ავამეტყველოთ ნახატები :)

მოკლეთ ამ ნახატმა რა თქვა გეტყვით ახლა, ცოტა კრეატიული კია და ყველა ვერ ცაწვდება, მარა მე მაინც შევეცდები ჩემი აზრი გამოვთქვა და indian summer ს და melpomene ს ასევე bruno dumont ს ვთხოვ აზრი გამოთქვან ამ ფენომენთან დაკავშირებით.

მოკლედ, ჩემი აზრით, ამ შედევრს, რომელიც ნაწილობრივ ჩემს მიერ არის შესრულებული უნდა ინტერესი გამოხატოს და სხვებს მოუწოდოს მასზე აზრის გამოსათქმელად? "რა მოხდა?" ამ კითხვაზე პასუხს ითხოვ





მიმაგრებული სურათი (გადიდებისთვის დაუწკაპუნეთ სურათზე)

Bacci
შთაგონების წყარო რა არიო ავტორმა, რა თქვა?

Melpomene

ავტორი ვერ შევაწუხე ჯერ

"ერთპირი იყო მთელი ქვეყანა და ერთ ენაზე მეტყველი.
როცა დაიძრნენ აღმოსავლეთიდან, ჰპოვეს ველი შინყარის ქვეყანაში და იქ დამკვიდრდნენ.
უთხრეს ერთმანეთს: მოდი, მოვზილოთ თიხა და გამოვწვათ. ქვის მაგივრად აგური ჰქონდათ, კირის მაგივრად ფისი.
თქვეს: აბა, ავიშენოთ ქალაქი და გოდოლი, და ცას მივუწვდინოთ მისი თხემი. აღვმართოთ ნიშანსვეტი, რომ არ გავიფანტოთ დედამიწის ზურგზე."

გადაწყვიტა ხალხმა აეშენებინა გოდოლი, რომელიც იქნებოდა კაცობრივი შემოქმედების, ძალის ნიშანი. მიმდინარეობს მშენებლობა, მას ზედამხედველობას უწევს თავად მეფე - ნებროთი, რომელიც ადგილზე ამოწმებს სამუშაოს. მეფეს აღმოსავლური წესით თაყვანს სცემენ და ესალმებიან. შენობა მოგვაგონებს რომის კოლიზეუმს, ცნობილია, რომ ბრეიგელი ამ ნახატის შექმნამდე იმყოფებოდა რომში და იქ უნდა გაცნობოდა ადგილობრივ არქიტექტურას. როგორც აღნიშნავენ, ბრეიგელი ნახატში გვიჩვენებს, რომ გოდოლი გვერდზე არის მოქცეული, მისი სართულები ერთმანეთზე სწორად არ არის დადგმული, რაც უნდა ყოფილიყო მიზეზი მშენებლობის შეწყვეტის და არა ენების აღრევა.



მეორე სურათზე როდესაც გადავალთ, ისევ გოდოლია გამოსახული, მაგრამ მუქ ფერებში. ხალხი უკვე აღარ ჩანს, მშენებლობა შეწყდა. ყოფილ დასახლებას სიცოცხლე აღარ ეტყობა. ჩაკვდა ადამიანთა სურვილი განედიდებინათ თავიანთი თავი და ცაზე მიებჯინათ საამაყო გოდოლი. სამუშაო საგნები, გემები მიგდებულია. ხელი ჩაიქნიეს მათ გამოყენებაზე, რადგან მიზანი ფუჭი აღმოჩნდა...

კაცობრიობის მიწიერ, ამაო მისწრაფებებს ეხმიანება მაიაკოვსკის სიტყვები:
"Городов вавилонские башни,
возгордясь, возносим снова,
а бог
города на пашни
рушит,
мешая слово."



მაგრამ რას გვიყვება 1927 წელს ფრინც ლანგის მიერ გადაღებული მუნჯი ფილმი "მეტროპოლისი"?
შორეულ წარსულში დიდკაცებმა(გონების განსახიერება) გადაწყვიტეს ცამდე აეშენებინათ დიდი გოდოლი და მის წვერზე დაეწერათ: "დიადი არის სამყარო და მისი შემოქმედი! და დიადი არის ადამიანი!" მაგრამ რადგან მათ არ შეეძლოთ თავად განეხორციელებინათ ეს ჩანაფიქრი, მათ დაიქირივეს მუშები(ხელების განსახიერება). მაგრამ ხელებმა დიდი არაფერი იცოდნენ გონების, მისი ჩანაფიქრის არსის შესახებ და ის რაც გონებისთვის დიდი მიზანი იყო, ხელებისთვის წვალებად, აუტანელ ტანჯვად იქცა. თავი და ხელები ერთ ენაზე საუბრობდნენ, მაგრამ არ ესმოდათ ერთმანეთი და გოდოლიც დაუსრულებელი დარჩა. დავიწყებულ სიტყვებად დარჩა:

"დიადი არის სამყარო და მისი შემოქმედი! და დიადი არის ადამიანი!"

ხოლო რათა გონებამ და ხელებმა გაუგონ ერთმანეთს და მიზანი მიღწეული გახდეს, საჭიროა შუამავალი. ეს შუამავალი კი გულია.
"The mediator between head and hands must be the heart!"

http://www.youtube.com/watch?v=dlfvBgBDpm0

This post has been edited by giorgivachadze on 15 May 2011, 23:49

კასპარ დავიდ ფრიდრიხის ნახატი. მოგზაური ნისლის ზღვაზე.

მხატვარი იყენებს ბუნებას თავისი გრძნობების გადმოსაცემად და ადამიანი მის ნახატზე მარტოსულია. წარმოდგენილი ადამიანი გადაჰყურებს დიდებულ ბუნებას, საკუთარი სულის ანარეკლს ხედავს მასში. ის ფიქრიანია, სევდიანი. მხატვარს გამოჰყავს იგი მოგზაურად. ის ერთ ადგილას ვერ ჩერდება, მოუსვენარია, ბაიორონისეული გმირის მსგავსად დაეხეტება და ძიებაშია. დემონური პიროვნებაა, რომელიც საკუთარი გულის ნისლიან კუნჭულებს ქვემოთ გაწოლილ ბურუსში ჭვრეტს...

მოწყვეტილია ის ახლობლებს, სამშობლოს? არის მისი ბობოქარი პიროვნების ადგილ ამაო ყოველდღიურობაში, რომელსაც ბევრი არ უკვირდება და არ უფიქრდება?

შეიძლება გავიხსენით მონაკვეთი ბოდლერის ქმნილებიდან "პოეზია პროზად":


"უცხო"

- იდუმალებით მოცულო კაცო, მითხარი ვინ გიყვარს ყველაზე მეტად: დედა, მამა, დაი თუ ძმა?
- არა მყავს დედა, არც მამა, არც ძმა და არც დაი.
- მაშ მეგობრები?
- მაგ სიტყვის აზრი დღემდე უცნობია ჩემთვის.
- იქნებ სამშობლო?
- არც კი ვუწყი, რომელ განედზე მდებარეობს იგი.
- მშვენიერება?
- მე მზად ვარ შევიყვარო მშვენიერება, თუ იგი ღვთაებრივი იქნება და უკვდავი.
- ოქრო?
- მე მძულს ოქრო, ისევე როგორც თქვენ გძულთ ღმერთი.
- მაშ რაღა გიყვარს ბოლოს და ბოლოს, საოცარო უცხოელო?
- ღრუბლები მიყვარს... ჰე, ცის ტატნობზე რომ მისცურავენ... ის საოცარი ღრუბლები.

ალექსანდრ კაბანელი. ოფელია.

როგორ ლამაზად გადმოსცემს სურათი უბედური ოფელიას სიკვდილს...
მშვენიერი ქალი, რომლის სიცოცხლე ჯერ მხოლოდ უნდა დაიწყოს და შევიდეს ყვავილობაში... მაგრამ ის იღუპება. უბედური შემთხვევა? თვითმკვლელობა? ზუსტად არავინ იცის. ამ ლამაზი და ხანმოკლე სიცოცხლის ბოლო ბურუსით მოცულია ისევე, როგორც მის სულში მომხდარი ამბები. ვინ იტყვის ზედმიწევინით ნათლად, რას განიცდიდა ახალგაზრდა ქალი, როდესაც შეიგრძნო ჰამლეტისადმი სიყვარულის ეკლები, როდესაც ჰამლეტსა და მას შორის დიდი კედელი აღიმართა? მაგრამ ერთი რამ ცხადია: ის დაიღუპებოდა. ოფელიას დასასრული მიზეზობრივად კავშირშია დრამაში მონაწილე პირებთან, მათ ქმედებებთან...

მის სახეზე ვერ შევამჩნევთ შიშს, ის არ არის თავზარდაცემული. ის გვიყურებს მშვიდად, თვალებით, რომლებიც ნელნელა ქრება, გვანიშნებს თავის უძირო სევდას. იქნებ ის სიკვდილამდე წარმოთქმული სტროფებით გრძნობდა, წინასწარ ჭვრეტდა მოახლოვებულ სიკვდილს:

„იგი მოკვდა და დამარხეს,
იგი მოკვდა, დამარხეს;
ფეხთით დიდი ლოდი დასდვეს,
და თავით მწვანე ხე დარგეს.
თოვლივით თეთრ სუდარაში
ჩვენ იგი გამოვახვიეთ;
ლამაზ ყვავილებით მოვრთეთ
და უხვად ცრემლი ვაფრქვიეთ."

ან იქნებ მან საკუთარი სულიერი ტკივილები გადმოსცა სიტყვებში:
„ხვალ ვალენტინას დღე არის,
მე ვალენტინა ვიქნები,
დილას ადრე შენთან მოვალ
და შენს სარკმელთან დავდგები.
ტანთ ჩაიცვავ, კარს გაუღებ,
მიიწვევ უმანკო ქალსა
და მანკიერს, გაისტუმრებ
საბრალოს, თვალცრემლიანსა“.

მოვიდა უბიწო ოფელია ამ ცხოვრებაში და იგემა ამ ცხოვრების მანკიერება და თვაცრემლიანი, გულმოკლული გაისტუმრეს ამ ქვეყნიდან...


"და სირინოზის მზგავსად იგი ძველსა სიმღერებს,
თვის ბედშაობის უგრძნობელი, ამბობდა თურმე;
იგი ჰგავდაო წყალში აღზრდილს მდინარის შვილსა."

სიკვდილშიც ლამაზია ოფელია, ყვავილებით პატარძალივით მორთული ჩაესვენება წყალში... წყალში, რომელიც სიცოცხლეს იძლევა და რომელმაც უკან მიიბარა მისი სიცოცხლე... მისი გამოხედვა გამომშვიდობებაა და ამქვეყნიური ყოფის სევდას გვამცნობს...

არ წავიდა მაინც მონასტერში. ვერ დათმო ჩვეული სასტიკი ცხოვრება, რომლისთვის იგი ჰამლეტს არ ემეტებოდა...

"ამაოა მთლად ცხოვრება, დრტვინვის წუთისოფელია.
წადი... წადი მონასტერში, მონასტერში ოფელია!

ტკბილი ნანა სულს უთხარი, უბედობა ხატს აჩვენე,
დამაშვრალი სული, გული მონასტერში მოასვენე!

მაშ შორს მტვერი, შორს, შორს მიწა! - ის ცის უარმყოფელია...
წადი... წადი მონასტერში! მონასტერში, ოფელია!"

კლეოპატრას სიკვდილი

სამეფო ტახტზე მისვენებულია ეგვიპტის უკანასკნელი დედოფალი. სიკვდილს მისცემია, თანაც სახე მშვიდი აქვს, მას არ ეტყობა დიდი ტკივილი. მისი სხეული, როგორც სხვა დროს, მოვლილი და სასურველია. წლების განმავლობაში ფლობდნენ ამ სხეულს მამაკაცები და კიდევ მრავალის მზერას დაუმძიმებია იგი, მაგრამ ის კვლავ სავსეა და მიმზიდველი. ანტონიუსის გამო მოიკლა თავი? არა. მომაკვდავ სატრფოს ეფიცებოდა სიყვარულში და ჰპირდებოდა რომ მასთან ერთად მოკვდებოდა, თმები დაიგლიჯა და ლოყები დაიხოკა, მაგრამ როდესაც ანტონიუსი გარდაიცვალა, ელჩები აფრინა ოქტავიანესთან მოსალაპარაკებლად. ან წლების წინ, თვით იულიუს კეისრის სიკვდილის შემდეგ გადაჰყვა მამაკაცს? არა. რადგან მამაკაცები მისთვის მხოლოდ საშუალებაა მისი სამეფო დიდების ხაზგასასმელად. მამაკაცები მის გამო ემხობიან, ის კი განაგრძნობს ეგვიპტის დედოფლობას. როდის გადაწყვეტს მიიძინოს სამუდამო ძილით? როდესაც ოქტავიანე ცივად ანიშნებს, რომ მას არ აცდება სამარცხვინო ტყვეობა, რომაულ ტრიუმფალურ მსვლელობაში ბორკილებდადებული მსვლელობა. აი რა გადაწყვეტს მის ბედს! კლეოპატრა ძალზე ამაყია საკუთარი თავითა და წარმომავლობით, რომ ოქტავიანეს და მთელს რომს ჩაბარდეს უუფლებო ტყვედ. ვერ დაამარცხა ბრძოლაში მოწინააღმდეგე? ვეღარ დაიმორჩილა იგი თავისი ქალობით? მაშინ საკუთარ დედოფლობას მაინც არ დაამცირებს! ეგვიპტის ბოლო მმართველმა სწორედ ასეთი სიკვდილი უნდა არჩიოს. და კლეოპატრაც არ აყოვნებს...

კარგად წერს ლევან სანიკიძე თავის "იულიუს კეისარში":

"მაშ, აღსრულებულიყო კლეოპატრა ეგვიპტელი, შობითგან 39 წლისა - ქალი, რომელიც თავის ქალობითაც და ხელმწიფობითაც, მთელი ოცი წლის მანძილზე, სულსა და გულს უფორიაქებდა მის თანადროულ მსოფლიოს.
იქნებ შვენოდა კიდეც ასეთი სიკვდილი დიადი, ოთხიათასწლოვანი ეგვიპტის უკანასკნელ გვირგვინოსანს.
დიახ, ამ საოცარი ქალი-ხელმწიფის სიკვდილთან ერთად, თავისი სახელმწიფოებრივი არსებობის ისტორიას ასრულებს მისი სამშობლოც - "ეგვიპტე, ეს პირველი სკოლა მთელი მსოფლიოისა..."



This post has been edited by giorgivachadze on 11 Jun 2011, 21:08