წარმავალი სიამოვნებაა, თან სხვისი უბედურების ხარჯზე. სხივის უბედურების ხარჯზე როცა არაა, მაშIნაც ###ობაა წარმავალი სიამოვნება.
რამდენჯერ განგიცდია წარსულში წარმავალი სიამოვნება, მაშინ ხომ გისწორდებოდა, მაგრამ ახლა ხომ აღარ გაქვს ის სიამოვნება, ის სიამოვნება წარსულში დარჩა და წარმავალი იყო.
მარადიული ნეტარება და სიამოვნება არის როცა რაიმეს მიღება კი არ გჭირდება სიამოვნებისთვის და რომელიც წარმავალი იქნება, არამედ მუდმივი რომ არის, როცა შენს ნაწილად იქნცევა სიამოვნება რომელიც არასოდეს მოგშორდება, ისევე რომ იქნება სიამოვნება შენი ნაწილი როგორც ხელია შენი ნაწილი. ოღონდ მარადიული ნეტარება არ იქნება შენი ხელივითაც წარმავალი, მუდამ იქნება შენი. სამუდამოდ შენთან დარჩება და სამუდამოდ მისით მოცული გახდები.
ახლა შეჭამ ქათამს და გაგისწორდება, ან საფსამებს უხახუნებს ორი ადამიანი და გაუსწორდებათ, მაგრამ სულ მაგას ხომ არ გააკეთებ, სულ ხომ არ ჭამ ან სულ ხომ არ ისექსავებ, როცა მაგათ არ იზამ ხომ არ იქნები გასწორებულში. და როცა ღვთაებრივი ნეტარებით აღივსები რომელიც მარადიულია, როცა უკვე გაქვს ნეტარება, აღარ დაგჭირდება ძიება წარმავალი ნეტარებებისა, როგორიც საფსამავების ხახუნი, ან სიცოცხლის გაყბისძირებაა, როცა გაქვს უკვე, თან უმაღლეს ფორმაში და სამუდამო ნეტარება, ამ წარმავალ ნეტარებებში მერე რაღა დაგრჩენია? ხოლო თუ მხოლოდ წარმავალ ნეტარებებზე ფიქრობ, ეგ მუდმივი არაა მატერიალურ სამყაროშიც, შესვენებებიია საჭირო, ელემანტარული 500 კილო გახდები სულ ქათმის ჭამით, შესვენებიბს საჭიროებს ეგ სიამოვნება. და ბოლოს მაინც მოკვდბი და ჯოჯოხეთში არ იქნება სიამოვნებები. მიზანი სასუფევლის დამკვიდრებაა ჭეშმარიტი ქრისტიანისთვის და ნეტარებაში ყოფნა და არა ის საშუალებები რასაც ეკლესია თავაზობს მერევლს. ეგ მიზანი კი აარა საშუალებებია იქ მოსახვედრად. და ქათმის ჭამით და საფსამავების ხახუნით არა მგონია სასუფევლის დამკვირდება ხდებოდეს. ჭეშმარიტი სიმდიდრე არა მატერიალური სიამოვნებები, არამედ მარადიული სულიერი ნეტარების მოპოვებაა.