lejavaეს რა არის?
ახლა კიდევ ერთი საინტერესო იარაღი -
კუკრი, (კჰუკრი, კუკური )
კუკრი ლეგენდარული იარაღია...
ეს ნეპალური ხანჯალია, რომელსაც რჩეული დანაყოფი - გურკჰები ატარებენ.
გურკჰები ერთგვარი სპაცნაზია, რომელთა შესახებ ლეგენდები დადიოდა. ისინი უძველესი დროიდან ფლობენ საბრძოლო ხელოვნებას, რომელსაც კუკრი შეარქვეს - ეს არის მთელი რიგი ილეთები, რომელშიც მთავარი როლი ნეპალულ ხანჯალს - კუკრის ეკუთვნის...
ინგლისელებმა კუკრის ძალა პირველად მაშინ შეიგრძნეს, როცა ნეპალის დაპყრობა გადაწყვიტეს, თუმცა კი უშედეგოდ.
ბოლოს იმით დამთვრდა, რომ ბრიტანელებმა გურკჰები თავის არმიაში მოიწვიეს...
ანუ -
ახლა უკვე გურკჰები ნეპალელი კომანდოსები არიან, რომლებიც 19 საუკუნიდან ბრიტანეთის რეგულარულ არმიაში ირიცხებიან - და მონაწილეობდნენ ბრიტანთის მიერ წარმოებულ ყველა ომში
გურკჰები მეორე მსოფლიო ომშიც გამოირჩეოდნენ მამაცობით და სწორედ მათი დამსახურებაა რომ მეორე მსოფლიო ომში ინდლისელებმა ბირმაში და ტუნისში გაიმარჯვეს 1943 წელს. გურკჰებს იმდენად დიდი რეპუტაცია აქვთ, რომ 1982 წელს ინგლის-არგენტინის კონფლიქტის დროს ფოლკლენდის კუნძულებზე, როცა მოწინააღმდეგემ გაიგო, რომ ბრიტანეთმა გურკჰები ჩამოიყვანაო - მხოლოდ ეს ცნობა აღმოჩნდა საკმარისი, რომ მებრძოლეები ჯგუფ ჯგუფად ბარდებოდნენ ტყვედ ინგლისელებს.
სავარაუდოდ გურკჰებს ასეთი სახელი ამ იარაღის გამო დაექვათ.
გურკჰების ხასიათი მეტად სანტერესოა,
ისინი გამოირჩევიან ამაყობით და ძლიერ თავშეკავებული ხასიათით.
მათი გამოყვანა მწყობრიდან და გაბრაზება მეტად ძნელია, ისინი არასოდეს ამოიღებენ კუკრის უმიზნოდ, და თუ ამოიღეს - ვაი იმისი ბრალი, ვისაც გაუქანებენ. ერთი დარტყმით გურკჰი დათვს კლავს.
გარდა ამისა გურკჰები კამიკაძეებივით არიან - ან იმარჯვებენ ან კვდებიან. სხვა გზა მათთვის არ არსებობს.
ისინი გამოირჩევიან დიდი გამძლეობით და ისეთი ტკივილის ატანა შეუძლია, რომელიც სხვა ნებისმიერს შოკში ჩააგდებდა.
და რაც საინტერესოა - გურკჰები - ერთი შეხედვით არიან დაბლები - გამხდრები - პატარა ბიჭებს მოგაგონებენ...
კუკრის დაშნას აქვს დამახასიათებელი და უნიკალური ფორმა - მას "შევარდენის ფრთებს" უწოდებენ - «крыла сокол - რომელსაც აქვს ნაჭდევი შიდა მხრიდან. მისი ასეთი ფრომა დარტყმის ძალას ისე ანაწილებს, რომ ამ წონის სხვა იარაღთან შედარებით დარტყმის ძალა 17-ჯერ იზრდება. ანუ ხანჯლის მახვილი უფრო მძიმეს სახელურზე - ეს კი სიმძიმის ცენტრს ანაწილებს მახვილისაკენ და დარტყმისას მთელი ძალა სიმძიმის გამო მახვილისკენ მიდის.
მეორე საიდუმლო - ეს რა თქმა უნდა თავად მახვილის მასალაა.
ცნობილია, რომ კუკრი ერთი დარტყმით ჭრის 20 დიამეტრის ხეს და იშვიათად ბლაგვდება.
Длина кукри (мм): 323.9
Длина клинка (мм): 203.2
Длинна рукояти (мм):120.7
Толщина обуха (мм): 6.4
Сталь клинка: Carbon Steel, зонная закалка.
Материал рукояти: латунь, Рог.
Материал ножен: Кожа
ითვლება, რომ კუკრი წარმოიშვა ბერძნული კოპისიდან და ის მოხვდა ნეპალში ალექსანდრე მაკედონელის ლაშქრობის შედეგად. 4 საუკუნეში ჩვ. წ-ა-ღმდე. შემდგომ ის სიგრძეში დაპატარავდა და ხმლიდან ხანჯლად გადაიქცა. არსებობს მისი წარმოშობის მეორე ვერსიაც - ფიქრობენ, რომ ის აფრიკიდან საბერძნეთში მოხვდა 6 საუკუნეში ჩვ/წ/-აღმდე, იქიდან კი გავრცელდა ბალკანეთში და შუა აზიაში.
ყველაზე ძველი კუკრი ინახება ნეპალის ნაციონალურ მუზეუმში და თარიღდება 14-15 საუკუნით.
http://emigration.russie.ru/news/9/7352_1.htmlhttp://russwords.narod.ru/RUS/kxukri.htmlთავისი აგებულების წყალობით კჰუკრი შეიძლება უამრავი მიზნისთვის გამოვიყენოთ - იგი ძალზე პრაქტიკულია.
კჰუკრი იაპონურ კატანას ჰგავს - იგი ფართოდ გამოიყენებოდა მეორემსოფლიო ომშიც და სამხედროების შეიარაღებაში შედიოდა
იგი დღესაც რჩება სამხედროების შეიარაღებაში.
არსებობს კჰუკრის რამდენიმე სახეობა - ანგ-კოლა, ჩიტლანგი, პანავალი, სირუპატი და სხვ. ნეპალში არსებობდა ცალკე მჭედლები - კამი, რომლების ამ იარაღს ა,ზადებდნენ და მისი დამზადების საიდუმლოს თაობებს გადასცემდნენ.
კჰურკი დაახლოებით 40 სმ სიგრძისაა, თავად დაშნა 30 სმ-ია. სისქე 1 სმ, მასა 750 გრამია, და სიმძიმის ცენტრი გადანაცვლებულია წინ რაც საშუალებას აძლევს, რომ დარტყმისთვის დიდი ძალა არაა საჭირო.
უკან გურკჰების ემბლემაა...
* * *
აჰაა,
მოვედით შორეულ აღმოსავლეთში და წავედით ახლა იაპონიაში...
იაპონური ხმლებიროცა სამურაების ხმლებზე ვსაუბრობთ, საინტერესოა ხმლების დამზადების ტექნოლოგია ძველ იაპონიაში -
არსებობს ხმლების დამზადების ტექნოლოგიების ეპოქების კლასიფიკაცია -
16 საუკუნემდე უწოდებდნენ კოტოს ეპოქას, მე-17 საუკუნემდე ეწოდებოდა სინტოს ეპოქა, 1781-1876 წწ -ს - სინსიტოს ეპოქა, და თანამედროვე ხმლების დამზადების ტექნოლოგიას ეწოდება გენდაიტოს ეპოქა. არსებობდა მოსაზრება, რომ ძველი ხმლების ტექნოლოგიები ბევრად უკეთესი იყო - ყურადღება ექცეოდა მეტალის ტექსტურას და ფერს (ძიტეცუ). კოტოს ხმლებს დაშნა მუქი ნაცრისფერი აქვს, სინტო და სინსიტოს კი ნათელი და ღია ფერის. კოტოს საუკეთესო ხმლებს (კამაკურას პერიოდის ხმლები) - დაშნას ზედაპირი ხავერდოვანია.
შეადარეს ძველი და ახალი ხმლები - ჩაატარეს ხმლების გამოცდა ბამბუკის შეკვრაზე დარტყმებით- თუ რომელი იყო უკეთესი, აღმოჩნდა, რომ კოტოს ხმლები იბლაგვებოდა, სინტოს ზედაპირი იქერჩლებოდა ხოლო სინსიტო და გენდაიტო არ ზიანდებოდნენ. ანუ ახალი ხმლები ხარისხით სჯობდნენ ძველებს.
იაპონიაში ძირითადად იყო ცნობილი 5 პროვინცია სადაც ხმლები იწრთობოდა.
საუკეთესო იყო ბიძენის პროვინცია დედაქალაქი - ოსაფუნე.
დღეს დამზადებულ სამურაის ხმლებს იაპონაში აძლევენ თავის პასპორტს -
Паспорт выдает японское общество сохранения искусства мечей (Nihon Bijutsu Token Hozon Kyokai).
იაპონური ხმლების ტექნოლოგიაში იყო ბევრი საიდუმლო. მაგალითად ხმლის დაშნას გამოდნობისას გამოიყენებოდა ადგილობრივი ქვიშა - სატეცუ.
С древнейших времен японские кузнецы использовали при производстве металла для мечей местные железистые пески «сатецу». После обогащения промывкой в воде, отделяющей пустую породу, сырье обычным порядком пережигалось в сыродутной печи, образуя железную крицу. Затем крицу разрубали на отдельные мелкие куски и снова пережигали в печи. Железные куски науглероживались с поверхности, образуя железно-стальной композит — сырцовую сталь с высоким содержанием углерода.
Эту крицу сырцовой стали, называемую «оросиганэ», расковывали в пластину, закаливали в воде и раскалывали на куски, после чего производили сортировку кусков по качеству, определяя его по виду излома металла.
არსებობდა იაპონური დაშნის გამოდნობის კიდევ ეთი მეთოდი ე.წ. თათარ-ღუმელებში. ეს მეთოდი მანჯურიიდან შემოვიდა იაპონიაში 7 საუკუნეში. ფოლადის დნობა მიმდინარეობდა რამდენიმე დღე. და ღებულობდნენ დიდი მეტალურ მასას ე.წ. "კერა"-ს.
в результате использования «татара-процесса» за одну плавку получили 5 тонн металла нескольких сортов, сплавленных в одну массу, называемую «кера». Примерно половину массы «керы» составляла высокоуглеродистая сталь с содержанием углерода до 1,5 %. Другой сорт под названием «дзуку» был чугуном обычного состава.
შემდეგ ამ მასა ანაწევრებდნენ და მისგან უკვე ადნობდნენ ცალკე ხმლებს. და მეტალის წრთობა ხშირად ხანგრძლივად მიმდინარეობდა.
ეს პროცესი დეტალურადაა აღწერილი აქ -
http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D0%B5%...%BA%D0%BE%D0%B2სამურაის ხმლების ზედაპირზე აღინიშნება სიგრძივი ზოლი - ჰამონი - მაღალი ხარისხის ხმლებზე ამ ზოლს ორნამენტის ფორმა აქვს (დამასკური ფოლადის მსგავსად). მას იაპონელები ჰადას უწოდებენ.(რაც კანს, ტყავს ნიშნავს). არსებობს ოთხი ტიპის ჰადა:
"მასამე-ჰადა", "იტამე-ჰადა", "აია-სუგი-ჰადა"(ტალღოვანი ზოლებია), და "მოკუმე-ჰადა"( რაც იაპონურა დნიშნას მეტალის ხეს).
კატანაКатана (яп. 刀) - ორხელიანიმოხრილი იაპონური ხმალი 95—120 სმ ის სიგრძის - ორხელიანი ნიშნავს რომ მისი ხელში დაჭერა და გამოყენება ორი ხელითაა შესაძლებელი (დაშნა 68 სმ-ია) - მოკლე ხმალ - ვაკიძასთან ერთად შედიოდა სამურაის აღჭურვილობაში.
Катана, XVI—XVII века
იაპონური ხმლების შესანახ სადგამს კატანაკაკე ეწოდებოდა.
კო-კატანა - ეს იგივე კატანაა, ოღონდ უფრო მოკლე - ასევე სამურაების აღჭურვილობაში შედიოდა. მას იმაგრებდნენ ზურგზე ან ქამარზე. კატანას დაშნას სისქე 5 მმ-ია, თვითონ დაშნა კი ბრიტვასავით მჭრელი იყო. იწონის კატანა 1- 1,5 კგ.
ჰამონი (ზედაპირი) ტალღისებურია.
უძველესი კატანები ირთვებოდა ორნამენტებით და ინახებოდა ოჯახებში, როგორც გვარის რელიქვია. ცნობილია ოსტატი მეი-ს კატანები, რომელზეც ამოტვიფრულია მისი დაღი.
კატანას მჭედლები
კატანას შემადგენელი ნაწილები
კატანას სახელური
კატანას სადგამი
ორხელიანი კატანა
This post has been edited by აღასპერი on 18 Dec 2007, 17:59