ისე ცოტა მიწა გვაქვს, საყვავილედ არ გვყოფნის,
ისე ცოტა ზეცა გვაქვს საფრენადაც არ გვყოფნის,
ისე ცოტა ვაზი გვაქვს საჭასნიკოდ არ გვყოფნის,
ისე ცოტა წყალი გვაქვს დასახრჩობად არ გვყოფნის.
არა ჩემო მიწაო დედასავით მართალო,
არა ჩემო ზეცაო რწმენასავით მაღალო,
განა მართლა ცოტა გვაქვს ან მიწა და ან ზეცა
ჩვენს მისახედს, მოსახედს თვალითაც ვერ დაკეცავ.
უცბად რომ გაგვივაკდეს ყველა მთა და მაღლობი,
ზღვარი რომ წაეშალოს გაღობილს და გაყოფილს
ერთ პირად რომ გვაქცია, ფხა გვექნება ქვიტკირის
ვერ მოგვდრეკდნენ ღმერთები, ვერ მოგვკლავდა სიკვდილიც.
ცოტა ნიჭიც რომ მოგვცა ერთმანეთის გატანის,
დასკდებოდა გულები ორგულის და სატანის
.....
და ა. შ
პ.ს თუ რაიმე შეცდომაა მე მაპატიეთ
* * *
კიდევ ერთი
დარდიან გულზე ქართლის ბედმა გადამიარა,
ჩემო არაგვო შემინგრიე გულის ფიცარი.
რადგან "ნაპირნო, სანატრელნო, შვებით მომზირნო"
მამულს პატრონი აღარა ჰყავს "ძილშიც მღვიძარი"
მე შენს ბუჩქებში ვით ჩამოვხდე გზას ვეშურები,
ღვინოს არ დავლევ, გავიჩქარებ, ძილიც არ მინდა.
არაგველებო, წამოდექით არაგველებო,
ცხელი გულღვიძლი ამოჰგლიჯეს მტრებმა ამირანს.
დარდიან თვალებს აღარ ულხინთ შენი მშვენება,
დაბერებულა ანანურთან მზევარის ბიჭი.
სიკვდილი მინდა, ჰო, სიკვდილი მეადვილება,
მე ვერკვლის ციხეს დღეს ნაძრახი სიცოცხლე მიჭირს.
კრწანისის ბოლოს ყაყაჩოებს ჩაუმუხლიათ
ორასი წლისა სისხლი აწვიმთ ბეჩავებს მხრებზე
ეჰა არაგვო, ჩემი ისევ ფიქრის ფიქრი ხარ
და ბედი ჩემი დაწინდული ქართლისა ბედზე.
დარდიან გულზე ქართლის ბედმა გადამიარა,
ჩემო არაგვო შემინგრიე გულის ფიცარი.
რადგან "ნაპირნო, სანატრელნო, შვებით მომზირნო"
მამულს პატრონი აღარა ჰყავს "ძილშიც მღვიძარი"