საოჯახო ფსიქოლოგია, ბევრი ოჯახი იმიტომ ინგრევა: არ ესმით რა არის ოჯახი

არ ესმით ერთმანეთის ტკივილი ან უბრალოდ გაგება არ უნდათ ამ ტკივილის.
ოჯახის შექმნა ადვიალია აი შენარჩუნება საკმაოდ ძნელი, , ამისათვის განსაზღვრუილი დრო არ არ არსებობს ეს თანაცხოვრების ნებისმიერ დროს შეიძლება თავს დაგატყდეს, მაშინაც კი როცა გგონია რომ ყველაფერი კარგდ არის და უცებ ყველაფერი თავდაყირა დგება, მაგრამ ჩემი აზრით უსაშველო არაფერია, ყოველთვის შეიძლება იმ დაკარგული ტკბილი სიტყის დაბრუნება რომელიც მხოლოდ და მხოლოდ შენ გეკუთვნის. საწყენი მხოლოდ ის არის რომ ამ ყველაფერის შეხსენება ყოფილა საჭირო, დრო ყველაფრის მკურნალიაო და ალბათ ოდესმე ეს წყენაც გაივლის ამის იმედს ვიტოვებ.

და რომ არა ამ ყველაფრის აღიარება ალბათ ეს ოჯახი ის ტკბილი ოჯახი აღარ იქნებოდა................
და მე მაინც გული მწყდება რატომ ხდება ასეეეე?

This post has been edited by GHG on 18 Oct 2008, 21:24

სითბო , სიყვარული და პატივისცემა

ერთი შეხედვით ეს ყველაფერი ნორმალური ოჯახისთვის ძალიან ბუნებრივი და ჩვეულია
მარა საკმარისია ოდნავ იგრძნოს ნებისმიერმა წევრმა ოჯახისა განელება ამ გრძნობებისა მიხვდება
თუ რა დიდი მუხტია !

ჩემი ქმარი ხისტიაო ამბობენ ხოლმე გოგოები

რბილიც არ უყვართ და რაღა დარჩა?

Lieder_Tim

სხვისი დარჩა. მაგ დროს ვინმე კონკრეტულს გულისხმობენ ხოლმე ალბათ ვისაც ადარებენ მერე თავის მეუღლეს

Lieder_Tim
ხისტი როა კალგონს ამატებენ ხოლმე თუ ვენიშს, აღარ მახსოვს და რბილდება.. თან სარეცხის მანქანასაც არ აფუჭებს

ჩემი არაპროფესიონალური და ადამიანური ლოგიკით ვეცდები დავწერო რა არის ჩემთვის ოჯახი:

1. ყველაზე მთავარი რაც არ უნდა გაქრეს სიყვარული. ერთმანეთის გვერდით დგომა, ლტოლვა, მეგობრობა, გვერდით დგომა, მონატრება და სხვა ყევლაფერი რაც თან ახლავს სიყვარულს...
2. ერთგულება და ნდობა... იმის გაცნობიერება რომ შენ სახლში ყველაზე ახლო მეგობარი გელოდება რომელსაც ნებისმიერ საიდუმლოს ანდობს, ნებისმიერ გაჭირვებაში შენთან და შენს მხარეს იქნება
3. თანამშრომლობა ეს არის ორი ადამიანის ერთი გზით სიარული... ერთი მიზანი და ერნაიტრად გადადგმული ნაბიჯები. ამ დროს როგორც წესი ერთი მიდის წინ და მეორე უწყობს ნაბიჯს.
4. დიალოგი რთულ სიტუაციებში და არა ჩხუბი. დიალოგი ნებისმიერი ფორმით, წერილობით ბევრად ადვილია ნუ ჩემთვის ყოველშემთხვევაში...

დანარჩენი წვრილმანებია
რაც შეეხება ვინმეს მიჩმორებას და ვინაა "უმფროსი" იმის მტკიცებას ეს სისულელეა.
საერთოდ ვთვლი რომ ადამიანმა ის უნდა აკეთოს რაც შეუძლია. ძალით არც მე მიყვარს კეთება და არც სხვამ მინდა გამიკეთოს რამე.
სულაც არ ვთვლი თავს დამცირებულად და შეურაცყოფილად როცა სამზარეულოში ვტრიალებ და მისთვის რამე გემრიელს ვამზადებ. თუნდაც შეშლილი სამუშაო დღის შემდეგ... (როცა არ შემიძლია უბრალოდ არ ვაკეთებ და მორჩა) პირიქით ეს პროცესი მთელი სიამოვნებაა, განსაკუთრებით როცა შედეგად კმაყოფილ სახეს ვიღებ. არც ის მიმაჩნია დამცირებად დილით სუფთა ტანსაცმელი დავუწყო ან თუნდაც ჩავაცვა, არც მილაგება და ჭურჭლის რეცხვაა ტრაგედია. რატომ უნდა მოვთხოვო კაცს იმის კეთება რაც არ ესიამოვნება. მე ქალი ვარ და მსიამოვნებს ქალად ყოფნა. წინსაფარ აკრული მამაკაცის ყოფნა სახლში ნამდვილად არ მინდა.
საერთოდ
ორივე ადამიანმა უნდა ეცადოს ნაკლები ყურადღება მიაქციონ წვრილმანებს. ზოგადად არ ვაქცევ დიდ ყურადღებას წვრილმანებს ცხოვერბაში და რატომ უნდა ვუკირკიტო საყვარელ ადამიანს.

ერთი სიტყვით ყველამ თავისი ადგილი უნდა იცოდეს.
ყველამ თავისი საქმე უნდა აკეთოს კარგად
ერთმანეთს უნდა გაუგოთ და აპატიოთ თითქმის ყველაფერი რასაც მიზეზი აქვს...
მეუღლეზე ახლობელი ადამიანი არც გყავთ და არც გეყოლებათ...
არაჩვეულებრივია იმის შეგრძნება რომ ვიღაცის ნაწილი ხარ და ვიღაცა კიდევ შენი ნაწილია და ეს ყველაფერი ერთ ორგანიზმს ქმნის.
ფეხები ხომ არ აპროტესტებენ თვითონ რომ ბევრს შრომობენ და თავი კიდევ ფაქტიურად არაფერს აკეთებს (ერთი შეხედვით)

ყველას ბედნიერებას გისურვებთ და იმაში გარკვევას რა გინდათ ამ ცხოვრებისგან
ამას რომ მიხვდებით მერე ყველაფერი დალაგდება...
მანამდე კი ძალიან დიდი გზაა

ეს არის ამოსავალი ოჯახში, ერთმანეთში ვერ ინაწილებენ გასაკეთებელს, ვერ მიჯნავენ ქალის და კაცის საქმეს, ზოგისთვის მიუღებელია ნამდვილი დიასახლისობა, ცოტა ხანი სახლში ყოფნა და ოჯახზე ზრუნვა (თუ მთელი დღე არ იქნება ეგ არაფერი, უნდა ვიმუშაოთ ბოლო-ბოლო). მთავარია პატივისცემა და შემდეგ ზემოთქმული, სიყვარული არაა გადამწყვეტი

Anchxli

საქმე იმაშია რომ სიყვარულით იწყება ყველაფერი
ვინც არ მიყვარს იმასთან არც ოჯახი მინდა, არც მისი მოვლა, არც მისთვის მზადება, არც სიურპიზები და არც სიგიჟეები საწოლში...
ასე რომ სიყვარულის გარეშე ოჯახი ფარისევლობაა

SoulTaker

მაგარია ქმარს ჩატში და ოდნოკლასნიკებში რომ დაელაპარაკები

Lieder_Tim

PM შეიც შეიძლება მიწერო ფორუმზე

Lieder_Tim

ჩატში არა, მაგრამ ერთხელ უზარმაზარი წერილი მივწერე

ნუ ტიპაჟია ეგეთი, როდესაც რაიმე სერიოზულზე უწყებ ლაპარაკს,
კერძოდ რაღაც პრობლემაზე ურთიერთობაში ეგრევე საქმე გამოუჩნდება
ან იტყვის დღეს დაღლილი ვარ ხვალ ვილაპარაკოთ და ასე შემდეგ.

... ხოდა ერთხელ ვნახე გამოსავალი და წერილით "გამოვიჭირე"

... ნუ თან რაღაც სენტიმენტალურ-რომანტიულია მაინც ეს ოხერი წერილები
ხანდახან გულიც კი მწყდება რომ ტექნოლოგიებმა წინ წაიწია და წერილობით ურთიერთობის აუცილებლობა/საჭიროება აღარ არსებობს
.. პლიუს გარკვეული თვითმკუნალობა/ფსიქოთერაპიის პონტიც არის როდესაც საკუთარი პრობლემები/ემოციები ფურცელზე გადმოგაქვს - იცლები!

This post has been edited by No Regrets on 13 Feb 2009, 09:27

No Regrets

მე რამდენადაც ვიცი საკუთარი ემოციების ფურცელზე გადმოტანა ერთგვარი ფსიქოთერაპიაა მე არ მესმის ასე რატომ არ უნდა მოიქცე.
მაგრამ აუცილებელი არაა მაინდამაინც ფურცლები.
შეგიძლია მისწერო მეილი, მესიჯი, PM და ასე შემდეგ.
როცა საკუთარ თავთან მარტო ხარ და წერ უფრო გულახდლი ხარ.