საქართველო ღვინის სამშობლოა.
© ოქროპირ რუხაძე 18.01.2007 რადიო თავისუფლება
ეს იცოდა ექსკლუზიური ღვინით მოვაჭრე გენუელმა და მცირე რაოდენობის ტრადიციული, თითქმის გამქრალი მეთოდით დაწურული და დამზადებული ღვინის შესასყიდად საქართველოში ჩასულა. სრულიად შემთხვევით (ამ შემთხვევამ მასაც და მეღვინეებსაც ახალი პერსპექტივა გადაუშალა), მისთვის კარდანახში ერთი “ამხანაგობის” მიერ წარმოებული თეთრი კახური ღვინო უქიათ. ამ “ამხანაგობაში” შედის ჩვენი თანამოსაუბრე ფილოლოგი სოლიკო ცაიშვილი, - ის ახლა უკვე შეიძლება გამოცდილ მეღვინედაც კი მოვიხსენიოთ, - რომელიც ამ შემთხვევას იხსენებს. მათ მიერ წარმოებული სასმელი მოსწონებია იმ დროს, შარშან გაზაფხულზე თბილისში მყოფ ბაზელის უნივერსიტეტის მეცნიერ-თანამშრომელს, ბიოფიზიკოს გია მაჩაიძეს. ამ დროს კი საქართველოში სტუმრობდა ფირმა “ველიერის” მფლობელი ლუკა გარგანო, რომელიც იშვიათ ღვინოს ეძებდა. მას სურდა, თუნდაც მცირე რაოდენობით, როგორც გია მაჩაიძემ მისი ნათქვამი გადმოგვცა, ღვინის სამშობლოდან ნამდვილი ღვინო წაეღო. ლუკა გარგანოსთვის გია მაჩაიძეს ეს კარდანახის წარაფის ღვინო ურჩევია. სოლიკო ცაიშვილი განაგრძობს:
(ცაიშვილის ხმა) “ერთ მშვენიერ დღეს დაგვირეკეს, თუ შეიძლება მოვალთ და გავსინჯავთო. მოვიდნენ და... მეუხერხულება კიდეც იმ შეფასებების გამეორება (მათ თავიანთი დეგუსტატორი ჰყავდათ ჩამოყვანილი), რომელიც ამ ადამიანებმა მისცეს ღვინოს... ქება-დიდება, საუკეთესო სიტყვები, რაც კი შეიძლება ადამიანს მოუვიდეს თავში. იმწუთასვე გვითხრეს, თუ რამე გაქვთ, ყველაფერს ვიყიდითო.”
აქვე გაგაცნობთ ჟან-ჟაკ ჟაკობს, ფრანგ მეღვინეს, სოფლის მეურნეობის ბიოლოგიურ-დინამიკური მეთოდის მიმდევარს, რომელიც საქართველოში, კახეთშია, და იქ ქართველებთან ერთად შრომობს. ღვინოს არ სვამს, მაგრამ ტრადიციას პატივს სცემს და ზემოხსენებული ლუკა გარგანოს წარმომადგენელიც არის. ის დაკავშირებულია და თანამოაზრეა სახელგანთქმული ფრანგი მეღვინის ნიკოლა ჟოლისა, რომელიც მხოლოდ იმ წესით მისდევს მევენახეობას, რომელიც ბიოლოგიურ-დინამიკური მეთოდის სახელითაა ცნობილი. ჟან-ჟაკ ჟაკობი განგვიმარტავს, როგორი უნდა იყოს მეღვინე, ზოგადად:
(ჟაკობის ხმა) “მეღვინე გლეხი უნდა იყოს სოფლის კარგი მეურნე. ამასთან, ის უნდა ფლობდეს ხელობას, კარგი ხელოსანი უნდა იყოს და, ბოლოს, ის უნდა იყოს შემოქმედი, რათა ღვინო მართლაც ორიგინალური გემოსი, განუმეორებელი დაამზადოს. მას მიწისა და მზის მიმართ, სადაც ვენახს ახარებს, ხელოვანის მიდგომა უნდა ჰქონდეს.”
სანამ ჟან-ჟაკსა და ფრანგულ მეღვინეებზე, რომლებიც ამ პრინციპით ცხოვრობენ, მეტს გეტყოდეთ, მინდა სოლიკო ცაიშვილსა და მის საქმიანობას ახლოს გაეცნოთ.
მას, როგორც თავად გვიამბო, თავის მეგობრებთან ერთად წლების წინ გადაუწყვეტია, თვითონ დაემზადებინა ღვინო, შეეძინა ხოლმე ყურძენი და დაეწურა, რადგან, მისივე თქმით, ღვინო უყვარდა, ერკვეოდა მასში ოჯახური ტრადიციის წყალობითაც და სურდა კარგი ღვინის სმა. საქართველოში კი მის თვალწინ წლების განმავლობაში ღვინო უარესდებოდა, შეუძლებელი გახდა კარგი ღვინის ყიდვა, თუნდაც ძვირად. თავიდან მათ ამ ღვინის გაყიდვაზე არც უფიქრიათ. საკუთარ ღვინოს სოლიკო, ასე ვთქვათ, მეგობრებთან ერთად მოიხმარდა. რამდენიმე წელიწადში მეგობრებმა ნახეს, რომ ღვინის დაწურვაში დახელოვდნენ, ყოველ შემდგომ წელს უკეთესი ღვინო გამოსდიოდათ. ერთ-ერთ მეგობარს კი გულში ისიც ჰქონდა ჩადებული, ვენახი ეყიდა და უკვე მართლა საკუთარი ღვინო დაეწურა.
(ცაიშვილის ხმა) “თან, ამასობაში, უნდა ისიც ვთქვა, რომ ჩემს მეგობარს, გიორგი მაყაშვილს, ჰქონდა ატეხილი, მოდი ვიყიდოთ ვენახი, ვიყიდოთ ვენახები... თავიდან ჩვენ სკეპტიკურად ვუყურებდით, მაგრამ როდესაც დავინახეთ, რომ სხვებმაც... მარტო ჩვენ ხომ არ ვსვამდით, ორი და სამი, თუნდაც ხუთი კაცი... მივხვდით, რომ, შესაძლოა, ყოფილიყო მოთხოვნა ისეთ ღვინოზე, როგორსაც ჩვენ ვაკეთებდით.” (სტილი დაცულია)
მეგობრები კახეთში ჩავიდნენ და, ძებნის შემდეგ, სოფელ კარდანახზე შეჩერდნენ, სადაც მაშინ, ეს იყო ზუსტად ოთხი წლის წინ, მცირე მოცულობის ვენახის შეძენა ხელმისაწვდომი იყო. მოკლედ, ე.წ. “ამხანაგობაში” გაერთიანებულმა ხუთმა მეგობარმა ვენახი შეიძინა.
(ცაიშვილის ხმა) “ჩვენ ვენახების დიდი რაოდენობა ეგრეთ წოდებულ წარაფში გვაქვს. ახლა ცოტა მეტი გვაქვს, ვიდრე მაშინ გვქონდა. განსაკუთრებით კარგი ადგილია ეს რქაწითელისთვის. ამიტომ ჩვენ ძირითადი რაოდენობა რქაწითელი გვაქვს და უფრო თეთრ ღვინოზე გვაქვს აქცენტი, ვიდრე შავზე. თუმცა შავიც გვაქვს - დასაწყისთან შედარებით, საკმაოდ ბევრიც. არც საფერავისთვის არის ეს ადგილი ცუდი. საფერავიც აქ ძალიან კარგი მოდის, მაგრამ რქაწითელი, ჩემი აზრით, მოდის საუკეთესო საქართველოში.” (სტილი დაცულია)
საქმე დაიძრა და წინ წავიდა. პირველი მოსავალი, პირველი საკუთარი ვენახიდან წარმობული ღვინო არ იყო დიდი რაოდენობის. ის დაილია მეგობრებისა და ახლობლების მიერ, გაჩუქდა. ღვინოს უგზავნიდნენ ღვინის მცოდნეთ შესაფასებლად, გასასინჯად და ასე შემდეგ.
ასე გავიდა ერთი-ორი წელიწადი, სანამ, გასულ გაზაფხულზე, მათი ღვინით არ დაინტერესდა ექსკლუზიური ღვინით მოვაჭრე ფირმა “ველიერი”, რომლის მფლობელზე თავშივე გითხარით, გენუელი ღვინით მოვაჭრე-მეთქი. მას ჰქვია ლუკა გარგანო, რომელიც მთელ მსოფლიოში ვაჭრობს ღვინით და ცდილობს პატარა მეღვინეებს, ღვინის ტრადიციულ მეთოდებს ხელი შეუწყოს, მათი პროდუქტი გაასაღოს, რათა ეს ტრადიციები არ დაიკარგოს. სოლიკო ცაიშვილისა და მისი მეგობრების მიერ წარმოებულ ღვინოს“ველიერის” მესვეურებმა, როგორც გითხარით, შემთხვევით მიაქციეს ყურადღება. გარგანომ “ამხანაგობის” მთელი პროდუქცია იყიდა.
ოპერაციის საფინანსო მხარე ამ დროისთვის მოგვარებულია. სულ მალე კარდანახული თეთრი ღვინო, 500 ბოთლამდე “მწვანე” და ათას ხუთასი ბოთლი “რქაწითელი”, წარმოებული უსასუქოდ, იტალიაში გაიგზავნება.
ბიოლოგიური ღვინის წარმოება უკვე გავრცელებულია მსოფლიოში. საქართველოში მას ბევრი მიმდევარი არ ჰყავს. სოლიკო ცაიშვილი ამბობს, რომ მათ არ უფიქრიათ თავიდან იმაზე, რომ ეს ბიოღვინო იქნებოდა. მათ, უბრალოდ, სუფთა ღვინის გაკეთება სურდათ. ლუკა გარგანოსთან ურთიერთობის შემდეგ, ამბობს სოლიკო ცაიშვილი, ის ბიოლოგიური ღვინის თემით უფრო დაინტერესდა.
ნიკოლა ჟოლი - ის უკვე ვახსენეთ ზემოთ - ერთ-ერთი უცნობილესი ფრანგი მეღვინეა, რომელიც საუკეთესო ღვინოს მხოლოდ ბიოლოგიურ-დინამიკური მეთოდით აწარმოებს. ჟოლიმ მემკვიდრეობით მიიღო ვენახი, სადაც მეთორმეტე საუკუნიდან ღვინო იწარმოება. ჟან-ჟაკ ჟაკობის თანახმად, როცა ქიმია შევიდა მევენახეობასა და მეღვინეობაში, ჟოლის ოჯახმა მისი მოხმარება დაიწყო, მაგრამ მალე ნახა, რომ ღვინომ პირვანდელი გემო დაკარგა. ბიოლოგიურ-დინამიკურმა მეთოდმა ჟოლის შეაძლებინა თავისი ღვინო კვლავ განუმეორებელი გემოსი და თვისებების გაეხადა.
მაგრამ ჩვენ ჟან-ჟაკ ჟაკობთან ბიოლოგიურ-დინამიკური მეთოდის უპირატესობაზეც ვილაპარაკეთ. ის განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ანიჭებს ბუნებრივ საფუარს. სხვათა შორის, მან ეს სიტყვა ქართულად იცის, ისევე როგორც “ქვევრი”.
(ჟაკობის ხმა) “განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია საფუარი, ბუნებრივი საფუარი, რომელიც ყურძნის მარცვალშია. და როცა ქიმიას ხმარობთ, ეს ბუნებრივი საფუარი ქრება. იმ ადგილის ღვინოს განსაკუთრებულ გემოს სწორედ საფუარი აძლევს. ამასთან, ჩვენ ვიყენებთ მცენარეულ პრეპარატებს, რითაც შეიძლება ითქვას, ყურძენს საშუალება ეძლევა ინდივიდუალური, განუმეორებელი გახდეს.”
სადმე დამზადებული ხელოვნული საფუარი კი, ფრანგი მეღვინის თქმით, ღვინოს აყალბებს, მას აღარა აქვს იმ ადგილის გემო. ბუნებრივი საფუარია ის, რაც ნამდვილ ღვინოს გვაძლევს, გემო სწორედ იმ ადგილიდან მოდისო, გვითხრა ფრანგმა მეღვინე გლეხმა ჟან-ჟაკ ჟაკობმა.
სოლიკო ცაიშვილი და მისი მეგობრები კი, რომელთა მიერ წარმოებული ღვინო “ნადვილ ღვინოთა” შორის იკავებს ადგილს, აპირებენ გახდნენ ამ, საფრანგეთში მოქმედი, გაერთიანების წევრები. |
რაც მაგაში ბოდბის მსხალი ვხარშე, იმდენი სიცოცხლე და სიხარული ყველას, თან რა გემრიელი გამოვიდა, სანელებლებიც არ დამიმატებია .
: P 
რა ეტაკა ამ ხალხს??? მოკლედ, ამ სამშაბათს თუ იკრიბებით ჩვეულ ადგილას, "კავკასიურ სახლში"? მეუღლე მინდა მოვიყვანო 
. საჩუქრად მჭირდება 2 ბოთლი ღვინო - 1 თეთრი და 1 წითელი. წითელი თითქოს უფრო იოლია ჩემთვის, საფერავი ან მუკუზანი უნდა ვიყიდო, მაგრამ არც ეს გამოდგა იოლი. დღეს საცოდავად ვათვალიერებდი თაროებს. ძალიან ბევრი საფერავი და მუკუზანი იყო გუდვილში, ერთიდაიგივე ფირმასაც კი ქონდა რამდენიმე დასახელების და ძალიან განსხვავებული ფასების 
ჩემებმა შუამთა დაგეგმეს და საღამოს შატო-მერე 
.jpg)
) 
თუმცა ტკბილებს არ ვეტანები
WineManavismtsvanegeorgia20Wlisghvinochemikolekcia 
