ჰამლეტ გონაშვილი - ზარი
http://dade.ge/?code=1164405171GKM2WH7EOR
| Printable Version of Topic
Click here to view this topic in its original format |
| თბილისის ფორუმი > კულტურა და ხელოვნება > სიკვდილი, დატირება, ხსოვნა |
| Posted by: Charles IX 24 Nov 2006, 18:37 |
| აქ ვისაუბროთ სიკვდილის, დატირების, ხსოვნასთან დაკავშირებულ ნაწარმოებებზე ლიტერატურასა და ხელოვნებაში. შეგვიძლია დავდოთ ლიტერატურული ნაწარმოებები, ნახატები, ფოტოები... აგრეთვე სამგლოვიარო მუსიკა! მე ქართული ფოლკლორის ერთი შედევრით დავიწყებ: "მაჰკვდია ბეჩავო იერემო, დასდვია სიღარიბის ჯოხი, მიწანიმც დაილოცებიან, შიშველნი დაგიმალნეს ხორცნი" ასეთი დატირება სხვა არ ვიცი... |
| Posted by: sharla IX 24 Nov 2006, 21:42 |
| პრინციპში ესეც დატირებაა . . . ჰამლეტ გონაშვილი - ზარი http://dade.ge/?code=1164405171GKM2WH7EOR |
| Posted by: WolfSpell 24 Nov 2006, 21:51 |
| ლაკრიმოსას ფანი ვარ, მოცარტის რექვიემიდან. ლისტის მიერ ფორტეპიანოსთვის ადაპტირებულ ვერსიას ვუკრავდი მუსიკალურში  მაშ.. რა დრო იყო... |
| Posted by: Solveig 24 Nov 2006, 21:58 |
| ლომო შენ ლომის მოკლული ბუსნი-ჭალაის პირსაო, ვინ შაგიღება წითლადა მხარ ბეჭი პერანგისაო. ვინ გაგიმეტა სათოფედ პატრონი ბევრი ცხვირსაო, დაგიკრეფია გულზედა ტოტები ალვის ხისაო ლამაზად დაგიტირებდი, ხათრ რომ არ მქონდეს ქმრისაო, ლომო შენ ლომის მოკლული ბუსნი-ჭალაის პირსაო.. ან კიდევ დალაი თქვით, დალაი, მხედრებო დალაი, დალაი ძნელი არს დალაობაი, დალაი, დალაი ბრალია, ძმაო, ბრალია, დალაი, დალაი შენი ულაშქროდ სიკვდილი, დალაი, დალაი ლაშქარს გკითავენ სწორები, დალაი, დალაი წინ აღარ წაუძღვებია, დალაი, დალაი (მერე არ მახსოვს) ჭკვიანო, საქცივლიანო, დალაი, დალაი იმედო შენის ქვეყნისავ დალაი, დალაი ღმერთამ გაცხონოს სულითა დალაი, დალაი |
| Posted by: Gvalva 24 Nov 2006, 22:00 |
| ზუსტად წუხელ ვკითხულობდი და ეს თემა რომ ვნახე გამიკვირდა კიდევაც . რეზო გაბრიაძე ქუთაისი ქალაქია რომანი (გთავაზობთ ფრაგმენტს) გასვენება ოციოდე ნათესავი ჩამოვიდა ბაბუას გასვენებაზე ქუთაისიდან, ბანოჯიდან, გეგუთიდან და საყულიიდან, უმთავრესად გურეშიძეები, ბალანჩივაძეები და ბრეგვაძეები. აღარ წვიმდა. ქვენა ქარი უბერავდა. ეზო უკვე მშრალი იყო. ბებიას ბოტები ეცვა. ზოგმა კილო პური ჩამოიტანა, ზოგმა ორი–სამი კილო სიმინდის ფქვილი, ბაქოსი ბალანჩივაძემ კი ლეღვის ფოთოლში გახვეული წველა ყველი მოიტანა. მოსაკითხს სკივრზე დებდნენ დიდი ბოდიშით. კაცები ცალკე იდგნენ, ქალები ცალკე. ლაპარაკობდნენ ცოტას, ჩუმად და რადიოსავით ზრდილობიანად. სახლის უკნიდან ბოლი ამოდიოდა – ლობიო იხარშებოდა. გორებზე ყეფდნენ შინაური ძაღლები. – სუნი მიუვიდათ ალბათ. – თქვეს კაცებმა. ქალებმა თავი დაუკრეს თანხმობის ნიშნად. უცებ ჭიშკარმა გაიჭრიალა, ყველამ იქეთ ქნა პირი. ეს გახლდათ ერმონია! ერმონიას ამჯერად ავიატორის ტყავის პალტო ეცვა, თავზე თეთრი შლაპა ეხურა, კისერზე თეთრი აბრეშუმის კაშნე ეკეთა. ცალ ფეხზე შიგრიმის ჩექმა ეცვა, მეორე, დაბინტული კი ფოსტლში წაეყო. ხელში დერმატინის შავი ჩანთა ეჭირა. უკან შულცი მოჰყვებოდა რკინის ურიკით. ურიკაზე კუბო იდო გვერდულად. შულცს კანვოი მოჰყვებოდა პპშ ავტომატით. ერმონიამ შლაპა მოიხადა და შულცს რაღაც უთხრა გერმანულად. ტყვემ პილოტკა იღლიაში ამოიდო და ურიკა კაკლის ხესთან მიაგორა. ჯერ კუბოს თავი მიაყუდა ხეს, შემდეგ კუბო. წუღებში ჩაცმული ფეხები ერთმანეთს მიადო მიადო მხედრულად, ადგილზე მოტრიალდა, ეზოდან გავიდა და პილოტკა დაიხურა. კანვოიმ გვერდით ბორცვზე ჯაგნარში გადაიყვანა. ერმონიამ ბებიას პადრუჩკ–ხელკავი გაუკეთა და სათუთად შეიყვანა სახლში. მაგიდასთან ჩანთა გახსნა, ახალთახალი წუღები ამოიღო და თავით აჩვენა, ეს მიცვალებულსო. ამერიკული მზესუმზირის ზეთის ერთლიტრიანი ბოთლი და ნახევარი კილო შავი მორგვი საწინდე ძაფი სკივრზე დადო, ჯიბიდან ფული ამოიღო, ბებიას გადაუთვალა 17 მანეთი, თავისთვის სამი დაიტოვა. – ვინაწილებთ შენს მწუხარებას – უთხრა დომნას, ხელი ჩამოართვა და გარეთ გამოვიდა. ამოვარდა ქარი. კუბომ დიდი მოწონება დაიმსახურა. ქალი, კაცი, ჩამოსული და ალაგობრივი ყველა ხელს უსვამდა, თავს აქნევდა და „ნწ–ნწ“–ს ამბობდა. მართლაც შესანიშნავი რამ იყო, გაშალაშინებული და შეკრული. ნაომარმა ერმილე ბალანჩივაძემ კუბოს წაღმა შემოუარა, ხელი გადაუსვა და თქვა: – ამათ რაფრა მოვუგეთ ჩვენ ომი? პორფილემ კი თქვა: – ლურსმანი არ უხმარია? – ლურსმანი ალპობს ხეს. – თქვა კალენიკემ. კოლონიაში ჩამოკრეს რელსრკინა. – აუჰ! – ერმილემ საათს დახედა, შეარხია, ყური დაუგდო და თქვა – აუჰ! ოთხი გამხდარა! აბა, დევიწყოთ! დატირება ბაბუა სახლიდან გამოასვენეს, სამჯერ წაღმა დაატრიალეს, კუბო კარებზე სამჯერ მიარტყეს და გზას დაადგნენ. ჯაგნარიდან ორი ქალი გამოვარდა, მძიმედ სუნთქავდნენ ნარბენები. ერმილემ ორ–ორი მანეთი მისცა. ქალებმა ფული ძუძუებში შეინახეს, თმები გაიშალეს და იკითხეს: – რა ჰქვიოდა უბედურს? – ვარლამი. – ისთე რა ჰქვიოდა, ცოლისთვის? – ვატაია. – რა მიქენი ვატაია? – ხმამაღლა, გაშლით თქვა ერთმა მოტირალმა. ქალებმა ერთად იკივლეს: – სად მიდიხარ ვარლამ!? შემდეგ რიგრიგობით და ხმამაღლა ეკითხებოდნენ ცას, მიწას, ხალხს, მთებს, ხეებს და ღრუბლებს: – ვინ დადიოდა შენზე კარგი ამ ქვეყანაზე? – რატო წადი?! – რატო მიგვატოვე, არ გრცხვენია?! ბებია თეთრი იყო, უცრემლო თვალებით შეჰყურებდა ცას. მეორე მოტირალმა მოჭუტული თვალებით არემარეს შეხედა და გულშიჩამწვდომი ხმით განაგრძო: – ვაღარ მეიტანს ნიავი შენ ხმას სატურიადან! პირველმა ბებიას ბოტებს შეხედა და განაგრძო: – ვინ წეიღებს ფიჩხს ქუთეისში და, ვინ ჩამომიტანს ბოტებს ქუთეისიდან? – ატმის ჩამონათალო, – განაგრძო მეორემ და პირველს გადახედა, განაგრძეო. – ჩემო მზეო, ჩემო მთვარეო, ჩემო გულის კაპლო... – შენ რომ შემომხედავდი ალერსით, საყვედურს არ მეტყოდი... – ხმა ამეიღე ვატაია, ბიჭო, რა ვქნა აწი უშენოდ?! – იწივლა პირველმა. – ვინ მეტყვის ხვალ დილას, ადექი დომნა, საყულიაში გათენებულაო! ბებიამ სახეზე შალი ჩამოიწია და უხმოდ ატირდა. ატირდნენ სხვებიც. უმატა ქარმა, ჯაგნარში ფსტვენა იყო. ... ნელა მიჰყვება პროცესია კოლონიის მავთულხლართებს. კოხტად ნაშენი სართულნახევრიანი სახლები, გაკრეჭილი გაზონები, შეღებილი ბაღის სკამები, თეთრი საკონცერტო ნიჟარა, ყვავილები, ყვავილები, ყვავილები... – ვინაა ახლა პლენში, ჩვენ თუ იგინი? – თავისთვის ჩაიბურდღუნა ერმილემ. ცოლმა ხელი ააფარა პირზე. მართლაც ძნელი სათქმელი იყო, ვინ ცხოვრობდა შემოღობილში: ბალანჩივაძეები, გურეშიძეები და ბრეგვაძეები თავისი გატიალებული ეზო–კარით თუ ყვავილებში ჩაფლული გერმანელი პლენები? პროცესიის გამოჩენისთანავე იასამნის ბუჩქიდან მუსიკა გაისმა – პლენები შუმანის „ავე მარიას“ უკრავდნენ. მოტირალები გაჩუმდნენ. ასე, ამ მუსიკით ჩაატარეს ბაბუა კოლონიასთან და აღმართს შეუდგნენ. ვარლამი დანგრეულ საკირესთან დატოვეს, ტვინის ფსიქოლოგიაზე არ იმოქმედოსო, პატარააო, განსვენებული ნამეტანი უყვარდაო, თუთუნს უგროვებდა ქუჩა–ქუჩაო, ქუთაისშიო, ქალაქკომის წინო, ნარსიას ბიჩოკებსო... – ნარსია არ ეწეოდაო. იკამათეს ამაზეც. დაბრუნდნენ იმ ქვეყნიდან ამ ქვეყანაში, საქარტველოს სსრ–ში, ქელეხზე. ლობიოს საკითხი კოლონიასთან კაცებმა შეხედეს შულცს, ითათბირეს, ერთი დააწინაურეს დელეგატად და კანვოის ჰკითხეს: – შეიძლება თუ არა რომ ადამიანმა, კარგი სასახლე რომ გაუკეთა მიცვალებულს, მიუხედავად თავის გერმანელობისა, ერთი ჭიქაც წოუქციოს მას? ხომ არ იქნება ეს, ბოდიში მომიხდია ამ სიტყვისთვის, მიმდინარე პოლიტიკური ხაზის დარღვევა? კანვოიმ ერმონიას გადახედა. ერმონიამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუკრა. კიდევ ერთი დელეგატი ფრთხილად, გვერდულად მიუახლოვდა ერმონიას: – რა მაგის პასუხია და, ორი თუ ერთი კლასის უსწავლელობის გამო ხომ არ ისმის ეს კითხვა, არ ჭამენ თუ ჭამენ გერმანელები ლობიოს? თუ არ ჭამენ და... – ლობიოსაც ჭამენ და დედიმისისასაც! – ამ სიტყვებით ფეხზე წამოიჭრა ერმონია, ზედმეტი ყურადღებით დააკვირდა ქვედა ფერდს, მერე უცებ ადგილს მოსწყდა და თავქვე დაეშვა... ქელეხი მოკრძალებულ ქელეხზე შულცი ავტომატიან კანვოის და ვარლამს შორის იჯდა. ჭიქა ერთი იყო, დალია და ისიც წრუპვით. ჭადზე თავი ვერ შეიკავა და მთელი ნატეხი შეჭამა. საულიამ პაპიროსის სოროკი დაუტოვა, ისეთი ნაფასი დაარტყა, რომ სოროკისგან არაფერი დარჩა. ციალა გურეშიძემ, ჩვიდმეტი წლის ბანოჯელმა გოგომ, დედას წასჩურჩულა: – ამნაირ პირსახიანი და ზრდილობიანი რად უნდა იყოს გერმანელი? სამაგიეროდ კანვოიმ კარგად ჭამა და დალია კიდევაც. მერე თავით ანიშნა შულცს, წავედითო. გერმანელი წამოდგა, ბებიასთან მივიდა, გასწორდა, თავი დაუკრა, შემდეგ თავის დაკვრით სხვებსაც დაემშვიდობა და ჭიშკრისკენ წავიდა. ზურგში კანვოი ჩაუდგა. ბილიკს რომ დაადგნენ, მთვრალმა კანვოიმ შულცს უთხრა: – ისთე რამე რო იყვეს, არ შემიძლია ამ ჯაგნარში მიგახვრიტო ზაკონით? მარა სტალინის ზეპირსიტყვიერი ბრძანება რო არი? იარონ პლენებმა თავისუფლათო, ეგების რამე ხელობა ასწავლონ ამ შტერ ჩვენ ხალხსო... შულცი ზრდილობისთვის უღიმოდა და თავს უქნევდა. |
| Posted by: frida_khalo 24 Nov 2006, 22:01 |
| ლებანიძე *** ყვავილების მდინარეს კუბო ცისკენ მიჰქონდა: იწვა გალაკტიონი და თავისას ფიქრობდა. აღმართ-აღმართ მდინარე მთაწმინდისკენ დიოდა: იწვა გალაკტიონი - მოხუცს ბეჭი სტკიოდა. ალბათ, შუბლიც სტკიოდა - მაინც, მეფურ იერით, იწვა მკერდბუმბერაზი, ხნიერი და ძლიერი. რაღაც პათეტიკური მას სიკვდილშიც დაჰკრავდა: იწვა, როგორც ყოველთვის, ახლაც არვის არ ჰგავდა. ეს სიკვდილი, ეს დაფნა, ეს მზე ოქროცურვილი - იყო ეს ყველაფერი მხოლოდ მისი სურვილით. დირიჟორი თვით იყო! რაც მოხდა და გათავდა და რაც ახლა ხდებოდა, - მისი ჟინი მართავდა... ყვავილების მდინარეს რკინის კუბო მიჰქონდა, იწვა გალაკტიონი, სივრცეებზე ფიქრობდა. უცბად შავმოვლებული შეჩოჩქოლდნენ დროშები, უცბად, მამადავითის ბჭესთან შედგნენ მგოსნები: კონსტანტინე-ბატონთან ლეონიძეს იქ იდგა. „რა ჰქნა?“ - უმისამართოდ ჩიქოვანმა იკითხა. „რა ჰქნა?“ - ახლა ირაკლიმ თქვა და თავი დახარა, - იმ დღეს ავად მენიშნა ეს ამდენი ჭაღარა... სდუმდნენ დიდოსტატები, იდგნენ მხრების კანკალით, დასწყებოდა მთაწმინდას საუკუნის სამკალი. წინ გვიძღოდა სიკვდილით სივრცეების მხილველი, მიდიოდა ამაყი და სიკვდილშიც პირველი. იყო ცხრაას ორმოცდაცხრამეტი წლის ტალახი, იყო ფრთხილად გაჭრილი წმინდა ძვალთშესალაგი. ალაგ სამხარ მიწაში იყო მარტის ამინდით ტალახში აზელილი უძველესი კრამიტი. რაღაც პეთეტიკური მას სიკვდილშიც დაჰკრავდა, იწვა, როგორც ყოველთვის, ახლაც არვის არ ჰგავდა. ერთი-ორი სხვაც ჰყავდა, ვინც მშობლისთვის იბრძოდა, მაგრამ ვისაც მარხავდა, საქართველომ იცოდა! |
| Posted by: Solveig 24 Nov 2006, 22:06 |
| ვოი! ვოი! რა უფერულია სიკვდილი ლოგინში! ვოი! რა საშინელია სიკვდილი ლოგინში! ისიც ლოგინში მომკვდარა, ოღონდ - ყინულის ლოგინში! ვოი! კალა-უშგული შეკრებილა, ვოი! ყანას და სათიბს მომცდარა. მთელი სვანეთი შეკრებილა, მთლად საქართველო შეკრებილა, შხარასთან ღრუბელივით მომდგარა... ვოი! შხარა სისხლით შეღებილა - კოხტა თიკანაძე მომკვდარა... ბექნუ ხერგიანს და ბექნუს ლომებს გურამის ნეშტი უპყრიათ ხელში, ბექნუ ხერგიანს და ბექნუს ლომებს მშრალი ბურთები გასჩრიათ ყელში... გურამ თიკანაძეს შხარა აუღია, - რაც მოხდა, დაშვებისას მომხდარა: საკუთარ ხელით პალო დაუგია, საკუთარ პალოზე მომწყდარა... ცოცხლისგან საყვედური აუგია - თოკი - ერთადერთი ჩაუბია, თავი - სიმამაცით წაუგია, ვოი-ვო! სიმამაცით მომკვდარა!.. ბექნუ ხერგიანს და ბექნუს ლომებს გურამის ნეშტი უპყრიათ ხელში, ბექნუ ხერგიანს და ბექნუს ლომებს მშრალი ბურთები გასჩრიათ ყელში... - „ხოჩა საკაცე გამითალეთ, დავაწყო ხორცი და ძვალი! სიკვდილი სიცოცხლედ ჩამითვალეთ აღმართში - კვნესით ამიტანეთ, ვაკეზე - მითხარით ზარი!..“ უშგულში გამოვარდა ივდითი ნიჟარაძე, შეჰკივლა, გაიკაწრა ლოყა, ფოსტლების ფლატუნით უხნესი დიაცი საკაცეს ფეხდაფეხ მოჰყვა: - „თეთნულდმა რა მოგცა?! უშბაზე რა გქონდა?! შხარაზე რა გინდოდა, გმირო?! ვო, გურამ, რამხელა ბეჭები დაგქონდა - რამ დაგაპატარავა, შვილო?!“ ასი ცხენოსნით უშგული გახლავს და ბეჭზე მიდევს შენი საკაცე... შენ დაგეუფლა ძილი და დაღლა, შენ დასახარჯი უკვე დახარჯე... შენ გაიელვე ღრუბლებზე მაღლა, შენ საქართველოს ღამე გახაზე... ასი ცხენოსნით უშგული გახლავს და მიტივტივებს შენი საკაცე... ვოი! რა უფერულია სიკვდილი ლოგინში! ვოი! რა საშინელია სიკვდილი ლოგინში! ისიც ლოგინში მომკვდარა, ოღონდ - ყინულის ლოგინში! გურამ თიკანაძეს შხარა აუღია, რაც მოხდა, დაშვებისას მომხდარა: თავი სიმამაცით წაუგია, ვოი-ვო, გურამი მომკვდარა... ცოცხლისგან საყვედური აუგია, ჩაუქი - მკვდარიც ჩაუქია! ვარსკვლავი ვარსკვლავებს მომწყდარა! ისე რა დამთხვევაა-სწორედ დღეს გამახსნედა ეს ლექსი, სამსახურში ყოფნის დროს. |
| Posted by: WolfSpell 24 Nov 2006, 22:11 |
| frida_khalo მიყვარს ცხონებული ლებანიძე..  |
| Posted by: frida_khalo 24 Nov 2006, 22:15 |
| სამწუხაროდ სურათებს ვერ ვდებ...არადა ჩემი საკურსო თემა იყო "სიკვდილის ცეკვა".... |
| Posted by: Charles IX 24 Nov 2006, 22:56 |
| რუსული პოეზიიდან СМЕРТЬ ПОЭТА Погиб Поэт! -- невольник чести -- Пал. оклеветанный молвой, С свинцом в груди и жаждой мести, Поникнув гордой головой!.. Не вынесла душа Поэта Позора мелочных обид, Восстал он против мнений света Один, как прежде... и убит! Убит!., к чему теперь рыданья, Пустых похвал ненужный хор И жалкий лепет оправданья? 'Судьбы свершился приговор! Не вы ль сперва так злобно гнали Его свободный, смелый дар И для потехи раздували Чуть затаившийся пожар? Что ж? веселитесь... он мучений Последних вынести не мог: Угас, как светоч, дивный гений, Увял торжественный венок. Его убийца хладнокровно Навел удар... спасенья нет: Пустое сердце бьется ровно, В руке не дрогнул пистолет. И что за диво?., издалека, Подобный сотням беглецов, На ловлю счастья и чинов Заброшен к нам по воле рока; Смеясь, он дерзко презирал Земли чужой язык и нравы; Не мог щадить он нашей славы; Не мог понять в сей миг кровавый, На что он руку поднимал!.. И он убит -- и взят могилой, Как тот певец, неведомый, но милый, Добыча ревности глухой, Воспетый им с такою чудной силой, Сраженный, как и он, безжалостной рукой. Зачем от мирных нег и дружбы простодушной Вступил он в этот свет завистливый и душный Для сердца вольного и пламенных страстей? Зачем он руку дал клеветникам ничтожным, Зачем поверил он словам и ласкам ложным, Он, с юных лет постигнувший людей?.. И прежний сняв венок -- они венец терновый,, Увитый лаврами, надели на него: Но иглы тайные сурово Язвили славное чело; Отравлены его последние мгновенья Коварным шепотом насмешливых невежд, И умер он -- с напрасной жаждой мщенья, С досадой тайною обманутых надежд. Замолкли звуки чудных песен, Не раздаваться им опять: Приют певца угрюм и тесен, И на устах его печать. А вы, надменные потомки Известной подлостью прославленных отцов, Пятою рабскою поправшие обломки Игрою счастия обиженных родов! Вы, жадною толпой стоящие у трона, Свободы, Гения и Славы палачи! Таитесь вы под сению закона, Пред вами суд и правда -- все молчи!.. Но есть и божий суд, наперсники разврата! Есть грозный суд: он ждет; Он не доступен звону злата, И мысли и дела он знает наперед. Тогда напрасно вы прибегнете к злословью: Оно вам не поможет вновь, И вы не смоете всей вашей черной кровью Поэта праведную кровь! ახლა კი სიკვდილი მუსიკაში - "ტრავიატა" http://dade.ge/?code=1164410027O0RHZDXJRM - მღერის მარგარიტა კაროზიო მერე ამავე არიას უკეთესი შესრულებითაც დავდებ! |
| Posted by: frida_khalo 24 Nov 2006, 23:39 |
| Hermann Hesse Brude Tod Auch zu mir kommst du einmal, Du vergißt mich nicht, Und zu Ende ist die Qual, Und die Kette bricht. Noch erscheinst du fremd und fern, Lieber Bruder Tod, Stehest als ein kühler Stern Über meiner Not. Aber einmal wirst du nah Und voll Flamen sein- Komm, Geliebter, ich bin da, Nimm mich,ich bin dein. * * *  |
| Posted by: Johnnie Walker 25 Nov 2006, 01:18 |
| Charles IX რატომ ეგეთი MACABRE თემა?  Life is beautiful! |
| Posted by: Charles IX 25 Nov 2006, 01:22 | ||||
Johnnie Walker
საინტერესო მასალის და მუსიკის დადება შეიძლება აქ!
ამაში ნამდვილად გეთანხმები... |
| Posted by: erttetriani samepo chai 25 Nov 2006, 01:27 |
| სიყვარული ტკივილი და.... თანაგრძნობა. |
| Posted by: I_am_You_are 25 Nov 2006, 01:42 |
| An den Knaben Elis Elis, wenn die Amsel im schwarzen Wald ruft, Dieses ist dein Untergang. Deine Lippen trinken die Kühle des blauen Felsenquells. Laß, wenn deine Stirne leise blutet Uralte Legenden Und dunkle Deutung des Vogelflugs. Du aber gehst mit weichen Schritten in die Nacht, Die voll purpurner Trauben hängt Und du regst die Arme schöner im Blau. Ein Dornenbusch tönt, Wo deine mondenen Augen sind. O, wie lange bist, Elis, du verstorben. Dein Leib ist eine Hyazinthe, In die ein Mönch die wächsernen Finger taucht. Eine schwarze Höhle ist unser Schweigen, Daraus bisweilen ein sanftes Tier tritt Und langsam die schweren Lider senkt. Auf deine Schläfen tropft schwarzer Tau, Das letzte Gold verfallener Sterne. Georg Trakl |
| Posted by: frida_khalo 25 Nov 2006, 02:19 |
| Friedrich Nietzsche Ecco Homo Ja, ich weiß, woher ich stamme! Ungesättigtgleich der Flamme Glühe und verzehr ich mich. Licht wird, alles was ich fasse, Kohle alles, was ich lasse: Flamme bin ich sicherlich! |
| Posted by: Contralto 25 Nov 2006, 02:31 |
| ასეთი სიკვდილი პოეზიაში მეორე არ მახსენდება: პაულ ცელანი, "სიკვდილის ფუგა" თან, მუსიკის თეორიაში გარკვეულები დამეთანხმებიან, რა ვირტუოზულია... Paul Celan - Todesfuge Schwarze Milch der Frühe wir trinken sie abends wir trinken sie mittags und morgens wir trinken sie nachts wir trinken und trinken wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nicht eng Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit den Schlangen der schreibt der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland dein goldenes Haar Margarete er schreibt es und tritt vor das Haus und es blitzen die Sterne er pfeift seine Rüden herbei er pfeift seine Juden hervor läßt schaufeln ein Grab in der Erde er befiehlt uns spielt auf nun zum Tanz Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts wir trinken dich morgens und mittags wir trinken dich abends wir trinken und trinken Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit den Schlangen der schreibt der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland dein goldenes Haar Margarete Dein aschenes Haar Sulamith wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nicht eng Er ruft stecht tiefer ins Erdreich ihr einen ihr andern singet und spielt er greift nach dem Eisen im Gurt er schwingts seine Augen sind blau stecht tiefer die Spaten ihr einen ihr andern spielt weiter zum Tanz auf Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts wir trinken dich mittags und morgens wir trinken dich abends wir trinken und trinken ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Haar Margarete dein aschenes Haar Sulamith er spielt mit den Schlangen Er ruft spielt süßer den Tod der Tod ist ein Meister aus Deutschland er ruft streicht dunkler die Geigen dann steigt ihr als Rauch in die Luft dann habt ihr ein Grab in den Wolken da liegt man nicht eng Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts wir trinken dich mittags der Tod ist ein Meister aus Deutschland wir trinken dich abends und morgens wir trinken und trinken der Tod ist ein Meister aus Deutschland sein Auge ist blau er trifft dich mit bleierner Kugel er trifft dich genau ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Haar Margarete er hetzt seine Rüden auf uns er schenkt uns ein Grab in der Luft er spielt mit den Schlangen und träumet der Tod ist ein Meister aus Deutschland dein goldenes Haar Margarete dein aschenes Haar Sulamith ასეთი ინტენსიური სიკვდილი... მოკლედ, "ვენ ეს დუნქელთ ნაჰ დოიჩლანდ" ამ ფრაზაზე მაბოდებდა სიცხიანივით. ახლა მეზარება და მოგვიანებით ამ ლექსის რატიანისეულ თარგმანსაც დავდებ. |
| Posted by: I_am_You_are 25 Nov 2006, 02:55 | ||||||
სიკვდილის ფუგა შავი რძისნამი განთიადისა მას ვეწაფებით შებინდებისას მას ვეწაფებით შუადღით დილით მას ვეწაფებით როცა ღამეა ჩვენ ვეწაფებით მას ვეწაფებით ჰაერში ვითხრით საფლავებს ჩვენსას იქ ადგილი ყველას ეყოფა კაცი კი ცხოვრობს ის ცხოვრობს სახლში ის გველს აცეკვებს ის იწყებს წერას წერს და ბინდდება გერმანიაში ვაი შენი თმის ოქროს მარგარეტ ის გადის გარეთ ვარსკვლავებს ღვიძავთ ის სტვენით უხმობს ძაღლების ხროვას ის ებრაელებს მოუხმობს სტვენით ყვირის საფლავი მიწაში თხარეთ ის ჩვენ გვიბრძანებს დაუკარით თქვენ კი იცეკვეთ შავო რძისნამო განთიადისა ჩვენ გეწაფებით როცა ღამეა შენ გეწაფებით დილით შუადღით შენ გეწაფებით შებინდებისას ჩვენ გეწაფებით შენ გეწაფებით კაცი კი ცხოვრობს ის ცხოვრობს სახლში ის გველს აცეკვებს ის იწყებს წერას წერს და ბინდდება გერმანიაში ვაი შენი თმის ოქროს მარგარეტ ვაი შენი თმის ნაცარს სულამით ჰაერში ვითხრით საფლავებს ჩვენსას იქ ადგილი ყველას ეყოფა ის კი დაგვყვირის საფლავები თხარეთ მიწაში თქვენ კი იმღერეთ ის დაგვყვირის და დაუკარით ქამრიდან იძრობს ელვარე რკინას მისი თვალები არის ცისფერი ღრმად დაატანეთ მიწას ნიჩაბი თქვენ კი იცეკვეთ და დაუკარით შავო რძისნამო განთიადისა ჩვენ გეწაფებით როცა ღამეა შენ გეწაფებით შუადღით დილით შენ გეწაფებით შებინდებისას ჩვენ გეწაფებით შენ გეწაფებით კაცი კი ცხოვრობს ის ცხოვრობს სახლში ვაი შენი თმის ოქროს მარგარეტ ვაი შენი თმის ნაცარს სულამით ის გველს აცეკვებს ის იწყებს წერას ის ყვირის ტკბილად უმღერეთ სიკვდილს ხოლო სიკვდილი მაესტროა გერმანიიდან მეტი ნაღველი ვიოლინოებს რათა კვამლივით აიჭრათ მაღლა ღრუბლებში თქვენი საფლავებია იქ ადგილი ყველას ეყოფა შავო რძისნამო განთიადისა ჩვენ გეწაფებით როცა ღამეა შენ გეწაფებით შუადღით დილით ხოლო სიკვდილი მაესტროა გერმანიიდან შენ გეწაფებით შებინდებისას ჩვენ გეწაფებით შენ გეწაფებით ხოლო სიკვდილი მაესტროა გერმანიიდან მისი თვალები არის ცისფერი ყველას მიგაწვენთ მისი ტყვიები არვის ასცდება მისი ნასროლი კაცი კი ცხოვრობს ის ცხოვრობს სახლში ვაი შენი თმის ოქროს მარგარეტ ის ჩვენზე გეშავს ძაღლების ხროვას ის ჩვენ საფლავებს გვჩუქნის ჰაერში ის გველს აცეკვებს და ის ოცნებობს ხოლო სიკვდილი მაესტროა გერმანიიდან ვაი შენი თმის ოქროს მარგარეტ ვაი შენი თმის ნაცარს სულამით |
| Posted by: frida_khalo 25 Nov 2006, 02:59 | ||
ახლა ვკრეფდი....... |
| Posted by: Chanunpa Wakan 25 Nov 2006, 03:05 |
თუ ამას ადამიანის ყური ვერ გაუძლებს მე არ დამაბრალოთ   სიკვდილისას დატირების მწვერვალი ტიბეტიდან... http://dade.ge/?code=1164424458V79EXIAFBS ეს თემა ყველაზე გენიალურად ფოლკლორშია მგონი გამოხატული.. უმაგრესია ავსტრალიელების რიტუალური მუსიკაც და ესკომოსების და მოკლედ ეგეთ ხალხებს შედევრები აქვთ სვანური ზარიც მაგარია |
| Posted by: frida_khalo 25 Nov 2006, 03:15 |
| სამწუხაროდ, ვერ გავიგე მე ვერ ვდებ სურათებს...თუ...?????????? |
| Posted by: humanoidi 25 Nov 2006, 03:19 | ||
ახუიწელნი სათაურია |
| Posted by: zazabichi 25 Nov 2006, 04:17 | ||
humanoidi
კულტურული რექვიემია |
| Posted by: Z@hir 25 Nov 2006, 04:38 | ||
| იქნება ვეფხის დედაი ჩემზე მწარედა სტირისა, წავიდე, მეც იქ მივიდე, სამძიმარ ვუთხრა ჭირისა... თუ რაღაც უზუსტობა გამეპარა, მაპატიეთ,მაგრამ ულამაზესი ლექსია და უძლიერესი დატირება, ამწუხაროდ არ მახსოვს თავიდან ბოლომდე და თუ ვინმე დადებს, კარგი იქნება Charles IX
ძალიან ძლიერია, სიმღერას ვუსმენ ეს დღეები შეუჩერებლივ |
| Posted by: Pathetikos 25 Nov 2006, 15:14 |
| დავით გურამიშვილი დავითიანი ვ. ტირილი ღვთისმშობლისა 103 მოდით, ყოველნო შვილმკვდარნო დედანო, შეიყარენით! შემწყნარებელი აწ თქვენი მარიამ შეიწყალენით, ისმინეთ მისი ტირილი, თქვენც ცრემლნი გარდმოყარენით, სულს ეცით მისგან ნუგეში, გულს ჭირნი უკუყარენით. 104 ოდეს იხილა მშობელმან ძე თვისი, ღვთისა ცხებული, ეკლის გვირგვინით მოსილი, შიშველი, გაკიცხებული, ჯვარზედა ხელ-ფეხ მიკრული, გვერდსა ლახვარიც ხებული, ათრთოლდა, ზარით დაეცა, გახდა ვით დამარცხებული. 105 მოედვა მწარედ სახმილი, შეიქნა დადაგულობით; დაეწო გული და ღვიძლი, ნაწლევნი გათანგულობით. თქვა: დამეკარგა საწუთრო ჭირნახულ დაკარგულობით, დამიჭკნა გულის ყვავილი, გავხდი ვით გალი რგულობით. 106 იცემდა მკერდსა და გულსა, იტყებდა, ესრეთ ტიროდა: ვით შტოზედ მორჩო ახალო, ფესვ-არსოანო ძირო და! ვირემ შენს ჩრდილთა ქვეშ ვიჯექ, თავი არ მემწიროდა, ახლაც გვედრივარ, უშენოდ არ შემქმნა, არ გამწირო და. 107 ვაიმე თვალთა ნათელო, სხიო მის მზეთა მზისაო! სახით ვით ნორჩო ძირ-კეთილ, შრტოვ ვაზისაო. გამარკვეველო, განმწმენდო, მნათობო ბნელის გზისაო, შენ იყავ შემი გამღები სამოთხის კართ რაზისაო. 108 რა ესმა დედის ტირილი ძეს მიკრულს ჯვარსა ზედაო, შეამუღაბნა მშობელი და მისკენ მოიხედაო. გამოეძრახა, უბრძანა: ეჰა, ნუ მტირი დედაო! მე წარვალ, შენ ჩემ სანაცვლოდ იონე გყავდეს ძედაო. 109 და გაიგონა დედამა ხმა ტკბილი თავის ძისაო, მოხსენდა მის ძის ხელთ-ჭერა, ძუძუთ წოება სძისაო, მსხვერპლად ისაკის სანაცვლოდ მოვლენა ცით ვერძისაო, მით მისმან კერძმან ლახვარმან ჭრა უფრო მიჰკერძისაო. 110 გამწოებული იტყოდა ღაწვთა სისხლითა მღებარე; არ ვიყავ მამაკაცისა მხურვალებისა მხებარე; ვით გულს უთესლოდ უცხო ხე ებას ნაყოფი მღებარე, ეგრეთ შენ მე ბნელს, ნათელო, აწ ვით მიშრტები მთნებარე. 111 ძეო, შენს თავსა მნატრიდენ ყოველთა ძეთა დედები; ბედნიერობას მიქებდენ, მოსწონდათ ჩემი ბედები. აწ ჩემის ბრალით იწვიან დღეს შენი შემომხედები, ხელ-ფეხთ დაგრჭმია ლურსმანი, ლახვრით დაგჭრია გვერდები! 112 ვაიმე, ლახვარ-სობილსა და გულსა დანა-ვლებულსა, შენი წყლურების ცეცხლითა დაგულსა, დანავლებულსა, შენს უკან წუთის სოფლითგან გულ-კვნესით ხან-წარებულსა! ძეო, მეტკბობის სიკვდილი სიცოცხლე გამწარებულსა. 113 ძეო, შენს უწინ გენუკვი ჩემს სულის ამორთმევასა! გემუდარები, ნუ მიზამ შენ მე ამაზედ თნევასა; მომკალ, წინაწინ წავიდე, შენი ვახარო ევასა; იესო მოვა, დაგიხსნის, მორჩები პირველს წყევასა!“ 114 სოფელს უხარის, მიიღებს აწ განთავისუფლებასა; ჩემნი იწვიან ნაწლევნი, ვხედავ შენს ჯვარზედ ვნებასა, რომელსა ყოველთათვისა დაითმენ, იქ მათს ნებასა. შენ, ძეო და ღმერთო ჩემო, უფალო, გძღვნი დიდებასა! 115 ჯვარით გარდმოხსნეს, წარგრაგნეს არმენაკითა წმინდითა; დამარხეს, კარი საფლავთა დახურეს ქვითა დიდითა; დაბეჭდეს, მხედართ უბრძანეს: საფლავს სამ დღემდის სცვიდითა. მკვდარი არავინ მოგპაროსთ, მას დიდად გაუფრთხილდითა! რატომღაც ამ ლექსზე (არ ვიცი მისი რითმიდან გამომდინარე თუ საიდან) სულ ბახის "მათეს ვნებანის" შესავალი სამგლოვიარო გუნდი მახსენდება ხოლმე: http://www.link.ge/file/16949/Bach-JS---100101---Matth--us-Passion--BWV-244---Gardiner---01---Kommt--ihr-T--chter--helft-mir-klagen.mp3.html |
| Posted by: Charles IX 25 Nov 2006, 17:01 | ||
WolfSpell
აჰა შენ ლაკრიმოზა! ოღონდ რე-კ-ვიემიდან. (ძალიან გავრცელებული შეცდომაა ქ-თი წერა თუ წარმოთქმა - რეკვიემია სწორი) http://dade.ge/?code=1164474677B11KIH0CQ3 |
| Posted by: Antigone 25 Nov 2006, 17:10 |
ხელები. სახე. დრაპირება(ც) კი მეტყველია. |
| Posted by: მოდუსი 25 Nov 2006, 17:15 |
| http://imageshack.us |
| Posted by: Charles IX 26 Nov 2006, 00:56 | ||
frida_khalo
ალბათ დიდია, 100Kb-ზე დიდი მოცულობისას ვერ დადებ. უნდა დააპატარავო... კვლავ რეკვიემი. ამჯერად ვერდის. http://dade.ge/?code=1164502879H9THOYNUEG - მღერის დიდი ბენიამინო ჯილი |
| Posted by: Pathetikos 26 Nov 2006, 01:04 | ||
Charles IX
 ნეტა ოდესმე ხმა დამიბრუნდებოდეს, რომ ეს ვიმღერო. და აგერ XIX საუკუნის ორი ყველაზე შემძვრელი სამგლოვიარო მუსიკა: ბეთჰოვენის მესამე "ჰეროიკული" სიმფონიის სამგლოვიარო მარში კარაიანის დირიჟორობით: http://dade.ge/?code=116450345310OCCQKXAT და ბრუკნერის მეშვიდე სიმფონიის ადაჯიო - ამ ნაწილის წერისას გარდაცვილი ვაგნერის დატირება - ეუგენ იოხუმის დირიჟორობით: http://dade.ge/?code=1164503676XT2O46R302 ამჯერად თავად ვაგნერის სამგლოვიარო მარშს "ღმერთების დაისიდან" აგარიდებთ. მე თვითონ ვერიდები, და იმიტომ. |
| Posted by: Freitag-13 26 Nov 2006, 01:04 |
| სურათის ამ პატარა ნაწილშიც კი საოცარი ემოციაა |
| Posted by: Contralto 26 Nov 2006, 01:08 | ||
Charles IX
აჰა, ჩემგანაც მცირედი სნობური კონტრიბუცია: მერლინ ჰორნი/ ჯოან საზერლანდი (დირ.: შოლტი) რეკვიემითგან: http://up.aqache.com/?act=download&fid=16Q653C8 |
| Posted by: BEKO 26 Nov 2006, 01:08 | ||
Z@hir
შეგიძლია ატვირთო?  ძალიან მაგარი თემაა შარლ  |
| Posted by: Z@hir 26 Nov 2006, 01:14 | ||
BEKO
სურვილი დიდია, მარა აი შესაძლებლობის რა მოგახსენო... |
| Posted by: BEKO 26 Nov 2006, 01:18 |
| საუბარი გარდაცვლილ მეგობართან გოგი კვირკველიას ხსოვნას ქენჯნის მტანჯველი გრძნობა არ მტოვებს სულ ყოველთვის, როცა გიხსენებ. თუ ვჭამ _ ლუკმა ყელზე მადგება. თუ ვსვამ _ უცებ სუნთქვა მეკვრება. თუ ვიცინი _ ღიმილი მეყინება. თუ ვსაუბრობ _ სიტყვა მიწყდება. შემინდე, მეც რომ მანდ არა ვარ. შემინდე, როცა მეცოდები. შემინდე, როცა არ მახსოვხარ, როცა ჭიქას თავს არ წავუქცევ... მხოლოდ ცოცხლებს გვინდა შენდობა, მხოლოდ ჩვენ, ვისაც ცხოვრების გზებზე მრავალი ცოდვა ჩაგვსაფრებია, ვინც ჩალურჯებულ მუხლისთავებით უნდა გავლიოთ ჩვენი წილი გზა. ისევ შენ უნდა გთხოვო შენდობა. ცოცხლები აბა რას შეგვინდობენ? არავინ, თითქოს პირი შევკარით, თითქოს ერთმანეთს ჯიბრში ვუდგავართ და თვალიც თითქოს იმიტომ გვიჭრის, რომ ერთმანეთის ნაკლი ვეძებოთ. არ გამოგვრჩება არაფერი, სულ მისხალ-მისხალ გვაქვს აწონილი ერთმანეთის ფიქრი და საქმე. რასაც ვერ ვხედავთ _ ვვარაუდობთ, განაჩენი მაინც გამოგვაქვს. შენც ხომ გახსოვს აქაური ყველა ამბავი, დავიწყებული არ გექნება, ჩემს ხვეწნასაც _ ‘შემინდე მეთქი~, ვიცი, აუგად არ გამიგებ_ მიმტევებელი შენი ღიმილი ჩემს ხსოვნაში ჯერ არ ჩამქრალა... ამქვეყნად მოსულს ზოგს საქმე რჩება, ზოგს _ ცოლ-შვილი, ზოგს კი ცოდვები. შენგან დარჩა მხოლოდ ღიმილი, სუფთა, ნათელი, მიმტევებელი. მაგ ღიმილისთვის ღირდა, ძმაო, ამქვეყნად მოსვლა. შემინდე ისევ შენი ღიმილით და შესაშური უშურველობით. ჩემი ფიქრის მღვრიე მდინარე შენი ხსენებით კვლავ იწმინდება... ადამიანი, ცოდვის წყაროზე მიდგმული კოკა, ნეტავ რითი განსპეტაკდება? ასე მგონია, შენ იცოდი ამის პასუხი, მაგრამ არავის გაგვიმხილე, ალბათ, ძალა არვის შეგვწევდა ამ დიდი ტვირთის აწევისა. დაგვიქნიე ხელი და წახველ, შეგვატოვე ამხელა ნაღველს, ამქვეყნიურ ცოდვა-მადლს და დავიდარაბას. ბრმა ბედისწერის არა მჯერა, ყველაფერი წესრიგით ხდება. ვინ ცოცხლობს და ვინ ცოცხლად კვდება... შენ დაგიბერა ქარმა უეცრად, რომ არ გეცქირა უნიათოდ როგორა ხრჩოლავს ბევრის სანთელი... მიიბრუნე პირი და წახველ, შეგვატოვე ცრემლსა და ნაღველს, ფიქრს და ჯახირს დაუსრულებელს წასასვლელთ და წასულთა გამო... მანდ როცა მოვალ... მაგრამ მანამ... ძნელია მანამ... მანამ შემინდე, შემინდე, რომ ისევ აქა ვარ, შემინდე, როცა უფრო ბედნიერი მგონიხარ, შემინდე, როცა მეცოდები, შემინდე, როცა არ მახსოვხარ.. თედო ბექიშვილი პ.ს. ამ თემაში ჯერ სულ შედევრები იდება. მაპატიეთ, ეს ლექსი ძალიან ძვირფასია ჩემთვის |
| Posted by: Pathetikos 26 Nov 2006, 01:24 | ||
BEKO
ცუდი ლექსი ნამდვილად არ არის. |
| Posted by: Contralto 26 Nov 2006, 01:25 |
| ერთ-ერთი უტრაგიკულესი არია საოპერო ხელოვნების ისტორიაში: უმბერტო ჯორდანო "ანდრეა შენიე" La Mamma morta ქალღმერთის შესრულებით (ალბათ, ეს მის კარიერაში ერთ-ერთი ყველაზე გენიალური შესრულებაა...) http://up.aqache.com/?act=download&fid=I9R23S4P |
| Posted by: Pathetikos 26 Nov 2006, 01:30 |
| გამაოგნებელი რამ. ერთი გალური ფსალმუნი: http://dade.ge/?code=1164505322HF3ODV12U1 |
| Posted by: Samp 26 Nov 2006, 01:33 |
| Сантьяго Насару нужно было еще несколько секунд. и он бы вошел в дом, но тут дверь захлопнулась. Он успел несколько раз кулаками ударить в дверь и повернулся, чтобы, как полагается, в открытую встретить своих врагов. "Я испугался, когда столкнулся с ним лицом к лицу,- сказал мне Пабло Викарио,- он показался вдвое больше, чем был". Сантьяго Насар подставил руку, чтобы отразить первый удар, который Педро Викарио нанес ему справа прямым ножом. - Сволочи! - крикнул он. Нож пропорол ему ладонь правой руки и по рукоятку ушел в подреберье. Все услышали, как он закричал от боли: - Ой, мама! Педро Викарио резким и точным рывком человека, привыкшего забивать скот, нанес ему второй удар почти в то же самое место. "Странно, что нож выходил сухим,- заявил Педро Викарио следователю.- Я ударил его не меньше трех раз, а крови не упало ни капли". После третьего удара Сантьяго Насар обхватил руками живот, согнулся пополам и, замычав, словно раненый бык, попытался повернуться к ним спиной. И тогда стоявший слева Пабло Викарио нанес ему кривым ножом единственную рану в поясницу, и кровь, ударив струей, намочила рубаху. "Кровь пахла им",- сказал он мне. Сантьяго Насар, смертельно раненный трижды, снова повернулся к ним лицом и привалился спиной к двери материнского дома, он даже не сопротивлялся, будто хотел одного: помочь им поскорее добить его с обеих сторон. "Он больше не кричал,- сказал Педро Викарио следователю.- Наоборот: мне почудилось, он смеялся". Оба продолжали наносить удары ножами, легко, по очереди, словно поплыв в сверкающей заводи, открывшейся им по ту сторону страха. Они не услышали, как закричал разом весь город, ужаснувшись своему преступлению. "Такое было чувство, будто скакал на коне",- заявил Пабло Викарио. И вдруг оба очнулись, вернулись на землю - они выбились из сил, а Сантьяго Насар, казалось, никогда не упадет. "Какое это дерьмо, братец,- сказал мне Пабло Викарио,- если б ты знал, как трудно убивать человека!" Желая одного - покончить с этим раз и навсегда, Педро Викарио отыскал, где сердце, но искал он его под мышкой - там, где оно бывает у свиней. Сантьяго Насар не падал только потому, что они сами поддерживали его, пригвождая ударами к двери. Отчаявшись, Пабло Викарио полоснул его горизонтально по животу, и все кишки, брызнув, вывалились. Педро Викарио собирался было сделать то же самое, но рука у него от ужаса дрогнула, и он только взрезал наискось ляжку. Еще мгновение Сантьяго Насар держался, привалясь к двери, но тут, увидев блеснувшие на солнце чистые и голубоватые собственные внутренности, упал на колени.... ...Они только что сели завтракать, когда вошел Сантьяго Насар, весь в крови, поддерживая руками гроздья собственных кишок.... ...- Сантьяго, сынок,- крикнула она ему,- что с тобой? Сантьяго Насар узнал ее. - Меня убили, Вене, голубушка,- сказал он. На последней ступени он споткнулся, но тотчас же выпрямился. "И даже постарался - стряхнул рукой землю, которая пристала к кишкам",- рассказала мне моя тетка Вене. А потом вошел в кухню через черный ход, который с шести утра был открыт, и рухнул лицом вниз. |
| Posted by: Johnnie Walker 26 Nov 2006, 01:37 |
| აქ მახსენდება დიდებული ლათინური ჰიმნი, Stabat Mater Dolorosa Stabat mater dolorosa iuxta Crucem lacrimosa, dum pendebat Filius. At the Cross her station keeping, stood the mournful Mother weeping, close to Jesus to the last. და ჯოვანი ბატისტა პერგოლეზის სულის შემძვრელი მუსიკა.... (დადეთ ვინმემ, ჩემი დისკავოდი ურევს ) |
| Posted by: Pathetikos 26 Nov 2006, 01:38 | ||
Johnnie Walker
ახლავე. მაგაზე გაწყნინებ? |
| Posted by: Freitag-13 26 Nov 2006, 01:40 |
| MEMENTO MORI ახლა უფრო ხშირია შეცდომების დაშვება, ახლა მოდის ივნისი, ირგვლივ მწვანე მოლია. ჩემი წმინდა სახელი პოეზიას დარჩება, ჩემი გული და სისხლი - ეს “Memento mori” -ა. დღეს სამია ივნისის, მინდა იყოს ცამეტი, ჩემს გარშემო ციხეა - მწუხარების სავანე. რომ მდომოდა სიცოცხლე, სიკვდილს არ ვიწამებდი, მიწა არ იქნებოდა ჩემთვის შავი სამარე. სადღაც მთასთან იწვიმა, სადღაც მთაზე ბურია, ამნაირი ღიმილი უწინ მე არ ვიცოდი. ახლა მე ცას ვუცქერი, ცაზე ანთებულია ვარსკვლავები - სიმბოლო თეთრი მარადისობის. ახლა რა ვქნა არ ვიცი, მე როდესაც ასე ვარ, როცა სულს ეპარება აჩრდილები სიბერის. მე ძლიერი ტალანტი, ზეციური არსება, ჩემი ნაზი სამშობლო - ლაჟვარდები ცისფერი. რა ვქნა, შავი ღამეა, მძიმე და უსაშველო, მახსოვს ჩემი სოფელი, მისი ყრუ ადგილები. ახლა რაღაც სხვა მინდა, რაღაც სხვა, უსახელო, რომ დაღუპვა მომელის, ვიცი დანამდვილებით. ნელა გადის დღეები და ძნელია გარჩევა, მე, ძვირფასო, ვერ მოვალ, გზა შენამდე შორია. ჩემი გვარი: გრანელი - პოეზიას დარჩება, ჩემი გული და სისხლი - ეს ”MEMENTO MORI”-ა. |
| Posted by: Charles IX 26 Nov 2006, 01:42 |
| ეს ლექსი ლიტერატურული გმირის ხსოვნას ეძღვნება... მაგრამ ესეც ხომ ხსოვნაა... Борис Пастернак Памяти Демона Приходил по ночам В синеве ледника от Тамары, Парой крыл намечал, Где гудеть, где кончаться кошмару. Не рыдал, не сплетал Оголенных, иссхлестанных в шрамах. Уцелела плита За оградой грузинского храма. Как горбунья дурна, Под решеткою тень не кривлялась. У лампады зурна, Чуть дыша, о княжне не справлялась. Но сиерканье рвалось В волосах и, как фосфор, трещали. И не слышал колосс, Как седеет Кавказ за печалью. От окна на аршин, Пробирая шерстинки бурнуса, Клялся льдами вершин: Спи подруга, лавиной вернуся. |
| Posted by: Freitag-13 26 Nov 2006, 01:45 |
| სიკვდილის შემდეგ დადგება ზამთარი... მოვკვდები ღამით, გათენებისას, როდესაც გარეთ იქნება ზამთრის გაცივებული მთვარე და ყინვა. სიკვდილის წინ მომაგონდება თბილისის ღამეები და ჩემი უნაზესი და: ეს ორი შეერთებული კოცონი, რომელიც მწვავდა მე ყოველთვის. ასე გათავდება სინათლე, გაჰქრებიან მოგონების წამები. გადავეცემი სიკვდილის მდუმარე ხელებს. ჩემი წამებული სხეული შეუერთდება მსოფლიო ელემენტებს. და მე ვიგრძნობ უმაღლეს მოსვენებას. ჩემი კუბო იქნება სადა და პროცესია უცრემლო. მე დამასაფლავებენ შუადღის ორ საათზე თბილისის ახლო. ჩემი დაკრძალვის დღეს აიშლებიან ფერადი ღრუბლები და ამოვარდება შორეული გრიგალი. ბალდახიანი, რომელიც წაიღებს ჩემს ცხედარს, იქნება თეთრი და მოძველებული. პანაშვიდს გადამიხდის ვინმე უბრალო მღვდელი, რომელსაც არ ექნება წაკითხული ჩემი სისხლიანი წიგნი «Memento mori!» არ შევეცოდები მღვდელს, რომელსაც არ ეცოდინება ჩემი დაფერფლილი სულის ისტორია. მხოლოდ ცხედართან მდგომ პოეტებს მოაგონდებათ ჩემს დანისლულ ლექსებიდან: სტრიქონები. მოვა უიმედობა. პანაშვიდი გათავდება ქარში. ჩემს ცხედარს ნელა ჩაუშვებენ სამარეში. და პირველ მიწას სახეზე მომაყრის ვინმე უხეში მესაფლავე. კუბოს ფიცარზე შეწყდება უკანასკნელი გუგუნი მიწის და ქვების. პროცესია დაიშლება. მე და სიჩუმე დავრჩებით მარტო. გზაში ისაუბრებენ ჩემზე. დაღამდება... მე შემეშინდება მარტო სასაფლაოზე, ღამით. დავტოვებ კუბოს და ტანშიშველი გამოვიქცევი სამარიდან. და გიჟივით ვიკივლებ, რომ მომეშველონ, რომ დამიფარონ. არავინ იქნება ჩემი მხსნელი, ისევ დავეცემი, თავს ვიგრძნობ სამარეში და კვლავ მივეცემი ძილს დაუსრულებელს. ნათელივით თავზე დამადგება ჩემი განუყრელი და - სიჩუმე. თეთრად დასუდრული იქნება მთელი ქვეყანა. ის სოფელი, სადაც მე დავიბადე, დაემსგავსება უდაბნოს. გაივლის ზამთარი, წვიმით და ქარებით. დადგებიან გაზაფხულის დღეები. შეიფოთლება სასაფლაო. კვირა დილით, როდესაც ყველა მლოცველისათვის გაიღება ეკლესიის კარები, ჩემს საფლავთან დაფიქრებული მოვა ვინმე ქალი, მოიგონებს ჩემს დამწვარ სახეს, მოიგონებს ჩემს წამებას და შევეცოდები. ასე გაივლიან საუკუნეები. ჩემს საფლავს დაადგება მზე შორეულ რიცხვის. ჩემს მიერ უხილავ საღამოს ბინდი დაფარავს მივიწყებულ ლოდებს და ჩემი საფლავიც შეიმოსება სიბნელით. წამოვა წვიმა, ქარიშხალი და მოწყენილ საფლავზე დამაყრის ყვითელ ფოთლებს. ასე დროთა შავი წვეთებით დახავსდება ჩემი სამარე, ზედ წამოიზრდება ბალახი. ზაფხულში, საღამო დროს, ჩემს საფლავს ჩაუვლიან თეთრად გამოწყობილი ქალები, შორს, სარკესთან უცნობი თითები დაუკრავენ როიალს. დილაადრიან უიმედოდ იკივლებენ ორთქლმავლები. მოვა კვირადღე და ჩემს ახლოს დარეკავენ ზარებს, აანთებენ სანთლებს. დაიღლებიან ხელაპყრობილი მლოცველები. წირვა გათავდება. საყდარს დაკეტავენ, ხატები დამწყვდეულ ტუსაღებივით დარჩებიან შიგ. და სასაფლაოს ჩხავილით გადაუფრენს ყვავი. გაქრება თვალები, რომელზედაც ესვენა თბილისის ღამეები მძიმე ლოდებივით. და ჩემი სამარის სამუდამო დარაჯი იქნება ჩემი უნაზესი და - სიჩუმე. |
| Posted by: Pathetikos 26 Nov 2006, 01:58 |
| ფრანკო-ფლანდრიული მწუხარება. ჟოსკენ დე პრეს "ძალზედ ვწუხვარ, რომ გტოვებთ": http://dade.ge/?code=1164506840HILK7NPF57 "სტაბატ მატერი" ატვირთვის პროცესშია. * * * ესეც პერგოლეზის სტაბატ მატერი. http://dade.ge/?code=1164508046TY5BB7WGLV Julia Faulkner Anna Gonda Camerata Budapest Michael Halasz ჟოსკენ დეპრეს ულამაზესი სტაბატ მატერი: http://dade.ge/?code=1164508352IB0QUDDYI7 მღერის A Sei Voci |
| Posted by: Johnnie Walker 26 Nov 2006, 02:35 |
| Pathetikos დაგლიჯე, ხვალ გადავწერ პირქუში და სამგლოვიარო თემატიკის სიყვარულის ამბავში კი აჰა, თქვენ ლინკი, იკაიფეთ :http://www.deathlist.net/ |
| Posted by: Freitag-13 26 Nov 2006, 02:46 |
| ვაჟა-ფშაველას გადასვენება მთაწმინდაზე მთის და მაჰმადის არ იყო დავა... აბა, პირველი ვინ ვისთან მივა? მთაწმინდის ქედი არ ეცოტავა, ფშავური სისხლი ამ მთაშიც ჰღვივა, არც უთხოვია თავისთან მისვლა, თვითონ ეხვევა მთას თავზე ნისლად. და გაუმთელდა გახრული ძვლები... მთაო, გადუშვი, ფშავამდე ივლის; ბერი მინდიას მუხლი გამძლები კვლავ დაუჩოქებს საყვარელ თბილისს. აკვანი იყო მისთვის ჩარგალი, გულზე თბილისის ესო ჩანგალი. აუხდა ნატვრა და გადალახა საფლავის დვირე და ერთად ნახა მან წერეთელი და ჭავჭავაძე. კიდეც ატირდა იმათ საფლავზე. არ დაგვინახავს ჩვენგან არავის, მხოლოდ გვესმოდა ცრემლი არაგვის. |
| Posted by: otariani 26 Nov 2006, 03:50 |
| http://dade.ge/?code=116451330911U54PZ9M0 "მახკვდია ბეჩაო იერემო". ლელა თათარაიძის შესრულებით. http://dade.ge/?code=116451344171EFLUOPYC "ფშაური დატირება". ისევ ლელა თათარაიძე http://dade.ge/?code=1164513551QDES39THDO ეს სიკვდილზე არაა, სიბერეზეა, ფშაური. ნაღდი, ადგილობრივი ფშავლები არიან. აბა მაგათმა იციან თუ იციან სიცოცხლე და იმიტომ მღერიან ასეთი ტკივილით. ძალიან კარგი თემაა. |
| Posted by: Pathetikos 26 Nov 2006, 13:09 | ||
Johnnie Walker
შენ ჩემ გამოგზავნილ ჯეზუალდოს მაინც არ მოუსმინე, არა? ტყუილად დავამძიმე დადე.გე ორი დისკი მუსიკით.  პანაშვიდი თუ გინდა, აი ჯეზუალდოს "Tenebrae responsories"-ს უნდა მოუსმინო. |
| Posted by: BEKO 26 Nov 2006, 22:14 |
| არსენი ტერკოვსკის ჩემი საყვარელი ლექსი. მარიან ცვეტაევაზე Я слышу, я не сплю, зовешь меня, Марина, Поешь, Марина, мне, крылом грозишь, Марина, Как трубы ангелов над городом поют, И только горечью своей неисцелимой Наш хлеб отравленный возьмешь на Страшный суд, Как брали прах родной у стен Иерусалима Изгнанники, когда псалмы слагал Давид И враг шатры свои раскинул на Сионе. А у меня в ушах твой смертный зов стоит, За черным облаком твое крыло горит Огнем пророческим на диком небосклоне. |
| Posted by: Solveig 26 Nov 2006, 23:54 | ||
"შენ დაგმარხეს ბორკილებით ჩვენ დროშებით ამოგიღეთ" |
| Posted by: _უბრალოდ_ 27 Nov 2006, 00:08 |
| რაც გამახსენდა და რასაც უცბად გადავაწყდი მხატვრობაში Jacques-Louis David - სიკვდილი  სალვადორ დალი - სიკვდილის მხედარი  Jean André Rixens- კლეოპატრას სიკვდილი  ედვარდ მიუნკ - სიკვდილი ავადმყოფის ოთახში  |
| Posted by: I_am_You_are 27 Nov 2006, 00:57 |
| იოსიф ბროდსკი Определение поэзии памяти Федерико Гарсия Лорки Существует своего рода легенда, что перед расстрелом он увидел, как над головами солдат поднимается солнце. И тогда он произнес: "А все-таки восходит солнце..." Возможно, это было началом стихотворения. Запоминать пейзажи за окнами в комнатах женщин, за окнами в квартирах родственников, за окнами в кабинетах сотрудников. Запоминать пейзажи за могилами единоверцев. Запоминать, как медленно опускается снег, когда нас призывают к любви. Запоминать небо, лежащее на мокром асфальте, когда напоминают о любви к ближнему. Запоминать, как сползающие по стеклу мутные потоки дождя искажают пропорции зданий, когда нам объясняют, что мы должны делать. Запоминать, как над бесприютной землею простирает последние прямые руки крест. Лунной ночью запоминать длинную тень, отброшенную деревом или человеком. Лунной ночью запоминать тяжелые речные волны, блестящие, словно складки поношенных брюк. А на рассвете запоминать белую дорогу, с которой сворачивают конвоиры, запоминать, как восходит солнце над чужими затылками конвоиров. |
| Posted by: zazabichi 27 Nov 2006, 01:03 |
| უბრალოდ მიუნკის ყველაზე მაგარი სურათია ჩემი აზრით. |
| Posted by: Charles IX 27 Nov 2006, 02:05 |
| ა კიდო ერთი მუსიკალური სიკვდილი. http://dade.ge/?code=1164593847C85MRNI7TE - მღერის ყველაზე სნობური ტენორი - აურელიანო პერტილე! აპა ვინცხა ჩხავანა "მოსახვევს" (პავაროტს) ხომ არ დავდებ.... |
| Posted by: BEKO 27 Nov 2006, 02:15 |
| მკვდრები ყვიროდნენ: აი, ჩვენი სისხლი და ძვლები, ჩვენი ხელები_ბნელი ნესტით ამწვანებული, ჩვენი თვალები_ღია და მუნჯი, მკვდრები ყვიროდნენ,_ აი, ჩვენი დროშების შუქი, ჩვენი ძახილის თამამი ექო, დაუძლეველი სისხლის ჩუხჩუხი, მდინარეებად და ღრუბლებად აღმა წასული, მკვდრები ყვიროდნენ მაშინ როცა ცოცხლები სდუმდნენ |
| Posted by: Charles IX 27 Nov 2006, 14:21 |
| ძალიან არასნობური პოეტის ლექსი უნდა დავდო... მაგარია და ალბათ სნობები მაპატიებთ. ვლადიმირ ვისოცკი Шут был вор: он воровал минуты, Грустные минуты тут и там, Грим, парик, другие атрибуты Этот шут дарил другим шутам. В светлом цирке между номерами Незаметно, тихо, налегке Появлялся клоун между нами Иногда в дурацком колпаке. Зритель наш шутами избалован - Жаждет смеха он, тряхнув мошной, И кричит: "Да разве это клоун?! Если клоун - должен быть смешной!" Вот и мы... Пока мы вслух ворчали: "Вышел на арену, так смеши!" - Он у нас тем временем печали Вынимал тихонько из души. Мы опять в сомненьи - век двадцатый, Цирк у нас, конечно, мировой, Клоун, правда, слишком мрачноватый, Не веселый клоун, не живой. Ну а он, как будто в воду канув, Вдруг при свете, нагло, в две руки Крал тоску из внутренних карманов Наших душ, одетых в пиджаки. Мы потом смеялись обалдело, Хлопали, ладони раздробя. Он смешного ничего не делал - Горе наше брал он на себя. Только балагуря, тараторя, Все грустнее становился мим, Потому что груз чужого горя По привычке он считал своим. Тяжелы печали, ощутимы... Шут сгибался в световом кольце, Делались все горше пантомимы, И морщины глубже на лице. Но тревоги наши и невзгоды Он горстями выгребал из нас, Будто многим обезболил роды... А себе - защиты не припас. Мы теперь без боли хохотали, Весело по нашим временам: "Ах, как нас прекрасно обокрали - Взяли то, что так мешало нам!" Время! И, разбив себе колени, Уходил он, думая свое. Рыжий воцарился на арене, Да и за пределами ее. Злое наше вынес добрый гений За кулисы - вот нам и смешно. Вдруг - весь рой украденных мгновений В нем сосредоточился в одно. В сотнях тысяч ламп погасли свечи. Барабана дробь - и тишина... Слишком много он взвалил на плечи Нашего - и сломана спина. Зрители - и люди между ними - Думали: "Вот пьяница упал"... Шут в своей последней пантомиме Заигрался - и переиграл. Он застыл - не где-то, не за морем - Возле нас, как бы прилег, устав. Первый клоун захлебнулся горем, Просто сил своих не рассчитав. Я шагал вперед неукротимо, Но успев склониться перед ним. Этот трюк - уже не пантомима: Смерть была - царица пантомим! Этот вор, с коленей срезав путы, По ночам не угонял коней. Умер шут. Он воровал минуты - Грустные минуты у людей. Многие из нас бахвальства ради Не давались: "Проживем и так!" Шут тогда подкрадывался сзади Тихо и бесшумно - на руках... Сгинул, канул он, как ветер сдунул! Или это шутка чудака? Только я колпак ему - придумал, Этот клоун был без колпака. |
| Posted by: Charles IX 28 Nov 2006, 20:12 |
| კიდევ ერთი არასნობური (ან ძალიან სნობური) პოეტი - ტარიელ ჭანტურია მე გამეღვიძა ყველაზე გვიან, წამოვხტი ფეხზე ნამძინარევი. ვერ მივხვდი უცებ, რად იყო ღია აივნისა და ზალის კარები. მე დავიძინე ყველაზე ბოლოს, მახსოვს, რეკავდნენ ძილში ზარები, და მაწუხებდა ის ფიქრი მხოლოდ: "ვაითუ ღია დარჩათ კარები". და გავიღვიძე ყველაზე გვიან... ტიროდნენ ბნელში ვიღაც მთვრალები, და იყო ზალის კარები ღია... და იყო ცივი ღამის თვალები!.. და მეათასედ ყვებოდა ვიღაც: "კმაროდა ალბათ წამი. წუთები..." სვეტს მიყრდნობილი ბღაოდა მიხა, და კართან, სკამზე, ეწყო ქუდები... |
| Posted by: sharla IX 28 Nov 2006, 21:06 |
| რუსი პოეტის, სერგეი ესენინის ლექსი, რომელიც მან საკუთარი სისხლით თვითმკვლელობამდე დაწერა ... **** До свиданья, друг мой, до свиданья. Милый мой, ты у меня в груди. Преднозначенное расставанье Обещает встречу впереди. До свиданья, друг мой, без руки, без слова, Не грусти и не печаль бровей, - В этой жизни умирать не ново, Но и жить, конечно, не новей. |
| Posted by: Johnnie Walker 28 Nov 2006, 21:10 |
| შარლ ბოდლერი რუსულ თარგმანში. DANCE MACABRE (სიკვდილის როკვა) С осанкой важною, как некогда живая, С платком, перчатками, держа в руке букет, Кокетка тощая, красоты укрывая, Она развязностью своей прельщает свет. Ты тоньше талию встречал ли в вихре бала? Одежды царственной волна со всех сторон На ноги тощие торжественно ниспала, На башмачке расцвел причудливый помпон. Как трется ручеек о скалы похотливо, Вокруг ее ключиц живая кисея Шуршит и движется, от шуток злых стыдливо Могильных прелестей приманки утая. Глаза бездонные чернеют пустотою, И череп зыблется на хрупких позвонках, В гирлянды убранный искусною рукою; - О блеск ничтожества, пустой, нарядный прах! Карикатурою тебя зовет за это Непосвященный ум, что, плотью опьянен, Не в силах оценить изящество скелета - Но мой тончайший вкус тобой, скелет, пленен! Ты здесь затем, чтоб вдруг ужасная гримаса Смутила жизни пир? иль вновь живой скелет, Лишь ты, как некогда, надеждам отдалася, На шабаш повлекли желанья прежних лет? Под тихий плач смычка, при ярком свеч дрожанье Ты хочешь отогнать насмешливый кошмар, Потоком оргии залить свои страданья И погасить в груди зажженный адом жар? Неисчерпаемый колодезь заблуждений! Пучина горести без грани и без дна! Сквозь сеть костей твоих и в вихре опьянений Ненасытимая змея глазам видна! Узнай же истину: нигде твое кокетство Достойно оценить не сможет смертный взгляд; Казнить насмешкою сердца - смешное средство, И чары ужаса лишь сильных опьянят! Ты пеной бешенства у всех омыла губы, От бездны этих глаз мутится каждый взор, Все тридцать два твои оскаленные зуба Смеются над тобой, расчетливый танцор! Меж тем, скажите, кто не обнимал скелета, Кто не вкусил хоть раз могильного плода? Что благовония, что роскошь туалета? Душа брезгливая собою лишь горда. О ты, безносая, смешная баядера! Вмешайся в их толпу, шепни им свой совет: «искусству пудриться, друзья, ведь есть же мера, Пропахли смертью вы, как мускусом скелет! Вы, денди лысые, седые Антинои, Вы, трупы сгнившие, с которых сходит лак! Весь мир качается под пляшущей пятою, То - пляска Смерти вас несет в безвестный мрак! От Сены набержных до знойных стран Гангеса Бегут стада людей; бросая в небо стон, А там - небесная разодрана завеса: Труба Архангела глядит, как мушкетон. Под каждым климатом, у каждой грани мира Над человеческой ничтожною толпой Всегда глумится Смерть, как благовонья мира, В безумие людей вливая хохот свой!» |
| Posted by: ტემპერა 28 Nov 2006, 21:31 |
| ჯემალი კვდება სანთელი დნება, 18 წლის ჯეირანი, დედას უკვდება. ოთახში ვიღაც შემოდის სახე უხეში, ხელში სანტიმეტრითა და ცარცით, უბეში.. |
| Posted by: Johnnie Walker 28 Nov 2006, 21:35 | ||
 |
| Posted by: Pathetikos 28 Nov 2006, 21:36 | ||
ვაიმე რა საშინელი ლექსია.  :ბურძგლ: |
| Posted by: ტემპერა 28 Nov 2006, 22:20 |
| Johnnie Walker -------------------------- |
| Posted by: mtvareuli 28 Nov 2006, 22:38 | ||
| ეს თემა რო დავინახე, რატომღაც პირველად იმერულ ესკიზებში რო არის დატირება, ის გამახსენდა..... მაგრამ შემოვედი, ერთი-ორი რაღაც წავიკითხე და.....
|
| Posted by: Pathetikos 28 Nov 2006, 22:41 | ||||
Меня цитируют. |
| Posted by: mtvareuli 28 Nov 2006, 22:48 | ||
Pathetikos
უკაცრავად, უნდა მიმეწერა © Pathetikos |
| Posted by: Pathetikos 28 Nov 2006, 22:51 | ||
mtvareuli
Не надо, детка, меня и так узнают.  რა დღეში ვარ, ერთი ვიცოდე. |
| Posted by: Johnnie Walker 28 Nov 2006, 23:21 |
 The Dance of Death (1493) by Michael Wolgemut, from the Liber chronicarum by Hartmann Schedel. |
| Posted by: Charles IX 28 Nov 2006, 23:52 | ||
Johnnie Walker
ძალიან მაგარია! |
| Posted by: karlsoni 29 Nov 2006, 00:17 |
| otariani ეხ. . ., ბაბოჩემი რომ ტიროდა, ფშავლის ქალი.  |
| Posted by: nakash 29 Nov 2006, 01:28 |
| კხმ ბოდლერზე გამახსენდა ПАДАЛЬ Вы помните ли то, что видели мы летом? Мой ангел, помните ли вы Ту лошадь дохлую под ярким белым светом, Среди рыжеющей травы? Полуистлевшая, она, раскинув ноги, Подобно девке площадной, Бесстыдно, брюхом вверх лежала у дороги, Зловонный выделяя гной. И солнце эту гниль палило с небосвода, Чтобы останки сжечь дотла, Чтоб слитое в одном великая Природа Разъединенным приняла. И в небо щерились уже куски скелета, Большим подобные цветам. От смрада на лугу, в душистом зное лета, Едва не стало дурно вам. Спеша на пиршество, жужжащей тучей мухи Над мерзкой грудою вились, И черви ползали и копошились в брюхе, Как черная густая слизь. Все это двигалось, вздымалось и блестело, Как будто, вдруг оживлено, Росло и множилось чудовищное тело, Дыханья смутного полно. И этот мир струил таинственные звуки, Как ветер, как бегущий вал, Как будто сеятель, подъемля плавно руки, Над нивой зерна развевал. То зыбкий хаос был, лишенный форм и линий, Как первый очерк, как пятно, Где взор художника провидит стан богини, Готовый лечь на полотно. Из-за куста на нас, худая, вся в коросте, Косила сука злой зрачок, И выжидала миг, чтоб отхватить от кости И лакомый сожрать кусок. Но вспомните: и вы, заразу источая, Вы трупом ляжете гнилым, Вы, солнце глаз моих, звезда моя живая, Вы, лучезарный серафим. И вас, красавица, и вас коснется тленье, И вы сгниете до костей, Одетая в цветы под скорбные моленья, Добыча гробовых гостей. Скажите же червям, когда начнут, целуя, Вас пожирать во тьме сырой, Что тленной красоты - навеки сберегу я И форму, и бессмертный строй. |
| Posted by: ALEXA 29 Nov 2006, 03:35 | ||
ტემპერა
ლოლ საიდან გაიხსენე ბავშვობაში ერთმა ახლობელმა გადააკეთა მეორეზე და ეხლაც ეშინია მაგ ლექსის ვისზეც გადააკეტეს |
| Posted by: zazabichi 29 Nov 2006, 04:02 | ||
როგორი სნობური სახელი აქვს და თემას გული მაინც ჯენერალისკენ მიუწევს |
| Posted by: humanoidi 29 Nov 2006, 04:16 |
| ტრიციტ პერვი გოდში იყო შენი კანეცი ისე მოკვდი შუშანიკჯან ვეღარ შაგ%ცი კუკიაზე ავიტანეთ შენი დვარეცი... (მერე როგორაა აღარ მახსოვს) |
| Posted by: zazabichi 29 Nov 2006, 04:34 |
| humanoidi ათასცხრაასხუთ წელში კატა მოკვდა რუსეთში წაიყვანეს დამარხეს გერმანიის მუცელში. ეს გახსოვს? |
| Posted by: humanoidi 29 Nov 2006, 04:42 |
| "საქართველოს ლამაზებო, საქართველოს მანანებო, დამაყარეთ თქვენი ფერის ყვავილები". ქართული ესტრადა - მარადჟამს მომტირალი. რას ეძებთ ტირილს სხვაგან? |
| Posted by: zazabichi 29 Nov 2006, 04:47 | ||
humanoidi
ეგ ალეკო შენგელიას ლექსია, სხვათა შორის საკაიფო. მემგონი მართლა მეორე მსოფლიო ომში მოკვდა ეგ კაცი. |
| Posted by: sharla IX 29 Nov 2006, 10:04 | ||
:ბურძგლ: :ბურძგლ: :ბურძგლ: © Pathetikos |
| Posted by: ტემპერა 29 Nov 2006, 10:18 |
| მოსკოვში ერთი სახლი დაგას, დიდი და გამორჩეული, ზედ აწერია ლამაზად: ძვირფასი სიტყვა "ლენინი" |
| Posted by: BEKO 29 Nov 2006, 11:44 |
| სად და რა დალიეთ კი მარა ასეთი? |
| Posted by: natasha21 29 Nov 2006, 11:48 | ||
რა გინდა რა გადაეკიდნენ ამ ლექსს ვახ ლაშ როგორ ხარ? |
| Posted by: Charles IX 29 Nov 2006, 12:29 | ||
რატომ ჯენერალისკენ? თბილისშიც ხომ კვდებიან? თან თბილისის კომოდერმაც დაპოსტა... |
| Posted by: ჩაკრულო 29 Nov 2006, 12:33 |
| ჩაინიკს ასძვრა ემალი გემშვიდობებათ ჯემალი საფლავში ვწევარ კოხტად მორთული ცოლი ძმისაგან თოხით მოკლული |
| Posted by: მამაო ენუქი 29 Nov 2006, 12:40 | ||
amaze gamaxsenda, lagodextan racxa sofelshi vikavi da iq ecera erts saflavis qvaze gvinosa vsvamdi mishlida kvela exla tqvena svit mogi**an yvela. da magari gipiani biza exata yancit xelshi |
| Posted by: Makulatura 29 Nov 2006, 12:55 |
| დენის სერმერი (ამერიკის, ექს - კულტურის განყოფილების თავმჯდომარე) ამერიკამ დაკარგა მშვიდობის მქადაგებელი ადამიანი, ამერიკამ დაკარგა თავისუფლების სიმბოლო, ამერიკამ დაკარგა დენის სერმერი  სენატი |
| Posted by: Johnnie Walker 29 Nov 2006, 13:45 |
| У попа была собака, Он ее любил. Она съела кусок мяса, Он ее убил. И в землю закопал. И надпись написал. О том, что "У попа была собака........." |
| Posted by: Contralto 29 Nov 2006, 13:46 |
| Johnnie Walker ჩმეი ბავშვობის ამოუხსნელი გამოცანა იყო, რა შუაშია ეგ სიმღერა "ნუ პაგაძისთან" რატომ მღერიან მაინცდამაინც მანდ... ახლა ვხვდები, თურმე სიკვდილზე, დატირებასა და ხსოვნაზე ყოფილა |
| Posted by: BEKO 29 Nov 2006, 14:32 |
| Contralto აი რა სარგებლობა მოაქვს ფორუმზედ ინტერკულტურულ თემებში ძრომიალს |
| Posted by: Johnnie Walker 29 Nov 2006, 19:37 |
| OFF TOPIC: Маленькие дети, ни за что на свете Не ходите в Африку, в Африку гулять. В Африке акулы, в Африке гориллы, В Африке большие, злые крокодилы. Будут вас кусать, бить и обижать - Не ходите, дети, в Африку гулять. |
| Posted by: Z@hir 6 Jul 2007, 02:13 |
| http://rapidshare.com/files/41248704/Lela_Tataraidze_-_lomo__she_lomis_moklulo.mp3 თათარაიძე |
| Posted by: Charles IX 6 Jul 2007, 02:25 |
| Z@hir ვაჰ, სად იპოვნე ეს თემა? აღარც კი მახსოვდა... |
| Posted by: Z@hir 6 Jul 2007, 02:30 |
| Charles IX დღეს მთელი დღე ისეთ საქმეს ვაკეთებდი, მხოლოდ სიკვდილზე რომ ფიქრობ კიდევ ავტვირთავ მერე |
| Posted by: zazabichi 6 Jul 2007, 02:33 | ||||
Charles IX
მაგარი თემაა. მთელი განწყობაა ჩადებული Z@hir
ასეთს რას აკეთებდი?  |
| Posted by: Z@hir 6 Jul 2007, 02:40 | ||
zazabichi
ახალ სამსახურში მივედი, სადაც ლეიკემიით დაავადებული პაციენტების ავადმყოფობის ისტორია შემაქვს კომპიუტერში... |
| Posted by: zazabichi 6 Jul 2007, 02:47 | ||
Z@hir
მესმის შენი. მძიმე სამუშაოა მაგრამ პოზიტივიც აქვს. შენ ხომ ამ ადამიანებისათვის კარგის გაკეთებაში შეგაქვს წვლილი. |
| Posted by: Charles IX 6 Jul 2007, 02:48 | ||
zazabichi
 |
| Posted by: Z@hir 6 Jul 2007, 02:56 | ||
zazabichi
http://rapidshare.com/files/41254511/Lela_Tataraidze_-_gagnisa_gorsa.mp3 ქალ-რძალ ვერ მოგივტირილა, მოგეწყინების ლოდინი... |
| Posted by: N-G 6 Jul 2007, 17:24 |
| http://gol.ge/index.php?cat=music&order=1.1&details=3489&album=1681 დარწმუნებული ავრ უმრავლესობას მოსმენილი ექნება, მაგრამ მაინც დავდე. ეს პირველი გამახსენდა დატირებასა და სიკვდილზე. და ვერდის რექვიემიც ძალიან მაგარია. ახლა უცბად ვერ მოვძებნე საიტზე და თუ გენდომებათ მერე აგიტირთავთ სადმე. ყველა გვერდი არ წამიკითხავს და თუ ვინმემ უკვე დადო sry რაც შეეხება ქართულ დატირებას - მთებში იციან მრავალნაირი დატირება. მაგალითად: ხევში იციან სამი სახის დატირება : ქვითინით ტირილი, ხმით ტირილი(ორხმიანი), ადაი-დადაი - მომტირალს უნისონური გუნდიც აჰყვება, აღსანიშნავია რომ ასეთი დატირება მხოლოდ სახელოვანი ვაჟკაცის დაღუპვისას სრულდება. ხევსურეთშიც იციან სამი სახის დატირება: ხმით ტირილი, დათვლით ტირილი, ძახილით ტირილი. სამეგრელოში ალბათ იცით რომ დატირების და დასაფლევების რიტუალები განსაკუთრებულად არის გამძაფრებული. მეგრულ დატირებას "ზარი" ქვია. ქართლ-კახეთში დატირების მრავალ ფორმებს შორის გამოირჩევა ზარი (ისევე როგორც სამეგრელოში). მოკლედ მე თუ მკითხავთ, ქართული დატირება იმდენად მრავალფეროვანია, რომ ზოგ ქვეყანას მთლიანად ფოლკლორი არ ექნება ასეთი |
| Posted by: Z@hir 6 Jul 2007, 17:35 | ||||
| N-G გოლ.გე ლინკ.გე და ეგეთები არ დამანახოთ თემაში ნუ უკანასკნელ შემთხვევაში, ბინ.გე
ოოო... ინტერესნოოო...
არ გამახსენო ნახევარი სანათესაო მეგრელი მყავს საწყალი ბებიაჩემი რომ გარდაიცვალა, პანაშვიდებზე სახლიდან გავრბოდი ეს 4 შვილი, პლიუს რძალი, პლიუს დიშვილ-ძმიშვილები და ბოლოს ჩემმა ბიძაშვილმაც რო გააღო პირი, გადავირიე კინაღამ... რატომღაც გადაჭარბებულად მეჩვენება, არადა თუ არ იტირე ხმით, არ გიყვარდა თურმე ისე ... თუ რავი მე ... |
| Posted by: kloden 6 Jul 2007, 18:43 |
| ეს მახსოვს სამოსელი პირველიდან რომ ნამდვილ ოხვრაში თანხმოვნები არ ურევიაო |
| Posted by: Johnnie Walker 6 Jul 2007, 21:41 |
| მისიმაზე უკვე იყო აქ პოსტი თუ არა? |
| Posted by: August 7 Jul 2007, 04:37 |
| სიკვდილო, თუ ასე ადვილი ხარ ერთხელ თავად რად არ მოკვდი?!  "სიკვდილის როკვა", უცნობი მხატვარი,XVII(?), კრაკოვი, ბერნარდინების ტაძარი საერთოდ პოლონეთში ამ თემატიკის 3 ნამუშევარია შემორჩენილი აი კიდევ ერთი  "Taniec śmierci" w Kalwarii Pacławskiej XV საუკუნის შესანიშნავი პოემა "ოსტატ პოლიკარპის საუბარი სიკვდილთან" სასკოლო პროგრამაშია შეტანილი. |
| Posted by: Charles IX 7 Jul 2007, 20:34 |
| August ძალიან მაგარია!!! |
| Posted by: Johnnie Walker 7 Jul 2007, 21:05 |
| August Charles IX აი კიდევ ძალიან ცნობილი ნამუშევარი: პიტერ ბროიგელ უფროსის "სიკვდილის ტრიუმფი"  ამ დეტალს დააკვირდით , ესეც Dance Macabre-ა: |
| Posted by: Solveig 7 Jul 2007, 21:05 | ||||||
გენიალურია.. ეგ წიგნი სიცილ-ტირლით უნდა იკითხო. |
| Posted by: Guardian 7 Jul 2007, 21:22 |
| Наутилус Помпилиус-ის ყველაზე მაგარი სიმღერა - http://aqvarium2.narod.ru/1/Y_hochu_bet_s_toboi.mp3 |
| Posted by: Solveig 7 Jul 2007, 21:32 | ||||||
Guardian
-ზე გამახსენდა: ***** ავადმყოფისგან ეს გველური ხუმრობა მახსოვს! მეორე დილით მიპირებდა ქირურგი გაჭრას, ვიწექით ოთხნი, დასმულ იყო ასეთი კითხვა: მაინც, რააო ცხოვრებაში ყველაზე მწარე?" ჩვენ ვხარხარებდით, ხვალის სიმწრით ვხუმრობდით ბილწად, ბილწსიტყვაობით ვივიწყებდით ქირურგის დანას, იდგა სურნელი პალატაში ათასგვარ მორფის, იწვა ჩვენს შორის ბერიკაცი თხაწვერა სახის- უკვე გაჭრილი, შეკერილი უმალ საჩქაროდ... და თქვა მან მკაცრად: რა იცითო ბალღებმა სიმწრის, მწარე არისო ცხოვრებაში ყველაზე მეტად: "რომ გაიღება დილის ცხრაზე კარები მორგის, დაითითოვებს თავთავის მკვდარს ჭირისუფალი, და რომ იკითხავს სანიტარი ხმამაღლა შენზე: "Чей покойничек! ვისიაო მორჩილი მკვდარი?!" კაცი-პატრონი დამმარხავი არ გამოჩნდება. აუჩქარებლად დაკეტავენ კარებს მორგისას, და მოზაიკურ იატაკზე, დედიშობილა, გრილ სიბნელეში, გრილ წყვდიადში მარტო დარჩები.... აი, რა არის ცხოვრებაში ყველაზე მწარე... იდგა სურნელი პალატაში ათასგვარ მორფის, მეორე დილით მიპირებდა ქირურგი გაჭრას, იწვა ჩვენს შორის ბერიკაცი თხაწვერა სახის- უკვე გაჭრილი, შეკერილი უმალ საჩქაროდ... Чей покони, че кЧей покойничек?!?! ნახევრად მკვდრისგან ეს გველური ხუმრობა მახსოვს... (მურმან ლებანიძე) P. S. ეგ სიმღერა * * *
ჰოო.. P. S. მე რაღა ვთქვა აბა? |
| Posted by: ვეშაპო 8 Jul 2007, 00:19 |
| http://www.link.ge/file/153847/Asmatis-dedis-tirili.wma.html - თუშური ხალხური სიმღერა-დატირება |
| Posted by: Z@hir 8 Jul 2007, 00:21 | ||
Solveig
რატომ ? |
| Posted by: Tiko-Tiko 8 Jul 2007, 19:35 |
| ძალიან კარგი თემაა,უბრალოდ,ყველაფრის დადება დამასწრეს,რაც მინდოდა * * * ა,თუმცა არა Он не вернулся из боя Почему все не так? Вроде все как всегда: То же небо, опять голубое, Тот же лес, тот же воздух и та же вода, Только он не вернулся из боя. Мне теперь не понять, кто же прав был из нас В наших спорах без сна и покоя. Мне не стало хватать его только сейчас, Когда он не вернулся из боя. Он молчал невпопад и не в такт подпевал, Он всегда говорил про другое, Он мне спать не давал, он с восходом вставал, А вчера не вернулся из боя. То, что пусто теперь, не про то разговор: Вдруг заметил я - нас было двое... Для меня словно ветром задуло костер, Когда он не вернулся из боя. Нынче вырвалась, будто из плена, весна, По ошибке окликнул его я: "Друг, оставь покурить", - а в ответ - тишина... Он вчера не вернулся из боя. Наши мертвые нас не оставят в беде, Наши павшие - как часовые... Отражается небо в лесу, как в воде, И деревья стоят голубые. Нам и места в землянке хватало вполне, Нам и время текло для обоих... Все теперь одному, толоко кажется мне, Это я не вернулся из боя. Владимир Высоцкий http://www.link.ge/file/154047/on-ne-vernulsa-iz-boia.mp3.html |
| Posted by: Doct0rIN 8 Jul 2007, 19:54 | ||
რას იზამ, სხვები მაგ ისტორიების პატრონებს უყურებენ თვალებში. თათარაიძე მაგარია, მევასება ეგ ქალი რა http://www.link.ge/file/154050/17-Ratom-Tsaxvedi.mp3.html და The Tiger Lillies-ის ნახევარი შემოქმედება დატირებაა, Births, Marriages And Deaths განსაკუთრებით P.S. ადეეე ადეეეეე შენ კუბო არ გი-ხდე-ბაააააა... /ხალხური/ |
| Posted by: Z@hir 8 Jul 2007, 20:09 | ||
Doct0rIN
ჰო, ეგეც მართალია... ჩემს შემთხვევაში უბრალოდ ის ემატება, რომ Fობიების კოლექციონერი ვარ და ერთერთი მათგანი, კიბოთი დაავადების პანიკური შიშია მაგ სიტყვაზეც კი მაკანკალებს... გავაOFFე თემა და გავედი არ ვარ მე ამ ფორუმზე გასაჩერებელი რა |
| Posted by: Festina Lente 9 Jul 2007, 19:04 | ||
პირველი, რაც მახსენდება: ,,ვაი, საშოსა ჩემსა, რამეთუ გშობე ვაი, ძუძუთა ჩემთა, რამეთუ გზარდე, ვაი, ბაგეთა ჩემთა, რამეთუ გეძახოდი და არ გამეც ხმაი ვაი, თვალთა ჩემთა, რამეთუ ვერ გიხილე" და მახსენდება ჰომეროსის ,,ილიადაში" ჰექტორის დატირების სცენა ჰეკაბეს, პრიამოსის, ანდრომაქესა და ტროელების მიერ, როგორც დრამატიზმით გამორჩეული სცენა ლიტერატურაში. |
| Posted by: Solveig 9 Jul 2007, 19:29 | ||
მაგას ეხმიანება ესეც: Rammstein "Wo bist du" http://www.youtube.com/watch?v=MwHV6LlZI2g |
| Posted by: magor 9 Jul 2007, 19:55 |
| http://www.youtube.com/watch?v=FTz57qFxIxY Rammstein - Heirate mich როგორც ამბობენ, ტილ ლინდემანს მის მშობლებზე აქვს დაწერილი... |
| Posted by: August 9 Jul 2007, 21:14 |
| შექსპირი სონეტები: 60 როგორც ტალღები ასკდებიან სილიან ნაპირს ჩვენი წუთებიც უფსკრულისკენ მიისწრაფიან წუთებს ახეთქებს ერთმანეთზე დინება სწრაფი და მიჰყვებიან დღენი ჩვენნი ზვირთებს ქაფიანს. სიჭაბუკე ხომ ქვეყნად დიდხანს ვერ იციაგებს სიბერისაგან ვერ შეიძლებს შემობრუნებას შავი ღრუბელი გვირგვინოსანს მაინც მიაგნებს და თავის პირმშოს შეიწირავს თვითონ ბუნება. ნაირფერადი სიყმაწვილე გამოხუნდება, ვეღარ იბრწყინებს დაღარული შუბლი ნატიფად მშვენიერებას დაედება ჟამი ხუნდებად და დროის ცელი, მოქნეული, ყველას გათიბავს. მაგრამ ლექსებთან უძლურია დროის მარჯვენა ლექსი იცოცხლებს მაგ მშვენების გადასარჩენად. 66 ყველაფრით დაღლილს სანატრელად სიკვდილი დამრჩა, რადგან მათხოვრად გადაიქცა ახლა ღირსება, რადგან არარამ შეიფერა ძვირფასი ფარჩა, რადგან სიცრუე ერთგულების გახდა თვისება, რადგან უღირსებს უსამართლოდ დაადგეს დაფნა, რადგან მრუშობით შელახულა უმანკოება, რადგან დიდებას სამარცხვინოდ უთხრიან საფლავს, რადგან ძლიერი დაიმონა კოჭლმა დროებამ. რადგან უწმინდეს ხელოვნებას ასობენ ლახვარს, რადგან უვიცი და რეგვენი ბრძენობს ადვილად, რადგან სიმართლე სისულელედ ითვლება ახლა, რადგან სიკეთე ბოროტების ტყვედ ჩავარდნილა. ასე დაღლილი ამ ქვეყნიდან გაქცევას ვარჩევ, მაგრამ არ მინდა, ჩემი სატრფო ობლად რომ დარჩეს. ჰო და "ჰამლეტი" ყოფნა - არ ყოფნა საკითხავი აი, ეს არის! სულდიდ ქმნილებას რა შეშვენის? ის რომ იტანჯოს და აიტანოს მჩაგრავ ბედის ნესტრითა გმირვა? თუ შეებრძოლოს მოზღვავებულ უბედურებას და ამ შებრძოლვით მოსპოს იგი მოსპოს სიცოცხლე! მიიძინოს! სხვა არაფერი განა ეს ბოლო სანატრელი არ უნდა იყოს?... ვინ აიტანდა უამისოდ ჟამის სიმწარეს, მტარვალის ჩაგვრას, სიამაყის თავგასულობას, მართლმსაჯულების გვიანობას, მძლავრთ თავხედობას, ცრუთ თვალთმაქცობას,სევდას უძლურის სიყვარულისა დანის ერთ დარტყმით რომ შეგვეძლოს მოვიპოვოთ სულის სიმშვიდე... რომ არა შიში იქ რა იქნება? იქ იმ ცივსა და უცხო მხარეს სადით არცერთი კაცი უკან აღარ ბრუნდება?.... აი, ასე გვხდის მონად ჩვენივ ცნობიერება გაბედულებას მოსაზრება უკეტავს შუქსა და უფრო ვრჩევობთ შეჩვეული ჭირის ატანას ვიდრე უჩვევის შესახვედრად გამგზავრებასა... მომიტევეთ რომ ზუსტი არ არის. ზეპირად ვწერდი და სულ ცოტა 11 წელი მაინცაა რაც ქართულად აღარ წამიკითხავს სონეტები რეზო თაბუკაშვილის ნათარგმნია, "ჰამლეტი" კი - ივანე მაჩაბლის ვისაც შეგიძლიათ დადეთ რა ამ მონოლოგის მაჩაბლისეული თარგმანი მთლიანად და სწორად. ძალიან დაგიმადლებთ... |
| Posted by: Tiko-Tiko 9 Jul 2007, 22:01 |
| მე ეს ლექსი მიყვარს რატომღაც მაგრა. რაღა 'რატომღაც',ალბათ ესენინი მიყვარს და იმიტომ(დაე,დაიჯღანოს ჩემი რუსულის მასწავლებელი მე-20 საუკუნის საუკეთესო პოეტების რიცხვში ჩემ მიერ ესენინის მოხსენიების გამო,ამინ )სერგეი ესენინს გაუხედნავი კვიცი იყავი და სისხლიანი როგორც ჩაღატარ. დარჩები ლექსში გაურიყავი, ცოდვაა, ამ ლექსს საფლავში გატან. მოგდევდა სევდა დიდ ტრამალების და მოატანე დარიალამდე. სული სულს როგორ დაემალება?! ჩვენი თვალებიც ცრემლით დალამდენ. განა შენ დარჩი მარტო ცოცხალი, რომ გადარჩენა არ გხარებია?.. ვინ დაითვალოს ცრემლის კურცხალი, სირცხვილი, რაც გულს გაჰკარებია?.. გდიოდა ლექსი შენ როგორც სისხლი, მოურჩენელი გულის იარა. თავის სიკვდილით თავს ვერ დაიხსნი და სისხლი მხოლოდ სისხლს ეზიარა. გამთენიისას ხაშის დიდ ქვაბში ხარშავდა კეპკას მთვრალი პაოლო. ყინვას გაჰქონდა გარედ კაშკაში, სიკვდილმა ხელი მაგრად ჩაგავლო, და გულში სტირის შენი ანდერძი: სადღეგრძელოში გვახსოვდე მარად. წითელ ღვინოში - შენ პურის კერძი წამოიზრდები სისხლის ტომარად. ღმერთი და სჯული... არა ვართ შორი, მონღოლის სისხლი გვიდუღს ორთავეს, სული დააპეს და მერე ძორი... ძორიც ძერებმა გამოათავეს. ასე უჭირდა ალბათ ამირანს რომ დაულეწეს ჩვენსავით მკერდი... შევსვამთ საწამლავს... ჩვენ როგორც მირონს პირველად შენ სთქვი ეს ალავერდი. ჩოფურაშვილთან ვიყავით წუხელ, შეთე ღრიალით გასკდა არღანი. საკუთარ ძმასაც ვეღარ გავუმხელ, რაც ჩაკირულა გულში ბალღამი... სამწუხაროა ყველა ესენი და უფრო მწარე კიდევ ის არი, ლამაზო ბიჭო! სერგეი ესენინ! ცოცხალს არ გესმის ეს საფიცარი!.. ამხანაგებო, თუ ღრმა ღელეში ჩვენი თავებიც სადმე დაგორდეს, ყვლამ იცოდეს - სხვა პოეტებში ესენინ ჰყავდა ძმად ცისფერ ორდენს!.. ტიციან ტაბიძე 28 თებერვალი, 1926 წ. ტფილისი. ერთიც რა,ერთიც რა ახლა გამახსენდა მაინცდამაინც კარგი რაღაცეები ბ ა კ უ რ ი _ გვიამბე, ელიზბარაო, რა ამბავ მოხდა ეღოსა? როგორ დაეცნენ ლეკები ბაკურის ციხე-ეზოსა? _ არ მინდა, ძველი დარდები რომ გულში აიწეწოსა. მე რა ვთქვა? უნდა კაცობა ბაკურმა დაიკვეხოსა... ჩემფერეების სიცოცხლე სამარემ დაილეკოსა. _ რად იტყვი, კაცო, მაგასა თავს რადა სწიხლავ ფეხითა? _ სიმართლით მარტო ეს მეთქმის. მაშ ტყუილი ვთქვა კვეხითა? ვერ შავძელ იმის მხრის ჭერა, ვერ მოვკვდი, _ სული მეტკბილა... ბაკურის ომი და ქცევა ნეტავი თვალით გეხილა! გული მკლავს, ცოცხლად რისთვისა მტერს ჩაუვარდი ხელშია, _ ამისგან ეხლა ფიქრები შხამად ამომდის ყელშია. თავის აღება არ მწადის, ვეღარც გავშლილვარ წელშია. _ ხომ არ გაექე, რა ვუყოთ, არ დაგაცალეს სიკვდილი... ის რისთვის გესირცხვილება, რაიც არ არის სირცხვილი? ჩვენც ვიცით, აგრევ გავიგეთ ამბავი კილოკავადა; ერთმაც არ დაგგმო, ღვთის მადლმა, არ მოგიხსენა ავადა. გენუკავთ, ომის ამბავი ეხლა გვიამბო თავადა. _ დიდი მოვიდა მტრის ჯარი, გარს შემოგვერტყა ღობედა, შვიდ დღეს ვიგერეთ თოფებით, მრავალი კიდევ ვხოცეთა; დიაცნი წამალს გვიწყავდენ, _ ქების ღირსნია სწორედა!.. მერვე დღეს ტყვია-წამალი გასწყდა, გათავდა სრულადა და ჩვენი შრომაც მაშინვე ჩავთვალეთ დაკარგულადა. უძილო, მშიერ-მწყურვალნი, _ მტერს, რომ ჩვენ მაშინ ვიყვენით! ბედმა გვიმუხთლა ტიალმა, გავცუდდით, გავირიყენით, მოდგა და მოდგა მტრის ჯარი, ციხის მოერტყა ლიბოსა; რჩებოდა ჩვენი ქავ-ციხე გულხადარას და დიდოსა. “უნდა ცოლ-შვილით მტერს დავრჩეთ, სირცხვილი კისრით ვზიდოთა! მას მემრე ტანზე აბჯარი როგორღა დავიკიდოთა?!” ცეცხლად გადიქცა ბაკური, მარტო ოხვრად და კვნესადა... გული ჰქცევია ტალადა, თვალები უჩანს კვესადა. “ვაჰ დედას მტრისას!” _ ესა სთქვა, ხელი გაივლო ხმალზედა: “ისევ მე დაგხოცთ!” _ და ცოლ-შვილს თავები დასჭრა წამზედა. მტერს მიეგება ციხის კარს, მეც იმას მივყევ კვალზედა. გაუხტა ხმალმოღერებით, ფრანგულმა გაიცინაო; თორმეტი მოჰკლა ციხის კარს, ერთურთზე დააწვინაო. ვეფხვსა დააცვდა კლანჭები, ბაკურმაც დაიძინაო. ვაჟა-ფშაველა |
| Posted by: lemon tree 9 Jul 2007, 22:40 |
| ნუ ტირი თუ მართლა გიყვარვარ (წმ. ავგუსტინის მიხედვით) სიკვდილი არა არის რა, მე მხოლოდ გაღმა გავედი. მე ისევ მე ვარ, შენ ისევ შენ ხარ. რაც ვიყავით ერთმანეთისთვის, ისევ ვართ საუკუნოდ, ისევ ისე მომმართე, როგორც ყოველთვის გვისაუბრია. ნუ დამელაპარაკები სხვა კილოთი, ნუ მიიღებ სამგლოვიარო იერს, გაიცინე, რაზეც გეცინებოდა, ილოცე, გაიღიმე, იფიქრე ჩემზე ჩემთან ერთად ილოცე. ჩემი სახელი ისევ ისე წარმოითქვას როგორც ყოველთვის წარმოითქმოდა. ყოველგვარი ზეაწეულობის ყოველგვარი ნაღველის გარეშე. სიცოცხლე იმასვე ნიშნავს, რასაც მუდამ ნიშნავდა. იგი ისევ ის არის, ძაფი არ გამწყდარა. სად გგონივარ... შენს ფიქრს გარეთ? იმიტომ, რომ შენს თვალსაწიერს გარეთ ვარ? ხომ ხედავ ყველაფერი კარგად არის... ნუ ტირი, თუ მართლა გიყვარვარ. თუ მართლა იცი რა არის ღვთის მადლი და სასუფეველი... თუ ძალგიძს გაიგონო ანგელოზთა გალობა და ანგელოზებს შორის დამინახო, თუ ძალგიძს იხილო გახსნილი თვალსაწიერი, საუკუნო სამყოფელი! ახალი ბილიკი, რომელსაც ვადგავარ... თუ წამით ძალგიძს ჩემსავით უჭვრიტო მშვენიერებას, რომლის წინაშეც ყველა სილამაზე ფერმკრთალდება. როგორ... თუკი საწუთროში, აჩრდილთა სასუფეველში მხედავდი და გიყვარდი, წარუვალ სიცხადეთა სასუფეველში ვეღარ უნდა მხედავდე და გიყვარდე? გწამდეს, როცა სიკვდილი შენც ბორკილებს აგყრის, როგორც მე ამაყარა, როცა ერთ დღესაც, მხოლოდ ღვთისაგან ცნობილ და ღვთისაგან დადგენილ დღეს, შენი სულიც სასუფეველში შევა, სადაც ჩემმა სულმა შეგასწრო... იმ დღეს შენ კვლავ შეხვდები მას, ვისაც უყვარდი და ისევ ისე უყვარხარ. კვლავ ჰპოვებ მის გულს და იმ გულში კვლავ იგივე გრძნობას ჰპოვებ, ოღონდ უფრო გაწმენდილს.... შეიშრე ცრემლი, ნუ ტირი, თუ მართლა გიყვარვარ!!! |
| Posted by: Tiko-Tiko 9 Jul 2007, 22:58 |
| Ferenz Liszt -'Am Grabe Richard Wagners' http://www.link.ge/file/154543/liszt.mp3.html |
| Posted by: N-G 10 Jul 2007, 00:30 |
| ტერენტი გრანელი ...........მიცვალებულის დღიურიდან - (თემა სიკვდილის შემდეგ)................... შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ, სადღაც წამიღეს ბნელი მკლავებით. მე წუხელ მოვკვდი, შუაღამეზე, როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკვლავები. დაბნელდა სივრცე, დაბნელდა ბინა, დამგლოვიარდნენ სახლის მინებიც. მე თეთრ კუბოში ჩუმად მეძინა, მოჰქონდათ ვარდი და გვირგვინები. ალბათ ჩემს სიკვდილს გრძნობდა სოფელიც (ვერ დავბრუნდები მე ბურუსიდან). მკვდარი ვიყავი და უგრძნობელი, ღია სამარე ჩემს გულს უცდიდა. და ეცემოდნენ სადღაც წვიმები, შორეულ ღრუბლის სანაპიროდან. კუბოსთა იდგნენ სერაფიმები და ღვთისმშობელი ჩემზე ტიროდა. არც შორეული დების ლოცვები ჩემს გადარჩენას ხელს არ უწყობდა. მიმასვენებდნენ ანგელოზები და კუბოს ქრისტე წინ მიუძღოდა. ირგვლივ სიკვდილის ხელი მეხვია, რა მექნა სულო, დაუცხრომელო! მსურდა, სიბნელე რომ გამერღვია, და კვლავ წვეყნისთვის თვალი მომევლო. შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ, სადღაც წამიღეს ბნელი მკლავებით, მე წუხელ მოვკვდი, შუაღამეზე, როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკვლავები.... |
| Posted by: homo homini 13 Jul 2007, 12:10 |
| მაჰკვდიხარ ბეჩაო იერემაო, დასდებავ სიღარიბის ჯოხი, მიწანიმც დაილოცებიან, შიშველი დაგიმალეს ხორცი . ..( ხალხური) , |
| Posted by: gvaska 13 Jul 2007, 12:37 | ||
homo homini
ვგიჟდები, ისე მიყვარს ეს ლექსი წარმოიდგინეთ, რა ნიჭიერი იყო ამის მთქმელი - ასე ზუსტად, ლაკონურად, თანაგრძნობით და ღირსეულად სულ ერთ წინადადებაში როგორ უნდა ჩაატიო მთელი ცხოვრება და გასაჭირი |
| Posted by: homo homini 13 Jul 2007, 12:45 |
| ხო, ძალიან მაგარია. ესეც: "ქალავ, ქალივ ხარი, აბჯარ რად გინდოდა , ვაჟკაციც იყავი თავის დედისადა .. . ." და ცოტა გადავუხვევ იაპონიისაკენ: შვილმკვდარი მამის ნათქვამი ჰაიკუ: ო, კალიების მდევნელო ჩემო, აწ რა უცნაურ ქვეყანაში შეგირბენია . .. |
| Posted by: mode 14 Jul 2007, 01:25 |
| ეს იქნებოდა აუცილებლად მაგრამ მაინც იტირე? მადლი გიქნია, მე რა გამგე ვარ მაგისა? დიაცს მუდამაც უხდება გლოვა ვაჟკაცის კარგისა |
| Posted by: Tiko-Tiko 14 Jul 2007, 12:50 | ||
homo homini
აუუ დამბურძგლა |
| Posted by: Solveig 14 Jul 2007, 15:30 | ||
ამას დაკვირვებიხართ ოდესმე? ზღვის ტალღებში დაკარგული, ჩემს გულში ხარ დამარხული, დავრჩი დედა, უნუგეშოდ, შენი ნახვის მონატრული ქაშვეთის ქვედა სართულშია კედელში ჩადგმულ ფილაზე ამოტვიფრული. ცუსიმის ბრძოლაში დაღუპული ქართველი ოფიცრისათვის მიუძღვნია დედამისს. |
| Posted by: homo homini 14 Jul 2007, 21:44 |
| ელზე ლასკერ შულერი: "დედა შინ წავიდა, მომიკვდა . . ." |
| Posted by: Tiko-Tiko 14 Jul 2007, 22:22 | ||
homo homini
ეს რა კარგი რამეები გახსენდება გავოცდი და მესიამოვნა შენ |
| Posted by: mode 14 Jul 2007, 22:47 |
| ეჰ მანუელო... ეჰ ... . |
| Posted by: karlsoni 15 Jul 2007, 01:44 |
| ჩემო დედი, დაბერდი და, ლექსებს ირჩევ სევდიანს. შენი ძვლები წამდაუწუმ სატირალზე სხდებიან. შენი ფიქრნი სად არ წავლენ სად არ გადასწვდებიან. აღმართსა და აღმართს შორის ბილიკს გაიტკეპნიან. დედი, იის ძირში ცხოვრობ, სახლი გიდგას ფერებით. სახლს კარიც აქვს, მაგრამ, ვაი, მე ვერ შემოვეტევი. რაა, დედი, ამ ბოლო დროს, სულ საფლავზე გხედავენ! ბებოჩემი, პაპაჩემი, შენს თავს შემომედავნენ. და თუ მაინც წაგიყვანეს, თუ გაუწყრათ გამჩენი, კიბეს ხომ მეც ამომაწვდი, როგორც ხეზე დარჩენილს. ჩამოვყვები კიბეს, დედი, სისხლიანი ფეხებით. დედი, როგორ გავიხარებთ, როგორ გადავეხვევით. ბესიკ ხარანაული |
| Posted by: homo homini 16 Jul 2007, 15:27 |
| ეს თვითმკვლელობა არ გახლდათ, ეს ძმათა ხათრით სიკვდილი იყო . . . ეჰ, დონ დიეგო. დონ! |
| Posted by: Johnnie Walker 16 Jul 2007, 16:38 |
| ვითიშები ტრადიციულად სამგლოვიარო tune-ზე, გეცოდინებათ, Amazing Grace.... აი ამერიკელი ჯარისკაცების დაკრძალვისას გუდასტვირზე რომ უკრავს ხოლმე, ტრადიციულად, შოტლანდიელი, იუბკაში, ერთი, ან მთელი ორკესტრი (ნანახი გექნებათ, კინოებში ). A piper plays "Amazing Grace" on Memorial Day. "Amazing Grace" is often played on bagpipes in services to honor the deceased. The melody is believed to be Scottish or Irish in origin; it is pentatonic and suggests a bagpipe tune; the hymn is frequently performed on bagpipes and has become associated with that instrument. http://video.google.com/videoplay?docid=-5093817440902695819 http://video.google.com/videoplay?docid=4581274847953291018 |
| Posted by: August 16 Jul 2007, 17:19 |
| karlsoniრა გინდოდა რად მატირე |
| Posted by: karlsoni 16 Jul 2007, 18:38 | ||
August
მაგარია ბესიკი. * * * სად არიან შვილები, სად არიან შვილები, შვილები სად არიან, გავალ, გავიხედები, არ არიან, ქარია. სად არიან შვილები, მე რომ მოგაბარეა, გავალ, ავეძრახები, არ არიან, ქარია. საქართველო აქროლდა, ვით ფოთლებში ქარია, სად არიან შვილები, ქარია, არ არიან. სად არიან ვეფხვები, ლერწმიანში არიან, ლერწმიანში ქარია, ვეფხვები არ არიან. ჩემი მკვდარი კი არა, შენი პატიმარია, მიველ, ციხე გავტეხე, არ არიან, ქარია, გოგო, ბიჭი გიყვარდა, თქმა ვერ მოასწარია, გზაზე გამოეკიდე, არ არიან, ქარია. ეშმაკს ერქვას სახელად, ვინც მე ხელი დამრია, სად არიან შვილები, შვილები სად არიან. იმათ სახელობაზე ხე მაინც ახარეა, იმ ხესაც ხომ შენ დასწვავ, შენი მოსახმარია, საქართველო, მითხარი, ნუთუ მხოლოდ ქარია, სად არიან შვილები, შვილები სად არიან, გავალ გავიხედები, არ არიან, ქარია, საყელოზე მოგწვდები, შვილები სად არიან. არ არიან შვილები, საქართველო ქარია. ქარია საქართველო, შვილები არ არიან. დღე არი, არ არიან, ღამეა, არ არიან, ქარია, არ არიან, არ არიან, ქარია. |
| Posted by: anthro 16 Jul 2007, 19:28 | ||
homo homini
ამას თათარაიძე მღერის... გულში ატანს... |
| Posted by: Z@hir 16 Jul 2007, 21:25 | ||
anthro
აგიტვირთოთ??? |
| Posted by: N-G 16 Jul 2007, 22:04 | ||||
| ვეშაპო "ასმათის დედის ტირილი" ძალიან მაგარია. მადლობ.... * * *
გთხოვ ატვირთე რა წინა უკვე წაშლილია. გთხოვ, ძალიან მაინტერესებს |
| Posted by: Johnnie Walker 16 Jul 2007, 23:36 |
| მეზობელი მყავდა, გარსო, ჟესტიანშიკი, გაქართველებული სომეხი, მგონი არც იცოდა სომხური რიგიანად, კაი კაცი იყო, ღმერთმა აცხონოს მისი სული, დიდი ხნის წინ მოკვდა... მაგაზე არ ვამბობ. ვამბობ იმაზე, რომ გარსო ჩემი არავინ არ იყო, უბრალოდ მეზობელი და ისე წავიდა, ვერც შევამჩნიე. მაგრამ მერე იყო გარსოს პანაშვიდი....... და გარსოს დაკრძალვა........... ხალხო, ეს სასწაული იყო. ზურნა, დუდუკი, თავის ყველაფერიანად, მთელი ორკესტრი და მღეროდა ქართულად ბაიათებს გლახო ზახაროვი... თქვენ ვერ წარმოიდგენთ, ეს რა იყო, ეს ძველი თბილისური დატირება/მიცვალლებულის გაცილება (20 წლის წინ მოხდა მგონი, ან მეტის ). გლახო ისე მღეროდა, რომ უცებ აღმოვაჩინე, თურმე გარსო ჩემთვის უახლოესი ადამიანი იყო და მისი წასვლით ჩემს ცხოვრებას აზრი აღარ ჰქონდა დიდი აშუღი იყო, გლახო ზახაროვი, ნათელი დაადგეს იმის სულს იმქვეყნად. |
| Posted by: Z@hir 17 Jul 2007, 00:56 |
| თათარაიძე- ვაჟკაცის დატირება- http://rapidshare.com/files/43302641/Lela_Tataraidze_-_vajkacis_datireba.mp3 ბრეგოვიჩი-Death http://rapidshare.com/files/43303129/Goran_Bregovic_-_Death.mp3 |
| Posted by: Judas Iscariot 17 Jul 2007, 01:03 | ||
homo homini
მე მგონი, ეს ორი ერი და იგივე ლექსია, სხვადასხვა თარგმანი. ჩემო პეპლების მადევარო ლამაზო ბიჭო რომელ უხილავ ქვეყანაში შესდიე პეპლებს... ეს ტარიელ ჭანტურიას თარგმანია... .................... რამდენი კაცი ისე დაღამდა - ღამდება როგორც ერთი კარგი დღე... რამდენი დადის თავის ბალღამთან - როგორც ცვედანი და არამკითხე... მე კი... მე ჩემი მკლავს სახარება, მრჩება ღმერთი და ჟამი განკითხვის, ხან ბელზებელთა მკლავს აყვავება ხან - დაღამება ერთი კარგი დღის.. |
| Posted by: N-G 17 Jul 2007, 11:19 |
| Z@hir ძალიან დიდი მადლობა |
| Posted by: tako44 17 Jul 2007, 16:45 |
| ხევსურებთ აქვთ ძალიან მაგარი ხმით ნატირლები,მე რომ მოვისმინე, დავიშოკე. |
| Posted by: fiesta_eterna 17 Jul 2007, 17:04 |
| ლექსი ვეფხვისა და მოყმისა. ბოლო სტოფებს დავდებ. ...... აი, ამ სიზმრებს ხედავდის, გამაეღვიძის მტირალსა. ხან იფიქრებდა, უდედოდ გაზრდა ვინა თქვა შვილისა, იქნება ვეფხვის დედაი ჩემზე მწარედა სტირისა. წავიდე, მეც იქ მივიდე, სამძიმარ უთხრა ჭირისა, ისიც მიამბობს ამბავსა, მეც უთხრა ჩემი შვილისა, იმასაც ბრალი ექნების უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა! |
| Posted by: homo homini 17 Jul 2007, 17:13 |
| ქუდნისლა ჩამაიღვარა შიგ მაიყოლა მაღრანი მაღრანში მარღის ციხეო კედლებ დაგენძრა მაღალი წაიქცა შენი პატრონი ცხენიც წაგექცა საღარი ღვარად ჩამადის ჩაღმისკე ცრემლების ჩამანაღვარი ბაღათერ არაბული |
| Posted by: August 17 Jul 2007, 17:34 |
| ზენ ბაცალიგოს თოვლი თოვს, ქვენ ბაცალიგოს დნებაო, თინიბექაის ციხესა კუთხი მარჯვენა სკდებაო. ზედა ზის შავი ყორანი, ლიბოში გველი ძვრებაო. შიგა წევს თინიბექაი, გულსუწადილოდ კვდებაო. გვერდს უზის ცოლი ლამაზი, სანთელივითა დნებაო ხალხური |
| Posted by: homo homini 17 Jul 2007, 17:35 |
| ძალიან მიყვარს ეს ლექსიიიი!!!!!!!!! |
| Posted by: mode 17 Jul 2007, 23:17 |
| რატომ არავის არ უყვარდი შვილო . |
| Posted by: BEKO 19 Jul 2007, 00:13 |
| Большая элегия Джону Донну Джон Донн уснул, уснуло все вокруг. Уснули стены, пол, постель, картины, уснули стол, ковры, засовы, крюк, весь гардероб, буфет, свеча, гардины. Уснуло все. Бутыль, стакан, тазы, хлеб, хлебный нож, фарфор, хрусталь, посуда, ночник, бельЈ, шкафы, стекло, часы, ступеньки лестниц, двери. Ночь повсюду. Повсюду ночь: в углах, в глазах, в белье, среди бумаг, в столе, в готовой речи, в ее словах, в дровах, в щипцах, в угле остывшего камина, в каждой вещи. В камзоле, башмаках, в чулках, в тенях, за зеркалом, в кровати, в спинке стула, опять в тазу, в распятьях, в простынях, в метле у входа, в туфлях. Все уснуло. Уснуло все. Окно. И снег в окне. Соседней крыши белый скат. Как скатерть ее конек. И весь квартал во сне, разрезанный оконной рамой насмерть. Уснули арки, стены, окна, всЈ. Булыжники, торцы, решетки, клумбы. Не вспыхнет свет, не скрипнет колесо... Ограды, украшенья, цепи, тумбы. Уснули двери, кольца, ручки, крюк, замки, засовы, их ключи, запоры. Нигде не слышен шепот, шорох, стук. Лишь снег скрипит. Все спит. Рассвет не скоро. Уснули тюрьмы, за'мки. Спят весы средь рыбной лавки. Спят свиные туши. Дома, задворки. Спят цепные псы. В подвалах кошки спят, торчат их уши. Спят мыши, люди. Лондон крепко спит. Спит парусник в порту. Вода со снегом под кузовом его во сне сипит, сливаясь вдалеке с уснувшим небом. Джон Донн уснул. И море вместе с ним. И берег меловой уснул над морем. Весь остров спит, объятый сном одним. И каждый сад закрыт тройным запором. Спят клены, сосны, грабы, пихты, ель. Спят склоны гор, ручьи на склонах, тропы. Лисицы, волк. Залез медведь в постель. Наносит снег у входов нор сугробы. И птицы спят. Не слышно пенья их. Вороний крик не слышен, ночь, совиный не слышен смех. Простор английский тих. Звезда сверкает. Мышь идет с повинной. Уснуло всЈ. Лежат в своих гробах все мертвецы. Спокойно спят. В кроватях живые спят в морях своих рубах. По одиночке. Крепко. Спят в объятьях. Уснуло всЈ. Спят реки, горы, лес. Спят звери, птицы, мертвый мир, живое. Лишь белый снег летит с ночных небес. Но спят и там, у всех над головою. Спят ангелы. Тревожный мир забыт во сне святыми -- к их стыду святому. Геенна спит и Рай прекрасный спит. Никто не выйдет в этот час из дому. Господь уснул. Земля сейчас чужда. Глаза не видят, слух не внемлет боле. И дьявол спит. И вместе с ним вражда заснула на снегу в английском поле. Спят всадники. Архангел спит с трубой. И кони спят, во сне качаясь плавно. И херувимы все -- одной толпой, обнявшись, спят под сводом церкви Павла. Джон Донн уснул. Уснули, спят стихи. Все образы, все рифмы. Сильных, слабых найти нельзя. Порок, тоска, грехи, равно тихи, лежат в своих силлабах. И каждый стих с другим, как близкий брат, хоть шепчет другу друг: чуть-чуть подвинься. Но каждый так далек от райских врат, так беден, густ, так чист, что в них -- единство. Все строки спят. Спит ямбов строгий свод. Хореи спят, как стражи, слева, справа. И спит виденье в них летейских вод. И крепко спит за ним другое -- слава. Спят беды все. Страданья крепко спят. Пороки спят. Добро со злом обнялось. Пророки спят. Белесый снегопад в пространстве ищет черных пятен малость. Уснуло всЈ. Спят крепко толпы книг. Спят реки слов, покрыты льдом забвенья. Спят речи все, со всею правдой в них. Их цепи спят; чуть-чуть звенят их звенья. Все крепко спят: святые, дьявол, Бог. Их слуги злые. Их друзья. Их дети. И только снег шуршит во тьме дорог. И больше звуков нет на целом свете. Но чу! Ты слышишь -- там, в холодной тьме, там кто-то плачет, кто-то шепчет в страхе. Там кто-то предоставлен всей зиме. И плачет он. Там кто-то есть во мраке. Так тонок голос. Тонок, впрямь игла. А нити нет... И он так одиноко плывет в снегу. Повсюду холод, мгла... Сшивая ночь с рассветом... Так высоко! "Кто ж там рыдает? Ты ли, ангел мой, возврата ждешь, под снегом ждешь, как лета, любви моей?.. Во тьме идешь домой. Не ты ль кричишь во мраке?" -- Нет ответа. "Не вы ль там, херувимы? Грустный хор напомнило мне этих слез звучанье. Не вы ль решились спящий мой собор покинуть вдруг? Не вы ль? Не вы ль?" -- Молчанье. "Не ты ли, Павел? Правда, голос твой уж слишком огрублен суровой речью. Не ты ль поник во тьме седой главой и плачешь там?" -- Но тишь летит навстречу. "Не та ль во тьме прикрыла взор рука, которая повсюду здесь маячит? Не ты ль, Господь? Пусть мысль моя дика, но слишком уж высокий голос плачет". Молчанье. Тишь. -- "Не ты ли, Гавриил, подул в трубу, а кто-то громко лает? Но что ж лишь я один глаза открыл, а всадники своих коней седлают. ВсЈ крепко спит. В объятьях крепкой тьмы. А гончие уж мчат с небес толпою. Не ты ли, Гавриил, среди зимы рыдаешь тут, один, впотьмах, с трубою?" "Нет, это я, твоя душа, Джон Донн. Здесь я одна скорблю в небесной выси о том, что создала своим трудом тяжелые, как цепи, чувства, мысли. Ты с этим грузом мог вершить полет среди страстей, среди грехов, и выше. Ты птицей был и видел свой народ повсюду, весь, взлетал над скатом крыши. Ты видел все моря, весь дальний край. И Ад ты зрел -- в себе, а после -- в яви. Ты видел также явно светлый Рай в печальнейшей -- из всех страстей -- оправе. Ты видел: жизнь, она как остров твой. И с Океаном этим ты встречался: со всех сторон лишь тьма, лишь тьма и вой. Ты Бога облетел и вспять помчался. Но этот груз тебя не пустит ввысь, откуда этот мир -- лишь сотня башен да ленты рек, и где, при взгляде вниз, сей страшный суд совсем не страшен. И климат там недвижен, в той стране. Откуда всЈ, как сон больной в истоме. Господь оттуда -- только свет в окне туманной ночью в самом дальнем доме. Поля бывают. Их не пашет плуг. Года не пашет. И века не пашет. Одни леса стоят стеной вокруг, а только дождь в траве огромной пляшет. Тот первый дровосек, чей тощий конь вбежит туда, плутая в страхе чащей, на сосну взлезши, вдруг узрит огонь в своей долине, там, вдали лежащей. ВсЈ, всЈ вдали. А здесь неясный край. Спокойный взгляд скользит по дальним крышам. Здесь так светло. Не слышен псиный лай. И колокольный звон совсем не слышен. И он поймет, что всЈ -- вдали. К лесам он лошадь повернет движеньем резким. И тотчас вожжи, сани, ночь, он сам и бедный конь -- всЈ станет сном библейским. Ну, вот я плачу, плачу, нет пути. Вернуться суждено мне в эти камни. Нельзя прийти туда мне во плоти. Лишь мертвой суждено взлететь туда мне. Да, да, одной. Забыв тебя, мой свет, в сырой земле, забыв навек, на муку бесплодного желанья плыть вослед, чтоб сшить своею плотью, сшить разлуку. Но чу! пока я плачем твой ночлег смущаю здесь, -- летит во тьму, не тает, разлуку нашу здесь сшивая, снег, и взад-вперед игла, игла летает. Не я рыдаю -- плачешь ты, Джон Донн. Лежишь один, и спит в шкафах посуда, покуда снег летит на спящий дом, покуда снег летит во тьму оттуда". Подобье птиц, он спит в своем гнезде, свой чистый путь и жажду жизни лучшей раз навсегда доверив той звезде, которая сейчас закрыта тучей. Подобье птиц. Душа его чиста, а светский путь, хотя, должно быть, грешен, естественней вороньего гнезда над серою толпой пустых скворешен. Подобье птиц, и он проснется днем. Сейчас -- лежит под покрывалом белым, покуда сшито снегом, сшито сном пространство меж душой и спящим телом. Уснуло всЈ. Но ждут еще конца два-три стиха и скалят рот щербато, что светская любовь -- лишь долг певца, духовная любовь -- лишь плоть аббата. На чье бы колесо сих вод не лить, оно все тот же хлеб на свете мелет. Ведь если можно с кем-то жизнь делить, то кто же с нами нашу смерть разделит? Дыра в сей ткани. Всяк, кто хочет, рвет. Со всех концов. Уйдет. Вернется снова. Еще рывок! И только небосвод во мраке иногда берет иглу портного. Спи, спи, Джон Донн. Усни, себя не мучь. Кафтан дыряв, дыряв. Висит уныло. Того гляди и выглянет из туч Звезда, что столько лет твой мир хранила. |
| Posted by: I_am_You_are 19 Jul 2007, 00:29 | ||
BEKO
http://www.link.ge/file/157695/73-bolshaya-elegia-to-john-donne.mp3.html |
| Posted by: I_am_You_are 19 Jul 2007, 00:32 |
| შაბიამანი (ელა გოჩიაშვილი) ყორანკლდემდე რა აიყვანდა... თავიც მოეკლა და იმსიშორეზეც ევლო?! სოფელში კიდე, საიდან გინდა, გადმოვარდე, — ნეტა რომელი მეთექვსმეტე სართულიდან... თოფი, თოკი და შაბიამანი, — კახელ თვითმკვლელთა არჩევანი. ...უფალო, რამე უსაშველე თვითმკვლელების უგზოუკვლობას. ერთ ლექსში რომ ნანიას ვამბობ, ის ნანია დააქვრივა ვანო პაპამ, — მეზობელმა. „ვანომ რო თავი მაიწამლა შაბიამანით“, — სულ ეს არის, რაც მასზე მახსოვს; სხვა დანარჩენი, — წარმოსახვაა და ხსოვნაში მერევა ხოლმე. ...უფალო, რამე უსაშველე თვითმკვლელების უგზოუკვლობას... დედაკაცი რომ თვალმოშორებით დაიგულა, გამოიტანა მარნიდან მალვით (ალბათ) და მიბრეცილ-მობრეცილი ჯამის ასწვრივ გახსნა მუჭა (ალბათ), მიაშვავა შაბიამანი — ცის ფხვნილივით. მუხლზე აიგდო გრილი კოკურა (ალბათ), დაჰკრა ჯამს წყალი (ალბათ), ამოურია, ამოურია წიფლის ნაფოტით, ფხაკაფხუკით (ალბათ), გახსნა ცის ფხვნილი, — ამოიხედა თხევადმა ზეცამ გლეხის ჯამიდან ცისფერთვალა გოლიათის ცალი თვალივით (ალბათ)... ...უფალო, რამე უსაშველე თვითმკვლელების უგზოუკვლობას. მთელი ცხოვრება ვენახს წამლობდა შაბიამანით, ადგა და, ერთხელ, თავსაც უწამლა (ალბათ). უფალო, რამე უსაშველე თვითმკვლელების უგზოუკვლობას; დახსენ, დახსენ მწარე ხეტიალს და მანდაური ვენახის ბოლოს ჩარგე ბალახბულახივით, ან თიკანივით მიაბი სადმე, მანდაური საჩრდილობელი ატმის ძირში, დაღლილი სული ვანო პაპასი, — ულამაზესი საწამლავით თავმოკლულისა. |
| Posted by: ABABUA 19 Jul 2007, 02:03 |
| http://www.youtube.com/watch?v=uqmngRmraZY&mode=related&search= |
| Posted by: აი ია 19 Jul 2007, 18:57 |
| გამარჯობათ, ძალიან კარგი თემაა და მელე შემოგიერთდებით. |
| Posted by: inana 19 Jul 2007, 19:06 | ||
I_am_You_are
ვაიმე!! |
| Posted by: Johnnie Walker 20 Jul 2007, 00:58 |
| Jazz funeral ვინმეს თუ გაგაიგიათ? სევდიანი მოტივებით რომ აცილებს ჯეზ-ბენდი მიცვალებულს სასასფლაოზე სადმე ლუიზიანაში, ან სენტ-ლუისში და უკან ცეკვა-ცეკვით და მხიარული სუინგით რომ ბრუნდება? მაგარია ძალიან: მიყვარს ამერიკელი ზანგების სუბკულტურა..... |
| Posted by: mode 20 Jul 2007, 01:00 |
| ფერი სულ არ შეგცვლია შე უბედურო . კიდევ კაი სავადმყოფოში არ გაგჭრეს კაინაწილებს აცლიანო . მაპატივეთ |
| Posted by: Charles IX 20 Jul 2007, 01:21 | ||
Johnnie Walker
მე მაქვს კასეტაზე მარსალისის Death of Jazz. საოცარია! ვეცდები როგორმე შევაგდო კომპში და ავტვირთო... |
| Posted by: Judas Iscariot 20 Jul 2007, 01:54 | ||
mode
მაგას შვრება ჭიპაშვილი! Charles IX ამბრნი, უმბრნი და არაბნი რომ დავდო მთლიანად შეიძლება? სათაური მგონი ზუსტად შეეფერება! სიკვდილი, დატირება, ხსოვნა! ლექსიც მაგარია შიგ. ზეპირად არ მახსოვს. - ადგილი მანდ ორივეს გვეყოფა! და მეორე მოთხრობა - ჩვენება... (სულ მავიწყდება სათაური. მგონი ასე ჰქვია)... მამა რომ ესაუბრება შვილს... სოლვეიგმა იცის ეგენი ზეპირად... |
| Posted by: LOLZ 20 Jul 2007, 15:23 |
| ეს ლექსი ბებიამ დაუწერა საკუტარ ტავს. უბედურად გამითენდა 2007 წელი, ავადმყოფობამ დამჩაგრა, ახლა მხოლოდ სიკვდილს ველი. |
| Posted by: Roverandom 20 Jul 2007, 15:30 |
| PETER GABRIEL მართალია, პოპ-როკ მუსიკაა..მაგრამ ეს კაცი ითვლება ინგლისში ერთ-ერთ კარგ პოეტად მუსიკოსებში...მისივე ტექსტი სიმღერისათვის, რომელიც თავდაპირველად შევიდა ფილმში "ანგელოზების ქალაქი". "I Grieve" it was only one hour ago it was all so different then there's nothing yet has really sunk in looks like it always did this flesh and bone it's just the way that you would tied in now there's no-one home i grieve for you you leave me 'so hard to move on still loving what's gone they say life carries on carries on and on and on and on the news that truly shocks is the empty empty page while the final rattle rocks its empty empty cage and i can't handle this i grieve for you you leave me let it out and move on missing what's gone they say life carries on they say life carries on and on and on life carries on in the people i meet in everyone that's out on the street in all the dogs and cats in the flies and rats in the rot and the rust in the ashes and the dust life carries on and on and on and on life carries on and on and on it's just the car that we ride in a home we reside in the face that we hide in the way we are tied in and life carries on and on and on and on life carries on and on and on did I dream this belief? or did i believe this dream? now i can find relief i grieve |
| Posted by: Charles IX 20 Jul 2007, 16:05 | ||
Judas Iscariot
მე რას მეკითხები კაცო? |
| Posted by: August 23 Jul 2007, 19:16 |
| ეს თემა დღეს სწორედ, რომ საჩემოა ამ დილით გავიგეთ რომ "ჩვენი უფროსი ბიჭი, ჩვენი დიდი პეტრე" გარდაგვცვლია ... პეტრე გელბახიანი * * * ვიდრე სიკვდილი გამახვევდეს ბნელ მოსასხამში, ვიდრე სიკვდილის ჭვალი გულზე დამესობოდეს, უკანასკნელად დამაწვინეთ ჩემს ოდა სახლში, უკანასკნელად, ვიდრე თვალნი დამევსებოდნენ. უკანასკნელად პაპიჩემის გაჯორკილ ტახტზე დამიგეთ მაგრად, დამახურეთ შავი ნაბადი, უკანასკნელად უდტრვინელად მამყოფეთ ასე, ვიდრე სიკვდილი შფოთიან სულს გამინაბავდეს. ლადო ასათიანი ხმით ნატირლებიც ღამეო შენამც გენაცვლები, შენაც ჩემ ნაღველ გაგიგავის, ძალიან ბევრი გიტირებავ, ვარსკვლავი ცრემლად დაგიღვრავის. გათენებაო, შენც გენაცვალე, შენც ჩემი დარდი გაგიგავის, მთის ყვავილებზე, ბალახებზე ცვარ-ნამის ცრემლი დაგიღვრავის. ჩემ შვილს რად უნდა სამოსელი? ჩოხა გახადეთ, გადაუგდეთ, მიწის სამოსელი შაუკერეთ, სარჩულად მოთქმა დაუდევით, ცრემლები ღილად დაუკერეთ, სამარეს პირი გაუკერეთ ჩემი ცრემლების ძაფებითა, ხავერდოვანი ბალახითა. სამარევ, პირი დაიბანე მწუხარე დედის ცრემლებითა, მიწაო, შვილი შამინახე, შენ შემოგჩივი ვედრებითა. ხალხო, რად გიკვირთ გიჟი რო ვარ, ანდა რო ვარ დახელთილი? შვილი დავკარგე ქვეყნის სწორი, სახე ცრემლით მაქვს დასეტყვილი. გმინვა ვარ გულის გამლეწავი, შავ-შუაღამე გადასული, მე სუ უკუნეთ ღამედ ვივლი, გული მაქვ, გული დაგლეჯილი. სიკვდილო, თუკი ადვილი ხარ, ერთხელ შენ თვითონ რად არ მოჰკვდი, თოვლივით მზეზე რად არ დადნი? წეღან აქ ვინამ დამაყვედრა: "სუყველა შენი ბრალი არი: სიცოცხლე თავად გააჩინე, სიკვდილიც შენივ შვილი არი". |
| Posted by: Solveig 24 Jul 2007, 00:39 | ||||
Judas Iscariot
ნუ ამატირებ ახლა გაიღვიძე, გესმის, დროზე გაიღვიძე, შენთან მოვდივარ და ხომ უნდა დამხვდე ფხიზელი, რამდენი გეძებე, რამდენი გეძახე, რამდენი ვიღვაწე, ხმა არ გამეც და უშენობა მეტად ვერ შევძელი, რამდენი სათქმელი დამიგროვდა, რომ იცოდე, მგონი ათ წელსაც ვერ მოვათავო ლაყაფი, გაიღვიძე, კუბო მორთე, შენს გვერდით მომიწოდე, ადგილი მანდ ორთავეს გვეყოფა. ხომ იცი, ხალხს და სოფელს განვერიდე, მტორავენ ტრფობისა და კენტობის ვაებანი, გაიღვიძე, გესმის, დროზე გაიღვიძე, ნუთუ არ მოგენატრა ჩემთან პაემანი? მამის მონოლოგს ვერ დავწერ აქ, დიდია...მანდედან კიდევ თავისუფალი თემა მახსოვს, რომელშიც გიორგის "3" დაუწერეს: "მე მინდა ვიყო ჩიტი. ავფრინდებოდი ცაში. მამამ თქვა-შენი დედა ცაშიაო. ჩვენ ერთად ვიფრენდით, მიწაზე არ დავჯდებოდით, რადგან დიდი ბიჭები ჩიტებს ქვებს ესვრიან. გუშინ ერთი ბეღურა მოკლეს. ნიკა მხეიძემ თქვა-რად გინდა ჩიტობა, ბიჭობა ჯობიაო". * * * ვეშაპო
აი მაგის ტექსტიც ასმათ, ჩამოვიდა ბელუქით ძროხაი, თან ჩამოჰყოლია ის შენი ნანდობი, ადექი, გაჰყევი იმ შენსა ნანდობსა, არ გაგიჯავრდება, ჩემ შვილო, დედაი, დედა მოგიკვდესა, დედის თავმოკლულო, აღარ შემაღებავ, ასმათი, კარებსა, აღარ შამამაყრივ შენ დიდა თვალებსა, დედა გაგითავდეს, დედის თავმოკლულო... |
| Posted by: lemon tree 24 Jul 2007, 00:57 |
| ეს ლესქი lit.ge-ზე წავიკითხე და ძაან იმოქმედა ჩემზე ვინმე ვამეხის დაწერილია ნუ ეტყვი... მამა მომიკვდა. ოქტომბერში, თუ თებერვალში... ან რა აზრი აქვს სიკვდილისთვის ქრონოლოგიას, გულისპირზე ვეღარ შევიბნევ. მამა მომიკვდა. დედაჩემი კი, ჩემი კარგი, საბრალო დედა საქსოვ ძაფს ართავს ნესტიან ჰაერს ხელთათმანების მოსაქსოვად, რომ შენთვის მოსახვევი თითები შემრჩეს. (ფაბრიკაში დამზადებული ვიღაც სხვას ერგო). მამა მომიკვდა. გუშინ კი კუნთებს მიზომავდა ოხშივარიან მიწასთან მებრძოლს. ლამის ოფლში შენი შემცველობაც გამომითვალა და საღამოს განგებ დამიმლაშა საფირმო შაშხი რომ საუკუნოდ მომწყურებოდი. მე კი დილამდე ვარწმუნებდი მთვრალი სიმშვიდით და ხელის-გულით მუხლის-თავზე, რომ მისი მიწა ჩემიც მიწაა და რომ სიკვდილის უფლებას ვართმევ. მამა მომიკვდა. დღესაც ვიზომებ მის ნათითურებს ღვინიან ბოთლზე და დევის სისხლით ნაბახუსევს ისევ მეწყება გულ კი არა, უფრო-სულძმარვა... და ბორჯომის წყლის მაცთუნებელ სიცხელეს ვნატრობ. მამა მომიკვდა. მან არ იცის საკუთარი გარდაცვალება. შენც ნუ ეტყვი სიკვდილის მიზეზს... ცოდოა, იყოს. |
| Posted by: აჩრდილი 30 Jul 2007, 02:15 |
| ვოი! ------------------------------------------------ |
| Posted by: JORJ MORISSONI 30 Jul 2007, 02:55 |
| ერთ-ერთი ყველაზე დამამახსოვრებელი და შთამბეჭდავი ჩემთვის "დამა ს კამელიამი"-ს ფინალი იყო |
| Posted by: Johnnie Walker 30 Jul 2007, 10:11 |
| JORJ MORISSONI რომანის ფინალს გულისხმობ, იმავე სახელწოდების ფილმის ფინალს თუ "ტრავიატას" ფინალს? |
| Posted by: JORJ MORISSONI 30 Jul 2007, 10:27 |
| Johnnie Walker დიუმას რომანის ფინალი ვიგულისხმე |
| Posted by: VAR 30 Jul 2007, 11:25 |
| პრიამმა ჰექტორი დაიტირა და მერე როგორ.... ..... ზვიადაურიც "მაგრად" მოკვდა ჯოყოლა უკეთესად... მაგრამ მგონი ამან თავი მოიკლა.. თვითმკვლელობა შედის ლიტერატურასა და ხელოვნებაში..?.. |
| Posted by: inana 30 Jul 2007, 11:52 | ||
| ვის გაქვთ წაკითხული ჯემალ ქარჩხაძის ,,ზებულონი~? ბოლოს, ზებულონის სიკვდილი როგორია? მე დამრჩა განცდა, რომ მწერალმა ცოტათი შემახედა იქ, სადაც შეხედვა მოკვდავისგან არ ეგების. ანუ, საიდანაც უკან არ ბრუნდებიან. კიდევ არაჩვეულებრივადა აქვს დახატული ადრიანეს სიკვდილი იურსენარს. კიდევ, ,,მაჰკვდია, ბეჩავო იერემო~ მახსენდება, სოკრატეს სიკვდილზე აღარას ვამბობ, VAR
კი.. მახსოვს, ჩემს პატარა ძმას რომ ვუკითხავდი ხოლმე, უყვარდა ძალიან, ცრემლებით რომ ევსებოდა თვალები, იქნებოდა 5-6 წლის. |
| Posted by: Nanuka7 3 Aug 2007, 20:10 | ||
VAR
მადლობა თემის ავტორს... სიკვდილის თემა(ტრაგიკული) უმშვენიერესი და უამაღლებულესი თემაა ხელოვნებაში... მასში და მისით გამოკრთის ადამიანის მარადიულობასთან მიახლების იდუმალი ნათება..სიკვდილი აქ-სიცოცხლის ტკივილისა და ტკივილის სიცოცხლის ზღვარდებაა და შესავალი ცნობიერების დაუსაბამში... მსოფლიო მუსიკალური პარტიტურის საკრალური ჰარმონია იღვრება "ტრისტანის""რომეოს""ზიგფრიდის""ფრანჩესკას"...ბეთჰოვენის ლამენტოზოებიდან... მართლაც-"ღმერთმა გიშველოს სიკვდილო, სიცოცხლე შვენობს შენითა..." |
| Posted by: Solveig 3 Aug 2007, 23:59 |
| Stirb Nicht Vor Mir /Rammstein/ Die Nacht öffnet ihren Schoß Das Kind heißt Einsamkeit Es ist kalt und regungslos Ich weine leise in die Zeit Ich weiß nicht wie du heißt Doch ich weiß dass es dich gibt Ich weiß dass irgendwann irgendwer mich liebt He comes to me every night No words are left to say With his hands around my neck I close my eyes and pass away I don't know who he is In my dreams he does exist His passion is a kiss And I can not resist Ich warte hier Don't die before I do Ich warte hier Stirb nicht vor mir I don't know who you are I know that you exist Stirb nicht Sometimes love seems so far Ich warte hier Your love I can't dismiss Ich warte hier Alle Häuser sind verschneit Und in den Fenstern Kerzenlicht Dort liegen sie zu zweit Und ich Ich warte nur auf dich Ich warte hier Don't die before I do Ich warte hier Stirb nicht vor mir I don't know who you are I know that you exist Stirb nicht Sometimes love seems so far Ich warte hier Your love I can't dismiss Stirb nicht vor mir |
| Posted by: Judas Iscariot 4 Aug 2007, 01:11 | ||
inana
ეხლა ზუსტად არ მახსოვს, მაგრამ მე მგონი ბოლო წამს სიკვდილმა საყვარელი ქალის სახე მიიღო და მას შეუერთდა. ვნახავ. და მგონი ანალოგიის მოყვანაც შემიძლია სხვა ნაწარმოებიდან... |
| Posted by: inana 4 Aug 2007, 01:18 | ||
Judas Iscariot
გმადლობ. საინტერესოა. მაგრამ, მე იცი, რა მახსოვს? აი, ის ლოდი, თავში რომ ჩნდება, გამოქვაბულს რომ ეფარება, მისი სიმძიმე წიგნის ბოლომდე რომ მიგყვება, ზებულონთან ერთად შენც რომ გაწვება მხრებზე ეს უზარმაზარი ქვა, ზუგიდან ამაცალა ბოლომ, დასასრულმა, სიკვდილის სცენამ. ამიტომ მქონდა განცდა, საოცარი თავისუფლების, სიმსუბუქის. |
| Posted by: Judas Iscariot 4 Aug 2007, 01:26 |
| inana ეს ცალკე თემაა, მაგრამ აქ დავწერ. მაგ წიგნის კითხვა დავიწყე დილის 10 საათზე და თავის აუღებლად დავასრულე სადღაც საღამოს ხუთისთვის. არასდროს არაფერი მსგავსი არ მომსვლია. მერეც ბევრჯერ გადამიკითხავს... მე მგონი კარგი კინოც უნდა გამოვიდეს მაქედან. პირველი ნაწილი სუფთა ტრილერია, მეორე - მელოდრამა, მესამე - რაღაც ფსიქოლოგიური... ბაევიკი თუ დეტექტივი... ტრაგედია, რაც გინდა ის დაარქვი... ყველაფერს იტევს, თან სულ მოქმედებაა...დიდი ამბავი ტრიალებდა ქართლში, დიდი ამბავი ტრიალებდა ზებულონის გულში და კაცმა არ იცის, ამ ორიდან რომელი იყო უფრო მნიშვნელოვანი... და როდის დადგება ფასეულობების გადაფასების დრო აქ? |
| Posted by: irmisa2005 4 Aug 2007, 01:42 | ||||||
გაიხარეთ ,აუცილებლად ვნახავ რა არის,
ხო,ეს კამიუს თემაა სიზიფეს მითიდან,გახსოვთ?
შენ გაგიმარჯოს სიკვდილო,სიცოცხლე ფასობს შენითა, აბა მოძებნეთ ანალოგი სხვაგან, ასე ლამაზად შეიძლება სიკვდილის დღეგრძელობა? კიდევ გოდერძი ჩოხელი გახსოვთ? სიკვდილი რომ გარდაიცვლება და რომ დასტირიან,რა დროს შენი სიკვდილი იყო სიკვდილოო, მგონი ესეც უანალოგოა, მოკლედ ქართველებში არის რაღაც მისტიურად ნეკროფილური , ოღონდ ამაღლებული ნეკროფილიაა?.. არა? და კიდევ ყველაზე მაგარი დატირება სტუმარ მასპინძელშია, "ზვიადაურსა გლოვობდა,შფოთვა და ბორგვნა წყლისაო,,და ასეშ,ესეც უანალოგოა, |
| Posted by: Judas Iscariot 4 Aug 2007, 01:48 | ||||
irmisa2005
ნახე აუცილებლად...
ამაზე გამახსენდა. გოდერძი ჩოხელი არ მიყვარს საერთოდ, მაგრამ რამდენიმე წლის წინ წავიკითხე სულისშემძვრელი მოთხრობა (რომელიღაც გაზეთში, მგონი კვირის პალიტრა) - კაცი როგორ შესწირავც მსხვერპლად თავის 1 წლის შვილს. თავისი ხელით. რაღაც გარემოებების გამო... ეგეთი სულისშემძვრელი არაფერი წამიკითხავს... |
| Posted by: irmisa2005 4 Aug 2007, 01:57 | ||
სულ ეგრე არა წერს?? სულ სიკვდილზე წერს,სულ.კიდევ იაპონურ მწერლობაში, მოსიმას პატრიოტი თუ პატრიოტიზმი გახსოვთ? რა საოცარი ხარაკირია.. * * * და კიდევ ვეფხვთან შებმული მოყმის სიკვდილი როგორია და მერე დედის ტირილი? ხომ არის გენიალური? არა რაა, ქართველებმა არ ვიცი ვიცოდით თუ არა როგორ უნდა გვეცოცხლა მაგრამ ყოველთვის ვიცოდით როგორ უნდა მოვმკვდარიყავით, "თავს არ მოიკლავს ქართველი არა, ის შეიძლება ბრძოლაში მოკვდეს,," |
| Posted by: Judas Iscariot 4 Aug 2007, 02:10 | ||
irmisa2005
იაპონურში მოვიკოჭლებ. მე მახსოვს, ჯამსუღ ემხვარი რომ გადმოვარდება გრამმოფონის ფირფიტების ქარხანაში კიბიდან და ტვინს რომ მიასხავს. და პერლაშეზის სასაფლაოზე დამარხულ ცხედარს თავი აფხაზური თეთრი ჩაბალახით ჰქონდა გაკრული. და ესა: გამთენიისას შავი ზღვისკენ მიქჰონდა ენგურს გულაღმა მწოლარე შავჩოხიანი ცხედარი. მთვარე აღარ სჩანდა ზეცაზე. ღრუბლის ერთადერთი ფთილა შერჩენოდა მალაქიტის ცას, კოლხური ოქროს საწმისის ფერისა... და ეხლა კიდევ მანდ განმუხურის პატრიოტთა ბანაკი დასცეს მაგ ეშმაკის კერძებმა... PS და მე რომ ვკვდები ხომ საერთოდ საოცრებაა: Christ, I know you can't hear me, But I only did what you wanted me too. Christ, I'd sell out the nation, For I have been saddled with the murder of you. ..... I don't know how to love him. I don't know why he moves me. He's a man. He's just a man. He is not a king. He is just the same As anyone I know. ....... My mind is in darkness. God, God I'm sick. I've been used, And you knew all the time. God, God I'll never ever know why you chose me for your crime. |
| Posted by: irmisa2005 4 Aug 2007, 02:17 | ||||
ეს სადღაა?
იცი მე მინდა რომ ქართულ კაბაში დამასაფლაონ. აუცილებლად დავტოვებ ანდერძს.ჩოხა უფრო გაასწორებდა მარა ქალი ვარ და,,არ გამოვა, რას იტყვით? და მიმღერონ "დაიგვიანეს" და "გაფრინდი შავო მერცხალო" თუ არ დაეზარებათ "შენ ხარ ვენახიც"რას იტYვით ხომ მაგარი გამოვა? მაგრამ ჯერ გმირობა უნდა მოვიფიქრო, * * * ყველაზე დიდი მისტერია ქრისტეს სიკვდილი იყო," სიკვდილისა სიკვდილითა დამთრგუნველი" ყოველ შემთხვევაში ვისაც ჯერა მისთვის ასეა,,სუპერსტარის ფანებისთვის არ გამოდგება Listen Jesus I don't like what I see. All I ask is that you listen to me. And remember, I've been your right hand man all along. You have set them all on fire. They think they've found the new Messiah, And they'll hurt you when they find they're wrong. |
| Posted by: Judas Iscariot 4 Aug 2007, 02:29 | ||||||
irmisa2005
ენგურის შესართავთან...
პანაშვიდზე ცოცხალი შესრულება ძალიან მაგარია!
რა გმირობა? სიკვდილი სახელოვანი? და ყველაზე მაგარია დასავლეთში კუბოს რომ აათამაშებენ და მიცვალებულს რომ შალახოს აცეკვებენ! რეზო ჭეიშვილი აღწერს მაგრად სიკვდილის პროცესს (მეოთხე სიმფონია) და მერე გასვენებებს. მძღოლი მოკვდება, შალახოს აცეკვებენ, და წაასვენებენ. უცებ მეგობარი მძღოლი აყვირდება - პრავა თუ ჩაატანეთო? - რათ უნდა კაცო პრავაო! - როგორ, კაცო, ამხელა გზაზე პრავა როგორ არ დასჭირდებაო! და დაიწყებენ პრავის ძებნას! |
| Posted by: irmisa2005 4 Aug 2007, 02:34 | ||
ბიძაჩემი შავი იყო და ის უმღერეს ცოცხალი შესრულებით,,კაცი ვარ დაააა.ქუდი მხურავს,,,,მოკლედ რეპერტუარი იმის მიხედვით არის თუ ვინ კვდება ხომ? |
| Posted by: Charles IX 4 Aug 2007, 02:36 |
| Рэй Брэдбери. Смерть и дева Далеко-далеко, за лесами, за горами жила Старушка. Девяносто лет прожила она взаперти, не открывала дверь никому - ни ветру, ни дождю, ни воробьям вороватым, ни мальчишкам голопятым. И стоило поскрестись к ней в ставни, как она уже кричит: - Пошла прочь, Смерть! - Я не Смерть! - говорили ей. А она в ответ: - Смерть, я узнаю тебя, ты сегодня вырядилась девочкой. Но под веснушками я вижу кости! Или кто другой постучит. - Я вижу тебя, Смерть, - бывало, крикнет Старушка. - Ишь, точильщиком притворилась! А дверь-то на три замка да на два засова закрыта. Залепила я клейкой бумагой все щели, тесемками заткнула замочные скважины, печная труба забита пылью, ставни заросли паутиной, а провода перерезаны, чтобы ты не проскользнула сюда вместе с током! И телефона у меня нет, так что тебе не удастся поднять меня среди ночи и объявить мой смертный час. Я и уши заткнула ватой: говори, не говори - я тебя все равно не слышу. Вот так-то, курносая. Убирайся! И сколько помнили себя жители городка, так было всегда. Люди тех дальних краев, что лежат за лесами, вели о ней разговоры, а ребята порой, не поверив сказкам, поднимали шестами черепицу на кровле и слышали вопль Старушки: "Давай проваливай, ты, в черной одежде, с белым-белым лицом!" А говорили еще, что так вот и будет жить Старушка веки вечные. В самом деле, ну как Смерти забраться в дом? Все старые микробы в нем давно уже махнули рукой и ушли на покой. А новым микробам, которые (если верить газетам) что ни месяц проносятся по стране все под новыми названиями, никак не прошмыгнуть мимо пучков горного мха, руты, мимо табачных листьев и касторовых бобов, положенных у каждой двери. - Она нас всех переживет, - говорили в ближайшем городке, мимо которого проходила железная дорога. - Я их всех переживу, - говорила Старушка, раскладывая в темноте и одиночестве пасьянс из карт, что продают специально для слепых. Так-то вот. Шли годы, и уже никто - ни мальчишка, ни девчонка, ни бродяга, ни путник честной - не стучался к ней в дверь. Дважды в год бакалейный приказчик, которому самому стукнуло семьдесят, оставлял у порога дома запечатанные блестящие стальные коробки с желтыми львами и красными чертиками на ярких обертках, в которых могло быть что угодно - от птичьего корма до сливочных бисквитов, а сам уходил в шумный лес, что подступал к самой веранде дома. И, бывало, лежит эта пища там не меньше недели, припекает ее солнце, холодит луна; тут уж ни одному микробу не выжить. Потом, в одно прекрасное утро пища исчезала. Старушка всю жизнь только и делала, что ждала. И ждала сторожко - держала, как говорят, ушки на макушке, одним глазом спала, другим все видела. Так что, когда в седьмой день августа на девяносто первом году ее жизни из лесу вышел загорелый юноша и остановился перед ее домом, врасплох он ее не застал. Костюм на нем был белый как снег, что зимой, шурша, сползает с крыши и ложится складками на спящую землю. И не автомобиле он приехал, пешим ходом долгий путь проделал, а все ж остался с виду свежий и чистенький. Не опирался он на посошок, непокрытый шел - не боялся, что солнце голову напечет. И не взмок даже. А самое главное - не имел он при себе иной поклажи, кроме маленького пузырька со светло-зеленой влагой. Хоть и загляделся он на этот пузырек, но все же почувствовал, что пришел к дому Старушки, и поднял голову. Юноша не коснулся двери, а медленно обошел вокруг дома, чтобы Старушка почуяла, что он здесь. Потом его взгляд, проникающий сквозь стены, как рентгеновские лучи, встретился с ее взглядом. - Ой! - встрепенувшись, вскрикнула Старушка, которая сосала пшеничное печенье, да так с куском во рту и задремала было. - Это ты! Знаю, знаю я, чье обличье ты приняла на этот раз! - Чье же? - Юноши с лицом розовым, как мякоть спелой дыни. Но у тебя нет тени! Почему бы это? Почему? - Боятся люди теней. Потому-то я и оставил свою за лесом. - Я не смотрю, а все вижу... - О, - с восхищением сказал юноша. - У вас такой дар... - У меня великий дар держать тебя по ту сторону двери! - Мне ничего не стоит с вами справиться, - сказал юноша, едва шевеля губами, но она услышала. - Ты проиграешь, ты проиграешь! - А я люблю брать верх. Что ж... я просто оставлю этот пузырек на крыльце. Он и сквозь стены дома слышал, как быстро колотится ее сердце - Погоди! А что в нем? Я имею право знать, что на крыльце моем оставляют. - Ладно, - сказал юноша. - Ну, говори же! - В этом пузырьке, - сказал он, - первая ночь и первый день после того часа, когда вам исполнилось восемнадцать лет. - Ка-а-ак! - Вы слышали меня. - Ночь и день... когда мне исполнилось восемнадцать? - Именно так. - В пузырьке? Он высоко поднял пузырек, фигуристый и округлый, как тело молодой женщины. Пузырек вбирал в себя свет, заливавший мир, и горел жарко и зелено, как угольки в глазах тигра. В руках юноши он то ровно светился, то беспокойно полыхал. - Не верю! - крикнула Старушка. - Я положу его и уйду, - сказал юноша. - Попробуйте без меня принять чайную ложечку зеленых мыслей, запрятанных в этом пузырьке. И увидите, что будет. - Это яд! - Нет. - Поклянись здоровьем матери. - У меня нет матери. - Чем же ты можешь поклясться? - Собой. - Да я с этого тотчас ноги протяну... вот чего ты хочешь! - Вы с этого из мертвых восстанете. - Так я ж не мертвая! Юноша улыбнулся. - Разве? - сказал он. - Погоди! Дай спросить. Ты умерла? Умерла ты? Да и жила ли ты вообще? - День и ночь, когда вам исполнилось восемнадцать лет, - сказал юноша. - Подумайте. - Это было так давно! Словно мышь, шевельнулось что-то у окна, заколоченного, как крышка гроба. - Выпейте и все вернется. Вновь поднял юноша пузырек да повернул его так, чтобы солнце пронизало эликсир, и он засиял, как сок, выжатый из тысячи зеленых былинок. И чудилось, будто горит он зеленым солнцем ровно и жарко, и чудилось, будто бурлит он морем, вольно и неистово. - Это был прекрасный день лучшего года вашей жизни. - Лучшего года, - пробормотала она за своими ставнями. - В тот год вы были как яблочко наливное. Самая пора была испить радость жизни. Один глоток, и вы знаете ее вкус! Почему бы не попробовать, а? Он вытягивал руку с пузырьком все выше и вперед, и пузырек вдруг обернулся телескопом - смотри в него с любого конца, и нахлынет на тебя та далекая пора, что давно быльем поросла. И зелено, и желто кругом, совсем как в этот полдень, когда юноша заманивает в прошлое пылающей склянкой, стиснутой твердой рукой. Он качнул светлый пузырек, жаркое белое сияние вспорхнуло бабочкой и заиграло на ставнях, словно на серых клавишах беззвучного рояля. Легкие, будто из снов сотканные, огненные крылья раскололись на лучики, протиснулись сквозь щели ставен, повисли в воздухе и ну выхватывать из темноты то губу, то нос, то глаз. Но тотчас глаза и след простыл, да только любопытство взяло свое, и снова он зажегся от луча света. Теперь, поймав то, что ему хотелось поймать, юноша держал огненную бабочку ровно (разве что едва трепетали ее пламенные крылья), дабы зеленый огонь далекого дня вливался сквозь ставни не только в старый дом, но и в душу старой женщины. Юноша слышал, как она часто дышит, старается страх подавить и восторгу воли не давать. - Нет, нет, тебе не обмануть меня! - взмолилась она так глухо, будто ее уже накрыло лениво накатившейся волной, но она и глубоко под водой барахтается, не желает с жизнью расставаться. - Ты возвращаешься в новом обличье! Ты надеваешь маску, а какую, я не могу понять! Говоришь голосом, который я помню с давних пор. Чей это голос? А, все равно! Да и карты, что я разложила на коленях, говорят мне, кто ты есть на самом деле и что хочешь мне всучить! - Всего-навсего двадцать четыре часа из вашей юности. - Ты мне всучишь совсем другое! - Не себя же. - Если я выйду, ты схватишь меня и упрячешь в холодок, в темный уголок, под дерновое одеяльце. Я дурачила тебя, откладывала на годы и годы. А теперь ты хнычешь у меня за дверью и затеваешь новые козни. Да только понапрасну стараешься! - Если вы выйдете, я всего лишь поцелую вам руку, юная леди. - Не называй меня так! Что было, то сплыло! - Захотите - часу не пройдет, и ваша юность тут как тут. - Часу не пройдет... - прошептала она. - Давно ли вы гуляли по лесу? - Что прошло - поминать на что? Да и мне, старухе, не в память. - Юная леди, - сказал юноша, - на дворе прекрасный летний день. Здесь и меж деревьев - что в храме зеленом; золотистые пчелы ковер ткут - куда ни глянешь, все узоры новые. Из дупла старого дуба мед течет речкой пламенной. Сбросьте башмачки и ступите по колено в дикую мяту. А в той ложбинке полевые цветы... будто туча желтых бабочек опустилась на траву. Воздух под деревьями прохладный и чистый, как в глубоком колодце, хоть бери его да пей. Летний день, вечно юный летний день. - Но я как была старой, так старой и останусь! - Не останетесь, если послушаетесь меня. Предлагаю справедливый уговор, дело верное... мы отлично поладим: вы, я и августовский день. - Что это за уговор и что мне выпадет на долю? - Двадцать четыре долгих счастливых летних часа, начиная с этой самой минуты. Мы побежим в лес, будем рвать ягоды и есть мед, мы пойдем в городок и купим вам тонкое, как паутинка, белое летнее платье, а потом сядем в поезд. - В поезд! - И помчимся в поезде к большому городу... тут рукой подать - час езды, там мы пообедаем и будем танцевать всю ночь напролет. Я куплю вам две пары туфелек, одну вы вмиг стопчете. - Ох, мои старые кости... да я и с места не сойду. - Вам придется больше бегать, чем ходить, больше танцевать, чем бегать. Мы будем смотреть как звезды по небу колесом катятся, как заря занимается. На рассвете побродим по берегу озера. Мы съедим такой вкусный завтрак, какого еще никто не едал, и проваляемся на песке до самого полудня. А к вечеру возьмем во-от такую коробку конфет, сядем в поезд и будем хохотать всю дорогу, обсыпанные конфетти из кондукторского компостера - синими, зелеными, оранжевыми, будто мы только поженились, и пройдем через городок, не взглянув ни на кого, ни на единого человека, и побредем через сумеречный, благостным духом напоенный лес к вашему дому... Молчание. - Вот и все, - пробормотала она. - А еще ничего не начиналось. И потом спросила: - А тебе-то зачем это? Что тебе за корысть? Улыбнулся ласково молодой человек. - Милая девушка, я хочу спать с тобой. У нее перехватило дыхание. - Я ни с кем не спала ни разу в жизни! - Так вы... старая дева? - И горжусь этим! Юноша со вздохом покачал головой. - Значит, это правда... вы и в самом деле старая дева. Прислушался он, а в доме ни звука. Совсем тихо, словно кто-то где-то с трудом повернул потайной кран и мало-помалу, по капельке, заработал заброшенный на полвека водопровод, Старушка начала плакать. - Почему вы плачете? - Не знаю, - всхлипнув, ответила она. Наконец она перестала плакать, и юноша услышал, как она покачивается в кресле, чтобы успокоиться. - Бедная старушка, - прошептал он. - Не зови меня старушкой! - Хорошо, - сказал он. - Кларинда. - Откуда ты узнал мое имя? Никто не знает его! - Кларинда, почему ты спряталась в этом доме? Еще тогда, давным-давно. - Не помню. Хотя да... Я боялась. - Боялась? - Чудно. Поначалу жизни боялась, потом - смерти. Всегда чего-то боялась. Но ты скажи мне! Всю правду скажи! А как мои двадцать четыре часа выйдут... ну, после прогулки у озера, после того, как вернемся на поезде и пройдем через лес к моему дому, ты захочешь... Не торопил он ее, своей речью не перебивал. - ...спать со мной? - прошептала она. - Да, десять тысяч миллионов лет, - сказал он. - О, - чуть слышно сказала она. - Так долго. Он кивнул. - Долго, - повторила она. - Что это за уговор, молодой человек? Ты даешь мне двадцать четыре часа юности, а я даю тебе десять тысяч миллионов лет времечка моего драгоценного. - Не забывай и о моем времени, - сказал он. - Я не покину тебя никогда. - Ты будешь лежать со мной? - А как же! - Эх, юноша, юноша. Что-то мне голос твой больно знаком. - Погляди на меня. И увидел юноша, как из замочной скважины выдернули затычку и на него уставился глаз. И улыбнулся юноша подсолнухам в поле и их господину в небе. - Я слепая, я почти ничего не вижу, - заплакала Старушка. - Но неужели там стоит Уилли Уинчестер? Он ничего не сказал. - Но, Уилли, тебе с виду двадцать один год всего, прошло семьдесят лет, а ты совсем не изменился! Поставил он пузырек перед дверью, а сам стал поодаль в бурьяне. - Можешь... - Она запнулась. - Можешь ли ты сделать и меня с виду такой молодой? Он кивнул. - О, Уилли, Уилли, неужели это и в самом деле ты? Она ждала, глядя, как он стоит, беспечный, счастливый, молодой, и солнце блестит на его волосах и щеках. Прошла минута. - Так что же? - сказал он. - Погоди! - крикнула она. - Дай подумать! И он почувствовал, что там, в доме, она торопливо просеивает сквозь память все былое, как песок сквозь ситечко мелкое, но только вспомнить нечего - все пылью да пеплом оборачивается. Чуял он, горят ее виски - попусту шарит она в памяти, нет ни камешка ни в ситечке, ни в просеянном песке. "Пустыня без конца, без краю, - подумал он, - и ни одного оазиса". И когда он это подумал, она вздрогнула. - Странно, - пробормотала она наконец. - Сейчас вдруг мне почудилось, будто отдать десять тысяч миллионов лет за двадцать четыре часа, за один день - дело доброе, правильное и верное. - Да, Кларинда, - сказал он. - Вернее быть не может. Загремели засовы, защелкали замки, и дверь с треском распахнулась. Показалась на миг рука, схватила пузырек и скрылась. Прошла минута. Потом пулеметной очередью простучали по комнатам шаги. Хлопнула дверь черного хода. Широко распахнулись окна наверху, ставни рухнули в траву. Вот и до нижних окон старуха добралась. Ставни разлетались в щепки. Из окон валила пыль. И наконец в широко раскрытую парадную дверь вылетел пустой пузырек и вдребезги разбился о камень. И вот уже на веранде сама она, быстрая, как птица. Солнце обрушило на нее лучи. Будто на сцене стояла она, будто из-за темных кулис выпорхнула. Потом сбежала по ступенькам и схватила его за руки. Мальчуган, проходивший по дороге, остановился и уставился на нее, а потом попятился и так пятился, не спуская с нее широко раскрытых глаз, пока не скрылся из виду. - Почему он так смотрел на меня? - сказала она. - Хороша я? - Очень хороша. - Хочу посмотреться в зеркало! - Нет, нет, не надо. - А в городе я всем понравлюсь? Может, мне это только чудится? Может, ты меня разыгрываешь? - Ты - сама красота. - Значит, я хороша. Я сама это знаю. А сегодня вечером все будут со мной танцевать? Будут мужчины наперебой приглашать меня? - Все как один. И уже на тропинке, где гудели пчелы и шелестели листья, она вдруг остановилась и, посмотрев ему в лицо, прекрасное, как летнее солнце, сказала: - О, Уилли, я хочу, чтобы ты был ласковым всегда-всегда - и когда все кончится, и когда мы сюда вернемся. Он заглянул ей в глаза и коснулся ее щеки пальцами. - Да, - сказал он нежно. - Да. - Я верю, - сказала она. - Я верю, Уилли. И они побежали по тропинке и скрылись из виду, а пыль осталась висеть в воздухе; двери, ставни, окна были распахнуты, и теперь солнце могло заглянуть внутрь, а птицы вить там гнезда и растить птенцов, а лепестки прелестных летних цветов могли лететь свадебным дождем и усыпать ковром комнатв и пока еще пустую постель. И летний легкий ветерок наполнил просторные комнаты особым духом, духом Начала и первого часа после Начала, когда мир еще с иголочки, когда кругом тишь да гладь, а о старости и слыхом не слыхать. Где-то в лесу, будто быстрые сердца, простучали лапки кроликов. Вдали прогудел поезд и пошел к городу быстрее, быстрее, быстрее. |
| Posted by: inana 4 Aug 2007, 07:40 | ||
Judas Iscariot
ამან გამახსენა, ბავშვობის შიში და რაღაც უსაშველო, არც კი ვიცი რა -- სასოწარკვეთილება თუ უბრალოდ, კოშმარი -- ჭონქაძის ,,სურამის ციხიდან" ზურაბის ციხის კედლებში ცოცხლად დამარხვა. ერთი ეგ და ერთი კიდევ, ,,პალიასტომის ტბა". სიცოცხლე აღარ მინდოდა. |
| Posted by: Solveig 4 Aug 2007, 10:59 | ||||
ცისფერი სიკვდილი )
კი, მეც ეგრე მგონია..ჯერ მარტო დაკრძალვასთან იმდენი გასაგები თუ გაუგებარი რიტუალია დაკავშირებული. ჩოხელს კი საერთოდ სხვანაირი დამოკიდებულება აქვს სივდილთან. ის ფილმი გახსოვთ მკვდრებთან რომაა ინტერვიუ? - ***** -დაიწოს დაიწო სიკვდილის მომგონი-მოსთქვამდნენ ქალები სიონის ავტობუსში. ერთი ფშაველი ქალი იჯდა. შავი, შავადმმიმხმარი, მწვანე ფოთლებდაყოლებული შვი წინდის მქსოველი და იმან თქვა: ნუ ლაპარაკობთ სისულელეებსა. სიკვდილი რომ არ იყოს, ხო ჯოჯოხეთზე მეტად აქ გაუჭირდება ადამიანსა. როცა ძალიან ძალიან გიჭირს, რო აღარა გაქ სულის მოთქმის სახსარი, სიკვდილი მაშინ მოდის და გათაივსუფლებს ტანჯვისაგან. უნდა გვიკვირდეს, რომ ამ ქალმა შვა ვაჟა-ფშაველა? /რევაზ ინანიშვილი/ |
| Posted by: irmisa2005 4 Aug 2007, 11:15 | ||||
მაგარია,მიყვარს ჩოხელი სხვანაირია,ეროვნულ-მისტიური.
მინდა მგზავრობა.ნეტავი დღეს რაზე საუბრობენ? |
| Posted by: patriciia 4 Aug 2007, 12:34 |
| ნეკროფილია კი არა თანატოსის ზეიმი |
| Posted by: Nanuka7 4 Aug 2007, 13:02 |
| patriciia ძალიან მინდოდა აქ შუბერტის კვარტეტი დამედო"ქალიშვილი და სიკვდილი".ვერსად გადავაწყდი. აი მაგის ფერები უნდა ნახო გაგიჟდება კაცი ისეთ საორკესტრო პალიტრას ხსნის ამ ოთხ ინსტრუმენტში!  |
| Posted by: patriciia 4 Aug 2007, 16:33 |
| Nanuka7 ივლინ ვოს "ნეტარხსენებული" ხომ იცი, ემა თანატოგენოსი, ძაან მაგარია! |
| Posted by: Nanuka7 4 Aug 2007, 16:50 | ||
patriciia
შენ თვითონ ხარ ძაან მაგარი--მგონი ახალი თემა გახსენი ეხლა |
| Posted by: Solveig 4 Aug 2007, 17:25 | ||||
irmisa2005 რა დროს სიკვდილია..
ისე, დედაჩემის ბებია დაასაფლავეს თურმე ქართული კაბით და ლეჩაქ-ჩიხტიკოპით, გასვენებაში კი მეზურნე მოიყვანეს-ძალიან ჰყავარბია თურმე ზურნის ხმა.. ქართველები მაგაში ნაღდად ვერ დავიჩემებთ ორიგინალობას, აგერ Cliff Burton (Metallica-დან) Orion-ის აკომპანიმენტით გაასვენეს.. http://www.youtube.com/watch?v=Nry6P1mm7T8 |
| Posted by: irmisa2005 5 Aug 2007, 11:03 | ||||||
" სასტუმრო თანატოსი "გახსოვთ ალბათ,ლამაზად რომ კლავენ ადამიანებს,ჯერ რომ აბედნიერებენ და მერე კლავენ,,,კალიფორნია ჰოტელი ხომ გეხსომებათ და გეხსომებათ,,
მართლა? ჩემი საყვარელი ჯგუფია,ერთერთი.მაგრამ არ ვიცოდი .
Solveig დედა ვატირე მე ყველა ომის,რადგან სიკვდილი ისედაც მოდის და მოდის და მოხოხავს მოდის,,, ისე რაც უფრო ცივილიზებულები გავხდებით უფრო ნაკლები დატირებები ,ხსოვნები,ნაკლები თანატოსების აღლუმები,დიონისეს კულტიც მიგვავიწყდება და წასულების სადღეგრძელოებიც,და ღირს ამის დავიწყება? |
| Posted by: patriciia 5 Aug 2007, 11:56 | ||||
irmisa2005
სანამ ადამიანი იარსებებს..... |
| Posted by: gvaska 5 Aug 2007, 18:06 | ||||
Johnnie Walker
გამიგია ელტონ ჯონსაც აქვს ერთი მსგავსი კომპოზიცია, Funeral for a friend - ზამთრის ცივი, სუსხიანი ქარის ზუზუნით და ზარების რეკვით იწყება, ძალიან მძიმე, ღრმა და სევდიანი აკორდებით. მერე ნელ-ნელა გაპარებს, რომ სიცოცხლე გრძელდება და უკან სულ ტაშ-ფანდურით გაბრუნებს... ეჰ, იმან იკითხოს, ვინც იქ დარჩება რა უბედურებაა ეს უკუნი სიბნელე, ქვემოთ, ზემოთაც!:( ზემოდან მაინც რომ იყოს სასაფლაოები განათებული, რატომ არ შეიძლება? კატეგორიულად მოვითხოვ 1 ნათურა მაინც დამიტოვონ ანთებული, მეშინია სიბნელის (((((((( patriciia
ამას წინათ, სწორედ ამაზე ვყვებოდი თვითმკვლელობის თემაში, სახელი ვერ გავიხსენე საქართველოში არ გეგულებათ რაიმე მსგავსი, რომ აქედან ბედნიერი წავიდეს ადამიანი? მშვენიერი ბიზნესია, ვინ დატოვებდა უყურადღებოდ და აუთვისებელს |
| Posted by: chaPPek 5 Aug 2007, 19:32 |
| ღამეო შენამც გენაცვლები შენამც ჩემ ნაღველ გაგიგავის ძალიან ბევრი გიტირებავ ვარსკვლავნი ცრემლად დაგიღვარვის გათენებაო შენც გენაცვალე ჩემ დარდი შენაც გაგიგავის მთის ლამაზ-ლამაზ ყოილებზე ცვარ-ნამის ცრემლი დაგიღვარვის ჩემ შვილს რად უნდან სამოსელი ჩოხა გაჰხადეთ, გადაუგდეთ, მიწის სამოსელ შაუკერეთ სარჩულად ტირილ დაუდევით ღილად ცრემლები დაუკერეთ სამარეს პირი გაუკერეთ ჩემის ცრემლების ძაფებითა ხავერდოვანის ბალახითა სამარევ, პირი დაიბანე მწუხარე დედის ცრემლებითა მიწაო, შვილი შამინახე შენ შემოგჩივი ვედრებითა! |
| Posted by: gvaska 5 Aug 2007, 20:34 | ||
chaPPek
რა საზარელი ტკივილია (((((((( |
| Posted by: irmisa2005 5 Aug 2007, 20:37 | ||
gvaska ჩვენთან მაგით ფულს ვინც აკეთებს ჯერ ისევ ცერად უყურებენ ანუ მეკუბოებს,ბალზამიროვშიკებს და დამკრძალავ ბიუროების მფლობელებს,იმიტომ რომ ჩვენ ქართველებს სიცოცხლე გვიყვარს," აშკარად გვიყვარს თორემ რა გაგვაძლებინებდა?თავს არ მოიკლავს ქართველი არააა, ის შეიძლება ბრძოლაში მოკვდეს",,,, chaPPek მაგარია, უფრო კონკრეტულად მითხარი რა რამე ამ ლექსზე,.აი დატირებაც ეგ არის,ისევე გამაჟრჟოლა როგორც "ბელფასტელი ბავშვის" მოსმენამ პირველად, |
| Posted by: gvaska 5 Aug 2007, 21:08 | ||
irmisa2005
ეჰ, სტატისტიკას გადახედე.... იმ სასტუმროში კი როგორც მეკუბოვესთან, ისე ხომ არ მიდიოდნენ, ყველაფერს თავისი ესთეტიკა აქვს და ამას ცოდნა უნდა, +კულტურა |
| Posted by: chaPPek 5 Aug 2007, 21:18 | ||
gvaska
ეხლა აგიტვირთავ თათარაიძის ნამღერ ამ დატირებას. მართლა ძალიან მაგარი დატირებაა, უბრალოდ ცოტაარიყოს და საზარელია http://fast.ge/?d=C434A1D21 |
| Posted by: gvaska 5 Aug 2007, 21:27 | ||
მთიელებს, ტკივილის ყველაზე გაფაქიზებული და ზუსტი ხედვა აქვთ და უცნაური ფანტაზია, რაღაცნაირად გაშინაურებულები არიან მიწასთან, სიკვდილთან, ტოლივით მიმართავენ და ესაუბრებიან ალბათ ჩაკეტილობის ბრალია, ზამთარში დიდი ხნით წყდებიან გარე სამყაროსდა ფიქრში კლავენ გრძელ ღამეებს. ცას, მზეს, მთებს და ყვავილებს შეჰხარიან ბავშვურად... შენი ჭირიმე სიკვდილო, სიცოცხლე შვენობს შენითა - მგონი ასეა, არა? ესეც მთიელების ნათქვამია. სიკვდილის არსებობა რომ ვიცით, იმიტომაც აქვს სიცოცხლეს ფასი... chaPPek მადლობა |
| Posted by: patriciia 5 Aug 2007, 23:38 |
შეწყვიტეთ ეს საშინელება! შე-წყვი-ტეთ!  |
| Posted by: Z@hir 6 Aug 2007, 00:13 |
| Xavier Naidoo - Abschied Nehmen Und Gestern drang die Nachricht dann zu mir ich weiss nicht, aber es zerriss mich schier denn keiner kann mir sagen wie es geschah keiner unsrer Leute war noch da du lagst ganz gut, das hat man mir gesagt warum hab ich dich nie selbst danach gefragt du hättest ein Grosser werden können und irgendwie wolte ich dir das nicht gönnen Und ich wollte noch Abschied nehmen das werd ich mir nie vergeben Mann,wie konntest du von uns gehen jetzt soll ich dich nie mehr sehen Verzeih mir all die Dinge, die ich sagte nur weil mich wieder irgendetwas plagte verzeih mir und den Jungs,dass wir nicht da waren vergib mir, dass ich nicht mit all dem klar kam Was machen wir jetzt ohne unsern Held wir vermissen dich und ich scheiss aufs grosse Geld du bist weg, was nützt der ganze Mist mein kleiner Bruder wird für immer vermisst Abschied nehmen oh mann wie konntest du von uns gehn? jetz soll ich dich nie mehr sehn wir vermissen dich was machen wir jetz oh wir vermissen dich oh wir vermissen dich cry: http://rapidshare.com/files/47180503/07_Abschied_Nehmen.wma : |
| Posted by: Solveig 6 Aug 2007, 00:55 | ||
patriciia
მეზობელი თემიდან მოდი, წავიდეთ კინოში და ვნახოთ, როგორ მოიკვლება მთავარი გმირი. ეს ხომ უფრო საინტერესოა, ვიდრე საკუთარ სიკვდილზე ფიქრი. ჰოდა, გადაიტანე ახლა კინოფილმი ლიტერატურასა და მუსიკაზე და მიხვდები ))... |
| Posted by: patriciia 6 Aug 2007, 09:59 | ||
Solveig
მაგის მეტს რას ვაკეთებ მე, კაი ხანია მაგას რო მივხვდი უაიათაშვილოდაც მშვენივრად, მარა აღდგომა რო გათენდა, იმის მერე სულ სიკვდილებში ვარ, მათ შორის ორჯერ კინაღამ საკუთარშიც....აგერ სულ ორი კვირის წინ პ.ს. დიანეტიკას ოდნავ თუ ემხრობი, წარმოიდგინე, დედის მუცლიდან ვფიქრობ მაგაზე , ჩემამდე დედაჩემს ერთი თვის შვილი მოუკვდა.... |
| Posted by: irmisa2005 6 Aug 2007, 10:55 | ||||
ემხრობი ნამდვილად?
ეს ირონიაა კულტურულ და ესთეთიკურ თვიტმკვლელობაზე თუ მართლა მასე ფიქრობ? patriciia? |
| Posted by: patriciia 6 Aug 2007, 12:12 | ||||
irmisa2005
ადვილად არაფერს ვემხრობი, რასაც არ ვემხრობი, მათემატიკური დაშვების დონეზე განვიხილავ...
ეს სხვისი პოსტია და მე პასუხი არ გამიცია. ძალიან ახლოდან ვიცნობ მაგ თემას და მხოლოდ იმასთან ვილაპარაკებ, ვისაც თვითონ გამოუცდია (მიცვალებულებს არ ვგულისხმობ) |
| Posted by: Remediosi 6 Aug 2007, 12:16 | ||
Solveig
ეს ვინ დაწერა? რაღაც მომეწონა ძალიან. |
| Posted by: patriciia 6 Aug 2007, 12:19 |
| Remediosi იათაშვილმა, საყვარელ ლექსებში ნახე |
| Posted by: Remediosi 6 Aug 2007, 12:20 |
| patriciia ოკ. არადა მაგის ლექსები არ მომწონდა. |
| Posted by: patriciia 6 Aug 2007, 12:23 |
| Remediosi მთლიანად ისეთია, პაროდიის დაწერა მომინდა, მაგ ლექსის ქვემოთ ნახავ |
| Posted by: irmisa2005 6 Aug 2007, 18:30 | ||||
patriciia
უფრო ის მაინტერესებდა ერკვევი თუ არა, და რამდენად სერიოზულად უყურებ,,ამ ფორუმზე მგონი არ უხსენებიატ ეგ სიტყვა,არა და სულ მაინტერესებდა იცნობდნენ თუ არა საქართველოში ,
ჯობია არ გამოვცადო და არც დამელაპარაკო,, გადავიტან როგორმე )მაგრამ ვაღაიარებ რომ ყვაელაზე საინტერესო გამოცდილებაა |
| Posted by: patriciia 6 Aug 2007, 22:07 | ||
irmisa2005
ერთხელ, როდესც სტიქიურად ვავითარებდი ამვარ აზრებს ერთ ჩემს მეგობართან, მან მითხრა დიანეტიკის შესახებ და წიგნი მომიტანა. ყოველ შემთხვევაში ეს ასეა _ დედისგან ბავშვს სამყაროს სურათები გადაეცემა. მე გრძნობ, რომ შიში და ძრწოლა დედის მუცლიდან გადმომეცა. ამ დასკვნამდე მანამდე მივედი, ვიდრე ჩემი მეგობარი წიგნს მომიტანდა. არ მინდა ეს საკითხი უფრო განვავრცო |
| Posted by: სემირამიდა 17 Aug 2007, 00:20 |
| ............................................ |
| Posted by: BEKO 20 Aug 2007, 18:33 |
| Арсений Тарковский -- посвящение М.Цветаевой Я слышу, я не сплю, зовешь меня, Марина, Поешь, Марина, мне, крылом грозишь, Марина, Как трубы ангелов над городом поют, И только горечью своей неисцелимой Наш хлеб отравленный возьмешь на Страшный суд, Как брали прах родной у стен Иерусалима Изгнанники, когда псалмы слагал Давид И враг шатры свои раскинул на Сионе. А у меня в ушах твой смертный зов стоит, За черным облаком твое крыло горит Огнем пророческим на диком небосклоне პ.ს. ტარკოვსკი არ ყოფილა დიდი პოეტი, მაგრამ სიბერეში რამდენიმე ლექსი მაინც გამოუვიდა. მათ შორის, ესეც |
| Posted by: narnari 21 Aug 2007, 00:46 |
| ახლა გამახსენდა "რა ვქნისა" ციხე ავაგე, დარდი შავაბი კარადა, საიქიოდან მოიდენ იმ ციხის სანახავადა. ბევრი უარეს, უზომეს, კარი ვერ გახსნეს ძალადა, მერმე თქვეს: - დრო რომ მოიდის, კარ გაიღების თავადა. |
| Posted by: annavita 14 Sep 2007, 21:26 | ||
gvaska
"ღმერთმა გიშველოს სიკვდილო,სიცოცხლე ფასობს შენითა"- ვაჟა. |
| Posted by: dimonX 14 Sep 2007, 22:17 |
| http://www.youtube.com/watch?v=hVZkdjYB97A "Mტელი ჩემი ცხოვრება წუთია... მთელი ჩემი სიცოცხლე ერთი სიგარეტია" |
| Posted by: მოდუსი 8 Dec 2007, 22:14 |
| გვერდზე თემაა გახსნილი_ ”სალომე და სიკვდილები სცენაზე”. ერთი ლექსის დაპოსტვა მინდოდა, მაგრამ იქ ვერ მოვახერხებდი, ამიტომ, აქ დავპოსტავ. The Death of the Hired Man MARY sat musing on the lamp-flame at the table Waiting for Warren. When she heard his step, She ran on tip-toe down the darkened passage To meet him in the doorway with the news And put him on his guard. “Silas is back.” 5 She pushed him outward with her through the door And shut it after her. “Be kind,” she said. She took the market things from Warren’s arms And set them on the porch, then drew him down To sit beside her on the wooden steps. 10 “When was I ever anything but kind to him? But I’ll not have the fellow back,” he said. “I told him so last haying, didn’t I? ‘If he left then,’ I said, ‘that ended it.’ What good is he? Who else will harbour him 15 At his age for the little he can do? What help he is there’s no depending on. Off he goes always when I need him most. ‘He thinks he ought to earn a little pay, Enough at least to buy tobacco with, 20 So he won’t have to beg and be beholden.’ ‘All right,’ I say, ‘I can’t afford to pay Any fixed wages, though I wish I could.’ ‘Someone else can.’ ‘Then someone else will have to.’ I shouldn’t mind his bettering himself 25 If that was what it was. You can be certain, When he begins like that, there’s someone at him Trying to coax him off with pocket-money,— In haying time, when any help is scarce. In winter he comes back to us. I’m done.” 30 “Sh! not so loud: he’ll hear you,” Mary said. “I want him to: he’ll have to soon or late.” “He’s worn out. He’s asleep beside the stove. When I came up from Rowe’s I found him here, Huddled against the barn-door fast asleep, 35 A miserable sight, and frightening, too— You needn’t smile—I didn’t recognise him— I wasn’t looking for him—and he’s changed. Wait till you see.” “Where did you say he’d been?” 40 “He didn’t say. I dragged him to the house, And gave him tea and tried to make him smoke. I tried to make him talk about his travels. Nothing would do: he just kept nodding off.” “What did he say? Did he say anything?” 45 “But little.” “Anything? Mary, confess He said he’d come to ditch the meadow for me.” “Warren!” “But did he? I just want to know.” 50 “Of course he did. What would you have him say? Surely you wouldn’t grudge the poor old man Some humble way to save his self-respect. He added, if you really care to know, He meant to clear the upper pasture, too. 55 That sounds like something you have heard before? Warren, I wish you could have heard the way He jumbled everything. I stopped to look Two or three times—he made me feel so queer— To see if he was talking in his sleep. 60 He ran on Harold Wilson—you remember— The boy you had in haying four years since. He’s finished school, and teaching in his college. Silas declares you’ll have to get him back. He says they two will make a team for work: 65 Between them they will lay this farm as smooth! The way he mixed that in with other things. He thinks young Wilson a likely lad, though daft On education—you know how they fought All through July under the blazing sun, 70 Silas up on the cart to build the load, Harold along beside to pitch it on.” “Yes, I took care to keep well out of earshot.” “Well, those days trouble Silas like a dream. You wouldn’t think they would. How some things linger! 75 Harold’s young college boy’s assurance piqued him. After so many years he still keeps finding Good arguments he sees he might have used. I sympathise. I know just how it feels To think of the right thing to say too late. 80 Harold’s associated in his mind with Latin. He asked me what I thought of Harold’s saying He studied Latin like the violin Because he liked it—that an argument! He said he couldn’t make the boy believe 85 He could find water with a hazel prong— Which showed how much good school had ever done him. He wanted to go over that. But most of all He thinks if he could have another chance To teach him how to build a load of hay——” 90 “I know, that’s Silas’ one accomplishment. He bundles every forkful in its place, And tags and numbers it for future reference, So he can find and easily dislodge it In the unloading. Silas does that well. 95 He takes it out in bunches like big birds’ nests. You never see him standing on the hay He’s trying to lift, straining to lift himself.” “He thinks if he could teach him that, he’d be Some good perhaps to someone in the world. 100 He hates to see a boy the fool of books. Poor Silas, so concerned for other folk, And nothing to look backward to with pride, And nothing to look forward to with hope, So now and never any different.” 105 Part of a moon was falling down the west, Dragging the whole sky with it to the hills. Its light poured softly in her lap. She saw And spread her apron to it. She put out her hand Among the harp-like morning-glory strings, 110 Taut with the dew from garden bed to eaves, As if she played unheard the tenderness That wrought on him beside her in the night. “Warren,” she said, “he has come home to die: You needn’t be afraid he’ll leave you this time.” 115 “Home,” he mocked gently. “Yes, what else but home? It all depends on what you mean by home. Of course he’s nothing to us, any more Than was the hound that came a stranger to us 120 Out of the woods, worn out upon the trail.” “Home is the place where, when you have to go there, They have to take you in.” “I should have called it Something you somehow haven’t to deserve.” 125 Warren leaned out and took a step or two, Picked up a little stick, and brought it back And broke it in his hand and tossed it by. “Silas has better claim on us you think Than on his brother? Thirteen little miles 130 As the road winds would bring him to his door. Silas has walked that far no doubt to-day. Why didn’t he go there? His brother’s rich, A somebody—director in the bank.” “He never told us that.” 135 “We know it though.” “I think his brother ought to help, of course. I’ll see to that if there is need. He ought of right To take him in, and might be willing to— He may be better than appearances. 140 But have some pity on Silas. Do you think If he’d had any pride in claiming kin Or anything he looked for from his brother, He’d keep so still about him all this time?” “I wonder what’s between them.” 145 “I can tell you. Silas is what he is—we wouldn’t mind him— But just the kind that kinsfolk can’t abide. He never did a thing so very bad. He don’t know why he isn’t quite as good 150 As anyone. He won’t be made ashamed To please his brother, worthless though he is.” “I can’t think Si ever hurt anyone.” “No, but he hurt my heart the way he lay And rolled his old head on that sharp-edged chair-back. 155 He wouldn’t let me put him on the lounge. You must go in and see what you can do. I made the bed up for him there to-night. You’ll be surprised at him—how much he’s broken. His working days are done; I’m sure of it.” 160 “I’d not be in a hurry to say that.” “I haven’t been. Go, look, see for yourself. But, Warren, please remember how it is: He’s come to help you ditch the meadow. He has a plan. You mustn’t laugh at him. 165 He may not speak of it, and then he may. I’ll sit and see if that small sailing cloud Will hit or miss the moon.” It hit the moon. Then there were three there, making a dim row, 170 The moon, the little silver cloud, and she. Warren returned—too soon, it seemed to her, Slipped to her side, caught up her hand and waited. “Warren,” she questioned. “Dead,” was all he answered. რობერტ ფროსტი. |
| Posted by: marki 8 Dec 2007, 23:24 |
| სიკვდილო შვილი გაგიზარდე, მე სხვა დედებს კი არა ვგევარ! ძალიან დაღონებული ვარ, სისხლის და ცრემლის ტბორში ვზივარ. აქამდე ბედნიერი ვიყავ, ეხლა კი მწუხარების მზე ვარ, დაღონების მზე გადახრილი, გორს იქით გადაფარებული. ვაჰმე, სიკვდილო, რა ყოფილხარ, ხანჯრებით ჩამიკაფე გული |
| Posted by: babalo 8 Dec 2007, 23:34 |
| На смерть друга Имяреку, тебе, -- потому что не станет за труд из-под камня тебя раздобыть, -- от меня, анонима, как по тем же делам: потому что и с камня сотрут, так и в силу того, что я сверху и, камня помимо, чересчур далеко, чтоб тебе различать голоса -- на эзоповой фене в отечестве белых головок, где наощупь и слух наколол ты свои полюса в мокром космосе злых корольков и визгливых сиповок; имяреку, тебе, сыну вдовой кондукторши от то ли Духа Святого, то ль поднятой пыли дворовой, похитителю книг, сочинителю лучшей из од на паденье А. С. в кружева и к ногам Гончаровой, слововержцу, лжецу, пожирателю мелкой слезы, обожателю Энгра, трамвайных звонков, асфоделей, белозубой змее в колоннаде жандармской кирзы, одинокому сердцу и телу бессчетных постелей -- да лежится тебе, как в большом оренбургском платке, в нашей бурой земле, местных труб проходимцу и дыма, понимавшему жизнь, как пчела на горячем цветке, и замерзшему насмерть в параднике Третьего Рима. Может, лучшей и нету на свете калитки в Ничто. Человек мостовой, ты сказал бы, что лучшей не надо, вниз по темной реке уплывая в бесцветном пальто, чьи застежки одни и спасали тебя от распада. Тщетно драхму во рту твоем ищет угрюмый Харон, тщетно некто трубит наверху в свою дудку протяжно. Посылаю тебе безымянный прощальный поклон с берегов неизвестно каких. Да тебе и неважно. Иосиф Бродский |
| Posted by: samsoni 25 Dec 2007, 20:56 |
| დატირება იგივე პიეტა მიქალანჯელოს ფანტასტიური ქანდაკებაა წმინდა პეტრეს ტაზარში |
| Posted by: minerva 27 Dec 2007, 04:15 | ||
| მე მინდა სიკვდილს სიმღერა წავაფარო, ამაოდ ვშვრები... საფლავებს თვალებივით ახელს სასაფლაო, ხორცს იხვეწებიან ძვლები. karlsoni
მართლა ძალიან მაგარია ბესიკი, განსაკუთრებით პოემები მიყვარს მისი.. * * * ერთი შეხედე: მზეს მიუტოვებია სნაიპერის შაშხანა, წასულა სამზევეთში და ქლიავს ამწიფებს. მუშები სახურავზე ასულან, კაკ-კუკ, -სახურავებს შეაკეთებენ. ერთი შეხედე: შენი ცოლი და დედაშენი მტრედებივით დამსხდარან, ერთმანეთის წითელ ფეხსაცმელებს მისჩერებიან. ერთი შეხედე: საგნებს შორისაც, რომლებთანაც შენ ცხოვრობდი, ჰარმონია დამყარებულა... და ეს იმიტომ, რომ შენ წევხარ შუა ოთახში -- მ კ ვ დ ა რ ი! |
| Posted by: BEKO 28 Dec 2007, 01:51 | ||
minerva
ის ლექსიც მაგარია როცა ბებოჩემი ლეთას გადადიოდა.... |
| Posted by: minerva 28 Dec 2007, 03:01 | ||
BEKO
როგორ დაგვავიწყდა, ეგ ლექსიც მიყვარს..განსაკუთრებით ეს ადგილი: "მას ჩემსკენ არ გამოუხედავს.. მე თვალები დაბინდული მქონდა ცრემლებით და ვერ დავინახე, როგორ გავიდა გაღმა ნაპირს და ბურუსმა როგორ დაფარა..." |
| Posted by: ძენ 28 Dec 2007, 22:05 | ||
იმიტომ რომ შენს ცოლს და დედას წითელი წაღები აცვიათ - შენ წევხარ შუა ოთახში - მ კ ვ დ ა რ ი. ძენ-რეპლიკა ჰარმონიის ერთ ლაქაზე. |
| Posted by: minerva 2 Jan 2008, 22:04 | ||
ძენ
ლექსში წითელი ფერი ირონიის სამსახურში დგას ჰარმონიაა თუნდაც ის, რომ ორივეს წითელი ფეხსაცმელი აცვიათ |
| Posted by: samsoni 8 Jan 2008, 19:27 |
| მოცარტის რეკვიემი არის ნაწარმოები სადაც უმაღლეს დონეზეა დატირების თემა ერთერთი ნაწილს ეწოდება ლაკრიმოზა რაც ცრემლებს ნიშნავს |
| Posted by: vinigreti 12 Jan 2008, 09:28 |
| მაგარი თემაა მარა თარგმანი კაი იქნებოდა I_am_you_are |
| Posted by: VAR 12 Jan 2008, 11:22 |
| "არ უღირს, მკვდარმა იცოდეს თავის სიკვდილი, - მკვდარია, იგლოვოს თავისი თავი, თვის ყოფნა შესაზარია? სხვა ყოფნა, ამაზე მწარე, მიპოვნე შესადარია! " |
| Posted by: marki 12 Jan 2008, 16:36 |
| მენამც მაქცია სიკვდილადა, სიკვდილი - ადამიანადა! გავათავებდი სუყველგნითა, თავად ცოცხალს არ გავავლევდი. ეს ფოტოების დადება ვერ ვისწავლე აქ, კახეთში ერთ სოფელში არის მაგარი სასაფლაო - საფლავბზე ისეთი წარწერებია ორი დღე დავდიოდი და ლამის ვხაოდი . |
| Posted by: Remediosi 12 Jan 2008, 23:16 |
| ჩ.ბ. the dead do not need aspirin or sorrow, I suppose. but they might need rain. not shoes but a place to walk. not cigarettes, they tell us, but a place to burn. or we're told: space and a place to fly might be the same. the dead don't need me. nor do the living. but the dead might need each other. in fact, the dead might need everything we need and we need so much, if we only knew what it was. it is probably everything and we will all probably die trying to get it or die because we don't get it. I hope you will understand when I am dead I dot as much as possible. |
| Posted by: marki 14 Jan 2008, 23:30 |
| სიკვდილმა ცამოიარა, ბერკაცი დახვდა შინაო, შაუჭახუნა ბერკაცმა, სიკვდილი შააშინაო.... იმას გამოსცდა სიკვდილი, ობოლი შახვდა წინაო: "მე მამკალ, ჩემო სიკვდილო, ობლობა მომეწყინაო!" "შენ არას მოგკლავ, ობოლო შენი პატრონი ვიანო? არა გყავს დამტირებელი, არც სუდარი გაქვს შინაო! მე კახეთისკენ მივდივარ, მეტის ბოღმისგან ვგმიანო, გამრავლებულან ცხრა ძმანი, უნდა შაუხდე შინაო, ისინი უნდა გავყარო, თავთავად მივცე ბინაო, თავთავად ლოგინ დავუგო, თავთავად დავაძინაო" |
| Posted by: I_am_You_are 15 Jan 2008, 18:39 |
| რეკვიემი დედას სად გეჩქარებოდა, ჩამომჯდარიყავ გზასთან ძელსკამზე და დედის თხოვნა შეგესმინა, დაგეცადა ცოტა ხნით მაინც. ვისთან მიდიოდი, ვინ გელოდა ქალაქში, სადაც ერთმანეთს ტკეპნიან ქუჩები და ადამიანები, სადაც ხეებიც ისე იყურებიან ზემოდან ქვევით — ყოვლისმხილველებივით და არაფერი აღარ აოცებთ, არც თვითმკვლელობა, არც მკვლელობა და აღარც კვდომა თანდათანობით, თანდათან ხომ ყველანი ვკვდებით. აღარ აოცებთ, არც ისინი ნაგავში რომ იქექებიან და აღარც წყვილთა მშიერ მკლავებზე გადაწვენილი ღამეები — ცა რომ უკუღმა ამობრუნდება და ვარსკვლავები როგორ ჩნდებიან ისიც კი მოჩანს. სად გეჩქარებოდა, რა მაგნიტი გიზიდავდა იქითკენ, სადაც ყოველდღიურად კლავენ ერთმანეთს და მრავალსართულიანი სახლის ფანჯრები ვეღარაფერს ამჩნევენ საკუთარი ჩარჩოების გარდა. სად გეჩქარებოდა, ჩამომჯდარიყავ გზასთან ძელსკამზე, ანდა სულაც, გზისპირას ამოსულ ნარშავის ყვავილივით გაგეღიმა, კიდევ გეთქვა რამდენიმე სიტყვა და ეკლები გადაგემალა, რომელსაც დედა მუდამ ამჩნევდა, რამდენიმე წუთით გაგეხანგრძლივებინა იქ ყოფნა დედის სიახლოვეს და გეყურა დაკოჟრილ თითებში როგორ მალავდა ჰაერს ვარდივით. ცოტა ხნით დარჩი... ეს სამი სიტყვა ჩაეჭედა მეხსიერებას და ჩვეულებრივ სამკუთხედივით, როგორც არ უნდა შეაბრუნო ხომ სულერთია?! ნეტავ, შენს კართან ღამე მეთია და შორიახლოს, ხმაგაკმენდილს ჩემთვის მესმინა, როგორ ამბობდა შებინდება თავის სათქმელს შაშვის გალობით, რა მოწყენილად მშვიდდებოდა პატარა ეზო, რომელიც მარტო დარჩენილიყო შენთან ერთად და ჩემს ჯიუტ და უდიერ ნაბიჯს ითვლიდა — სადღაც, ქალაქისკენ და ჩვენს შეხვედრას ერთი კვირით სათუოს ხდიდა. ხანმოკლე იყო ჩვენი შეხვედრა, ნახევარი საუკუნე ისე გაგვიქრა, რომ რიგიანად ერთმანეთს ვერ გავესაუბრეთ, რადგან მთავარი იყო საქმე — სიცოცხლეს რომ აღემატება — ენერგიული ნაბიჯებით და არაფრისკენ მუდმივი სწრაფვით. ახლა ვფიქრობ — ღობის ძირას ამოსული ნარშავი შენ ხარ და სულს მიკაწრავს შენი ეკლები და ის ყვავილი ეკლებიდან ამოშვერილი — არის წერილი, რომლის წაკითხვა ვერ მოვასწარი, ხანმოკლე იყო ჩვენი შეხვედრა და ყულფად იქცა დროის ბაწარი. სად მეჩქარებოდა, ჩამოვმჯდარიყავ ძელსკამზე და შენთვის მესმინა... ახლა ჩავრგავ დაქანცულ თავს ჩემს ხელისგულში, რომელიც თითქოს შენი კალთაა, მერე კი გავშლი ხელებს, რომ სადმე გადავიკარგო, ვიდრე უკან დაგიბრუნდები, ამ წასვლა-მოსვლას რაღაც ჰქვია და რატომღაც დიდხანს ვუნდებით. გივი ალხაზიშვილი |
| Posted by: Lele 15 Jan 2008, 22:36 | ||
მინაწერია ისეთი, ''რუსული პოეზიიდან'', ბოროტი წყენა რომ ახსოვს - ლერმონტოვისგან და პუშკინისგანაც. |
| Posted by: tamuna18 16 Jan 2008, 00:41 | ||
მაგარია ძაან ბრავოოოოოოოოოოოოოო |
| Posted by: NinaNoir 16 Jan 2008, 11:02 |
| ანა ახმატოვა Сероглазый король Слава тебе, безысходная боль! Умер вчера сероглазый король. Вечер осенний был душен и ал, Муж мой, вернувшись, спокойно сказал: "Знаешь, с охоты его принесли, Тело у старого дуба нашли. Жаль королеву. Такой молодой!.. За ночь одну она стала седой". Трубку свою на камине нашел И на работу ночную ушел. Дочку мою я сейчас разбужу, В серые глазки ее погляжу. А за окном шелестят тополя: "Нет на земле твоего короля..." როგორ მიყვარს ეს ლექსი... * * * მარინა ცვეტაევა ПРОХОЖИЙ Идешь, на меня похожий, Глаза устремляя вниз. Я их опускала — тоже! Прохожий, остановись! Прочти — слепоты куриной И маков набрав букет, Что звали меня Мариной, И сколько мне было лет. Не думай, что здесь — могила, Что я появлюсь, грозя... Я слишком сама любила Смеяться, когда нельзя! И кровь приливала к коже, И кудри мои вились... Я тоже была, прохожий! Прохожий, остановись! Сорви себе стебель дикий И ягоду ему вслед,— Кладбищенской земляники Крупнее и слаще нет. Но только не стой угрюмо, Главу опустив на грудь, Легко обо мне подумай, Легко обо мне забудь. Как луч тебя освещает! Ты весь в золотой пыли... — И пусть тебя не смущает Мой голос из-под земли. |
| Posted by: BAUSHKE_ 17 Jan 2008, 21:21 |
| ათოვდა ზამთრის ბაღებს, მიჰქონდათ შავი კუბო... და ა შ. ლომო, შე ლომის მოკლულო ... და ა შ მიყვარს |
| Posted by: esmevari 20 Jan 2008, 22:11 |
| ეს თემა ძალიან მომწონს , ყოჩაღ , Charles IX. დიდი სიამოვნებით ვკითხულობ ყველაფერს ეს კი მგონი არსადაა: იერუსალიმი ავაიიიი...! ავაჰმეეეე...! მიწავ დაფარე ჩემი თვალები! ეს რასა ვხედავ , ცაო , თხელი მაჯები,ხელის მტევნები, დაფლეთილი გაქვს, შვილო... ეს რა უქნიათ შენთვის, ავაჰმეე! რისთვის გგვემეს და გტანჯეს... დედა მოგიკვდეს, ვერ მოგისწარი? შენ ჩემო თვალისჩინო... ავაიიი... შვილო... აქა ვარ, შენთან... აღარა მყავხარ? ნუთუ მიქრები.. ჯერ ხომ თბილი გაქვს, თბილი თითები... მოდი, კალთაში ჩამიდე თავი... რამ დაგიკაწრა ლამაზი შუბლი... წამწამებზედაც სისხლის წვეთი გაქვს... სისხლიან შუბლზეც თმა დაგკრობია... მოიცა... ნელა გადაგიწიო... აი, სიცოცხლევ , ასე სჯობია... მოდი, მაჯებზე გაკოცო ნელა... გულში ჩავიკრა შენი ხელები... ო, როგორ მუდამ მენატრებოდი... ახლა კი როგორ ცივა და ბნელა... მოიცა, ჩუმად გიმღერებ ნანას... მოიცა , ისევ ისე დაგარწევ... ნანააა და ნანააა... ვაიიი! ავაჰმეე! ვაი, შენს დედას! გვერდი როგორ გაუგლეჯიათ ! ნუთუ ეს თავად იმან ინება? ვინ იცის როგორ გამწარდებოდი, ალბათ, მეძახდი , ალბათ მნატრობდი... ჰოი, დედებო, ნუ ინატრებთ შვილის დიდებას... შენი დიდება კი არ მინდოდა შენი სიცოცხლე მსურდა, დიდხანს სიცოცხლე და ჯანმრთელობა და სიხარული , შვილო... ნანაა... ნანინააა... დაიძინე... გამოშუშდები... და დამშვიდდები ... ჩემო კეთილო... ანკარა წყაროვ და ლერწმის სტვირო... შენ სიყვარულის ზარო, ჰა , პირი გიყო ბნელმა მორევმა, ბოროტებისა ხარომ... ნანა, სიცოცხლევ, ნანა, სულო, ნანა ნანინაო... აბა თუ გამოიცნობთ ვის ეკუთვნის ღვთისმშობლის ეს მოთქმა , ავტორი ვინაა? ( გაგრძელება იქნება) |
| Posted by: barkiaroki 21 Jan 2008, 23:06 |
| * * * შენ ხარჯიხვი იყავიო, სულო, და ტურებმა როგორ შეგბედესო, შენ მთის მგელი იყავიო და მელიებს რა ხელი ჰქონდათო შენთან? შენ შავარდენი იყავიო და წუნკალმა ყორნებმა როგორ გაბედესო შენი ხელყოფა? (საიდანაა კი მიხვდებით) |
| Posted by: marki 22 Jan 2008, 12:06 |
| esmevari **** ო, შვილო, შვილო, ნუთუ მიწა შავად ჩაიშლის შენს თვალებს, ტუჩებს, კბილებს და ღიმილს, ჩემი თვალებით, ჩემი ფიქრებით ნაალერსებს და შესწავლილს და დამახსოვრებულს, გამეორებულს, მოგონებულს და შემოვლებულს ... ო, ყოველივე ეს იმდენად ერთადერთია .... რომ რა არის ის, რაც ამას ბედავს ... ******** თუ ასე უნდა იყოს ყოველთვის, მაშინ იმ ხელით, რომელმაც ის თიხა მოზილა, ამოგვაგლიჯე ხორცის გუნდა სხეულებიდან, შენ რომ გულობა დაუთქვი, ღმერთო ... სხვაგან გადარგე ... სხვა სიცოცხლე შემოუშენე... შენი ქვეყანა მისთვის არ ვარგა ... შემოუშენე სხვა სამყარო (ზღვად, მთაგრეხილად), რომელიც ამ გულს შეუთანხმდება ... ისე, ვით მიწა თანხმობაშია თავის ხეხილთან .... ******* |
| Posted by: Charles IX 22 Jan 2008, 12:14 | ||
Lele
 საიდან მოიტანე??? ლერმონტოვი ჩემი ერთერთი უსაყვარლესი პოეტია. რა წყენა ტო... |
| Posted by: esmevari 22 Jan 2008, 12:31 | ||
| marki07 იცანიიი? ბრავო შენა ხო , მართლა გახსოვთ ,, ჯარისკაცის მამა '' : დედაშენს რა ვუთხრა, შვილოო ( მგონი ასეა) * * *
შენ როგორც ჩანს სასაფლაოებზე სეირნობა გიყვარს, ჩემსავით . კახეთში ერთი მაგარი სასაფლაო მეც ვიცი , ასევე მაგარ ქალაქში - სიღნაღში. სიღნაღის სილამაზეზე რომ ლაპარაკობენ ხოლმე , სასაფლაოს რატომღაც არავინ ახსენებს,არადა იცი რა მაგარია, ნეტა ახლოს იყოს იყოს სულ იქ ვივლიდი. უბრალოდ ერთხელ ნახეთ რა , იქ ცხოვრება მოგინდება იქ ერთი საფლავი დამამამახსოვა. პატარა ბავშვის იყო, მგონი 4 ან 5 წლის . რაღაც ლექსი იყო და მასში ეწერა ასეთი ფრაზა : ჩიტო, ჩიტო ნაცარა , მომე შენი ფრთები. მინდა შემოვიფრინო მინდვრები და მთები. - ნაირა გელაშვილის ,, ჩვენება" გამახსენდა ( მე მინდა ვიყო ჩიტი) P.S . ასე მახსოვს რომ ოთარ ჭილაძეს აქვს << მარტის მამალში >> ეს სასაფლაო აღწერილი |
| Posted by: marki 22 Jan 2008, 19:01 | ||||||||
esmevari
სოფელ შილდის ძველ სასაფლაოს ვგულისხმობდი;
პატარა ქვები (თუ ლოდები) რო დევს ხოლმე, ზოგს წარწერები აღარც ეტყობა
ვნახავ აუცილებლად |
| Posted by: marki 24 Jan 2008, 21:59 | ||
NinaNoir
მაგარი ლექსია რა |
| Posted by: ჩაკრულო 25 Jan 2008, 15:23 | ||
ეს არის ფშაური დატირება... იერემო იყო ფშაველი, ერთ ერთ სოფელში, მიუსაფარი და უთვისტომო... რომელიც კარდაკარ სიარულით ირჩენდა თავსა, მათხოვრობით.\ იყო სახალხო მთქმელი, უჭრიდა სიტყვა და ეს იერემო რო მამკვდარა სოფელს დაუმარხია, მაგრამ ერთ ქალს დაუტირებია, ამ ტექსტით და კიდევ ერის ერთი სტროფი: "ღმერთმა უშველოს საწუთროს რა ლამაზ ექიმ მოგიყვანა, ღმერთმა უშველოს სიკვდილსაცა შიშველნი დაგიმალნა ხორცნი!" ტექსტი ეს არის იმ ვიღაც უცნობი ქალის, ხოლო მელოდია კი შემდეგ ლელა თათარაიძეს აქვს აღდგენილი, თუმცა კი რა წყაროებიდან ეს მე არ ვიცი, თუმცა კი ვკითხავ და დავწერ... დიდი მადლობა შავლეგო, რომ ეს თემა სწორედ ამ დატირებით დაიწყეთ.. არსებობს ასევე თუშური დატირება "დალა": "დალა სთქვიით მხედარებო დალაა..." და ასე შემდეგ, ეს დატირება იმღერებოდა მხედრების მიერ, თანამებრძოლის დაკარგვის შემდეგ... ეგ ჩანაწერიც მაქვს მაგრამ ვინაიდან ახლა სახლში ინტერენტი არ მაქვს, ვერ ვტვირთავ ამ სიმღერას, თუმცა კი მალე მოგაწვდით იმედი მაქვს... ღმერთს ებარებოდეთ, ბექა გონაშვილი |
| Posted by: minerva 25 Jan 2008, 17:37 | ||
| ჩემი კუბო გააძნელებს ვიცი, აღტაცებას მეგობარი ბიჭების და მეგობარ ქალიშვილთა სიცილს ჩემი კუბო გააძნელებს ვიცი... მნახველებო დაუვიწყარ დღეთა, მფლობელებო ალმოდებულ გულთა, სიკვდილს ვიცი მაპატიებს დედა თქვენ სიცოცხლე მაპატიოთ უნდა!
სასწაულია, მბურძგლავს რომ ვკითხულობ.. არადა ამეჩემა რაღაცნაირად... |
| Posted by: forever`s_NEVER 25 Jan 2008, 19:18 | ||
ჩაკრულო
ოიიიი, ვიცი ეგაა, მბურგძლააავს  მთებმა სხვანაირად იციან მოთქმა და გლოვა... * * * P.S. "ვოი" იცით გურამ თიკანაძეზე... ეს კი მიშა ხერგიანისთვის... რად სტირის ღრუბლებში ჩუმ-ჩუმად ნეტა მზე? - თვალს ცხელი ცრემლი წვავს, გულს - ნაღვერდალები... თმებით დაკიდულან თოვლიან კეტამზე დამხრჩვალი დალები... დასრულდა ზღაპარი. მოეღო ბოლო მითებს. უშბიდან მეწამულ მაშხალებს ისვრიან... ო, ფისიმც დასხმია მაცდურ დოლომიტებს, ჩხვიმლიან! თეთნულდის თეთრ წვერზე კურცხლები დაგორდა. ვარსკვლავნიც დნებიან, ცრემლებად ცვივიან, ვაი მე, რა ნადიმს გიმართავს აგორდა, ჩხვიმლიან! კივიან ზარები და შმაგი ქარები ყინვარებს ლოკავენ, მთებს გაეთამაშნენ... კვლავ მთაში დაუდის სამსხვერპლო ხარები მამაშენს... მჯიღს იცემს, ლაღამი ცრემლებით მოალტო, - ხვალ შენი მოძმენი ჯიხვებზე ივლიან... ბოროტი ღიმილით გისტუმრებს სუალტო ჩხვიმლიან! ო, რად შლის სიკვდილი სიცოცხლის თარიღებს?! - სად შემოგვეფეთა მზაკვრულად, ფარულად, მაგრამ შენს საქმეებს ლეგენდად წარიღებს ჟამთასვლის მარულა. კლდეზე აღესრულე, შმაგო ვეფხვო კლდეთა. ტახტზე კვნესით სიკვდილს ეს სჯობს გაცილებით... ცაში დაფრინავდი, მიწას შეუერთდა შენი დამსხვრეული ტანის ნაწილები... გაწყდა ბაწარი და კლდეზე დაეკიდე. გარს ცეცხლისფრთიანი ღრუბვლები გივლიან... ალბათ ბეთქილივით თეთრ შუნს გაეკიდე, ჩხვიმლიან! |
| Posted by: Blue Note 26 Jan 2008, 03:03 |
| რილკეს "მალტე ლაურიდს ბრიგეს ჩანაწერებიდან" ძაღლის სიკვდილის ძალიან ძლიერი სცენა: ... Damals fürchtete ich mich. Aber ich fürchtete mich auch schon früher. Zum Beispiel, als mein Hund starb. Derselbe, der mich ein- für allemal beschuldigte. Er war sehr krank. Ich kniete bei ihm schon den ganzen Tag, da plötzlich bellte er auf, ruckweise und kurz, wie er zu tun pflegte, wenn ein Fremder ins Zimmer trat. Ein solches Bellen war für diesen Fall zwischen uns gleichsam verabredet worden, und ich sah unwillkürlich nach der Tür. Aber es war schon in ihm. Beunruhigt suchte ich seinen Blick, und auch er suchte den meinen; aber nicht um Abschied zu nehmen. Er sah mich hart und befremdet an. Er warf mir vor, daß ich es hereingelassen hatte. Er war überzeugt, ich hätte es hindern können. Nun zeigte es sich, daß er mich immer überschätzt hatte. Und es war keine Zeit mehr, ihn aufzuklären. Er sah mich befremdet und einsam an, bis es zu Ende war. ბოდიშს ვიხდი, რომ ძალიან გერმანული პოსტი გამომივიდა, მაგრამ ქართული თარგმანი არ მაქვს. თუ არ ვცდები, არსებობს. საერთოდ, მთელი რომანი სიკვდილის თემით არის გაჟღენთილი. ძალიან მაგარია, მაგალითად, საავადმყოფოს სცენა. მომაკვდავი პოეტი ფელიქს არვერი ყურს მოჰკრავს, რომ უწიგნური მედდა "კორიდორის" ნაცვლად "კოლიდორს" იხმარს. არვერი სიკვდილს გადადებს. უკანასკნელ ძალას მოიკრებს და მედდას გაუსწორებს. ამის შემდეგ მოკვდება. "ის პოეტი იყო და სძულდა ყველაფერი მიახლოებითი... ანდა არ სურდა, უკანასკნელ შთაბეჭდილებად ის წაჰყოლოდა, რომ სამყარო ასე დაუდევრად გააგრძელებდა არსებობასო...", დაახლოებით ასეა. ბარემ, რადგან გერმანულენოვან ლიტერატურაში ვარ, ვახსენებ თომას მანს - ყველაფერთან ერთად სიკვდილის განუმეორებელი სცენების ავტორს. პატარა ნეპომუკის სიკვდილი "დოქტორ ფაუსტუსში", რაქელის სიკვდილი "იოსები და ძმანი მისნი"-ში, ლეო ნაფტას თვიმკვლელობა "ჯადოსნურ მთაში", გუსტავ აშენბახის სიკვდილი ("სიკვდილი ვენეციაში")... |
| Posted by: Blue Note 26 Jan 2008, 03:52 |
| --------------------------------------------- Dürer: Ritter, Tod und Teufel |
| Posted by: ჩაკრულო 26 Jan 2008, 12:11 |
| http://files.ge/file/118478/Dala-mp3.html აი ესეც დალა ნახეთ აბა მოუსმინეთ, მღEრის ანსამბლი მთიების ძველი თაობა :* |
| Posted by: marki 26 Jan 2008, 13:36 |
| Blue Note ბრიგეში თან რომ დააქვს ყველას თავისი სიკვდილი, და განსაკუთრებით დამამახსოვრდა ბიძის სიკვდილი იმ სასახლეში - სიკვდილი რო ყვიროდა, მთელ კარ-მიდამოში რომ ისმოდა და ძილს რომ უფრთხობდა ყველას. |
| Posted by: Zmuzu 26 Jan 2008, 15:16 |
| * * * Мне снилось: мы умеpли оба, Лежим с успокоенным взглядом, Два белые, белые гpоба Поставлены pядом. Когда мы сказали: "Довольно"? Давно ли, и что это значит? Hо стpанно, что сеpдцу не больно, Что сеpдце не плачет. Бессильные чувства так стpанны, Застывшие мысли так ясны, И губы твои не желанны, Хоть вечно пpекpасны. Свеpшилось: мы умеpли оба, Лежим с успокоенным взглядом, Два белые, белые гpоба Поставлены pядом. Николай Гумилев. |
| Posted by: Don Diego 26 Jan 2008, 15:24 |
| აი გუმილიოვის კიდევ ერთი ლექსი სიკვდილზე УМНЫЙ ДЬЯВОЛ Мой старый друг, мой верный Дьявол, Пропел мне песенку одну: "Всю ночь моряк в пучине плавал, А на заре пошел ко дну. Кругом вставали волны-стены, Спадали, вспенивались вновь, Пред ним неслась, белее пены, Его великая любовь. Он слышал зов, когда он плавал: "О, верь мне, я не обману"... Но помни,- молвил умный Дьявол,- Он на заре пошел ко дну". |
| Posted by: Blue Note 26 Jan 2008, 15:57 |
| ფრანსუა ვიიონის "დიდი ანდერძიდან": "... იტემ, დამკრძალეთ სენტ-ავუაზე, ზედ სარკმლის პირას მსურს დასახლება, ვიდრე სამზერზე მკვიდრად, უაზროდ, ნამდვილი არა, ოდენ სახება. ქანდაკს არ ვითხოვ, დამხატეთ შავად, ზეწამომდგარი, როგორც ... სამიზნე, აკლდამა? არა, ეგ ვინმე თავადს, მე კი -- , მძიმეა, ფიცრებს ჩამიზნექს..." |
| Posted by: BEKO 26 Jan 2008, 19:01 | ||
Blue Note
რაც იოხიმის სიკვდილზე ვიბღავლე! ამდენი წიგნზე არც მიტირია. იოზეფ კნეხტიც მაგრად კვდება ჰესესთან... ბოლო დროს წაკითხულებიდან პატარა ოსკარის სიკვდილი, მთელი მოთხრობა სიკვდილზეა... http://www.lib.ru/INPROZ/SHMITT_E/oskar.txt |
| Posted by: Blue Note 26 Jan 2008, 21:00 |
| წამოვედით სოფლისაგან ცოდვაქმნილნი და გამკრთალნი, გულსა ცეცხლი მომედების, ამომდიან პირით ალნი, დიდთა მათთა შვებათაგან დამრჩეს ჩოხის ნაფერთალნი. კურთხეულ ხართ, ქრისტე ღმერთო, შენ და შენნი სამართალნი. (ქობაერის საფლავის ქვის წარწერა) |
| Posted by: Don Diego 26 Jan 2008, 21:38 |
| ვერ დაიჭირავს სიკვდილსა გზა ვიწრო ვერცა კლდოვანი, მისგან გასწორდეს ყოველი სუსტი და ძალგულოვანი, ბოლოდ შეყარნეს მიწამან, ერთად მოყმე და მხცოვანი... დანარჩენი ხომ ყველამ ვიცით |
| Posted by: N-G 26 Jan 2008, 23:00 |
| და... თეთრ კაბაში გამოწყობილს ხელკავით მიმაცილებს სიკვდილი საკურთხევლამდე.... მარადისობის საცოლე ვარ... |
| Posted by: minerva 27 Jan 2008, 18:29 |
| Am Fenster Du bist mir voraus. Deine Erfahrung... Dein Atem aufgehoben in anderen Bereichen. Die Luft im Zimmer ohne Antwort, ohne Bewegung der Vorhang am Rande der offenen Nacht, ein Rahmen, der dich nicht festhält... Der Sargwagen gleitet durchs Gartentor. Du stehst hinter mir. Doch ich habe nicht die Vernunft, das zu glauben.. |
| Posted by: novalisi 27 Jan 2008, 22:26 |
| ესეც ნიშნიანიძე: წითელი მიხაკები ტიციანს უყვარდა წითელი მიხაკი და მამულს ლოცავდა ყანწით და წიგნით, გულისპირს ებნია წითელი მიხაკი- მზე და გაზაფხული-სულ ერთი მწიკვი. ტიციანს უყვარდა წითელი მიხაკი... ნუთუ სისხლისფერი მიხაკი ბრდღვიალა მისნურად ამხელდა გადახსნილ იარას?! ნუთუ ბედისწერამ წინასწარ განჭვრიტა და ბრმად გაიაზრა მისი დასასრული? ახლა საღილედან - ცარიელ ფანჯრიდან აღარ შემოგვყურებს ციცქნა გაზაფხული. ტიციანს უყვარდა წითელი მიხაკი... მისი ფიცხი ლექსი სივრცეებს გაჰყივის, ჭიხვინით ათამაშებს ფაფრიან კისერს, მგოსნებს მიუხტება ურა ულაყივით და მძიმე ტორებით უხლიწავს სიზმრებს... თურმე სიკვდილის წინ მიხაკი ინატრა ... არც შურისძიებას და არც პატიებას არ ვითხოვ , მხოლოდ ცოდვით ვიდაგები: კაცი აღარ იყო და... ისევ ტყვიებმა მკერდზე დააბნიეს წითელი მიხაკები... |
| Posted by: Blue Note 28 Jan 2008, 16:11 |
| novalisi ბარემ ეს დაგედო: Novalis: An den Tod Wie den Seraph himmlische Lust erfüllet, Kommt der Brüder einer, auch selger Engel, Den des Himmels Freundschaft mit ihm verwebte Zu dem unsterblichen Bunde, Wieder von der fernesten Welten einer Wo er Glück und Segen die Fülle ausstreut Heitre Ruhe mit friedlicher Palme über Tausend Geschöpfe ergossen, Und nun fällt in Engels Entzücken seinem Freunde an die himmlische Brust und dann im Kusse, unaussprechbare Freundschaftswonne Einet die Seelen der Seraphs. So werd ich mich freuen wenn du einst holder Todesengel meine geengte Seele Zu dem selgen Anschaun Jehovas durch die Trennung vom Körper beflügelst. Und sich dann die neidische Hülle abstreift Gleich der Puppe welche den Schmetterling hält Und zerplatzet kommet die Zeit der Reife, Jener befreit dann entfliehet. So wird sie auch fliehen die edle Seele Aus dem Erdenstaube entlastet dort zu Jenen höhern, bessern Gefilden reich an Seliger Ruhe und Freiheit. Wo ein ewger Frühling die Wangen kleidet Und ich voll unsterblicher Kraft die Schöpfung Sehe, staune, himmlische Freundschaft mich un- sterblichen Geistern vereinet. |
| Posted by: novalisi 28 Jan 2008, 18:25 | ||
ეგეც მშვენიერია, მაგრამ წითელი მიხაკების ცისფერ ყვავილზე გაცვლა მაინც დამენანა. ძაან გამიხარდა რომ ამ თემაში რილკეზე საუბარი წამოიწყე. ბევრი დაგვაკლდებოდა ალბათ სიკვდილის (და ბავშვობის) ისეთ დიდ მესაიდუმლეზე , რომ არ გვესაუბრა, როგორიც რილკე იყო. |
| Posted by: Blue Note 28 Jan 2008, 20:00 |
| novalisi ჰოო, რილკეზე საუბარი ერთ დროს ძალიან მიყვარდა. ნოვალისზეც. ძალიან დიდი ხნის წინ. სამაგიეროდ ახლა მაგათზე ვპოსტავ ერთი კაი კაცი იყო კიდევ სიკვდილთან გაშინაურებული. ოღონდ აღარ მახსოვს, აქ კინოციტატები შეიძლება თუ არა |
| Posted by: BEKO 29 Jan 2008, 23:52 | ||||
Blue Note
შეიძლება, შეიძლება, როგორ არა, მით უმეტეს, სიკვდილზე ასე მოფიქრალის ციტირება
ბავშვობის მესაიდუმლე რილკე? რილკეს ბავშვობაში კითხულობდით? ჩემი ბავშვობის პირველი შოკი "ყოფნა-არყოფნა საკითხავი აი, ეს არის...." მეოთხეკლასელმა წავიკითხე... |
| Posted by: Blue Note 30 Jan 2008, 01:57 | ||
BEKO
მაგას უფრო თავად ნოვალის ბატონი შეეფერება. "ბავშვობა ნოვალისთან" - მგონი რაღაც ამგვარი სათაურის წიგნიც შემხვედრია ბიბლიოგრაფიაში. ეს მაგის სატრფო, სოფი ფონ რაღაც, ხომ საერთოდ ბავშვი იყო, რომ დაეღუპა... მას მერე გართულება ჰქონდა ბავშვობაზე. მანამდეც |
| Posted by: BEKO 30 Jan 2008, 02:24 | ||
Blue Note
ცოდვა გამხელილი სჯობს, სწორედ ბავშვობაში მაქვს წაკითხული ЖЗЛ-ს სერიით გამოსული ნოვალისის ბიოგრაფია, და მერე, სოფიას სიკვდილზე ცრემლები ნაღვარღვარები! გვარი აღარ მახსოვს, სოფია ფონ კიურე? მოკლედ პოლი-ვირჟინის, რომეო- ჯულიეტასა და ნოვალის-სოფიას სიყვარულებზე გადაიარა ჩემმა ბავშობამ... ეხ, ეხ... ხოლო ჩვენ პირველ სიტყუას მოვიდეთ და დატირებაზე, სულ აღაზას ტირილი მიდგას თვალწინ. ეგეთი რამ ქართულ ენაზე არ დაწერილა. ”ცრემლები შემიწირია იმ შენი მეგობრისადა”.... |
| Posted by: kato-kato 30 Jan 2008, 12:48 |
| BEKO ძლივს გიპოვე yahoo მესენჯერში შემოვალ |
| Posted by: novalisi 30 Jan 2008, 14:22 |
| BEKO QUOTE .......................................................................................................................................... ბავშვობის მესაიდუმლე რილკე? რილკეს ბავშვობაში კითხულობდით? ჩემი ბავშვობის პირველი შოკი "ყოფნა-არყოფნა საკითხავი აი, ეს არის...." მეოთხეკლასელმა წავიკითხე... ........................................................................................................................................ novalisi ბავშვობაში ? არცთუ ისე ბავშვობაში ; 17 წლის ვიყავი რილკეს რომ გავეცანი. თუმცა თუ გავითვალისწინებთ იმას რომ მას შემდეგ მხოლოდ 7 წელია გასული, ძალიანაც არ ,, დავბერებულვარ " გაგიმხელთ ჩემს ,, ცოდვასაც '' და გულწრფელად გეტყვით : მე-4 კლასში დანიელი პრინცის პრობლემებზე მეტად ტომ სოიერის ,,ყოფნა არ ყოფნა " მხიბლავდა . ( ძალიან გთხოვთ აქ შექსპირის ახლობელი ან ნათესავი თუა ვინმე , ნუ ეტყვით ამას , ჩემზე კარგი შთაბეჭდილება აქვს და ეწყინება ) თუმცა ,,ტომ სოიერშიც" დამამახსოვრდა ჰეკის მამის გვამს რომ ნახავენ და ჰეკს რომ არ ეტყვის ჯიმი თუ რა ერქვა იმ ზანგს. * * * Blue Note QUOTE ..................................................................................................................................................... ეს მაგის სატრფო, სოფი ფონ რაღაც, ხომ საერთოდ ბავშვი იყო, რომ დაეღუპა... მას მერე გართულება ჰქონდა ბავშვობაზე. ..................................................................................................................................................... novalisi კი , ასეა. ნოვალისი ოცდაორი წლის იყო , როცა 12 წლის მხიარული , ბავშვური სილაღითა და უმანკოებით აღსავსე სოფია ფონ კიუნი ნახა და დანახვისთანავე შეუყვარდა.მაგრამ სამწუხაროდ (როგორც ხშირად ხდება ხოლმე ) განგებამ არ ისურვა მათი ერთად ყოფნა და 3 წლის შემდეგ სოფია დაიღუპა. ხშირად ვფიქრობ ხოლმე იმაზე თუ როგორი დიდი იქნებოდა საყვარელი არსების დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი ისეთი მგრძნობირე ,ფაქიზი სულის ადამიანისათვის ,როგორიც ნოვალისი იყო. სხვათა შორის , როგორც მახსოვს, ნოვალისი სოფიას დაკრძალვაზე არ ჩასულა -მისთვის იმდენად მძიმე იყო სულიერი ტკივილი რომ გარდაცვლილი სოფია არ ( თუ ვერ) ნახა. მხოლოდ საფლავზე წავიდა შემდეგ. თავად ნოვალისიც 3 წლის შემდეგ გარდაიცვალა , მაგრამ ჩვენი დიდი ბარათაშვილის მსგავსად , მოკლე ხანში, მოასწრო სამყაროსათვის დიდი საგალობლების შექმნა. P.S. ისე სიკვდილისა და ბავშვობის თემა ერთად ვახსენეთ და მოდით (თუ თემას არ დაგვაცილებს) ყველამ გავიხსენოთ როგორ გვახსოვს ჩვენი პირველი, ბავშვობისდროინდელი შთაბეჭდილება სიკვდილზე ანუ პირველად თუ გახსოვთ მიცვალებული რომ ნახეთ, რა განცდა გქონდათ და ა,შ. სამწუხაროდ მე ვერვიხსენებ ამას. ისე კი ალბათ საინტერესო იქნებოდა როგორ აღიქვამს ბავშვი სიკვდილს . რამდენი ვილაპარაკე კაცოოო. მაპატიეთ .. |
| Posted by: Blue Note 31 Jan 2008, 03:06 | ||||
BEKO
ჯიგარი ხარ.novalisi
ჰესეს აქვს პატარა ესე ნოვალისზე. ძალიან ლამაზად აღწერს მის გარდაცვალებას. რაც შეეხება ჩვენი ბავშვობის მოგონებებს, ეგ ძალიან დიდი და სერიოზული რამეა და ალბათ ცალკე თემაში ან განყოფილებაში ხამს მათზე საუბარი. ბავშვობის მოგონებებზე ლამაზი და საინტერესო რა შეიძლება იყოს! შემომეშველეთ, სტაჟიანებო, არსებობს მსგავსი თემა? * * * Пир во время чумы მიყვარდა ერთ დროს. მას მერე რამდენმა ჩუმამ გადაიარა და რამდენმა პირმა. ვინ იცის, იქნებ ახლაც მომეწონოს |
| Posted by: BEKO 31 Jan 2008, 11:45 | ||
Blue Note
მოგონებიბისა რა მოგახსენო და ეს თემა კია უკვე დიდი ხანია http://forum.ge/?f=18&showtopic=33587744&st=1170 |
| Posted by: novalisi 31 Jan 2008, 18:36 | ||
მშვენიერი იქნება ბავშვობაზე ახალი თემის გახსნა, მით უფრო თუ არაა არსად. მაშ მოდით დავესესხოთ Charles IX -ს და მის მიერ გახსნილი სიკვდილის თემის მსგავსად გავხსნათ ახალი თემა- ვისაუბროთ, დავდოთ ფოტოები ბავშვობის თემაზე და ა.შ. ოღონდ თემაზე ვისუბროთ არა მხოლოდ ლიტერატურიდან და ხელოვნებიდან, არამედ რეალურ ცხოვრებიდან, ჩვენი ბავშვობიდან მოყვანილ სიუჟეტებზე დაყრდნობით. მგონი კარგი გამოვა . აბა გამოცდილებო , დაიწყეთ , გახსენით თემა და თქვენთანა ვარ. |
| Posted by: mode 1 Feb 2008, 02:40 |
| ტიტუს ანდრონიკუსი წაიკითხეთ და ეგაა დატირება ამ უმოწყალო უსულო არსებების რასაც ადამიანები გვქვია |
| Posted by: karlsoni 1 Feb 2008, 23:30 |
| ,,-ბინდბუნდის მწუხრი, მწუხარების დღეები რუხი. ჩვენი სიცოცხლის სულ ბოლო წამი, ყოველ საღამოს კვლავ იწყება ჩამოვლის ჟამი, დაბნელებისას, ჩამოდგება ძველი ფორანი კოფოზე თვითონ თვითონ სიკვდილი უზის. ზედაც სიმღერას დაჰღიღინებს დიდის ნაღველით. . . . თავისთან გვიხმობს ბედისწერის ჩუმი ძახილით. . . . არავინ არის ქვეყნად მისი სახის მნახველი. ცხენების ნაცვლად შეუბია წყვდიადი ღამე, ფიცრებზე უკვე დაყრილია მრავალი გვამი. მაშ მოემზადეთ! კვლავ დაიწყო ჩამოვლის ჟამი. |
| Posted by: novalisi 2 Feb 2008, 02:23 | ||
არ წამიკითხავს ( მცხვენოდეს?) და რა ხდება იქნებ მოკლედ გვითხრა |
| Posted by: pepilota 2 Feb 2008, 03:02 |
| ЭПИТАФИЯ НА ЗЕМЛЕ -- "Забилась в угол, глядишь упрямо... Скажи, согласна? Мы ждем давно". -- "Ах, я не знаю. Оставьте, мама! Оставьте, мама. Мне все равно!" ПОСЛЕДНЕЕ СЛОВО О будь печальна, будь прекрасна, Храни в душе осенний сад! Пусть будет светел твой закат, Ты над зарей была не властна. Такой как ты нельзя обидеть: Суровый звук -- порвется нить! В ЗЕМЛЕ -- "Не тяжки ль вздохи усталой груди? В могиле тесной всегда ль темно?" -- "Ах, я не знаю. Оставьте, люди! Оставьте, люди! Мне все равно!" НАД ЗЕМЛЕЙ -- "Добро любила ль, всем сердцем, страстно? Зло -- возмущало ль тебя оно?" -- "О Боже правый, со всем согласна! Я так устала. Мне все равно!" ცვეტაევა |
| Posted by: mode 4 Feb 2008, 10:15 |
| novalisi უფ მაგარია ვერ მოვყვები ასე . |
| Posted by: marki 7 Feb 2008, 18:23 |
| სიკვდილ-სიცოცხლის ღობესთან ხეიბარივით ვყუდივარ, ჭიშკარსაც არავინ მიღებს, ნუთუ ეგეთი ცუდი ვარ?! სულეთშიც ვერსახილველი რიბი-რაბო და ბუნდი ვარ, სიცოცხლემოძულებული სიკვდილსაც აღარ ვუნდივარ. ვახუშტი კოტეტიშვილი |
| Posted by: N @ N K @ 13 Feb 2008, 11:37 |
| * * * ბოლომდე დავიხარჯები, სიკვდილო,მიცდი,განაო? ტყულად ნუ გაისარჯები, არ გამომცადო ამაოდ. გადაგიწვდია მარჯვენი, ასპიტის კისერს ჰგვანაო, ცოცხალთ მიცელავ გამრჯელი, სისხლის გუბეში ბანაობ. ჩემი ამ ქვეყნად გამჩენი, აგერ,ცის თაღზე დგანაო, თვალთ იშვიათად საჩენი, ეგრე არ დამთმობს,ალაოდ. და როცა დრო-ჟამს მავრჩები, შენამც არ გაგახარაო, ძვალად და ტყავად შაგრჩები, ხორცს არ გაგატან თანაო. თავლაფდასხმული დარჩები, გზას უფსკრულ გადაჰკვალაო, იქნება გვექმნეს საშველი, ერთხელ შენ გარდაგცვალაო. მანანა ფრუიძე * * * ჩავეგვირისტე ჩემს ტკივილებს,სულის ნაფლეთებს , ისევ მარტო ვარ ,დროის ტოტზე შემორჩენილი წვიმის წვეთივით და შიშიან თვალებს ვაფეთებ. ვაითუ,მაცნემ მოიტანოს შავი წერილი, ვაითუ,დღემაც არ ისმინოს ჩემი მუდარა, გადამაფაროს ტყვიისფერი,მძიმე სუდარა, დამაკრეფინოს წამწამები დროის ურჩები და ამამშრალოს სისხლიანი, ცივი ტუჩებით. იყო და არა იყო რა, ხან დილა იყო,ხან ბინდი, ობლის კვერივით იგორა ბედმა,სანამ არ დავღვინდი, შე,უთავბოლო სიკვდილო, რა უდროო დროს მოგინდი! ჩავეგვირისტე ჩემს ტკივილებს,სულის ნაფლეთებს, ახლა მარტო ვარ და შიშჩამდგარ თვალებს ვაფეთებ... მანანა ფრუიძე * * * პატარა გიოს ("ეშმაკა")-ს რამხელა სიყვარული შეგძლებია, რამდენი დუმილი და ატანა, სიკვდილის დემონები ვერ ძღებიან, სიკვდილის დემონებმა მხარზე დაგცეს, მერე ოცნებები გაგიძარცვეს, სული მოგიწამლეს,პატარა. ამქვეყნად არსებობა მირაჟია, აღარსად კაცობა და გატანა, რომელმა ძმადნაფიცმა მიგაჩვია, უკუნით ლაბირინთში ხეტიალი. შენი თვალებივით ფეთიანი, გული გაგიჩერეს,პატარა. ზოგჯერ ღმერთია და შორი არის, უფრო ახლო არის სატანა, ირგვლივ მონატრება ბორიალობს, ტირის აგვისტოს თვე მგლოვიარე, ყველა სასულეთი მოვიარეთ, შენ სად ჩაიმუხლე,პატარა... მანანა ფრუიძე ჯიმს აწვიმს ქვაფენილს... მერამდენედ ატირდა ზეცა, სადღაც წაიქცა გულწასული, ძველი აკვანი, ვერცხლით დაფერილ შენს სიცოცხლეს სიკვდილი ეცა და ფეშქაშივით უსახსოვრა ბნელი საკანი. ალბათ ესაა სულ რაცაა,- ვჩნდებით და ვქრებით, გვდევნის მიწიდან ცოდვის შვილებს მსაჯული მკაცრი, და მერე,ცრემლით დამძიმებულ,ღრუბლისფერ ფრთებით, უფალმა იცის სად მივფრინავთ,მარჯვნივ თუ მარცხნივ... მანანა ფრუიძე შენ ისეთი სიკვდილით მოგიკვდები, კლდენი ჩამორეცხონ ცრემლებმა, შორიდან მოგიარონ მორიდებით, სიტყვა ვერ შეგბედონ მდევრებმა. ხვამლი და მთაშავა ჩამოზვავდეს, მამულეთს გაჰქონდეს გოდება, ქარაფებს გადავლებულ ამორძალზე, უხმოდ გისამძიმრონ ლოდებმა. ახლად გამოჩორკნილ სატივეზე, ვეფინო უშენობით დაღლილი, ბებერი რიონის ნაპირებზე, ტკივილი დაყმუოდეს ძაღლივით. დევკაცნი მიტატებდნენ მორიდებით, მძიმედ მიითვლიდნენ ნაბიჯებს... ისეთი სიკვდილით მოგიკვდები, შენში უჩემობა გაგიჟდეს. მანანა ფრუიძე |
| Posted by: Don Diego 13 Feb 2008, 14:02 |
| დატირება... ხორცს რომ მაიტანდი სედრაქ ჯაან მე რომ გეტყოდი ჭლეააოოოო შენ რომ მეტყოდი სედრაქ ჯაააან სუქანი ჩემი @ლეეაოოო |
| Posted by: ბელა 16 Feb 2008, 22:49 | ||
მაჰკვდია ბეჩავ იერემო, დასდევაა სიღარიბის ჯოხი, მიწანიმც დაილოცებიან, შიშველნი დაგიფარა ხორცნი... ღმერთმა უშველოს საწუთროსა, რა ლამაზ ექიმ მოგიყვანა, ღმერთმა უშველოს სიკვდილსაცა, შენ კვნესა აღარ გამაგონა. მიახლოებით ეს არის სრული ტექსტი ,თუ კარგად მახსოვს. |
| Posted by: BEKO 17 Feb 2008, 15:09 |
| მეგობარს, ცხრა წლის შემდეგ არავინაა, ნაწვიმარია, და შემიძლია შენი საფლავის მიწას ჯოხით ან თითით მივახატო შენი სახე - ზუსტად ისეთი, ბავშვობაში რომ დავხატე სკოლის მერხზე და რომ მოგწონდა. შემიძლია, აღვადგინო ბოლო სიზმარი, რომელშიც გნახე: ველოსიპედს მოაქროლებდი ჩემსკენ და გუბეს უმიზნებდი, ყავისფერ გუბეს, ოღონდ, გამწუწე თუ გადავრჩი, აღარ მახსოვს. ცხრა წლის შემდეგ მე ჩამოვჯექი შენს საფლავზე, ჩამოვჯექი თავის მხარეს - როგორც მაშინ, ცხრაწლისწინა დეკემბრის თვეში, როცა დედაშენა ფანჯარა შეაღო, რადგან ჰაერი ჩამომიძიმდა პალატაში - იმდენნი ვიყავით, იმდენნი გეცილებოდით ჰაერს, რომელიც ისედაც ცოტაღა გრჩებოდა - სამი დღის სამყოფი. და ყველამ ვიცოდით, რომ შენ მოკვდებოდი, მაგრამ მე თავთან გეჯექი და სხვებზე უფრო მშვიდად ვიყავი, რადგან თავის წამოწევა არ შეგეძლო და თვალებშიც ვერ ჩამხედავდი. სხვებმა კი თითქმის ჩაისვარეს. კიდევ კარგი, ლაშამ მოაბა თავი რაღაც ანეგდოტს. და ვიცინეთ. მაშინ მივხვდი, მას ყველაზე მეტად უყვარდი. და არა, ხშირად არ მოვდივარ შენს საფლავზე, სადაც ცხრა წლის წინ ჩაგასვენეთ დალეწილი, 19 წლის, ქეარათმიანი, და როცა მიწა აგუგუნდა შენს კუბოზე, ყველანი მივხვდით, რომ ეს ხმა ბევრად მეტი იყო, ვიდრე მხოლოდ უშენობა, რომ ამ გუგუნით ჩვენმა ბავშვობამ მიგვიხეთქა ცხვირწინ კარები. და არა, ხშირად არ მოვდივარ მე შენს საფლავზე; შენთან კი არა ვინც ცოცხალია, იმათთანაც ვეღარაფერს ვეღარ ვმეგობრობ და ვერც კი გეტყვი, სად არიან. წარმოიდგენდი? არავინაა, ნაწვიმარია, და მე ვიხსენებ შენს სასაცილო სიცილს რომელიც იმ დღეს, ცხრაწლისწინა დეკემბრის ოცში, როგორღაც დიდხანს გაგიგრძელდა. როცა უკვე ყველა ვდუმდით და დედაშენიც როცა ფანჯრისკენ შეტრიალდა, შენ ჯერ კიდევ იცინოდი, ბოლოს თქვი, ვაი. სამი დღის შემდეგ იქ არცერთი არ ვიყავით; და კიდევ დიდხანს ვატყუებდით ერთმანეთს და თავს ვიტყუებდით, თითქოს იმ წუთში, როცა მოკვდი, რაღაც ვიგრძენით. ზვიად რატიანი |
| Posted by: novalisi 21 Feb 2008, 00:58 |
| რაღაც დაგვავიწყდა სიკვდილი? ........... გზადაკარგული დავდივარ. აი დახედეთ ჩემს სისხლიან ფეხსა, - ეს წყლის დასალევად რომ ჩავედი ხევში, მაშინ ვიტკინე... გული მიწუხს... გული... საბრალო დედაჩემი! მანამ დედა მყვანდა ცოცხალი, სულ ალერსში ვყვანდი: ძუძუს მაწოებდა, მიალერსებდა, მაფრთხილებდა. რაღა მეშველება მე საბრალოს ეხლა! ძუძუს აღარა ვწოვ, მხოლოდ ბალახის ნამსა ვსუტავ დილით და საღამოთი, როდესაც ნამია, და რძის ნდომას იმითი ვიკლავ. უპატრონო რომ ვარ, სულ მეშინიან, ვკანკალებ, მუდამ დღე სიკვდილს ველი, გზაარეული დავეხეტები... ღმერთო, რამდენი მტერი გვყავს! ............. უცებ, როგორც ცის ჭექამ, იგრიალა თოფმა. იმის ხმამ დაიარა მთები და კლდეები, ხის ფოთლებმა და მცენარეებმა კანკალი დაიწყეს, ბოლი გაერთხა ნამიანს ბალახზე. დედაჩემმა ერთი-კი ამოიკვნესა და წაიქცა. ვაიმე! მე იქვე გავისხიპე. დედაჩემი მიგორავდა, ვხედავდი, თავქვე და სისხლიანს კვალს სტოვებდა ბალახზე. არყების უკანიდამ გამოხტა ახალგაზრდა ბიჭი, ლეგა ჩოხის კალთები აეკვალთა. “გაუმარჯოსო!” დაიძახა და სასწრაფოს წკრიალით გამოეკიდა დედაჩემს უკან. საწყალი დედაჩემი ცდილობდა ადგომას, წამოიწევდა ხოლმე, მაგრამ ისევ ჩაიხვეოდა მუხლებში. დაეცემოდა და გაგორდებოდა. მე მოვკვდი, ტანში დავიშალე, როდესაც შეჩვენებულმა მონადირემ ამოიძრო პრიალა ხანჯალი და გამოუსო დედას ყელში. სისხლმა იფეთქა და გადაერწყია ხეებზე. ვაჰმე! სულ ცხადად ვხედავდი, მაგრამ რითი ვუშველიდი მე, საცოდავი?! აგერ ძუძუებზე, იმ ძუძუებზედ, რომლებსაც მე ვწოვდი, დაუსო ხანჯალი და გამოშეშხა. შეიდო კისერზედ და გასწია. მე დავიწყე ტირილი. გული შემიწუხდა. მას აქეთ ცოცხალ-მკვდარი ვარ; ვტირი და ეს არის ჩემი ნუგეში; დავდივარ და შევსტირი ხეებს, მთასა და კლდეებს, დავსტირი წყალსა და ბალახს, მაგრამ ჩემთვის დედა არა ჩნდება, დედაჩემს ვეღარა ვხედავ, ვარ ობოლი და, ვინ იცის, ვინ დამეპატრონება, ვინ შეიღებავს ჩემის სისხლით ხელებს?! |
| Posted by: Krista 12 Mar 2008, 00:30 |
| novalisi "და უფსკრულს დასცქერს პირიმზე მოღერებულის ყელითა....." |
| Posted by: novalisi 13 Mar 2008, 00:26 | ||
უჰ,მაგარია ,გაიხარე ცოლი სტიროდა ჯოყოლას, ცრემლს ასხურებდა ხშირადა, არჩვი ყელგადაგდებული, თმახშირი, მთვარე პირადა, ეკერებოდა გულმკერდზე ქმარს მარგალიტის ღილადა. |
| Posted by: marki 14 Mar 2008, 22:49 |
| ახლა აღივსო უკვე ჩემი ტანჯვა-ვაება და მეც აღვსილვარ უდიდესით, უსახელოთი, გავქვავებულვარ, ვით გული ლოდის და ქვადქცეულმა ეს ვიცი მხოლოდ: შენ იზრდებოდი - ........ და იზრდებოდი, რომ მერე, ბოლოს უსაშველო და დიდ ტკივილად ქცეული ასე, აღმართულიყავ ჩემი გულის თმენის საზღვარზე. შენ გარდიგარდმო წევხარ ჩემი სხეულის წიაღ და რომ დაგბადო, ახლა უკვე არ შემიძლია. რილკე |
| Posted by: BEKO 14 Mar 2008, 22:55 |
| გარეუბანში ზემოთ მოხუცმა ქალმა, ამოახველა ხრინწი და განუტევა სული. ვინ იყო იგი? მან ხომ ქვეყნად დაცინვის მეტი სხვა ვერაფერი ნახა, მისი სახელიც, ალბათ, ზუსტად არავინ იცის. მორყეული და ძველი, შავი ეტლი დგას გარეთ; მდაბიოების ხროვამ გამოასვენა გვამი; არ გაუვლიათ მეტრიც - და უკვე ეტლში დგამენ მის უღარიბეს კუბოს. და იხურება კარი. იქნევს მეეტლე მათრახს და ჩამომხმარი ცხენი სასაფლაოსკენ მიდის, ისე მსუბუქად, ვითომც მთელი სიცოცხლის ნაცვლად, თავის ტანჯვით და ლხენით, ეტლის ძარაზე მხოლოდ მკვდარი სიზმარი იდოს. |
| Posted by: Charles IX 25 Mar 2008, 22:41 |
| რევაზ ინანიშვილი "ზარი კახეთში" თოვს. თეთრად გადაფიფქულ შავი ადამიანების ბრბოს დაღუნული თავების მაღლა ციმციმით მოაქვს თეთრი კუბო, რომელშიც წევს ტრაგიკულად დაღუპული ორმოცი წლის ლამაზი ფერმკრთალი ქალი. ძველებური ჭიშკრის წინ გამომდგარა ჯოხზე დაყრდნობილი, ქუდმოხდილი, დალეული, დამუმიავებული ბერიკაცი და შემაძრწუნებელი ხმით იძახის: - ეგ როგორ მოჲდიხარ, გოგო?! |
| Posted by: minerva 26 Mar 2008, 03:29 | ||
| გულის სარქველებს ფუნქციები აერიათ, სისხლის ნაკადმა მიმართულება იცვალა.. ამ ფრაზაზე....
|
| Posted by: Charles IX 26 Mar 2008, 11:39 | ||
minerva
ნამდვილად დიდი მწერალი იყო რეზო ინანიშვილი... აი კიდევ ერთი მისი მინიატურა: "გმინვა" - ავააი! - ამოიგმინებს შვილებმკვდარი ქართველი დედაბერი და უცებ აშკარა ხდება, როგორ შეიქმნა მითი ექოზე. შავი სამოსის ქვეშ აღარაფერია დარჩენილი გარდა ამ გმინვისა. |
| Posted by: Johnnie Walker 26 Mar 2008, 21:16 |
ესეც ანა ქრომის პიეტა.......  |
| Posted by: Tsadamiani 28 Mar 2008, 15:28 |
| ძალიან მაგარი ანიმაცია და მუსიკაა http://www.youtube.com/watch?v=tCfK0xE2OPw |
| Posted by: Blue Note 29 Mar 2008, 03:56 |
| Tsadamiani განსაკუთრებით ვისიამოვნე თელონიუს მონკის Blue Monk-ზე და ამ ტექსტზე: "1511 Czech Republic During The Great Plague." |
| Posted by: marki 29 Mar 2008, 14:43 |
| მაგრი სასაფლაოა შილდაში, მაგარი წარწერებით, ეხლა ვეცდები ფოტოს დადებას ... ეჰ პატარა გამოდის და არ იკითხება ტექსტი, რა უნდა ვქნა ? |
| Posted by: marki 11 Apr 2008, 15:52 |
| :თემისამოწევისსმაილი: სად დაიკარგეთ ხალხნო? |
| Posted by: jazzanova 12 Apr 2008, 01:26 |
| "გაზაფხულის საღამოა მშვიდი ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი". მგონი ამომწურავია არაა? |
| Posted by: minerva 23 May 2008, 01:24 |
| ტაბუ ხელები ტაბუსავით დამადე შუბლზე ამხსენი სიცივე და თოვლი და სიცივე... მე თალიან გთხოვ, რომ როდესაც მოვკვდები, წამოვიდეს წვიმა და როდესაც იწვიმებს, დაეშვას სეტყვა და გახელდეს ქარი.. ქარში კი შენ იდგე და გეცვას სიმშვიდე. გათენდეს, დაღამდეს და ღამის ჭრილიდან გრიგალი ნაწნავებს შლეგივით იშლიდეს... ხელები ტაბუსავით დამადე შუბლზე ამხსენი სიცივე და თოვლი და სიცივე, მე ძალიან გთხოვ, რომ როდესაც მოვკვდები, წამოვიდეს ქარი დაროდესაც იწვიმებს შენ იდგე წვიმაში და იყო ყველაზე ყველაზე ჩემი!! |
| Posted by: Марита 23 May 2008, 04:42 | ||
რა დამთრგუნველია ----------------------- |
| Posted by: Johnnie Walker 23 May 2008, 11:09 |
| Марина დედანში რომ ნახო, დამთრგუნველი კი არა, გულისგამხეთქავია ჩანაფიქრიც ეგ იყო. |
| Posted by: mainc 23 May 2008, 11:11 |
| და დატირება-გლოვის ახალი სტილი გამოვლინდა ვირტუალური ამის მაგალითი სახეზეა შეგიძლიათ თვალი მიადევნოთ დღითი-დღე იხვეწება |
| Posted by: Марита 23 May 2008, 15:31 |
| Johnnie Walker ეჭვი არ მეპარება |
| Posted by: marki 2 Jun 2008, 23:22 | ||
karlsoni
ამ ლექსის დასაპოსტად შემოვედი |
| Posted by: karlsoni 3 Jun 2008, 12:48 | ||
marki
მაგარი ხალხია. ბესიკიც, ლევანიც, შვილიშვილებიც. |
| Posted by: marki 3 Jun 2008, 21:00 | ||
karlsoni
არ ვიცნობ სამწუხაროდ. მაგრამ ეს ლექსი ... |
| Posted by: Beria1 8 Jun 2008, 01:21 | ||
ვა, ეს რა კაი რამე წამაკითხე... მადლობა. |
| Posted by: Jeanne 8 Jun 2008, 02:13 |
| სამხრეთ აზიის პატარა სახელმწიფო ლესოტოში დატირების ისეთი რიტუალი ვნახე, ერთი წელი შტაბეჭდილებების ქვეშ ვიყავი. |
| Posted by: Beria1 8 Jun 2008, 05:14 | ||
ღმერთო ჩემო...გასაგიჟებელია ეს რილკე... |
| Posted by: marki 8 Jun 2008, 14:29 |
| Beria1 კიდე რილკე, თან თემას რომ არ გავცდეთ: (მალტედან) "როცა კი აწ დაცარიელებულ ჩემს სახლზე ვფიქრობ, ასე მგონია, ადრე სულ სხვაგვარად ცხოვრობდა ხალხი. ადრე იცოდნენ (ან შეიძლება, გუმანით გრძნობდნენ), რომ სიკვდილი საკუთარ წიაღში ჰქონდათ, როგორც ნაყოფს თესლი აქვს გულში. ბავშვებს პატარა სიკვდილი ჰქონდათ, უფროსებს - დიდი. ქალებს სიკვდილი საშოში ჰქონდათ, კაცებს კი მკერდში. სიკვდილი ჰქონდათ და ეს განსაკუთრებულ ღირსებასა და ჩუმ სიამაყეს ანიჭებდა ადამიანებს. პაპაჩემს, კამერჰერ ბრიგეს ჯერ კიდევ ეტყობოდა, რომ თავის წიაღში სიკვდილი დაჰყავდა და რა სკივდილი! - ორი თვისა და ისეთი ხმამაღალი, რომ მთელ კარ-მიდამოს აყრუებდა" |
| Posted by: BAUSHKE_ 6 Jul 2008, 02:06 |
| ლუი მეთექვსმეტე გილიოტინის მოლოდინში საკუთარ თავს ისე ლამაზად ტიროდა, ეს ანდერძი აქ რო არ დავდო არ გამოვა ესე იწყება : " მე, ლუი, მეფე საფრანგეთისა, მეთექვსმეტედ წოდებული (... ) სულს ვაბარებ ჩვენს შემოქმედს და ვთხოვ შენდობას.... და მიდის და მიდის ესე ლამაზად ესეც ფრანგული : http://www.insecula.com/article/F0010766.html |
| Posted by: Al Fayed 6 Jul 2008, 02:10 |
| საფრანგეთის არმიის ოფიცერი კამბრონი მოკვდა ძალიან ლამაზად ვატერლოოს (თუ სწორად მახსოვს) ბრძოლაში |
| Posted by: barkiaroki 16 Jul 2008, 10:21 |
| "შენ ხარჯიხვი იყავიო, სულო, და ტურებმა როგორ შეგბედესო, შენ მთის მგელი იყავიო და მელიებს რა ხელი ჰქონდათო შენთან? შენ შავარდენი იყავიო და წუნკალმა ყორნებმა როგორ გაბედესო შენი ხელყოფა?" მაგარია ეს.. |
| Posted by: ბობო 29 Jul 2008, 00:38 |
| უფლის ნისლი რო ჰხვივისა... ჟამ მუალის და წავალის ყველა ჩვენგანის კარზედა... მუა, სიცოცხლეი წაიღებს, ჩამაირიგებს ჯარზედა. სულელი ვართ თუ ბრძენია, ან ჭკუისა ვართ, თავისა... ყველაი იმის შუქ გვფენია, ბირდაბირი ვართ ჟამისა. მწვერვალებისკე ვიარდეთ, უფლის ნისლი რო ჰხვივისა... მე გზად პირიმზეი ვინატრებ, მეტყვის, - სიცოცხლე მიჰქრისა... |
| Posted by: marki 13 Oct 2008, 00:00 |
| ძველი სასაფლაო, ერთ-ერთი წარწერა რაც ამოვიკითხე (ფოლკლორია რა ) უდროო განველ ამ სოფლით საფლავს ვიკეთებ სახლათ-ა დედას რას უგდებ სანაცვლოთ სული ღმერთს უძღვენ ახლათა გარნა არა მხოლოდ მე ვარ ყოველთ ეს გვიძეს სამძღვრათა და მე გირგოლ გუგრენი ძე სიკუდილმან ესრეთ დამხლართა ვინცა სიკუდილს არახსებს(?????) ან სოფელსა რათ ენდობა რადგან არის სულ ამაო სიმდიდრე და თვით მეფობა ერთ სა ადლსა შავს მიწაში გვაქუს საუკუნი მყოფობა და მე ესრეთ უბედურსა, ძმანო მიბძანეთ შენდობა შენდობას რომ ითხოვენ, განსაკუთრებით გული მიჩუყდება http://[URL=http://www.radikal.ru]shilda[/URL] ეს კი ნახატივით არის: http://[URL=http://www.radikal.ru]nukriani[/URL] |
| Posted by: erfiro 27 Jun 2009, 02:48 | ||
ასე, ჩვენ თვითონ ვიგონებთ გმირებს........................... მაგრამ ნამდვილი გმირები სიკვდილს უჩუმრად მიჰყავს თავის საუფლოში, ---- გმირები, რომელთა გმირობის ამბავიც მხოლოდ სიკვდილმა იცის................... ალბათ იმიტომ, რომ არ უნდა ვინმე ჰყავდეს შემცილებელი მათ სიყვარულში.................... უსახელო გმირები სიკვდილის საყვარელი შვილებია.................... |
| Posted by: Johnnie Walker 28 Jun 2009, 17:59 |
| Macabre თემატიკის მოყვარულებს - მუსიკალუტრი დატირება, სტაბატ მატერ დოლოროზა, პერგოლეზი ეს კი - იმის ნიშნად, რომ ცხოვრება მაინც მშვენიერია |
| Posted by: Aurea_ mediocritas 1 Jul 2009, 16:03 |
| სიცოცხლე ჰქრება, სისხლი დის, - ზვიადაური კვდებოდა, გული ვერ მაჰკლა მტრის ხელმა, გული გულადვე რჩებოდა. და ამ სურათის მნახველი ერთი დიაცი ბნდებოდა, ცრემლებს ჰმალავდა ლამაზი, ხალხზე უკანა დგებოდა. მიშველებასა ჰლამობდა: “ნუ ჰკლავთ!” ეძახის გულიო, ფიქრობდა ბრაზმორეული: ნეტავი მომცა ცულიო, ნეტავი ნებას მაძლევდეს დედაკაცობის რჯულიო, რომ ეგ ვაცოცხლო, სხვას ყველას გავაფრთხობინო სულიო. ნეტავი იმას, ვინაცა მაგის მკლავზედა წვებოდა, ვისიცა მკერდი, აწ კრული, მაგის გულ-მკერდსა სწვდებოდა! ნეტავი იმას ოდესმე ქმრის ტრფობა გაუცვდებოდა?! |
| Posted by: karlsoni 5 Jul 2009, 22:42 |
| მე ვარ სერაფიტი, ასული ზევახისა, მცირისა პიტიახშისა ფარსმან მეფისა, მეუღლე იოდმანგანისა – ძლევამოსილისა და მრავალი გამარჯვების მომპოვებელი ეზოსმოძღვრისა ქსეფარნუგ მეფისა, ძისა აგრიპა ეზოსმოძღვრისა ფარსმან მეფისა. ვაება ვაებისა. ის ვინც იყო ახალგაზრდა და იმდენად კეთილი და მშვენიერი იყო, რომ არავინ იყო მისი მსგავსი სილამაზით და გარდაიცვალა 21 წლისა. ეს დადო ვინმემ? ისე რატომ აღარავინ არქმევს გოგოებს სერაფიტას? ლამაზი სახელია. |
| Posted by: domina333 6 Jul 2009, 10:10 |
| ,, ოთარაანთ ქვრივი''---------- და |
| Posted by: Romina 6 Jul 2009, 10:45 |
| "სამოსელ პირველში" ედმონდო რომ მოკვდება, დედა არ იტირებს, მარტო ამას იტყვის: "რატომ არავის არ უყვარდი შვილო." წიგნის კითხვის პერიოდში ყველაზე ნაკლებ ყურადღებას აქცევ თითქოს ამ გმირს, სულ დაცინვის ობიექტია, მაგრამ მერე საშინლად დარდობ მის სიკვდილს. განსაკუთრებით დედის სიტყვების შემდეგ. * * * პიეტა მინდოდა დამედო, მაგრამ წინა გვერდებზე ვნახე. რომში ყოფნისას ყოველდღე მიცდიოდი და ვუყურებდი ძალიან დიდი ხანი. თბილი სევდაა მასში. |
| Posted by: Johnnie Walker 11 Jul 2009, 22:06 |
| ეს კი მარადიული გოდება: იზიდა გლოვობს ოზირისის გარდაცვალებას. ძველი ეგვიპტე, ლუვრი რა მაგარია, არა?  |
| Posted by: anichqa 22 Jul 2009, 16:34 | ||
|
| Posted by: Johnnie Walker 22 Jul 2009, 19:38 | ||
|
| Posted by: Solveig 25 Jul 2009, 20:18 |
| Johnnie Walker როცა ენის ცოდნა საჭირო არაა... |
| Posted by: Johnnie Walker 30 Jul 2009, 23:43 |
| Solveig რატომღაც ეს ნახევრად ოფიციალური და შესაძლოა, საერთოდ, სარეკლამო ფოტოგრაფია მოქმედებს ჩემზე....  |
| Posted by: qarsaoti 31 Jul 2009, 13:31 |
| და მინდა ერთი რამ დავწერო რომელიც შოთა არაბულს მოთხრობად აქვს ნაქცევი შეიძლება ბევრმა თქვენგანმა იცოდეს მარა ძალიან მინდა დავწერო შამილმა თავისი უმამაცესი ნაიბი ახვერდი მახმადი გამოუშვა საქართველოში გაძლიერებისთვის მაგრამ შატიოლონების "სიმგლე" არ გაითვალისწინა შატილში ვინც იქნებით ნამყოფი შანსი არაა არ გქონდეთ ნანახი ქვა რომელიც ამ ომს აღწერს ხოდა ერთმა სოფელმა რუსებისთვის შიშისმცემელი ნაიბი და მისი მხედრები უკან გააბრუნა იმ ომში თურმე ორი ძმადნაფიცი იბრძოდა ერთერთი ახვერდიმ ღალატით მოკლა მეორემ კი გაბრუნებულ ნაიბს თავის მხედრებში ჩაკარგულს მიუხტა და სისხლი აოღო მაგრამ თვითონაც სასიკვდილოდ დაიჭრა მაგრამ ციხეში შესვლა მოასწრო ბაუამ 13 ნატყვიარი დაუთვალა სხეულზე "ბარაქალა ვაჟო! სამზეოს ნამყოფი მეტ სახელს ვერრაით მოუტანდი შატილს" სიკვდილის წინ სწოფერის ნახვა ისურვა სწორფერიც მოვიდა სულთმობძავის უკანასკნელი სურვილი: "ვიცი რომ სიკვდილის შემდეგ ხმით დამიტირებ მე კი მინდა ცოცხალმა მოვისმინოი დამიტირე სწორფერო, ხმით დამიტირე " ქალმა ვერ ბედავდა ანდრეზადაც არ თქმულის ჩადენას, მაგრამ მოხუც ბერდიას(ბაბუას ) თხოვნამ დაავიწყა კანონები და .... "წესს გავტეხ ხევსურეთისასაო ცოცხალს გიტირებ ჩემ ძმათ მზემაო მზეო ნუ ჩქარობ დაიცადეო მწადის სწორფერთან საუბარიო არწივო რად დახარენ ფრთანიო შატილს მასტეხე მხარიო მარტო ლაშქრისკე რად წახვიდიო დედისერთა ვარ რად არ თქვიდიო მაშველაობით ვინ იძახდაო ქალ რძალი ტყვედაც არ მიყავდათო "აი დედას მტერტთას ლეგავ" დაიბუბუნეს ხევსურებმა და წამოიშალნენ მაგრამ მოტირალს უკვე აღარაფერი ესმოდა , ვეღარას გრძნობდა ის ტირილს განაგრძობდა: "ადიდებულსა ღგავდი წყალსაო ვერ გასამდეგვლევსა ცხენისასაო ლემადიანსა ღგავდი მთასაო ვერ გასაწონსა მგზავრისასაო აბორგებულსა ღგავდი ზღვასაო ჭიუხით ჭალას წამოსულსაო გაფხავებულსა ღგავდი ხმალსაო ფრანგულსა სისხლში გაჩვეულსაო" "მადლობა " ჩაიჩურჩულა ლეგამ და ... მაგრამ არც ეს უგძვნია ქალს ის ისევ ტიროდა: "თორმეტი თუ გჭირს ნატყვიარიო თორმეტ შენ მოკალ დაღესტნელიო მეთორმეტესა მეთავესაო მანძილას დაასხმიენ რქანიო კარგ ყმა გაუზრდავ დაღესტანსაო ლხინად მიითვლის ნატყვიარსაო მარტოი შატილს გცემდათ ზარსაო კარის პირ მკვდარზე ყრიდა მკვდარსაო შეხვდით საფერნი ერთმანეთსაო სულეთ მიეცით მხარი მხარსაო" და დაემხო სწორფერის გაციებულ სახეს ... იმ ღამეს კი დაღესტანში შამილის უმამაცესი ნაიბი სიკვდილის წინ თავის იმამის ნახვას ნატრობდა რათა პატიება ეთხოვა მისთვის... * * * ხევსურეთში მომისმენია ბევრი, ეღრთი განსაკუთრებით ძლიერი ხმით ნატირალი, ბაწარაულა ხმლის პარონის სიკვდილზეა დატირებული, გავიხსენებ და დავდებ აუცილებლად |
| Posted by: karlsoni 18 Aug 2009, 21:17 | ||
| Johnnie Walker Solveig
მაკარონნიკები. qarsaoti ბალიაურს აქვს "სწორფობა ხევსურეთში" იმედას რომ ტირის დედა: (წაწალის ძმამ მოკლა, რადგან წაწალი ცოლად მიიყვანა), დაგბურძგლავს რომ კითხულობ. უმაგრესია. |
| Posted by: Johnnie Walker 18 Aug 2009, 21:46 |
| ეს ნახეთ რა მაგარია, ჯაზით დასაფლავება ახალ ორლეანში - ამას კაი სვინგი ნაყვარება, ეგრე დაიბარაო |
| Posted by: ფარსმანი 18 Aug 2009, 21:50 | ||
Johnnie Walker
ხელოვნურის ელფერი დაჰკრავს |
| Posted by: Johnnie Walker 18 Aug 2009, 21:56 | ||
ფარსმანი
კი, ვიცი, სიყალბისაც, რათქმა უნდა, მაგრამ გოგოა ეფექტური |
| Posted by: karlsoni 18 Aug 2009, 22:11 | ||
Johnnie Walker
ეგ ისეთი მომანეტია. . . . კახეთში დაიძახეს, "ჩქარა თორემ ხაშლამა ჩაიშალაო" და მკვდარს ისე მიარბენინებდნენ, კუბოს გვერდებზე ეჭიდებოდა - არ ჩამოვვარდეო. |
| Posted by: ფარსმანი 18 Aug 2009, 23:06 | ||
Johnnie Walker
შენ რა გითხარი ჯონი, რაოდენ სევდიანი კადრია და ეგ საერთოდ როგორ გაიფიქრე პ.ს. ყალბი პათეტიკა =========================================== ისე, ჩემი აღქმით, ის ლუვრელი დიაცი სევდისაგან განსხვავებულ ემოციასა თუ გრძნობას გამოხატავს |
| Posted by: Johnnie Walker 19 Aug 2009, 00:58 | ||
ფარსმანი
ნუ სევდა არ ვიცი, მაგრამ გლოვა და გოდებაა, ქალი სიმწრისგან თმას იგლეჯს, ვერ ხედავ? |
| Posted by: lonely_girl 15 Sep 2009, 18:04 |
| ჩვენთან რა გინდოდა, ჩემო შვილო ჩვენთან შენნაირებს ვერ იხდენენ, აგრემც შენს სიყმეს შემოვევლე, მიწაში როგორღა მოისვენებ, შავად ჩაგეშლება ასოობა. თვალებს გველები წაგიღებენ. ნუღარ მოიგონებ აქაობას, აქ შენნაირებს არ იხდენენ, არა, ჩემო შვილო, არ გვიწყინო, წადი, ჩემ შვილებთან დაისვენე.... ვიღაც ითხოვდა გოდერძი ჩოხელის ამ დატირებას მართლა ულამაზესია |
| Posted by: mainc 19 Oct 2009, 11:10 |
| ჰოდა თან თემა გავაცოცხლოთ და თან შევმატოთ "გაღმა ნაპირის" მუსიკაა ისე მომეწონა მოვიძიე, მაგრამ თათარაიძის შესრულებითაა მე კი ის მინდა, ფილმის ბოლოს, კაცის შესრულები უფრო საზარლად მელოდიური და სევდიანია - აქ არის ერთ მონაკვეთში, მიხვდებით - http://www.myvideo.ge/?video_id=636206 ღამეო შენამც გენაცვლები შენაც ჩემ ნაღველ გაგივავის ძალიან ბევრი გიტირება ვარსკვლავნი ცრემლად დაგიღვრავის გათენებაო შენც გენაცვლე შენც ჩემი დარდი გაგიგავის მთის ყვავილებზე ბალახებზე ცვარ-ნამის ცრემლი დაგიღვრავის ჩემ შვილს რად უდნა სამოსელი მიწის სამოსელ შაუკერეთ ცრემლები ღილად დაუკერეთ სამარეს პირი გაუკერეთ სამარევ პირი დაიბანე მწუხარე დედის ცრემლებითა მიწაო შვილი შემინახე შენ შემოგჩივი ვედრებითა http://www.alazani.ge/individualuri-momgerali-Lela-Tataraidze-Fshauri-Datireba-simgeris-teqsti-sng1688.html?qartuli-folklori |
| Posted by: Charles IX 25 Jul 2010, 00:52 |
| არ ვიცი რამ გამახსენა ეს თემა... მთლიანად წავიკითხე და ძალიან მომინდა მისი გაცოცხლება და არა მარტო აქ. მაგრამ ხვალამდე მეტს ვერაფერს ვიტყვი - მარტო ჩემზე არაა დამოკიდებული სხვაგან მისი გაცოცხლება... შუბერტი. "სიკვდილი და ქალწული" ვერდი. "დონ კარლოსი" როდრიგოს სიკვდილის სცენა. ტიტო გობი ვიოლეტას სიკვდილისწინა არია - მარია კალასი * * * ორშაბათს, 26 ივლისს საქართველოს რადიოს http://www.radio1.ge/Live.aspxგადაცემაში "რადიოფორუმი" განვიხილავთ ამ თემას. გადაცემის სტუმარი Johnnie Walker ყველას შეგიძლიათ მიიღოთ მონაწილეობა გადაცემაში. ამისი რამდენიმე საშუალება არსებობს: 1. პოსტოთ ამ თემაში 2. პოსტოთ ჯენერალში http://forum.ge/?showtopic=34119095&view=getnewpost 3. პოსტოთ ფეისბუქის გვერდზე "რადიოფორუმი" 4. დაგვეკონტაქტოთ სკაიპით - ID radioforumi. ამ შემთხვევაში შესაძლებელია ეთერში ხმით ჩართვაც 5. დაგვირეკოთ ტელეფონებზე 40-91-92, 40-92-92 |
| Posted by: Charles IX 26 Jul 2010, 21:13 |
| ერთ საათში ეთერში ვართ . |
| Posted by: მონიკა 27 Jul 2010, 00:38 |
| Charles IX ძალიან ვისიამოვნე გადაცემით, თუმცა დრო არ იყო საკმარისი . ჰოპ და მოულოდნელად დაამთავრეთ. |
| Posted by: Charles IX 27 Jul 2010, 00:55 |
| გადაცემის ჩანაწერი: http://www.radio1.ge/AF.aspx?ID=3782 გადაცემის სტუმარი Johnnie Walker მონიკა დიდი მადლობა. დრო კი მართლაც უცებ გაიპარა - მეც კი ვერ მივხვდი, რომ უნდა დაგვესულებინა... ისე, მსმენელის ზარმა და გურულმა დატირებამ დაგლიჯა! |
| Posted by: მონიკა 27 Jul 2010, 10:16 | ||
Charles IX
უშუალო და გაუპრანჭავი ჩართვა ყოველთვის ძალიან საინტერესოა სიცოცხლე შემოიტანა სიკვდილის თემაში |
| Posted by: Solveig 29 Jul 2010, 02:01 | ||||||
marki
მეორე ვარიანტი (რამდენადაც მახსოვს, მეორე მსოფლიო ომში დაღუპულ უცოლშვილო ბიჭზე ნათქვამი )ჩემ შვილთან ერთად რძალსაც ვტირი რძალს უნახავს და მოუყვანელს, შვილიშვილებსაც ვტირი, რომ უნდა მყოლოდა და შვილთან ერთად დამეღუპნენ, ცრემლის და სისხლის ტბორში ვზივარ 1 სტრიქონი აღარ მახსოვს, სულია ბოლო სიტყვა )ვაჰმე, სიკვდილო, რა ყოფილხარ, ხანჯრებით ჩამიკაფე გული. ...
... * * * სწორედ იმ თვეში, როდესაც სოფლად ხორცით ივსება თეთრი ბოლოკი _ შემეძინა და მომიკვდა ვაჟი. * * * როცა გვიანღამ სამუშაოდან მძინარე სახლში დავბრუნდებოდი, შვილს ავიყვანდი ხელში უმალვე... ერთხელ სიკვდილმა მიმასწრო მასთან! * * * კვლავ მომეჩვენა, რომ ის მარტოა ერთი უძირო გამოცანის წინ... ჩუმად მივედი უსულო ბავშვთან, პატარა შუბლზე დავადე ხელი. ისიკავა ტაკუბოკუ Charles IX
გისმინეთ მართლა რა კარგი გამოსულა გადაცემა.. |
| Posted by: marki 31 Jul 2010, 01:34 | ||||
რა ზუსტი სიტყვები ყოფილა, ამის დედა ვატირე Solveig
ბრრრრრრრ |
| Posted by: Johnnie Walker 3 Aug 2010, 23:15 |
| ვა, გერმანელებს რა მაგარი marche funebre ჰქონიათ, Ich Hatt' Einen Kameraden... ახლა აღმოვაშინე - III რაიხის მარშებზე ვკაიფობდი და - შთამბეჭდავია |
| Posted by: amapola 22 May 2012, 00:11 |
| მწუხრზე მთვარის მოდგა ჩრდილი, ქარის მოიყოლა გმინვა, ხომ არ დამისველდი,შვილო, ხომ არ წამოგაფრთხო წვიმამ... სადღაც ხმაურია ფოთლის, ნისლებს ცივი მოაქვთ სიო, ხომ არ შეგაწუხე მოთქმით, ხომ არ დამეღალე,შვილო... მიდევს სასთუმალი სველი, თალხი მაფარია ზეცა... ხომ არ დაგამძიმე ცრემლით, ჩემო ტკივილო და კვნესავ... ბნელი გაეყარა სერებს, დილა სასთუმალთან მოდგა, მორჩა ღამეული ცრემლი, მორჩა ღამეული ბოდვა... მზეო,შენთან შეყრას ვცდილობ, შენთან მომენატრა როკვა, როგორ ძნელი გახდა,შვილო, შენი ნატერფლების ლოკვა. ტარიელ ხარხელაური |
| Posted by: triumpi 22 May 2012, 01:26 | ||
თემამ ეხლა ეს დამაწერინა დილის ნამზედ: დედის ხსოვნის აჩრდილი გოდებს გრიგალში, მიტოვილ საფლავს დასტირის მუხლმოდრეკილი. დავიწყების მტვერს სასოებით აცლის უსულო ქვასა, და ზედ ანდერძად წერილს... დაჰბანს მშიერი ცრემლით. |
| Posted by: luka123 22 May 2012, 11:16 |
| http://www.radikal.ru |
| Posted by: Nostalgia34 22 May 2012, 14:36 |
| Verdi: Requiem / Jansons · BR Chor · Berliner Philharmoniker -------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
| Posted by: მახარე 6 Jun 2012, 19:20 |
| არ მომწონს რატომღაც ასეთი ნაწარმოებები |
| Posted by: Bebbera 6 Jun 2012, 19:24 | ||||
არ მინახავს არსად ვინმე,რომელიც ამაზე მაგრა კვდება |
| Posted by: მონიკა 6 Jun 2012, 22:59 |
| ............ |
| Posted by: SR-71 9 Jul 2017, 20:24 | ||
––––––––––––––––––––––––––––––––––– |
| Posted by: Adi 19 Jul 2017, 16:26 |
| ............................................................................... |