ლექსები სამშობლოზე!.... - თბილისის ფორუმი

Printable Version of Topic
Click here to view this topic in its original format

თბილისის ფორუმი > პოლიტიკა > ლექსები სამშობლოზე!....

Posted by: bocmani 27 Mar 2009, 11:58

მოკლედ ყველა ვდგავართ და ჩვენს ქვეყანაზე და მის მომავალზე ვფიქრობთ, ვდაობთ, ვბჭობთ!

ამასობაში გამიჩნდა იდეა რომ დავდოთ სამშობლოზე ლექსები, მშვიდობაზე, ომზე, ვაჟკაცობაზე, თავგანწირვაზე!.....

დაე ეს იყოს ყველზე მშვიდობიანი თემა ამ განყოფილებაში!....

მე დავიწყებ ჩემი მეგობრის მიერ დაწერილი ლექსით....
არაა პოეტი, თუმცა დაწერა ის რასაც ფიქრობდა და გრძნობდა!

ლამზი, ღამის თბილისი მინდა
მისი ლამაზი კაშკაშა მთვარე!
ჩვენი მთაწმინდა ლურჯი და წმინდა
მუდამ ვეფერო ჩემს ქალაქს მინდა
ისევ გაბრწყინდეს მზე მმისი მინდა
მშვიდობა მინდა! მშვიდობა მინდა!
წყნარი დუდუნი მტკვარისა მინდა
ლამაზი ქუჩა და სახლი მინდა.
ზარბაზნის ზალპით ჩამონგრეული,
ჩემი სამშობლოს ნახვა არ მინდა!
განა ბევრს ვითხოვ?!
მშვიდობა მინდა! მშვიდობა მინდა

ალექს, კაი კაცი ხარ ძმა!

პ.ს. მოდერ მიაქციე ყურადღება ამ თემას ძმურად რაააა!.....

პოსტები ლექსების გარეშე წაიშალოს.....

შეურაცხყოფაზე ეგრევე ვორნს არა მაგრამ დედის ამადუღებელ გინებას გამოვუშვებ!

ვინც არ უდნა იყოს ის!

მოკლედ ხალხნო და ჯამაათნო, დავწეროთ ლექსები!

სულს გაიხარდება!

Posted by: levan_s 27 Mar 2009, 12:19

bocmani

კაი კაცი ხარ შენ, გაიხარე ამ თემის გახსნისთვის!

სამშობლოს ჩემსას იშვიათად უგრძვნია შვება,
საყიალოა თავისობას ის რადგან სხვების.
მას დღემდე ბევრი სისაძაგლე შესძინეს სხვებმა;
იგია, მოკლედ, საკუთარი სიკარგის მსხვერპლი.

მუხრან მაჭავარიანი

რარიგ კარგია, სამშობლოვ,
შენი მტკვარი და რიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...

ორ ზღვათა შუა მდებარე
ბრწყინავდა კავკასიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...

სულ მაღლა გორის ციხეა,
სულ დაბლა ძველი სიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...

დაბლით კოლხიდის ველია,
მაღლიდან დგას ბახტრიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა....

გალაკტიონ ტაბიძე

Posted by: dimaopena 27 Mar 2009, 12:21

კეთილდღეობის სტრიქონის წერას არ უნდა დიდი ფული
ერთმა ქაღალდმა ასე წაბილწა დედამიწაზე სული
შემოელევათ წამსვე უსკდებათ ინფაქტებისგან გული
მაგრამ აზრშიდაც გონებაშიდაც სულ ფული ფული ფული
რა არის ნეტა ეს ფენომენი რომ მოდებულა სენივით ხალხში
კარგი საქმისთვის ცოტაა ძაან ცუდი ოხრად მთაში და ბარში
რომ გაუტოლდა ნეტარ გრძნობებსაც რომ შეაფურთხა სიყვარულს თვალში
და რომ სინდისიც პატიოსნებას მოხარშა ერთად
ეშმაკის კასრში
გარეთ კი ცივა უბერავს ქარი
მოდის პატარა გზის მათხოვარი
პურისთვის უნდა მას ერთი ლარი
ავადმყოფ დედის პატრონი არის
ცივა პატარას ძალიან ცივა
ვინ იცის სახლში ის როდის მივა
თუ ფული არ გაქ შეჭამე თივა
ვიღაცა დასცინის აჩერებს ნივას
ქრთება პატარა ქრთება ძალიან
ნივაში ვიღაც ბოზი ქალია
წადი მოკალი ან მოიპარე
ფური რომ არ გაქ შენი ბრალია
ყმაწვილის ფიქრში იღვიძებს გრძნობა
გრძნობა ველური და ცხოველური
იღვიძებს ბავშვში შური და მტრობა
არავინ უთხრათ მას საყვედური
ქალმა ჩაისვა ის მანქანაში
გაათბო კარგად მოელაქუცა
შენი სახელი მითხარი ბიჭო
ბიჭი სირცხვილით მე ვარ ქაქუცა
გინდა რომ ფული ვიშოვოთ ერთად?
გინდა რომ დედას პური წაუღო?
მაშინ წამოდი შენ ჩემთან ერთად
ვინმეს საფულე რომ ამოუღო
დროა ისწავლო შენ ფულის გემო
დრო ისწავლო რანაირია
ქალმა ჩახედა ყმაწვილს თვალებში
თვალები უკვე სხვანაირია
კეთილდღეობის სტრიქონის წერას არ უნდა დიდი ფული
ერთმა ქაღალდმა ასე წაბილწა პატარა ქაქუცას სული.

Posted by: Codex 27 Mar 2009, 14:28

გენიალური თემაა,
სა9აპრილო

ესეც ჩვენი სუფრიდან - დედა სამშობლოს!

motherland

ნუთუ გაგეხსნა ვენები დედა სამშობლოვ?
მომეცი ნება დავეწაფო შენ ძარღვებს
და მოვითხვარო ჩემი უძღები ტუჩები
შენი მრავალნაწოვი სისხლით...

მე პატარა და უსაშველო ვარ
იმისთვის,რომ მსურდე
მაგრამ დიდი და ნოყიერი
იმისათვის, რომ შემჭამო...

მაგრამ არა,

შენ დედა ღორიც არ ხარ საქართველოვ,
შენ ჭაობი ხარ
საყვარელი
მშობლიური ჭაობი
რომელიც გითრევს და გახრჩობს
შენებურად და მშვიდად
იავნანითურთ, მთების ჩრდილქვეშ

მოვა ის დრო და
დამპალ პანტასავით
გადმოგიგდებ - ჩემ სიცოცხლეს
სავსეს შენივე
ენით და ჯიშით
ნაწვალებსა და გაყიდულს
შენ საცეცებში - 27 ვერცხლად...

ალალი იყოს...

არ გადაგცდეს ოღონდ
სასულეში და არ დაგახრჩოს
დედა სამშობლოვ - დამღუპველო
ამდენი სიცოცხლისა და ოცნების
შენი ათასწლოვანი მძორისთვის...

Posted by: leopardi 27 Mar 2009, 15:48

რა უნდა ვთქვა საქართველოსსისხლმოწყურებული კოდექსების გოდებებზე...
აბა ჰა, აღსდექით დაჩაგრული კოდექსების სიცოცხლისა და ოცნების
გადასარჩენად - დაასამარეთ ის ათასწლოვანი მძორი საქართველო რომ ჰქვია.

Posted by: silver_ranger 27 Mar 2009, 15:55

მიყვარს ქართულად, მძულს ქართულად,
ვწუხვარ ქართულად, ვმღერი ქართულად,
მადლობა ღმერთს ნება დართულად,
შანსი მქონია არ მომირთხამს ფეხი თათრულად
ვზივარ და ფეხი-ფეხზე მიძევს ეგეც ქართულად,
თარგმნეთ რუსულად, კი ბატონო თარგმნეთ ფრანგულად,
მაგრამ მე მიყვარს, მე მძულს, მე მწამს, მე ვწერ ქართულად,
მე ყოვლად ქართველს ყოველივე მიყვარს ქართული
ამიტომაც ვარ ქართველებთან წელგამართული.
************************************************************************************
საშველს რომ აღარ მაძლევს ხოლმე
მამულზე ფიქრი,
ხანდახან
გულში
ღიმილით ვიტყვი: -
რა ჩემი ჭკუის საქმეა ნეტა,
მამულო ჩემო, გილხინს თუ გიჭირს! -
რომელი მეფე ერეკლე მე ვარ!
ანდა რომელი მსაჯული მისი!
პასუხად მყისვე,
ვითარცა სეტყვა,
ვინც კი და რაც კი არსებობს ირგვლივ, -
იხუვლებს ხოლმე,
იხუვლებს ერთხმად-
ღალატიაო
მაგვარი
ფიქრი!
*****************************************************************************************
"ეს მთა ჩემია! ეს ხე ჩემია!"_
მე ვიმეორებ ყოველ ცისმარზე.
სხვის მიწის ხვეჭა არა გვჩვევია,
ჩვენ საკუთარი ჩვენიც ვიკმარეთ.

"ეს მთა ჩვენია! ეს ხე ჩვენია!"
მე ვიმეორებ ყოველ განთიადს.
თუკი რომ კარგი გადამრჩენია,
ისიც სამშობლოს დროშად ანთია.

სამშობლოს დროშა, როგორც ფოლადი,
ერთი მიზნისკენ ჩვენს გულებს იკრებს...
გულო! მებრძოლებს გაუტოლადდი,
თოფის ლულაზე აწყობდე ფიქრებს!

* * *
მე ვარ საქართველო და ვარ ღმერთო,რა დიდი!
ვარ ქრისტეს ნაწილი,ვარ სისხლად დაცლილი.
მე ცარ საქართველო და ვარ გულში დაჭრილი,
ვარ ცრემლად დაღვრილი,ვარ ომით დაღლილი.
მე ვარ საქართველო და ვარ ცისა და მიწის,
ვარ მუხა აკვნისთვის,ვარ ბუდე არწივის,
მე ვარ საქართველო და ვარ ცამდე აზრდილი.
ვარ პირმშო აპრილის,ვარ წრფელი,ბავშვი ვით.
მე ვარ საქართველო და ვარ გრემი,მარტვილი,
ვარ ჯვარი კრწანისი,ვარ ბევრი ყვავილი.
მე ვარ საქართველო და ვარ თეთრი მანდილი,
ვარ მლოცველ ქალი ვით, ვარ დედა კაი ყმის.
მე ვარ საქართველო და ვარ მტრისთვის შხამი ვით,
ვარ ბასრი ხმალი ვით,ვარ მტკიცე ფარი ვით.
მე ვარ საქართველო და ვარ ძველი,ვაზი ვით,
ვარ ზარი ტაძრისთვის,ვარ რწმენით აღვსილი.
მე ვარ საქართველო და ვარ წმინდა,ხატი ვით,
ვარ ერი ნამდვილი,ვარ ღმერთო,რა დიდი!
**************************************************************************
იმედით ანთია სამრეკლო,
ზარსაც დარეკავს ვინმე.
უმღერს მომავალს მოხუცი
მძლავრად ჩამოკრავს სიმებს.
კვლავ ააჟღერებს სალამურს,
კვლავ გაზრდის დედა გმირებს,
ჩემი სამშობლოს გათელვა
აბა გაბედოს ვინმემ!!!
***************************************************************
ნუ ეძებთ ქებას ხალხისგან,
ვინც ხართ მამულის მხედარი,
კარგი ვაჟკაცის ჯილდოა
მისივე ნამოქმედარი.
*******************************************************
საქართველო ორი არის,
მიწის ზედა,მიწის ქვედა.
მიწის ზედა ეს ჩვენა ვართ
და სამშობლო ჩვენი დედა.
ქვედა ჩვენი წარსულია
და საფლავი წინაპართა,
ვინც სამშობლო შეგვინახა,
მტერმა იგი ვერ წაგვართვა.
მოდი,შევსვათ ერთად ყველამ
ქვედას,ზედას სადღეგრძელო,
ორივე კი ერთად არის
მთელი ჩვენი საქართველო!!!
********************************************************
მადლობელი ვიქნებოდი ღმერთის,
რომ მოეცა ხატვის ნიჭი ჩემთვის,-
დავხატავდი თბილისის ცის ფერებს-
რომ შეხედავ და რომ აგამღერებს,
დავხატავდი ძველი უბნის ქუჩებს,
ლამაზების თვალებსა და ტუჩებს,
დავხატავდი მთაწმინდას და სიონს,
დავხატავდი მზეს და წვიმის ფარდას
ყველა ფერით,მუქი ფერის გარდა.

ამ ოცნებით ვესალმები თბილისს
და ცხოვრების მეცხრამეტე ივლისს.

* * *
მთელ საქართველოს ფეხით მოვივლი,
ჩემს დიდ სიყვარულს და მარად დიადს.
მილიარდებზე არვის გავუცვლი
ამ სიყვარულის ერთ ციცქნა ხმიადს.

ჩემს საქართველოს ფეხით მოვივლი,
მისი ძეგლების ხილვა მწყურია,
მე ყველა კუთხის ღვიძლი შვილი ვარ,
ყველასთვის ოფლი მომიწურია.

ჩემს საქართველოს ფეხით მოვივლი,
არ ვუშინდები მთებსა და ქედებს.
ხან ბულბულების მღერას მოვუსმენ,
ხან მეც ვუმღერებ ღუღუნა მტრედებს.

ჩემს საქართველოს ფეხით მოვივლი,
წინაპართ ქებას მეტყვის ძეგლები.
მაშ ვინ ჩამთვალოს მამულის შვილად,
თუ კი მას ზრუნვით თავს არ ვევლები!
**************************************************************
ჩემი ენა უკვდავების
საბუთია დიდზე დიდი,
მე ამ ენით მამულს ვიცავ,
მე ამ ენით როდი ვყიდი.

ჩემი ენა-ეს თვით მე ვარ,
ჩემი ცით და ჩემი მიწით,
მე ამ ენით ერს და მამულს
ერთგულების მივეც ფიცი.

მე ამ ენით მამულს ვეტრფი,
მე ამ ენით შევთხოვ ზეცას-
წინაპართა სულის ნათელს
შუქის ფრთას ნუ შეაკვეცავს.

ჩემი ენა თუ დავკარგე,
დაიკარგა რჯულიც ჩემი.
სხვაც მრავალიც კარგი მახლავს
ეროვნული თავის მჩენი.

საქართველოს სიცოცხლეში,
ჩვენს ფალავანს უდევს წვილი,
ერთი ათთან გადიოდა
მისი ძალით გამოზრდილი.

ყველა წყაროს გულით ვეტრფი,
უპირველეს კი ჩემს ენას.
მარადისად ო, გამჩენო,
არ მოშალო მისი დენა!
*********************************************************
ზოგჯერ გავიფიქრებ, გავგიჟდე და
ვთქვა, ნამუსგარეცხილი ქალის შვილი ვიყო,
ხშირად შევიგინო, _ ჩემი დედა!..
ტრადიცებიდან გავირიყო.

არვინ გაიკვირვოს, _ შეიძლება,
გაპრანჭულ ლაპარაკად დავიღვენთო,
თმა გადავიშალო კულულებად,
ცხვირზე საყურე გავიკეთო.

ვინატრო ანტალია, ან ის `რიო~
სულ არ გავიხსენო ვარძია,
როკზე და რემიქსზე გადვირიო,
ქართულზე ჩავიუბნო: _ `ბანძია~ ...

კანაფი გავაბოლო, კუბები მოვითვალო,
ვაჟკაცს ვაჟკაცური არ ვუთხრა,
სამჯერ გათხოვილი ცოლად მოვიყვანო,
გერები მივიღო საკუთრად.

კაცმა, ვიწუწუნო: დედა, მამა, მშია!
ან ვინმეს ჯიბეს ხელი ჩავუყო,
დავკარგო ყველაფერი რაც კი გამაჩნია,
მაგრამ ... ქართველობას რა ვუყო???

* * *
ჭალაში ბალანაშლილი
თეთრი სეტერი ქრის...
მწყერი ბალახში წრიალებს,
აფრინდება და...
ფრრი...
სანამდე არ აფრინდება,
არავინ ერჩის მწყერს.
ვაიმე, ჩემი სიცოცხლეც
იქნებ ასეა დღეს.
ვიდრე მიწაზე დავდივარ,
ყველა სიკეთეს მგვრის, _
ავფრინდები და...
ვაიმე...
ავფრინდები და ფრრი...
ტყვიაც იწივლებს შურისა,
მთლად მიმიმსხვრევენ ფრთებს,
სანამდე არ აფრინდება,
არავინ ერჩის მწყერს.
შავი საფანტი ირევა...
თეთრი სეტერი ქრის...
მე მაინც უნდა ავფრინდე, _
ავფრინდები და...
ფრრი...
********************************************************
უკან დავბრუნდი სამოთხიდან ორი დღის მკვდარი,
- ასე ხუმრობდა ერთი კაცი,სიტყვით ქველობდა.
-კაცო,არავინ გამიღოო სამოთხის კარი -
შენ თვითონ ხარო სამოთხიდან, საქართველოდან!
***************************************************************************
პაპიჩემის ანდერძი
შვილო, რად სტირი ნეტარა,
რა უბედობა გეწვია?
ჭირში ყოფნის დროს გაძლება
მუდამ ვაჟკაცის წესია!

ვაჟკაცს არ შვენის ცრემლის ღვრა,
ქვითინი დიაცურადა.
მტერს ხმალი უნდა საფთხულად,
კვალზედ მიყოლა მგლურადა.

აგრემც ექმნები პაპაშენს
დღეგრძელიო და სრულიო,
ნუ დაისვენებ, ებრძოლე
მტერს, სანამ გიდგა სულიო.
შვილო, მეც ეგრე ვიყავი,
ეგ არის ჩვენი რჯულიო.
***********************************************
სქართველოში იბადებოდნენ
და შემდეგ მუდამ წუხდნენ ამაზე:
ეჰ... წუთით მაინც დაბრუნდებოდეს
ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე.

თავს არ მოუკლავს ქართველი, არა,
ის შეიძლება ბრძოლაში მოკვდეს
ერთი იმედით: სიცოცხლე მარად
გაგრძელდეს ქვეყნად და განმეორდეს.

საქართველოში როცა კვდებოდნენ,
უფრო და უფრო წუხდნენ ამაზე:
ეჰ, წუთით მაინც დაბრუნდებოდეს
ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე!

ჩვენ ვაჟკაცობა ძველთაგან მოგვდევს,
ყველამ გაიგოს, ყველამ იცოდეს!
ჩვენ, შეიძლება, ბრძოლაში მოვკვდეთ,
მაგრამ არც მაშინ ვტოვებთ სიცოცხლეს.

რადგან სიცოცხლე ასე ნავარდობს,
სიკვდილის ყველა კარი დარაზეთ,
და იმ ბედნიერ დღეს გაუმარჯოს,
როცა ჩვენ გავჩნდით ამ ქვეყანაზე!
*****************************************************************8
ცვრიან ბალახზე თუ ფეხშიშველა
არ გავიარე - რაა მამული?!
წინაპართაგან წავიდა ყველა,
სხვა ხალხის ისმის აქ ჟრიამული.

გაშალა ველი ნელმა ნიავმა,
და მელანდება მე მის წიაღში
მოხუცი მამა, მოხუცი მამა
სასხლავით ხელში დადის ვენახში.

აქ თითო ლერწი და თითო ყლორტი
მასზე ოცნებას დაემგვანება!
ისევ ამწვანდა მდელო და კორდი!..
დავდივარ... ვწუხვარ და მენანება!

* * *
ცვრიან ბალახზე თუ ფეხშიშველა
არ გაიარე---რაა მამული?!
წინაპართაგან წავიდაყველა,
სხვა ხალხის ისმის აქ ჟრიამული.

გაშალა ველი ნელმა ნიავმა,
და მელანდება მე მის წიაღში
მოხუცი მამა,მოხუცი მამა
სასხლავით ხელში დადის ვენახში.

აქ თითო ლერწი და თითო ყლორტი
მასზე ოცნებას დაემგვანება!
ისევ ამწვანდა მდელო და კორდი!...
დავდივარ...ვწუხვარ და მენანება!
*****************************************************
თქვენი ჭირიმე, ჰო, მთებო
ქედაწვდილებო ზეცადა,
რამ გაგაჩინათ, ნეტარა,
ჩემფერის კაცის ბედადა?!
ხან კი რომ დაითოვნებით,
ხან დაგედებათ ნისლიო...

თქვენ როცა გხედავთ, ტივლებო,
მუხლს გიყრით, გული ღონობსა,
თქვენფერად სიამაყესა
გატაცებული გონობსა.
მაშინ კი უფრო მიყვარხართ
როცა ჩამოგდისთ ღვარია,
ქოთობით, ვაი-ვაგლახით,
ისმის ბუნების ზარია.
ნადირნი დაღალულები
კლდის თავებზედა სხდებიან,
თავ-თავქვე ჩამომცქერლები
აქა-იქ იხედებიან,
და კინჭუხებში ვაჟების
თოფნი ლუჭ-ლუჭად ტყვრებიან.
*************************************************************
ერთხელც იქნება, მოვკვდები,
მივებარები მიწასა, _
გულსა და გრძნობას შაურევ
ცივის სამარის ქვიშასა...
ჩემს გულსა დაეხვევიან
გაშმაგებულნი ჭიანი,
ვეღარას მიშველს ქვითინით
ჩემი ლამაზი თმიანი,
ტყუილად აშფოთდებიან
ჩემნი წაწალნი იანი.
ამაოდ ჩამოსხდებიან
ციდამ ვარსკვლავნი ბარადა,
ასტეხს გლოვა-ზარს მდინარე,
მაღლით მომხტომი ჩქარადა,
მოსქდება კლდისა ნაპრალი,
ჩაიჭედება ჭალადა...
ვაჰმე, მათ ვეღარა ვნახავ
გადაქცეული მკვდარადა.
**************************************************
ტკბილია, როგორც დედის რძით ბალღი ტუჩშეუშრობელი,
ტკბილია, როგორც ცის ნამი, როგორც ალერსი მშობელის,
ტკბილია, როგორც ველებზე ჯეჯილის მწვანე ფაფარი,
ტკბილია, როგორც ძილისპირს ძველი ქართული ზღაპარი.
ბარში ბულბულთა ჯარია, მთაში ირემი ყვირისა,
ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადმოხდილი ღვინისა,
ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადგამომცხვარ პურისა,
ტკბილია, როგორც ნუგეში ბედისგან დაღუპულისა.
ტკბილია, როგორც ბეღელი, ამოვსებული თავამდი,
ტკბილია, როგორც სიმღერა და შეძახილი თამადის:
— ჩემი სამშობლო, ზურმუხტის და მარგალიტის სადარი,
ამრიგად აყვავებული, მხარე მეორე სად არი?
ჩემი სამშობლო ქვეყანა რა ლამაზია, რა კარგი,
ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტი, ნაირფერებით ნაქარგი!
ტკბილია, როგორც რუსთველი, ტკბილია, როგორც აკაკი,
ხალხი, შრომაში გართული, ამღერებული ფანდური,
იადონების გალობა და იავნანა ქართული.
როგორც კრიალა მთის წყარო, ცადმიჭედილი ნაძვები
და იის წყალით ფერილი ლაჟვარდის ლიბრი ღაწვები,
ტკბილია, როგორც ხალხისთვის თავდადებული ლომგული,
ტკბილია, როგორც ურმული, ტკბილია, როგორც ჩონგური.
საამო არის, ვით რთველი, მწიფე მტევნების ნაჟური,
დილისკენ ხოხბის ყივილი, სიმღერა გარიჟრაჟული,
იალაღებზე ღრუბლებად მიმოფანტული ნახირი
და გაზაფხულის პირზედა ტყიდან გუგულის ძახილი.
ტკბილია, როგორც წიქვილში მთვარიან ღამის გათევა,
ტკბილია, როგორც აპრილში ტყემლების შემონათება.
ტკბილია, როგორც მტევანი, ვაზზე ასხმული შავადა,
და სიყვარული უებრო, მოსული თავისთავადა.
ხალხია ენამზიანი, გმირი და არამკვეხარა, —
დიდია ჩემი სამშობლო, ტკბილია ჩემი ქვეყანა.
ჩემი სამშობლო, ზურმუხტის და მარგალიტის სადარი,
ამრიგად აყვავებული მხარე მეორე სად არი?

* * *
თუ ჩემი ძმა ხარ, ერთიც მიმღერე
და დავუჩოქებ მიწას მუხლებით.
- მაშ გამარჯვება, ტკბილო სიცოცხლე,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.

ვინ მისცა ფერი მუხრანის ღვინოს,
ვინ მისცა ფერი არაგვის ველებს,
სანამდე უნდა, რომ მზეთ ედინოს
გავარვარებულ ოქროს თაველებს!

სხვა რომ მოკვდება, მისთვის რა არი:
წავა, გაქრება, როგორც სიზმარი,
მე კი რა ვუყო ამ გოლიათ მთებს,
რომ ქონდრის კაცსაც დევად აგანთებს.

ნეტა, სადა აქვს ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.
სჯობს აღარ გქონდეს სულაც სამშობლო,
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!

- სხვა საქართველო მაინც სად არი?
რომელი კუთხე, რომელ ქვეყნისა?
ვის თუთქავს ასე ცეცხლის ღადარი,
ქვეყნად სამოთხე სხვას ვის ეღირსა?

დავბადებულვარ, რომ ვიყო მონა,
და საქართველოს მედგას უღელი:
- მაშ გამარჯვება, ტკბილო სიცოცხლე,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი!.
................................................................................................
ფშაველი ჯარისკაცის წერილი

გულ-მკერდიმც აგიყოვდება,
დედაო, ია-ვარდითა!
თვალებს ნუ ითხრი ტირილით,
გულს ნუ ისერავ დარდითა!
ვინც დავიჭრენით, გამოვრჩით,
კიდევ ცოცხლები დავრჩითა.
ხვალ ისევ ომში გვიწვევენ
გაკვირვებულნი გარჯითა,
თამარ დედოფლის ბარტყების
გულოვანობით, მაჯითა.
ვცდილობთ, რომ საქართველოსა
ვუშველოთ ჩვენის ხარჯითა.
სამშობლოს ბედნიერება
არ გვსურს ვიყიდოთ ვალითა,
ნაღდს ვაძლევთ ჯანს და სიცოცხლეს,
ნამუსი დავიცავითა.
რუსეთში მყოფი ვნატრულობ,
სამშობლო ვნახო თვალითა.
ერთი რამ უნდა გაუწყო,
გავკვირვებულვართ ამითა:
როცა ომი გვაქვ ქართვლის ჯარს,
ნათელი გვიძღვის ღამითა;
კაცი რამ ლურჯცხენიანი,
ამოღებულის ხმალითა,
მაღლიდან თავზე დაგვბრუნავს
ტურფა იერით, ტანითა.
სახე აქვს შავად მოცული
მას დიდის კაეშანითა.
ეს ჩვენი ჩუმი მფარველი
ლაშარის ჯვარად ვსცანითა.

როცა მისწყდება თოფის ხმა
და ზარბაზნების გრიალი,
გრძნობები დამიყუჩდება,
არ მესმის ბრძოლის ზრიალი,
ფიქრით შინა ვარ... საჩეჩლის
კბილების მესმის წკრიალი.
გიცქერ, მატყლსა სჩეჩ, ფარტენას
ცრემლი გისველებს ტიალი!
ეგ ხო ჩემ საჩოხედ გინდა!
ნაკურთხი დედის ცრემლითა
არ გაიჭრება მახვილით,
არ დაიწვება ცეცხლითა.

რა დიდი ღამე გასულა,
შენ კი სძილ-ფხიზლობ კერაზე!
ეგ შენი გლოვა უფალმა,
ვსთხოვ, შაგიცვალოს მღერაზე!
მშვიდობით! დაჰკრეს საყვირსა,
კვლავ მეძახიან ბრძოლაზე:
საჩხუბრად, სისხლის საღვრელად,
თოფის, ზარბაზნის სროლაზე.
ნეტავ, თუ არ გვატირებენ
ბოლოს ვაჟკაცურ შრომაზე?!
ნეტავ, თუ დაგვიფასდება
ქართველთა შვილებს ამაგი, _
არ იქცა საყოვ-ყორნედა
ჩვენი ლამაზი ალაგი.
მშვიდობით! დაჰკრეს საყვირსა,
კვლავ მეძახიან ბრძოლაზე:
საჩხუბრად, სისხლის საღვრელად
თოფის, ზარბაზნის სროლაზე.
მხნედ მივალ, ვერვინ დაგცინებს
ლაჩარის შვილის ყოლაზე.

ვაჟა ფშაველა
........................................................................................
გაიტანეთ და
შიშველ კარჩხაზე ჩამოჰკიდეთ
ჩემი სხეული,
თუ არ გამოვდექ საქართველოსთვის.
მერე დამწვით და
ეს სხეული, ფერფლად ქცეული
ქარს გაატანეთ საქართველოსთვის.
გაიტანეთ და
შიშველ კარჩხაზე ჩამოჰკიდეთ
ჩემი სხეული
საქართველოსთვის!
საქართველოსთვის!
........................................................................
ჰოი, კუზიანო დედამიწავ,
ჰბრუნავ და გვაბრუნებ ყველას.
ჰოი, კუზიანო დედამიწავ,
მე შენგან მოველი შველას.
ჰოი, კუზიანო დედამიწავ,
ხევსურის შუბლივით ჩაკეჭნილო,
არაგველების მოზარე ვარ,
სათხოვარს უნდა ჩაგეტირო.
ოღონდ ნუ იქნება:
მთიულეთი _ ნამთიულარი,
ხევსურეთი _ ნახევსურალი,
ფხოვი _ ნაფხოვარი,
ხევი _ ნახევარი...
კაცის ნასახლარს ნუ მანახვებ და
ნუ გახდება საქართველო
ნახევრის _ ნახევარი.
და შენ, კუზიანო დედამიწავ,
რამდენიც გენებოს, იტრიალე!

Posted by: შევარდენი1906 27 Mar 2009, 16:59

რატომ მიყვარხარ , თუ ვიცოდე
დამექცეს სახლი!
რატომ ვწერ შენზე ,თუ ვიცოდე
გამიხმეს ხელი!
ორი სიპი ქვა მიჭირავს და
საფეთქლებს ვახლი,
შენ გახსენებ და .... გამოჭრილი
შენგნით მაქვს ყელი !

Posted by: chombe 27 Mar 2009, 17:20

დამეხსენი ჩრდილოელო,
რა მაქვს შენთან საზიარო,
თვით ოხერო მოუვლელო,
როგორ გინდა მომიარო!
აკაკი

სამწუხაროდ, დღესაც ძალიან აქტუალურია ჩვენი სამშობლოსათვის ამ ბინძური ჩრდილოელი ღორების კოლტისაგან თავის დახსნის საკითხი ...

Posted by: შევარდენი1906 27 Mar 2009, 17:49

და როდესაც რუსმა ერმა
ძლივს ისწავლა ანი, ბანი
შოთამ მაშინ დაამთავრა
თავის ვეფხისტყაოსანი!!!

Posted by: kavkazski_lev 27 Mar 2009, 18:10

მე, ქართველი ბუხაიძე,
ბალყარეთის მთებში ვწევარ...
რომ შემეძლოს საფლავიდან,
ძმებო, მხრების წამოწევა,

მე სიცოცხლეს ხელმეორედ
შევწირავდი მშობელ მხარეს,
შევწირავდი იმავ მიწას,
დღეს რომ გულზე დამაყარეს.

ვინც დამხედოთ, გადაეცით
საქართელოს მთებს და ველებს,
რომ მისი ძე, ბუხაიძე,
აქა ვჟლეტდი სისხლის მსმელებს;

არ ვუშვებდი დარიალთან
გააფთრებულ ყვითელ გველებს...
მე საფლავში არა ვწევარ,
აქ დარაჯად დამაყენეს.

და ვუბარებ ყოველ ქართველს:
მისი წმინდა ვალი არი –
მოკვდეს, მაგრამ მკერდით შეჰკრას
დერბენტი და დარიალი.

Posted by: sanakoev 27 Mar 2009, 18:13

ღამე ივერიისა
გიორგი ლეონიძე

ისევ აყვავდა გული ვარდივით
და ისევ მინდა შენზე დავწერო...
დარიალიდან გადავარდნილი
ხაზარეთისკენ მისცურავს წერო.

დახანძრებული წევს ივერია,
მტკვარზე წნორები უკრავენ თარებს,
მეტივეები სადღაც მღერიან,
სოფლის გუბეში გაჩრილა მთვარე...

სთვლემენ ბეღლებში ლურჯი ყანები,
ელვარებს ხვავი, თითქოს ლამპარი.
ჩალაგდნენ ყველა ჩინგისხანები...
სთქვი, მეწისქვილევ, ერთი ზღაპარი.

სთქვი ნაღვლიანი ძველი ქართლივით,
ან აზნაურის ქალზე ვიმღეროთ...
დარიალიდან გადავარდნილი
ხაზარეთისკენ მისცურავს წერო...

Posted by: silver_ranger 27 Mar 2009, 19:19

ღამით, როცა ძუ მგელი
ლეკვებს ყრიდა კლდეში,
ჩვენც მაშინ დავიბადენით,
მგლის ძალაა ჩვენში,
მგლის ძარღვებით შეგვკერეს,
მგლის გული სცემს მკერდში.

ღამით ჯიქის ღრიალში
კავკასიად გვიხმეს,
მთები-ჩვენი მშობლები,
შემოგვერტყნენ ციხედ.
კლდეზე ჯიხვის გაფრენა
მამებისგან ვიცით,
ხოლო დედებისაგან
ერთგულების ფიცი.

არ დავუთმობთ, ეს მიწა
რომ გადგვექცეს დენთად,
მთები ჩვენთან არიან,
უფალია ჩვენთან,
სიმღერებით კურნავენ
ჩვენს ჭრილობებს დები,
ხოლო სატრფოს თვალებით
დაგვყურებენ მთები.

ღამით, როცა ძუ მგელი
ლეკვებს ყრიდა კლდეში
ჩვენც მაშინ დავიბადენით
მგლის ძალაა ჩვენში.

მგელი ბორკილს არ დაიდებს და
ძაღლივით არ იყეფებს...
მგელი მაინც მგელი არის
ან მოკვდება,ან იმეფებს...
მგელთან ბრძოლა სიკვდილია,
ან მოგკლავს ან შეგაკვდება,
რომ სიკვდილი საშიშია თუნდ
ბრძოლაში ის ვერ ხვდება...
ყველას მუდამ სულ გახსოვდეთ
რომ მგელია არ იყეფებს!
ბორკილში არ შეგებმევათ
და ცოცხალი სულ იმეფებს!
.......................................................................................
ბევრი ცრემლი დასდენიათ ქართველ დედებს,
ცრემლი ჩვენთვის გასაკვირი როდია.
სიყვარული უსაშველო ვიცით,მაგრამ
სიძულვილიც უსაშველო გვცოდნია.

თუ დაგვჭირდა ძველებურად გავმგელდებით,
ქართულ დროშას ვარსკვლავებში ავიტანთ,
სიკვდილშიაც ლამაზი ვართ ქართველები,
სილამაზეს საფლავებშიც ჩავიტანთ.

ქართლის გულო,ნეტა როდის გამრთელდები,
მომხვდურებმა ასე როგორ გაგთელეს?
ღმერთსაც უყვარს დალოცვილი ქართველები
და ეს მიწაც ღმერთმა მოგვცა ქართველებს.

გაზაფხულზე ვაზის სულში ავფეთქდები,
ჩემი სული შენს სულს ჩახუტებია.
არასოდეს ბერდებიან ქართველები,
ქართველები ჭაბუკებად კვდებიან

……………………………………………….

ვხედავ ჩემს ირგვლივ ხდება ბრძოლები,
ბრძოლებს მოვიგებთ!–"ჩვენ ვართ ლომები!"
ვერ შეგვაშინებს თქვენი ტყვიები,
საქართველოში დგანან გმირები!!!"
დღეს დადგა დრო რომ მოვეგოთ გონს,
მტერი გვიწვევს და ჩვენც ვიწყებთ ომს,
ვერ მოერევით იცოდეთ ლომს,
ქართველის გულს დღეს მოგება სურს...
დავიცვათ ღირსება, ქართული წარსული,
გახსოვდეთ ჩვენი ძმის სისხლია გასული,
დადგება დღე ჩვენ მოვიგებთ ომს,
ზეცაში ვისვრით მოგების თოფს...
მოვიდა, დადგა ერთობის დროება,
გვეყოფა! მორჩეს დღეს განმარტოება!
მოვეგოთ გონს და ვუსმინოთ გულს,
ვერ დააჩოქებთ თქვენ ქართულ სულს,
დღეს ქართულ სულს მოგება სურს,
ვერ დაიბრუნებთ იმ დროს გასულს!!!
დამთავრდა! მოკვდა–თქვენი დრო მორჩა,
ქართველის მტერი რუსი აღმოჩნდა.
ყველამ გაიგო თქვენი ტყუილი,
თავს ნუ იმართლებთ–ჩუმათ, დუმილით,
ჩვენი გულები ტირის წუხილით,
თქვენ ნადგურდებით, ნელა, ჩუმი სვლით!!!

ქართული ერი და ქართული ჯარი,
დრო დადგა მტრებზე ვიყაროთ ჯავრი,
გულზე გვკიდია მფარველი ჯვარი,
ჩვენს გულში დღეს ქრის გმირობის ქარი!!!
საქართველოში დგანან გმირები,
გმირებს ეზდებათ გმირი შვილები,
არაფელს ამბობს თქვენი სიტყვები,
თქვენვე მოგხვდებათ თქვენი ტყვიები!!!
ადექი ერო!–დრო დადგა ბრძოლის,
თქვენ ყველას გესმით–ხმებია სროლის,
არ გვეშინია არცერთი ომის,
დათვს შეეშინდეს ქართული ლომის!!!
ერთად დადექით, იხარე ერო,
ერთიანდება დღეს საქართველო,
ყველა ჩვენს მტერთან ჩვენ დავდოთ ლელო,
თუნდ მიწა–წყალი სისხლით ვასველოთ...

…………………………………………………….

ო, აფხაზეთო ქართველთა გულო, ქართველთა ელდავ,
შენთვის დაღუპულ შვილებზე, ტირის მრავალი დედა,
დავბრუნდებით კი? მზიან მიწაზე კითხვა მაქვს, ნეტავ,
და სამყაროში შენი სახელით საქვეყნოდ ელავ.

შენ არ დაცხრები, შენ არ მოკვდები, ჩვენ გეუბნებით ერთად,
ჩვენ უზრუნელი, მომავლის ბედზე ფიქრებსაც ვბედავთ,
ღვთისმშობლის წილხვედრ ქვეყანას შემოხვეოდა სევდა,
ჩვენ დავბრუნდებით აფხაზეთში ჩვენ დავბრუნდებით ერთად.

მეფეებისთვის, და ქართველთათვის აღარ ჩავაგოთ ხმალი,
შენს დასახსნელად სოხუმო მოვემართებით ყრმანი,
დავითის მოდგმას ვაგძელებთ, ჩვენ გადმოვლახეთ ზღვანი,
მოდის ახალი თაობა, ელავს ახალი ალი.

Posted by: LOLZ 27 Mar 2009, 19:22

სამშობლო ხევსურისა
რაფიელ ერისთავი

სადაც ვშობილვარ, გავზრდილვარ და მისროლია ისარი,
სად მამა-პაპა მეგულვის, იმათი კუბოს ფიცარი,
სადაც სიყრმითვე ვჩვეულვარ, - ჩემი სამშობლო ის არი.
არ გავცვლი სალსა კლდეებსა უკვდავებისა ხეზედა,
არ გავცვლი მე ჩემს სამშობლოს სხვა ქვეყნის სამოთხეზედა!..

მე მირჩევნია შავი კლდე, თოვლიან-ყინულიანი,
ორბი რომ ბუდობს, ჩაჩქარით გადმოჰქუხს ბროლიწყლიანი,
ჯიხვი და არჩვი მეყოფა, ხორცი აქვს მარილიანი...
არ გავცვლი სალსა კლდეებსა უკვდავებისა ხეზედა,
არ გავცვლი მე ჩემს სამშობლოს სხვა ქვეყნის სამოთხეზედა!..

ბარად რომ ვიყო ლაღადა, სული მთისაკენ იხარის,
სალი კლდე ანდამატივით გულს სულ იქითკენ იხარის,
იქ მიშობს შავი სიკვდილი, ბარში სიცოცხლეც იმწარის!..
არ გავცვლი სალსა კლდეებსა უკვდავებისა ხეზედა,
არ გავცვლი მე ჩემს სამშობლოს სხვა ქვეყნის სამოთხეზედა!..

ბარად რომ მომცე დიდება, ქონება უთვალავია,
სასახლე ოქროს ტახტითა, ჯარი და ზღვაზე ნავია,
არა ვინდომო ეგენი, არ მოკვდეს ჩემი თავია...
არ გავცვლი სალსა კლდეებსა უკვდავებისა ხეზედა,
არ გავცვლი მე ჩემს სამშობლოს სხვა ქვეყნის სამოთხეზედა!..

სამშობლო, დედის ძუძუი, არ გაიცვლების სხვაზედა,
ორივ ტკბილია, ძმობილო, მირჩევნის ორსავ თვალზედა,
როგორც უფალი, სამშობლოც ერთია ქვეყანაზედა...
არ გავცვლი სალსა კლდეებსა უკვდავებისა ხეზედა,
არ გავცვლი მე ჩემს სამშობლოს სხვა ქვეყნის სამოთხეზედა!..

ეს როგორ დაგავიწყდათ?

Posted by: Aiko07 27 Mar 2009, 19:39

სამშობლო, ჩემო ლამაზო,
ზურმუხტო ანუ ალმასო;
ვიდრე შენს მკერდზე დავდივარ,
გტხოვ მწარე რამე არ მასო.

მშვენიერი გაქვს ბუნება,
სხვებიც ამბობენ ამასო;
მაგ შენმა დაღონებამა
გული დარდებით აღავსო.

სამშობლო ყველას გიყვარდეთ
ვისაც რო ღმერთი კი გწამსო;
სამშობლოს დამვიწყებელი,
მაღალმა ღმერთმა დაამსო.

ვის დედაენა არ მისწონს,
მას ეშმაკები ახლავსო,
ცოცხალ იქნება დევნილი,
მკვდარსაც მატლები დახრავსო.

Posted by: LEKS86 31 Mar 2009, 17:28

მინდა დავჯდე და დავწერო რამე
მინდა გავხედო მთვარიან ღამეს
იქნებ ის მეტყვის მე ამბავს რამეს
ის მომიყვება ნიკალას ღამეს
ძველი თბილისის ხიბლს რომ თვალს ავლებს
მის ძველ აივნებს შუქჩრდილით ავსებს.

მე ამ ქალაქის სიკეთე მავსებს,
მე ხელთ დავიჭერ თასს ღვინით სავსეს
და ისე ვეტყვი ჩემს ქალაქს სათქმელს
მე მას მიუძღვნი ამ ღვთიურ სასმელს
ამ ჩემს ოპტიმიზმს ძალას რომ მატებს,
და ჩემს ქალაქზე ფიქრებით სავსეს
მე მისი ლურჯი სხივებით მავსებს.

bocmani
აი კიდევ ერთი ლექსიც დავწერე

Posted by: the_lizard_king 31 Mar 2009, 17:30

ცა ფირუზ ხმელეთ ზურმუხტო
ჩემო სამშOბლო მხარეო
შენი ვარ, შენთვის მოვკვდები
ბოშყო ჩემ დედას ვთხარეო.

© Prankster

ეს ლექსი ზუსტად გამოხატავს ქართველ ერს.

Posted by: LEKS86 31 Mar 2009, 17:40

QUOTE

ეს ლექსი ზუსტად გამოხატავს ქართველ ერს.

ყველა ერში არის ერის კარგი და ცუდი ნაწილი და მთელს ერთან მიმართებაში ნამდვილად ვერ დაგეთანხმები

Posted by: karela 23 Jan 2012, 21:05

QUOTE (the_lizard_king @ 31 Mar 2009, 17:30 )

მტყუანს ######

Posted by: ghostreveries 23 Jan 2012, 21:11

მგონი ლებანიძისაა
"სხვა სატკივარი/საფიქრალი ....
არ გამაჩნია"

დადეთ რა
გავიხსენო

Posted by: ლივერმენ 23 Jan 2012, 21:11

QUOTE

Posted by: dega 23 Jan 2012, 21:15

ვარდს გაეფურჩქნა კოკორი,
გადაჰხვეოდა იასა,
ზამბახსაც გაჰღვიძებოდა
და თავს უხრიდა ნიავსა.
ტოროლა მაღლა ღრუბლებში
წკრიალ-წკრიალით ჰგალობდა,
ბულბულიც, გრძნობით აღვსილი,
ნაზის ხმით ამას ამბობდა:
,,აჰყვავდი ტურფა ქვეყანავ,
ილხინე, ივერთ მხარეო,
და შენც, ქართველო, სწავლითა
სამშობლო გაახარეო!“

Posted by: Ploosh 23 Jan 2012, 21:19

კახეთშI თუ არ გისვამს მანავი,
ქართლში ურმული თუ არ გსმენია,
იმერეთის ცამ თუ არ მოგხიბლა
ანაც სვანეთის კლდეთა გენიამ

თუ აჭარაში არ გყავს ძმაკაცი,
გურიის მთებში თუ არ გივლია,
არ გიტირია სამეგრელოში
ბროწეულები როცა ტირიან,

თუ თბილისელი ქალების ეშხმა,
გული ბოლომდე არ გადახია
საქართველოში ყოფილხარ მაშინ
და საქართველო არ გინახია

© ჩემი ძმაკაცის ძმაკაცის მამა

Posted by: ბეჟანბეჟანი 23 Jan 2012, 21:22

QUOTE

უფლისციხესთან სისხლისფერი ყაყაჩოს წვეთი,
არა დაღვრილის, დასაღვრელის ალბად მაცნეა
არავითარი სხვა სამშობლო ამაზე მეტი...
არ გამაჩნია.
მე დავინახე სვეტიცხოვლის 12 სვეტი,
თოთხმეტი ციხე ბებერ გულში ლახვრად მაჩნია. არავითარი სხვა სამშობლო ამაზე მეტი...
არ გამაჩნია.
მშვენიერია ორ ზღვას შუა კავკასის ხედი, და კითხვა "ვინ ვის",
ბებერ გულში ლახვრად მაჩნია.
არავითარი სხვა სამშობლო ამაზე მეტი,
არავითარი
სხვა გზა,
სხვა ხსნა...
არ გამაჩნია

Posted by: ghostreveries 23 Jan 2012, 21:26

QUOTE (bejanbejani @ 23 Jan 2012, 21:22 )

QUOTE

Posted by: ბეჟანბეჟანი 23 Jan 2012, 21:27

აუ, შემეშალა. უნდა იყოს:

უფლისციხესთან სისხლისფერი ყაყაჩოს წვეთი
არა დაღვრილის - დასაღვრელის, ალბათ, მაცნეა,
არავითარი სხვა სამშობლო ამაზე მეტი
არ გამაჩნია!

მე დავინახე სვეტიცხოვლის თორმეტი სვეტი,
თოთხმეტი ციხე ზეგნებიდან ლაჟვარდს გასჩრია,
არავითარი სხვა სამშობლო ამაზე მეტი
არ გამაჩნია!

მშვენიერია ორ-ზღვას-შუა კავკასის ხედი
და კითხვა: ,,ვინ ვის?'' ბებერ გულში ლახვრად მაჩნია,
არავითარი სხვა სამშობლო ამაზე მეტი,
არავითარი სხვა გზა, სხვა ხსნა
არ გამაჩნია!
არავითარი
სხვა გზა,
სხვა ხსნა...
არ გამაჩნია

Posted by: helena222 23 Jan 2012, 21:28

თუ ჩემი ძმა ხარ, ერთიც მიმღერე
და დავუჩოქებ მიწას მუხლებით.
_მაშ გამარჯვება ტკბილო სიცოცხლე,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.
ვინ მისცა ფერი მუხრანის ღვინოს,
ვინ მისცა ფერი არაგვის ველებს,
სანამდე უნდა, რომ მზედ ედინოს
გავარვარებულ ოქროს თაველებს!
სხვა რომ მოკვდება მისთვის რა არი:
წავა, გაქრება, როგორც სიზმარი,
მე კი რა ვუყო ამ გოლიათ მთებს,
რომ ქონდრის კაცსაც დევად აგანთებს.
ნეტა სადა აქვთ ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.
სჯობს აღარ გქონდეს სულაც სამშობლო
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!
_სხვა საქარველო მაინც სად არი?
რომელი კუთხე რომელ ქვეყნისა?
ვის თუთქავს ასე ცეცხლის ღადარი,
ქვეყნად სამოთხე სხვას ვის ეღირსა?
დავბადებულვარ რომ ვიყო მონა
და საქართველოს მედგას უღელი
_მაშ გამარჯვება ტკბილო სიცოცხლე
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.
ტიციან ტაბიძე

Posted by: ბეჟანბეჟანი 23 Jan 2012, 21:34

***
ჩემს გალაკტიონს მე ვკითხე ერთხელ
ის მთვრალი იყო როგორც ყოველთვის
- "საქართველოში პირველი თქვენ ხართ
დაგვისახელეთ მეორე პოეტი"
უცებ ჭინკებით გაევსო თვალი
თვისი სიმაღლით ის იყო მთვრალი
- "საქართველოში?" - ჩაიქირქილა
და ლომურ წვერზე მოისვა ბრჭყალი...
***
ყვავილების მდინარეს კუბო ცისკენ მიჰქონდა:
იწვა გალაკტიონი და თავისას ფიქრობდა.

აღმართ-აღმართ მდინარე მთაწმინდისკენ დიოდა:
იწვა გალაკტიონი - მოხუცს ბეჭი სტკიოდა.

ალბათ, შუბლიც სტკიოდა - მაინც, მეფურ იერით,
იწვა მკერდბუმბერაზი, ხნიერი და ძლიერი.

რაღაც პათეტიკური მას სიკვდილშიც დაჰკრავდა:
იწვა, როგორც ყოველთვის, ახლაც არვის არ ჰგავდა.

ეს სიკვდილი, ეს დაფნა, ეს მზე ოქროცურვილი -
იყო ეს ყველაფერი მხოლოდ მისი სურვილით.

დირიჟორი თვით იყო! რაც მოხდა და გათავდა
და რაც ახლა ხდებოდა, - მისი ჟინი მართავდა...

ყვავილების მდინარეს რკინის კუბო მიჰქონდა,
იწვა გალაკტიონი, სივრცეებზე ფიქრობდა.

უცბად შავმოვლებული შეჩოჩქოლდნენ დროშები,
უცბად, მამადავითის ბჭესთან შედგნენ მგოსნები:

კონსტანტინე-ბატონთან ლეონიძეს იქ იდგა.
„რა ჰქნა?“ - უმისამართოდ ჩიქოვანმა იკითხა.

„რა ჰქნა?“ - ახლა ირაკლიმ თქვა და თავი დახარა, -
იმ დღეს ავად მენიშნა ეს ამდენი ჭაღარა...

სდუმდნენ დიდოსტატები, იდგნენ მხრების კანკალით,
დასწყებოდა მთაწმინდას საუკუნის სამკალი.

წინ გვიძღოდა სიკვდილით სივრცეების მხილველი,
მიდიოდა ამაყი და სიკვდილშიც პირველი.

იყო ცხრაას ორმოცდაცხრამეტი წლის ტალახი,
იყო ფრთხილად გაჭრილი წმინდა ძვალთშესალაგი.

ალაგ სამხარ მიწაში იყო მარტის ამინდით
ტალახში აზელილი უძველესი კრამიტი.

რაღაც პეთეტიკური მას სიკვდილშიც დაჰკრავდა,
იწვა, როგორც ყოველთვის, ახლაც არვის არ ჰგავდა.

ერთი-ორი სხვაც ჰყავდა,
ვინც მშობლისთვის იბრძოდა,
მაგრამ ვისაც მარხავდა, საქართველომ იცოდა!

Posted by: Ignited 23 Jan 2012, 22:01

გამარჯობა, აფხაზეთო შენი!
ლურჯო მთებო, თეთრო სანატორია,

მომენატრა მზე - სინათლის მფენი,
მომენატრა ზღვა, რომელიც შორია.

მომაგებე შენ იგივე პალმა,
სად ოდესმე მშვენიერმა ქალმა

გადიწერა ჩუმად ლექსი ჩემი,
მომაგებე მშობლიური გემი,

მომაგებე მშობლიური მიწა,
შენი ძველი მეგობარი მიცან.

****************
ნამეტანი პათეტიკურია არა?
კაი, დაიკიდეთ.

Posted by: ბეჟანბეჟანი 23 Jan 2012, 22:35

ჩოლოყაშვილი რომ ვნახე, უცხო რამ სანახავია,
ვუამბე მთების ამბავი: - მტერმ წაგვიხდინა ფშავია,
დღემდე მარტოკა ვიბრძოდი, მტერთან არ შავკარ ზავია,
სამშობლოს უნდა შავსწირო სიცოცხლე, ჩემი თავია
მიხა ხელაშვილი

Posted by: Ploosh 23 Jan 2012, 22:39

საქართველოში იბადებოდნენ
და შემდეგ მუდამ სწუხდნენ ამაზე:
„ეხ… წუთით მაინც დაბრუნდებოდეს
ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე!„
თავს არ მოიკლავს ქართველი, არა,
ის შეიძლება ბრძოლაში მოკვდეს,
ერთი იმედით სიცოცხლე მარად
გაგრძელდეს ქვეყნად და განმეორდეს
საქართველოში როცა კვდებოდნენ,
უფრო და უფრო წუხდნენ ამაზე:
„ეხ, წუთით მაინ დაბრუნდებოდეს
ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე!„
ჩვენ ვაჟკაცობა ძველთაგან მოგვდევს,
ყველამ გაიგოს, ყველამ იცოდეს!
ჩვენ შეიძლება ბრძოლაში მოვკვდეთ,
მაგრამ არც მაშინ ვტოვებთ სიცოცხლეს!
რადგან სიცოცხლე ასე ნავარდობს,
სიკვდილის ყველა კარი დარაზეთ
და იმ ბედნიერ დღეს გაუმარჯოს,
როცა ჩვენ გავჩნდით ამ ქვეყანაზე!

Posted by: VAZI 23 Jan 2012, 22:48

QUOTE

ბოშყო ჩემ დედას ვთხარეო.

სულ გამოჩერჩეტდა აი აბდალი! ხხხა...

როს მშრომელ გლეხთა ვაებით
საბრალოდ აცრემლებული,
ზეცას შეჰკვნესდი, მგოსანო,
ერისთვის თავდადებული;
როს ერის კეთილდღეობით
საამოდ აღტაცებული,
სიმთ აჟღერებდი ტკბილ-ხმაზედ,
ვით ზეცით მოვლინებული;
როს დაჰგალობდი სამშობლოს,
ის იყო შენი ტრფიალი,
მისთვის გაჰქონდა შენს ჩანგსა
გულის წარმტაცი წკრიალი. . .
მაშინ, მგოსანო, ქართველი
თურმე ციურ ძეგლს გიგებდა
და წარსულ შრომას, ვაებას
აწყმოთი აგვირგვინებდა.
შენმა სიტყვებმა მის გულში
უკვე გაიდგა ფესვია,
მოიმკე, წმინდა მხცოვანო,
რაც სიყრმით დაგითესია;
ნამგლად იხმარე ერისგან
გრძნობით ჰაერში ძახილი:
,,ვაშა, რაფიელ, გამრავლდეს
მამულში შენებრი შვილი!”

Posted by: Ploosh 23 Jan 2012, 22:48

ქარი გიმღერის ნანასა,
ზღაპარს გიამბობს ჭადარი…
ძეწნამ ალერსით ამავსო
ეჭვებით ნაავადარი…
საქართველოო ლამაზო,
„სხვა საქართველი სად არი?“
ცა ვარსკვლავებით ინთება,
ცა – არცა რისი სადარი…
მთვარე რომ ამობრწყინდება,
გული გაფრენად მზად არი…
დიდება, შენი დიდება,
„სხვა საქართველო სად არი?“
მინდვრები, ქართლის მინდვრები,
ქედები მხარგაშლილები…
მთაში – ტყე დანაბინდები,
ტყეში – ქორბუდა ირმები…
ბარად შრიალებს ჭადარი,
მზეს უმღერიან ჩიტები…
მხარევ მოსილო დიდებით,
„სხვა საქართველო სად არი?“
ლურჯი ბალახი მხარამდი,
მწყერი გოგმანობს ბალახში…
თეთნულდზე – მზე და ბადაღში…
სხვა საქართველო ვინ ნახა?
„სხვა საქართველო სად არი?“
როს ვარსკვლავები ხმაურით
აინთებიან ცათანი,
კლდეს მოაწყდება ზღვაური
მეშვიდე ცაზე ატანილს…
კლდეებში ჯიხვი დაფრთხება,
გორში იტირებს ატამი,
ყაყაჩოს გვერდს ვერ აუვლი,
„სხვა საქართველო სად არი?“
აქ დაიბადა „სულიკო“,
მზისკენ გაფრინდა „მერანი“…
და თუნდაც გადმოსულიყო
მტერი შმაგი და ვერანი,
მარჯვენს მოსჭრიდა ალუდა,
სით გაუშვებდა ლელაჲ?
აქ დაიბადა „სულიკო“,
მზისკენ გაფრინდა „მერანი“…
მთათ ორბის ფრთები მოისხეს,
ცაში ასულა ძერაი…
დაბლა შრიალებს მოლისებრ
ყანაი გაუყელავი…
ფიქრს დაუღლია ონისე,
ბახტრიონს მიდის ლელაი…
მთათ ორბის ფრთები მოისხეს,
ცაში ასულა ძერაი…
ქარი გიმღერის ნანასა,
ზღაპარს გიამბობს ჭადარი…
ძეწნამ ალერსით ამავსო
ეჭვებით ნაავადარი…
საქართველოო ლამაზო,
„სხვა საქართველო სად არი?“

Posted by: ბეჟანბეჟანი 23 Jan 2012, 22:49

ქაქუცას თანამებრძოლ პოეტს მიხა ხელაშვილს დედა კომკავშირელებმა მოუკლეს. სწორედ დედას გლოვობს ამ ლექსში

"სადრარა ვიყავ, დედაო, როცა შენ გაგიჭირდაო,
დაგკრავდენ, დაიკვნესებდი, დაინატრებდი შვილსაო,
ხელშიით გლეჯდენ სუდარსა ჯაგებში გადაჩრილსაო.
დედა მომიკლეს ფშავლებმა სამოც-ოთხმოცი წლისაო...
მტერიც არ შამხვდა მტრისფერი, ვარ უბედურის დღისაო"

Posted by: VAZI 23 Jan 2012, 22:58

Mოკლედ ჩააშალიკაშვილა ამ ლირიულ თემაში...

ამ ქვეყნად იგი, ვით ლანდი,
კარის-კარ დაწრიალებდა;
ხელთ ეპყრა მუხის ფანდური,
ხმა ტკბილად აწკრიალებდა;
მის საოცნებო ჰანგებში;
ვითარცა სხივი მზიური,
ისმოდა თვითონ სიმართლე
და სიყვარული ციური,
ბევრს აუძგერა იმა ხმამ
გული, ქვად გადაქცეული;
ბევრს გაუნათლა გონება,
ბნელ-უკუნეთად ქცეული.
მაგრამ, დიდების მაგიერ,
სად ჩანგმა გაიწკრიალა,
განდევნილს ბრბომ იქ დაუდგა
შხამით აღვსილი ფიალა. . .
და უთხრეს: ,,შესვი, წყეულო,
ეგ არის შენი ხვედრიო!
შენი არ გვინდა სიმართლე,
არც ეგ ციური ხმებიო!“

Posted by: Precursor 23 Jan 2012, 23:00

ოჰ, როგორ მიყვარს ჩემს ქალაქში ლაღად ნავარდი,
როს ხელთ მიპყრია ტლუ მიშისტის გვამი დამწვარი...
გამოდი ერო და იხარე! - მე და გუბაზი
წინ გაგიძღვებით და იქნებით მუდამ კურაჟში...
თავისუფლების მოედანზე ვმართავთ რამაშკას,
დავატრიალებთ კრუგში ყველა ნაცმოძ-ჩათლაშკას!

P.s. იიიიიიიიიიიშ!

Posted by: karela 23 Jan 2012, 23:08

''ნაჭრილობევი,

ქართულ მკერდში გავლილი ტყვია...

სამშობლოსათვის შეწირული

ბოლო ჩურჩული:

''ვერ შემაშინებთ!

- მე, იცოდეთ,

ქართველი მქვია!..''

სისხლით დაცლილი მომაკვდავის შფოთვა გმირული:

- დედი,

გიკვდები,

ხვალ უჩემოდ

შეხვდები დილას!

დედი,

ქართული ''იავნანით''

გამიშვი მიწას!

დედი,

სამშობლო დავიცავი,

სამშობლო მიყვარს!

დედი,

ბოლოჯერ ჩამიხუტე,

ნაომარს მძინავს!

საქართველოზე

კიდევ ერთხელ

მითხარი მითი,

ჯვარცმული ქვეყნის შვილი ხარო,

ხო ეგრე მზრდიდი?!

შენ არ მასწავლე,

წინაპრები გვყავდნენო დიდი?..

დედი,

სამშობლოს გავუფრთხილდი

და ზეცას მივწვდი!..

ბრძოლით დაღლილმა

განსვენება ვიპოვე მშვიდი

და ზეციური საქართველო

ვიხილე დიდი!

წმინდანთა დასი,

მლოცველების მთელი ლაშქარი,

დედი დემეტრეც

აქ არის და

ერეკლეც დიდი!

ბავშვობაში რომ ვერ გავიგე

რა იყო მითი,

დედი,

მე ახლა დავიჯერე,

მე ახლა მივხვდი!

აქ,

ზეციური ივერია

მანახა ღმერთმა!

დედი,

სამშობლოს გავუფრთხილდი

და ზეცას მივწვდი!''

ავტორი:ეკა ბერიშვილი 28.12.2008.

Posted by: anichqa 23 Jan 2012, 23:33

QUOTE

მტერიც არ შამხვდა მტრისფერი, ვარ უბედურის დღისაო"

მაგარია

Posted by: VAZI 23 Jan 2012, 23:55

QUOTE

წმინდანთა დასი,

იარე დაუღალავად,
თავი ნუ ჩაგიკიდია,
გაჰფანტე ნისლი ღრუბლების,
უფლის განგება დიდია.
ნაზად შესცინე ქვეყანას
შენ ფეხ-ქვეშ გადაჭიმულსა;
მყინვარს დამღერე ნანინა,
ზეციდან გადმოკიდულსა.
კარგად იცოდე, რომ ერთხელ
ძირს დაცემული, ჩაგრული
კვლავ აღემართვის მთას წმინდას,
იმედით აღტაცებული.
მაშ, ტურფავ, წინანდებურად
ღრუბლებში გაიკაშკაშე,
ლურჯ კამარაზე საამოდ
სხივები შეათამაშე.
მეც გადავიხსნი საკინძეს
და მკერდს მოგიშვერ მთვარესა,
ხელ-განპყრობილი თაყვანს-გცემ
ქვეყნად შუქ-მომფინარესა!

Posted by: mula 23 Jan 2012, 23:58

QUOTE

ცა ფირუზ ხმელეთ ზურმუხტო
ჩემო სამშOბლო მხარეო
შენი ვარ, შენთვის მოვკვდები
ბოშყო ჩემ დედას ვთხარეო.

Posted by: patriciia 24 Jan 2012, 00:10

ვინა სთქვა, თითქოს პატარა იყოს.
ჩემი სამშობლო _ დიდების ღირსი,
ქართლში ვინ ჰპოვა პატარა ციხე,
ვინ მოიგონა სიმცირე მისი?!

Posted by: VAZI 24 Jan 2012, 00:15

როდესაც ბადრად მნათობი მთვარე
ცის კამარაზედ გადაცურდება
და მისი შუქი, გაბრწყინვებული,
ლურჯ ჰორიზონტზედ შეთამაშდება;
ოდეს ბულბულის სტვენა-სიმღერა
ჰაერში ნაზად გაიწკრიალებს,
როს სალამურის სულის კვეთება
მთისა მწვერვალზედ შეისრიალებს;
ოდეს მთის წყარო, შეჩერებული,
კვლავ გზას გააპობს, გადიჩხრიალებს
და ტყე, ნიავით გაღვიძებული
შეიშმუშნება, გაიშრიალებს;
ოდეს მტრისაგან გადახვეწილი
კვლავ ეღირსება თვის ჩაგრულ მხარეს
და როს სნეული, შუქს მოკლებული,
კვლავ დაინახავს მზესა და მთვარეს,
მაშინ მეც, ჩაგრულს, სევდისა ნისლი
თავიდან მწყდება, მყისვე მშორდება
და იმედები კეთილდღეობის
უბედურს გულში მიღორძინდება!
და ამ იმედით გატაცებულსა
სული მიხარის, მშვიდად ძგერს გული:
ნუთუ წრფელია იმედი ესე,
ჩემდა იმა დროს მოვლინებული?!

Posted by: nina1992 24 Jan 2012, 00:18

QUOTE

დავდოთ სამშობლოზე ლექსები, მშვიდობაზე, ომზე, ვაჟკაცობაზე, თავგანწირვაზე!.....

და რა მერე ამით?

კაი მაინც დავდებ

Einigkeit und Recht und Freiheit
für das deutsche Vaterland!
Danach lasst uns alle streben
brüderlich mit Herz und Hand!
Einigkeit und Recht und Freiheit
sind des Glückes Unterpfand:
|: Blüh im Glanze dieses Glückes,
blühe, deutsches Vaterland! :|

!!!!!!

Posted by: volfmai 19 Dec 2015, 15:52

ლექსები სამშობლოზე:

http://www.aura.ge/316-leqsebi-samshobloze.html

Posted by: dimonds 19 Dec 2015, 16:02

ჩემო თვალნათელო, ჩემო სანატრელო,
ოდესმე დიდი ყოფილა საქართველო.
ყოფილა დავით-მეფე-აღმაშენებელი,
ყოფილან ოპიზრები-გასაშტერებელი;
ყოფილა მოდრეკილი, ყოფილა ცურტაველი,
რასაც მოჰყოლია შოთა რუსთაველი...
ჩემო მიმინო და ჩემო ფრთანათელო,
ოდესმე დიდი ყოფილა საქართველო.
ყოფილა ნიკოფსით-დარუბანდამდე
გაჭენებული და გამოჭენებული;
რტოებგაშლილი და გამოჩინებული,
ყოფილა ორ-ზღვას-შუა აღმოცენებული.
ფიე, საქართველოს ჰყოლია ვასლები!
თამარს უკრეფია სულ ოქროს ვაშლები!
ტევრი გვიწალდია, ისე გვიზარდია,
რომ გავმზადებულვართ ახალ ბიზანტიად.
მაგრამ უცაბედად მატლი არეულა,
ბორბალი უკუღმა დატრიალებულა.
ჩვენთვის მონღოლია პირველი სასჯელი.
მონღოლს მოჰყოლია თურქი და სპარსელი.
ტურფა საქართველო ყორნებს წაუღიათ,
სპარსეთს და ოსმალეთს შუაზე გაუყვიათ.
ჩაშლილა თვალი და ჯაჭვი ჩარღვეულა,
იყალთო დაკეცილა, გელათი დანგრეულა.
ოთხ მეფეს სულ სისხლის ცრემლები უცრემლია,
ოთხივეს საბრალო ლექსები უწერია,
-რა დროს ლექსიაო, მოუკვდა პატრონი!-
ხმლით შემოვარდნილა ერეკლე-ბატონი...
ამას მოჰყოლია: „ვაჰ, დრონი! ვაჰ, დრონი!“
ჩემო თვალნათელო, ჩემო ფრთანათელო,
ოდესმე დიდი ყოფილა საქართველო!

აღმაშენებელი
თბილისს მობრძანდება
ყალყზე შემდგარი რაშით!
გული გაიმაგრე,
გული გაიმაგრე,
გული გაიმაგრე,
დავით!
რა დაგვიტოვე,
და რას გახვედრებთ,
რით მოვიწონოთ თავი?
ვერ ვიდავითეთ,
ვერ ვითამარეთ,
ვერ ვიდიდგორეთ,
დავით!
მიწა გაგვიყიდეს,
ხორცი დაგვიფლითეს,
გული ამოგგვგლიჯეს ტანჯვით!
გარეჯს გვიფეთქებენ,
რუსთველს გვიგინებენ,
სულში გვაფურთხებენ,
დავით!
გადამთიელები,
უცხოტომელები,
ტაძრებს გვიფხაჭნიან დანით!
გადამიარეთო! -
ასე დაგვიბარე,
გადაგვიარეს,
დავით!
ვერ დავიცავით
სრულიად საქართველო,
ვერ მოვუფრთხილდით წამით!
ხმალი დაგვიჟანგდა,
სისხლი გაგვიწყალდა,
დავპატარავდით,
დავით!
მტერმაც გვლეწა
და ერთურთიც ვლეწეთ,
ვლეწეთ დღისით და ღამით!
ტაოს მივტირით,
ჰერეთს მივტირით,
სამცხეს მივტირით
დავით!
კვნესის საქართველო,
შენი საქართველო,
გულში დაჭრილია ხარი!
მუხლი მაგარი აქვს,
არ დაიჩოქებს,
ნუ გეშინია,
დავით!
თბილისი მაინც
ისევ თბილისობს,
გელათი ისევ ყვავის!
იბადებიან დღესაც ლეკვები,
სადიდგორენი
დავით!
მეფედ შენ გვსურხარ,
შენ გვიპატრონე,
შენი ხმლითა და ფარით!
სხვა ღმერთს
არა ვცნობთ!
სხვა ხატს არა ვცნობთ!
სხვა კაცს
არა ვცნობთ
დავით!
აღმაშენებელო,
თბილისს შემობრძანდი,
თეთრი გიორგის მადლით!
მუმლი მუხასაო!
მუმლი მუხასაო!
მუმლი მუხასაო!
დავით!

ამ ლექსებზე ვგიჟდები

Posted by: ბეჟანბეჟანი 19 Dec 2015, 16:33

ოდა ჩემს თაობას.

ჯერ რკინის ფარდა ჩამოვხიეთ წითელ კავშირში
ახლა უვიზო გზა გავხსენით, - ევროკავშირში.

Posted by: დაწუნებული-სარძლო 19 Dec 2015, 19:53

ვერ წაიღეს, ვერა!

მტერს უტევდა კავკასიის მაღალ მთებთან, -
განა მტარვალს მიწის გოჯი მისცა?
დაიჭრა და მიწას სისხლი დაეწვეთა,
ბუბუნებდა კავკასიის მიწა...

სამშობლოის ცას სცოდნია გაშლა ლურჯად,
ცხრათვალა მზე თავს დაადგა მხედარს,
კვდება გმირი? სამშობლო ხომ გადაურჩა?
გავზარდეო, იტყვის ქართვლის დედა!

ცეცხლმა დაწვა ცა მწვერვალზე დანაფერდი,
მზე რომ გადიწვერა,
მერე რა, თუ სუნთქვას შეწყვეტს ფართე მკერდი,
ვერ წაიღეს, ვერა!

ეს კი არა, მას ანცვიფრებს მხოლოდ ერთი, -
უტირია ლამაზ ფერაფერას?
პაწაწინავ, მე გავწირე თავი შენთვის,
ჩვენი მიწა ვერ წაიღეს, ვერა!

ფერაფერას თავი მასთან დაუხრია,
მის დაცხრილულ, მის სისხლიან მკერდთან,
ფერაფერა ჩასჩურჩულებს დაჭრილ მხედარს:
დაგდომია მზე შარავანდედად!

მტერს უტევდა კავკასიის მაღალ მთებთან,
განა მტარვალს მიწის გოჯი მისცა?
უსათუოდ სამადლობელს ღაღადებდა
საქართველოს მადლიანი მიწა...

ხევსური
სამასი არაგველის ხსოვნას

I

ზაფხულში, არაგვზე, სალუდე დუქანთან,
უკრავდა დაირა და დათვი ბუქნავდა.

ფიცხობდა, სხიოდა მზის ცხელი დაირა,
სიცხე ძუნძულებდა მთლად დათვისნაირად.

ღრეობდნენ ხევსურნი... და ზორბა ხინკლები
პეშვიდან სხლტებოდნენ, როგორც თხის ჯიქნები.

დაჩეხილ ცხვირ-პირზე ეფინათ ხაშხაში
აგვისტოს პირდაპირ ისხამდნენ ხახაში.

გზაზე კი სურათი კაცს ღიმილს მოჰგვრიდა:
ერთ ახმახს იაბო დაუფრთხა ბოგირთან.

რაც ვნახე, როგორ ვთქვა ან როგორ გიამბოთ,
გოლიათს ლაჯებში მოეხრჩო იაბო.

ჩამოხტა დევკაცი და ცხენი მშიშარა
ვეება იღლიის ქვეშ ამოიჩარა.

გადმოვლო ბოგირი და მთვრალი ხევსურნი
შემოხვდნენ ყიჟინით, აზარტში შესულნი.

ჩამოსვეს, მაგიდა ჩასცილდა მუხლისთავს,
ჯამში აშიშინდა თვალები ბუღისა.

რაც იყო სუფრაზე - ერთიან მოხოცა,
დათვიც კი დაფრთხო იმისმა ხორხოცმა.

დაჩეხილ ცხვირ-პირზე ეკიდათ ხაშხაში,
აგვიტოს პირდაპირ ისხამდნენ ხახაში,

ერთურთს ხანჯლებივით უღერდნენ ტაეპებს
და ჰგავდნენ ლანდები წარმართულ ღვთაებებს.

ფიცხობდა, სხიოდა მზის ცხელი დაირა,
სიცხე ძუნძულებდა მთლად დათვისნაირად.

ცხენს გადაახუხა ხევსურმა არაყი,
დეზი ჰკრა და... ფეხით გასტოპა არაგვი.

II

როდესაც სიკვდილი იქ, ბარში, მოყვრებთან
ვენახებს მოხრავდა და მტკვრის წყალს მოხვრეპდა,

მთიდან ჩამორბოდნენ ხარები ბარადა
და რქებით ჩხვერავდნენ კრწანისს თუ მარაბდას!

მთიდან ჩამორბოდნენ, მტრის ჟლეტა ნებავდათ -
და ბარში რჩებოდნენ სამარის ჯვრებადა.

ბარში მოდიოდნენ „ვოჟები“ კერკეტა -
მთაში ბრუნდებოდნენ ზღაპრად და ლეგენდად.

და სიკვდილს, სიწრისგან ყელზე რომ დაადგა,
ხევსურის ფარია სხვა მრავალ ფართაგან.

ე მაგის სისხლია, ე მაგის ძვლებია,
ჩვენს ქართულ ციხეებს რომ ჩაფიცხებია.

ე მაგის სისხლია, ე მაგის სინდისი,
ომში რომ არ წავხდეთ სიკვდილის პირისპირ.

მის გორდას მამულის გზა გაუკაფია,
გორდასებრ ჩინჩხლებს ჰყრის ე მაგის კაფია.

მოდის საქართველო ე მაგის ჯიშისა,
რომ მტერი ვერაგი კვდებოდეს შიშისგან!

Posted by: tatia23 19 Dec 2015, 20:03

მარად და ყველგან, საქართველოვ, მე ვარ შენთანა!..

მე ვარო შენი თანამდევი უკვდავი სული.
შენთა შვილთ სისხლით გული სრულად გარდამებანა,
ამ გულში მე მაქვს შენი აწმყო, შენი წარსული.
მეცა ვტანჯულვარ, ჰე ბედკრულო, შენის ტანჯვითა,
შენისა ცრემლით თვალნი ჩემნი მიტირებია,
მეც წარტყვევნილვარ წარსულთ დღეთა შენთა ნატვრითა,
შენის აწმყოთი სული, გული დამწყლულებია.
წარვლილთა დღეთა შენთა მახსოვს დიდებულება,
ვიცი, რომ იყავ ერთხელ შენცა მორჭმულ-ძლიერი,
შენცა გფენია ქვეყნის მადლი - თავისუფლება,
ეხლა აღგვილა ყველა ესე, ვითარცა მტვერი...
და ძესა შენსა დღეს არც კი სწამს შენი აღდგენა,
განწირულების შთასდგომია მას გულში წყლული,

მას დაჰკარგვია ტანჯვათ შორის შენდამი რწმენა
და დაუგდიხარ, ვით ტაძარი გაუქმებული.

Posted by: დაწუნებული-სარძლო 19 Dec 2015, 20:19

საქართველო...

განიერ ბეჭებზე მაწევს საქართველო,
ილიას, ვაჟას, აკაკის,
სულით არ დაეცე ოღონდაც ქართველო,
შვილი დასაკარგი სად არის.

განიერ ბეჭებზე მაწევს საქართველო,
დავითის, გიორგის, თამარის,
ხმალი აამღერე ოღონდაც არაგველო,
ხმალი ნამღერები ათასგზის.

განიერ ბეჭებზე მაწევს საქართველო,
დიდგორის, შამქორის,ნმარაბდის,
აღსდექი, აყვავდი მარად სანატრელო,
ნაჯიჯგნო თურქის თუ არაბის.

განიერ ბეჭებზე მაწევს საქართველო,
ილიას, ვაჟას, აკაკის,
სულით არ დაეცე ოღონდაც ქართველო,
შვილი დასაკარგი სად არის.

სიმღერა მამულზე

ჰაი, დილილმე, დილილმე,
მთა - ბარი შემოვირბინე,
მთაში წყარონი მღერიან,
ბარში მინდორი ბიბინებს.

წყაროსაც დავეწაფები,
დავკრეფ ვარდებს და გვირილებს,
რა ლამაზი ხარ, მამულო,
შენი გამჩენის ჭირიმე.

Posted by: kardinali100 19 Dec 2015, 20:20

QUOTE

როცა ომი გვაქვ ქართვლის ჯარს,
ნათელი გვიძღვის ღამითა;
კაცი რამ ლურჯცხენიანი,
ამოღებულის ხმალითა,
მაღლიდან თავზე დაგვბრუნავს
ტურფა იერით, ტანითა.
სახე აქვს შავად მოცული
მას დიდის კაეშანითა.
ეს ჩვენი ჩუმი მფარველი
ლაშარის ჯვარად ვსცანითა.

ლაშარელაის ლურჯასა
ფაფარი ჰსხავის გიშლისა,
შაჯდება, გაემართება,
კოტორ გაჰყვება ნისლისა,
თავის ყმათ მიეშველება,
ხან რო არ იყოს მისვლისა.

Posted by: -ვანი 19 Dec 2015, 20:21

არ უწერია ქართველს სიკვდილი
და საქართველოს გადაშენება.
შენ გაგიმარჯოს ლურჯო ოცნებავ
ტვინი არ მოტ*ნათ დანარჩენებმა.

მაშინ როდესაც დროშა დაეშვა
და წარმატებამ ღმად დაიძინა,
ლურჯი ზეციდან, ლურჯ მოსასხამში
გამოგვიგზავნა ღმერთმა ბიძინა.

არ უწერია ქართველს სიკვდილი
და საქართველოს გადაშენება.
შენ გაგიმარჯოს ლურჯო ბიძინა
*ლეზე დამახტით დანარჩენებმა.

Posted by: დაწუნებული-სარძლო 19 Dec 2015, 20:22

***

ღმერთმა ჭირი გვაშოროს და
შოთას ფრესკა არვინ შალოს...
ეი, ბიჭო, სამშობლოსთან
არაფერი შეგეშალოს!

სხვამ არ თოხნოს ჩემი ყანა,
არც ჩონგური ჩემი თალოს...
მე ისეთი მგლები მყვანან,
ალგეთს მტერმა ვერ დათვალოს!

ალავერდში ვანთებ სანთელს,
იმ გმირების წასვლას ვნანობ, -
არტანუჯთან ვხვდები ხანძთელს,
რომ ფეხები ცრემლით ვბანო!

ბერი - თათრის ანაკუწი -
გვარიდებდა სისხლის კალოს...
ყველა დუშმანს, როგორც უწინ,
გზა თევდორემ გაუკვალოს!

ვინ აგაკრავს აწი ზეცას,
გორგასლანის დიდო ფარო?
აქ აბჯარი მთასაც ეცვა,
აქ თამარი დედოფალობს!

ღმერთმა ჭირი გვაშოროს და
შოთას ფრესკა არვინ შალოს...
ეი, ბიჭო, სამშობლოსთან
არაფერი შეგეშალოს!

Posted by: griankali 19 Dec 2015, 20:32

მეწადა, ქართველს მევლო ქართველად,
ის, რაც მწამდა და მკლავდა, მეხატა,
ვგონებდი, მშობლის ასე ადვილად
სესხი და ვალი გადამეხადა...

მივალ! მივდივარ! ვღონდები შენით!
ხვალ-ზეგ მომსვლელი, ალბათ, მიხვდება:
მხოლოდ სიკვდილით! - ცხოვრებით გრძელით
სესხი და ვალი არ გადიხდება...

შენ ჩემი წიგნი სახსოვრად გქონდეს, -
მე მზის ქართულის მითქვამს სიცხოვლე -
ასიათასჯერ მე გიხდი ბოდიშს -
მაპატიე, რომ დიდხანს ვიცხოვრე!

მივალ! მივდივარ! ვღონდები შენით
და ყელგაღადრულს აქ მრჩება თვალი...
გადაუხდელი ცხოვრებით გრძელით
მიმყვება შენი სესხი და ვალი!

Posted by: ბეჟანბეჟანი 19 Dec 2015, 20:34

-ვანი

QUOTE

შენ გაგიმარჯოს ლურჯო ბიძინა
*ლეზე დამახტით დანარჩენებმა.

შენია?

Posted by: brdzolisunariani 19 Dec 2015, 20:43

შენ შუბლს იხსნი და სიბნელეს ლეწავ,
საქართველოს მოღრუბლულო ზეცავ...
ნეტავ მალე აღმობრწყინდეს მნათი,
მალე სხივი მოგეფინოს ნეტავ!

წინ მიიწევ და ხმაურობ, გღვიძავს,
საქართველოს სევდიანო მიწავ,
ნეტავ მალე დაამსხვრევდე ბორკილს,
ნეტავ მალე მიაღწევდე მიზანს!..

პატარა და მრავლისმთქმელი

Posted by: ecklesiast 19 Dec 2015, 21:34

ეს ალბათ იყო უკვე:

განთიადი

მთაწმინდა ჩაფიქრებულა,
შეჰყურებს ცისკრის ვარსკვლავსა;
მნათობი სხივებს მაღლით ჰფენს
თავდადებულის საფლავსა.

დადუმებულა მთაწმინდა,
ისმენს დუდუნსა მტკვრისასა:
მდინარე ნანას უმღერის
რაინდსა, ურჩსა მტრისასა…

მთაწმინდა გულში იხუტებს
საშვილიშვილო სამარეს,
მამადავითსა ავედრებს,
აბარებს ქვეყნის მოყვარეს...

მგოსანი გრძნობამორევით
თვალს ავლებს არემარესა.
და გულის-პასუხს ნარნარად
უმღერის ტურფა მხარესა:

“ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტო,
ჩემო სამშობლო მხარეო,
სნეული დავბრუნებულვარ,
მკურნალად შემეყარეო!...

“ვერ ავიტანე ობლობა,
სისხლის ცრემლები ვღვარეო;
წამძლია სულმა და გულმა,
შენს ნახვას დავეჩქარეო.

“წინ მომეგებენ ღიმილით
შენი მზე, შენი მთვარეო,
გუნდი და გუნდი ვარსკვლავი,
მოკაშკაშ-მოელვარეო.

“გულში იფეთქა სიამემ,
სევდები უკუვყარეო, -
ია და ვარდი დამჭკნარი
ხელახლად გამიხარეო!...

“ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტო,
სულის ჩამდგმელო მხარეო,
შენი ვარ, შენთვის მოვკვდები,
შენზედვე მგლოვიარეო!...

“ნურც მკვდარს გამწირავ, ნურც ცოცხალს,
ზე კალთა დამაფარეო...
და, რომ მოვკვდები, გახსოვდეს,
ანდერძი დავიბარეო:

“დედა-შვილობამ, ბევრს არ გთხოვ:
შენს მიწას მიმაბარეო!...
ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტო,
ჩემო სამშობლო მხარეო!”

აკაკი

Posted by: tamti1 19 Dec 2015, 23:11

დედავ ღვთისაო! ეს ქვეყანა შენი ხვედრია...
შენ მეოხებას ნუ მოაკლებ ამ ტანჯულ ხალხსა:
საღმრთოდ მიიღე სისხლი, რომელ ამ ხალხს უღვრია
ჩაგრულთ სასოო, ნუ არიდებ მოწყალე თვალსა!
რაცა ტანჯულა ეს ქვეყანა ტანჯვად ეყოფა,
მოეცი ძალა დავრდომილსა კვლავ აღდგომისა
სახელოვანი განუახლე წარსულ დღეთ ყოფა,
მამა-პაპური სული გული მოჰმადლე შვილსა.
ძლიერო ღმერთო! შენთვის ბრძოდნენ ქართლისა ძენი
დასაბამითვე არ იცოდნენ რა არს მშვიდობა.
იკმარე საღმრთოდ მათ პატიჟნი და სისხლის ძღვენი
თუ რამ შეგცოდეს, შეისყიდეს ტანჯვით შენდობა.
მოჰმადლე ქართველს ქართვლის ნდობა და სიყვარული
და აღუდგინე მშვენიერი ესე მამული...!
ჰოი! სახიერო! ცისარტყელა განავლე ცასა,
რათა წარღვნისა მოლოდინი წარხოცო ხალხსა.

Posted by: volfmai 22 Dec 2015, 14:15

პატრიოტული ლექსების არაჩვეულებრივი კოლექცია:

http://www.aura.ge/316-leqsebi-samshobloze.html

Posted by: ქაფქიანა 22 Dec 2015, 14:18

ლურჯი მწკრივი მთებისა
სუნთქავს წალკოტების ქარს,
იწყებიან სიზმრები
ელვათა ტოტებიდან;

ცა ლაჟვარდში მხმობელი,
ყვავილი უჭკნობელი,
ხალხი, სივრცე, მუსიკა
ჰარმონიის მშობელი;

ფერწარმტაცი ქარები,
მზე სხივშეუდარები
კვლავაც ჰკრთის ისტორიის
ჯერაც ღრმა იარები;

საუკუნემ არწია
რაც მარადი განძია:
ჯვარი, გრემი, იყალთო,
უფლისციხე, ვარძია;

რითმა მიჯრით წყობილი,
ჰანგი, ჰანგს შეჭდობილი,
ჩუმი მღერა ქვებისა
წლების ფერით მკობილი;

მთით მომსკდარი ღვარებით
შორს მრეკავი ზარები;
გრძნეულება სიღრმეთა
უთქმელ-მიუკარები;

ხოლო სივრცე მზიური,
სიმები მშობლიური,
აღმაფრენა უსაზღვრო,
შთაგონება ციური;

ხსოვნის შორი ფესვები,
სახელნი უტკბესები,
ყალყზე შემდგარ ფლოქვთა ხმა-
ირგვლივ ცეცხლ-დამკვესები;

ეშხი ავთანდილისა,
ჯადო სულს შეზრდილისა,
ძველი მცხეთის სიზმრების
და თბილისის დილისა;

მეგობრობის განდობა,
დაცემულის დანდობა,
აზრის ღმერთთან კამათი,
გრძნობის დარდიმანდობა;

ქროლვა დროთა ქარისა
რუსთაველის პწკარისგან,
სიბრძნე პეტრე იბერის
ფუნჯი ოპიზარისა;

ზეცა რომ გაახილა
ვარსკვლავთ თეთრი ზოლივით,
სამშობლოა, ძახილად
დროში გადმოსროლილი!

Posted by: darchidze001 22 Dec 2015, 14:35

ჩემო კარგო ბიძინა,
შემომიშვი სახლშიო.
აწი ქოცებს თუ ხმა მივცე,
შენ შემეძი დრაკშიო.

Posted by: დაწუნებული-სარძლო 3 Jan 2016, 08:28

* * *

მე ვარ მისანი ხარი – წიქარა,
შენი დვრიტა ვარ, მამულ – დედულო,
ზღაპრიდან მისთვის გამოვიპარე,
რომ გემსახურო და გიერთგულო.

შენი უღელი მემჩატოს აგრემც,
ქედზე რომ მადგას განაჩენივით,
არ მომიღერო, გეთაყვა, სახრე,
სიყვარულისთვის ვარ გაჩენილი.

და თუ გქონია რამე ტკივილი,
ან რამე ჭირი ზნეკეთილიანს, –
ამილოკია ქვამარილივით
და ხარის ცრემლით დამიტირია...

რამდენჯერ ვმდგარვარ სამოთხის კართან,
ქედგახეხილი, გადატყაული...
ღმერთთან საუბრის და ნიჭის გარდა,
არაფერი მაქვს დანაშაული.

და როცა მიწას მივებარები
ნაჯაფარი და ტანდაკორძილი,
შენზე დამრჩება ისევ თვალები,
ანგელოსების ამოკოცნილი.

Posted by: narmonana 3 Jan 2016, 08:37

ეს ეკლესია
ერეკლესია! _
ამბობს წარწერა ზედ ამოჭრილი.
არ ჩანს არავინ ეკლესიაში,
არც დაჩოქილი მოჩანს მორჩილი...
გადაპობილა თაღი შუაზე
და ხავსს კედელზე გააქვს ბიბინი...
შუაღამისას ისმის უეცრივ
ტანაბჯრიანი კაცის ქვითინი....

Posted by: vaxo55 3 Jan 2016, 09:34

ორ ზღვას შუა ძველისძველად
საომარი იყო ლელო -
ის გადარჩა და სახელად
ეწოდება საქართველო.
მშობლიურო ჩემო მიწავ,
შენს საყვარელ სახელს ვფიცავ,
რომ დავიცავ შენს დიდებას,
წინაპართა ძვლებს დავიცავ!
–––––––––––––––––
ნეტა, სადა აქვს ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.
სჯობს აღარ გვქონდეს სულაც სამშობლო,
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!

– სხვა საქართველო მაინც სად არი?
რომელი კუთხე რომელ ქვეყნისა?
ვის თუთქავს ასე ცეცხლის ღადარი,
ქვეყნად სამოთხე სხვას ვის ეღირსა?
–––––––––––––––––––––
საქართველოში იბადებოდნენ
და შემდეგ მუდამ წუხდნენ ამაზე:
ეჰ... წუთით მაინც დაბრუნდებოდეს
ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე.
–––––––––––––––––––––
ღიმილის ბიჭი ვიყავი,
ბეჭზედ არწივი მეხატა,
ცხრამეტი წლისა შევსრულდი,
ოცი არ გადამეხადა,
სამშობლოს დროშა მეჭირა,
მტერს ვეცემოდი მეხადა!
ვისაც უნდოდა, ქართველი
რომ გამხდარიყო ხიზანი,
დავკარი, ვიყავ მართალი,
ვით ჩემი ტყვიის მიზანი...
ნუ დაიდარდებ, დედაო,
მწარე სიკვდილის სევდასა.
დღეო, გადიდდი, გადიდდი,
შვილი ეყრება დედასა!
არ დაიდარდო, დედაო,
რაც მე სიკვდილით გაწყინე;
მე შენი ძუძუს ნათელი
საქვეყნოდ გამოვაბრწყინე.
მე გაგიხუნე ლეჩაქი,
მაგრამ დაგხურე შუქური,
სამშობლოსათვის დავთხიე
სისხლ-ცვარი სიჭაბუკური.
მე არ დამკარგავს სამშობლო,
სულ ვეხსომები ლევანი,
სანამდის საქართველოში
იწურებოდეს მტევანი...
–––––––––––––
მე, ქართველი ბუხაიძე,
ბალყარეთის მთებში ვწევარ...
რომ შემეძლოს საფლავიდან,
ძმებო, მხრების წამოწევა,
მე სიცოცხლეს ხელმეორედ
შევწირავდი მშობელ მხარეს,
შევწირავდი იმავ მიწას,
დღეს რომ გულზე დამაყარეს.
ვინც დამხედოთ, გადაეცით
საქართელოს მთებს და ველებს,
რომ მისი ძე, ბუხაიძე,
აქა ვჟლეტდი სისხლის მსმელებს;
არ ვუშვებდი დარიალთან
გააფთრებულ ყვითელ გველებს...
მე საფლავში არა ვწევარ,
აქ დარაჯად დამაყენეს.

Posted by: inout 3 Jan 2016, 09:43

https://forum.ge/?f=29&showtopic=34754630&st=150

Posted by: gogia4 3 Jan 2016, 14:49

QUOTE

ნეტა, სადა აქვს ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.

ვინ მოდღნამს ნეტა ამდენ ლამაზ ქალს,
და ააკივლებს სხვადასხვა ხმაზე,

QUOTE

სჯობს აღარ გვქონდეს სულაც სამშობლო,
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!

Posted by: Solveig 3 Jan 2016, 16:27

**********************************************************************