თუმცა ყველა ასე არ ფიქრობს და მეცნიერთა ერთი ნაწილი ემხრობა აზრს, რომ ნახშირორჟანგი არის გლობალური დათბობის შედეგი და არა მიზეზი. ამ თეორიის სასარგებლო არგუმენტებია, რომ დედამიწაზე წარსულში არაერთხელ მომხდარა კლიმატური ცვლილებები და გლობალური დათბობა ყოველთვის ხასიათდებოდა ნახშირორჟანგის მაღალი შემცველობით. ეს აიხსნება ასე: მსოფლიო ოკეანეში გახსნილია დიდი რაოდენობის CO2. ოკეანის გათბობისას წყლიდან ხდება ნახშირორჟანგის გამოდევნა, რომელიც გადადის ატმოსფეროში. პროცესი შეიძლება შევადაროთ გაზირებულ მინერალურ წყალს. თუ კარგად გაციებულ "ბორჯომის" ბოთლს გავხსნით, გაზის გამოყოფა უმნიშვნელოა. ხოლო თუ ბოთლს გავათბობთ და ისე გავხსნით, ნახშირორჟანგი ინტენსიურად გამოიყოფა და შეიძლება გავიწუწოთ კიდეც.
ამ თვალსაზრისით საინტერესოა მე-14 საუკუნეში დაწყებული ე.წ. მცირე გამყინვარება, რომელმაც მე-20 საუკუნემდე გასტანა. კარგად ვიცით, რომ მცირე გამყინვარება მსოფლიო ინდუსტრიალიზაციის შეჩერებას არ მოჰყოლია.
მეცნიერები აგრეთვე საუბრობენ დედამიწის მზის გარშემო ორბიტის ცვლილებების თავისებურებების კავშირზე კლიმატის ცვლილებებთან.
დედამიწის ორბიტა არ არის მუდმივი. იგი გამუდმებით იცვლება. ორბიტა ხან გაწელილია, ხანაც შედარებით მრგვალი. გაწელილი ორბიტა, როცა დედამიწა პერიოდულად ხან ძალიან ახლოა მზესთან და ხან ძალიან შორს, იწვევს ექსტრემალურ კლიმატს. წრეწირთან მიახლოებული ორბიტის დროს დედამიწის კლიმატი სტაბილურია, მშვიდი და ა.შ.
თემასთან კავშირში არ არის, მაგრამ , სხვათა შორის, საუბრობენ იმაზეც, რომ ადამიანის წინაპრების ტვინის ზრდა (ანუ დაჭკვიანება) ემთხვევა დედამიწაზე ექსტრემალურ კლიმატს.
ახლაც გლობალური განვითარების ფაზაში შევდივართ.
