ნახევარი საათი წინ შემხვდა, ღრმად მოხუცი
ვიდექი და მოდიოდა ჯოხით, გავბედე და გამარჯობა მეთქი
გაგიმარჯოსო
შემომხედა, შენ ის არ ხარო (სახელი) და გამიღიმა გულით
და მეთქი ან ახლა ან არასდროს და თქვენთან რა ხანია ბოდიში მაქვს მოსახდელი
ჩუმადაა. მეთქი ბავშვობაში მომხდარის გამო, ძალიან ვწუხვარ მაგაზე–თქო
ყველაფერი ხდებაო...
მხარზე მივეფერე ოდნავ და გაიარა...
შეცვლილა, აღარაა უკვე ის მებრძოლი და მჭექარე მოხუცი
, წყენაც ,,სხვანაირი იცოდა", ამიტომ, თორემე დედა ვისთვის არ შემიგინია/შეუგინია
მეც მოვიცილე ტვირთი და კაცმაც მიიღო ბოდიში
მაგრამ მაინც განვიცდი
და იმიტომ ვწერავ ამმ პოსტსა, ეგრეა, სიტყვა რომ გაფრინდება მერე...
This post has been edited by anaana123 on 26 Jul 2017, 12:42