გადაკითხვის რეჟიმში ვარ და ძირითადად ქართულს ვკითხულობ.
თავსაფრიანი დედაბერის წაკითხვის შემდეგ თუ ადამიანს ცრემლი არ წამოუვა, ეგეთი ადამიანი არც არის ადამიანი!
ძალიან მაგარი რამეა, აი ქართული ლიტერატურისთვის კი არა, ზოგადად მსოფლიო ლიტერატურისთვის არის ძალიან დიდი რამე!
შედეგ ეს შელოცვა რადიოთი გადავიკითხე, რომელიც აბიტურიენტობის დროს გავიარე და არ მახსოვდა კარგად.
ჰოდა, ვაპირებდი სანამ მაგ წიგნს წავიკითხავდი იმ ქვეყანას, რომელსაც კლდიაშვილი და ლორთქიფანიძე ჰყავს თამამად შეუძლია თქვას, რომ პროზაში თავის ერთი აგური დადო მსოფლიო ლიტერატურის იმ დიდი კოშკის მშენებლობის დროს-მეთქი, მაგრამ ვეღარ დავწერ.
ტიპიური ქართული პათეტიკური ###ობაა
სწორედ მსგავსი ზღაპრები ღუპავდა ამ ქვეყანას და კიდე დაღუპავს.
ევროპა და ამერიკა რომ გააკრიტიკა თავისი ჭკუით, იმენა დასავლეთი გარყვნას გვიპირებსო იბაზრა ტიპმა )))
წარმართ საქართველოს რომ ეყრდნობოდენ ჩვენი მწერლები, ეგ კაი მიგნებაა და დასაფასებელიცაა.
რაც მომეწონა სახელი ელია <3