თამაზ ბაძაღუა (1959-1987), ქართველი პოეტი

ვახ რა კარგია, არ ვიცოდი ეს თემა თუ იყო
ზუსტად რამდენიმე დღის წინ დედაჩემთან ვსაუბრობდი ამ პოეტზე, გაიხსენა თამაზი და მაშინდელი პოეზიის საღამოები..



ბოლო გაჩერება

ვერ გადაირბენს შენი სახელი
გაჩირაღდნებულ პროსპექტზე და ღამის შუქში
ვერ იჩურჩულებს სიყვარულზე. დღეს თავსხმასავით
მოაწყდა სხეულს შემზარავი სიტყვა ,,სიკვდილი",
დღეს ლოცვასავით გაიღვიძა ტანში სიკვდილმა
და ალისფერი ყვავილივით დააჩნდა ასფალტს.
გათავდა, დღეს შენს ნაფეხურებს ქარი აკრიფავს,
შენი ბგერები უდედმამო ბავშვივით ქუჩას შერჩება
და წვიმა, როგორც უბრალოდ წვიმა
სისხლის ნაკადულს ქვესკნელისკენ გაალივლივებს.
დაშორდა ღიმილს შენი ტუჩები
და გაეხვია გაოცებულ დუმილის ტბაში,
როგორც ფსკერისკენ წასული ნივთი.
გათავდა, უკვე აღარ არის ბავშვი, რომელსაც
ხვალ ცისფერი მოსასხამი უნდა ეყიდა...
გათავდა, უკვე აღარ არის ბავშვი და უკვე
აღარ სჭირდება იმის მტკიცება,
რომ მარტივია ჩვენი ცხოვრება,
ოღონდ ვიჩქაროთ გადასასვლელთან
და მწვანე შუქს ამოვეფაროთ.
რომ მარტივია ჩვენი ცხოვრება
და ზედ ვკიდებთ სათამაშოებს,
ვით ნაძვის ხეზე-
განშორებას, ცოდვას, სიძულვილს,
როგორმე თავი რომ შევიქციოთ.
ისე უეცრად შემოვარდა სიტყვა ,,სიკვდილი,"
თითქოს სიკვდილი არც არსებობდა
და დაბნეული მეოცნებე ბიჭუნასავით
იდგა ქუჩაში გაჟონა.
ხოლო სიკვდილის გაჩერებასთან შეგროვდა ხალხი-
სანოვაგით, ჩანთებით და გაზეთით ხელში.
გადააფარეს სიკვდილს გაზეთი,
რადგან თვალებმა მოითხოვეს სიტყვა ,,მიშველეთ"
და უკანასკნელი პოლიტიკური სკანდალის ამბებში სისხლმა
გაჟონა. მზე კიდევ დიდხანს ჩახჩახებდა. ადამიანებს
სწყუროდათ სისხლი, ერთი დღეც რომ ამოეწიათ
მახსოვრობის ლაბირინთიდან
და ერთხელ კიდევ ეგრძნოთ შიში და სიყვარული
თავიანთი უმწეო ვნების.
მერე ვიღაცამ თქვა: ,,გათავდა" და შეუმჩნევლად
ამ ერთ სიტყვას ჩაებღაუჭნენ
როგორც ბალღი დედის ძუძუებს.
იმისი მკერდი?
მზემ იხილა და ვარსკლავებმა
ოქროს საცერში გაცრილი და ოქროს წყალში ამოვლებული.
გათავდა. აღარ მიეჩქარება
კინოთეატრში, რათა ნახოს ახალი ფილმი,
სადაც შეყვარებულები თვითმკვლელობით ამთავრებენ
სიცოცხელეს და თუთის ფოთოლივით შრიალა ჰაერში
არავინ იტირებს, როცა ადამიანები
ნელა და გულგრილად მიაბიჯებენ ზამთრისკენ.




This post has been edited by minerva on 25 Nov 2009, 21:48

ძალიან მიყვარს.... ძალიან ვაფასებ......

დღეიდან ზღაპრებს ვერ მოგიყვები,
ჩვენი კეთილი მეზღაპრე მოკვდა.
დღეიდან ზღაპრებს ვერ მოგიყვები,
რადგან მე სიტყვებს კი არ ვამბობ, არამედ სისხლს.

This post has been edited by MaverickAbnormal on 24 Oct 2013, 09:45

* * *

ტვინგამოღლილი,
მუხლზე ხელებჩამოწყობილი,
ზიხარ მოწყენით, არაფერი აღარ გაწუხებს.
გადაყვითლებულ გორაკიდან მოჟონავს ხმები -
სხვა გაზაფხულში გალობს შაშვი.

პ.ს. კოსმიური ტრაექტორია ჰქონდა. ძალიან დიდი პოეტი იყო. ნამდვილი.

This post has been edited by MaverickAbnormal on 30 Oct 2013, 14:40

***

მე ვარ მგელი,
რომელიც კბილებით იცავს თავის ბუნაგს.
მისთვის უცხოა პატიება,
დათმობა და გულაჩუყება,
თოვლზე და ქარზე დაწვეთებული
მისი სისხლის მარგალიტები გვიზოგავენ მწარე, მწარე თავისუფლებას.

გულსა მტკენს ფიქრი,
რომ ყველაზე ბასრი ისარი
ჩემს შუბლზეა დამიზნებული,
რომ ყველაზე უნდო ხაფანგი
ჩემს თათებზეა გამოზომილი.

რადგანაც მე ვარ მგელი...

პირველი ტყვია ჩემს გულში გაიღიმებს,
პირველი ზამთარი ჩემს ბუნაგში დაიბადება,
პირველი მთვარე ჩემს სიზმრებს დააფრთხობს.

რადგანაც მე ვარ მგელი
და მესამე ნაპირზე
არის საფლავი და ქვა.

გასკდით, გასკდით სიბრაზისაგან ბოროტო ვარსკვლავებო,
ღამე შემოვა ჩემში და უკვე მშვიდად ვიქნები,
რადგანაც მე ვარ მგელი
და ჩრდილივით ვუვლი გარშემო
შენი ძილის სურნელს.

ვდგავართ ფანჯარასთან უნივერისტეტის პირველი კორპუსის მეორე სართულზე და ეზოს გავცქერით, ახალგაზრდა მწერალთა წრის სხდომის დაწყებას ვუცდით. ეზო ახლად მოასფალტებულია: ასფალტის ფენა გამსხვილდა, გაძლიერდა და ეზოს შუაგულში გახარებულ, მარტოხელა ხეს ყოველი მხრიდან მიეჯარა; მიწა, ნიადაგი აღარსად ჩანს - გეგონება, ხე თვით ასფალტიდანაა ამოზრდილი და ამიტომ უცნაურად გამოიყურება. ვეუბნები თამაზს: შეხედე, რა უცნაური ხეა; იმ წამსვე მპასუხობს: ასფალტში ჩაჭედებული ხე... ის ყოველდღიურ ცხოვრებაშიც მეტაფორებით აზროვნებდა...

ნუგზარ ზაზანაშვილი
* * *
• • •

უკვე მშვიდად ხარ და ელოდები:
შენს ცაზე ერთი მთვარე იგვიანებს,
შენს დროში ერთი გაზაფხული იგვიანებს,
შენს გულზე ერთი ცრემლი იგვიანებს,
შენს საფლავზე ერთი ბალახი იგვიანებს.
სიყვარულზე და მორჩილებაზე
ვერ იმღერებენ შენი ტუჩები,
ვარსკვლავების რბილი სინათლე
ვერ შეგიხორცებს გახსნილ ჭრილობას,
საიდანაც შხამივით წვეთავს
დაუბრუნებელ დღეების შიში.
მადლობა ღმერთს, რომ ამ ეკლებზე იზრდები,
როგორც ტაძარი.

ქარით გიყურებ და ყველაზე ჩუმი ვარსკვლავივით
გისმენ, ხეებით გესაუბრები
და ნისლით ვცდილობ გაღიმებას,
ხოლო ზაფხულით გეფერები და მისი ღელვა
ფორმას იძენს შენი მღვივანი მკერდის გარშემო.
გაზაფხული და შემოდგომა
ჩვენს უცვლელ დროში ვერ შემოდიან,
მაგრამ ზამთარი ჩემი გულია,
გული, რომელიც თეთრად სკდება.
რომელიც ჯერ არ დანებებია უიმედობას.
და თუკი მოგვისწრო თოვლმა. მე ვიტყვი,
რომ გადარჩენა არასოდეს არ არის გვიან,
რადგანაც როცა ვამბობ,,თოვლი"-
მე ვგულისხმობ მუდამ სიყვარულს...