=====
არაბეთში მეფე იყო, როსტომა ერქვა სახელი,
კაი მუტრუკი ყაძახი, კაის და გლახის მნახველი,
თლა სასტაულად ომობდა, არ ყავდა კაცი ბადალი,
ყველაი იმას აქებდა, ჭკუიანიც და აბდალიც.
არ ყავდა ბიჭი როსტომას, ყავდა თლათ ერთი ციცაი -
აბჟღიალებდა ყოლისფერს, მეტოქე იყო მზისაი,
ვინცხამ შეხედა გააბდლდა, გუუტყეშელდა თვალები,
გუუთხუარი დატია მთელი სამეფოს ქალები...
სახელად ერქვა თინაი, აი ქი უნდა იცოდეთ,
რაც გეიზარდა მის მერე მზეიც სირცხვილით იწოდა,
ქი დუუძახა როსტომამ ვეზირებს გესამანიებს,
პაწ-პაწე იჭუჭუნეს და თითო სტაქანიც დალიეს.
როსტომამ უთხრა ვეზირებს: დამაყურეთ თქვენ, რა ხთება -
როვარც კი ყინვა მუუსწრობს ვარდი ელანძე გახმება,
იმის მაგიორ სხვა მუა, როცხა მაისი დადგება,
ჩემი მეფობა არაბეთს აწი არ გამუადგება.
დავბერდი აწი ბიჭებო, დღეი არ დამრჩა მაღალი,
ხვალ-ზეგე მაინც მოვკტები, მეფე გჭირიენ ახალი,
რაა იმფერი სინათლე, ბოლოს თუ მოყვა სკვარამი,
ქი გავამეფოთ თინიკო, თვარ გინდებიენ ვარამი!
აი რომ ესმათ ვეზირებს, წაატლიკინეს ენები:
როსტომა, გენიოსი ხარ, მარა არც ჩვენ ვართ შტერები.
დუუშვათ ვარდი ქი გახმა, სხვაი თუ არ გვაქ რას ვიზამთ?
ისთევლე იმას ვიკმარებთ, თავს ვერ მევიკლავთ მაგიზა!
რა ვუყოთ მერე, ქალია, მაგიც ხომ ღმერთმა დაბადა,
იცის მეფობა ბაღანამ, გენში აქ მამა-პაპადან,
მაგფერ ანგელოზს ნამდვილათ ეკუთნის ერთი მენდალი,
ლეკვი და ლომი ერთია, მამალია თუ დედალი.
სარდალი ყავდა არაბეთს ავთანდილაი ქვიოდა,
უშველებელი ყაძახი თლათ მთვარესავით ღვიოდა,
წვერი არ ქონდა ჯერ კიდო, მარა გაზდილი ქი იყო,
საწყალ ბაღანას სასტიკათ შეყვარებია თინიკო.
მარა რათ გინდა? ამ ამბავს ვერ გუუმხელდა ვერავის,
რომ ვერ ნახავდა კტებოდა, ცრემლი სტობოდა ყელამდის,
როცხა ნახავდა ვარესი, ცეცხლი ეკიდა ენაზე,
მოკლეთ ამ ჩვენმა თინიკომ გაახმო კაცი ელანძე.
როვარც იმას ყური მოკრა, ამეფებენ თინათინსო,
გადირია სიხარულით, აწი აპა რა მიჭირსო,
აწი ყველადღე შევხთები, თითო სიტყვას ჩოვუკრავო,
ბოლოსდაბოლოს ქალია, თავს რაფერ ვერ მოვუკრავო...
ერთ დილას ხალხში გავრცელდა გასაკვირალი ამბავი,
როსტომას უთქვამს: თინიკო თქვენი მეფეა ახალი,
ნამდვილი მზეა პირდაპირ, გააბჟღიალებს ყოლისფერს,
მოით და ნახეთ, აზრი თქვით თქვენ და მე კიდო მოგისმენთ!
ყველა იქინე მივიდა, არ დარჩა სახში არკაცი,
იყო ცეკვა და სიმღერა, ტაშის კრაი და კარკაცი,
ბუკმაც დუუკრა, წინწილამც დაატკბო იქოურობა,
თინიკო იმფერს ტიროდა, სიცოდვე იყო ყურობა.
რაი და მეფის გვირგვინი მძიმე არისო ქალიზა,
ქერქეტა გოგო იმ კურცხლებს აღვარღვარებდა ამიზა,
როსტომამ უთხრა მამები უნდა შეცვალონ შვილებმა,
გაჩუმდი, ხალხში ნუ ტიებ აბდალის შთაბეჭდილებას!
რაფერც ვარდსაც და ფუნასაც მზე ერთნაირად აცხუნებს,
შენც არ მოაკლო პატივი არც ჭკუიანს და არც სულელს,
აპა შენ იცი ბიუჯეტს ჭკვიანურად თუ განკარგავ,
თუ რამეს გაცემ კაია, თვარა ყოლისფერს დაკარგავ!
==
ნახეს ვინცხა ყაზირალი,ჯდა მტირალი სუფსის პირსა,
მსხვილ-მსხვილ კურცხლებს აღვარღვალებს,საცოდავი ისე ტირსა,
მეფის ხალხმა დეინახა,არ ეცნობა არავისა,
და მეფემაც მოინდომა ახლო ნახვა ფირალისა.
გუუგზავნა მან ყაზახნი,მომიყვანეთ აქა ისო,
იგი ვინცხა მოტირალი სუფსის პირსა რომა ზისო,
ყაზირალმა ეიხედა,სახეს ხელი ჩამეისო,
მე არსადაც არ მივდივარ,ნება იყოს გინდ მეფისო.
ხალხმა ძალი დუუპირა,ყაზირალი გედირია,
ხელი ტაცა მაგან მათრახს და ყაზახებს დეერია,
მეფის ხალხი ერთიანად ეირია-დეირია,
ვეღარ იცნობს კაციშვილი,ვინ ცოცხალი ვინ კტარია.
ერთი ვინცხა გეიპარა,მოახსენა მან მეფესო,
აბდალია უპატრონო და გადაგვყრის ფარსაგებსო,
შენი ხალხი ჩვენ მეფეო სულ მთლიანად გაგვჟლიტესო,
მაშინ იქანა მივიდეთ,მეფის ხალხმა ესე თქვესო.
მეფის ხალხი გეემართა და მინდორი გადალახეს,
რომ არა ჩანს,ეფარება ალბათ ხეებს და ბალახებს,
ყაზირალი აღარ ჩანდა,თუმცა ბევრი კი უძახეს,
იგი ცხენით გაპარულა,მისი ბუნდღა ვერსად ნახეს.
=================
@ფაცედან.
ბარევ ჯიგრებო კაროჩე იმენნა იტოგში რა 
))) კაი რითმაა 
მარა მეგრულად თუ ესეთი მოკლე იყო ვეფხისტყაოსანი არ მეგონა 
