ელიზაბეტ(თ) ბიშოპი

2011 წლის 8 ტტბერვალს 100 წლის გახდა.
ამერიკელი პოეტი ქალი.

ვინც დაღლილია პოეზიისგან პოეზიით მასთან დაისვვენებს.
მოგიყვება თავის ამბებს,
მოგიყვება ამრიკაზე,
მოგიყვება თევზებზე,
კბილის ექიმებზე,
ბებოზე
..
და შენ იგრძნობ, საკუთარ თავ მის მონაყოლში.
და შენს კბილის ექიმს,
შენს მოსაცდელ ოთახს,
შენს თევზს წარმოიდგენ.

ესეც ლინკები-
http://literatura.lit.ge/html/index.php?author=24766
http://arili2.blogspot.com/2008/11/blog-post_7608.html
http://lib.ge/authors.php?517
http://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Bishop


http://www.radiotavisupleba.ge/content/article/2314896.html - აქ მალხაზ ხარბედიას საკმაოდ კარგი სტატიაა ელენეზე.



ძნელი არ არის დაკარგვაში დახელოვნება;
დაკარგვის ბედი თან დაჰყვება უამრავ საგანს,
რომელთა კლება ჯერ არ ნიშნავს უბედურებას.

თითქმის ყოველდღე ვკარგავთ რამეს და დაგვაქვს სევდა
დაკარგული გასაღების თუ უქმად ჩავლილი წუთების გამო.
ძნელი არ არის დაკარგვაში დახელოვნება.

თანდათან ვიძენთ უფრო შორს, უფრო სწრაფად დაკარგვის ჩვევას. ეს ეხება:
სხვადასხვა ადგილს, სახელსა თუ სამოგზაუროდ მონიშნულ
სივრცეს, თუმცა ასეთებს არ მოჰყვება უბედურება.

დავკარგე დედის სახსოვარი მაჯის საათი და ამას მოჰყვა
უსაყვარლესი სამი სახლიდან ერთის დაკარგვა.
არ არის ძნელი დაკარგვაში დახელოვნება.

დავკარგე ორი მშვენიერი, მყუდრო ქალაქი. და, უფრო მეტიც,
ჩემი კუთვნილი სამეფოები, ორი მდინარე და კონტინენტი.
მონატრება მკლავს, მაგრამ არ არის ეს ყოველივე უბედურება.

- შენი დაკარგვაც (ხუმარა ტონი მე შენს ხმაში დღემდე
მიყვარს) მოვახერხე, არ მოგატყუებ. ცხადი ერთია:
დაკარგვა სულაც არ ყოფილა ძნელი ხელობა,
თუმც შეიძლება (აღიარე, რომ შეიძლება!) დაემსგავსოს უბედურებას.

აი, ისიც - ჭუჭყიანი
ბენზინგასამართი:
ნავთით გაჟღენთილი, გაზინტლული,
შემაძრწუნებელ შავ სიბლანტედ
გადაქცეული;
ფრთხილად იყავი, არ გაბედო ასანთის გაკვრა.

მამას აცვია გაპოხილი, ნავთით დასვრილი
უნიფორმა - სასაცილო ჩასაცმელია,
თან შიგნიდან მკლავებზე ფხაჭნის;
მას ეხმარება დაუზარელი, ცოტა თავხედი და ავყია
ვაჟიშვილების მთელი არმია.
(ეს საოჯახო სადგურია).
მამაც, შვილებიც თხემით ტერფამდე ჭუჭყისაგან გაშავებულან.

ნუთუ ყველანი ერთად ცხოვრობენ
აქ, ამ სადგურზე?
ბენზინსაქაჩებს უკან, წინკარში,
დამტვრეული ავეჯი მოჩანს, – ცხიმის ლაქებით.
მოწნულ ტახტზე ჭუჭყიანი
ძაღლი ისვენებს, –
სრული კომფორტით.

აქ, ტაბურეტზე გადაფარებულ
(ტაბურეტიც ავეჯს ეკუთვნის),
გახუნებულ დიდ ტილოზე
დაგდებული რამდენიმე კომიქსის წიგნი
არის დასტური, რომ ფერები
ბუნებაში ჯერ არ გამქრალა. გვერდით კი
ჰყვავის ბეგონია, ბუსუსიანი.



საიდან მოხვდა ეს მცენარე
აქ, ამ ბენზინის საუფლოში?
რა შუაშია ტაბურეტი?
ან ეს ტილო ვინ მოიტანა? –
(მოქარგული გვირილების ფორმის გვირისტით,
დამშვენებული ზიზილებით, როგორც შევნიშნე,
და ნაცრისფერი არშიებით დამძიმებული).

ამ გვირილებსა და ზიზილებს ვიღაც ქარგავდა,
ვიღაც ახლაც რწყავს ბეგონიას,
ან, შეიძლება საწვავს უსხამს, ზუსტად არ ვიცი. ვიღაცამ
რიგში ჩაალაგა ბენზინით სავსე ბიდონები,
რომლებიც ნაზად ეუბნებიან
ნერვებდაჭიმულ ავტომობილებს:
ასეა-ასეა-ასეა ესო.
ვიღაცას უყვარს ყველა ჩვენგანი.

ზღვის მიქცევისას რა საოცრად კამკამებს წყალი!
ახლაც ასეა, წყლის ზედაპირზე ამოჩრილი მარლინების დაკბილული ფარფლები ბრწყინავს;
მშრალი ნავები გროვებად ყრია, როგორც ასანთის ღერები – ყუთში;
იმის მაგიერ, ყურემ წყალი რომ შეიწოვოს, პირიქით ხდება -
ზღვა ისრუტავს ირგვლივ ყველაფერს, მაგრამ რატომღაც არ ასველებს არაფერს წყალი.