ზიზღი და გაუცხოვება ვიგრძენი. საკუთარ თავის უპირატესობა ამ მასაზე, ერთმანეთში რომ ირევიან, აზელილები , 2 წამში ფამილარულები რომ ხდებიან...
და უცებ მომინდა უფრო შემწყნარებელი ვყოფილიყავი, უფრო გამგები, მიმღები, ადამიანური...
Everybody hurts!
ვპოულობ და ვკარგავ, დასახულ მიზანს.
საყრდენი მაქვს გამოცლილი თითქოს. ყველაფერი თავიდან უნდა ავაშენო
რა რთულია.
მაგრამ ჩემი საუკეთესო თვისება ხომ ოპტიმიზმია.