ადამიანებს, შინაგანად გვაქვს ემპირიული ცოდნა იმის სესახებ, რომ ვართ ნაწილი რაღაც უსაშველოდ დიდისა და ძლიერისა, რომლის გაგება ფიზიკურ ტვინს არ შეუძლია.
ამ ფენომენს ზოგი ადამიანი მეტად გრძნობს, ზოგიც ნაკლებად, ზოგიც კი საერთოდ არ გრძნობს, მანამ სანამ არ მოუწევს გასვლა.
რომ გადავხედოთ ჩვენ აქაურ არსებობას, მუდამ ცუდად ვართ. მუდამ. ადამიანის სიცოცხლის 99% არის "კარგად არ ყოფნა". თითქოს რაღაცა ვერ არის. გვაქვს წამიერი გაელვებები ბედნიერებისა და სიხარულისა, მაგრამ ძალიან მწირი. ვგრძნობთ თავს დამძიმებულად. სულ რაღაც გვაწუხებს, თითქოს არ ვიმყოფებოდეთ იქ, საიდანაც გვაქვს დასაბამი.
და ეს ასეცაა, მაგრამ ეს სხვა თემის საკითხია.
ამ ფენომენის (ჩვენი შინაგანი მიდრეკილების უნივერსალური ცნობიერებისკენ, ღმერთისკენ, სიცოცხლის წყაროსკენ, როგორც გინდათ ისე დაარქვით) გარკვერული პერსონების ცხოვრების შერწყმით, ჩამოაყალიბეს პოლიტიკური ორგანიზაციები, რელიგიები.
არ ვამბობ, რომ ამ რელიგიების საწყისში ვინმეს ჰქონდა პოლიტიკური ინტერესები, მაგრამ შემდგომ ხელებში გაპოლიტიზირდა და მოერგო კონკრეტული იმპერიების ინტერესებს.
რისი თქმა მინდა.. ძლიერნი ამა ქვეყნისანი მუდამ მანიპულირებდნენ კაცობრიობით, იცოდნენ რა ჩვენი შინაგანი მიდრეკილება მიღმიერისკენ და ეს აბსოლუტური თავისუფლების და ნამდვილი სულიერების გამოხატულება დააჩარჩოეს და ჩასვეს კოლბებში სახელად "რელიგიები".
აქ, არც ქრისტე შემყავს ეჭვქვეშ, არც მუჰამედი, არც იუდეველი პატრიარქები, უბრალოდ იმას ვამბობ, რომ მათი ისტორიებია აღებული და მორგებული კონკრეტული იმპერიებისა თუ ერების ინტერესებს.
ჩემი მოკრძალებული აზრით.