ფინალი მომეწონა,ალბათ ესეც უნდა ყოფილიყო,ეგ ხო სუ ეგრეა,მარადიული რამე სიკეთე-ბოროტების ბრძოლა,იწვალებს რონალდი,გაასწორებს "ადგილიდან დაძრულ მსოფლიოს",ცოტა ხანი კარგად იქნება ყველაფერი,მერე ალისფერი მეფე და მარტენი ისევ ახლიდან დაიწყებენ ნგრევას,შეიძლება სხვა ხალლხთან ერთად,შეიძლება იგივეებთან...მერე რონალდიც ისევ იპოვის უდაბნოდან სხვა კატეტს(რომლებიც როგორც ჯეიკი,სუზანა,ედი,იში რონალდის გასწორებულ სამყაროში ბედნიერად იცხოვრებენ,რაღაც დროით მაინც),რომლებიც დროთა განმავლობაში ისევ დაეხოცება,ისევ დაიტანჯება რონალდი და ეგრე გაგრძელდება ალბათ სულ
წყევლა კი არის რონალდისთვის(შეიძლება სუზანას გამო,შეიძლება დედის მკვლელობისთვის,ან ალენის ამბავი,უფრო რაც მგონია კატბერთის რქის გამო,ანაც სულაც იმიტო რო ბოლო დარჩენილი კეთილია),მარა სულ უნდა იაროს და იბრძოლოს ამ სიკეთისთვის,სულ უნდა მოუგოს ალისფერ მეფეს,მერე სულ უნდა აირიოს ისევ ყველაფერი და ახლიდან იაროს,ვერ დაისვენებს,იმიტო რო სამყარო მაგაზე დგას რა,ალბათ კოშკიც,ნუ როდისმე შეიძლება დაასვენონ და სხვა ბოლო მსროლელი იპოვოს,შეიძლება ალისფერი მეფეც შეიცვალოს
მე პირველ კატეტზე ვფიქრობ,რონალდი საიდანაც იწყებს ყველა დახოცილია,რონალდის გადარჩენილ სამყაროში ცოტა ხანი მაინც თუ მოუწევთ ბედნიერება,ცოდოები არიან,სულ მკვდრები :@ ან რავი,დროები და სამყაროები ხო არეულია და სადმე იქნებიან კარგად..თან ისაა,სამყარო თავის ადგილზე თუ ბრუნდება ძველი გილეადიც უნდა დაბრუნდეს,მორიგ ბოროტების შემოტევამდე..
ძაან ვისიამოვნე რა,ეგრე წიგნისგან დიდი ხანია არ მისიამოვნია,მაგრა გაასწორა სეი კინგმა

ანუ როლანდი იქამდე იტრიალებს წრეზე,სანამ ყველაფერს სწორად არ გააკეთებს.ეს ციტატა ხსნის ყველაფერს კარგად
Ka is a wheel; its one purpose is to turn. The spin of ka always brings us back to the same place, to face and reface our mistakes and defeats until we can learn from them. When we learn from the past, the wheel continues to move forward, towards growth and evolution. When we don’t, the wheel spins backward, and we are given another chance. If once more we squander the opportunity, the wheel continues its rotation towards devolution, or destruction.”

კამ კიდევ ერთი შანსი მისცა.ჰო,საყვირი ხომ აიღო მეორედ

პ.ს შენ კიდე იშის ბედნიერი ცხოვრების იმედი გქონდა.უჰ,ბოლო თავები მაინც ყველაზე მძიმეა

მაგრამ მანამდე თოვლიან მიწებზე პირველად რომ მოკლავენ ნადირს,რა კარგობებია

რონალდი სანამ სწორად არ გააკეთებს ყველაფერს,ეგ ვერსიაც ვიფიქრე,მეორე ვერსიაა ჩემი,უბრალოდ მანდ ერთ რამეს ვერ ვხვდები,არასწორად რას აკეთებს?ყველაფერს აკეთებს ბნელ კოშკამდე მისაღწევად და "სამყაროს ადგილზე დასაბრუნებლად",ჯეიკის გაწირვა თავიდან პირველი მაგალითია მანდ,თუმცა ეგ ვერსიაც საკმაოდ რეალურია ჩემთვის
რაღაც შეცდომის გამო (საკმაოდ ქონდა პახოდუ,უნდოდა არ უნდოდა,ან გამოდიოდა)ისჯება და მარტო უდაბნოდან იწყებს სიარულს,პახოდუ მარტო ამთავრებს და მორიგი კატეტი,იგივე ანს ხვა კვლავ ეღუპება და იტოგში სულ ცუდადაა...
იში მაგრა გამიტყდა,უბრალოდ შევეგუე,იმ მხატვარმა რო დახატა
რონალდი და სუზანა ერთად კარგი რამე გამოვიდა,არ ველოდი
რაც მოვრჩი ორი დღეა სულ ბნელი კოშკი,რონალდი და ამბები მესიზმრება,ხან კოშმარულად,ხან კარგად :@
მე რაც დავწერე,ეგ ვერსია უფრო კეთილია ჩემთვის და მაგიტო მინდა/მგონია რო რეალურია

ბოლოსკენ უკვე ხომ ხვდებიან რომ მთელ ამათ ამბავს კინგი წერს,პლუს ამას აქამდეც დაუწერიათ.ბრაუნინგის ჩაილდ როლანდი ბნელ კოშკთან მივიდა და პოემაში წერია რომ იქ ჩაბერა ჰორნშიო
There they stood, ranged along the hill-sides, met
To view the last of me, a living frame 200
For one more picture! in a sheet of flame
I saw them and I knew them all. And yet
Dauntless the slug-horn to my lips I set,
And blew “Childe Roland to the Dark Tower came.”


ხოდა როლანდიც უკვე ამბობდა და ხვდებოდა რომ რაღაც სწორად არ გააკეთა.იქ რომ არ დაიხარა და არ აიღო ის საყვირი.ოღონდ რამე სიმბოლო ხომ უნდა ჰქონდეს ამ საყვირს,რაღაც მნიშვნელოვანი.უბრალოდ სიგულია რომელიც მისი გვარის,მისი ცივილიზაციის სიმბოლოა?რატომ დააბრუნა კოშკმა უკან.მგონი რომ ზუსტად იგივე დროში დაბრუნდა საიდანაც დაიწყო.

კოშკი აბრუნებს რონალდს უდაბნოში გასვლისას,ანუ ამბავი საიდანაც იწყება ჩვენი,სულ თავიდან არა
მაგაში გეთანხმები,ქათბერთის დავარდნილი რქა,ბუკი,საყვირი თუ როგორცაა ქართულად როგ ეგ უნდა აეღო,შეიძლება მაგიტო დაიწყევლა,თუმცა მანდვე ხა,ყოველთვის აგნებდაო,ბევრჯერ მიაგნო ანუ,ბევრი ტანჯვით,სხვადასხვა ამბებით,ხოდა ამდენი ხანი როგორ ვერ გამოასწორა შეცდომა?თან იერიქონის ბორცვიდან კი არა,მუდმივად მის შემდეგ,უდაბნოდან და უოლტერის დევნიდან იწყებს...სერიოზული მიზეზი არაა რონალდის დასაწყევლად,თან ყველა მისვლაზე ანადგურებს ამ ბოროტებას,ამიტო ჩემი პირველი ვერსია უფრო მგონია რა,თუმცა ეს ვერსიაც საკმაოდ საფუძვლიანია

იქნებ ეს უკან დაბრუნება როლანდს კი არა ჩვენ გვეხება.მე მაგალითად ორჯერ მაქ წაკითხული ეს სერია.ხომ იცით როგორცაა ახლებურად აღიქვამ ყველა წაკითხვაზე.იქნებ ეს როლანდის კი არა ჩვენი გზა

კათბერტი,ბუკით ხელში,თან რო კვდება,თან რო ხუმრობს და ისვრის

პროლოგი
ბლეინი

_ თქვენს გამოცანას ველი, _ მოითხოვა ბლეინმა.
_ წადი შენი, _ ხმის აუმაღლებლად უპასუხა როლანდმა.
_ როგორ?_ დიდი ბლეინის ხმაში აშკარა გაოცება იგრძნობოდა. ამ მომენტში ის თავის პატარა ტყუპისცალს დაემსგავსა.
_ წადი შენი მეთქი,_ კვლავ მშვიდად გაუმეორა როლანდმა, _ მაგრამ თუ ეს გამოცანა გგონია, განგიმარტავ: არა. ჩემი პასუხია არა.
ბლეინი დიდხანს დუმდა. ბოლოს კი პასუხი გასცა, ოღონდ არა სიტყვიერი: კედლები, იატაკი და ჭერი კვლავ გაუფერულდა და გამჭვირვალე გახდა. დაახლოებით ათ წამში დიდებულთა სალონი სულაც გაუჩინარდა. ახლა ბლეინის მგზავრები მთიანი მასივების გასწვრივ მიფრინავდნენ და ნაცრისფერ მწვერვალებს მომაკვდინებელი სიჩქარით უახლოვდებოდნენ. მერე უცებ მწვერვალები უნაყოფო ველებმა ჩაანაცვლა, სადაც კუებივით დაცოცავდნენ გიგანტური ხოჭოები. როლანდმა დაინახა, როგორ გამოსრიალდა გამოქვაბულიდან გველის მსგავსი უზარმაზარი არსება, ერთ-ერთ ხოჭოს სწვდა და უკან, თავის ბუნაგში შეათრია. როლანდს არასდროს ენახა მსგავსი ცხოველები ან მიწები. ნანახმა ერთიანად შეძრა, ტანში ჟრუანტელმა დაუარა. როგორც ჩანს, ბლეინმა მგზავრები სადღაც უცხო სამყაროში გადაიყვანა.
_იქნებ, აქ გადავვარდე რელსიდან? _ ფიქრიანად ჩაილაპარაკა ბლეინმა, თუმცა მისი მოჩვენებითი სიმშვიდის მიღმა როლანდმა დაუოკებელი აგრესია ამოიკითხა.
_ნება შენია,_ მიუგო გულგრილად.
ედის სახე აელეწა. _ რას აკეთებ? _ ძლივს გასაგონად გამოსცრა მან, თუმცა როლანდს ყურადღება არ მიუქცევია, ახლა მთლიანად ბლეინზე იყო გადართული და კარგად ესმოდა, რას აკეთებდა.
_უხეში და ქედმაღალი ხარ, მსროლელო, _ თქვა ბლეინმა, _ შენთვის, ალბათ, ასეთი ქცევა მისაღებია, მაგრამ მე იმავეს ვერ ვიტყვი.
_ეგ რა არის, უფრო უხეშიც შემიძლია ვიყო.
როლანდ გალაადელი ნელი მოძრაობით წამოიმართა. იდგა, თითქოს საყრდენი გამოსცლოდა. მარჯვენა ხელი თეძოზე, მარცხენა კი რევოლვერის ხის სახელურზე დაედო. იდგა ისე, როგორც მანამდე მრავალჯერ, ათასობით მივიწყებული ქალაქის მტვრიან ქუჩებში, უთვალავი კლდოვანი ნაპირის მომაკვდავ კანიონებში, მწარე ლუდის და ძველი შემწვარი საჭმლის სურნელით გაჯერებული ბნელ დარბაზებში. ახლაც ეს, უბრალოდ, მორიგი წარმოდგენა იყო მორიგ ცარიელ ქუჩაზე. ეს იყო და ეს. ეს იყო მისი ხეფი, მისი კა, მისი კა-ტეტი. ასეთი წარმოდგენები მისი ცხოვრების იმ ცენტრალურ ღერძს ქმნიდნენ, რომლის ირგვლივაც მისი პირადი კა ბრუნავდა. და ის ფაქტი, რომ ამჯერად ბრძოლა, იარაღს ნაცვლად, სიტყვებით გაჩაღდებოდა, არაფერს ცვლიდა. ეს იქნებოდა ბრძოლა სისხლის ბოლო წვეთამდე. ახლა ჰაერში დატრიალებული სიკვდილის სუნი ისეთივე მძაფრი იყო, როგორც ჭაობში ჩაგდებული დამპალი ლეშის. შემდეგ კი, როგორც ყოველთვის, ბრძოლის ტალღამ შემოუტია და ახლა უკვე როლანდი საკუთარ თავს აღარ ეკუთვნოდა.
_შემიძლია უგრძნობი, სულელი და გამოთაყვანებული მანქანა გიწოდო. შემიძლია გითხრა, რომ ერთი სულელი წარმონაქმნი ხარ, რომლის ცხოვრების მთავარი აზრიც უკაცრიელ ტყეებში ზამთრის ქარისთვის ყურის გდებაა.
_შეწყვიტე.
თუმცა როლანდი იმავე ტემპში განაგრძობდა, თითქოს ბლეინის გაფრთხილება არც კი გაეგო.
_შენ ზუსტად ის ხარ, რასაც ედი „გაჯეტებს“ ეძახის. ამაზე ოდნავ მეტი რომ იყო, უფრო უხეშიც ვიქნებოდი.
_ არ ვარ მე რაღაც...
_ როგორ არა, შენ ერთი დიდი მწოველი ხარ, უბრალოდ პირი არ გაქვს. შენ ყველაზე მდაბიო მათხოვარი ხარ, ვისაც კი ოდესმე ბინძურ ქუჩებში უფორთხია, მაგრამ არა, ასეთი მათხოვრებიც შენზე მაღლა დგანან. მუხლებიც კი არ გაქვს, რომლებზეც იხოხებდი და რომც გქონოდა, მათზე ვერასდროს დაემხობოდი, რადგან ის ადამიანური გრძნობა გაკლია, რასაც შემწყნარებლობა ჰქვია. ისიც შემიძლია ვთქვა, რომ ოდესღაც დედაშენი გყავს ნახმარი.
როლანდმა ჩასასუნთქად პაუზა აიღო, მისი სამი თანამგზავრი ერთმანეთს ეჭიდებოდა და ბლეინ მონოს მეხისებრი სიჩუმით შეძრწუნებულიყვნენ.
_მე შენ გიწოდებ ვერაგ ქმნილებას, რომელმაც ნება მისცა თავის ერთადერთ მეგობარს, თავი მოეკლა. შენ მშიშარა არსება ხარ, რომელიც უცოდველთა ტანჯვით ღებულობს სიამოვნებას. დავიწყებული და გუგუნა მექანიკური გობლინი ხარ, რომელიც...
_გიბრძანებ, მოკეტო, თორემ აქვე გაგათავებთ ყველას!
როლანდს თვალებში ველური ლურჯი ცეცხლი აენთო. ედი გასცილდა. ბუნდოვნად, თითქოს ჯეკის და სუზანას მძიმე სუნთქვის ხმაც გაიგო.
_ვინც გინდა ის მოკალი, ოღონდ არ გაბედო, რაიმე მიბრძანო!_ დაიღრიალა მსროლელმა.
_შენ შენი შემქმნელების სახეები დაივიწყე! ახლა ან მოგვკალი, ან ხმა ჩაიგდე და მომისმინე მე _ როლანდს გალაადიდან, მსროლელი სტივენის შვილს და უძველესი მიწების ლორდს! მთელი ეს წლები ათასობით მილი იმისთვის არ გამომივლია, რომ აქ შენს ბავშვურ წუწუნს ვუსმინო! გასაგებია? ახლა ჩემი მოსმენა მოგიწევს!
კიდევ ერთხელ ჩამოწვა მდუმარება. არავინ სუნთქავდა. როლანდი პირდაპირ იყურებოდა, თავი მაღლა აეწია, ხელი კი იარაღზე დაედო.
სუზანა დინმა ხელი პირთან მიიტანა და შეამჩნია, რომ იღიმოდა. იღიმოდა ისე, როგორც ქალი, ახალი ნივთის, მაგალითად შლიაპის, შეძენის შემდეგ. გრძნობდა, რომ მისი ცხოვრების უკანასკნელი წუთები ახლოვდებოდა, მაგრამ არ ეშინოდა. არა, ის სიამაყეს გრძნობდა. მარცხნივ გაიხედა და შეამჩნია, რომ ედიც როლანდს უცქერდა და უღიმოდა. ჯეკის გამომეტყველება კი ყველაზე მარტივი იყო. მის სახეზე უდიდესი თაყვანისცემა აღბეჭდილიყო.
_უთხარი! უთხარი! ეგრე უნდა მაგას!_ წამოიყვირა ბიჭმა.
_ჯობს კარგად მოუსმინო, რასაც გეუბნება,_ დაეთანხმა ედი. _შენს მუქარას არად აგდებს, ხომ იცი, მას ტყუილად არ ეძახიან გალაადელ ცოფიან ძაღლს.
_მართლა ასე გეძახდნენ, როლანდ, სტივენის შვილო?
_ შესაძლოა,_ უპასუხა როლანდმა, რომელიც ამ დროს მსუბუქ ჰაერზე, უნაყოფო ქედების თავზე იდგა.
_ რად მარგიხარ, თუ გამოცანას არ მეტყვი?_ ჰკითხა ბლეინმა ახლა უკვე ბუზღუნა ბავშვის ხმით, რომელსაც მშობლები გვიანობამდე სიფხიზლეს უკრძალავენ.
_ მე მსგავსი რამ არ მითქვამს.
_ არა?_ აღელდა ბლეინი. _ არ მესმის. თუმცა, ხმოვანი მოდულაციის ანალიზი მამცნობს, რომ შენი ნათქვამი რაციონალურ მსჯელობას შეიცავს. ამიხსენი, მსროლელო.
_ შენ გვითხარი, რომ გამოცანების მოსმენა დაუყოვნებლივ გსურდა. მე სწორედ ეს უარვყავი. შენმა მოუთმენლობამ კი შეუფერებელი საქციელისკენ გიბიძგა.
_ არაფერი მესმის.
_ უხეშად მოიქეცი. ახლა გესმის?
გრძელი, დამაფიქრებელი სიჩუმე ჩამოწვა. საუკუნეთა განმავლობაში კომპიუტერი გზად მხოლოდ უცოდინრობას, დაუდევრობასა და მონურ მორჩილებას ხვდებოდა. თითქმის გადაავიწყდა, უკანასკნელად როდის შეეჩეხა ნამდვილ ადამიანურ სიმამაცეს.
ბოლოს, როგორც იქნა თქვა: _ ბოდიშს გიხდი, თუ უხეშად მოვიქეცი.
_ ბოდიში მიღებულია, ბლეინ. მაგრამ ჩვენ უფრო დიდი პრობლემა გვაქვს.
_ გისმენ.
_ აღადგინე ვაგონის კედლები და გეტყვი, _ როლანდი მშვიდად ჩამოჯდა. თითქოს, მოახლოებული სიკვდილის თავიდან აცილების საკითხი უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდა. ბლეინი ისე მოიქცა, როგორც უბრძანეს. ნელ-ნელა კვლავ გამოჩნდა და ჩვეული ფერებით შეიფერა კედლები, კოშმარული პეიზაჟი გაქრა და ახლა მარშრუტის ელექტრონულ სქემაზე კვლავ ის ნათურა ენთო, რომელიც კანდლტონზე მიანიშნებდა.
_ კარგი, _ თქვა როლანდმა. _ როგორც ბავშვობაში მასწავლეს, უხეშობა პატიებადია, მაგრამ სისულელე არა.
_ სისულელის რა შემატყვე, გალაადელო როლანდ? _ ბლეინს მშვიდი ხმა ჰქონდა, სუზანას უცებ ის კატა გაახსენდა, რომელიც მსხვერპლს სოროსთან უცდის, კუდი მაღლა აქვს შემართული და აქეთ-იქეთ აქნევს, თვალები კი მწვანედ უელავს.
_ ჩვენ გვაქვს ის, რაც შენ გინდა, მაგრამ სანაცვლოდ მხოლოდ სიკვდილს გვთავაზობ. ეს სრული სისულელეა.
ძალიან დიდი პაუზის შემდეგ, ბლეინმა, როგორც იქნა, გადახარშა მსროლელის ნათქვამი.
_ რასაც შენ ამბობ, ჭეშმარიტებაა, გალაადელო როლანდ, მაგრამ თქვენი გამოცანები ჩემთვის ჯერაც უცნობია. შესაბამისად, არ შემიძლია, ცუდი გამოცანების სანაცვლოდ სიცოცხლე გაჩუქოთ.
როლანდმა თავი დააქნია. _ გასაგებია, ბლეინ. აი, მისმინე და კარგად დაუკვირდი. ეს ჩემს მეგობრებს ერთხელ უკვე მოვუყევი. ჩემთან, გალაადში, როდესაც პატარა ვიყავი, შვიდ დღესასწაულს აღვნიშნავდით _ ზამთრის, ფართე მიწის, თესვის, შუა ზაფხულის, სრული მიწის, მკის და წლის დასასრულის. თითოეულ ზეიმზე გამოცანების წარმოთქმა დღესასწაულის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ნაწილი იყო, თუმცა ყველაზე მეტად _ ფართე მიწის და სრული მიწის დღეებზე, რადგან იგულისხმებოდა, რომ კარგი გამოცანები უკეთესი მოსავლის საფუძველი იყო."
_ ეს გაზვიადებაა და თან არანაირი ფაქტითაა გამყარებული. ამგვარი მიდგომა გამაღიზიანებელი და უსიამოვნოა.
_ რა თქმა უნდა, გაზვიადებაა, მაგრამ გაოცდები, რომ იცოდე, როგორ მოქმედებდა გამოცანები. აი, მაგალითად, ერთ-ერთს გეტყვი: რა განსხვავებაა ბებიასა და ბეღელს შორის?
_ეს ძალიან ძველი და არც თუ ისე კარგი გამოცანაა, _ თქვა ბლეინმა, მაგრამ ხმაში ნაცნობი თემის გაგონებით გამოწვეული სიხარული შეეპარა. _ ერთი წინაპარია, მეორე ხვავნაყარი. ამ ტიპის გამოცანები სიტყვათა თამაშს ეფუძნება. ერთი ასეთი მაგალითია გამოცანა ნიუ იორკის საგრაფოდან, რომელიც დაახლოებით ასე ჟღერს: რა განსხვავებაა კატას და ციტატას შორის?
_ მე ეს ვიცი! ციტატას მხოლოდ ოთხი ბრჭყალი აქვს, _წამოიყვირა ჯეიკმა.
_ სწორია, _ დაეთანხმა ბლეინი, _ ძალიან ძველი და სულელური გამოცანაა, მხოლოდ სამაგალითოდ თუ გამოდგება.
_ ამჯერად ნამდვილად გეთანხმები, ბებერო ბლეინ, _ თქვა ედიმ.
_ მე შენი ბებერო არ ვარ, ნიუ-იორკელო ედი.
_კარგი ერთი. მოდი, ტრაკზე მაკოცე და სამოთხისკენ დაგაზე.
_ სამოთხე არ არსებობს.
ედის ამაზე პასუხი აღარ ჰქონდა.
_ სიამოვნებით მოვისმენდი მეტ სადღესასწაულო გამოცანას გალაადიდან, როლანდ, სტივენის შვილო.
_ შუადღით, ფართე და სავსე მიწის დღეებზე, წინაპართა დარბაზში დაახლოებით თექვსმეტიდან ოცდაათამდე გამოცანის ოსტატი იკრიბებოდა. დარბაზი ამ დღისთვის სპეციალურად იხსნებოდა. ეს იყო ერთადერთი დრო, როცა ჩვეულებრივ ხალხს _ ვაჭრებს და ფერმერებს წინაპართა დარბაზში უშვებდნენ და როგორც წესი, იქაურობა ბოლომდე იყო გადაჭედილი.
როლანდს შორსმჭვრეტელი და მეოცნებე მზერა ჰქონდა. ჯეიკმა ასეთი როლანდი მაშინ ნახა, როცა იმ შორეულ ნისლიან სამყაროში მსროლელი თავისი მეგობრების, კატბერტისა და ჯეიმის შესახებ უყვებოდა. Uამბობდა, თუ როგორ აძვრნენ წინაპართა დარბაზის აივანზე, რათა იქედან ეცქირათ ცეკვებისთვის. მაშინ ჯეიკი და როლანდი ერთ-ერთ მთის ფერდობს მიუყვებოდნენ და ვოლტერს ედგნენ კვალში.
მარტენი დედასთან და მამასთან ერთად იჯდა, თქვა როლანდმა. ასეთი შორი მანძილიდანაც ვცნობდი მათ. ერთხელ დედამ და მარტენმაც იცეკვეს, ნელ-ნელა ბრუნავდნენ, დანარჩენებმა სცენა დატოვეს და მსროლელების გარდა ყველანი ტაშის კვრას მოჰყვნენ..
ჯეიკმა ცნობისმოყვარედ შეხედა როლანდს, ჯერაც აკვირვებდა _ საიდან მოვიდა ეს უცნაური კაცი, ან სად მიდის... რატომ.
როლანდმა განაგრძო: _ დარბაზის ცენტრში უზარმაზარ კასრს დგამდნენ, მონაწილენი სურვილისამებრ ტყავის გრაგნილზე წერდნენ გამოცანებს და შიგ ყრიდნენ. მონაწილეთა ნაწილი მოხეუცებულები იყვნენ, რომელთაც გამოცანები მამა-პაპათგან ჰქონდა ნასწავლი, თუმცა უმეტესობა მაინც ახალი, სპეციალურად ამ დღისთვის გამოგონილი თქმულება იყო. შეფასებას სამი მსაჯი ახდენდა. ერთი მათგანი ყოველთვის მსროლელი უნდა ყოფილიყო, მსაჯები გამოცანების შეფასების შემდეგ ღირსეულ მონაწილეებს ასახელებდნენ და მხოლოდ ამის შემდეგ იწყებოდა შეჯიბრი.
_ სწორია, გამოცანები ყოველთვის სამართლიან გარემოში უნდა ითქვას, _ დაეთანხმა ბლეინი.
_ ასე იწყებოდა შეჯიბრი, _ თქვა მსროლელმა და სახეზე მსუბუქი ღიმილი შეეტყო, იმ დღეების გახსენებისას, როცა თავად იმ ბიჭის ასაკის იყო, ახლა რომ მის გვერდით იჯდა და კალთაში ბილი-ბამბლერი ჩაესვა.
_ საათობით გრძელდებოდა გამოცანების თქმის პროცესი. ძალიან გრძელი რიგი წინაპართა დარბაზის ცენტრიდან შესასვლელამდე იყო გაშლილი და მონაწილეთა ადგილი კენჭისყრით განისაზღვრებოდა. ყოველთვის უკან დგომა ჯობდა, რათა გამარჯვების მეტი შანსი გქონოდა. ყველას სურდა, უკან მოხვედრილიყო. ამასთან, გამარჯვებულს აუცილებლად უნდა გამოეცნო ერთი გამოცანა მაინც.
_ რა თქმა უნდა.
_ ყოველი კაცი ან ქალი _ სხვათა შორის, საუკეთესო გამომცნობებს შორის ქალებიც იყვნენ, _ კასრიდან გამოცანას იღებდა და მანამ ფიქრობდა, სანამ ქვიშა სამწუთიან ბროლის საათში ბოლომდე არ დაიცლებოდა, ამის შემდეგ ის დაუყოვნებლივ ტოვებდა რიგს.
_ და მის უკან მდგომს იგივე გამოცანა გადაეცემოდა?
_ დიახ.
_ ესე იგი, ყოველ შემდგომ გამომცნობს მოფიქრების მეტი დრო ჰქონდა.
_ ასეა.
_ გასაგებია. დიდებული მიდგომაა.
_ დიდებული? _წარბი შეიკრა როლანდმა.
_ ანუ ძალიან სახალისო, _ ჩუმად თქვა სუზანამ.
_ გარე თვალისთვის შეიძლება ასეც იყოს, მაგრამ მონაწილეები ამ ყოველივეს დიდი სერიოზულობით ეკიდებოდნენ. ხშირად კონკურსის დამთავრების და პრიზის გადაცემის შემდეგ ხელჩართული ბრძოლებიც გამართულა.
_ პრიზი რაღა იყო, როლანდ სტივენის შვილო?
_ საგრაფოს ყველაზე მსუქანი ბატი. წლიდან წლამდე ეს ბატი ჩემს მასწავლებელ კორტს მიჰყავდა სახლში.
_ ნეტავ ისიც აქ იყოს, _ პატივისცემით აღსავსე ხმით წარმოთქვა ბლეინმა. _ ბევრი გამოცანა ეცოდინებოდა.
_ ასეც იყო, _ თქვა როლანდმა. _ აბა, მზად ხარ ჩემი შეთავაზების მოსასმენად, ბლეინ?
_ რა თქმა უნდა, დიდი ინტერესით გისმენ გალაადელო როლანდ.
_ დაე შემდეგი რამდენიმე საათი პაექრობაში გავლიოთ. შენ გამოცანებს არ გვეტყვი, რადგან ახლების მოსმენა გსურს.
_ სრული სიმართლეა.
_ შენ მიერ ჩაფიქრებულ გამოცანებს მაინც ვერ მივხვდებოდით, _ განაგრძო როლანდმა,_ დარწმუნებული ვარ, ისინი თვით კორტსაც კი გაუძნელებდა ფიქრს, თავის დროზე კასრიდან რომ ამოეღო. _ ამაში როლანდი ბოლომდე დარწმუნებული არ იყო, თუმცა თვლიდა, რომ ბლეინთან დავიდარაბის დრო აღარ იყო და ამჯერად ჯობდა, ცოტათი მილაქუცებოდა.
_ რა თქმა უნდა, _ დაეთანხმა ბლეინი.
_ ბატის ნაცვლად კი, ჩვენი პრიზი ჩვენივე სიცოცხლე იქნება, _ თქვა როლანდმა. _ მგზავრობის განმავლობაში გამოცანებს გეტყვით, თუ ტოპეკაში ჩასვლამდე ყველა მათგანს გამოიცნობ, შეგეძლება შენი პირვანდელი მისია აღასრულო და გაგვანადგურო. ეს იქნება შენი მსუქანი ბატი. თუმცა, თუ მანამდე ჯეიკის წიგნში, ან ჩვენს გონებაში აღმოჩნდება ისეთი გამოცანა, რომელზე პასუხიც არ მოგეპოვება, ტოპეკაში ჩასვლისთანავე გაგვათავისუფლებ და შესაძლებლობას მოგვცემ, ჩვენი გზა განვაგრძოთ. ჩვენი ბატი კი ეს იქნება.
სიჩუმე.
_ გასაგებია?
_ დიახ.
_ მეთანხმები?
ისევ სიჩუმე. ედი გახევებული იჯდა, მხარი სუზანასთვის შემოეხვია და ვაგონის ჭერს მიშტერებოდა. სუზანას მარცხენა ხელი მუცელზე მიედო და იქ დაფარულ საიდუმლოებას ფარავდა, ჯეიკი ფრთხილად ეფერებოდა იჭს, ისე რომ სისხლიან ჭრილობებზე არ შეხებოდა. ყველანი ელოდნენ ბლეინს _ ნამდვილ ბლეინს, რომელიც ახლა შორს, ყველასგან მივიწყებული ქალაქის მიწისქვეშეთში თავისი კვაზი სიცოცხლით ცხოვრობდა. იქ, სადაც ყველა მცხოვრები უკვე დაღუპულიყო და ახლა ბლეინი როლანდის შეთავაზებაზე ფიქრობდა.
_ დიახ, _ როგორც იქნა აღმოხდა ბლეინს, _ გეთანხმები, რომ თუ ყველა გამოცანას გამოვიცნობ, ჩემთან ერთად წაგიყვანთ იქ, სადაც სრულდება გზა, მაგრამ თუ რომელიმე თქვენგანის მიერ ნათქვამ გამოცანაზე პასუხი არ მექნება, სიცოცხლეს გაჩუქებთ და ტოპეკაში დაგტოვებთ, საიდანაც ბნელი კოშკისკენ სავალი გზის გაგრძელებას შეძლებთ, თუ რა თქმა უნდა, ამის სურვილი გექნებათ. თავად ხომ კარგად გაიგე შენივე შემოთავაზების წესები და პირობები, როლანდ, სტივენის შვილო?"
_ დიახ.
_ ძალიან კარგი, გალაადელო როლანდ.
_ ძალიან კარგი, ნიუ-იორკელო ედი.
_ ძალიან კარგი, ნიუ-იორკელო სუზანა.
_ ძალიან კარგი, ნიუ-იორკელო ჯეიკ.
_ ძალიან კარგი, შუასამყაროელო იჭ.
იჭმა მისი სახელის გაგონებაზე უცებ თავი მაღლა ასწია.
_ თქვენ ხართ კა-ტეტი. მრავალთა ერთობა. ასევე ვარ მეც. ახლა უნდა გაირკვეს, რომელი კა-ტეტია უფრო ძლიერი.
ვაგონში კვლავ სიჩუმემ დაისადგურა. სიჩუმეს მხოლოდ მატარებლის ტურბინების მკვეთრი ხმა არღვევდა, რომელიც უნაყოფო მიწებში ტოპეკასაკენ მიმავალ სინათლის ბილიკს მიუყვებოდა. იქ კი, შუა-სამყარო მთავრდებოდა და იწყებოდა ბოლო-სამყარო.
_ აბა! _ წამოიძახა ბლეინმა. _ ისროლეთ თქვენი ბადე, მოხეტიალნო! გამომცადეთ შეკითხვებით, დაე, დაიწყოს შეჯიბრი!

წიგნში ედი კარს ხაზავს როლანდთან ერთად, სუზანა ინკობუსს ებრძვის, საშინელი შტორმია, საწყალი ჯეიკი უშარვლოდ ამოყავთ და როლანდს ეხუტება. და აქ ამთავრებს დიოგენე 31 ნაწილს ნერვოზი დამემართა
As Roland swept Jake into his arms, the
boy's unnatural self-possession broke and he began to cry—it was the exhausted, relieved
weeping of a child who has been lost long, suffered much, and is finally safe again. As Roland's
arms closed about his waist, Jake's own arms slipped about the gunslinger’s neck and gripped like
hoops of steel.
"I'll never leave you again," Roland said, and now his own tears came. "I swear to you on the
names of all my fathers: I'll never leave you again."
Yet his heart, that silent, watchful, lifelong prisoner of ka, received the words of this promise not just
with wonder but with doubt.

ეჰ როგორი იმედი მქონდა რომ სუზანას სიმღერაში ედი და როლანდი ავტომობილით კინგს დაეჯახებოდნენ

რას ერჩი,რატო უნდა დაჯახებოდნენ :დ ? კინგმა თავი ისე გამოიყვანა რო კოშკის მამოძრავებელი დარჩენილი ორი სხივიდან ერთ-ერთი ტიპი იყო არ გამოვიდოდა ეგრე რა :დ ისე,თავიდან მესიამოვნა კინგის ჩართვა,ამბავი რამე და საბოლოოდ,ძაან სუსტი ნაწილია მე-6 ,ძაან დაბალი დონის არის,ვერ გამოუვიდა თავის ჩართვით და ამბითაც,პროსტა ისაა რო ბაზრობს,ჩემი ცხოვრების წიგნია და რამე,მაგ პონტში ავტობიოგრაფია გაურია,მე რო მომკვდარიყავი,რონალდი და კოშკი დაეცემოდა მესმის რა

წიგნის მიმოხილვა კარგად არ გამომდის ^^ ამიტომ ლაკონურად დავაფიქსირებ ჩემს აზრს.
ემოციების შტორმი მეწვია
დასასრულს რაც შეეხება, ძალაინ რასაც ქვია ძალიან მაგარ იდასასრული აქვს, სწორედ ასეთს იმსახურებდა. თუმცა სამწუხაროდ მე დასპოილერებული მქონდა ეს დასასრული და მოულოდნელობისგან ვერ ვისიამოვნე მაქსიმალურად
7 წიგნის განმავლობაში ჩემი მოგზაურობა როლანდის კა-ტეტთან ერთად მუდამ დარჩება ერთ-ერთ ფავორიტ წიგნთა სერიას.
ვაღიარებ კინგის ფანტაზიის უნარს :დ ზე დონეზე აქვს განვითარებული ამ ადამიანს. ძალიან მაგრად მოათავსა ასე ვთქვათ უამრავი ინფორმაცია ბნელი კოშკის სამყაროში, თან კვეთები თანამედროეობასთან ძალიან მაგრად აქვს.
7 წიგნიდან გამოვარჩევ მეოთხე და მეშვიდე ნაწილს, ძალიან დიდი ემოციის მატარებელი იყო ორივე :დ
ყველაზე სუსტ წიგნად როგორც უმრავლესობა მიიჩნევს მეც მეექვსე წიგნი მგონია, თუმცა ერთი ძალიან მაგარი შემთხვევითობის გამო ეს წიგნიც დაუვიწყარი დარჩება ჩემთვის :დ რადგან სწორედ იმ მომენტს ვკითხულობდი სადაც სუზანა/მია იპოვის კუს. სწორედ აქ შევწყვიტე კითხვა, რადგან სამუშაოდ გავედი. გემის მარჯვენა ბორტის ინსპექტირების დროს ზღვაში დავინახე skolpadda ^^ ალბათ სხივს მიუყვებოდა ჩემი გემი (მეზღვაური ვარ).
თუმცა ბოლო 2 წიგნში, რატომღაც მგონია რომ კინგი ცოტა ჩქარობდა დასრულებას. რადგან ხშირად იშ-ის ჩათვლა კა-ტეტში ავიწყდებოდა...
ასევე რაც მე დამაკლდა ძალიან არის 2 რამ: 1. როლანდის ოსტატობა როგორც პირველ წიგნში ქალაქ ტალში გამოიჩინა (ქალაქის სახელი თუ სწორად მახსოვს), და 2. იერიქონის მაღლობის ამბავი უფრო ვრცლად მინდოდა გამეგო და წამეკითხა :დ
thats all, peace out

The Talisman - This novel introduces many of the concepts that will become important throughout the DT series, including twinners, the infinite worlds that these dopplegangers inhabit, and the center or axle upon which they spin, namely the Talisman. Now, it's my belief that the Black Hotel that houses the Talisman is that world's representative of the Dark Tower, similar to the rose in Jake's world. I have a small theory that the removal of the Talisman from this hotel is a contributing factor to the breakdown of the beams that plagues the main series, so in a way you can view this book as kind of kickstarting the Tower series, if you choose to. Read this, and you'll be totally prepared for the next novel, in which the idea of the Tower is introduced properly and explained.

The Gunslinger - I would stick to the original 1982 version, since it jives better with the following DT books, but it's not super important which one you read. Here you meet the main players that we'll stick with throughout the rest of the list, Roland and Walter.

The Eyes of the Dragon - This book gives a proper backstory to Flagg, also known as Walter, Marten, or R.F. : the most visible antagonist of the Tower series. It's my belief that this book takes place in Roland's universe, but far away, possibly across the sea. Besides Flagg, it also features two characters named Thomas and Dennis, all three of whom are mentioned in the next book:

The Drawing of the Three - Another Tower novel, picking up where the Gunslinger left off.

The Stand - I see this as a followup to Eyes of the Dragon, in terms of Flagg's story. In my opinion, the villain of this story is none other than a human twinner of EotD Flagg, who was flipped into by his Mid-World counterpart, explaining his hazy memory and suddenly-acquired magical powers at the start of the book (in essence, he has become possessed). He adopts the name Randall Flagg, but is defeated and teleports away at the end.

The Waste Lands - Now when readers meet a denim clad sorcerer with the initials R.F. in Mid-World, Flagg will be recognized immediately. This book also introduces the concepts of the Guardians, specifically the Turtle, who plays a very indirect role in the beginning.

It - Said Turtle also appears in this book, playing a slightly more direct part in the narrative. Hopefully, when remembering the concept of the Turtle guardian explained in the last book, a giant space Turtle creator that battles It will seem a lot less random and absurd.

Wizard and Glass - The Turtle also makes a small cameo in this book, when he speaks to a young Roland in a crystal ball induced vision, so by this point the reader is well familiarized with our friend the Turtle. Sprinkled throughout this book are the first mentions of a figure called the Crimson King. When asked who the Crimson King is at the end of the book, Roland replies that he doesn't know. And neither do the readers, until:

Insomnia - This novel introduces the Crimson King in full, and what he stands for. It also introduces Patrick Danville, prophesied to play an important part in the matter of the Dark Tower.

The Little Sisters of Eluria - This is a short story about Roland that takes place not too long after the flashback that makes up most of Wizard and Glass, so I think now is a fine time to see that part of Roland's life.

'Salem's Lot - This book introduces vampires and Father Donald Callahan, both of which play an important part in the next book:

Wolves of the Calla - Now when readers meet Father Callahan for the second time, it'll be like picking up just where the Lot left off.

Hearts in Atlantis - This book works well in conjunction with the previous DT novel, both of which explore breakers and the Crimson King's plot to destroy the Tower.

Song of Susannah - Things are quickly drawing to a climax.

Everything's Eventual - The short story introduction of another Breaker who appears in the last book.

The Mist - Another short story, this one focuses on the monsters found in the void between the worlds, setting the stakes for the destruction of the Dark Tower.

Black House - This novel happens more or less concurrently with the last DT book. Jack Sawyer from the Talisman returns to delay the Crimson King's plot long enough for the cavalry (Roland of Gilead and his gunslingers) to save the day. Exciting stuff.

The Dark Tower - This is where it all comes together.
So, hopefully some people will find this as helpful as I did. There's no right way to read this series and all the books that connect to it, but I enjoy having everything line up in a narratively pleasing way, and I think others may get some enjoyment out of this list.