აბა, ამ ტექსტს თუ თარგმნით გასაგებ ენაზე
რთული არ არის
აუცილებელია დავეთანხმოთ კანტს იმაშ ი, რომ „ ვაზროვნებს “ -ს უნდა გააჩნდეს შ ესაძლებლობა, ჩვენს ყველა წ არმოდგენას ახლდეს თან[1] “ . მაგრამ ნუთუ უნდა დავასკვნათ
აქიდან, რომ „ მე “ მართლაც მყოფ ობს ცნობიერების ჩვენს ყველა მდგომარეობაშ ი და რეალურად ახორციელებს ჩვენი გამოცდილების უმაღლეს სინთეზს? ჩვენი აზრით ასეთი ინტერპრეტაცია კანტის აზრის შ ერყვნა იქნებოდა. რამდენადაც კრიტიკის
პრობლემა de jure პრობლემაა, კანტი არაფ ერს ამტკიცებს „ ვაზროვნებ “ -ის ფ აქტიურ არსებობასთან მიმართებით. პირიქით,
როგორც ჩანს, ის შ ესანიშ ნავად ხვდებოდა არსებობას ცნობიერების მომენტებისა „ მე “ -ს გარეშ ე, რადგან წ ერს: „ უნდა გააჩნდეს შ ესაძლებლობა, თან ახლდეს “ . მართლაც, საუბარია
ცდის შ ესაძლებლობის პირობების განსაზღვრის შ ესახებ.
ერთ-ერთი ასეთი პირობა იმაშ ი მდგომარეობს, რომ მე ყოველთვის უნდა გამაჩნდეს შ ესაძლებლობა ჩემი აღქმა ან ჩემი აზრი
განვიხილო, ჩემის სახით, მეტიც არაფ ერი. თუმცა, თანამედროვე ფ ილოსოფ იის ერთობ სახიფ ათო ტენდენციას (ასეთი ტენდენციის ნიშ ნები შ ეგვიძლია შ ევნიშ ნოთ ნეოკანტიანობაშ ი,
ემპირიოკრიტიციზმსა და იმ ინტელექტუალიზმშ ი, რომელიც
ბროშ არისთვის არის დამახასიათებელი) წ არმოადგენს სწრაფ -
ვა რეალიზებისკენ შ ესაძლებლობის პირობებისა, რომლებიც
კრიტიკის მიერაა განსაზღვრული[2]. სწ ორედ ამ ტენდენციას
მივყავართ იმასთან, რომ ზოგი ავტორი სვამს კითხვას, რა შ ეიძლებოდა, რომ ყოფ ილიყო „ ტრანსცენდენტალური ცნობიერება
“ . თუ კითხვებს ამ ცნებებით დავსვამთ, ბუნებრივი იქნება მისვლა ამ ცნობიერების წ არმოდგენამდე - რომელიც ემპირიული