Bermuxa
Super Member
ჯგუფი: Members
წერილები: 433
წევრი No.: 219
რეგისტრ.: 18-July 01
|
#58892286 · 21 Feb 2022, 06:16 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
ერთხელ მამა ბატონმა პურზე გამგზავნა, პატარა ბიჭი ვიყავი მაშინ. პურის მაღაზია სულ ახლოსაც გვქონდა, მაგრამ ზოგჯერ ცოტა მოშორებით, მახარაძის ქუჩაზე მივდიოდით, თონე იყო იქ და კარგ ქართულ პურს აცხობდნენ. საერთოდ, სამ პურს ვყიდულობდით, მაგრამ ამჯერად ერთი პურის მოტანა დამავალეს.
მივედი თონესთან და რიგში ჩავდექი, პურს ფანჯრიდან ყიდდნენ და რიგი ქუჩაში იდგა. ისე, უნდა იცოდეთ, რომ კარგ ცხელ თონის პურს ურიგოდ ვერ იყიდით. ამ რიგში დგომა დიდი სიამოვნებაა, ნიავი რომ დაუბერავს, პურის სურნელი მოაქვს, დგახარ ამ სუნით გაბრუებული და შემდეგ დაბერვას ელოდები. მე ისეთ ადგილას ვდგებოდი, თონე რომ დამენახა. მეპურის პურის ჩასაკრავად ჩაყუდების მომენტს ვერ გამოვტოვებდი. მისვლისას უვკვე ჩაკრული რომ დამხვედროდა პური, ჩემს რიგს გავუშვებდი და შემდეგ ჩაკვრას ველოდებოდი. მიხაროდა, როცა მეთონე თონიდან თავს ამოყოფდა და მის გაწითლებულ და ოფლიან სახეს დავინახავდი. ვინმე სხვა რომ დამენახა სიცხისგან ასე გაწითლებული და გახვითქული, აუცილებლად შემეცოდებოდა. მეპურის ხელახლა დანახვა კი რატომღაც ძალიან მახარებდა. ერთი, ალბათ, იმიტომ, რომ მიხაროდა, თონეში რომ არ ჩავარდა და თავის ამოყოფა შეძლო. მეორეც, ალბათ, იმიტომ, რომ ჩემ წარმოდგენაში, დიდი ოსტატობით აკეთებდა რაღაც გმირულ საქმეს და ამიტომ სიამაყის და ღირსების გრძნობა ფარავდა ჩემში სხვა გრძნობებს.
ამასობაში რიგმა მომიწია და პურიც ვიყიდე, ბედმა გამიღიმა და ჩემს პურს ოდნავ ნაცარი ეცხო. პურს თონიდან რკინის კაუჭიანი ჯოხით იღებდნენ, ხანდახან პური ამოღებისას კაუჭს წყდებოდა და თონეში ვარდებოდა, ზუსტად ისე, ახალგაღვიძებულს წამოდგომისას რომ შეგამცივნებს და მაშინვე უკან, გაღუღუნებულ და თბილ ლოგინში რომ ჩახტები. პურს ფსკერიდან სწრაფადვე იღებდნენ და გაბერტყავდნენ, მაგრამ ხალხს არ მოსწონდა ასეთი პური, ჩემთვის კი ეს პური იყო საუკეთესო, არა ნაზად ჩაკრულ-გამომცხვარი, არამედ გარუჯული, ფსკერზე ნამყოფი და ნაცარცხებული. კარგია ცხელი პური. ნეტავ ეხლაც თუ არის ის თონე იქ? ისე, მგონია, რომ რომც აღარ იყოს, პურის სუნს ხანდახან მაინც იგრძნობენ ამვლელ ჩამვლელები. მოკლედ, ვიყიდე პური, ყუა პატარაზე მოვაკბიჩე და სახლისაკენ წამოვედი.
პატარობისას უჭმელი ბავშვი ვიყავ. იყო აქედან და იქიდან კოჭების გორება, აბა, ეს ჭამე აბა, ის მიირთვიო. მე კი სულ რამდენიმე საჭმელი მიყვარდა და დანარჩენს პირს არ ვაკარებდი. აი, ხაჭაპური კი ნამეტნავად მიყვარდა. ზაფხულობით სოფელში მაგზავნიდნენ ხოლმე ბებია - დეიდასთან, გასასუქებლად. კარგი მთის ჰაერი იყო და როგორც ჩემი დეიდაშვილი ავთო იტყოდა, გორაკის პირთან ზღვის სამკურნალო ჰაერიც უბერავდა. იქაური შეხედულებით კი, კარგი ჰაერი აშიებს ადამიანს და ასე მოშიებული ბავშვი ყველანაირ საჭმელს შეჭამს. ამის იმედით იყო დეიდაჩემი და ყოველდღე ელოდებოდა, რომ ეს კანონი საბოლოოდ ჩემზეც იმოქმედებდა და შემოდგომაზე სიამაყითა და სასწორზე აწონით ჩამაბარებდა დედაჩემს. ჩემზე კი ამ კანონის მოქმედება მხოლოდ ხაჭაპურის სიყვარულს აძლიერებდა. "ჭამე, ნენა, ჩემი ნენაი თუ ხარ სხვა რამეც ჭამე" შელოცვასავით მიმეორებდა დეიდაჩემი.
მოსაღამოვებისას ბებია და მე დობირადან ძროხებს მოვდენიდით. სახლის ეზოს რომ მივუახლოვდებოდით, იქიდან, სუფთა ჰაერის ზემოქმედებით მოშიებული ჩემი და თამარი დაიძახებდა: "ბებოოო-უუ". ასეთი გრძლად დაძახება ადგილობრივი წესის მიხედვით ხდებოდა და გადაძახილის სახელით იყო ცნობილი. ამ წესის მიხედვით, რაც უფრო გაგრძელებულად და წვრილი ხმით დაიძახებდი მით უფრო შორს გააგებინებდი ადამიანს. ბოლოში დაყოლებული "უუ" ნიშნავდა, რომ დამძახებელი ახლა მოსმენის, ანუ დაყურების რეჟიმში გადადიოდა. კომუნიცაციის ეს საშუალება მთიან გურიაში იმდენად ძლიერი აღმოჩნდა რომ ვერც ტელეგრაფის და ვერც მობილურის გამოგონებამ დღემდე ვერ შეცვალა. "ჰო, ბებო," - გააგონებდა ბებია. "ძროხა მოდენეე?" "კი, ნენა." "მოწველეე?" "აი, ახლა ჩამოვდენით შიგნით და მოვწველი" მერე ბებია ჯორკოს აიღებდა, თამარი ვედროს მოარახრახებდი და იწყებოდა სანახაობა: ჯერ პატარა ხბოს მიუშვებდნენ დედის რძით დასანაყრებლად, ცოტა ხნის შემდეგ დეიდაჩემი დაუძახებდა ბებიას: გამოართვი აწი მაგას, თელათ არ გამოღეჭოს, მოწიწე მაი ბაწარი ელანძე, თვარა ჩემ ბაღანას არ დუუტიებს აფერს და დევიკარქე კაცი. ამას მერე რძის საამური და რიტმული ჩხრიალი მოყვებოდა, თამარი თავის ადგილას, ძროხასთან ახლოს დგებოდა და მოუთმენელი ფეხების ბაკუნით და ცმუკვით ელოდებოდა ბებიის ნიშანს, ბოლოს ბებია დაუძახებდა: სადაა შენი სტაქანი? თამარი მაშინვე თავის ჭიქას გაყოფდა ძროხის ქვეშ და ბებია შიგ ჭიქაში ჩაუწველიდა რძეს. რძე იყო თბილი, ქაფიანი და დამბნედავსურნელიანი. პირველი ყლუპი ყოველთვის ნაჩქარევი იყო და ამიტომ ცოტა ტუჩზეც ჩამოეღვრებოდა, მეორე ყლუპიდან უკვე თანდათან მშვიდდებოდა და საბოლოო ყლუპი, კაცები რომ დიდ ყანწს სვამენ, იმდენ ხანს გრძელდებოდა. დასასრულს ჭიქის ბოლო წვეთს ენაზე დაიწვეთებდა, ცოტა ხანს შეფიქრიანებული სახით დააგემოვნებდა და თეთრულვაშიანი კმაყოფილი ღიმილით ბებოს მოახსენებდა: დღეს კარგად უბალახიაო. ბოლის ძროხასთან ისევ ბოჩოლას მიუშვებდნენ რითაც მეორე ძუძუმტეც ემატებოდა სამყაროს ბედნიერ არსებათა რიცხვს. სათანადო ხაზირის მერე, დეიდას პირდაპირ ჩემ თვალწინ ამოჰყავდა თოვლის გუნდებივით ლამაზი ჭყინტი ყველი. ამის მერე ხაჭაპურის ჯერიც დგებოდა. კეციდან რომ ცხელ ხაჭაპურს გადმოაგდებდნენ, იმას შეგრილებასაც არ ვაცლიდი, ისე ჩავიდებდი ხოლმე პირში. ყველს რომ კბილებით ჩავიჭერდი, ხელით ხაჭაპურს ნელ ნელა შორს გავწევდი რომ ყველი რაც შეიძლება დიდზე გაწელილოყო, მერე კი, თოკივით გაკიდულს, შესრუტვითა და ტუჩების ცმაცუნით ისევ პირში მოვიქცევდი. ბოლოს ხაჭაპურს მაღლა ავწევდი, ისე რომ გახსნილი ნაწილიდან გამოჟონილი რძე პირდაპირ დაღებულ პირში ჩამწვეთებოდა. ოღონდ მეჭამა რამე და ვინ იყო უბატონოდ ხმის გამცემი.
ჰოდა, მოვდივარ მახარაძის ქუჩაზე, ვციცქნი ხმელაი პურს* და თან დეიდაჩემის ამოყვანილი ჭყინტი სულგუნი მელანდება. ისე ვიყავი ამ ფიქრებში წასული რომ გზაში რაღაც წითელს შევეჯახე, რომელმაც შეჰკივლა და ნაცრისფერი თვალები მომაჭყიტა, მე კი დაბნეულობისაგან ხმაც ვერ ამოვიღე. ბოლოს, როგორც იყო, სახლში მივედი, მამა ბატონს ხურდა დავუბრუნე, ის კი მეკითხება: "პური, პური სად არის?" მარჯვენა ხელი გავუწოდე, პური მინდა მივაწოდო და ჰოპ… სადღაა პური, ხელში ერთი ციცქნა ყუაღა მიჭირავს. უცბად მივხვდი ყველაფერს და საშინლად შემრცხვა. ბოდიში მაინც მომეხადა იმ წითელკაბიანისთვის. * * * აბა ვინ იცის (ახსოვს) რატომაა ეს წერილი ამ თემაში და საერთოდ
|