გვერდი იყო "დორიან გრეი" სადაც გავიცანი 35 წლის ქალი
21-22 წლის ვიყავი. სამჯერ შევხვდი...
მერე როგორც ხდება ხოლმე დავიშალეთ, ჩემი ### ხასიათის გამოც.
2 თვე გრძელდებოდა მიმოწერა მაგრამ ზაფხულში დასასვენებლად რომ წავიდა ავირიეთ რა.
მაგარ თავბრუს ხვევაზე ვიდექი იმდენად იმოქმედა წიგნზე საუბარმა.
რავი, რავი... ეს დედა#####ული საუბრები რომ არა ჩემს გულს ვერაფერი გაატოკებდა.
მეც არ ვიცი წიგნების ჯგუფებში/გვერდებში როგორ ვიცნობდი ხალხს, ახლა მგონია რომ ვერ შევძლებ
დიდი ხანია ფეისბუქთან არ მქონია თან შეხება და ძალიან უცხო გარემო გახდა.
ჩემი ემოციური კარგიც #####ან
ინტელექტზე ვანძრევ
მინდა გითხრათ რომ, ურთიერთობის უმეტესობა დავიწყე ონლაინით და რომელიც ისე დავიწყე იყო მყარი და ახლაც მოუხედავად ბევრი პრობლემებისა რაც თავს მახვევია, ვთვლი რომ ყველაფრის ახლიდან დაწყება და გამოსწორება შეიძლება, უბრალოდ გადაიაროს ამყლეობამ , ადამიანი ვერ მინახავს ისეთ პანიკებში არიან ამ ვირუსის გამო.
ივნისიდან მეშველება, ოფიციალურად ხსნიან გასვლის სეზონს
ვაფშე არ მეამაყება ჩემი ### ცხოვრება (ქალებითან ურთიერთობის მხრივ) ვერც ერთ ურთიერთობაში სიმშვიდე ვერ მოვიპოვე და უფრო მეტი პრობლემა მომიტანა.
თან ყველაზე ###ობა ისაა, რომ მარტივი გზა არასდროს ამირჩევია და ვინც იყო ჩემს ცხოვრებაში ყველა განსხვავებული იყო.
,
ძალიან ხშირად მიფიქრია რომ არ მქონდეს ასეთი გული და ###ზე მეკიდოს მაგრამ სადააა... თავს ზემოთ ძალა არაა და აქ მონდომებაზეც არაა, უბრალოდ ეგეთი ვარ და ვერ შევიცვლები.
მაგრად მომნატრებია წერა.
ფეისბუქი გავაკეთე წლები მქონდა წაშლილი და ერთი პოსტიც არ დამიდია რაც გავაკეთე ...იქ რა დავწერო ეგეც არ ვიცი.
ხალხმაც ტვინი გაბურღა სტანდარტული მოკითხვებით, რომელიც უხერხულობის განცდას მიქმნის როცა არ ვიცი რა ვუპასუხო.
შეიძლება არასწორი თემა ვნახე სადაც ეს დავწერე, დაიკიდეთ