ეგოპერფომანსი ანუ ჩვენი ყველაფერი, თამაში+ტესტი :)

Barklai
რამდენი ხანი დარჩი მარტო? როგორ ადგილას იყავი, ძალიან უცხო და უჩვეულო (შორეული აღმოსავლეთი ან სამხრეთ ამერიკა და ა..შ) თუ პირიქით?
მაპატიე ამდენი კითხვებისთვის, უბრალოდ მაინტერესებს ხალხის აზრი მარტო მოგზაურობასთან დაკავშირებით

pouet

ერთი დღე

საბერძნეთის ერთი პატარა კუნძული იყო.

Barklai
არ გგონია, რომ უფრო დიდი ხნით რომ წახვიდე ბევრად ნაკლებად ტურისტულ ადგილას, ძალიან განსხვავებულ ქვეყანაში, სადაც მარტო ადგილობრივებს შეხვდები (იშვიათი გამონაკლისების გარდა), უკეთესი იქნება და ძალიან ბევრ რამეს ისწავლი? (გამოცდილებას შეიძენ)

Barklai
საინტერესო რამეები დადე.

სამყაროს შენებური ხედვა გაქვს. განსხვავებული. ყოველშემხთვევაში ჩემგან და საინტერესოა ეს.

ისე მეც არ ვიცოდი რომ მდედრობით სქესს ეკუთვნოდი.

Barklai

ანუ გინდოდა გაზიარება , შენი ემოცია მას და მისი ემოცია შენ..
ეგ როგორი მომენტია იცი? აი რაღაცას რომ მიაღწევ და ყველაფერი გაქვს.. მიმოიხედავ და ხვდები ის არ გაქვს რაც ყველაზე მტავარია, ადამიანი
საერთოდ ერთი მომენტია, ყველაზე ამბიციური ადამიანიც კი ( თუნდ მხოლოდ ტავის ტავზე ფიქრობდეს) მხოლოდ ტავის გამო არ აკეთებს კიბეებზე მაღლა და მაღლა, ხვდები.. ყველაში დევს ეს..
ნემო გაიხსენე თუნდაც, მან აიხდინა ის რაც უნდოდა მაგრამ უნდოდა რომ სცოდნოდა კაცობრიობას მასზე.. ეს არის ის საბოლოო რისთვისაც ადამიანი იღწვის.. არა მხოლოდ თავისთვის, არამედ იმისთვის რომ ვირაცამ გაიგოს
სულ ვცდილობ მოკლედ ვწერო და მერე უაზრობა გამომდის

pouet

მაინც სად ?

წავალ კიდეც ოდესმე, მაგრამ მირჩევნია მარტო არ ვიარო

ისე, ამ ინტერნეტის გადამკიდეს მოგზაურობის სურვილი აღარ მაქვს. ასე მგონი, რომ ყველაფერი ნანახი მაქვს და მხოლოდ დასვენებაზე ვოცნებობ

* * *
TETISA

გმადლობ. უბრალოდ ემოციებია

შენი სამყარო, როგორც ვნახე უფრო სტიმულებია. მე ამგვარი სტიმულების ნაკლებობას განვიცდი. გრძნობებიც უფრო ეფემერული მაქვს
teoj

ზუსტად ასეა

This post has been edited by Barklai on 8 Feb 2010, 20:57

Barklai
უამრავ ადგილას პერუში, ბუტანში, იაპონიაში, ციმბირში...
ინტერნეტი მე პირიქით, უფრო მანდომებს მოგზაურობას კიდე მოგზაურობა ანდომებს მოგზაურობას.

უდაბნოში მარტო წასვლა სხვა საფეხურია ალბათ მარტო მოგზაურობა სულაც არ ნიშნავს, რომ ადამიანი არ გყავს გვერდზე. უბრალოდ სულ სხვანაირად ჩაივლის მოგზაურობა, თუ მარტო იქნები. მარტო დარჩები პრობლემების წინაშე, ან სიხარულის წინაშე. უამრავ ადამიანს შეხვდები, რომლისგანაც უდიდეს გამოცდილებას აიღებ. სხვების გაცნობა შენი თAვის გაცნობაში დაგეხმარება საბოლოოდ.

pouet
ტურისტული სააგენტოდან ხარ ? ))

იაპონიაში აუცილებლად წავალ ოდესმე

Barklai
მართლა გული მტკივა, რომ ასეთი შთაბეჭდილება დავტოვე შენზე... არა, ტურისტული სააგენტოდან არ ვარ, არც ავიაკომპანიიდან
მოგზაურობაზე, როგორც ადამიანის სწრაფვაზე მინდოდა მეტი გამეგო

pouet

აქცენტი გავაკეთე გაზიარებაზე.. და არა დროზე და სივრცეზე.. იმ კონკრეტულ მომენტზე, როცა გინდა გაუზიარო მაგრამ მარტო რჩები.. იმის იმედად რომ სურათები გაქვს და რომ ჩახვალ მეგობრებს ( თუნდ იმ ახლობელ ადამიანს ) მოუყვები რა კარგი იყო იქ..
ჩემი მაგალითის შემთხვევაში ეს მომენტი დროში და სივრცეში იწელება .. სურვილი ერთია
აქცენტი გავაკეთე Barklai ს განცდაზე, რაც მას დაეუფლა .. ყოველთვის და ყველას და ყველგან შეიზლება ეს განცდა არ გდევდეს ცხადად , გადაჭრით და სწორხაზოვნად არასოდეს ვგულისხმობ, ალბათობებს ვუშვებ, ვარიანტებს

* * *
ვერ გავიგე რა მოხდა.
მთლიანი პოსტი წაიშალა.

* * *

* * *

* * *


This post has been edited by teonala on 9 Feb 2010, 00:54

teonala

ცადე აბა რომ შეამოკლო პოსტი

Barklai

დიდი მადლობა


მიუხედავად იმისა, რომ მსგავსი რამ ერთხელ უკვე გაკეთებული მაქვს 5 წლის წინ , მაინც არ ვიცი როგორ დავიწყო...
ახლანდელ თეოს , თითქოს არ უნდა დამანახოს ძველი თეო.
ახლა ვარ ერთი ძლიერი ქალი, ზოგჯერ ზედემეტადაც, იმდენად, რომ ეც ჩემი სიძლიერე მაშინებს.
არადა სინამდვილეში იცით როგორი ვარ? ( რატომღაც ყველას ვეუბნები ამას ნებისმიერი სახის ურთიერთობის დასაწყისში , მაგრამ მაინც არ ითვალისწინებენ)
ძალიან პატარა, უმნიშვნელო წვრილმანზე შეიძლება მეტკინოს გული, ხოლო ისეთი რამ, რაზეც ყველა გაბრაზდებოდა, ჩვეულებრივად მივიღო.
ვცდილობ ადამიანს გავუგო ადამიანური მხრიდან და მგონი ქვეცნობიერად ამას ვითხოვ სხვებისგანაც.
მეგობრობა-უწმინდესი ჩემთვის. აი ხომ არიან ადამიანები , ვისთვისაც პირადი ცხოვრებაა ყველაზე მნიშვნელოვანი. ჩემთვის ეს ყოველთვის
მერამდენეღაც ადგილზე იყო. მეგობრობა ყოველთვის პირველზე. რამდენჯერ დამიგვიანია პაემანზე, მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩემს მეგობარს ვჭირდებოდი, თუნდაც უბრალოდ მსმენელის როლშI. ყველა ის მეგობარი, მოგვიანებით გახდა შეყვარებული და მათთვის პირველი ადგილი დაიკავა ამან. მაშIნ დავფიქრდი იქნებ ასეა სწორი, იქნებ მე უფრო მეტი დრო და პატივი ვარგუნო ჩემს პირად ცხოვრებას? მაგრამ მერე კარიერაში აღმასვლა დაიწყო და ისევ უკანა პლანზე დარჩა ის. ადრე იმასაც ვფიქრობდი, რომ ნამდვილი სიყვარული ის კი არაა, მასთან ყოფნისთვის რომ გაწირავ ყველას და ყველაფერს, არამედ მისი ბედნიერებისთვის რომ დათმობ თავად მას. ხანდახან ახლაც გამიელვებს ხოლმე ასეთი ფიქრი.
ჰოროსკოპით კირჩხიბს გაორებული ცხოვრება დამეწყო, შინაგანად ვარ ხელოვნებისკენ მიდრეკილი, მიყვარს კარგი კინო, ფოტოები, პოეზია, ლაშქრობებშI სიარული. სიანმდვილეში ყოველდღე ვსაქმიანობ აბსოლიტურად ყველაფერს გარდა იმისა, რაც მიტაცებს. მაგრამ იმედი მაქვს, რომ როდესმე ჩემ საკუთარ ფლმსაც გადავიღებ და ისეთი ფოტოკამერაც მექნება, რომელიც ზუსტად ისე აღბეჭდავს იმ კადრს, როგორც მე დავინახე და არა ისე სანახევროდ, როგორც ამას ჩემი ამჟამინდელი კამერა ახერხებს : )
ესეც მე



ასეთი ცხოვრებით :



ბავშვობა ბედნიერი:



შემდეგ კი ნახტომი ბავშვობიდან რეალობაშI :




იცი რა მიყვარს?
მაღალ სკამზე რომ ვზივარ და
ფეხებს ძირს რომ ვერ ვაწვდენ და
ჰაერში ჩემი ტერფები ქანაობენ...
ძალიან პატარა ვარ ამ დროს...
და ცაში ვარ თითქოს...
ქვემოდან ადამიანები მეძახიან მიწაზე დაეშვიო.
მე კიდე ფეხებს ვიქნევ და
ტერფები ჰაერში სრიალებენ და
მთელი ხმით,
მთელი ძალით
(პატარა მალულიტასავით)
მინდა ვიყვირო:
„ცუკველა გაცუმდეს!!!...“

იცი რა მიყვარს?
გაზაფხული რომ მოსაღამოვდება და
რომ იწვიმებს და
იმ ტერფებით,
ცოტა ხნის წინ ჰაერში რომ დააბიჯებდნენ,
ახალდანამულ მიწაზე რომ გავივლი და
ნაადრევად ჩამოცვენილი ფოთლები გამიწვებიან ფეხებთან...
და რომ ავკრეფ სათითაოდ, გზა-და-გზა...
მათ კიდე ძალიან გაუკვირდებათ
გათელვას რომ გადარჩნენ და
ჩემს ხელებში სიხარულით გაინაბებიან....
მე კიდე ძალიან პატარა ვარ ამ დროს...

იცი რა მიყვარს?
იასამნები რომ გაიღვიძებენ და
ხელებს რომ შემოვხვევ უზარმაზარ თაიგულს,
მერე თვალებით ხუთფურცლიან ყვავილს დავუწყებ ძებნას და...
ძლივს რომ ვიპოვნი და მოვწყვეტ...
ცოტა ხნის წინ გაფაციცებული რომ ეძებდნენ,
იმ თვალებს რომ დავხუჭავ და,
სურვილს რომ ჩავიფიქრებ და ყვავილს ჩავყლაპავ...
ძალიან პატარა ვარ ამ დროს...

იცი რა მიყვარს?
მაღალ სკამზე რომ ვზივარ და
ხელში გაზაფხულს რომ მოვტაცე მიწაზე ყოფნისას,
ის იასამნები და ფოთლები მიჭირავს და
პატარა ტერფებს მთელი ძალით ვიქნევ ჰაერში...
გარედან „ვიღაცეები“ რომ მეძახიან და
ადამიანებთან დაბრუნდიო, მთხოვენ....
მე კიდე მთელი ხმით მინდა ვიყვირო:
„ცუკველა გაცუმდეს!!!...“

მაგრამ მხოლოდ ვიღიმები...
ძალიან პატარა ვარ ამ დროს...



გავაგრძელებ .....

teonala

არაფერს

პირველად ვიგრძენი, რომ გული წითელია და... თან ცხელი...



იმდენად ცხელი რომ მარტო ვეღარ გავუძლებდი და სხვას გადავუსხი ლავა...

და დადგა პირველი ბედნიერი გიჟური წამები, წუთები, საათები, დღეები...



ხო დღეები... მას მერე მივხვდი, რომ ნამდვილი, ჭეშმარიტი ბედნიერება მხოლოდ რამოდენიმე წამი, წუთი ან საათი გრძელდება, დანარჩენი
ამით მიღებული ემოციაა .
დროის წინაშე კი ჩვენ უძლურნი ვართ.

და დადგა ტკივილის დრო...


მერე ჰამაკში წამოვწექი დასასვენებლად ( ესეთი შესვენებები დღემდე მიყვარს )



მალე გულშI აბლაბუდები გამოჩნდა,



ფანჯარაშI გავიხედე , საინტერესო არაფერი ხდებოდა და მივხვდი , რომ სადმე უნდა წავსულიყავი ...
აი აქ წავედი :


მაგრამ ყველა და ყველაფერი მენატრებოდა

დავბრუნდი... ჩემი საყვარელი ქალაქი თითქოს ისეთი რუხი აღარ იყო...


მაგრამ...
მერე მოხდა ის, რამაც ყველაზე დიდი და შეუხორცებელი იარა დამიტოვა. ჩემი სისხლი და ხორცი ,მაგრამ ამავდროულად ჩემი საუკეთესო მეგობარი, ჩემი ოცნებების თანამეწილე, ჩემი ყველაფერი... აღარ იყო...



ტირილი მინდოდა, მაგრამ უფლება არ მქონდა, რადგან სხვები ტიროდნენ და მე ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი... მათზე ძლიერი...
მგონი აქ დაიბადა ახალი თეო...


* * *
გავარძელებ...

მალე ჩემ ცხოვრებაშI ხმაური ატყდა:


ვიპოვე ის, რისი კეთებაც სიხარულის მანიჭებდა


და პირველად ვიგრძენი სასიამოვნო დაღლა...


* * *


This post has been edited by teonala on 9 Feb 2010, 20:59