, ყრუ და ბრმა და თანაც ლამაზი გოგო?
-წადი სადმე, ამერიკულ ბარებში, გაიცნობ ვინმეს და რაც გინდა ის გიქნია. მაშინ ეგ მომივიდა აზრად.
სამი დღის მერე, შუა ღამეა, მაგარი ნაცემი აღებს კარებს.
კინაღამ გავრეკე, მართლა როგორც ძმას ისე ვექცეოდი.
-რა გჭირს მითხარი ახლავე.
-სტრიპ-ბარში ვიყავი და დაცვამ გამლახაო.
-ტყავის "კურტკა" სადა გაქვს".
-არ ვიცი, "პრაივეთ" ოთახში, რომ შევიყვანე "მოცეკვავე" ქალი, ალბათ იქ დარჩაო.
საბუთებიც იმ აყროლებულ ქურთუკში ჰქონია.
-გახსოვს რა ერქვა იმ ბარს?
-არა, აბა საიდან.
-ხთფუუუ, ადე გამომყევი.
-იქ ვერ შემოვალ.
-რათა ბიჯო, იძალავე?
-არა, ხელი მოვკიდე.
-ხელი თუ ხელები?
-აღარ მახსოვს, ისეთი ლამაზი იყო, არაფერი აღარ მახსოვს, მხოლოდ ის მახსოვს, დაცვის ბიჭებმა, ორი დიდი ზანგი იყო, სულ ჰაერში მცემეს, სანამ გარეთ გადმომაგდებდნენო.
წავედით, შევედი, გამოვიტანე "გაჭირვებულის ტყავსაფარი" და გამოვწიეთ სახლისკენ.
გზაში ტვინს ვუბურღავ:-ნუ მარცხვენ მსოფლიო მასშტაბითთქო.LOOOL
გავიდა ორი კვირა და ახალი შარი აიკიდა.
გამეპარა რესტორნიდან.
სანამ გაიძურწებოდა, "საღამოსთვის" გადანახული, ფრანგული კონიაკი, გამომიწრუპა, რამოდენიმე ბოთლი ლუდიც დააყოლა და ჯიბეში 2800$-ით, სხვა "რუსულ" რესტორნისკენ გასწია.
ეს ფული, ადვოკატისთვის უნდა მიეცა ორშაბათს.
ტელეფონზე არ მპასუხობს, არავითარი ინფორმაცია.
გადავაქოთე მთელი რუსული რესტორნები.
RUSSIA HOUSE-იდან მიპასუხეს, აქა არის და დროზე წაიყვანე, თორემ მოკლავენ სომხებიო.
ვიცნობდი იმ რესტორანში ხალხს.
გადავურეკე და ვეკითხები.
-რას აკეთებს ამისთანას?
-გოგოს შემოარტყა, შუა დარბაზშიო./სომეხი იყო ეს გოგო./
ეჰ, სანამ მე მივედი.
ჩემი გიორგა, უკვე მაგარი მიჟეჟილი დამხვდა.
წამოვიყვანე.
30$-ღა ჰქონდა ჯიბეში.
ძალიან ბევრი ვიფიქრე, თუ რითი შევძლებდი, ამ "ატეხილის" შველას.
ორშაბათობით, ბიზნესი დაკეტილი გვქონდა.
-ადე, მე გამოგყვები, წავიდეთ ქალაქის ცენტრში, იქნებ შენს "საბედოს" იქ გადააწყდე.
-მართლა გამომყვები, არ მატყუებ?
-წამო ჰო, ამაღამ უნდა დაგავაჟკაცო, ჯანდაბას ჩემი თავი, შენი ცოდვით აღარა ვარ.
გამოიპრანჭა, წავედით და მივედით.
სადაც მივედით, ყველგან გვითხრეს:-აბა, აბა, დაახვიეთ აქედანაო.
არ იყო ეს ვაჟბატონი 21 წლის და არ გვიშვებდნენ ბარებში.
4-5 ბარიდან, რომ გვიპინტრიშეს, მე უკვე "მკაცრად" გადავწყვიტე სახლში წამოსვლა.
-გიო, ერთიც ვცადოთ რა.
დავიწვი მისი გაჭირვებით.
იმ პერიოდში, სხვა სამსახურიც მქონდა.
სარეკლამო სააგენტოში ვმუშაობდი.
ვამზადებდით ნეონის სარეკლამო დაფებს და ყველანაირ ბიზნესის შენობებს, გარედან თუ შიგნიდან, ვალამაზებდით.
/ისე, ბევრი "შედევრი" მაქვს დატოვილი სანფრანცისკოში, ბერკლიში, ოკლენდში და ლოს-ანჯელესშიც არის ჩემი გაკეთებული ნეონის SIGN-ები./
ერთ გეების ბარში, რამოდენიმე კვირის წინ გაკეთებული მქონდა აბრა.
პატრონს ვიცნობდი.
კორეელი ქალ-კაცა იყო./ახლაც არ ვიცი, რომელია./
შევედით ამ ბარში.
გიორგა, გაგებაში არ არის, სად მოხვდა.
პატრონი იქ იყო, რომ დამინახა მიცნო.
ავუხსენი, რომ ძმა მესტუმრა და წამოვიყვანე ბარში.
რათქმაუნდა დამიჯერა, რომ ის 23 წლისაა.
ბარმენს უთხრა:-ამ ხალხს, 6 ჰაინეკენი უფასოდ ჩვენგანო.
მე, ლუდსა ვწრუპავ და თან დამსწრე "საზოგადოებას" ვათვალიერებ.
გიორგას, თვალები აცა-ბაცა გაურბის.
როგორც იქნა მეშველა.
თვალი დაადგა ერთ ულამაზეს არსებას.
-აი, ეგ მინდა, რასაც მოითხოვს ვიხდი.
-მოიცა ბიჯო, იქნებ იმას არ უნდა შენთან?
-მიდი რა გიო, ეგ დამათრევინე.
-შენ დაითრევ და იცი როგორ?
-მიდი, გაეცანი და დაპატიჟე სასმელზე, დასვი და შეეკითხე.
-"ენგრევე" უარი აჯახე პირველ შემოთავაზებულ თანხაზე, ნახევარი შესთავაზე და მერე გააგრძელე ლაპარაკი.
-ჰო, ბევრი არ დაროშო.
წავიდა, მოიყვანა და ჰაი სასწაული.
უკიდეგანოდ ლამაზია ის არსება.
არაფერი არ აკლია, პირიქით.
ჩემზე მაღალია/182+++++++++++++/
ამოვიოხრე ცოლიანმა და უკვე გეგმის შესრულებას მოვკიდე ხელი.
გავედით გარეთ და გიორგი ტაქსის გასაჩერებლად გაუშვი.
ეჭვი მღრღნის და არ მასვენებს.
ქალი, მართლა ვიცი "რაც" არის.
მაგრამ ესეთი "სრულყოფილება", რომელიც გვერდით მიდგას, საფუძვლიან ეჭვს აღმიძრავს.
ვეღარ მოვისვენე და ვეკითხები:- ისა და, კაცისა გააქვს?
-კი მააქვსო.
-გიორგი, ხელების ქნევას თავი დაანებე, შუა გზაზე დადექი და ნებისმიერი ტრანსპორტი გააჩერე, დროულად გავეცალოთ აქაურობასმეთქი.
-რა მოხდა, ფასი გაზარდა?
-ჰო, გაზარდა ძალიან.
--რამდენით?, მაინც გადავიხდი.
-რას გადაიხდი შე შობელძაღლო, ამაღამა, ერთდროულათ დაკარგავ ორ "ქალიშვილობას".
-კაცია, კაცი, "კუკლა" იცი რა არის?
-ვერ გავიგე გიო.
-ეჰ, კიდე კაი გამოგყევი, თორე არ მოხვიდოდი სახლში "დვაინოი" დავაჟკაცებული.
-წამო, წამაეთრიე სახლში და შენი ხმა აღარ გავიგონო.
საწყალი, დაბეჩავებული დადიოდა დაახლოებით ერთი თვე.
ქალისა და კაცის ერთდროულად ხსენებაზე, ისტერიკა ემართებოდა ხოლმე.
საკერავი მანქანა
https://forum.ge/?showtopic=35203930&view=findpost&p=58232309
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
ეს ისტორია კიდევ ერთ მოსკოველ ჟურნელისტს მოვუყევი და SPEEDINFO-ში გამოაქვეყნა.
გადააკეთა იმ ჩემის თვრამეტიანმა.
ერთგან არა თქვა სექსის შემდეგ რომ მოვუყევი ეგ ამბავი.
გამოვუშვებ, თორემ ტრაკების და "ზუზუების" პარადი ყოფილა მანდ, კაცები და ქალები კიდევ გლახა და გაჭირვებულ სიტუაციაში ყოფილხართ.
თბილისის ზემოთ, პატარ-პატარა სოფლებია მიმოფანტული, თბილისელები "დაჩებს" ვეძახდით, ჩვენც გვქონდა ერთი პატარა სახლუკა, დასახლებას კოჯრისხევი ჰქვია.
მოწყობილი გვქონდა ყველაფრით, ავეჯით, ჭურჭელით, "ფეჩით" და თქვენ წარმოიდგინეთ საკერავი მანქანითაც.
აი, ეს საკერავი მანქანა, რაში გამოგვადგა, ქვემოთ მოგახსენებთ.
ზაფხულია, "იწვის" თბილისი, ავიყვანე ოჯახობა და ვაპირებ ჩემი შვებულებაც იქ გავატარო.
/მეუღლე დისერტაციას წერდა და "შორს" ვერ წავედით, თან ფეხმძიმედ მყავს პირველ შვილზე. ბიბლიოთეკები კიდევ ახლოს იყო, სულ 25 კილომეტრი საჯარომდე./
პირველი დილაა და 6 საათზე დენის ხერხის ღმუილი მაღვიძებს.
გამოვედი გარეთ.
ისედაც ადრიანად ვიღვიძებ, რაღა დამაძინებდა.
მეზობელი მყავდა, პენსიაზე იყო გასული და ზამთარ-ზაფხულ, იქ ცხოვრობდა, ქალაქში პროდუქტებზე და "შეშაზე" თუ ჩამოვიდოდა.
"შეშად" ძველ ფიცრებს ხმარობდა, "გრუზავიკი" ჰყავდა, ჩავიდოდა ქალაქში და სადაც გადაყრილ ლურსმნიან ფიცრებს ნახულობდა, ამოჰქონდა და "ერთობოდა".
ის კი ხარობდა, მაგრამ გარშემო მყოფები რა დღეში ვიქნებოდით წარმოიდგინეთ.
დაახლოებით ერთი საათი ხერხამდა, მერე დიდი ურო ჰქონდა და რკინის დიდ "პლიტაზე", ამ ძველ ჟანგიანი ლურსმნების გასწორებას, კიდევ ერთი საათი უნდებოდა.
ეგეც თქვენი მშვენიერი სისხამი დილა, აგარაკზე.
მეზობლებს ყველას ვიცნობდი, პირველივე დღეს, შევიკრიბეთ და ვისაუბრეთ.
კრება მშვიდი მომავლის იმედით დაიშალა.
მხოლოდ ჩემზე იყო დიდი იმედი სამეზობლოსი, რამენაირად უნდა გადამეწყვიტა ძია ვასოს პრობლემა./ვასო ერქვა ჩვენს "სადო-მაზოხისტს"/
გადავედი და ვეუბნები:- ვასო ძია, ორი "ვედრა" ლურსმანი და ერთი კამაზი შეშა ჩემზე იყვეს, ოღონდაც თავს გაუფრთხილდი და რამე არ იტკინო ამ ლურსმნებზე და ხერხზეთქო.
-რა მჭირს შენი გასაფრთხილებელი, მე არ ვიცი რა უნდა გავაკეთოო?!
30-წელზე მეტი მილიციაში მუშაობდა, ბოლოს მილიციის უფროსადაც უმუშავია.
აბა, მაგის გადაკიდება იქნებოდა?
ტვინი კინაღამ დამეწვა ფიქრისგან.
გადავწყვიტე, ხერხს მოვპარავ თავის ჩაქუჩიანადთქო, ვერ ამართლებდა ეს გეგმაც, პოლიციელი იყო და გაიგებდა, მეორე მთლად უარესი, ქურდობას ვერ ვახერხებ.
შუა ღამისას, განათდა ტვინი.
ამ ჩვენი ცოდვით სავსეს, ერთი ჩვეულება ჰქონდა. დილით სანამ თავის "სადო-მაზოხისტურ სეანსს" დაიწყებდა, გარეთ, თავისივე ხელით ჟანგიან-გასწორებულ ლურსმანზე, "კეპკა" ეკიდა, გამოსვლისას იხურავდა, შესვლისას, ისევ კიდებდა ხოლმე იმ ლურსმანზე.
მაინც გავრისკე და გადავძვერი მის ეზოში შუა ღამისას.
გახსოვთ საკერავი მანქანა?
ჰოდა, დაახლოებით 3 საათი, ამ ქუდის დაპატარავებას მოვუნდით მე და ჩემი ცოლი. სულ რაღაც 2 ზომით შევავიწროვეთ.
გამთენიისას, უკან დავუკიდე ლურსმანზე.
ყველა მეზობელი გაფრთხილებული მყავს, უნდა გაუარონ ახლოს და უნდა შეეკითხონ:
-ძია ვასო, დღეს რაღაც თქვენი ფერი არ მომწონს, რაღაც ცუდად გამოიყურებით, და ასე შემდეგ.
თურმე დიდხანს უწვალია, ქუდი რომ დაეხურა.
4 კაცმა რომ შეასრულა "დანაპირები", ჩემი ჯერიც მოვიდააა.
გადავედი და ვეკითხები:
-ვასო ძია, რაღაც დიდი მეჩვენება თქვენი თავი, ხომ კარგად გრძნობთ თავსათქო?
ე, ამასღა ელოდა, შევარდა სახლში და ნახევარ საათში ცოლთან ერთად გამოპრანჭულები გამოდიან.
-საით გაგიწევიათ, თუ ქალაქში აპირებთ, მეც მივდივარ და გაგიყოლებთთქო.
/სადმე წამსვლელი ვიყავიიი?/
-რა ვიცი, რაღაც კარგად ვერ არის ექიმთან მიმყავსო. ცოლი მპასუხობს.
-თქვე დალოცვილებო, აქვე სამეზობლოში 4 ექიმი გვყავს და თბილისში რაღა გინდათ, ამათზე უკეთეს სპეციალისტებს სად ნახავთთქო.
მოკლედ, ეს ექიმებიც ჩემს დღეში იყვნენ და იქვე ეზოში მოაწყვეს კონსილიუმი.
დაუდგინეს ჩვენ ვასოს, თავის გადიდების მიზეზი ხმაურია და ძილის უკმარისობაო.
მკაცრად აუკრძალეს ყველანაირი ელექტრო ხელსაწყოს ხმარება, მექანიკურების ჩათვლით.
ბჯოოოოოოო, მეორე დილა გათენდა და იგეთი წყნარი, რო მეტი არ შაილება.
10 საათისთვის, ვასო ძია გამოვიდა და ყვავილების მორწყვა დაიწყო.
მთელი ერთი თვე, შლანგი არ გაუგდია ხელიდან.
ჰო, თვითონაც დაისვენა და ჩვენც.
პ.ს. საკერავი მანქანა, აუცილებელია ყველას ჰქონდეს. რა იცი რა ხდება.
2007. ივნისი.
გადააკეთა იმ ჩემის თვრამეტიანმა.
ერთგან არა თქვა სექსის შემდეგ რომ მოვუყევი ეგ ამბავი.
გამოვუშვებ, თორემ ტრაკების და "ზუზუების" პარადი ყოფილა მანდ, კაცები და ქალები კიდევ გლახა და გაჭირვებულ სიტუაციაში ყოფილხართ.
თბილისის ზემოთ, პატარ-პატარა სოფლებია მიმოფანტული, თბილისელები "დაჩებს" ვეძახდით, ჩვენც გვქონდა ერთი პატარა სახლუკა, დასახლებას კოჯრისხევი ჰქვია.
მოწყობილი გვქონდა ყველაფრით, ავეჯით, ჭურჭელით, "ფეჩით" და თქვენ წარმოიდგინეთ საკერავი მანქანითაც.
აი, ეს საკერავი მანქანა, რაში გამოგვადგა, ქვემოთ მოგახსენებთ.
ზაფხულია, "იწვის" თბილისი, ავიყვანე ოჯახობა და ვაპირებ ჩემი შვებულებაც იქ გავატარო.
/მეუღლე დისერტაციას წერდა და "შორს" ვერ წავედით, თან ფეხმძიმედ მყავს პირველ შვილზე. ბიბლიოთეკები კიდევ ახლოს იყო, სულ 25 კილომეტრი საჯარომდე./
პირველი დილაა და 6 საათზე დენის ხერხის ღმუილი მაღვიძებს.
გამოვედი გარეთ.
ისედაც ადრიანად ვიღვიძებ, რაღა დამაძინებდა.
მეზობელი მყავდა, პენსიაზე იყო გასული და ზამთარ-ზაფხულ, იქ ცხოვრობდა, ქალაქში პროდუქტებზე და "შეშაზე" თუ ჩამოვიდოდა.
"შეშად" ძველ ფიცრებს ხმარობდა, "გრუზავიკი" ჰყავდა, ჩავიდოდა ქალაქში და სადაც გადაყრილ ლურსმნიან ფიცრებს ნახულობდა, ამოჰქონდა და "ერთობოდა".
ის კი ხარობდა, მაგრამ გარშემო მყოფები რა დღეში ვიქნებოდით წარმოიდგინეთ.
დაახლოებით ერთი საათი ხერხამდა, მერე დიდი ურო ჰქონდა და რკინის დიდ "პლიტაზე", ამ ძველ ჟანგიანი ლურსმნების გასწორებას, კიდევ ერთი საათი უნდებოდა.
ეგეც თქვენი მშვენიერი სისხამი დილა, აგარაკზე.
მეზობლებს ყველას ვიცნობდი, პირველივე დღეს, შევიკრიბეთ და ვისაუბრეთ.
კრება მშვიდი მომავლის იმედით დაიშალა.
მხოლოდ ჩემზე იყო დიდი იმედი სამეზობლოსი, რამენაირად უნდა გადამეწყვიტა ძია ვასოს პრობლემა./ვასო ერქვა ჩვენს "სადო-მაზოხისტს"/
გადავედი და ვეუბნები:- ვასო ძია, ორი "ვედრა" ლურსმანი და ერთი კამაზი შეშა ჩემზე იყვეს, ოღონდაც თავს გაუფრთხილდი და რამე არ იტკინო ამ ლურსმნებზე და ხერხზეთქო.
-რა მჭირს შენი გასაფრთხილებელი, მე არ ვიცი რა უნდა გავაკეთოო?!
30-წელზე მეტი მილიციაში მუშაობდა, ბოლოს მილიციის უფროსადაც უმუშავია.
აბა, მაგის გადაკიდება იქნებოდა?
ტვინი კინაღამ დამეწვა ფიქრისგან.
გადავწყვიტე, ხერხს მოვპარავ თავის ჩაქუჩიანადთქო, ვერ ამართლებდა ეს გეგმაც, პოლიციელი იყო და გაიგებდა, მეორე მთლად უარესი, ქურდობას ვერ ვახერხებ.
შუა ღამისას, განათდა ტვინი.
ამ ჩვენი ცოდვით სავსეს, ერთი ჩვეულება ჰქონდა. დილით სანამ თავის "სადო-მაზოხისტურ სეანსს" დაიწყებდა, გარეთ, თავისივე ხელით ჟანგიან-გასწორებულ ლურსმანზე, "კეპკა" ეკიდა, გამოსვლისას იხურავდა, შესვლისას, ისევ კიდებდა ხოლმე იმ ლურსმანზე.
მაინც გავრისკე და გადავძვერი მის ეზოში შუა ღამისას.
გახსოვთ საკერავი მანქანა?
ჰოდა, დაახლოებით 3 საათი, ამ ქუდის დაპატარავებას მოვუნდით მე და ჩემი ცოლი. სულ რაღაც 2 ზომით შევავიწროვეთ.
გამთენიისას, უკან დავუკიდე ლურსმანზე.
ყველა მეზობელი გაფრთხილებული მყავს, უნდა გაუარონ ახლოს და უნდა შეეკითხონ:
-ძია ვასო, დღეს რაღაც თქვენი ფერი არ მომწონს, რაღაც ცუდად გამოიყურებით, და ასე შემდეგ.
თურმე დიდხანს უწვალია, ქუდი რომ დაეხურა.
4 კაცმა რომ შეასრულა "დანაპირები", ჩემი ჯერიც მოვიდააა.
გადავედი და ვეკითხები:
-ვასო ძია, რაღაც დიდი მეჩვენება თქვენი თავი, ხომ კარგად გრძნობთ თავსათქო?
ე, ამასღა ელოდა, შევარდა სახლში და ნახევარ საათში ცოლთან ერთად გამოპრანჭულები გამოდიან.
-საით გაგიწევიათ, თუ ქალაქში აპირებთ, მეც მივდივარ და გაგიყოლებთთქო.
/სადმე წამსვლელი ვიყავიიი?/
-რა ვიცი, რაღაც კარგად ვერ არის ექიმთან მიმყავსო. ცოლი მპასუხობს.
-თქვე დალოცვილებო, აქვე სამეზობლოში 4 ექიმი გვყავს და თბილისში რაღა გინდათ, ამათზე უკეთეს სპეციალისტებს სად ნახავთთქო.
მოკლედ, ეს ექიმებიც ჩემს დღეში იყვნენ და იქვე ეზოში მოაწყვეს კონსილიუმი.
დაუდგინეს ჩვენ ვასოს, თავის გადიდების მიზეზი ხმაურია და ძილის უკმარისობაო.
მკაცრად აუკრძალეს ყველანაირი ელექტრო ხელსაწყოს ხმარება, მექანიკურების ჩათვლით.
ბჯოოოოოოო, მეორე დილა გათენდა და იგეთი წყნარი, რო მეტი არ შაილება.
10 საათისთვის, ვასო ძია გამოვიდა და ყვავილების მორწყვა დაიწყო.
მთელი ერთი თვე, შლანგი არ გაუგდია ხელიდან.
ჰო, თვითონაც დაისვენა და ჩვენც.
პ.ს. საკერავი მანქანა, აუცილებელია ყველას ჰქონდეს. რა იცი რა ხდება.
2007. ივნისი.
ნათურა პირში
https://forum.ge/?showtopic=35203930&view=findpost&p=58227576
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
1995 წელს რუსეთში აკადემიკოსთა კონფერენცია გაიმართა.
მართლა.
წარმომადგენლები სულ ხანში შესული ქალბატონები იყვნენ.
დამსწრეთა შორის სამად სამი მამაკაცი აღმოვჩნდით, რომლებმაც კონფერენციის შემდეგ დალევა გადავწყვიტეთ. პირველ კრებას ინტერესის გამო დავესწარით.
ვართ მე, ციცერონა და არისტოტელე.
22 წლის თბილისელი ბიჭები.
თუ როგორ მოვხვდით მაგ "აურიე-ზაურიეში", კ/ფ მიმინოს უყურეთ კიდევ ერთხელ.
ცალცალკე ნომრები გვაქვს.
ერთად გადავწყვიტეთ საღამოს გატარება.
საჩვენო-საკბილო ვერ ვნახეთ ამდენ მოხუცში და მომავალი დღეების დაგეგმარება უნდა მოვიფიქროთ.
ციცერონამ, გინდა თუ არა ხვალ სიტყვიერი მოხსენებით უნდა გამოვიდეო.
თითოს ორი ბოთლი პაპაჩემის გამოხდილი ორნახადი ჭანჭურის არაყი გვაქვს გადახუხული.
თბილისში ხუთ ჭიქაში ერთმანეთს ვერ ვცნობდით.
ერთხმად საშინელება ანუ PERSHING 2 დავარქვით.
არისტოტელემ კვერი დაუკრა, მე კიდევ ავიფხორე.
-ვერა ხაართ თქვენა.
-ვაიდა შეგეკითხონ, ზიმბაბვეში და მოზამბიკში 7 ნოემბერი არის თუ არათქო, რა უნდა უპასუხოთ???
-გაითვალისწინეთ!!! იქა კომუნისტები არ არიან!!!
დაიწყეს ფიქრი.
პურ-მარილი სასტუმროს ნომერშივე გავაშლევინეთ და ქეიფიც გახურდა.
შუა ქეიფის დროს მაგიდის თავზე დაკიდებული ასვატიანი ნათურა ჩაქრა და სართულის მორიგეს ვთხოვე მისი გამოცვლა.
მორიგემ ნათურა ახლით შეცვალა, მაგრამ ძველის წაღება დაავიწყდა - იქვე, მაგიდაზე დარჩა.
დალევაც მეტი აღარ გვინდოდა , ვისხედით და სხვადასხვა თემაზე ვსაუბრობდით, ესენი ისევ 7 ნოემბერზე ფიქრობდნენ.../გეოგრაფიაში ორივე მაგრა "სხლამდნენ"./
ამ დროს ნათურას მოვკარი თვალი და დანარჩენებს ვუთხარი, რომ თუ ასვატიან ნათურას პირში ჩაიდებდა ვინმე, მის გამოღებას ვეღარ შეძლებდა. გაჩაღდა კამათი. ერთ-ერთი ოპონენტი, "ფიზიკის" აკადემიკოსი მეუბნება:
- "ასე არ შეიძლება" მე, მეცნიერებათა კანდიდატი, სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომ თუ ნათურის პირში ჩადება შეიძლება, მაშინ შეიძლება მისი გამოღებაც!" - და პირში ნათურას იდებს.
აიღო და ჩაიდო.
ცდილობენ მის გამოღებას, მაგრამ არაფერი გამოსდით.
ნახევარსაათიანი წვალების შემდეგ საავადმყოფოში წასვლა გადავწყვიტეთ. ექთანს დავუძახე და პაციენტი ვაჩვენე. გაკვირვებული ექთანი ქირურგის დასაძახებლად წავიდა. მალე ექიმიც მოვიდა და პაციენტს მტევნის კიდეზე იმ ადგილზე დაარტყა, სადაც იქაური ნერვი ქვედა ყბა თავის ქალას უერთდება.
პირი უფრო ფართოდ გაიღო და ნათურაც თავისუფლად გამოვიდა, პაციენტი კი პირდაღებული დარჩა.
ექიმმა აუხსნა, სანამ ნათურა პირში გედო, კუნთები დაძაბული გქონდა, ახლა კი ძლიერ მოშვებულია და სამიოდე საათის შემდეგ ისევ შეძლებ პირის მოკუმვასო.
დამსახურებულმა "აკადემიკოსებმა" ექიმს მადლობა გადავუხადეთ, ტაქსში ჩავსხედით და სასტუმროსკენ დავიძარით.
-"მაინც ვერაფერი გავიგე, - მეუბნება მეორე აკადემიკოსი , - რატომ არ უნდა გამოდიოდეს ნათურა პირიდან?" ახლა მეორემ გამიპროტესტა: "ასეთი რამ უბრალოდ, შეუძლებელია", - სტაცა ნათურას ხელი და პირში ჩაიდო.
ამ "ანტიკვარ"ნათურას თან დავატარებ, თბილისში უნდა ვაჩვენო დანარჩენ ძმაკაცებს.
ტაქსს ისევ საავადმყოფოსკენ ავაღებინე გეზი. დავიჭირეთ ექთანი, რომელიც ისტერიკაში ჩავარდა, მაგრამ ქირურგის მოსაყვანად მაინც გაიქცა. ქირურგმაც ბევრი იცინა, თუმცა ნათურა მაინც გამოიღო. უიღბლოები საავადმყოფოდან გამოვიყვანე, ტაქსი გავაჩერე და ჩავსხედით. ტაქსის მძღოლი ორი პირდაღებულის დანახვაზე დაინტერესდა:
-ეს დებილები სად მიგყავს?
-რა დებილები, მეცნიერებათა კანდიდატები არიან. უბრალოდ, პირში ნათურა ჩაიდეს და ვეღარ გამოიღეს.
ტაქსის მძღოლმა არ დამიჯერა. დარწმუნება დავუწყე, ვერ დავარწმუნე და ნათურა მივეცი.
მოკლედ, ამჯერადაც მოგვიწია საავადმყოფოში მიბრუნება. მათ დანახვაზე ექთანი შოკში ჩავარდა, ქირურგი დიდხანს ილანძღებოდა, მაგრამ ნათურა მძღოლსაც გამოუღო პირიდან და მაგიდის კიდეს მიაფშვნა!
ტაქსის მძღოლმა სასტუმროსკენ წაგვიყვანა, მაგრამ გზად ავტოინსპექტორი გადაგვეღობა, რომელმაც ვითარებაში გარკვევა გადაწყვიტა - სამი პირდაღებული და ერთი მთვრალი საეჭვოდ მოვეჩვენეთ. ერთადერთი მოლაპარაკე მე ვიყავი, მაგრამ ნასვამი, მოვახერხე ყველაფერი ამეხსნა. ინსპექტორმა ზურგი გვაქცია და თავის ჯიხურში შევიდა. იქ შუქი ჩაქრა და მცირე ხნის შემდეგ მილიციელი უკან დაბრუნდა, უკანა კარი გააღო და ჟესტით გვანიშნა, ჩავწეულიყავით. ჩაჯდა. პირიდან ნათურის ხრახნი მოუჩანდა.
ტაქსი კიდევ ერთხელ მივაბრუნე საავადმყოფოში.
ექთანი ძლივს მოასულიერეს და ქირურგის დასაძახებლად გაგზავნეს.
ექიმის კაბინეტის კარი შეაღო თუ არა, ექთანმა დაიკივლა და გულწასული ჩაიკეცა.
ოთახიდან ქირურგი გამოვიდა არაბუნებრივად დაღებული პირით...
პ.ს. ღმერთი არ გაგიწყრეთ და არ სცადოთ, თორემ იგივე დეგემართებათ. lol.gif gigi.gif
ასე რომ მე "პას".
გაგაფრთხილეთ, არა ჰქნათ ეგ!!!!!! lol.gif
მართლა.
წარმომადგენლები სულ ხანში შესული ქალბატონები იყვნენ.
დამსწრეთა შორის სამად სამი მამაკაცი აღმოვჩნდით, რომლებმაც კონფერენციის შემდეგ დალევა გადავწყვიტეთ. პირველ კრებას ინტერესის გამო დავესწარით.
ვართ მე, ციცერონა და არისტოტელე.
22 წლის თბილისელი ბიჭები.
თუ როგორ მოვხვდით მაგ "აურიე-ზაურიეში", კ/ფ მიმინოს უყურეთ კიდევ ერთხელ.
ცალცალკე ნომრები გვაქვს.
ერთად გადავწყვიტეთ საღამოს გატარება.
საჩვენო-საკბილო ვერ ვნახეთ ამდენ მოხუცში და მომავალი დღეების დაგეგმარება უნდა მოვიფიქროთ.
ციცერონამ, გინდა თუ არა ხვალ სიტყვიერი მოხსენებით უნდა გამოვიდეო.
თითოს ორი ბოთლი პაპაჩემის გამოხდილი ორნახადი ჭანჭურის არაყი გვაქვს გადახუხული.
თბილისში ხუთ ჭიქაში ერთმანეთს ვერ ვცნობდით.
ერთხმად საშინელება ანუ PERSHING 2 დავარქვით.
არისტოტელემ კვერი დაუკრა, მე კიდევ ავიფხორე.
-ვერა ხაართ თქვენა.
-ვაიდა შეგეკითხონ, ზიმბაბვეში და მოზამბიკში 7 ნოემბერი არის თუ არათქო, რა უნდა უპასუხოთ???
-გაითვალისწინეთ!!! იქა კომუნისტები არ არიან!!!
დაიწყეს ფიქრი.
პურ-მარილი სასტუმროს ნომერშივე გავაშლევინეთ და ქეიფიც გახურდა.
შუა ქეიფის დროს მაგიდის თავზე დაკიდებული ასვატიანი ნათურა ჩაქრა და სართულის მორიგეს ვთხოვე მისი გამოცვლა.
მორიგემ ნათურა ახლით შეცვალა, მაგრამ ძველის წაღება დაავიწყდა - იქვე, მაგიდაზე დარჩა.
დალევაც მეტი აღარ გვინდოდა , ვისხედით და სხვადასხვა თემაზე ვსაუბრობდით, ესენი ისევ 7 ნოემბერზე ფიქრობდნენ.../გეოგრაფიაში ორივე მაგრა "სხლამდნენ"./
ამ დროს ნათურას მოვკარი თვალი და დანარჩენებს ვუთხარი, რომ თუ ასვატიან ნათურას პირში ჩაიდებდა ვინმე, მის გამოღებას ვეღარ შეძლებდა. გაჩაღდა კამათი. ერთ-ერთი ოპონენტი, "ფიზიკის" აკადემიკოსი მეუბნება:
- "ასე არ შეიძლება" მე, მეცნიერებათა კანდიდატი, სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომ თუ ნათურის პირში ჩადება შეიძლება, მაშინ შეიძლება მისი გამოღებაც!" - და პირში ნათურას იდებს.
აიღო და ჩაიდო.
ცდილობენ მის გამოღებას, მაგრამ არაფერი გამოსდით.
ნახევარსაათიანი წვალების შემდეგ საავადმყოფოში წასვლა გადავწყვიტეთ. ექთანს დავუძახე და პაციენტი ვაჩვენე. გაკვირვებული ექთანი ქირურგის დასაძახებლად წავიდა. მალე ექიმიც მოვიდა და პაციენტს მტევნის კიდეზე იმ ადგილზე დაარტყა, სადაც იქაური ნერვი ქვედა ყბა თავის ქალას უერთდება.
პირი უფრო ფართოდ გაიღო და ნათურაც თავისუფლად გამოვიდა, პაციენტი კი პირდაღებული დარჩა.
ექიმმა აუხსნა, სანამ ნათურა პირში გედო, კუნთები დაძაბული გქონდა, ახლა კი ძლიერ მოშვებულია და სამიოდე საათის შემდეგ ისევ შეძლებ პირის მოკუმვასო.
დამსახურებულმა "აკადემიკოსებმა" ექიმს მადლობა გადავუხადეთ, ტაქსში ჩავსხედით და სასტუმროსკენ დავიძარით.
-"მაინც ვერაფერი გავიგე, - მეუბნება მეორე აკადემიკოსი , - რატომ არ უნდა გამოდიოდეს ნათურა პირიდან?" ახლა მეორემ გამიპროტესტა: "ასეთი რამ უბრალოდ, შეუძლებელია", - სტაცა ნათურას ხელი და პირში ჩაიდო.
ამ "ანტიკვარ"ნათურას თან დავატარებ, თბილისში უნდა ვაჩვენო დანარჩენ ძმაკაცებს.
ტაქსს ისევ საავადმყოფოსკენ ავაღებინე გეზი. დავიჭირეთ ექთანი, რომელიც ისტერიკაში ჩავარდა, მაგრამ ქირურგის მოსაყვანად მაინც გაიქცა. ქირურგმაც ბევრი იცინა, თუმცა ნათურა მაინც გამოიღო. უიღბლოები საავადმყოფოდან გამოვიყვანე, ტაქსი გავაჩერე და ჩავსხედით. ტაქსის მძღოლი ორი პირდაღებულის დანახვაზე დაინტერესდა:
-ეს დებილები სად მიგყავს?
-რა დებილები, მეცნიერებათა კანდიდატები არიან. უბრალოდ, პირში ნათურა ჩაიდეს და ვეღარ გამოიღეს.
ტაქსის მძღოლმა არ დამიჯერა. დარწმუნება დავუწყე, ვერ დავარწმუნე და ნათურა მივეცი.
მოკლედ, ამჯერადაც მოგვიწია საავადმყოფოში მიბრუნება. მათ დანახვაზე ექთანი შოკში ჩავარდა, ქირურგი დიდხანს ილანძღებოდა, მაგრამ ნათურა მძღოლსაც გამოუღო პირიდან და მაგიდის კიდეს მიაფშვნა!
ტაქსის მძღოლმა სასტუმროსკენ წაგვიყვანა, მაგრამ გზად ავტოინსპექტორი გადაგვეღობა, რომელმაც ვითარებაში გარკვევა გადაწყვიტა - სამი პირდაღებული და ერთი მთვრალი საეჭვოდ მოვეჩვენეთ. ერთადერთი მოლაპარაკე მე ვიყავი, მაგრამ ნასვამი, მოვახერხე ყველაფერი ამეხსნა. ინსპექტორმა ზურგი გვაქცია და თავის ჯიხურში შევიდა. იქ შუქი ჩაქრა და მცირე ხნის შემდეგ მილიციელი უკან დაბრუნდა, უკანა კარი გააღო და ჟესტით გვანიშნა, ჩავწეულიყავით. ჩაჯდა. პირიდან ნათურის ხრახნი მოუჩანდა.
ტაქსი კიდევ ერთხელ მივაბრუნე საავადმყოფოში.
ექთანი ძლივს მოასულიერეს და ქირურგის დასაძახებლად გაგზავნეს.
ექიმის კაბინეტის კარი შეაღო თუ არა, ექთანმა დაიკივლა და გულწასული ჩაიკეცა.
ოთახიდან ქირურგი გამოვიდა არაბუნებრივად დაღებული პირით...
პ.ს. ღმერთი არ გაგიწყრეთ და არ სცადოთ, თორემ იგივე დეგემართებათ. lol.gif gigi.gif
ასე რომ მე "პას".
გაგაფრთხილეთ, არა ჰქნათ ეგ!!!!!! lol.gif
ჯარის ამბები საძინებელში
https://forum.ge/?showtopic=35181881&view=findpost&p=57255190
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
ბევრჯერ მაქვს უარი ნათქვამი სხვადასხვა მიზეზების გამო.
დავიწყო??? lol.gif
ძმაკაცის უმცროსმა ძმამ ტვინი გამომაცალა.
ვიღაცას აეკიდა და სექსზე თანახმა არისო.
მერე მე რა შუაში ვართქო?!
მანქანა გაქვს, წამო რა და დაქალსაც წამოიყვანს, პურმარილს მე ვკისრულობ, ჩვენთან ავიდეთ აგარაკზეო.
ბიჯო, ვინმე უშნო არ მაათრიოს, თორემ ვერ გადამირჩები. lol.gif
წამიყვანა ვარკეთილის მეტროსთან, აქ მოვლენო.
"თავისუფალი" ვარ მაგ დროს, არავითარი ცოლი და "საბავშვო ბაღი" კიდევ სახლში. lol.gif
როგორც იქნა "მოიდნენ".
არ არის ცუდი შესახედი, ჯდება ჩემს გემოვნებაში.
ლამაზია და შტერის გამომეტყველება ბოლომდე არა აქვს.
ხმას არ ვიღებ.
მოვიქოქეთ და ავედით აგარაკზე.
გზაში არ ჩერდება, ტვინი წაიღო.
ასვლა იყო და ესენი დაეტაკნენ ერთმანეთს და საძინებლიდან აღარ გამოდიან.
ამ დროს დავანთე ბუხარი და სუფრის გაწყობა დავიწყე.
ეს "საჩემო" გოგო ზის, მიყურებს და ქაქანებს გაუჩერებლად.
მუნჯი ხარო?!
მორცხვი ვარ, კომპლექსები მაწუხებს, თბილისელ გოგოებთან მიჭირს ურთიერთობა, სოფლელი ვარ.
შევიცვალე კილო და ველაპარაკები გორულ-ხაშურულ დიალექტზე.lol.gif
მეთქი მაგარი გოგო ხარ, თან თბილისელი ყოფილხარ.
ვერ ვერკვევი ქალაქში, ვარკეთილი სად არის მეთქი?!
ვახ და ჰოო, ეტყობა ქალაქის ცენტრია ეგ უბანი.
რასა "ფიქროფ", გამოგვივა რამეი კრაოტში???
მე ვერ გაგიბედამ, უარზე ვაარ.
რა მჭირს შენი დასაწუნებელი შე გაგრიაო.
წამო და ხმა არ ამოიღო მაგ დროსო.
ეშველათ და გამოვიდნენ ისინი.
მიყურებს და ჩემს მეგობარს მიახტა, საიდან მოძებნე ეს სოფლელი, გაგებაში არ არისო.
მომიტრიალდა და რა უქენი ამასო?
არაფერი, ვზივარ ჩემთვის და ვუსმენ, თან არაყს გეახლები და მწვადს ვწვავ ბუხარში.
ეგე, ერთი ბოთლი გამოვცალე "ჩემ წილათა, ჰოოდედა ესეცა სვაანს".
ვინ არის სოფლელი შე მართლა შტერო, მეხუთე თაობის თბილისელია, გეკაიფება, იმიტომ რომ ტვინი გაუღუნე.
ახლა ის დამუნჯდა.
წამო მეთქი საძინებელში, ჯარის ამბები უნდა მოგიყვე.
რაც იმას დეემართა ჯერ იქა და მერე გზაში, გაშოროთ ყველას.
დავიწყო??? lol.gif
ძმაკაცის უმცროსმა ძმამ ტვინი გამომაცალა.
ვიღაცას აეკიდა და სექსზე თანახმა არისო.
მერე მე რა შუაში ვართქო?!
მანქანა გაქვს, წამო რა და დაქალსაც წამოიყვანს, პურმარილს მე ვკისრულობ, ჩვენთან ავიდეთ აგარაკზეო.
ბიჯო, ვინმე უშნო არ მაათრიოს, თორემ ვერ გადამირჩები. lol.gif
წამიყვანა ვარკეთილის მეტროსთან, აქ მოვლენო.
"თავისუფალი" ვარ მაგ დროს, არავითარი ცოლი და "საბავშვო ბაღი" კიდევ სახლში. lol.gif
როგორც იქნა "მოიდნენ".
არ არის ცუდი შესახედი, ჯდება ჩემს გემოვნებაში.
ლამაზია და შტერის გამომეტყველება ბოლომდე არა აქვს.
ხმას არ ვიღებ.
მოვიქოქეთ და ავედით აგარაკზე.
გზაში არ ჩერდება, ტვინი წაიღო.
ასვლა იყო და ესენი დაეტაკნენ ერთმანეთს და საძინებლიდან აღარ გამოდიან.
ამ დროს დავანთე ბუხარი და სუფრის გაწყობა დავიწყე.
ეს "საჩემო" გოგო ზის, მიყურებს და ქაქანებს გაუჩერებლად.
მუნჯი ხარო?!
მორცხვი ვარ, კომპლექსები მაწუხებს, თბილისელ გოგოებთან მიჭირს ურთიერთობა, სოფლელი ვარ.
შევიცვალე კილო და ველაპარაკები გორულ-ხაშურულ დიალექტზე.lol.gif
მეთქი მაგარი გოგო ხარ, თან თბილისელი ყოფილხარ.
ვერ ვერკვევი ქალაქში, ვარკეთილი სად არის მეთქი?!
ვახ და ჰოო, ეტყობა ქალაქის ცენტრია ეგ უბანი.
რასა "ფიქროფ", გამოგვივა რამეი კრაოტში???
მე ვერ გაგიბედამ, უარზე ვაარ.
რა მჭირს შენი დასაწუნებელი შე გაგრიაო.
წამო და ხმა არ ამოიღო მაგ დროსო.
ეშველათ და გამოვიდნენ ისინი.
მიყურებს და ჩემს მეგობარს მიახტა, საიდან მოძებნე ეს სოფლელი, გაგებაში არ არისო.
მომიტრიალდა და რა უქენი ამასო?
არაფერი, ვზივარ ჩემთვის და ვუსმენ, თან არაყს გეახლები და მწვადს ვწვავ ბუხარში.
ეგე, ერთი ბოთლი გამოვცალე "ჩემ წილათა, ჰოოდედა ესეცა სვაანს".
ვინ არის სოფლელი შე მართლა შტერო, მეხუთე თაობის თბილისელია, გეკაიფება, იმიტომ რომ ტვინი გაუღუნე.
ახლა ის დამუნჯდა.
წამო მეთქი საძინებელში, ჯარის ამბები უნდა მოგიყვე.
რაც იმას დეემართა ჯერ იქა და მერე გზაში, გაშოროთ ყველას.
დაჯე გოგო
https://forum.ge/?showtopic=35129389&f=&st=60&#entry55680228
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
ასეთი რამ გადამხდა.
ჩემი მეუღლის სტუდენტი იყო, სადოქტოროს აკეთებდა, ეხმარებოდა ჩემი მეუღლე, ისიც ჩვენს ბავშვებს ამეცადინებდა საფასურის გარეშე.
ხშირი მისვლა-მოსვლა გვქონდა.
თავიდანვე როგორც ქალისთვის არ შემიხედია, ვთვლიდი ოჯახის მეგობრად.
ქმარი სხვა შტატში ცხოვრობდა, ეს კიდევ მარტო იყო, წელიწადში 2-3-ჯერ თუ ნახავდნენ ერთმანეთს.
ჯერ ერთი სულ აჯაჯული დადიოდა, სპორტული ტანსაცმელი და რამე, კაბაში ეგ მე არ მინახია, არადა შოლტივით გოგო იყო.
მოკლედ ვმეგობრობდით, ბევრჯერ ჩვენთანაც დარჩენილა ღამით, სვამდა ხარივით, მე რომ ვინმე დალევით გამაკვირვებს, კაცივით ურახუნებდა.
ერთხელაც მირეკავს და სინათლე გავაკეთებუნე ხელოსანს და აღარ მუშაობს, ინჟინერი ხარ და იქნებ დამეხმაროვო.
პრობლემა არ არის, საღამოს მოვალთქო.
მივედი და გამჭვირვალე ხალათი აცვია, ყველაფერი უჩანს, შევხედე და ეგეთ რამეებს ქალი ვერ გამომაპარებს.
მაჩვენე რა არის გაფუჭებულითქო, უცებ გავაკეთე.
ლუდს ხომ არ დალევო?
რატომაც არა.
იცი სადაც არის მაცივარი, მიდი და აიღეო.
მაცივრებზე ბევრს გაკრული აქვთ ათასი ხარახურა, მივედი და კარებზე დიდი პლაკატია გაკრული, რომელზეც ეს ქალბატონია სრულიად შიშველი.
აუ მეთქი, რა ლამაზი ყოფილა.
შემოვედი ოთახში და რატომ გაცვია ასე და ის სურათი რატომ გააკარი კარებზეთქო.
ს
ჩემი მეუღლის სტუდენტი იყო, სადოქტოროს აკეთებდა, ეხმარებოდა ჩემი მეუღლე, ისიც ჩვენს ბავშვებს ამეცადინებდა საფასურის გარეშე.
ხშირი მისვლა-მოსვლა გვქონდა.
თავიდანვე როგორც ქალისთვის არ შემიხედია, ვთვლიდი ოჯახის მეგობრად.
ქმარი სხვა შტატში ცხოვრობდა, ეს კიდევ მარტო იყო, წელიწადში 2-3-ჯერ თუ ნახავდნენ ერთმანეთს.
ჯერ ერთი სულ აჯაჯული დადიოდა, სპორტული ტანსაცმელი და რამე, კაბაში ეგ მე არ მინახია, არადა შოლტივით გოგო იყო.
მოკლედ ვმეგობრობდით, ბევრჯერ ჩვენთანაც დარჩენილა ღამით, სვამდა ხარივით, მე რომ ვინმე დალევით გამაკვირვებს, კაცივით ურახუნებდა.
ერთხელაც მირეკავს და სინათლე გავაკეთებუნე ხელოსანს და აღარ მუშაობს, ინჟინერი ხარ და იქნებ დამეხმაროვო.
პრობლემა არ არის, საღამოს მოვალთქო.
მივედი და გამჭვირვალე ხალათი აცვია, ყველაფერი უჩანს, შევხედე და ეგეთ რამეებს ქალი ვერ გამომაპარებს.
მაჩვენე რა არის გაფუჭებულითქო, უცებ გავაკეთე.
ლუდს ხომ არ დალევო?
რატომაც არა.
იცი სადაც არის მაცივარი, მიდი და აიღეო.
მაცივრებზე ბევრს გაკრული აქვთ ათასი ხარახურა, მივედი და კარებზე დიდი პლაკატია გაკრული, რომელზეც ეს ქალბატონია სრულიად შიშველი.
აუ მეთქი, რა ლამაზი ყოფილა.
შემოვედი ოთახში და რატომ გაცვია ასე და ის სურათი რატომ გააკარი კარებზეთქო.
ს
)))))
