მე ვარ დეპრესიაში, თანაც მიზეზს ვხვდები, მაგრამ ვერაფერს ვერ ვშველი
სასტიკად მარტო ვარ. არავისთან არაფერი საერთო არ მაქვს. ასე მგონია ამ საუკუნეში არ უნდა დავბადებულიყავი.
მომწონს ის, რაც მოსწონს წინა თაობას, ვგულისხმობ მუსიკას, კინოს, უზომოდ მიყვარს კლასიკური მუსიკა მაგრამ დღემდე ვერ ვიპოვე ერთი ნორმალური ადამიანი რომელიც ჩემთან ერთად ივლის კონცერტებზე....
მტრები გარშემო, ჩემი ვერძული მწარე ენის და ამპარტავნული კრიტიკის გამო, რომლის თქმაც არ მერიდება პირდაპირ ,და არა ზურგს უკან.
ვხედავ რომ არავის არ მოვწონვარ, არავინ არ მემეგობრება და დღეს დღეზე ვაგორებ აბსოლუტურ მარტოობაში
(პრინციპში 1 ადამიანთან ძალიან კარგი ურთიერთობის გარდა, რომელიც რამე რომ გამიჭირდეს უეჭველი მხხარში დამიდგება. ეტყობა უბრალოდ ან იგივე, ან უფრო მეტი ინტელექტის მქონე ადამიანია, რომლისთვის კრიტიკაც და რჩევაც მისაღებია, როგორი მწარეც არ უნდა იყოს, და რომელიც რამე რომ იყოს არ იქნება ჩუმად და ასევე შემომილაწუნებს და მეტყვის როგორი იდიოტი ვარ .)
არა და არავისთან დამნაშავედ არ ვგრძნობ თავს, უბრალოდ ვინმე ახალ პიროვნებას რომ გავიცნობ, ეგრევე მგონია , რომ უკვე დამნაშავე ვარ რაღაცაში, ვიბოჭები, ვიკეტები და თან იმდენად, რომ არცერთი სანტიმეტრით ახლოს არ ვუშვებ. მერე გამოვდივარ არაკონტაქტური "რაღაც" (და არ ვიცი რა სიტყვა შევასაბამო)
უზომოდ დაკომპლექსებული ვარ, წინასწარ მგონია რომ ურთიერთობა არცერთ გოგოსთან არ ამეწყობა , ანუ ისეთთან , როგორთანაც მე მინდა.
ადრე , ცოტა უმცროსი რომ ვიყავი , ჩემზე უფროს ქალებს დავზდევდი, აშკარად გაცილებით უფრო კარგად ესმოდათ ჩემი, ვიდრე თანატოლებს ან უმცროსებს. ახლა კიდე მაგასაც ვეღარ ვშვები - აშკარად ჩამოვრჩი ინტელქტუალურად ყველას.
ყველაფერი მერიდება, მრცხვენია და საიდან მოდის ეს ვერ ვხვდები, არასდროს არ შემრცხვენია უმწარესი შეცდომების.
იმაზეც ვიცინოდი ძალიან ბევრს, რომ ბევრი გოგო ამბობდა "კი, მომწონდი, მაგრამ შენთან ურთიერთობის მეშინოდა" , და თურმე მაგიტომ არ ინიციატორობდნენ. (არ ვარ ინიციატორი). მაგრამ ახლა ვხვდები რომ კი არ უნდა მეღადავა,უნდა დავფიქრებულიყავი .
მეორეს მხრივ ყველაფერი მკიდია და ჩემი ინტერესების ფარგლები არც თუ ისეთი დიდია.
მაგალითად, მკიდია ქვეყანაში რა ხდება. წაიშლება თუ არა საერთოდ დედამიწის ზურგიდან თუ არა.
ურთიერთობის პირველ საფეხურზე საკუთარ თავს ძალიან ცივს ვთვლი, იმიტომ რომ მირჩევნია ცოტა გვერდზე ვიჯდე და დავაკვირდე. როგორია. როგორი ხელები აქვს, მანერები, აქანავებს თუ არა ხელებს სანამ ლაპარაკობს, და ეს ძალიან ხშირად პოსტ-რაღაცისებრ ზიზღს იწვევს. ვაკვირდები ნაცნობის ან ახლობლის მოსვლაზე თუ დგება ფეხზე და ისე ესალმება . მოკლედ ამდენი დეტალის პრინციპში მომენტალურად შესრუტვის მერე გამომაქვს დასკვნა რომ სჯობს ისევ ცივი დავრჩე, შესაბამისად მასთან ურთიერთობა არ მინდება.მაგრამ თუ დავთბი ისე ვთბები , რომ ვერ ვაკონტროლებ მაგას და ალბათ მოსაბეზრებელი გამოდის ჩემი ყურადღება.
თან შინაგანი პროტესტი მაქვს -
"მე რატომ უნდა შევიცვალო თქვენთვის" იმიტომ რომ ჩემი შეცვლა ნიშნავს ... როგორ დავწერო, გადაფორმატებას?
ეგ შეუძლებელია, და არც მინდა. ანუ მე რომ შევიცვალო, ძალიან ბევრ რამეს არ უნდა მივაქციო ყურადღება , და ძალიან ბევრ რამეში უნდა დავადაბლო ჩემი კრიტერიუმები, იმიტომ რომ არ მინდა ვიჯდე ადამიანის გვერდზე, რომელიც მელაპარაკება და ვერ მივხვდე რას მივაქციო ყურადღება, ხელების უაზრო ქანაობას ლაპარაკისას, თუ თვალებს და თვითონ ტექსტს. (არა, გასაგებია, მეც ვიყენებ ჩემი ემოციის გამოხატვის ... გასამძაფრებლად ხელებს , მაგრამ უეჭველი ვიცი რომ უაზროდ არ ვაქანავებ ყოველი წინადადების შემდეგ. )
და ბოლოს , ისევ მე გამოვდივარ წაგებული თამაშში , რომელსაც იდეაში არ ვთამაშობ.
მარტობისაც არ მეშინია , და "პა ბალშომუ" მკიდია , უბრალოდ ყველა ადამიანს უნდა ხანდახან ვინმეს ჩაეხუტოს , მოეფეროს , სადმე წავიდეს , ისეირნოს , რავიცი... მერე ვინმეს დავინახავ სადმე, და ვტკბები მხოლოდ იმით, რასაც ვიზუალური მხარე მაჩვენებს, იმიტომ რომ წინასწარ მგონია
აუცილებლად იპოვის ჩემი ტვინი რამე დამპლურ ნაკლს და გამიტყდება .
მე რომ ნაკლები მაქვს, უიმე, იმდენი ლარიანი მომცეს ვინმემ , საკაიფოდ ვიცხოვრებდი , მარტო : D
უბრალოდ ის მიკვირს , რომ ასეთი ნაკლიანი ბიჭი
თითქმის ყოველთვის აღწევს იმას, რაც უნდა, ან ყველაფერი გასდის.
(შემდეგ შესაბამისად ზემოთ ნახსენები ამპარტავნობა იჩენს თავს)
იმის შემდეგ რაც გამივა, ან გამომივა, უფრო ინტენსიურად ვიწყებ დაკვირვებას და ნაპოვნი ნაკლების მიუხედავად, მაინც ვაწვები, ანუ საკუთარ თავს ვატყუებ მხოლოდ იმიტომ , რომ არ ვიყო მარტო. მაგრამ საბოლოო ჯამში მაინც ბა-ბახ-პრუწ.
მოკლედ,
ასე მგონია საჯდომში მაქვს თავი გაყოფილი და გრენდაიზერი რომ მოვიდეს დასახმარებლად - აქეთ დაიშლება.
და ისე, მომეშვა უკვე და დავიკიდე
რამდენი ვწერე , და რამდენი უაზრობა
მადლობთ
This post has been edited by Link on 21 Dec 2009, 03:02 
· 
დეპრესია, სიმპტომები, ფსიქოლოგიური საფუძვლები
