ეს არ ნიშნავს საკუთარი თავის მასხარად აგდებას,,,,არამედ, თუ საერთოდ იუმორის გრძნობა გააჩნია ადამიანს, ეს იმას ნიშნავს, რომ სხვის სიტყვაში ან მოძრაობაში ასახული იუმორი ასევე მისი ინდივიდუალური გამოცდილების ნაწილიცაა...წინააღმდეგ შემთხვევაში იგი ამას უბრალოდ ვერ გაიგებდა....
აი მაგ: ..........ასეთი ანეგდოტი - სვანს უთხრეს ბავშვობა გაიხსენეო ... და სვანმაც ადგა და ჩაიჯVA !...თუ ადამიანს ბავშვობაში საკუთარ თავზე ერთხელ მაინც არ განუცდია QVESHCHAJMIთ გამოწვეული სირცხვილი, ის ამ ანეკდოტზე ცხადია ვერც გაიცინებს.....ანუ - თუ ადამიანს საკუთარ თავზე იუმორი არ გააჩნია, ამ შემთხვევაში, როგორც წესი, სიცილი გვევლინება იდიოტიზმის სიმპტომად!

ვის გაქვთ წაკითხული წიგნი -"ბაღდადელი თვალთმაქცი
და რომელი მოთხრობა მიგაჩნიათ ყველაზე სასცილოდ...?!
This post has been edited by Stalker2005 on 26 Oct 2008, 23:56