ბავშვობის ბათქა-ბუთქებს აღარ შევეხები..
ერთხელ მომივიდა ჩხუბი როდესაც სულ მარტო ვიყავი და იმას დავწერ:
მოვდივარ ქუჩაში და ვიფიქრე შევიხედავ აპარატებში თქო. ძმაკაცები იქ იჩითებოდენ ხოლმე და მაგ პონტში შევიხედე..
გავაღე კარები და გადავავლე თვალი იქაურობას. მეგობრებიდან არავინ იყო. მთვრალი სასტავი აბირჟავებდა, რომელსაც შორიდან ვიცნობდი, მაგრამ არ მქონდა ახლო ურთიერთობა.. შემობრუნებას და წასვლას ვაპირებდი, რომ ერთ-ერთმა მომაძახა: "ეე.. ბიჯო, მოდი აქ.."
რეაქცია არ მქონდა. ვუყურებდი გაშეშებული. 2 წამი გავიდა ალბათ. უბრალოდ ვერ მივხდი რა უნდოდა საერთოდ?!
უცებ ისევ მომაძახა: "არ გესმის როდესაც გეუბნები ბიჯო?!"
მეც არ დავაყოვნე: "გარეთ ვილაპარაკოთ" მეთქი ვუთხარი და კარები მივხურე... რამოდენიმე ტიპი გამოვიდა. არ მახსოვს რამდენი იყვნენ. 6-7 არ ვიცი ზუსტად..
საუბარი უცებ იმან დაიწყო: "მომისმინი, შობაა ახლა და მიდი რა გაიარე რა შენს გზაზე" შეჩერდა უცებ. მეც წამოვაძახე: "დაამთავრე რასაც ამბობ".
თან ბალატოი ტონზე მესაუბრებოდა. ეს როდესაც ვუთხარი, "აუ ამას ახლა ვცემ" მიუბრუნდა მის მეგობრებს და თქვა. ეს თქვა თუ არა, ეგრევე ვხიე..
ვხიე თუ არა რამოდენიმე ხელი წამოვიდა ჩემსკენ. ხელები დავინახე და შემდეგ არაფერი მახსოვს. ბათქ ბუთ ბათქ..
აზრზე როდესაც მოვედი კუთხეში ვეგდე და ესენი ხელებს იფერთხავდენ და წასვლას აპირებდენ უკვე. წამოდგომას ვაპირებდი, რომ ერთმა დედაზე შემაგინა.. უცებ ვხიე დავასრულე წამოდგომა თუ არა, ვხიე კიდევ ვხიე და გინება მოვრთე...... ისევ არ მახსოვს არაფერი ამ გინების მერე და უცებ ვიჩითები ალბათ 15 მეტროში იმ ადგილიდან სადაც არ მახსოვს.. ცემა ცემით ჩამიყვანეს იქ ეტყობა..
თვალები როდესაც გავახილე. ისინი მიემართებოდენ თავის გზაზე და ერთმა ისევ შემაგინა დედაზე.. ისევ ვცდილობდი მათკენ გაქცევას, მაგრამ ვიღაც მაკავებდა და დამშვიდდიო მეუბნებოდა.. ამისგან რომ ვერ დავაღწიე თავი, დედის გინება მოვრთე იმათ გასაგონად.. ერთ-ერთ გამოექანა ჩემსკენ მეც დავუსხლტი და ერთი ერთზე ხელჩართული ვჩხუბებდით, მაგრამ უცებ მოირმინენ დახმარებაზე მისმა ძმაკაცებმა და ისევ არაფერი მახსოვს, მაგრამ ამჯერად უკვე ზაპრავკასთან ვაგდივარ. ქუჩის მეორე მხარეს... ისინი წასულები არიან უკვე.. ვიღაც მოვარდა ჩემს წამოსაყენებლად და მეუბნება, "ეს რამდენი გირტყამდა".. თავიდან სისხლი მომდიოდა...
მე საავადმყოფოში წამყვა ის ტიპი. იქ რათქმაუნდა მკითხეს რა დაგემართაო. მეთქი წავიქეცი.. მეორე დღეს ახსნა განმარტება დამაწერია პოლიციამ თუ როგორ და სად წავიქეცი..
იმ ღამეს, როდესაც მე საავადმყოფოში ვიყავი.. ძმაკაცებმა გაიგეს ჩემი ცემის ამბავი.. აფორიაქდა ყველა.. ის ტიპი იმალებოდა.. და ხალხს მიგზავნიდა... შეგახვედრებთ, მაგრამ არ დაარტყა ხელი.. მზად არის ბოდიში მოიხადოსო.... მე უარზე ვიყავი...
1 კვირა არ ჩანდა...
ბოლოს მეც გადამიარა ბოღმამ.. მაგრამ იმ ტიპის ნახვის გარეშე მაინც არ გავჩერდებოდი...
როდესაც ვნახე. ვეიაზვე პოლნი ხოდით... ბოდიშები მიხადა.. ნასვამი ვიყავიო.... ხელი მაინც არ დამირტყმია... (დამერტყა უნდა. ტყუილა არ დავარტყი.) მაგრამ ხუი სნიმ... უუუუუუუუუუუუუხ უნდა დამერტყა ხელი...
მთავარი ხელების ქნევა არ იყო ჩემთვის. მთავარი თავის არდახრა იყო...
ვერ მოინდომებ ისეთი რაღაცის გაგებას, რასაც ვერ გაიგებ.